Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
PASCHEN.
Co.
Do Trouw (oo deo Bankier.
BIGGELAAR'5
*BIKO*
FRÏS0-BAAI
odor, vmuum
mis*.ra
De oogen open.
FEÜILLETO
KOFFIE
a cl lmet overleg
NUMMER 31.
ZATERDAG 16 APRIL 1927.
50c JAARGANG.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. 38, Telegr.-AdresECHO.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
DRIE BLADEN.
EERSTE BLAD.
Voor velen, en niet het minst onder
de moderne heidenen, is Paschen wat
natuur-poëzie voor 't oogenblik. Men
is recht blij om het nieuwe leven dat
overal openbreekt, men is blij in een
absoluut stoffelijk genieten en spreekt
dan van een natuurfeest, waarbij ech
ter elk hooger sentiment vreemd is.
Voor den Katholiek, voor den Chris
ten heeft Paschen echter een hoogere
beteekenis en is de Verrijzenis van
Christus iets meer dan wat loos
natuur-gemijmer. Zeker, men hoefl
geen geestelijke verstarring, ook door
de natuur kan men tot God komen
(echter niet zonder geestelijk verband)
maar voor ons wil het Paas'chfeest
vóór alles zijn„de redding uit den
dood tier zonde en onze aanneming
tot het leven in en met Christus;
maar ook: de belofte van eeuwig
leven.
De Verrijzenis van Christus is het
machtigste getuigenis van ons Chris
telijk geloofsleven, is een der heer
lijkst* vruchten van Christus' lijden
en sterven en de grootste overwin
ning der liefde.
Overal hooren we een rauw roepen
om vernieuwing, maar zonder geloof
aan de Verrijzenis, zonder de Opstan
ding, welke immers is het begin van
een nieuw leven met God, kan ervan
vernieuwing sin den waren zin geen
sprake zijn. Dood en leven streden in
den Zaligmaker een feilen tweekamp,
waarin het kwaad moet worden over
wonnen. Zoo is het ook in 't geheele
leven van den mensch. Wil de massa
zich vernieuwen, dan zal eerst het
individu moeten herrijzen tot een beter
leven. Zoolang de persoonlijke mensch
zich niet heeft uitgediept, niet den
vuurdoop heeft ondergaan, zal ook de
massa zich niet kunnen vernieuwen.
De wereld heeft nog steeds het
Verlossingswerk, oorzaak en doel van
Verlossing en Verrijzenis, te onder
gaan. Is men hiervan ernstig door-
Goedkooper dan elke andere
en toch goed
Cebn. v. cIJTdióóelaap
minnen, het is herrijzen en leven'
leven den langen blijden dag van
zielejubel der kinderen Gods.
Paschen, vreugdig Zonnefeest, dat
kleur geeft in ons leven, kom als een
eeuwig lied in ons zingen 1
Paschen, ons Zegefeest.
Onze harten zijn opengegaan en het
licht en de warmte zijn binnengevallen,
licht van geloof en gloed van de Liefde,
die Christus is.
Dwaas wie norscli de stralen weert
over hem gaat ongeroerd heen de zon
en het licht en de schaduwen die
achterblijven zijn de schaduwen des
doods.
Zie, in deze overweging is ons pad
zonbeschenen volgen wij zoo
anzen Verlosser, stil dragend ons
kruis, en dankbaar volgend Zijn hand,
die ons de glorie wijst.
Zoo zij het een Zalig Paaschfeest 1
drongen, en wordt door ieder mensch
het Christendom naar waarheid be
leefd, dan zal er in onze harten een
wijde en blijvende Paaschvreugde
dalen, die zich stil vastzet tot een
vrede met God en de menschen.
De moderne-tijdgeest in onze eeuw
van vervlakking geeft weliswaar
.vreugde', maar een die is en wordt
tot een bestiale pret, een duivels-
genot. Want grijpt men in onze dagen
niet wederom naar een stelregel der
ouden: „Laat ons eten en drinken,
morgen immers zullen we sterven".
