BUIE BAND
FBUILLE TON
WEET
WAT U EET!
30 ct
per
half
pond
Wanneer U aan tafel gaat
voor het middagmaaly weet
dan wat gij uw gezin voorzet.
Laat dan alles gebakken, ge
braden en gestoofd zijn in
Blue Band - Hollands beste
standaardmerk - voor 100
bereid uit de allerbeste
grondstoffen. -
s
co
Verseh gekarnd met 25°/0 allerfijnste Roomboter onder Rijkscontrole
den
tlfstai
|an t
jjIj
uidig
e lei
roote
loctaa
itgee
wijsbi
Dat
leerlh
sche
om
I
de barakwed9trijd voor de plaatselijke
T. B. C. vereeniging welke momenteel
in den Gildenbond wordt gehouden
in aller belangstelling aanbevolen.
Tevens werd de vergadering mede
gedeeld dat zoo mogelijk Zondag 27
Nov. een vergadering zal worden
gehouden voor de meisjes, om deze
ook in de organisatie onder te brengen,
Spreker la9 vervolgens het schrijven
voor van den R. K. Bond van
Schoenfabrikanten.
L)e voorwaarden in dit schrijven
gesteld noemde spreker voor de
organisatie niet te accepteeren.
Bereids werd dan ook door het
Hoofdbestuur in deze geest geantwoord
Dat dit handelen de volle goed-
keuring van de vergadering genoot
bewees wel het applaus.
Hierna werd de vergadering afge
vraagd of deze zich kon vereenigen
met de zienswijze van het Hootdbe-
stuur om de 4°/0 loonsverlaging te
laten intrekken, waardoor het mogelijk
zou zijn ook bij de Patroons die
buiten contractueele verplichting laten
werken, onze actie door te zetten.
Hiermede kon men zich volkomen
vereenigen, terwijl op een spoedige
afhandeling werd aangedrongen. Den
Patroonsbond zou in deze een onver-
wijld antwoord worden gevraagd.
Uit de vergadering werd nog ge-
vraagd of het niet mogelijk was de
4 pCi. verlaging met terugwerkende
kracht op te vorderen.
De Eerw. Heer Adviseur Kap. de
Klijn sprak hierna nog een woord tot
opwekking voor deelname aan de
retraite.
Ook het nut van organisatie werd
door hem duidelijk belich;. Spreker
noemde degenen die buiten onze be
weging staan, hinderpalen die aan het
welslagen onzer actie in den weg staan.
Hij pleitte voor het onderbrengen
van meisjes in de organisatie en hoopte
hierbij op den steun van de ouders.
De Voorzitter sloot hierna met den
dank aan alle aanwezigen met den
Chr. groet de vergadering.
Parochiehuis Berkdijk.
Het eenjarig bestaan van 't Parochie-
huis Berkdijk werd 1.1. Zondag 20 Nov.
op eenigszins feestelijke wijze herdacht.
De zorgvolle herder de Z Eerw. heer
J, v. Enschot, stichter van genoemd
huis dat ieders bewondering afdwingt,
had voor deze gelegenheid de R.K.
Tooneelvereeniging „Laurensz Koster"
van den Ned R.K Typographenbond,
afd. Breda, uitgenoodigd om een paar
uitvoeringen te geven, nl. s middags
om half drie voor dame9 en's avonds
om half zeven voor heeren. Bleef in
de middagvoorstelling geen plaatsje
onbezet,ook'savonds was de zaal tjok
vol, zoodat schier de geheele parochie
dit herdenkingsfeest heeft meegevierd
en genoten van het keurige, sublieme
9pel dat door de dilettantenclub werd
vertoond.
Voor den aanvang van iedere voor-
stelling werden de aanwezigen mei
een hartelijk welkom door den pastoor
begroet en uitte Z.Eerw. telkens zijn
van „De Echo van het Zuiden".
Uit het Duitsch
van
Paul Oskar Hoeker.
(Nadruk verboden).
33.
