Nummer 6.
Zondag 20 Januari 1895.
18e Jaargang.
Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen*
ill. MtOODDRWGSTElT
ANTOON TIELEN
Staatkundig overzicht.
FEUILLETON.
BUITENLAND.
Belgie.
Frankrijk.
UITGEVER:
Waalwijk.
De Echo van het Zuiden,
Waalwfjkscie ra Langstraatsche (oiiranl.
Dit blad verschijnt Woensdag en Zaterdag avond.
Abonnementsprijs per 3 maanden ƒ1,00.
Franco per post door het geheele rijk f 1,15
Brieven, ingezonden stukken, gelden enz., franco te zenden
aan den Uitgever.
Advertentiën 17 regels 0,60 daarboven 8 cent per regel'
groote letters naar plaatsruimte. Advertentien 3 maal ter plaatsing
opgegeven, worden 2maal berekend. Advertentiën voor Duitscb-
land worden alleen aangnomen door het advertentiebureau ven
Adolf Steinek, Hamburg. Reclames 15 cent per regel.
De terugtreding van Casimir Périer als
president der Fransche republiek is overal
gekomen als een verrassing men stond ver
baasd te Berlijn en te Rome zoowel als te
Weenen en te Petersburg; doch, hoewel men
den toestand van de republiek allerwegen
ernstig, zeer ernstig heet, was er nergens te
constateeren ontzetting of schrik: 't was de
gewone agitatie, die voortvloeit uit de ken
nisneming van iets heel onverwachts, dat spot
met alle berekeningen en voorspellingen, zelfs
de meest gewaagde.
Over het ontslag nemen van Casimir Périer
luidt het oordeel nagenoeg eenstemmig af
keurend.
De pers velt algemeen een veroordeelend
vonnis. In plaats van ontslag (démission)
bezigt ze de woorden desertion (wegloopen)
en défaillance (den moed laten zinken), en
aan afkeer om een door den parlementairen
toestand geboden ministerie Bourgeois (radi -
caal) te aanvaarden, wordt, veel meer dan
aan wat in het door Ravas openbaar gemaakte
boodschap-extract wordt gezegd de ware
oorzaak van heengaan toegeschreven. Op
straat was het kalmmaar de drukke
gesprekken, die men er hoorde, waren géné-
ralement désapprobatrices.
Men verwijt den president onmannelijke
overgevoeligheidmen acht het nog niet
zoover gekomen met den toestand of er was
nog wel blijven aan geweest, en ware het
inderdaad zoo erg, dan ware blijven met de
anderen en volharden tot het einde juist
plicht geweest; revolutie binnen, vermindering
van Frankrijk's aanzien buiten, die beide
gevareu hadden den heer Périer moeten
weerhoudeneen half jaar te voren wist hij
immers even goed als nu wat hem wachtte
op den presidentszetei.
Le Figaro spreekt van „gemis aan burger
moed", en de royalistische Gaulois vraagt of
het Elysée voortaan een passanten-huis moet
worden, enz. enz.
Naar het Fransch door W. v. R.
Overgenomen uit de MeierijscJie Courant
140
«Op haren weg ontmoet zij een braaf jong-
mensch, even arm als zij.'
«Zij beminnen elkander en het geluk lacht hun
iu hunnen soberen toestand toe. De toekomst is
voor hen. Weldra zouden zij door den band des
huwelijks vereenigd worden.'
«Helaas, zij hadden niet op de werken der
boozen gerekend.'
«Luister, mijnheer! Luister en oordeel.'
«Een industrieel, een millionair is vader eener
eenige dochter.'
«Deze dochter koestert eene brandende liefde
voor den verloofde van het arme kind, dat in het
gesticht werd opgevoed. De millionair sprak tot
den jongman ik bied u de fortuin, eene groote
fortuin. Huw mijne dochter
«De jongman is eene eerlijke, loyale jongen.
Hij bemint het arme meisje uit den grond zijns
harten en weigert.'
«De dochter van den millionair geeft zich nog
niet gewonnen. Zij is overtuigd van de macht
des gouds. Zij gaat hare nederige mededingster
opzoeken, en biedt haar geld, zeer veel geld,
zoo zij haren verloofden wil afstaan en Frankrijk
verlaten. Dit aanbod werd natuurlijk met de
verontwaardiging, die het verdiende, van de hand
gewezen."
«Wat doen nu vader en dochter? Welke kwade
geest leidt hen Zij doorsnuffelen het verleden,
niet der weeze, maar der moeder. Zij ontdekken
eene onteerende misdaad, en sterk door deze
ontdekking, gaan zij den jongman opzoeken en
roepen hem tóe: Arme dwaas, ongelukkige ver
blinde! Zij, die gij huwen wilt, is de dochter van
een eerloos schepsel, wegens eene schandelijke
misdaad tot levenslange gevangenisstraf veroor
deeld 1 Zij heeft uw vader vermoord!"