Er is slechts één redmiddel om ons
leven, dat immers gericht moet zijn
op de eeuwige verrijzenis, op een
hooger plan te brengen, n.l.Alles
hernieuwen in Christus/
Ja, slachten we het beestmensch in
ons, maken we ons.rein en nieuw van
binnen, wit als d$ blanke morgen
waarin Christus verrees.
Dan zullen we jubelen, want d&t is
Paschenjubelen, gelooven, hopen,
i
De uitslag van den Statensfembus-
strijd gaf reeds aanleiding tot velerlei
beschouwingen. Aan belangstelling
heeft het bij de verkiezingen der vorige
week zeker niet ontbroken en wij mo
gen gelukkig vaststellen, dat de over-
groote meerderheid van onze katholieke
kiezers het bewijs heeft geleverd de
groote beteekenis der verkiezingen
voor de Provinciale Staten te beseffen.
Het is heelemaal uit met de oude rede
neering, dat het er bij de Statenver
kiezingen weinig op aankomt of men
al dan niet ter st.mbus gaat. Niet
langer beschouwt men de Staten der
Provincie als een lichaam, dat slechts
voor wegen en dijken heeft te zorgen
en zich met de eigenlijke politiek niet
heeft in te laten. Meer en meer is men
gaan inzien, dat het Statenlidmaatschap
veel kennis en toewijding vordert van
hem, die het bekleedt en, laat het dan
een eereambt zijn, een eereambt is, dat
zware verplichtingen en een groote ver
antwoordelijkheid medebrengt. Sinds
de wet voorschrijft, dat de leden Mer
eerste Kamer door de Provinciale
Staten gekozen worden naar het stelsel
der evenredige vertegenwoordiging is
daarenboven de politieke beteekenis
der Statenverkiezingen nog grooter
jeworden dan zij vroeger al was. Thans
is het mogelijk, dat het van één enkele
stem, al of niet uitgebracht b.v. op de
Katholieke lijst voor de Staten van
Noordbrabant, afhangt of één Katholiek
meer of minder tot lid der Provinciale
Staten en straks één Katholiek meer
of minder tot lid van de Eerste Kamer
gekozen zal worden Uit de deelneming
aan de stemming bij de laatste ver
kiezingen mag worden afgeleid, dat de
meeste kiezers hebben begrepen welk
een gewichtige opdracht hun werd
gegeven toen zij ter stembus werden
opgeroepen. En de uitslag Wij kun
nen het er over eens zijn, dat zij voor
de Katholieken geen reden geeft tot
ontevredenheid en nog minder tot
ontmoediging. Door de Statenverkie
zingen van 1923 werden 185 Katho
lieken naar de Provinciale Staten af
gevaardigd de Statenverkiezingen van
1927 brachten er 180. Een verminde
ring dus met 5. Ondanks deze ver
mindering blijft de Katholieke Staats
partij nog altijd verreweg het sterkst
verregenwoordigd in de gezamenlijke
Statencolleges. De S.D.A P., die in
getalsterkte op de Katholieke Staats
partij volgt, blijft deze nog met 61
Statenleden achter. Maarde
achteruitgang is er en voor dit feit
mogen wij de oogen niet sluiten. De
sociaal-democraten gingen sinds 1923
met 12 Statenleden vooruit, wij gingen
50-40-35-30 cU
i per/4 pond
Best en niet duur^iijï
met 5 Statenleden achteruit. Deze
achteruitgang is te erger, omdat in
onze Katholieke gezinnen de meeste
kinderen worden geboren.
Bekijken wij den uitslag der stem-
ming in Noordbrabant wat nader, dan
zien wij, dat in 1923 bij de Staten
verkiezingen 79, l6°/o der uitgebrachte
geldige stemmen, gegeven werden aan
de Katholieke lijst. Bij de verkiezingen
der vorige week bedroeg dit percen
tage 77.91. Een achteruitgang dus van
1.25°/o- Het stemmental der sociaal
democratische lijst steeg van 4 88°/0
tot 5.40°/o van het totaal, Al moge
deze uitslag aan het socialistisch dag
blad „Het Volk" al geen reden tot
juichen geven, ons moet hij toch stem
men tot ernstig nadenken. Alle vrien
den van het Noordbrabantsche volk
moeten hun krachten inspannen om
afzakking naar het socialisme te voor
komen. Allereerst worde de eenheid
onder de Katholieken bewaard. Zij, die
leiding geven aan de politieke en
sociale organisaties mogen zich angst
vallig onthouden van alles wat eigen
belang is niet alleen, maar zelfs van
alles wat naar eigenbelang zweemt.
