Nummer 79. Donderdag 5 October 1899. 22e Jaargang.
Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
ENGELAND EN TRANSVAAL,
ANTOON
FEUILLETON.
UITGEVER
Waalwijk.
VII.
De gehangene.
Een twee drie commandeerde
Martineau.
Wailwiiksche en
Dit Blad verschijnt Woensdag en Zaterdagavond.
A b o n n e in e n t s p r ij s per 3 maanden f 1,
Franco per post door liet geheele rijk fl,15.
Brieven, ingezonden stukken, gelden enz., franco te zenden
aan den Uitgever
Advektentiën 1 7 regels f0,60; daarboven 8 cent per regel,
groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën 3maal ter plaatsing
opgegeven morden *2maal berekend. Advertentiën voor Duitsch-
land worden alleen aangenomen door het advertentieburea van
Adolï Steiner, Hamburg. Reclames 15 cent per regel
Zelfs met de wetenschap, dat in de mi
nisterraad van Vrijdag 11. de breedvoerige en
nogal levendige beraadslagingen tnsscheu de
portefeuillehouders van koningin Victoria,
niet hebben geleid tot de oumiddellijke
afzending van een ultimatum aau Transvaal
en met de veronderstelling, dat het reeds
gepubliceerde aangaande de aan de Trans—
valers kenbaar te maken eischen en verlan
gens, niet conform is aan de werkelijkheid
of liever niet klopt met de voorloopige redac
tie van het ultimatum ter definitieve vast
stelling, van welks tekst heden (Dinsdag)
opnieuw een officieele samenkomst zal worden
gehouden samenvattende dus de minst
ongunstige feiten en veronderstellingen moet
men tóch in verband ract en op grond van
de in rijken stroom vloeiende berichten uit
Afrika's zuidelijk deel, tot de conclusie komen,
dat, zoo de diplomatieke relation tusschcn de
kleine republiek en het machtige koninkrijk
dan al niet officieel zijn afgebroken de ma-
terieele breuk toch niet valt te loochenen
van uur tot uur, van oogenblik
tot oogenblik kau verwacht
worden de afkondiging vau den
staat van oorlog in Afrika's zui-
d e 1 ij k deel.
Inderdaad schijnt Groot-Brittaimie of juister
schijueu de leidende ministers, in overleg en
in overeenstemming met de oorlogsspeciali
teiten in het Vereenigde Koninkrijk, op het
moment geen haast te hebben of liever tijd
te kort te komen, als zijnde het den toeleg
der tactici de Boeren te verpletteren door de
superioriteit der artillerie, op welk gebied,
naar de meening der deskundigen in deze,
de Boeren al heel achterlijk zouden wezen.
En dan zou de opperbevelhebber van de
Engelsche troepenmacht, die tegen Transvaal
en allen die met dezen s'aat gemeene zaak
maken, moet opt^edeD, Sir Redbers Buller,
lang niet terreden zijn over den huidigen
slaat van zaken hij heeft aan de regeering
Falsaris.
90
Nu, vlug dan. Eenmaal boven steekt ge mij
de hand toe en als ik die kan grijpen en daarop
steunen, zal ik ook wel bovenkomen.
Robert leunde met zijn rug tegen den muur en
vouwde de handen, opdat Martineau daar den
voet op zou kunnen zetten en deze zat in een
oogwenk boven op den muur.
Nu sloeg hij zijn beenen aan weerskanten, zoo
dat hij vastzat, bukte zich toen voorover en stak
zijn hand uit naar zijn metgezel.
De overkliraming was moeielijk voor <en
zwaarlijvig man als Robert Duhesme, wiens spie
ren bovendien niet meer de kracht en lenigheid
der jeugd hadden, maar zijn ijzeren wilskracht
vulde aan, wat hij aau spierkracht te kort mocht
komen en zonder er acht op te slaan dat hij zich
het vel van de handen scheurde aan de ruwe
steenen van den muur, klom hij naar boven en
zat eindelijk naa«t Mirtineau op den muur
Martineau liet zich het eerst aan den anderen
kant van den muur afglijden, waar hij in het
zachte gras terechtkwam, en daarna hielp hij
Robert weer.
Nu waren zij binnen en niemand had hun
vermetele inklimming opgemerkt.
Zonder een woord te spreken, gingen zij naar
het paviljoen, liepen voortdurend over de gras
banden en vermeden de paden, ten einde te voor
komen, dat men het kittelzand onder hun voeten
zou hooren kraken.
Het pavilloen had een dubbele, glazen deur,
die niet van luiken voorzier., maar toch zorgvul
dig gesloten was.