Omdat de redenen hem inderdaad zeer
dringend voorkwamen, was de districts
commandant direct bereid zijn verzoek
te steunen. Maar hij was er toch wel ver
wonderd over, dat de erfgenaam van een
machtige firma als de Bloemen-Troilo s,
gedwongen was een matig betaalde be
trekking bij een jonge onderneming aan
te nemen. Maar hij kon er toch niet toe
besluiten dezen wild-vreemden man, al
toonde deze ook nog zoo veel sympathie,
uit te leggen, wat hem uit zijn vaders
huis wegjoeg.
Toen hij door de op dit vroege uur nog
weinig-drukke Kurgarten naar huis te
rugliep, wenkte plotseling een elegante
jonge dame hem met haar parasol. Ter-
wijl de slanke, meisjes-achtige figuur op
hem toeliep, herkende hij, wie het was:
Mevrouw Rettberg.
Voor het eerst zie ik je in uniform.
Maar dat staat je verbazend goed! Kra
nig zie je eruit! Ongegeneerd stak ze haar
arm door den zijnen en regelde haar
pas naar hem. Ze had een kinderlijk ple
zier in het rinkelen van zijn sporen.
Jammer, dat je geen beroepsofficier bent.
Je zou er een uitstekend type voor zijn.
Zij probeerde op alle mogelijke manie
ren zijn aandacht te boelen. Haar vroo-
lijkheid maakte echter niet den indruk
op hem van erg natuurlijk te zijn. Hy was
in een te nuchtere stemming om dat niet
op te merken. Het was toch zoo prettig,
zei ze, dat ze hem toevallig ontmoet had.
Nu moest hij eens aardig zijn en met haar
meegaan. Zoo; in uniform. Ze vond hem
toch zoo leuk zoo. En dan drinken we
samen koffie, hé?
Hij probeerde koel en vormelijk te blij-
innige tevredenheid en voldoening
over de talrijke opkomst, wat een
bewijs was dat groote vreugde en
erkentelijkheid werden getoond nu de
eenjarige spruit om het beeld van
Z Eerw. te gebruiken reeds was
heugen nog eens op te frisschen, voor
de jongeren moge het als een interes
sante Inzonderheid gelden, die het
„oude getrouwe" een aparte sfeer
geeft.
Het thans gesloopte Café Euphonia
opgegroeid t jt een flinken, blozenden is zeker een der oudste huizen
knaap, die in de toekomst heel wat
zal presteeren.
De tooneelclub voerde eerst op het
tooneelspel in drie bedrijven .Blind"
van B. A. Odijk. Het is een pakkend
volksstuk en speelt in den tegenwoor-
digen tijd in de eenvoudige huiskamer
van Bertus van Doorn, een smid De
hoofdfiguur, de smid Bertus v Doorn,
een man met forschen lichaamsbouw,
blind voor elk gevoel van naasten
liefde en christenplicht, heeft zijn zaak
met tobben en zwoegen opgewerkt,
zoodat ze er zijn mag. Hij is er wat
trotsch op en is hevig verontwaardigd
dat zijn beide zoons Willem en Gerard
niets voor de smederij voelen. Wat
zij ook aanwenden, zelfs de tusschen-
komst en hulp van Bertus' broer Jan,
den rentenier, om hun vader tot andere
gedachtén te brengen en zijn idee fixe
te laten varen, het baat niets. De smid
blijft dezelfde egoïst, een uitzuiger van
zijn knechts en meent niemand, zelfs
God niet noodig te hebben. Eindelijk
moet hij door eigen schuld het licht
zijner oogen missen en door dit
ongeluk komt hij tot de conclusie dat
hij altijd .blind" geweest is Met een
berouwvol hart roept hij over zijn
hebzucht uit: Dat is 't lied geworden
van wraak en gerechtigheid en
van boete.
Het stuk zit technisch goed in elkaar,
heeft zeer pakkende tooneelen en de
ontknooping brengt den toehoorders
bevrediging.
Na de pauze volgde de klucht in
één bedrijf .In den zilveren Haas*
van A. de Ruijter. Een zeer smakelijke
mop. De aardige zetten en kluchtige
tooneeltjes oogstten een overweldigend
lachsucces, ja deden bij wijlen de
aanwezigen brullen van het lachen.
