Nimmer 13.
Zondag 14 Februari 1904.
27e Jaargang.
Toegewijd aan Handel, industrie en Gemeentebelangen,
Eerste Blad.
De Oorlog.
De Echo van het Zuiden
is door zijne uitgebreide
correspondenties
uit Waalwijk en Omstreken,
tiet meestgewlldeblad der.streek.
AITOON ÏIELEN,
Dit nummer bestaat
uit TWEE BLADEN.
BEKENDMAKING.
FEUILLETON.
IN EERHERSTEL!)
DE GEHEIMZINNIGE BANBIET.
aMBSZSaEHMBHflBaBBKBHHHHUHnnBl «MB$«6flBBBBSB88a8ai
U i g K v i<: r
WAALWIJK.
(D
De Echo van het Zuiden,
Wailvijkstke
Courant
Dit Blad verschijnt Woensdag- en Zaterdagavond.
.V b o n n e in e n t s p r ij s per 3 maanden f 0.~5.
Franco per post door liet geheele rijk f 0.90.
Brieven ingezonden stukken gelden enz., franco te zenden aan den
Uitgever.
Advkutkntikn 17 regels f 0.60 daarboven 8 cent per regel, groot?
letters naar plaatsruimte. Advertentiën Smaal ter plaatsing opgegeven,
worden Zmaal berekend. Voor plaatsing van een groet aantal vogels en
advertenties bij abonnement worden speciale zeer voordeelige contracten
gesloten. Reclames 15 cent por regel.
Inrichtingen welke gevaar, schade ol hinder
kunnen veroorzaken.
Burgemeester en Wethouders de gemeente
Waalwijk lireDgen ter openbare kennis dat bij
hun besluit van heden aan A. Gloudemans aldoar
en zijne rechtverkrijgenden, vergunning is verleend
tot het oprichten eener koperslagerij in een
perceel staande te Waalwijk kadastraal bekend
Sectie B. No. 16S6.
Waalwijk, den 9 Februari 1904.
De Burgemeester,
K. DE VAN DER SCHUEREN.
De Secretaris,
F. W. VAN LIEMPT.
Na langen tijd van spanning, van hoop
eu vrees, is dan plotseling de oorlog uitge
broken, de groote geesel des tijds, tusschcn
het rijk van den vredesvorst, en het jeug
dig-moderne Japansche rijk, en in zijn
aanvang reeds met groote hevigheid. O
ironie der feiten, waar de wereld, met het
hot van arbitrage in ons land, zoo gaarne
zou zien dat geschillen zouden worden be
slecht daar wordt de oorlog verklaard door
twee machtige rijken, die met hunne kolo-
sale legers en vloten een strijd kunnen in 't
leven roepen, waarvan de weerga, de wereld
tot dusverre niet zag. Thans wederom dus
is de beslissing overgelaten aan de ruwe
kracht van kanonnen en bajonetten.
En van groot belang, misschien met groote
gevolgen voor de toekomstige verhoudingen
in de wertld is deze krijg voorzeker, want
het is tastbaar, welk een verandering in de
internationale verhoudiugen hieruit ontstaan
kan, wanneer het blanks ras daarbij terugge
drongen wordt. Uitgemaakt zal dan wordeu of
Japan, dat zich in korten tijd tot eenquasi-mo-
dernen staat opwerkte, inderdaad onder de
groote mogendheden mag worden gere
kend. Meer nogof Europa zijn over-
OF
Bewerkt voor „De Echo van het Zuiden,"
DOOK J. v. E.
Een uur lang hoorden zij het gekraak van
meubelen die men verbrijzelde, het gerucht van
stappen, het toe- of openslaan van deuren, ge
roep, gevloek, geluch eu daarna was alles, zeker
op een gegeven teeken, in de grootste stilte
teruggfkcei d. Verder wisten de knechts niets
meer. Ik mankte hun de dood van den graaf
en de gravin bekend.
Eensklaps slaakte een der vrouwen een kreet
eu iep wanhopig uit: ,0, God, w«t is er van
het kind, den jongen graaf geworden
De arme kleiue erfgenaam was verdwenen.
Geheel het kasteel werd doorzocht, doch uergens
was een spoor van lo t arme kind te vinden.