Niets staat de ontwikkeling van een
gezond katholiek openbaar leven meer
in den weg, dan dat de onbaatzuchtig
heid der leiders ophoudt boven elke
verdenking verheven te zijn.
Voorts schenke men bij voortduring
zijn aandacht aan de sociale behoeften
des volks. Men houde het oog geopend
óók voor de behoeften van hen, die
tot een andere klasse behooren, men
beoefene oprecht en eerlijk de christe
lijke solidariteit.
En eindelijk: men bevordere met
nimmer rustende toewijding het gods
dienstig leven, vooral dat van het jonge
volk. Wij kunnen er zeker van zijn,
dat de stemmen, die in Noordbrabant
werden uitgebracht op de lijst der
S.D.A.P., voor het meerendeel afkom-
De Echo van het Zuiden,
Waalwylisclie en lianptrantsclie Courant,
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco per post door bet gebeele rijk 1.40.
Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz.
franco te zenden aan den Uitgever.
Prijs der Advertentiën
20 cent per regel; minimum 1,50.
Bij contract flink rabat.
Reclames 40 cent per regel.
Advertentiën moeten Woensdag en Vrijdag
des morgens om uiterlijk 9 uur in ons bezit
zijn.
van „DE ECHO VAN EET ZUIDEN".
OF
49)
André aanbad haar. Hij liad zaken onder
nomen en het geluk gehad te slagen. Maar
hy wenschte zeer ryk te worden niet
voor zichzelf, maar voor zijn geliefde vrouw,
die hy met alle genot der weelde omringen
wilde. Daar hy haar de schoonste aller
vrouwen vond, wenschte hy haar ook het
meest opgetooid te zien.
Toen zy achttien maanden getrouwd wa
ren, bracht zij een zoon ter wereld en een
jaar later een tweede. Zij beminde deze
hartelijk en voedde hen op volgens haren
stand. Toch dacht zy nog veel aan Gaston
en bezichtigde nu en dan met weemoed de
sieraden der markiezin de Clameran, die
zy alt yd zorgvuldig verborgen hield.
Tusschenbeide dacht zyHet ongeluk
heeft mij vergeten.
Arme vrouw! Het ongeluk is een bezoe
ker, die zich soms laat wachten, maar toch
eens komt.
XV.
Louis de Clameran, de ttfeede zoon van
den markies, behoorde tot die naturen, die
onder een koud en onverschillig masker een
vurig karakter verbergen, hevige hartstoch
ten en woedende begeerten.
Lang voor dat de gebeurtenissen aan-
braken, <lie voor het huis (le Clameran zoo
beslissend waren, sluimerden in zyn zieke
hersenen overspannen ideeën en verbitterde
gedachten.
Oogenschijnlijk slechts op pretjes bedacht,
wensohte die huichelaar een uitgebreider
veld voor zyn hartstochten en verafschuw
de de noodzakelykheid. die hem aan dat
land kluisterde, aan dat oude kasteel, dat
hem triestiger dan een gevangenis, kouder
dan een graf geleek.
Hy verveelde zich. Dat plattelandsleven,
de kleine steden der huurt, alles was hem
te eentonig. De ouderlyke band, die toch
zeer zwak was, knelde hem en hinderde
hem evenals een harnas, dat te nauw is.
Hy dorstte naar onafhankelykheid, uit
spattingen, geld, pleizier .kortom naar het
onbekende.
Hy hield niet van zyn vader en baatte
zijn broeder Gaston.