Zoowel tooneelspel als klucht werden
op meesterlijke wijze vertolkt, zoodat
allen hoogst voldaan waren over het
zeer beschaafde en hoogstaande spel.
Een donderend applaus als blijk van
instemming barstte dan ook los toen
de Z Eerw. heer pastoor aan het 9lot
in zijn dankwoord hen au revoir toe-
riep. 't Is een genotvolle avond ge-
wee9t De eventueele baten komen
ten goede aan het plaatselijke Crisis.
Comité.
Iets omtrent de geschiedenis van café
Euphonia.
Nu het café-restaurant Euphonia
onder de felle mokerslagen van den
slooper tot het verleden is komen te
behooren, zal het voor velen wellicht
interessant zijn, iets omtrent zijn ge
schiedenis en wat er mede in verband
staat, te vernemen. De oudsten onder
ons, zullen zich misschien nog een en
ander uit het verleden herinneren en
is deze kleine bijdrage naar wij hopen,
een welkome gelegenheid, om het ge-
van
Kaatsheuvel en zonder twijfel het oud
ste koffiehuis van de plaats. Voor zoo
ver de herinnering van ouden van da
gen reikte, was het reeds omtrent 183b
bewoond door Michiel Driesscn, gebo
ren te Dongen 1.8.1805, overleden 15-
9-1875, die er een druk beklant koffie
huis met stalling had. Naast hospes
was Driessen timmerman van zijn vak
en had zijne werkplaats in den Noord-
Oostelijken hoek van het thans ver
dwenen gebouw, laatstelijk in gebruik
als keuken.
Daar in Driesscn's tijd het geheele
vervoer per wagen werd uitgeoefend,
was zijne herberg, als liggende in het
centrum, de aangewezen pleisterplaats
voor passeerende postwagens, karren,
etc. De postwagen van den Berg, die
tweemaal daags Kaatsheuvel passeer-
vele kosten werd herschapen in een
gezellig home voor de sociëteit „Any.
citia". Een en ander voor rekening
van laatstgenoemde.
Bovengenoemde M. Driessen, in den
volksmond bekend als Giel Driessen,
had onder zijn zestal kinderen een
aardige dochter, „Janeke" genaamd
(geb. 27-10-1838, overleden 29-12.
1887). Deze, volgens tijdgenooten nieer
de. in aansluiting op die van de route dan gewone schoonheid trad 24-8-1870
5i_ m hpf hiiwpliil* mot oon nnnprtuiU..
Breda, Tilburg, Waalwijk, Den Bosch
had dan ook zijn vaste halte bij Dries
sen, waar de paarden werden gestald.
Deze paardenstal bevond zich in den
Noord-Westelijken hoek van het ge
bouw, die tientallen jaren later, met
ven. De eenige reden, waarom hij vroe
ger zich tot een vluchtige flirt met haar
had laten verleiden, was weggevallen:
Katarina kon en wilde hij er niet meer
mee krenken. Ontwijkend begon hij te
vertellen: hij stond op het punt zijn ten
ten hier af te breken en had daardoor
vandaag nog veel te doen....
Ze schrok.
Wat? Hij wilde weg? Uit Wiesbaden?
Ze hield net zoo lang aan, tot hij haar
zijn plannen vertelde.
Verbluft liet ze zijn arm los.
Maar beste jongen, dat is toch geen
positie voor je! Loop heen, dat is alle
maal onzin!
Integendeel, het is geen onzin, het
is de ernst van het leven, waarmee ik nu
in aanraking kom.
Hm, hm. De ernst van het leven. Ze
nam zijn arm weer en lachte hem koket
toe. Zoo'n vlotte baas als jij. De heele
wereld staat voor je open. Als je je met
de lui thuis niet verdragen kunt, dan
hoef je toch je hand maar uit te steken
en je doet een rijk huwelijk. Of mis
schien niet?
Ze waren voor haar villa gekomen. Hij
aarzelde nog om mee naar binnen te gaan.
