Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. II VEE ffl IET 1111 ioor Blle BccoiiitaiiMzmliedeg BALANS-UITVERKOOP. 1 Karei de Mol, Waalwijk. FEUILLETON aMsRS" NUMMER 16. ZATERDAG 21 FEBRUARI 1931. 54e JAARGANG. Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Brieven, Ingezonden stukken, gelden enz. franco te zenden aan den Uitgever. Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25. Franco p. post door 't geheele rijk 11.40. UITGAVE: WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN. Telefoon No. 38. Telegr.-Adres: ECHO. Prijs der Advertentiën 20 cent per regel; minimum 1.50. Bij contract flink rabat. Reclames 40 cent per regel. Advertentiën moeten Woensdag en Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur in ons bezit zijn. DIT NUMMER BESTAAT UIT DRIE BLADEN. EERSTE BLAD MALAISE STEMMING. Het Kamerlid Baron van Wijnbergen schrijft onder bovenstaande titel in de .Maasbode" o.m. 't volgende Dat de economische depressie zich nog steeds in al haar zwaarte doet gevoelen, weten wij, en begrijpelijk is het dan ook volkomen, dat van over heidswege en van particuliere zijde alle beschikbare middelen worden aan gewend om den tijdsduur te verkorten en inmiddels de gevolgen er van te verzachten. Waar voorziening in den maatschap pelflken nood zoo dringend noodig is, ware onverschilligheid hetzij van over. heidswege, hetzij van particuliere zijde ten eenenmale misplaatst. En toch het is o. i. niet ondienstig er op te wflzen moet gelijk overal ook in deze de juiste maat worden gehouden, het juist beleid worden betracht. Heeft het, zoo zouden we willen vragtn, eenig nut in particuliere bijeen, komsten, in vriendenkringen, aan sociteitstafels, aan den famiiiedisch altijd maar weer te praten over de malaise? Daarmede wordt niets be- reikt, engaat de goede stem ming verloren Het gevaar is bovendien zoo groot, dat niet meer beseft wordt het vele goede, dat we dan toch, ook in dezen kritieken tijd, juist hier in Nederland, genieten. Wie eens nagaat, hoe het Nederlandsche volk in alle kringen van hoog tot laag is gehuisvest, zich voedt, zich kleedt, zich ontspant, en daarmede vergelijkt den toestand in verschillende andere landen, zai moeten erkennen, dat dan toch ten onzent ook in de huidige omstandigheden nog zooveel reden is tot tevredenheid, tot dankbaarheid. En van „De Echo van het Zuiden. Naar het Engelsch door J. VAN DER SLUYS. 36, Jou lief kind! Anstice trok het meisje naar zich toe en kuste haar op geheven gezicht. Ik wil alles doen wat jij prettig vindt en er is geen reden, waarom wij onzen tijd niet tusschen het landgoed en mijn flat in de stad zouden verdeelen. Neen ik vind het hier heelemaal niet vervelend. Het is 'och mijn oude tehuis en het neemt eigenljjk een groote plaats in mijn hart in het is alleen de laatste ja ren zoo leeg geweest op het huis. En het ziet er zoo smakeloos en zoo in- faam-ouderwetsch uit maar dat Verandert nu allemaal, voegde zij er vroolijk aan toe, en als je mij erbij noodig hebt Of ik u noodig heb! Hilary liet haar tante niet uitspreken. Natuur lijk heb ik u noodig. Wat zou ik al leen in vredesnaam moeten beginnen? En ik heb zoo vreeselijk veel te lee- re&ze pauseerde evenin mijn nieuwe positie. En daarop aan ket gesprek een andere wending ge vende, ging ze voort: Als u er geen bezwaar tegen kebt, dacht ik om 2 nachten bij juf- dit nu wordt zoo gemakkelijk uit het oog verloren, wanneer maar telkens en telkens de malaise onderwerp van conversatie is, en dan nog vaak in kringen, waar men, althans tot dus verre, nog niet zoo heel veei van de malaise bemerkt heeft. En niet alleen dreigt de goede stemming verloren te gaan. maar ook eene verkeerde wordt zoo licht aangekweekt, eene stemming eene mentaliteit, die juist zoozeer ge wild wordt door hen, die verderfelijke Staat èn maatschappij bedreigende beginselen en systemen ook ten onzent trachten te doen ingang vinden. De opmerking, ons dezer dagen door eene dame gemaakt, die heusch de noodige levenszorgen heeft gekend, en nog kent„Laat ons vooral ons optimisme niet verliezen" leek ons daarom zoo juist en