Brie! nil ds DmschB haai
sommige minsen bij ons, mèr es ze
toch horses in durre kop han gehad
en daarmee han gedocht, dan han ze
toch wel kannen begrijpen dè tè op
unnen sisser zu uitloopen.
Zij nou mèr gauw stil! Doar wordt
oan gewerkt is beloofd en dur de tijd
koom 't van eiges goed. Alles op stel
en sprong tip-top in orde, dè kan nie,
dè begrijp ik heel goed.
Elk jaar un bietje dur oan doen en
iX.
Drunen, 15 April 1933.
Manheer.
Nog zomer war!
Joa, ze zeggen nog wel us: „zoo nog
un moand of drie, en dan béter".
Was dè mèr woar!
Mèr nou, Munheer, nou nog us iets
woar ik gewoon vurstomd van ston te I dan krijge me deur de tijd unnen har-
kijken un verleje wèèk un Zoaterdag. I de weg zonder dè tie veul geld kost en
Dè stuk in oewe kroant. Munheer, I zonder dè tur iemus iets mee lijdt,
van un zeker Corrie Vis. I Van de wèèk, Munheer, zij ik us
Zu dè un inè'ske zijn? langs die herberg gekuierd, doar bij
Es dè woar is, en es dè ons Drieka I dun duin aachter de Kerk uit. Ze be-
dan wies, dan zudde wè heuren, denk I gint al op te schieten, zoo te zien.
ik. I Ze is wel nie groot, mèr dè gif niks
Ze zu sjulloers worren! I es 't mer netjes en proper is, mee
„Wè", £u ze zeggen, „gij zonne auwe I pronte bediening,
gek! Denkte gij, dè tur nou nog mès- I Gon de zoaken goed, dan mèr wè
kes zijn die nog idee hebben in jou?" I uitgebraaid
„Goi nou gauw deur!" I Ik hauw mun eige altij mèr oan dè
Dè is ammel niks, mèr ik goi ur toch I sprèèkwoord „Wie hoog vliegt, zal
groot op dè ze meene noam zoo nog I leeg doalen".
ergens aanders vumoemen es alleen I Krek op un mooij ploats stogged
in munnen brief oan jouw, Munheer. I ok nie zuk zoo zeggen.
Gij kan tur ok groot op goan, Mun- I Dicht zat bij dun duin. Doar ligged
heer, want dè is un teeken, dè oewen I nie oan. Mèr 't lig zoo op un koal stuk.
kraant wijer komt es bij ons en den I Es ze ur wè boschkoassie om heene
omtrek. I zetten, dan zalde us zien, dan heegged
Ik heb zoo us geiffermeerd, woar dè I seffus un aander oog.
kraantje of eigenlijk dè buukske van- I Dè hoef gin mast te zijn. Ojee neeje,
doan kwaam, doar ze un stuk van I doar is nog zat aander mooi hout.
mèènen brief ingedrukt han. I Joa, die mannen van dè café: Giel
Ik kon dè nie te weten komen. 1 en Bart, die hebben ok un vurzuuk
Toen hèk ur onze Giel aachter gezet I gedoan oan de Geminte om unnen
en verrèchtig, Munheer, hij brocht 't I autoweg,
meejI Ook mis!
Un gèèl buukske, woar veurop stoi I Dè waren toch zoo groote kosten
„Toonelgids". 't Komt uit Alkmaar. I ™e. Tot 't kenoal lig tur unne geeve,
Hillemoal doar in de buurt van Am- I en veurbij 't kruispunt ook.
sterdam. I Krèk dè stuk tusschen 't kenoal en
Doar stonnen ammel dingen en I 't kruispunt,
stukskes in hoe en woar dè ge moet I t Is jammer.
wè allemoal.
Zun die niks lijen, Munheer, meej
zoo'n hitte?
De spuit was zoo op dur plots, meej
zoo es gewoonlijk, kepotte slangen.
Woarom kijken ze zukke dingen
nou geregeld nie noa!
Es tur braand is, dan komt dè pas
ten blakke!
Munheer, zugged soms kannen zijn.
dè de minsen die deur de hooger
haand, dus deur de Braandweer wor
ren oangewezen om veur de spullen le
zurgen, de boel vurslapbakken?
Dan is 't toppunt! Nog us iets.