Laat je me nu vandaag in den steek
en ik ben nog wel zoo aardig tegen je ge
weest.... Ik vind het niets vriendelijk
van je. Tk heb het zoo eenzaam in het
groote huis. Juffrouw Sokeland heb ik
ook al moeten wegdoen. Ja, ik kon er
niet gemakkelijk toe besluiten, maar ze
heeft zulke leelijke praatjes over me
rondverteld.Je gaat mee, hé?
Achteloos gooide ze haar parasol op 't
tafeltje bij de tennisbaan. Met tennissen
schei ik ook een poosje uit. O, ik ben
toch zoo beu van dien akeligen Wiesba-
denschen kletstroep.
In huis zong en sprong ze als een meis
je van 16 jaar.
Toen ze aan tafel zaten, had Viktor
niet bepaald, veel eetlust. Het was boven
dien zijn gewoon etensuur nog niet. Maar
zij had heerlijke, ijskoude Sauternes,
waarvan hij zich rijkelijk bediende.
Weet je, Viktor, wat ik van plan
ben? Ik ga nu ook uit Wiesbaden weg
Ja, de villa hier verkoop ik of ze wordt
verhuurd en dan ga ik een paar jaren
reizen.
Verrast keek hij op. Ze ging in haar
kleinen dames-fateuil zitten en zag hem
met schitterende oogen aan. Het was hem
duidelyk, dat ze hem wilde inpalmen.
Hoe ben je tot dat besluit gekomen?
DiUHil
jren n;
ziekl
wu*en
eiscl
jfé-ref
»an.
Sedei
sfiie vo
ijeins
f va
ieke vi
Wan
i<rs en
Tene
jiogelii
Ie verl
uur ee
pet ha
iselij
ticht.
lie ve>
ierde
TT
o
eb
in het huwelijk met een onderwijzer
uit den Bosch, Johannes Adolf Alexan
der van Leeuwen, geb. 12-1-1856 ie
Breda, (later aan de openbare lagere
school van Kaatsheuvel verhonden.
Bij dit huwelijk ging het café over
in handen van v. Leeuwen voornoemd
(den schoonzoon van Giel) en gold noo
steeds als de zaak in het centrum.
In 1888 hertrouwde de nieuwe hos-
pes met Catharina Wilhelmina Schol,
ten, geb. 7-10.1860 alhier en woonach
tig te 's-Bosch. Dat deze verbintenis
niet ieders onverdeelde sympathie had
moge blijken uit de volgende poëtische
ontboezeming, die een onbegrijpelijke?
naijver, een gedienstige van v. L. ont
lokte.
„Mooie scheepjes, mooie zeilen,
Wat is een meisje zonder man?
Mooie scheepjes, mooie zeilers,
Bossche meiden, noemt men dweilen.
Jan past op je tijdJan past op je tijd,
Dal je vanavond niet bez..pen zijt!
Hier zijn de woorden, die Voltaire
een Jean Candide in den mond legde;
„Cela est bien dit, mais il faul cultiver
notre jardin", wel op van toepassing
Inmiddels was de stoomtram door
het dorp gelegd en was het café van
v. Leeuwen, gelegen naast het (thansjtïlfè
oude) postkantoor, het aangewezen ,onor
huis voor kantoor van den tram, van
waaruit de goederen, die per tram aan
gevoerd werden, moesten worden be
steld.
De ouderen onder ons, zullen zich
zeker nog Marinus Leemans herinne
ren, de trouwe besteller in dienst van
J. van Leeuwen, die met zijn kruiwa
gen, waarop het bestellersboek, dag oovet
in dag uit door ons destijds nog zoo. erreiti
landelijk dorp trok.
Het verleggen van de tramlijn naar
den Horst was voor het koffiehuis 'n
gevoelig verlies. Hel bestellingskan- aaf
toor van den tram ging daarmee ook
verloren. In 1893 werd het café met
zaal van J. v. Leeuwen publiek geveild
en aangekocht door het muziekgezel- Mdan
schap „Euphonia".
Destijds reeds was het voorgebouw
zeer versleten en het bestuur van even
genoemd gezelschap maakte toen reeds
plannen tot nieuwbouw, die tot een
dusdanig stadium van ontwikkeling
rijpten, dat bestek en teekening ge
reed lagen.
