Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. FEULLETOII P| „NOORD-BRABAND" .ast is 'iet svaerk NUMMER 20 \%L wj* ZATERDAG 7 MAART 1925 48e JAARGANG: woMnsdag bn zaterdag. UITGAVE: WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN. Telefoon No. 38. Telegr.-AdresECHO. DIT NUMMER BESTAAT UIT DRIE BLADEN. EERSTE BLAD. BUITENLAND. Coolidge heeft gisteren met het gebruikelijk ceremonieel zijn ambt van president der V.S. aanvaard. Hij hield daarbij een rede, waarin hij de bereid heid van Amerika om Europa te helpen uitsprak en voor de binnenlandsche politiek bezuiniging en belastingver laging aankondigde. De uitvaart van president Ebert is zonder eenige storing verloopen. dank zij het humane optreden der po litie, die ter sterkte van ongeveer 5000 man, dan ook krachtig genoeg was om elke poging tot rustverstoring of tot verbreking der afzettingscordons te verijdelen. De deelneming van het publiek was reusachtig. Typeerend is, dat gisteren b.v. in geheel Berlijn geen zwart-rood- gouden vlag meer te verkrijgen was. Er werd dan ook zeer druk gevlagd. Naar schatting volgden ongeveer 200.000 menschen het stoffelijk over schot van den doode op zijn weg naar het station. Het défilé van de massa duurde ruim twee uur. Het was een waardige plechtigheid van een omvang zoo groot, als Berlijn tot dusver nog nooit heeft beleefd. Aan uitvoerige telegrammen over het eerste deel der begrafenisplechtig heden, dat te Berlijn plaats had, ont- leenen wij nog de volgende bijzonder heden Het paleis van den rijkspresident was naar ontwerpen van de „Reiclis- kunstwart" in rouwkleuren gedra peerd. In den voorhof stond krans naast krans. Bij den ingang stonden twee posten der rijksweer opgesteld. Hen passeerend kwam men in de vesti bule van het paleis, welks gangen met rouwfloers bekleed waren. Ook hier waren vele prachtie kransen geplaatst. Op de eerste verdieping was in de werkkamer van den overledene in een nis onder een baldakijn de katafalk opgesteld. De kist was bedekt met de rijkspre- sidentieele vlag, welke in het graf zal worden meegegeven. De rechts- en linksaansluitende vertrekken waren 32) eveneens met zwart doek behangen, teneinde de te kleine ruimte wat te vergrooten en plaats te bieden voor de deelnemers. De hooge muurspiegels in al deze kamers waren met licht floers behangen, evenals alle muren van de zoldering tot den vloer. Aan het voeteneinde van de lijkkist stonden aan weerszijden de posten van de rijksweer en de mariue en daarnaast de rijen vergulde stoelen voor de deel nemers aan de plechtigheid. Aan de rechterzijde namen de verte genwoordigers der buitenlandsche re geeringen, aan de linkerzijde die van de rijksregeering, den voorzitter van den rijksdag, de staats- en minister presidenten van de bondstaten, de le den van den rijksraad, vertegenwoor digers van de parlementaire partijen, van rijks- en staatsautoriteiten, de bur gemeester van Berlijn, de vertegen woordigers van economische organisa ties en van kunst en wetenschappen plaats. In de tuinzaai, links van de groote zaal, vonden, bij de plaatsen der fa milie van den overledene, vrienden, de geneesheeren en eenige dames, met de familie bevriend, een plaats. De vertegenwoordigers van de pers woonden de plechtigheid in de rechts gelegen tuinzaal bij. In de daarachter gelegen zaal was het orkest opgesteld. Onder de talrijke kransen dienen vermelding die van den koniug van Engeland, den president van Polen, den Amerikaanschen gezant en diens echtgenoote, den keizer van -Japan, den president van Chili, liet bestuur van den Hansa-bond, den Duitschen en den Pruisischen stedendag, het corps di plomatique, de senaten van Bremen