Dat alles zijn de vrienden van den heer
Périer hem zoo dikwijls en op zoo verschil
lende wijzen komen voorzingen, dat hij ten
laatste zijn deur dicht wierp en niemand meer
ontving.
Aandoenlijk, dat ook nog zijn tachtigjarige
moederdie inderdaad met het trotsche
woord „wanneer het vaderland roept, wei
gert een Périer nooit!" hem tot de aanneming
van het presidentschap overhaalde, naar het
Elysée kwam, om haar Casimir op zijn be
sluit te doen terugkomen. Ditmaal vermocht
zij evenwel niets op hem.
De radicale en socialistische bladen, hoewel
natuurlijk verheugd over des president's af
treden, blijven niet in gebreke, hem, als tot
afscheid, nog eens duchtig onder handen te
nemen en op de gebreken van zijn bestuur
en zijn persoon te wijzen.
Donderdag heeft de verkiezing van den
nieuwen president te Versailles plaats gehad.
De eerste stemming bracht 344 stemmen aan
Brisson, 216 aan Faure en 195 aan Waldeck-
Rousseau. Hoewel de kamerpresident er dus
de meeste gekregen had, stonden zijne kansen
bij een tweede stemming uiterst zwak, daar
het zich liet aanzien dat de stemmencijfers
der beide andere candidaten zich op een
hunner zouden vereenigen. Immers van
Waldeck-Rousseau op Faure over te gaan
sprak van zelf; Brisson had de radicale en
socialistische krachten zich reeds bij den
eersten keer tot op het uiterste doen spannen;
de tweede bracht hem slechts 19 stemmen
tneer. In het geheel werden toen ongeveer
800 stemmen uitgebracht, dat is een goede
40 meer dan de eerste maal en Félix Faure
verwierf er daarvan 435, ruim 30 dus boven
het vereischte getal.
Félix Frangois Faure, in de looierswereld
wèl bekend, is in zekeren zin een homo novus.
Een overwegende politieke rol heeft hij nooit
gespeeld. F.erst in 1881 trad hij als repu-
blikeinsch candidaat voor Havre op het
staatkundige tooneel en werd toen met een
geringe meerderheid tegenover den aftreden
den monarchist verkozen. In het ministerie
Vijfentwintigste Hoofdstuk.
Zij zweeg een oogenblik, geheel uitgeput en
haalde diep adem.
Dan hernam zij weder
«Gij begrijpt mij, niet waar mijnheer? Niet
slechts is nu het huwelijk onmogelijk geworden,
maar bovendien nog heeft men vijanden ge
maakt van de beide jongelieden, die elkander
zoo vurig beminden. En dat is nog niet alles. Na
het jonge meisje getroffen te hebben in het hart,
in de ziel, moest zij ook nog getroffen worden
in h' re kostwinningEen voornaam huis gaf
haar werk.'
«Men ging tot de vrouw des huizes en, in te
genwoordigheid van het arme kind, zeide men
haar Dat jonge meisje, de dochter eener vrouw,
wegens drievoudige misdaad, brandstichting, dief
stal en moord veroordeeld, onteert uwe ateliers.
Zoo gij haar in dienst houdt zullen uwe klanten
u verlaten, en dat zal de ondergang zijn van uw
huis. Jaag haar weg
«En men heeft haar weggejaagd.'
«Ter prooi aan de hevigste wanhoop, onder de
kwelling van dien laatsten slag, is zij zwaar ziek
geworden en dagen lang heeft zij in een toestand
verkeerd, tusschen leven en doodDe bloeden
de wonde haars harten zal iet genezen, zoolang
hij, dien zij beminde, dien zij nog bemint en al
tijd beminnen zal, niet tot haar terugkeert.
«Zij lijdt alles wat een menschelijk schepsel
lijden kan, en gij zegt, dat de wet onmachtig is,
tegenover de ellendelingen, die op dergelijke wijze
een onschuldig kind martelen, die haar nog dooden
zullen
«Welnu, zoo dat de wet is, dan zeg ik u, mijnheer,
dat de wet eerloos is
Jeanne zweeg.
«Maar van wie spreekt gij dan toch?" vroeg
Georges ontroerd, ontsteld en hoogst verbaasd
over al hetgene hij gehoord had.
«Van wie ik spreek?" hernam de brooddraag
ster. «Ik spreek van Lucia Fortier.»