't Irste half uur bij zonnen braand
wordt ur gewerkt es un pèèrd deur 't
volk. Mèr nou koommed; de miste
sonen in laten die men wil en andere
personen, al zijn ze nog zoo net, buiten
sluiten. Sommigen doen net of ze- geen
publieke lokaliteit hebben en laten alleen
binnen, die ze gaarne binnen hebben.
Ik, en velen met mij, hebben altijd ge
meend, dat dergelijke inrichtingen voor
ieder fatsoenlijk mensch van 's morgens
zoo tot 's avonds zoo laat geopend waren.
Is dat niet zoo, dan moet het gemeen
tebestuur het verlof of de vergunning
maar intrekken, dat is veel rationeeler
dan dat onderscheid gemaakt wordt.
Het publiek spreekt daar ook met ver
ontwaardiging over, wat heel natuurlijk
is. Zoo kon men het op een dezer dagen
anders nog in een zeker café gewaar wor
den, dat men zoo verschillend handelt
tegenover verschillend publiek.
Of was het misschien maar beter in
deze tijden dat alle verloven of vergun-
Hoogachtend,
X.
ningen werden ingetrokken.
j j r> j l Maar steeds zal wel het zelfde liedje
daarvan zijn gin lid van de Braand- gczongen worden.
weer en krijgen dus van eiges mi stal
gin vurgoeiing veur dur moeite. Dan
komen zoo zuutje's oan de leej van de
Braandweer. Die geleuven 't wel. Ze
hoalen unnen witten baand, goan bij
de pomp stoan en doen dan wel us
wè es 't un aander ok doei en beuren
noaderhaand unnen mooie cent.
Kaatsheuvel, 13-4-1933.
Waarde Redactie.
In Uw geëerd blad „De Echo van het
Zuiden" trof ik aan een Ingezonden Stuk
naar aanleiding van een door mij in het
van meer aanleg voor SLUUFtH, dan
BOUWER van industrie en maatschap
pij. Men houde het ons ten goede, zoo
iemand heeft naar onze meening geen
recht te spreken over de fabrikanten en
de plaats ho„g houden.
Intusschen, M. de R., is het voor de
groep handelsreizigers bedroevend
slecht. Vandaar dat mij het bloed naar
het hoofd drong bij het lezen van het
geen „Een Fabrikant" schrijft in zijn
stuk over het van winkel op winkel loo-
pen met een zwaar koffer. Dank mijn
patroon ben ik nog lang niet zoo erg ge
dupeerd dan tal van mijn collega's rei
zigers, die metterdaad met het zware
koffer van den eenen naar den anderen
winkelier moeten sjouwen. Het ware te
wenschen, dat de fabrikanten ook wat
meer bij de winkeliers kwamen. Zoodoen
de zou men beter dan tot heden begrij
pen hoe moeilijk het voor een reiziger is
om orders te boeken. Wij ontkennen
hierdoor niet, dat er geen fabrikanten
op reis gaan voor de zaak, ook wel eens
met het koffer, doch in de meeste geval
len met de acte-tasch met eenige mon
sters er in, om inplaats van naar den
winkelier, naar den grossier te gaan
voor kwantum leverantie, vaak tegen on
gehoord lagen prijs, waarvan wij reizi
gers op de eerste plaats en ook de win
kelstand het nadeel ondervinden.
Op deze manier zijn de reizigers, zon-
nummer van 1 April gegeven meening
Munneer, nou he k gezeed leej van I 0Ver den toestand onzer schoenindustrie I der ook maar in het minst eenige zeker
de Braandweer, mèr doar bedoel ik I in het algemeen. Bedoeld ingezonden stuk I heid van bestaan te hebben, de meest ge-
nuttuurlijk alle leej nie meej I was< 200 u weet, naamloos. I dupeerden. In menig opzicht erger dan
Neeje! 't Zijn altij de zeifde die' Waar het in de 8e8even tydsomstan-1 de arbeiders, waarvoor onder de arbei-
speulen. Ik begreep ur nie veul van,
want ik was in dun bovensten hemel
toen ik munnen noam zaag stoan.
Affijn Munheer, gij hegged ok kan
nen lezen in oewen kraant. Ik heb wir
us loaten zien, dè unnen boer ok wel
us unnen goeie kijk op de zoak kan
hebben, ston tur!