en Lubeck, mevr. Rathenau, de weermacht van het Duitsche rijk, de Pruisische ministeries, den president van Mexico, de firma Krupp, den Zwitserschen bondsraad, de burgerschap van Ham burg en den senaat, den rijksraad, de bondsregeering en den bondspresident van Oostenrijk, de presidenten van Tsjecho-Slowakijë, Columbia, Ecuador, Venezuela en China, de agent-generaal Hilbert Parker en zijn medewerkers, den rijkskanselier en de rijksministers persoonlijk zoowel als officieel, de mi nisteries van het rijk en de bondssta ten, studentencorpsen, banken, hooge- scholen, bladen en wetenschappelijke en economische genootschappen. Bij de baar van den rijkspresident hield rijkskanselier Luther een toe spraak, waarin hij de verdiensten en de beteekenis van Ebert voor het rijk schilderde. Na Luther's toespraak zong het dom koor het graflied van Carl Maria von Weber. Onder het spelen van treur- muziek van Mozart vormde zich daar op de stoet. Toen de lijkkist uit het paleis werd gedragen en op den lijkwagen werd ge plaatst, zette de militaire kapel de As-dur sonate in. Er weerklonken mi litaire commando's en de rijksweer bracht door vertegenwoordigers van alle afdeelingen en van dé verschillen de bondstaten de laatste eerbewijzen aan den overleden oppersten bevelheb ber. Dan zette de stoet zich in beweging, en ging langs Unter den Linden en door de Brandenburgsche Poort naar liet gebouw van den rijksdag. Toen de'lijkwagen voor het gebouw van den rijksdag was gekomen, trad Loebe, de voorzitter van den rijksdag- naar buiten, gevolgd door talrijke af gevaardigden van alle fracties, uitge zonderd die van de communisten en 6ttttp)^WAA LW U K. f<TT7T70 j fpOOR ERVARING STERK,] die van de nationalisten. Loebe hield, staande op de groote trap van het rijks- daggebouw eveneens een toespraak, waarin hij er op wees, dat de rijksdag thans^een laatsten groet brengt aan 't staatshoofd, den eersten president van de Duitsche republiek. Hoewel in een voudige omgeving geboren, weerklinkt Ebert's naam thans door de geheele wereld. Reeds vroey gaf hij blijk van zijn socialen geestiui zorgde hij behal ve vror zijn gezin? ook voor de arbei dende klasse. Zoo kwam hij .'n den rijksdag en op den weg, die zijn lot met dat van het Duitsche volk op het innigst heeft verbonden. Tot redding van het land en tot verzekering van den vrede gaf hij na den oorlog zijn partijgenooten den raad deel uit te maken van de regeering. Het onwrik bare vertrouwen in hem bewoog het volk hem het presidentschap op te dra gen en Ebert heeft dit vertrouwen niet beschaamd. Doch daarmede is ook zijn tragisch lot begonnen, want het was hem niet vergund den vollen dag van Duitschlands herstel weer te zien. Als Duitschland en Europa weer de dagen van wareu vrede, welvaart en geluk zullen kennen, zal men Ebert steeds gedenken. Als laatste groet van het Duitsche volk hing Loebe een krans aan de lijkkoets. Do stoet zette zich vervolgens weer in beweging, waarbij op de Konings- platz aan talrijke vereenigingen'en ook' aan afzonderlijke personen gelegenheid werd gegeven een afscheidsgroet aan den overledene te brengen. In de Boe dapest Strasse werd nog een oogen blik stil gehouden voor de tuinpoort van het paleis van den rijkspresident, waarna de stoet zijn weg naar het Potsdammer-station vervolgde. Onder de tonen van een treurmarsch werd hier de lijkkist eerst een korten tijd opgesteld en vervolgens naar den trein gedragen, waarin ook de familie leden, rijkskanselier Luther en de mi nisters, die de begrafenis zouden bij wonen. plaats namen. Om tien minuten voor zes precies, zette de trein zich in beweging. In het geheele rijk hebben rouwplech- tighedeu