zoo tactisch. Een tweede niet gewenschte moge lijkheid waartoe permanente malaise overwegingen kunnen leiden is over dreven of juister misplaatste zuinigheid. Zeker, verreweg de mees ten worden door de huidige omstan digheden wèl gedwongen hun uitgaven te beperken en anderen zullen ver. standig handelen het te doen. Niet uit het oog worde echter verloren, dat juist in dezen tijd alle charitatieve instellingen, en vele van religieus en sociaal karakter, er niet aan kunnen denken haar uitgayen te verminderen, doch juist meer behoeven dan in normale omstandigheden het geval is. Deze mogen daarom vertrouwen, dat de contribuanten hun bijdragen min stens op hetzelfde bedrag zullen willen laten. Vervolgensaf te keuren is het on- getwijfeld, nu zoovelen er hard voor zitten, ostentatief, op prikkelende wijze verteringen te maken, of luxueuse festijnen aan te richten, Anderzijds ware het o. i. evenzeer te iaken, wanneer men ging afzien van alle niet strikt noodige uitgaven, van alie feestelijkheden enz. enz. en dat niet alleen uit economisch oog punt, maar ook hierom, wijl juist daar. door zooveel onthouden wordt, wat juist zou kunnen bijdragen tot een blijde, vrooiijke. opgewekte stemming, die in dezen tijd meer dan ooit noo dig is. Men zQ daarom niet te haastig met kritiek. Er zijn tal zaken aan te wijzen, op het terrein van hei familieleven, in het maatschappelijk verkeer, die een min- frouw Dunbar te blijven logeeren. Dan kan ik van daaruit naar Heide- zicht gaan om tante Marion's bezit tingen bij elkaar te pakken en ik moet ook nog een of tweemaal poseeren voor meneer Dunbar. Meneer Dunbar zal zich moeten wennen aan het denkbeeld, dat je nu een persoon van beteekenis bent, zei Anstice met een glimlachje. Hij kan nu niet meer verlangen dat je maar zoo dikwijls voor hem zit als hij wil. Je bent nu juffrouw Framley van Grantley Hall, een jongedame die ont zien behoort te worden! Zij streelde liefkoozend Hilary's haar. Een persoon die ontzien moet worden ik? Hilary lachte. Ik was van plan de Dunbars niets te vertel len, vervolgde zij op ernstiger toon. Voorloopig tenminste niet. Laten zij mij als de Hilary beschouwen als die ze altijd gekend hebben. Je zult altijd dezelfde Hilary blyven; het feit dat je nu rijk bent, zal iemand als jou niets essentieels aan de persoonlijkheid veranderen. - O neen! Ik zou alleen zoo graag nog eens naar de Dunbars gaan als het onbeduidende meisje waartegen zij altijd zoo vriendelijk waren, niet ais Niet als de rijke juffrouw Fram ley, vulde Anstice aan, toen Hilary even aarzelde. Goed hoor meisje, doe maar zoo als je zelf wilt; maar meneer Dun bar moet toch gaan inzien dat hij jou maar niet altijd meer als model kan hebben; je hebt nu nieuwe verant woordelijkheden, nieuwe plichten; je nieuwe positie stelt zekere eischen. Deze woorden kwamen Hilary weer in de gedachte toen zij twee dagen, nadat zij in haar eigen auto van Grantley naar het station was gere- j den en door een van haar bedienden in een eerste klas coupé geinstalleerd j was, aan het kleine stationnetje van Torpsley uitstapte en in het afstand- j sche huurrijtuig klom. Ik heb het gevoel alsof ik nu wel weer ben als vroeger", peinsde ze en terwijl ze over den langen weg hob belde, zong haar hart een lied van blijdschap. Het was zoo heerlijk om weer naar het witte huis aan den kruisweg te gaan, om juffrouw Dun bar weer te zien en kleine Babs en Tony, om weer in zijn atelier te zit ten en weer tegen hem te praten, ter wijl Tony naast zijn ezel stond. Hilary werd allerhartelijkst ver welkomd en kleine Babs sloeg vol ver rukking haar armpjes om haar hals: maar Tony was er niet om haar te be groeten en dat temperde haar vreug de. Die verschrikkelijke mevrouw Redburn heeft vanmorgen een bood schap gestuurd dat Tony moest ko men; er moest nog iets aan het schil derij veranderd worden en Tony is natuurlijk onmiddellijk gegaan." Toen de heer des huizen eindelijk terugkwam zaten Hilary en Babs voor het haardvuur in het atelier. Hij bleef een oogenblik op den drempel staan om naar hetj tweetal te kijken, dat zich niet bewust was