«Ik twijfelde er aan ik had het reeds gera
denMaar is er werkelijk geschied, wat gij mij
hebt medegedeeld
«Heeft uw vriend, de heer Labroue, u dan niets
verteld
«Ik weet dat er eene droevige seheiding heeft
plaatsgehadMaar heeft men de wreedheid zoo-
Gambetta van 14 November vond hij een
plaats als onder-secretaris van staat voor
koloniën; en diezelfde betrekking bekleedde
hij in de kabinetten Ferry in 1883 en Tirard
in 1888. In 1885 en 1889 werd hij te Havre
voor de kamer herkozen. In 1894 was hij
een der onder-voorzitters van de kamer, toen
hij, den 30sten Mei, als minister van marine
optrad in het kabinet Dupuy. Voor de her
kiezing van Brisson, den 9den dezer, is er
ernstig over gedacht zijn candidatuur tegen
over die van den radicaal te stellen, van wiens
benoeming een wapen tegen Dupuy en tegen
Périer gemaakt was. De ministerraad ver
gaderde naar aanleiding van dit voornemen,
maar men zag ervan af omdat men begreep,
dat het wrakke ministerieele gebouw geen
enkelen hoeksteen missen kon. Zijn verkie
zing, hoewel niet bepaald verwacht, kan toch
geen verrassing heeten; herhaaldelijk was zijn
naam sinds de aftreding van Périer genoemd.
De nieuwgekozen president" zoo seint
de correspondent der N. R. Ct. te Parijs
„is de zoon, naar men zegt, van een werk
man in een Parijsche voorstad. Als leerling
op een looierij is hij zijn loopbaan begonnen.
Met het geld, dat hij opgespaard had, is hij
naar Havre gegaan waar hij thans tot de
voornaamste reeders behoort."
Faure wordt den 30sten dezer maand 54
jaar. In den Fransch—Duitschen oorlog was
hij bataljonschef der mobiele garde en kwam,
toen de commune Parijs in brand zette
van Havre uit hulp verleenen. In 1871 werd
hij tot ridder m het Legioen van Eer be
noemd.
Een der ministers van het kabinet, welks
aftreden de presidentieele crisis in het leven
riep, volgt dus Casimir Périer op. Het zou
voorbarig zijn zich aan voorspellingen te
wagen betreffende het bestuur van iemand
wiens politieke carrière voor het grootste deel
in de toekomst ligt. Dit eene mag men
echter, zijn verleden in aanmerking nemende,
zeggen van een nieuwen koers" spreekt deze
benoeming niet.
verre doorgedreven, dat men Lucia haar werk heeft
duen verliezen
«Ja, zooverre heeft men de zaak doorgedreven.'
«O dat is verschrikkelijk
«Niet waar, dat is verschrikkelijkEn derge
lijke daden kunnen niet gestraft worden
«Men kan ze schandvlekken, maar niet straffen.'
Zoo ontrukt men dan aan dat kind niet slechts
alle vooruitzichten op eea gelukkig leven, maar
men berooft haar ook van de middelen om het
dagelijksch brood te verdienen. Men vermoordt
de ongelukkige door haar de middelee te ontne
men om in haar bestaan te voorzien,en de
moordenaars kunnen niet gestralt worden?"
«Neen," antwoordde Georges zeer ontsteld,
«Maar zij sterft, de arme Lucia!.... Denk eens
na, mijnheer 1 Gij zijt jong en gij moet ook goed
zijn Dat lees ik in uwe oogen; tracht iets te
vinden, dat aan dit kind het geluk terugschenkt.
Gij zijt Lucien's vriend, zijn beste vriendDat
heeft hij mij zelf gezegd.... En gij zijt de raads
man tevens van den heer Harmant, dat weet ik.
Gij kunt hen heden bezoeken en hen vragen
Lucia te sparenDat juffrouw Har in an t aan
Lucia de betrekking doe teruggeven, die zij haar
heeft doen verliezendat Lucien tot haar terug-
keere, en haar eene fout vergeve, die zij niet
bedreven heeft. Ziedaar een middel om haar te
reddenHet arme kind is niet verantwoordelijk
voor hei verleden harer moederen hare moe
der kan bovendien zeer goed geheel onschuldig
zijnRed haar, mijnheer, red haar. Mij dunkt
dat ik wel een middel zou weten te vinden om
dat te doen, zoo ik in uwe plaats ware.'
Georges staarde Jeanne met de grootste aan
dacht aan. Hij scheen de trekken van haar gelaat
te bestudeeren.
«Kent gij Lucia reeds lang?' vroeg hij.
«Neen, mijnheer.'