ter eere van den overledene plaats gehad. Te Wilhelmsbafen vond een parade der in de haven aanwezige schepen plaats, waarbij 21 schoten werden gelost. Heden zal te Kiel een Ingezonden Mededeelingen. Uw Eerste Gedachte bij Ontvellingen en Huidwondjes moet zijn PUROL Dit verzacht en geneest spoedig. dergelijke parade plaats vinden. Te Lu beek en te Bremen werd de overle dene nog in een bijzondere zitting van den senaat herdacht. De extra-trein met het stoffelijk overschot van president Ebert is gis termorgen om 11.30 uur te Heidelberg aangekomen. Reeds lang voor de aankomst van den trein had zich een zeer groote me nigte hij en voor het station opgesteld. Het perron, waar de trein zou aanko men, was door een afdeeling der vei ligheidspolitie afgezet. Op het perron bevond zich de opper burgemeester van Heidelberg; voorts waren vertegenwoordigers van het landschbestmir, van de universiteit en van verschillende vereenigingen aan wezig. De lijkstoet werd als volgt gevormd: Eerst kwamen de kransdragers, daar na de lijkwagen, vervolgens de familie leden en de opper burgemeester van Heidelberg, daarachter de rijkskanse lier en de overige vertegenwoordigers dor rijks on der laudsregeeringen, ter wijl de vertegenwoordigers van de vak- eenigingen, van den senaat der univer- siteit te Heidelberg en van verschil lende vereenigingen uit de burgerij, den stoet sloten, i De weg waarlangs de stoet zich naar het Kerkhof bewoog, was door talrijke I leden van den rijksbanier, zwart-goud- rood afgezet. /an de sinds 78 jaren ils het beste middel tegen hoest en ver koudheid beproefde la origineelc doozen 65 en 45 Cts. 1 Of Ir Dit blad verschijnt Abonnementsprijs per 8 maanden 1.25. Franco per post door het geheele rijk 1.40. Brieven, Ingezonden stukken, gelden enz. franco te «enden aan den Uitgever. van „DE ECHO VAN HET ZEIDEN EERSTE DEEL. Ik heb dien man niet verwittigd, sprak hij, met een gebaar vol diep misprijzen Wladimlr aanwijzend, omdat ik de stellige overtuiging had, zooals ik ze thans nog heb, dat hij opnieuw zou pogen zijne vrouw te vermoorden. Gazeau richtte de oogen naar het gewelf, terwijl hij ongeloovig het hoofd schudde. Dus, mijnheer, zeide hij, indien men u zou gelooven, dan zou graaf Paloutine uw vader, den prins Demetrius Livachoff, ver moord hebben? Ja, mijnheer, ja. De ellendeling is zoo lafhartig geweest. Met welk doel? Om zich van zijne goederen, van zijn fortuin, van alles wat hij bezat, meester te maken. En vervolgens zou hij zijne vrouw eveneens vermoord, of tenminstegepoogd hebben te vermoorden. Welaan, -beste heer, beken zelf dat het een samenweefsel van onwaarschijnlijkhe den is, dat gij ons wilt opdringen. Wel, graaf Paloutine zou dus zijn leven door brengen met te dooden en te moorden. En hij zou zelfs door de politie van zijn land niet eens vervolgd worden. Een bittere glimlach plooide de lippen van Alexis. Ik. ben begonnen met u te zeggen, mijn heer de Burgemeester, dat gij mij niet zoudt geloofd hebben. Inderdaad, ik kan u niet gelooven. Flet verwondert mij zelfs, dat gij u over- levert aan lasteringen die zoo onwaarschün- lijk en bespottelijk zijn, dat zij een hoffelijk man niet kunnen treffen. Met een onnavolgbare waardigheid l>e- val hij hierop den brigadier: Mignaton, leid mijnheer weg. Gij zult hem bewaken tot ik per telegraaf onder richtingen bekomen heb. Alexis Livachof was zonder beroep ver oordeeld. Dat is er een, dacht Cazéres, die stil zwijgend de ondervraging bijgewoond had. Toen de deur achter Alexis en de twee gendarmen weer gesloten was, keerde hij zich tot Wladimir, zeggende: Beste graaf, gij hebt zeer wel gedaan, -niet kalm te blijven. Gij hebt zelfs