Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
II VEE ffl IET 1111
ioor
Blle BccoiiitaiiMzmliedeg
BALANS-UITVERKOOP.
1
Karei de Mol, Waalwijk.
FEUILLETON
aMsRS"
NUMMER 16.
ZATERDAG 21 FEBRUARI 1931.
54e JAARGANG.
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG.
Brieven, Ingezonden stukken, gelden enz.
franco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco p. post door 't geheele rijk 11.40.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. 38.
Telegr.-Adres: ECHO.
Prijs der Advertentiën
20 cent per regel; minimum 1.50.
Bij contract flink rabat.
Reclames 40 cent per regel.
Advertentiën moeten Woensdag en
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
DRIE BLADEN.
EERSTE BLAD
MALAISE STEMMING.
Het Kamerlid Baron van Wijnbergen
schrijft onder bovenstaande titel in de
.Maasbode" o.m. 't volgende
Dat de economische depressie zich
nog steeds in al haar zwaarte doet
gevoelen, weten wij, en begrijpelijk is
het dan ook volkomen, dat van over
heidswege en van particuliere zijde
alle beschikbare middelen worden aan
gewend om den tijdsduur te verkorten
en inmiddels de gevolgen er van te
verzachten.
Waar voorziening in den maatschap
pelflken nood zoo dringend noodig is,
ware onverschilligheid hetzij van over.
heidswege, hetzij van particuliere zijde
ten eenenmale misplaatst.
En toch het is o. i. niet ondienstig
er op te wflzen moet gelijk
overal ook in deze de juiste maat
worden gehouden, het juist beleid
worden betracht.
Heeft het, zoo zouden we willen
vragtn, eenig nut in particuliere bijeen,
komsten, in vriendenkringen, aan
sociteitstafels, aan den famiiiedisch
altijd maar weer te praten over de
malaise? Daarmede wordt niets be-
reikt, engaat de goede stem
ming verloren Het gevaar is
bovendien zoo groot, dat niet meer
beseft wordt het vele goede, dat we
dan toch, ook in dezen kritieken tijd,
juist hier in Nederland, genieten. Wie
eens nagaat, hoe het Nederlandsche
volk in alle kringen van hoog tot laag
is gehuisvest, zich voedt, zich kleedt,
zich ontspant, en daarmede vergelijkt
den toestand in verschillende andere
landen, zai moeten erkennen, dat dan
toch ten onzent ook in de huidige
omstandigheden nog zooveel reden is
tot tevredenheid, tot dankbaarheid. En
van „De Echo van het Zuiden.
Naar het Engelsch door
J. VAN DER SLUYS.
36,
Jou lief kind! Anstice trok het
meisje naar zich toe en kuste haar op
geheven gezicht. Ik wil alles doen wat
jij prettig vindt en er is geen reden,
waarom wij onzen tijd niet tusschen
het landgoed en mijn flat in de stad
zouden verdeelen. Neen ik vind het
hier heelemaal niet vervelend. Het is
'och mijn oude tehuis en het neemt
eigenljjk een groote plaats in mijn
hart in het is alleen de laatste ja
ren zoo leeg geweest op het huis. En
het ziet er zoo smakeloos en zoo in-
faam-ouderwetsch uit maar dat
Verandert nu allemaal, voegde zij er
vroolijk aan toe, en als je mij erbij
noodig hebt
Of ik u noodig heb! Hilary liet
haar tante niet uitspreken. Natuur
lijk heb ik u noodig. Wat zou ik al
leen in vredesnaam moeten beginnen?
En ik heb zoo vreeselijk veel te lee-
re&ze pauseerde evenin
mijn nieuwe positie. En daarop aan
ket gesprek een andere wending ge
vende, ging ze voort:
Als u er geen bezwaar tegen
kebt, dacht ik om 2 nachten bij juf-
dit nu wordt zoo gemakkelijk uit het
oog verloren, wanneer maar telkens
en telkens de malaise onderwerp van
conversatie is, en dan nog vaak in
kringen, waar men, althans tot dus
verre, nog niet zoo heel veei van de
malaise bemerkt heeft. En niet alleen
dreigt de goede stemming verloren te
gaan. maar ook eene verkeerde wordt
zoo licht aangekweekt, eene stemming
eene mentaliteit, die juist zoozeer ge
wild wordt door hen, die verderfelijke
Staat èn maatschappij bedreigende
beginselen en systemen ook ten
onzent trachten te doen ingang vinden.
De opmerking, ons dezer dagen door
eene dame gemaakt, die heusch de
noodige levenszorgen heeft gekend,
en nog kent„Laat ons vooral ons
optimisme niet verliezen" leek ons
daarom zoo juist en zoo tactisch.