Zij keken elkaar vragend aan en Martineau
wikkelde zijn hand reeds in zijn zakdoek om een
ruit in te slaan.
Robert hield hem door een teeken terug en
zeide
Neen, dat maakt geraas en zou de aandacht
trekken.
medegedeeld dat hij op hef oogenblik slechts
over 15.000 manschappen te beschikken heeft;
half October zou de Engelsche strijdmacht in
Transvaal tot 25.000 zijn gestegen, doch de
generaal wil 75.000 man onder zijn bevelen
hebben, teneinde allen tegenstand onmogelijk
te maken; hij rekent op slechts 45.000 strijd
bare tegenstanders.
Zco ziet men dus, dat de kalmte als een
direct gevolg van het dralen der Engelsche
regeering en meer iu het bijzonder als een
uitvloeisel van het negatieve resultaat der
ministerieele beraadslaging van Vrijdag 1.1.,
geen reden geeft tot hoopvolle verwachtingen
en meer blijmoedige speculaties met
doortastendheid, met energie, met overhaas
ting bijna, worden de oorlogstoebereidselen
in Engeland en iu Afrika voortgezet, zoodat
de redevoering van den hertog van Devon
shire den lord-president van den ministerraad,
te Derbyshire, eindigende met de manifestatie
der hoop dat Transvaal alsnog zou komen
tot betere gedachten eu inteotiën, niet hooger
kan worden genomen dau eeu w e n s c h,
welks uitspreking immers geen geld kost eo
geen verplichtingen oplegt 1
De minister herhaalde in de meest besliste
termen, dat Engeland geen plannen koesterde
tegen de onafhankelijkheid van Transvaal,
maar de ongegronde achterdocht van Trans
vaal kan Engeland niet ontheffen van maat
regelen te nemen tot bescherming zijuer
onderdanen. Het punt, waarop de onder
handelingen nu gekomen zijn, is, dat Engeland
er niet langer eenig voordeel in ziet, aan te
dringen op die voorstellen, gedaan ten op
zichte van het kiesrecht eu toelating van de
Uitlanders, om deel te hebben in de wetge
vende machtdie voorstellen waren niet
ontvangen op eeu wijze, die hoop gaf dat zij
tot een oplossing zouden leiden. Daarom
was de Regeering gedwongen de eischeu te
formuleeren, welke Engeland zich gerechtigd
acht te stellen niet alleen krachtens de con-
ventien, maar ter vervulling van den plicht,
dien iedere Staat heelt om zijn eigeu burgers
Hij leunde met zijn machtigen schouder tegen
het slot der dubbele deur, zette kalm aar., ont
wikkelde al zijn Herculische kracht en slaagde
er ten slotte in het slot te verbreken.
Een zacht geki.ap, als van het afbreken van
ijzer, werd gehoord en de deuren sprongen open.
Zij traden binnen.
In de gang lag, van de deur af, een dikke
looper, die het geluid van hun voetstappen
smoorde.
Een oogenblik hieven zij staan, zij spitsten de
ooren en trachtten door de duisternis heen te
zien.
VVas hun binnendringen opgemerkt?
Zou er iemand alarm slaan, hen tegemoet
snellen
En wie?
Terwijl zij daar zoo stonden te luisteren, hoor
den zij halt onderdrukte kreten, die uit het ach
tergedeelte van het huis schenen te komen.
Dat geluid wees hen deD weg, zij moesten
links omslaan.
In gemeen overleg gingen zij gelijktijdig in
die richting voort, maar slechts weinige schreden,
want toen stuitten zij op een deur.
De kreten waren nu duidelijker hoorbaar.
Om het even, zeide Martineau, terwijl hij
eeu lucifer aanstak, wij moeten er spoedig zijn
en weten wat daar gebeurt.
Ja, zeide Robert.
De deur waar zij voor stonden was niet afge
sloten, zij openden ze en keken rond bij het
zwakke licht van den lucifer.
Zij waren nog altijd in een gang, de deur die
zij geopend hadden, was een tochtdeur.
Haastig snelden zij voort.
De lucifer brandde slechts eenige seconden en
beide mannen bevonden zich weder in dichte
duisternis gehuld, maar de kreten die zij hoorden,
nu zwakker eu angsiiger, leidden hun ontdek
kingstocht.
Eensklaps hoorden zij lachen, zacht, spottend,
afgebioken.
Dat lachen kwam van achter de deur waar zij
juist bij stonden, daar viel niet aan te twijfelen.