niet ge antwoord op de dwaze beschuldigingen van dien oubeschoften lasteraar. Verschooning, sprak graaf Paloutine met hooghartigheid, die onbeschofterik, zoo als gij hem noemt, is mijn neef. Indien hij voor het oogenblik van den goeden weg af gedwaald is, toch is hij daarom niet minder dan de prins Alexis Livachoff. Maar toch, vroeg Gazeau. eenigszins verlegen, waarom die woeste haat, die dwa ze beschuldigingen? Ha. zie wedervoer Wladimir aanstonds; gij zult dien haat spoedig begrijpen. Gazeau maakte zich gereed om met de grootste aandacht te luisteren. Misschien zou hij eindelijk opheldering krijgen van al die geheimzinnigheden waarin hij het hoofd verloor. Mijn dierbare neef, hernam Wladimir, o,p zeer kalmen toon, wel ziende dat de bur gemeester gansch ten zijnen gunste gestemd was, heeft omtrent vier jaar geleden de on voorzichtigheid begaan, deel te uemen aan een aanslag tegen' den geheiligden persoon van onzen welbeminden czaar. Het complot werd ontdekt en mijn neef zou aangehouden worden. Hij had den tijd de vlucht te nemen maar werd bij vertrek veroordeeldnu, daar hij dood was voor de maatschappij, was ik het die gansch natuurlijk de fortuin erfde van zijn vader, prins Demetrius Li vachoff, gestorven in mijne armen op het kasteel van Ny-Slott, den dag zelf, waarop ik daar uit Frankrijk van mijne huwelijks reis terugkeerde. Wel, gij hebt mij deze treurige geschie- Prfl» der Advertentlën 20 cent per regelminimum LBO Reclames 40 cent per regel. BJJ contract flink rabat Advertentlën moeten Woensdag en Vrtydag des morgens on uiterlijk 0 «ur ln ons beslt «bn. MAATSCHAPPIJ VAN VERZEKERING OP HET LEVEN ~Tii m i "i 111 iïTïïiTft .o uiini lTwïi i ii i u i": i .iiihiiilii.iiliiiiïidl TA3LETTËN denis nooit verteld, onderbrak Andréa. Waartoe kon het dienen, beste baron, j het is nooit aangenaam te gaan bekennen, j zelfs aan zijn beste vrienden, dat men een bloedverwant heeft die tot de doodstraf ver oordeeld is, en die. indien de czaar, door zijn genade het leven spaart, zijn leven op de galei van Siberië zou moeten gaan eindi gen. Dat is waar. Nu begrijpt gü, vervolgde Wladimir, den ingewortelden en on ver zoen lij ken haat, dien hij mij toedraagt. Dat is dwaas, maar volkomen mensehelijk. En, ik vraag u eens waartoe de dood van mijn arme oom mij nuttig was. Ik ben rijk door mijn eigen mid delen. Indien Alexis ooit genade zou beko men. zou het mijn eerste werk zijn hem zijn fortuin terug te geven. Maar zwijg dan toch, Wladimir, sprak Cazéres, men zou gelooven dat gij u ver dedigt. Gij zoudt hem zijn fortuin teruggeven herhaalde de burgemeester, in bewondering. O, dat is zeer schoon. Dat bewijst dat gij een edel hart hebt. Dat is gansch natuurlijk, antwoordde de graaf, en in mijn plaats, zoudt gü voor zeker handelen gelük ik. Gazeau scheen deze gedachte niet te dee- len. Hü bekende in zich zeiven dat hü er moeilük toe zou kunnen besluiten. Zonder hierop te antwoorden stond Wla dimir op en naderde den burgemeester. Laat mij, zeide hü, thans heengaan, ik heb voorzorgen te nemen en bevelen te geven. Gazeau boog het hoofd, drukte de hand welke de graaf hem toestak en verzekerde dat hü zich altqd te züner beschikking hield. Ik reken op u, mijnheer, antwoordde Wladimir. Ik dank u uit den grond van mgn hart voor alles wat gü. in mün onge luk,-voor mü gedaan hebt. En zeer waardig verliet hü den burge meester. j Aanstonds na zün vertrek kwam er op de i lippen van Gazeau een vraag. Mün ongeluk? zegt hü, welk ongeluk? Andréa Cazéres liet zich een uitroep van verontwaardigde verrassing ontsnappen. Wel, begrijpt gü dat niet? vroeg hü. Ziet gü dan niet dat het hart van dien on- gelukkigen graaf gebroken