Een tweede niet gewenschte moge
lijkheid waartoe permanente malaise
overwegingen kunnen leiden is over
dreven of juister misplaatste
zuinigheid. Zeker, verreweg de mees
ten worden door de huidige omstan
digheden wèl gedwongen hun uitgaven
te beperken en anderen zullen ver.
standig handelen het te doen. Niet uit
het oog worde echter verloren, dat
juist in dezen tijd alle charitatieve
instellingen, en vele van religieus en
sociaal karakter, er niet aan kunnen
denken haar uitgayen te verminderen,
doch juist meer behoeven dan in
normale omstandigheden het geval is.
Deze mogen daarom vertrouwen, dat
de contribuanten hun bijdragen min
stens op hetzelfde bedrag zullen willen
laten.
Vervolgensaf te keuren is het on-
getwijfeld, nu zoovelen er hard voor
zitten, ostentatief, op prikkelende wijze
verteringen te maken, of luxueuse
festijnen aan te richten,
Anderzijds ware het o. i. evenzeer
te iaken, wanneer men ging afzien
van alle niet strikt noodige uitgaven,
van alie feestelijkheden enz. enz.
en dat niet alleen uit economisch oog
punt, maar ook hierom, wijl juist daar.
door zooveel onthouden wordt, wat
juist zou kunnen bijdragen tot een
blijde, vrooiijke. opgewekte stemming,
die in dezen tijd meer dan ooit noo
dig is.
Men zQ daarom niet te haastig met
kritiek.
Er zijn tal zaken aan te wijzen, op
het terrein van hei familieleven, in het
maatschappelijk verkeer, die een min-
frouw Dunbar te blijven logeeren.
Dan kan ik van daaruit naar Heide-
zicht gaan om tante Marion's bezit
tingen bij elkaar te pakken en ik moet
ook nog een of tweemaal poseeren
voor meneer Dunbar.
Meneer Dunbar zal zich moeten
wennen aan het denkbeeld, dat je nu
een persoon van beteekenis bent, zei
Anstice met een glimlachje. Hij kan nu
niet meer verlangen dat je maar zoo
dikwijls voor hem zit als hij wil. Je
bent nu juffrouw Framley van
Grantley Hall, een jongedame die ont
zien behoort te worden!
Zij streelde liefkoozend Hilary's
haar.
Een persoon die ontzien moet
worden ik? Hilary lachte. Ik was
van plan de Dunbars niets te vertel
len, vervolgde zij op ernstiger toon.
Voorloopig tenminste niet. Laten zij
mij als de Hilary beschouwen als die
ze altijd gekend hebben.
Je zult altijd dezelfde Hilary
blyven; het feit dat je nu rijk bent,
zal iemand als jou niets essentieels
aan de persoonlijkheid veranderen.
- O neen! Ik zou alleen zoo graag
nog eens naar de Dunbars gaan als
het onbeduidende meisje waartegen
zij altijd zoo vriendelijk waren, niet
ais
Niet als de rijke juffrouw Fram
ley, vulde Anstice aan, toen Hilary
even aarzelde.
Goed hoor meisje, doe maar zoo
als je zelf wilt; maar meneer Dun
bar moet toch gaan inzien dat hij jou
maar niet altijd meer als model kan
hebben; je hebt nu nieuwe verant
woordelijkheden, nieuwe plichten; je
nieuwe positie stelt zekere eischen.
Deze woorden kwamen Hilary weer
in de gedachte toen zij twee dagen,
nadat zij in haar eigen auto van
Grantley naar het station was gere-
j den en door een van haar bedienden
in een eerste klas coupé geinstalleerd
j was, aan het kleine stationnetje van
Torpsley uitstapte en in het afstand-
j sche huurrijtuig klom.
Ik heb het gevoel alsof ik nu
wel weer ben als vroeger", peinsde ze
en terwijl ze over den langen weg hob
belde, zong haar hart een lied van
blijdschap. Het was zoo heerlijk om
weer naar het witte huis aan den
kruisweg te gaan, om juffrouw Dun
bar weer te zien en kleine Babs en
Tony, om weer in zijn atelier te zit
ten en weer tegen hem te praten, ter
wijl Tony naast zijn ezel stond.
Hilary werd allerhartelijkst ver
welkomd en kleine Babs sloeg vol ver
rukking haar armpjes om haar hals:
maar Tony was er niet om haar te be
groeten en dat temperde haar vreug
de.
Die verschrikkelijke mevrouw
Redburn heeft vanmorgen een bood
schap gestuurd dat Tony moest ko
men; er moest nog iets aan het schil
derij veranderd worden en Tony is
natuurlijk onmiddellijk gegaan."