Die deur was afgesloten, maar Rolie.t en Mar
tineau liepen er gelijktijdig eu met zooveel kracht
storm tegen, dut zij opensprong.
Zij kwamen in een helder verlichte kamer.
Dc man die lachte, stond aan het andere einde
van die kamer met het oog tegen het sleutelgat
te beschermen. Die eischen zouden blijken
gematigd te zijn en zouden onder alle andere
omstandigheden de hoop rechtvaardigen, dat
zii gunstig zouden worden ontvangen en een
basis voor de onderhandelingen uitmaken.
Inmiddels dwongen de militaire toebereidselen
van Transvaal de Engelsche Regeering om
dergelijke toebereidselen te maken. Wegens
de groote onkosten, die daarmede gepaard
gaan, zou het Parlement binnenkort worden
bijeengeroepen, tenzij er zich geruststellende
omstandigheden voordeden, hetgeen echter
nauwelijks te verwachten was.
Enfin, aan geld en moreelen steun zal het
der regeering van koningin Victoria zeker niet
ontbreken als het Parlement over een paar
weken, conform aan de bepalingen der
grondwet, samenkomt voor een korte zitting
van een veertiental dagen, zal het in zijn
groote meerderheid volkomen bereid worden
bevonden ja en amen te zeggen op alles wat
het kabinet Salisbury zal willen vragen ten
behoeve van den oorlog, zooals de oproeping
der reserve en de verleeuing vau de uoodige
kredieten tot verheffing van de macht, de
eer en het aanzien van het Vereenigde
Koninkrijk, naar de zonderlinge en aanvecht
bare voorstelling, welke de meerderheid van
het Angelsaksische ras zich vormt van al die
kwaliteiten, waardoor recht en billijkheid
eenvoudigweg in den hoek worden gedrongen
om er verplettering van den numerieke
zwakke en machtmisbruik voor in de plaats
te doen treden
In deze kan het Parlement zich ervan
overtuigd houden te handelen in overeen
stemming met den geest en de neigingen der
massa, van de Engelsche natie die geen
gelegenheid om aan haar oorlogsneigingeu
uiting te geven, laat voorbijgaan. Te Londen
is de oorlogsgeest het sterkstde calé-chan-
tants doen het hunne om de gemoederen op
te winden eu het refrein „Let them all come"
is bepaald populair. In de provincie is men
kalmer. Manchester en het Noorden zijn
tegen den oorlog gekant. Daarentegen is
van een verbindingsdeur eu hetgeen daarachter
gebeurde scheen deze vroolijkheid bij hem op te
wekken.
Bij het geraas van den gewelddadigen inval
van Robert Duhesme en Martineau keerde hij zich
eensklaps om en vertoonde het laaghartige en
eensklaps door schrik verbleekte gelaat van oom
Daniël.
Ah, ellendeling, schurk brulde Robert Du
hesme, terwijl hij op hem toesnelde, eindelijk heb
ik u dan in mijn macht.
Oom Daniël slaakte een kreet van angst, toen
hij eensklaps het door woede hoogrood gekleurde
gelaat herkende van den man, dien hij goed be
waakt aan boord van een stoomschip en op reis
naar New-York waande, maar snel opende hij de
deur waar hij voor stond en verdween.
Robert sloeg met de vuist tegen deze deur, die
haastig weer gesloten was en waar de grendels
voor geschoven waren.
Hij schudde er hevig aan, maar de deur bood
weerstand.
Wij hebben de andere ook wel open geloo-
pen, zeide Martineau, terwijl hij zijn schouder
wreef die nog wat pijnlijk was van den schok.
Vooruit op deze en tegelijk!
Spoedig, zeide Robert, opdat de schelmen
ons niet ontsnappen.
Zij gingen beiden een paar passen terug.
Marguérite De Briais was, na het vertrek van
Aurélien, in een hopeloozen toestand achterge
bleven. Diepe stilte eu eenzaamheid heerschten
rondom haar, de vensters van het vertrek waren
met luiken gesloten, slechts een gasvlam ver
spreidde een spaarzaam licht. Zij was bang, zij
beefde en haar lichaam werd door zenuwachtige
smokken bewogen, terwijl haar tranen ruim
schoots vloeiden.
Het arme meisje geloofde zich verloren.
Van wien kon zij nog hulp en bescherming
verwachten.
Van Filip
Evenals zij, was hij een gevangene evenals zij
werd hij getroffen door de slagen zijner laffe vij
anden en kon hij van nicmaud hulp en redding
verwachten.