Die nieuwe misduad, zoo zonderling, deed mij
denken, dat het geen gewone roover was, die
deze moordpartij en plundering had geleid.
Buiten het verlangen naar diefstal, moest hier
nog een andere bedoeling geweest sijn.
Er was maar een wezen op aarde, dat mij de
noodige inlichtingen geven kon, welke mij oj>
het spoor zou brengen der moordenaars.
Het was de 'jongste bediende, welke ik ge
kwetst bij den graaf gevonden had en die, vol-
geDS de getuigenis der dienstbodrn, den graaf
niet verlaten had, sedert dat deze doodelijk ge
kwetst werd.
Maar de jongen bevond zich in zulk een er—
barmelijken toestand, dat hij geen enkel woord
kon spreken.
Ik verzorgde hem en gaf bevel dat men in
allerijl den commissaris van politie moest waar
schuwen. Mijn hart was gebroken. Mijn geweten
begon te knagen.
Ik begon mij zelve te verwijten, dat ik geen
gehoor had gegeven aan het verzoek van mijn
wicht op Azië kun handhaven. De neder
laag van Rusland zou in zekeren zin als
een nederlaag voor ons werelddeel zijn te
beschouwen. De overmoed der Aziaten zou
niet weinig toenemen en daarmede ook hel
,/gele gevaar", waarvan men siuds zoovele
jaren in angst en boven gewaagt. Reeds
het feit, dat men thans in twijfel verkeert
over de uitkomst van den hevigen oor
log, geeft te denken, al is 't ook
slechts tijdelijk. Voor de Europeesche mo
gendheden, die koloniën te verdedigen heb
ben, ware het geval niet zonder bedenking.
Terwijl van den anderen kant de zegepraal
van een heidenscheu staat op een rijk, dat
tot de Christelijke maatschappij wordi ge
rekend, ongetwijfeld een pijnlijken indruk
maken zou. Het ware, in zekeren zin, een
teruggang in de geschiedenis).
Om het groote. helang der zaak, zal het
daarom onzen lezers wel belang inboezemen,
om de aanleiding, de historie die deze aan
leiding bevat, eens wat duidelijk voor hen
uiteen te zetten, opdat zij zich een meer
helder idee van den toestand en hoe deze
is geschapen, kunnen vormen.
Op de directe aanleiding tot den oorlog
behoeven wij niet terug te komen, ze is
vroeger te deze plaatse uiteengezet. Maar
de eigenlijke oorzaak ligt, gelijk gewoonlijk,
veel dieper. Men mag wel zeggen, dat het
tegenwoordige conflict zijn oorsprong neemt
in den vrede van Sjimonoseki, tien jaren
geleden. Toen werd Japan door een coali
tie t an Europeesche mogendheden Frank
rijk, Duitschland en Rusland gedwon
gen, de voornaamste vruchten van zijn over
winningen op China prijs te geven. En
erger het gewichtige Port Arthur, waar de
Japanners zich reeds hadden geïnstalleerd,
werd niet aan China teruggegeven, mnar
viel in handen van Japan's grootsten mede
dinger Rusland. Het scheen alsof Japan
een grooten, kostbaren oorlog gevoerd had
om de Russen een voortreffelijk uitgangs
punt te bezorgen voor hun spoorweg door het
Chineesche gebied Mantsjoerije. Dat heb
ben de Japanners nooit kunnen verkroppen,
en te verwonderen is dit niet.
Toch zouden zij misschien beiust hebben
in het onvermijdelijke eu nooit den vermr-
telen slap gedaan hebben, die nu geschied
is, indien zij zich schadeloos hadden kunnen
stellen met de onverdeelde en onbetwiste
heerschappij over Korea, want het vinden
vriend. Het scheen mij toe, dat dit bloedige
drama niet zou zijn afgespeeld wanneer ik
tegenwoordig was geweest.
Zoo ik de oorzaak van des graven dood niet
was, deed mijne koppigheid in het weigeren van
alle bezoek mij al» medeplichtig aan Louise's over
lijden en de verdwijning van het kind beschouwen.
De politie, welke vlug was gekomen kon
slechts de vierdubbele moord constateeren, zon
der dat zij de daders konden opsporen.