«Gij heet Lise Perrin, niet waar, madame?'
«Ja, mijnheer, en ik bemin Lucia als mijn eigen
dochter, üm haar te redden, om haar gelukkig
te maken zou ik zonder aarzelen den laatsten
druppel van mijn bloed willen geven.'
Op dit oogenblik werd er aan de deur geklopt.
„Binnen riep de advokaat.
De huishoudster kwam binnen.
«Mijnheer,' zeide zij, „er is iemand, die naar
u vraagt."
«Wie
De Matin zegt uit goede bron te hebben
vernomen, dat de diplomatieke onderhande
lingen waarin de minister van buiten-
landsche zaken in de kamer gewag maakte
de onzijdigheid van den Congo-staat golden.
Het gouvernement wilde, voordat het de an
nexatie van den Congo voorstelde, zich ver
zekeren van den waarborg der mogendheden
van zijne onzijdigheid.
In het vier-en-twintigjarig bestaan der
republiek komt het thans voor de vierde
maal voordat de president zijn ontslag
neemt.
Thiers bedankte 24 Mei 1873 na een in
terpellatie van den hertog de Broglie, be
treffende de noodzakelijkheid van het volgen
eener beslist conservatieve politiek. De na
tionale vergaderiug koos toen den conserva
tieven maarschalk de Mac Mahon.
Den 30sten januari 1879 bedankte deze
en werd vervangen door Jules Grévy.
Den 2den December 1887 verklaarde Jules
Grévy, wiens positie door het Wilson-schan
daal was aangetast„dat het zijn recht en
ziju plicht zou zijn om (aan de pressie, die
op hem geoefend werd) weerstand te bieden,
maar dat hij dit uit zuivere vaderlandsliefde
niet zou doen."
Den volgenden dag nam Sadi Carnot zijn
plaats in.
Den 24sten Juni 1894 werd Carnot ver
moord. Den 27sten dier maand koos het
congres Casimir Périer met 451 van de 851
stemmen.
Den 15 dezer heeft Périer bedankt.
Ziedaar de geschiedenis van het president
schap der derde republiek welke de Soleil
doet zeggen zullen wij een zesde kiezen
Er is maar één middel om Fraukrijk te red
den. Ziet men dat niet, dan is het omdat
men niet zien wil.
„De heer Paul Harmant."
«Hij riep de brooddraagster ontsteld uit.
„Tot hem moest gij uwe bede richten!» her
nam Georges, Jeanne bij de hand nemend. „Hem
moet gij vragen het kin! te laten leven, dat gij
zoozeer bemint."
En hij trok de ontvluchte van Clermont mede
naar de zaal, waar de valschePaul Harmant zich
reeds bevond.
Toen deze Georges zag binnentreden met eene
vrouw uit het volk, was hij zeer verwonderd,
en deze verwondering nam natuurlijk nog veel
grooter afmetingen aan, toen die vrouw eensklaps
voor hem op de knieën neder viel, met uitgestrekte
armen, biddend en smeekend om zijne hulp.
„Wie zijt gij? Wat verlangt gij?" vroeg hij.
De advokaat antwoordde:
«Dip arme vrouw heet Lise Perrin, mijnheer.
Zij heeft eene diepe genegenheid, eene haast moe
derlijke liefde opgevat voor een jong meisje, dat
op 't punt is van wanhoop te stervan, en heden
morgen is zij hier gakomen om mij te verzoeken
bij u haar voorspreker te zijn.»
«Ja, jal' sprak Jeanne, hevig snikkend. «Red
haar
Toen hij den naam van Lise Perrin vernam en
de stem dier vrouw hoorde, voelde de millionair
het klamme zweet op de slapen komen.
Na eenentwintig jaren stonden Jacques Garaud
en de weduwe van Pierre Fortier weder tegenover
elkander, doch beiden zoo veranderd dat zij ge
heel onherkenbaar waren.
Bovendien veranderde het Amerikaansch accent
dat de gewezen meesterknecht gedurende een
langdurig verblijf in de nieuwe wereld had aan
genomen aanmerkelijk zijne stem.
Jeanne richtte het hoofd op en ontwaarde door
een tranenvloed den man, wien zij Lucia's heil
afsmeekta.
Het bleeke gelaat van den industrieel in een
krans van schier witte haren, en bakkebaarden
gevat van dezelfde kleur, verwekte bij haar niet
de geringste herinnering.
Doch Jacques vond bij den eersteD oogopslag
de verwoeste trekken weder der schoone jonge
weduwe, die hij eens zoo vurig bemind had.
Eene ijskoude rilling liep hem over de leden.
Wordt vervolgd.