Tot uitvoering is men echter niet
gekomen. Wel werden verschillende
verbeteringen aangebracht, als bouw
van het sociëteitslokaal „Amicitia", f™
geheele verbouwing van het eigenlijke
café, met doortrekking van gang, etc.,
tot eerst thans in 1932, dus bijna 40
loor
icn g
eelte
eelte
verlg
lindsc
welen
i va
iff e
jreed
at a
tlzlj
cleg*
Dea
c
vroeg hij een beetje verward. Door den
wijn begon hij de dingen als in een wa-
zigen nevel te zien.
Ik wil de wereld zien, ik wil van
mijn jonge leven genieten. Is dat zoo iets
bijzonders? Ik hoef mezelf niets te ont
zeggen, ja, ik kan me eigenlijk iedere
denkbare luxe permitteeren. Waarom zou
ik me dan hier op den Amselberg zitten
vergapen? Werkelijke vriendschap be
staat toch niet op deze wereld. En hier,
in d't ellendige, praatgrage nest heele-
maal niet. Wat heb je aan al die opper
vlakkige kennissen? Voor een poosje zijn
ze heel amusant. Maar je hart blijft er
buiten. Och, Viktor, ik heb zoo'n behoef
te aan een echten, goeden vriend! Ik
heb eerst gedacht, dat ik niet hertrou
wen zou. Maar als er nu iemand komt,
die mij heel, heel goed bevaltJe
vindt het zeker wel erg dom en naief
van me, om dat allemaal zoo te vertel
len, hé
Ze was vroeger al eens in Egypte ge
weest. Ze had een groote collectie mooie
dingen van haar reizen meegebracht. Den
komenden winter wilde ze op Ceylon
doorbrengen. Of hij Ceylon kende? Neen?
Ze liep (Ie heele villa met hem door en
liet hem allerlei prachtige kunstwerken
zien. Ze was erg aanhalig en in haar stem
trilde voortdurend iets weemoedigs. De
eenige vriend, die haar het afscheid van
Wiesbaden zwaar deed vallen
Maar dat zeg ik liever niet, viel ze zich
zelf haastig in de rede.
Ze bloosde als een bakvisch.
Denk je er in ernst over zoo'n on
dergeschikte betrekking aan te nemen?
vroeg ze hem een poosje later. Wees nu
toch wijzer. Dat is een goed baantje voor
een luitenant, die om zijn schulden den
dienst uit moet of voor een jongen ad
vocaat, die geen praetijk kan krijgen.
Maar voor een vlotten „Lebemann", zoo
als jü
Ik heb niet zoo'n hoogen dunk van
mezelf, ik heb in mijn leven nog niets be
reikt.
Ze lachte en drukte zijn arm tegen
Ik weet wel, dat het niet erg con
ventioneel is, dat ik het zoo eerlijk zeg.
Maar als men zoo alleen in de wereld
staat als ik, zoo hulpeloos, dan komt men
wel in de verleiding om toe te grijpen
als men een kans op geluk ziet.... Ze
brak plotseling af en keek hem in de oo
gen Kijk eens, Viktor. Er zijn veel men
schen, die me niet mogen, dat weet ik,
jij hebt ook niet altijd aardig over me ge
dacht. Dat weet ik ook. Maar een inwen
dige stem zegt mehet is geen toeval,
Viktor, dat we elkaar vandaag in het park
hebben ontmoet, beiden op het punt van
hier weg te gaan en in den vreemde het
geluk te zoeken
Mevrouw Rettberg haalde een fijn kan
ten zakdoekje te voorschijn en wischte
haar vochtige oogen af.
Je zult je geluk gemakkelijker vin
den dan ik, zei hij droefgeestig, zonder
dat hij het wilde, toch meegesleept in
haar stemming.
Een lange pauze volgde. Er was iets
drukkends, iets zwoels in de atmosfeer.
Eindelijk nam ze zijn rechterhand en zei
heesch fluisterendLaten we het geluk
dan samen zoeken, Viktor.
Een rilling voer door hem heen.