Haar voogd
Bernard De Prabert, de arme man, was zieke-
men in het Zuiden en wel het meest in de
havensteden in zeer krijgslustige stemming.
Wat den oorlogstoebereidselen aan beide
zijden belreft valt in de eerste plaats te
melden, dat de Boeren plotseling met kracht
eu doortastendheid de concentratie der
troepen aan de grens van Natal hebben
doorgezet niet minder dan zesentwintig
treinen met artillerie, groote kanonnen, ma
teriaal voor de veldtelegrafie, oorlogsamrau-
nitie en levensmiddelen zijn Zaterdag van
Pretoiia uit vertrokken iu de richting van
Volksrust, waar heen het Duitsche corps
reeds is overgebracht om heden Maandag
door het Hollandsch te worden gevolgd. Bij
het vertrek van het Pretoriaansche contingent
heerschte groote geestdrifteenige leden vau
den Volksraad, die bij het vertrek tegenwoor
dig waren, riepen „Dat is ons ultimatum
Er is een proclamatie uitgevaardigd, waarbij
alle rechtbanken gesloten worden en de
zittingen van de districts-gerechtshoven in de
verschillende steden worden uitgesteld.
En de berichten uil Engelsche bron over
het doen der Boeren luiden niet minder
alarmeerend uit Dundee in het noorden van
Natal en uit Kaapstad, worden de volgende
bijzonderheden geme'd
De Boeren hebben een kamp opgericht acht
mijlen van Vrijheid en zijn voornemens zich
in grooten getale te concentreeren op twee
punten aan de Buffalo-rivier, een dagmarsch
van Dundee.
De mailtreiu van Charlestown naar Johan
nesburg is te Volksrust aangehouden op bevel
der Transvaalsche regeering; de passagiers
werden naar Natal teiuggezonden.
Er zijn aanwijzingen, dat de Boeren op het
punt staan, de vijandelijkheden te openen.
Dicht bij de grens van Natal zijn er 5000
geconcentreerd.
Er zijn 4000 Boereu te Volksrust. Kara-
biniers worden te Newcastle verwacht om de
stad te beschermen. Er heerscht groote op
gewoudenheid. Men verzekert dat de Boeren
lijk en zwak en kon ternauwernood zichzelf ver
dedigen tegen de afschuwelijke ondernemingen
van zijn zoon.
Andere verdedigers?
Die had zij niet, zij kon dus op niets rekenen.
Toch werd er, toen de eerste verslagenheid ge
weken was, weer een weinig hoop in haar leven
dig. Te midden van Parijs zou immers een lange
opsluiting niet mogelijk zijn haar verdwijning
zou opgemerkt worden, haar kamenier, de trouwe
Jeannine, zou zich ongerust maken, zou ongetwij
feld de politie waarschuwen, men zou haar zoe
ken, haar vinden, haar bevrijden.
Maar wanneer?
Zij moest den moed niet verliezen, zij moest
zich dapper verdedigen tegen de eerlooze aanval
len van Aurélien zoolang zij er de kracht toe
had, zoolang tot haar moed geheel was uitgeput
en dan dan zou de dood haar verlossen.
Na dit besluit genomen te hebben liep zij ver
scheidene malen langzaam rond door ae kamer
waar zij was opgesloten en trachtte te onderzoe
ken of er hier of daar niet een kleine kans tot
ontvluchting bestond, maar neen, de muren waren
dik en nergens kon zij een geheime deur ontdek
ken de twee deuren in het vertrek waren stevig
aan den buitenkant gesloten en de luiken voor
de vensters boden evenmin een gelegenheid aan.
Moedig en vastberaden als zij was, schoof zij de
stoelen en fauteuils voor de deuren, ten einde
niet overvallen te worden door een stille inslui
ping van Aurélien.
Daarna zette zij zich in een fauteuil neer.
Deu geheelen nacht bleef zij daar wakker zit
ten. Geen geluid deed zich iu het paviljoec hoo
ren en deze diepe stilte, slechts afgebroken door
het regelmatig geiik van een pendule in de na
burige kamer, die geregeld deheeleen halve uren
sloeg, maakte haar treurig gevoel van eenzaam
heid nog volkomener.
Waarover het meisje dien langen nacht peins
de? Het was een afgrond van droevige gedachten.
Toen de pendule acht sloeg, voelde zij een
soort van verlichting. Nu moest het buiten klaar
lichte dag zijn en de dag brengt altijd een zeker
gevoel van veiligheid meede dag, zelfs al ziet
men hem niet, al dringt het licht niet tot ons
door, werkt kalmeerend op de zenuwen.
(Wordt vervolgd.)