Dank aan mijne zorgen, aan mijne kennis in
geneeskunde, was Giraud, zoo heet de bediende,
weldra in staat om op mijn vragen te antwoor
den.
Hij zei mij, dat hij, l ij den inval van liet
liMleel door de bandieten, naast den stervenden
graaf siond.
De gravin hield haar zoontje in hare armen
en zat naast het bed van haar stervenden echt
genoot.
De graaf richtte zich nog in eene laatste
stuiptrekking op zijne legerstede op. L)e gravin
slaakte een kreet eu echoot ter hulp. maar de
graaf viel stijf en levenloos op de kussens neer.
Op hetzelfde oogenblik werd de deur met
geweld geopend en trad een vermomde kerel
met een dolk in de hand binnen.
Giraud die de man tegemoet sprong werd door
een geweldigen stoot van den dolk neergeworpen.
Daarna was de man naar de gravin toege
sprongen, rukte haar kindje, dat zich met de
handjes aan hare kleedereu vasthield, uit hare
armen.
De moeder sprong op hare beurt vooruit,
doch het lemmer van den dolk droog in hare
keolen deed haar «an het voeteinde van het bed,
waarin de graaf juist het lijdelijke met het
eeuwige had verwisseld, neerzinken.
Het venster der kamer stond open. Buiten was
een zeer diepe afgrond.
Do vermomde bandiet hield bet arme wicht
een oogenblik boven den afgrond en daarna..,..
Wierp hij het in de diepte/ onderbrak Mare
plotseling.
,Ja," antwoordde de Indiaan.
,0, God/ zei de jongeling, die zijn bezweet
vooihoofd tusschen zijn krampachtige vingers,
drukte. »Dat is zonderling, zeer zonderling.
De Indiaan bezag hem nu nog strakker dan
hij gedaan had, zonder een woord te sproken.
van zulk een uitweg voor de overmaat zijner
bevolking en zijner voortbrengselen is voor
Japan een levenskwestie. Nog in liet nf-
geïoopen najaar scheen deze grondslag eener
verstandhouding tusschen Rusland en Japan
inderdaad voorhanden Rusland zou in
Mantsjoerije, Japan en Korea overlieerschen.
Het tot stand komen van die schikking
werd echter verijdeld, toen in Japan, terecht
of ten onrechte dan, de overtuiging wortelde,
dat de Russische beloften dienaangaande
even weinig waard zouden blijken te zijn,
als de toezeggingen, vroeger herhaaldelijk
gedaan ten opzichte van Mantsjoerije.
Tegen het einde van den Japan-Chinee-
schen oorlog begreep de regeering te Pe
tersburg, dat zij haar droom van zulk een
ijsvrij eindpunt wel kon opgeven, indien
Japan zich te Port Arthur vastzette en zijn
invloed over Mantsjoerije uitbreidde; zij
wist de medewerking van Frankrijk en
Duitschland te verkrijgen, zoodat Port Arthur
in naam weer onder de Chineesche sou-
vereiniteit kwam, om in werkelijkheid een
sterke maritieme basis te worden van de
Russische macht in Oost-Azië. En dat
geschiedde onder het voorwendsel dat een
Japansche bezitting op het schiereiland
Liao-tong een voortdurend gevaar zou op
leveren voor de onafhankelijkheid van China
en Korea.
Langzamerhand wist Ru-land zijn positie
in het zuidelijko deel var. Mantsjoerije te
versterken en in weerwil van de zwakke
protesten uit Peking, zijn greep over dat
geheele gebied zoo te bevestigen, dat ten
slotte zelfs de instelling van een Russisch
stadhouderschap over de aangrenzende land
streek (en teitelijk ook over Chincesch
Mantsjoerije) niet eens bijzondere verbazing
wekte. Maar dit geleidelijk en gestadig
voortdringen van de Russen naar de golf
van Pe-lsji-li was vergezeld gegaan van
telkens hernieuwde verzekeringen, die de
Russische ^diplomatie niet ter eer hebben
gestrekt. Bekend is 't, hoe de ontruiming
van Mantsjoerije, de openstelling van plaatsen
in dat land voor den wereldhandel, enz,,
herhaaldelijk geleid heeft tot de uitwisseling
van nota's en het sluiten van overeenkom
sten, maar hoe alle toezeggingen van llus-
sisqhen kant waardeloos gebleken zijn.