Mèr 't is nog nie vurloren.
Nou wier tur wel gezeed unnen auto
weg kan nie veur fietspad dienen.
Toch wel. Kijkt us veur 't kenoal.
't Is wel ginne puike pad. Mèr 't
kan toch!
Un wèèk meej un man of tien wer
ken en op de „Steegerf" leej unnen
Onwetend of wel wetend hèk dingen I autoweg,
gezeed, die vuraanderd moesen wor- I Qf dè tè nog lang duurt veur dè
ren. café van Giele en Barte of liever ge-
Es ze nou meene goeie raad mèr I zeed van van Oers-van Wezel geopend
oannemen. En die van Corrie Vis ook, I zal worren, dè weet ik nie, Munheer!
want dè schijnt ok ginne snotneus te I Ik heb ur niks van geheurd.
zijn. I Ze moeten 't mèr us in de kraant
Wè zin ze 't toch mooi war! zetten, dunkt me en dur eige bekind
Tienus is ginne botterik, en nog veul moaken, dè ze zoo dicht bij de duinen
meer! I wonen, bij de mooiste streek van Ne-
Wel vier, vijf keeren hèk 't gelezen, derlaand enzoovoorts.
vVoar onze Giel dè buukske gehoald I Ls ze meen loat
loaten weten, Mun-
hee? Dè weet ik nie krek, mèr ik ge- heer, dan go'k kijken op dun dag dè
lc tti r p i l'l tirnr/ïf r» 1 1 nnnon rl o L'AOi 1T1
leuf in Vlijmen of hier of doar!
In Drunen zallen ze dè wel nie heb
ben, denk ik.
Toch is dè zund, want doar kannen
ze nog wel iets uit leeren, zuk zoo zeg
gen
Of goat dè bij oons toch wel?
Neeje mannen, ge moet meej de
zoak op de hugte blijven, en dè kandj.
t geopend wordt, al loopen de koei in
de kol.
Heegged al unnen noam? Nog nie?
Nou, es ik 't moes zeggen, dan
noemde ik het net zoo es ze dè vroe
ger dinnen.
Noamen, die iets zeggen veur de
minsen.
Zoo zuk dè nou noemen „In de Dru-
digheden meer dan ooit noodig is, zelfs
ten overstaan van menschen die men
kent, de noodige reserve in acht te ne
men, dan is het toch zeker zaak geen re
latie aan te knoopen met hen, die men
niet kent. Bovendien, gezien de inhoud
van dat naamloos pamflet, dan is het
wel overbodig te verklaren, dat het ver
„Mannen, gullie hed wè over veur I beneden ons is hierop in te gaan.
de zoak. Ikke, es Tienus van Padden, L?at den zic\ noemend „Een Fabri-
u* -IV. - I kant nu eens trachten zoo netjes te
aaanK oew van harte en ik hoop de I worden, om op de eerste plaats onder I gewijzigd worden in meer rechtvaardige
me de volgende keer wir op jullie kan- I datgene wat hij schrijft, zijn juiste naam I zorg voor de belangen van de groep han-
nen rèkenen". I te plaatsen. I delsreizigers, welke meer dan de buiten-
Krèk brengt onze Giel un briefke °P de. tweede Plaafs een terzake die-1 wacht weet, in hun positie met hun gezin
D 1 nend antwoord te geven op hetgeen door
meej van 't irste bij den braand zijn.
Dè zijn de mannen, die weten van oan-
vatten en hoe de dingen te hanteeren
en boven alles dur plicht kinnen. Die
leej van de Braandweer, Munheer,
verdienen un plumke.
dersleiding op waardeerende wijze naar
vermogen wordt gezorgd om den ontsta-
nen nood te lenigen.
Het is hierom dat ik van deze gelegen
heid dankbaar gebruik maak van de
plaatsruimte, welke U mij toestaat voor
het bovenstaande, in de hoop en het ver
trouwen, dat de welwillende lezer het
met ons eens zal zijn en den moreelen
steun zal willen geven, opdat de inzich
ten bij de betrokken fabrikanten moffen
meej.
't Is van 't Mannenkoor, dè bij Aarte
thuis lig. Ze geven un uitvoering op
dun twidde Poaschdag om half zeu-
ven. Zelf zallen ze nummers zingen
geleuf ik en ook nog un tooneelstuks-
ke geven op zang. Dè kan mooi zijn!