De oude markies was zelf schuld aan die
hartstochten zyns zoons. Hy hechtte aan
oude overleveringen en had wel honderd
keer verklaard, dat de eerstgeborene uit
een adeliyk huis alle goederen moet erven
en dat Gaston by zyn dood. zyn geheele
vermogen toekwam.
Die onrechtvaardigheid bracht het ka
rakter van Louis tot wanhoop.
Gaston had hem echter lierhaaldeiyk ver
zekerd. dat hy nooit van die voorkeur ge
bruik zou maken en alles broederlyk met
hem deelen zou.
Louis was daar nooit door bewogeneen
ander naar zichzelf beoordeelende, noemde
hy het een belachelyke tentoonstelling van
valsche edelmoedigheid.
Die haat, welke zyn vader noch Gaston
ooit bemerkt hadden, had zich door allerlei
onbeduidende kleinigheden verraden, zoo
dat het den bedienden reeds lang bekend
was.
Zy kenden hem zelfs zooi goed, dat zy op
den noodlottigen avond, toen zyn val van
het paard Gaston aan zijn vervolgers over
leverde, aan geen toeval geloofden, maar
onder elkaar het woord „broedermoord"
herhaalden.
Tusschen Louis en Saint Jean had zelfs
een hevig tooneel plaats gevondende
knecht had door zyn vyftigjarigen-trouwen
dienst een vrijpostigheid verkregen, waar
van hy wel eens misbruik maakte, door ruw
en scherp te zyn.
Het is ongelukkig, had hy gezegd, dat
een zoo knap ruiter als gij, juist op liet
oogenblik moest vallen, toen de redding
van uw broer er van afhing, en La Verdure
is niet gevallen.
Louis had de zinspeling zoo goed 'begre
pen, dat hy verbleekte en woedend had uit
geroepen
Ellendeling, wat wilt ge daarmee zeg
gen?
Dat weet gy wel, mynheer, had Saint
•Tean geantwoord.
Neen, spreek, verklaar u.
De bediende had slechts met een blik
geantwoord, maar deze was zoo vol betee
kenis, dat Louis zich op hem wierp en er
zeker een moord zou gebeurd zyn, als de
overige bedienden niet tusschenbeide wa
ren gekomen.
Dat tooneel had plaats, terwyi Gaston
door de velden vluchtte, om zy» vervolgers
te ontkomen.
Weldra verschenen dan ook de gendarmes
en verhaalden dat Gaston zich in de Rhone
geworpen had en zonder twyfel verdronken
was.
Met groote droefheid werd deze mededee-
ling door allen ontvangen. Louis alleen bleef
kalm, geen spier in zyn gelaat vertrok.
zyn oogen straalden zelfs triomfantelyk
en een geheime stem fluisterde hom toe:
Nu zyt ge zeker van het vnderlyke
erfdeel en den markiestitel.
Nu was hy niet meer de arme jongste
zoon, die terwille van den oudsten van alles
beroofd zou zyn, hy was nu de eenige erf
genaam van Clameran. De brigadier der
gendarmes liad gezegdIk zal liet niet
zyn, die dien armen gi-ysaard den dood van
zyn zoon melden zal. Louis had noch de
kieschheid, noch het gevoel van dien ouden
soldaat. Zonder een oogenblik te aarzelen,
ging hy by zyn vader en zei met vaste stem
Myn broeder heeft tusschen liet leven en
de eer gekozen Hy is dood.
By die Woorden was de markies als door
den bliksem getroffen, ter aarde gestort.
De dokter, die men had laten halen, ver
klaarde, dat zyn kunst hier niet by machte
was te helpen. Tegen den morgen ving Louis
nTet droge oogen den laatsten ademtocht
zyns vaders op.
Nu was hy heer en meester.
De onrechtvaardige maatregelen, die den
markies had genomen, om zyn oudsten
zoon alles na te laten, keerden zicli nu na
zyn dood tegen hem.
IIy had het door regeling van het vrucht
gebruik zoo weten te plooien, dat Gaston
den da^ na zyn dood de erfenis kon ont
vangen, nu ontving Louis die, zonder zelfs
een bewys van zjjns broeders dood noodig
te hebben.