In 1896 had Rusland ook een voorloopige
afspraak met Japan gemaakt ter zake van
Korea; Japan's overwegende invloed in dat
Mare, welke aan een hevige aandoening ten
prooi was, scheen de tegenwooi digheid van zijn
gezel vergeten te hebben.
Hij stond vlug op en begon met koortsachti-
gen stap rondom den vuurcirkel te wandelen.
Hij wierp de kap van zijn burnous achterover.
De koude nachtwind die over zijn gloeiend ge—
luat waaide, deed hem goed.
,Ja. dat is zonderling," sprak hij, terwijl hij
stil bleef staan en tot zijn eigen sprak. ,Mij
dunkt, dat men mij in een duistere diepte heeft
nedergeworpen. Uf heb ik zulks gedroomd.'
Heeft een ruwe vermomde kerel mij niet door
een venster gesmeten? Maar neen, dat is ullemaal
zinsbedrog. D»t kan niet zijn I En toch....l O,
God! verlicht m j, help mij uit dien onzekeren,
pijnlijken toestand.
'Na' nog eeDige oogenblikken heen en weer
geloopen te hebben zette Mare zich weer neer.
Daarna gin? de Indiaan weer voort.
M. d'Aumont was toen gouverneur van Rouaan.
Hij vertelde later, dat hij 's vonds van den
moord op den graaf «ich naar het kasteel van
den Bernac begevende hij langs den afgrond reed
waar hij het geschrei van een kind hoorde. Hij
steeg van zijn paard en begon te onderzoeken
waar het geschrei van daan kwam.
Hij vond een kindje, d.t vreeselijk aau het
hoofd was gekwetst en met de kleertjes aan een
fcherpe, uitstekende rotspunt was blijven hangen
Met zeer veel moeite kon hij het kind daar
weghalen.
Terwijl hij naar zijn paard ging om het weer
te bestijgen, ontmoette hij een oude vrouw, aan
wfc hij 'beval goed voor het kind te zorgen. Die
vrouw heeft hij echter nooit meer teruggezien.
De Indiaan zweeg en scheen diep na te deuken.
De jongeling beurde het hoofd op en bezag
den Indiaan strak, alsof hij diens gedachten had
willen raden.
,Tien ja«r geleden*, hernam de Indiaan, Heelde
ik geheel alleen.
Ik bemoeide mij nergens meer mede, dan met
mijn studiën. Deze zette ik met ijver vuort.
Gelijk ik u gezegd heb had ik reed» alle hoop,
dat ik nog een spoor van het verloren kiud
noch van den etrloozen moordenaar, zou vinden
opgegeven.
rijk werd daarbij erkend. Dit belette echter
niit, dat de Russen ook in Korea hun in
vloed trachtten uit te breiden, at z ij groote
concessiën verkregen in benoorden, te
Sëoel de regeering naar hun hand trachtten
te zetten en het oog lieten vallen op een
haven aan de zuidkust vlak tegenover
Japan die in Russische handen een ge
schikt tusschenstation gevormd zou hebben
in de verbinding van Wladiwostok met Port
Arthur. De Russische regeering bleek, bij
de onderhandelingen in het laatst van het
vorige jaar, ook niet geneigd om Korea
geheel aan Japan over te laten, in roil voor
het zoo goed als onbelemmerde bezit van
Mantsjoerije, zij stelden zelfs ver-reikende
tegen-eischen, o. a. de afbakening van een
neutrale strook in het noorden. Wellicht
hebben deze onverwacht hcoge tegen-eischen
in Japan den doorslag gegeven aan de op
vatting, dat Rusland krasser moest aange
pakt worden. Vergenoegde men zich thans
met weinig en liet men verder de Russen
vrij, dan zou dat weinige weldra nog slechts
schijn worden, te meer omdat Rusland
langzamerhand zijn macht in Oost-Azië
aanzienlijk versterkte. Men moest de di
plomaten te Petersburg dwingen, kleur te
bekennen. En zoo volgde, van Japan's kant,
de eisch, dat de Russische regeering een
plechtige verklaring zou afleggen tot erken
ning van China's souvereiuiteit over Mant
sjoerije.