Toen de heer des huizen eindelijk
terugkwam zaten Hilary en Babs voor
het haardvuur in het atelier. Hij bleef
een oogenblik op den drempel staan
om naar hetj tweetal te kijken, dat zich
niet bewust was van zijn tegenwoor
digheid; zoo zacht was hij binnenge
komen. Babs had zich in Hilary's ar
men genesteld en het meisje had het
hoofd gebogen, het schijnsel van het
of meer luxe karakter dragen, en die
niettemin niet behoeven te worden
afgekeurd, ja wellicht in dézen tijd
behooren te worden toegejuicht. Wie
er iets toe kan bijdragen, dat in dezen
tijd van overprikkeling, van sensatie,
het leven zijn normalen gang ga, doet
een goed werk.
Samenvattend, zouden wij willen
zeggen Laat ons allen, waar we ge.
roepen worden het einde der econo
mische depressie te verhaasten, haar
gevolgen te verzachten, onze beste
krachten daarvoor geven, en Inmid
dels, in groot en gegrond Godsver
trouwen, waardeerend het goede, wat
KANTOREN:
TILBURG Boerhaaveslraat 24.
Telephoon 1625. Hoek Bossche weg.
EINDHOVEN, Stratumsche Dijk 2 A.
Telephoon 3717.
ons vaderland ons biedt, onder ons
volk bevorderen en bewaren, zooveel
maar eenigszins mogelijk, tevredenheid,
opgewektheid en vroolijkheid en ons
diep overtuigd houden*, dat het aan-
kweeken van malaisestemming ons volk
slechts tot schade, tot niet geringe
tnoreele schade strekken kan.
Extra verlaagde prijzen; gezellig winkelen; prettige
bediening Koopen is bij ons een genoegen.
lederen middag en avondRADIO-CONCERT.
vuur deed het wonderlijke haar glan
zen als rossig goud. En zij speelde met
Babs' kleine vingers
„Duimelot is in 't water gevallen,
Likkepot, heeft hem eruit gehaald",
en toen schrok ze op door een geluid
bij de deur en toen ze Tony daar ont
dekte, zag zij een uitdrukking in zijn
oogen die haar een vuurrooden blos
op de wangen joeg.
- O, begon ze, ik heb je heelemaal
niet hooren binnenkomen; en zij deed
een poging om uit de kussens op te
staan.
Blijf zitten! Tony liep vlug op
haar toe. Beweeg je niet, het is in één
woord prachtig, zooals je daar in het
schijnsel van het vuur zit! Zijn hand
hield de hare omvat, zijn stem klonk
heesch van emotie en hij had zijn
oogen niet van haar gezicht af. Ik
hoop dat je weken en weken blijft,
Toen de heer des huizes eindelijk
O neen, dat kan niet! antwoord
de ze vroolijk. Ik kan maar twee da
gen blijven en een gedeelte daarvan
moet ik nog op Heidezicht zijn. Don
derdag moet ik weer terug naar
Grantley.
Wat een onzin! riep Tony teleur
gesteld. Mevrouw Derfield kan het
toch zeker wel een paar weken zonder
je stellen; je bent haar slavin toch
niet.
Neen, dat ben ik zeker niet!
Nu dan! Maar als je het weten
wilt: ik vind het een onpleizierige ge
dachte dat je aan dat dametje gebon
den bent, hoe aardig ik haar ook vind.
Je moet je eigen leven kunnen leven.
En ik vind het afschuwelijk dat je dat
niet kunt, doordat je aan de grillen
van mevrouw Derfield moet toegeven.
Ze heeft heelemaal geen grillen,
protesteerde Hilary. Ze is de lieflijk
heid in persoon. Ik heb het prettiger
dan de meeste meisjes en ik voel mij
volkomen gelukkig bij mevrouw Dev-
field.
Tony was ook op de rustbank gaan
zitten, dicht bij het meisje en het kind
en in de dansende vlammen van het
haardvuur had zijn gezicht een ern
stige uitdrukking en zijn oogen schit
terden.
Kun je je geen gelukkiger leven
voorstellen dan bij! mevrouw Derfield?
vroeg hij fluisterend. Heb j|e je nooit
een andere toekomst gedroomd?.
De liefkoozende klank in zijn stem
deed Hilary's polsen kloppen, het viel
haar zóó moeilijk om iets te zeggen,
dat zij geep pogingen deed om te ant
woorden, maar een lang oogenblik.
ontmoetten hun oogen elkaar en To
ny scheen in de hare meer te lezen
dan woorden hadden kunnen zeggen.
Hij boog zich plotseling naar haar
over en greep de hand. die Babs zachte
krullen streelde.
Lieve Hilary, fluisterde hij. Als
jij droomt, verschijn ik dan wel eens
in je droomen?
Voor den glans in zijn oogen sloeg
Hilary de hare neer; de aanraking van
zijn hand deed een huivering van ge
luk door haar heengaan.
Haar antwoord kwam met horten
en stooten.
Ik geloof niet dat het erg moeilijk
is om van jou te droomen, ik geloof...
Wordt vervolgd.
De Echo van het Zuiden,
Wailwyksche en Langstraatsrhe Courant,
r
LAATSTE WEEK.