is? Maar toch, hü beweende zü'n jonge vrouw als dood, en hü vindt haar terug, op een wonderbare wüze gered en gaaf en gezond. Zeer goed, maar gü geeft u geen re kenschap van hetgeen er gebeurd is. Dit is nochtans niet moeilijk te weten. Prins Alexis Livachoff heeft de gravin Paloutine gered. Goed. Welnu, wat doet hü? Ongetwü'feld is do jonge vrouw tengevolge dier vreeselüke ramp eehigen tü'd ziek geweest. De prins heeft haar verzorgd en, naarmate zü tot het leven terugkeerde, heeft hü, uit haat en wraak, de liefde gedood die de gravin voor haren man in het hart droeg. IIÜ heeft haar overtuigd dat Wladimir oen afschuwelüken aanslag op haar leven gewaagd heeft, en gesteund door de baronnes, die overal moor denaars en misdaden ziet en wie hü eerst zün duivelsch verhaal opgedrongen heeft, moet hü alle gemak gehad hebben om de arme Renée die ongehoorde lastering te doen aannemen. Vindt gü dat niet duidelük? Kan men er wel aan twüfelen dat mevr. Paloutine ge reed is ze op hare beurt haren man in het aangezicht te slingeren? Ja, ja, Gezeau begreep nu volkomen goed het ongeluk van dien armen graaf. En ik, vervolgde Andréa. Ben Ik niet evene ns getroffen in die ramp? Deelt mijne ongelukkige vrouw dezelfde overtuiging niet en zal ik nog wel ooit met haar eenige rust genieten? Waarlijk, zuchtte Gazeau, dat is al te erg. Ik heb nog nooit zulk 'n treurige en in gewikkelde zaak gekend., Wü zullen den burgemeester van Goulven in gesprek laten mot Cazéres en wü zullen Alexis Livachoff volgen. Tegen hem verhief zich de wet. In naam der wet hernam Wladimir al zün rechten op zün slachtoffer. Wladimir was voor het oogenblik de sterkste, hü. de moordenaar züns vaders. Hü was het, prins Livachoff, dien men aan hield. hü. die zich op dat uhr tusscheu twee gendarmen bevond, terwül Paloutine zegepraalde, terwül Rcnée, de arme jonge vrouw die hü gered had, zonder verdediging op nieuw in de handen van haren beul viel. Moest hü zich niet geneigd gevoelen om zich het hoofd te verpletteren tegen den ge vel van een der huizen welke hü op het oogenblik voorbü stapte? Wel neen. IIÜ zou strüden. strüden tot het einde, ondanks alles. 1 Overigens, hü had het aan Renée en aan hare moeder beloofd. Zoolang ik leef, had hü gezegd, zal men mü tusschen u en dien man yinden. Dien eed wilde hü houden. Welaan, geen wanhoop meer, geen zwak- 1 heid meer en hoog het hart. En hü deed zich geweld aan om zün ge dachten te verzamelen. I Vooreerst, zün inhechtenisneming kon niet doorgezet worden. Zün vijanden waren er, weliswaar, in ge lukt. een eenvoudigeu dorpsburgemeester te misleiden en zich aldus voorloopig van hem te ontmaken, maar dat zou voorzeker maar voorbügaande zün. Zoodra liü zich ;n de tegenwoordigheid zou bevinden van een meer ontwikkelden ambtenaar, zou hü weer iu het bezit komen züner vrüheid en dan zou hü zün leven, ge heel zün bestaan toewüden aan Renée en hare moeder. Hü zwoer de beide arme vrouwen aan Wladimir en aan zünen medeplichtige te ontrukken. Langzamerhand orde in zün gedachten ge bracht hebbende, kwam er hem betreffende Renée een hoop in het hart. Voor het oogenblik, tenminste, zou Wla dimir geen nieuwen aanslag durven wagen op zün ongelukkige vrouw, van wie hü zich ten allen prüzen ontmaken wilde. De schipbreuk van de Ebbenhouten Brick, die zoo verschrikkelüke moordpoging, kon niet door het gerecht vervolgd worden. De ellendige Wladimir had te goed züne voor- zorgen genomen. De Ebbenhouten Brick had een groote waarde en het was niet aan te nemen dat iemand zulk een boot, wetens en willens, aan de woeste gQlveu overleveren zou. (Wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1925 | | pagina 1