Vrijheid, rijkdom, luxe, levensvreugde,
schoonheid, lokten hem. Hij werd onaf
hankelijk van het ouderlijk huis, waar
nu vreemden de baas speelden; hij was
niet aangewezen op een slecht betaalde
betrekking in een jonge onderneming
met onzekere kans van slagen. Niets bond
hem hier, niets. Katarina was toch voor
goed voor hem verloren. En hij had de
temperamentvolle, elegante, zich gemak
kelijk bewegende mevrouw Rettberg al
tijd graag mogen lijden. Oppervlakkig
en een beetje lichtzinnig was ze mis
schien ook wel, maar zou dat niet ver
dwijnen? Ze zei immers zelf, dat dit
luchtige leventje haar niet meer bevre
digde?.
Onder de warmte van haar liefkozen-
den blik en de streeling van haar zachte
hand, voelde hij zijn weerstand verslap
penZfjn hand streelde haar haren
heerlijk pension. Tot den bruiloftsdag
kunnen we elkaar eiken dag zien. Wil jt
liefste? Zullen we vandaag al gaan? We
reizen ieder afzonderlijk. Maar in den
zelfden trein. En als we in Dresden ge
trouwd zijn, gaan we dan naar Triest,
naar Alexnndrië naar Ceylon! Altijd
maar met zijn tweetjes hij elkaar0,
wat heb je me gelukkig gemaakt
Ze wilde hem nu ook haar financieele
omstandigheden uiteenzetten. Dat ont
week hij echter gegeneerd. Hij had de
sensatie van in een wild-romantisch
avontuur verzeild geraakt te zijn. Hy kon
zich niet voorstellen, dat dit alles %ver.
kelijkheid was en dat hy dezen ochtend
met helderen geest over de heele rest
van zijn levenslot beschikt had
Hij moest heengaan, hij moest eerst tot
zichzelf komen. Hij kwam zichzelf in zijn
uniform belachelijk voor. Als een operet-
leheld
Maar je komt toch bij me eten? En
vanavond gaan we op reis. Ga je nu di
reet pakken? Wanneer kun je weer hier
zijn? O, ik kan geen uur meer zonder je
liefste.
Ze bracht hem naar het tuinhek. Daar
bij den ingang 1 veranciers stonden, na
men ze koel en vormelijk afscheid...
In de oogen van mevrouw Rettberg
twinkelde de plaagzucht.
tihisc
*lng<
zich aan. Maar neem nu eens aan en hij drukte haar een kus op het voor
neen, je moet den anderen kant opkijken hoofd.
dat je myn man was, Viktor, dat je T
over geld nooit fiet hoofd hoefde te bre
ken, dan zou je toch nog heel veel in je
leven kunnen bereiken. Alles eigenlijk,
wat je wilde. De heele wereld zou voor
je openstaan.
Met jouw geld. Hm. Dat bedoel je
toch?
Langen tijd zaten zij zwijgend bij el
kaar, haar hoofd tegen zijn schouder ge
leund en hand in hand. Het was Viktor
of alles in een droom geschiedde.
Zij sloeg haar vochtige oogen naar hem
op: Het is misschien het beste, dat wij
zoo gauw mogelijk weggaan. In Dresden
kunnen we trouwen. Ik weet daar »«n
Toen Viktor in zijn garderobe zijn uni
form in de groote ïdeerenkast hing, ont
dekte hij onder een stapeltje mutsen en
petten het kussen, dat Katarina hem ja
ren geleden gegeven had. Zijn stiefmoe
der had bij het verbreken van de verlo
ving gevonden, dat hij het eigenlijk be
hoorde terug te geven, evenals de schrijf
map. Maar hij had dat klein en burger
lijk gevonden en zoo waren ze blijven
liggen.
Thans werd hij door een diepe aan
doening en een machtig gevoel van be
rouw aangegrepen, toen hij het fijne, sier
lijke borduurwerk weer zag.
(Wordt vervolgd).
tiust
lot I
toilet
rege
orde
order
pen
Uil
oeli
lie v
tveni
kenn:
k
c
tan
de d
waak
enn
eide
leerii
deze
Is,
WljSj
Ibeol
o:de
boog
iclei
ooi
icho
e
iiud
lerw
edi
en 'c
V
per
voo
niuj
ver]
besl
8ev<
uit|