van zijn tegenwoor digheid; zoo zacht was hij binnenge komen. Babs had zich in Hilary's ar men genesteld en het meisje had het hoofd gebogen, het schijnsel van het of meer luxe karakter dragen, en die niettemin niet behoeven te worden afgekeurd, ja wellicht in dézen tijd behooren te worden toegejuicht. Wie er iets toe kan bijdragen, dat in dezen tijd van overprikkeling, van sensatie, het leven zijn normalen gang ga, doet een goed werk. Samenvattend, zouden wij willen zeggen Laat ons allen, waar we ge. roepen worden het einde der econo mische depressie te verhaasten, haar gevolgen te verzachten, onze beste krachten daarvoor geven, en Inmid dels, in groot en gegrond Godsver trouwen, waardeerend het goede, wat KANTOREN: TILBURG Boerhaaveslraat 24. Telephoon 1625. Hoek Bossche weg. EINDHOVEN, Stratumsche Dijk 2 A. Telephoon 3717. ons vaderland ons biedt, onder ons volk bevorderen en bewaren, zooveel maar eenigszins mogelijk, tevredenheid, opgewektheid en vroolijkheid en ons diep overtuigd houden*, dat het aan- kweeken van malaisestemming ons volk slechts tot schade, tot niet geringe tnoreele schade strekken kan. Extra verlaagde prijzen; gezellig winkelen; prettige bediening Koopen is bij ons een genoegen. lederen middag en avondRADIO-CONCERT. vuur deed het wonderlijke haar glan zen als rossig goud. En zij speelde met Babs' kleine vingers „Duimelot is in 't water gevallen, Likkepot, heeft hem eruit gehaald", en toen schrok ze op door een geluid bij de deur en toen ze Tony daar ont dekte, zag zij een uitdrukking in zijn oogen die haar een vuurrooden blos op de wangen joeg. - O, begon ze, ik heb je heelemaal niet hooren binnenkomen; en zij deed een poging om uit de kussens op te staan. Blijf zitten! Tony liep vlug op haar toe. Beweeg je niet, het is in één woord prachtig, zooals je daar in het schijnsel van het vuur zit! Zijn hand hield de hare omvat, zijn stem klonk heesch van emotie en hij had zijn oogen niet van haar gezicht af. Ik hoop dat je weken en weken blijft, Toen de heer des huizes eindelijk O neen, dat kan niet! antwoord de ze vroolijk. Ik kan maar twee da gen blijven en een gedeelte daarvan moet ik nog op Heidezicht zijn. Don derdag moet ik weer terug naar Grantley. Wat een onzin! riep Tony teleur gesteld. Mevrouw Derfield kan het toch zeker wel een paar weken zonder je stellen; je bent haar slavin toch niet. Neen, dat ben ik zeker niet! Nu dan! Maar als je het weten wilt: ik vind het een onpleizierige ge dachte dat je aan dat dametje gebon den bent, hoe aardig ik haar ook vind. Je moet je eigen leven kunnen leven. En ik vind het afschuwelijk dat je dat niet kunt, doordat je aan de grillen van mevrouw Derfield moet toegeven. Ze heeft heelemaal geen grillen, protesteerde Hilary. Ze is de lieflijk heid in persoon. Ik heb het prettiger dan de meeste meisjes en ik voel mij volkomen gelukkig bij mevrouw Dev- field. Tony was ook op de rustbank gaan zitten, dicht bij het meisje en het kind en in de dansende vlammen van het haardvuur had zijn gezicht een ern stige uitdrukking en zijn oogen schit terden. Kun je je geen gelukkiger leven voorstellen dan bij! mevrouw Derfield? vroeg hij fluisterend. Heb j|e je nooit een andere toekomst gedroomd?. De liefkoozende klank in zijn stem deed Hilary's polsen kloppen, het viel haar zóó moeilijk om iets te zeggen, dat zij geep pogingen deed om te ant woorden, maar een lang oogenblik. ontmoetten hun oogen elkaar en To ny scheen in de hare meer te lezen dan woorden hadden kunnen zeggen. Hij boog zich plotseling naar haar over en greep de hand. die Babs zachte krullen streelde. Lieve Hilary, fluisterde hij. Als jij droomt, verschijn ik dan wel eens in je droomen? Voor den glans in zijn oogen sloeg Hilary de hare neer; de aanraking van zijn hand deed een huivering van ge luk door haar heengaan. Haar antwoord kwam met horten en stooten. Ik geloof niet dat het erg moeilijk is om van jou te droomen, ik geloof... Wordt vervolgd. De Echo van het Zuiden, Wailwyksche en Langstraatsrhe Courant, r LAATSTE WEEK.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1931 | | pagina 1