Het is thans nog niet geheel duidelijk,
welke overwegingen de Japansche regeering
gedreven hebben tot het stellen van dezen
eisch waarbij zij zich toch rekenschap
gegeven moet hebben dat nu een oorlog,
zoo al niet onvermijdelijk, toch zeer waar
schijnlijk werd
Hoe 't zij, dat de taktiek van de flu—
weelen handschoen over de gepantserde
vuist in dit geval een geduchten knak ge
kregen heeft, is niet te ontkennen. Maar
ook al had de Russische diplomatie een
andere houdi g aangenomen, die minder
aanleiding zou gegeven hebben tot wan
trouwen in haar bedoeling een botsing
zou teu slotte toch wel onvermijdelijk ge
bleken zijn. Immers, even zeker als een
gletsjer onweerstaanbaar bergafwaarts voort-
schuift, moest het ontzaglijke Aziastische
rijk van den Tsaar naar een uitweg dringen
aan de ijsvrije wateren van den Grooten
Oceaan. Langs de een of andere richting
Op zekeren dag echter hoorde ik door een
toeval, dat de zoon van den graaf in het erldeel
van zijn vader was terug gesteld. Die jongeling
was dezelfde, die de gouverneur van Rouaan aan
de dood ontrukt had. Het was dat kind waarna
ik tien lange jaren onvermoeid in alle steden en
dorpen van Europa naar had gezocht.
Door een commissie, bestaande uit eenige
rechters, werd hij erkend als het kind, dat reed9
voor dood stond opgeschreven.
De naam der Bernac's was nog niet uitgedoofd.
De oude Bretonsche adel mocht zich verheugen
die oude familie, welke uit hare streek afkomstig
was, te zien herleven'.
Bernac I" herhaalde Mare sidderend, juist
alsof die naam een buitengewone geheel
onverwachten indruk gemaakt had.
,Mijn vriend heet graaf de Bernac/, ging de
Indiaan voort. Die siddering was hem niet
ontgaan en zijn oog had weer geschitterd.
Twijfelen kon ik niet, de jongeling had voor
de commissie van rechtsgeleerden alle noodige
inlichtingen over zijn bestaan gegeven.
Overigens, de beste en nauwkeurigste getuige
nissen te zijnen voordeele hadden niet ontbroken.
Verscheidene oude dienstboden van zijn ouders
hadden verklaard hem te herkennen, ondanks de
vervlogeu jaren eu de verandering welke liet
kit.d van vijf jaar, dat nu een jonkman was
geworden, ondergaan had. De nieuwe graaf was
toen zeventien jaar. Zijn ouderdom kwam nauw
keurig overeen met dien van den zoon van
gravin Louise en van graaf Henri.
De oude vrouw die hem uit de handen van
zijn redder had ontvangen, leefde nog. Vooral
hare getuigenis was onbetwistbaar.
Denzelfden avond dat zij hel artne kind ge
kwetst en halfdood gekregen had, vertelde zij,
was haar huis eensklaps omringd door een
talrijke bende.Dan had een vermomde man
haar genoodzaakt hem met den armen kleine
te volgen. Tien jaar had zij met hot kind in de
macht van dien man geteeld.
Die kerel had hen alle twee op de grenzen
van Spanje, in grotten in de Pyreneeën opge-
sloten.
Na verloop van tien jaar, toen het kind vijuien
jaar was gewordeu, had zij hem zijne geheele
geschiedenis verteld.
Met vereende krachten waren zij erin geslaagd,
moest die uitweg gevonden worden, hetzij
in noordelijk China of Korea, en het was
niette vermijden dat Rusland daar in
'botsing kwam met den drang naar expansie
van het zich ontwikkelende Japan. Dit is
een van die conflicten waartegenover alle
streven naar verzoening of arbitrage helaas
nog machteloos staat.
Wat zeer zeker is bij het conflict tusschen
Japan en Rusland wantrouwen op den bodem
van de overwegingen, die ten slotte den
oorlog onvermijdelijk hebben gemaakt.