Hy was markies de Clameran, vry en ryk
bovendien, tenminste betrekkeiyk ï-yk. Hy
die nog nooit vyf-en-twintig francs in zyn
bezit had gehad, kon nu beschikken over
ongeveer 200.000 francs.
Die onverwachte rykdom bracht hem het
hoofd zoodanig op hol, dat hy zyn here
kende luiichelary vergat. Men zag hem hl
de begrafenis van den markies met gebogen
hoofd en den zakdoek voor den mond, de
door twaalf boeren gedragen doodkist vol
gen. maar zyn blikken logenstraften zy
houding. Men bemerkte den glimlach, dien
hy onder die voorgewende smart verborg.
Het graf was nauwelijks gesloten of Louis
verkocht op het kasteel al het mogelyke
paarden, rijtuigen en wapens. Den volgen
den dag zond hy alle bedienden weg, de
armen, die gedroomd hadden hun dagen
onder het gast vry e dak van Clameran te
eindigen.
Eenige smeekten hem met tranen in de
oogen, hen in zyn dienst te houden, al was
het zonder loon. Maar hy ontsloeg allen.
Hy berekende alles. I)e notaris van zyn
vader, dien hy ontboden had, verscheen.
Hy teekende een volmacht tot den verkoop
van alle gronden en ontving als eerste
voorschot 20.000 francs.
Vervolgens sloot hy op een avond in het
eind der week alle deuren van het kasteel,
waar hij dacht nooit te komen en over
handigde de sleutels aan Saint Jean, die
een klein huisje dicht by Clameran bezat
en daar bleef wonen.
Arme Saint Jean, hy vermoedde niet, dat
toen hy Valentine verhinderde naar Louis
te gaan, hy zyn beminden Gaston ten twee-
den male verloor.
Toen hij de sleutels in ontvangst nam,
waagde hij de vraag
Zullen wy het. iyk van uw broeder niet
laten opzoeken? En als men het vindt, wat
moet er dan mede gebeuren?
Ik zal hy myn notaris alle bevelen
achterlaten, antwoordde Louis en hy ver-
wyderde zich. alsof de grond van Clameran
hein onder de voeten brandde. Hy begaf
zich naar Tarascon, waarheen hy zyn ba
gage reeds verzonden had en ging daar in
den postwagen, die van Marseille naar Pa-
i-ys reed. De spoorweg was daar toen nog
niet aangelegd.
Rindelyk vertrok hy. de zware wagen
zette zich in beweging, en reed, door zes
paarden getrokken, weldra flink van door,
hy iederen bocht van den weg een teeken
tusschen liet verleden en de toekomst over-
schrydende.
In een hoekje van het rytuig gedoken,
genoot Louis de Clameran reeds vooruit van
't pleizier dat hem wachtte. Als einddoel
van zyn reis zag hy liet groote, schitte
rende Pai-ys voor zich.
Ja, hy ging naar Parijs. Is dat niet het
land van belofte, de wonderstad, waar ieder
Aladin een lamfr vindt?
Daar worden immers alle plannen ver
vuld, alle droomen verwezeniykt, daar sla
gen alle pogingen, daar worden alle harts
tochten, nlle begeerten bevredigd Daar
gaan de dagen om als uren en worden de
nachten in genot doorgebracht. In twintig
schouwburgen weent het drama of lacht 't
biyspel, terwyl in de opera de mooiste
vrouwen der wereld, schitterend van dia
manten, zich in de muziek verlustigeu.
Overal vrooiykheid en genoegen. Wat een
droom. Het hart van Loui9 zwol van ver
langen en hy vond dat de paarden te lang
zaam liepen.
Hy dacht geen oogenblik met smart aan
het verleden. Wat konden liem nu zyn va
der en broeder schelen? Iiy spande alle
veerkracht van zyn geest in, om in het ge
heimzinnige zyner toekomst, die hem te
Parys wachtte, te dringen.
(Wordt vsrvolgd).