Was dat wantrouwen van Japan's kant
ongegrond Wie den loop der onder
handelingen gevolgd heeft, en zich de geheele
ontwikkeling der Mantsjoerijsche kwestie
herinnert, zal die vraag wel niet bevestigend
beantwoorden, welken kant zijn sympathieën
overigens ook mogen uitgaan.
Een tijdperk van tioebelen en onrust over
de geheele wereld ligt nu voor ons. Wanneer
het geweld eenmaal .ontketend is, weet men
nooit, waar het ophoudt. En reeds nu vraagt
men zich af, welk een uitbreiding de hotsing
in Oost-Azië op zichzelf reeds ontzettend
genoeg om al de ellende, de rampen en do
verliezen die er 't gevolg van zullen zijn
nog kan krijgen.
Toch zijn er nog lichtpunten. In weerwil
vn onrustbarende geruchten blijft dc war -
schijnlijkheid zeer groot, dat de strijd beperkt
zal blijven tot de twee partijen die hein
hebben aangebonden. De diplomatie, die
zoovee! ten goede doet, al bederft zij nu en
dan iets, zal haar uiterste krachten inspannen,
in de eerste plaats om China en Turkije te
dwingen, zich rustig te houden vervolgens
om, zoo niet nu reeds, dan toch zoo spoedig
mogelijk Rusland en Japan te overreden,
een schikking te treffen. Het i* een zeer
gelukkige omstandigheid, hierbij, dat de
verhouding lusschen Engeland en Frankrijk
in den laatsten tijd zooveel vriendschappe-
lijker geworden is. De botsingen tusschen
/de natiën worden hoe langer hoe'zeldzamer
Geheel te vermijden zijn de oorlogen nog
niet, maar de geheele wereld heeft er tegen
woordig al te veel belang bij dat het kwaad
van den oorlog zoo gering mogelijk wordt
gemaakt.
te ontsnappen; en, om te ontvluchten, had do
jongeling zijnen bewaker gedood en zijn lijk in
een onpeilbaren afgrond geworpen.
De jonge graaf bekende die misdaad. Hij aanzag
die maar als eeno rechtvaardige wraak en de
straf van den moordenaar zijner ouders.
Iedereen keurde hem goed.
De gouverneur van Rouaan bevestigde het
verhaal der oude vrouw, voor wat betrof de
wondere wijze waarop hij haar het kind had ter
hand gesteld.
Lieden die de graaf en de gravin hadden ge
kend, verklaarden dat er tusschen hen en 't kind
de grootste gelijkenis bestond.
Een enkele man door de commissie opgeroepen
getuigde tegen den jongen graaf. Die man was
Geraud, die soldaat bij de gouverneur van
Rouaan geworden was; hij werd gedagvaard als
getuige.
Hij verklaarde uitdrukkelijk, dat hij geen
onkelen trek van gelijkenis vond tusschen degene
die men hem voorstelde en zijne oude meesters.
Hij verklaarde bovendien onder eed, dat de
gravin, voordat zij den laatsten adem uit blies,
den naam van La Chesnaye uitgesproken had,
want in haren moordenaar, wieD9 masker zij
afgerukt had, herkende dc edele vrouw dien
bandiet.
Hier hod er eene levendige woordenwisseling
tusschen Geraud, de oude vrouw en den jongen
graaf plaats. Dc jongeling herinnerde zich het
varled ene met wondere juistheid. Hij verhaalde
de vreeselijke gebeurtenis met een buitengewone
nauwkeurigheid.
Dit vreeselijk schouwspel had zulk een diepen
indruk op hem gemaakt, zei hij en dat is
gemakkelijk te begrijpen dat hij dit drama
altijd voor oogen had.
Hij had van alles do heiinnering behouden tot
zells van de houding, de ligging van eiken per
soon en elk meubel,
In tegenoverstelling met hetgeen Geraud be
vestigde, gat hij voor dat zijne moeder het
mombakkes van den moordenaar afgerukt had
vooraleer deze het kind in den afgrond geworpen
had. De kreet die den mond der stervende
gravin was ontsnapt, was den naam van La
Chesnaye niet, maar alleen een onduidelijke
uittoep van wanhoop en smart.
(Wordt vervolgd.)