Joa, mèr doar gebeurt nog meer.
Doar komt un duo, ge wit wel wè dè
is, Munheer.
't Hiet Damen-van de Eist, stoi op
't papierke.
Die mannen zullen ök veurdroagen!
't Moeten goei zijn, zoo onze Giel zee.
Meer weet ik ók nie.
„Niemand verzuime deze uitvoering
bij te wonen", stoi tur op. Mèr veftien
stuivers is veul, Munheer. De hèk de
vurrige keer ók al gezeed. Zelf moe
ten ze 't mèr weten.
mij over den toestand der industrie werd
geschreven.
Alzoo
a. Eerst netjes worden.
b. Z'n juiste naam er onder en een ter
zake dienend antwoord.
In dat geval kan men op mij rekenen.
U, Mijnheer de Red., dankend voor de
plaatsing.
C. ROESTENBERG,
gebrek lijden en ondanks dat in alles
voor vol worden aangezien en aange
slagen.
EENIGE REIZIGERS.
Kaatsheuvel, 12 April '33.
Mijnheer de Redacteur.
Mogen wij U beleefd vragen het onder
staande te willen opnemen in Uw veel-
Voorzitter R.K. Gerorganiseer-1 8el«e" bjad» a-s' n"raraer van „De Echo
Voorzitter R.K. Georganiseer-
industrie.
Mijnheer de Redacteur.
Ik nam goede nota van een ingezon
den stuk in uw geacht nieuwsblad „De
Echo van het Zuiden", nummer van Za
terdag verleden.
Dat stuk was geteekend „Een Fabri
kant", die zich richtte tegen den heer
C. R., over zijn reeds eerder in de locale
pers gegeven inzicht omtrent den alge
der schoenindustrie,
M. de R.
Hoewel het niet onze gewoonte is zich
te bemoeien met zaken van anderen,
meenen wij om het belang van eigen be
drijf en de schoenindustrie in haar ge
heel, dat het zeer gewenscht is thans
hiervan te moet enafwijken.
Het is naar aanleiding van het lange
epistel in uw blad van verleden week
tegen den arbeidersleider, den heer C.
R., op een door deze in de pers gegeven
beschouwing over den algemeenen be-
drijfstoestand. Wij achten het van het
grootste belang voor de bevordering der
Kèk. die dingen zijn in Drunen ge- meenen toestand der '^nd^ Xïïi., tusschen "£erk-
drukt. Doar gif de gullie un mooi vur- ^nder xan Plaatsen of personen te spre Reyer gn werknemeI% dat wy van werk.
bild „Zang en Vriendschap".
Doar zijn nog wel vureenigings of c
tenminste aander inrichtingen, die dè die het hart op de rechte plaats heeft,
alleszins eens.
1 I gCVCl Cll >VC1 MltlllCl Udl >VJJ Vit II WC1 K"
zuk host zeggen, es ge dè buukske us I nensche Duinen".
deurleest. Wèk nou doar efkes zeg, Lang! Mèr de minsen weten woar
dè is mèr iets van meen, hor! I en wè 't is, es ze de noam van de her-
Misschien he'k 't wel mis, mèr dan I berg heuren
za'k 't wir wel heuren, hoop ik. I Es ze 't me nou mèr loaten weten,
Van jou, Corrie Vis? [Munheer, wanneer dè ze 't openen.
Goed! Dè is kloar, mèr nou! Ik moog 't de vurrige keer wel over
De weg noar Giersbergen is aafge- I braand hebben en zoo. Es ge 't over de
ketst. I duvel het, dan trapte um op zunne
Ik hagged wel gedocht. Ge wit, Mun- start' zeggen ze nog wel us en ik ge-
heer, dè'k oew de vurrige keer ge- I leuf dè 't woar is.
schreven heb. I Un schon boeren huis is tur uitge-
't Is wel unnen tegenvaller veur I braand. De muren ston dur nog zoo
wel us noa konnen doen inploats alles
mèr buiten de Geminte te bestellen
bij die groote firma's.
Ze zallen me vrij moeten houwen,
Munheer, es ik koom.
Munheer, zoalige Poaschen,
en hou doe,
TIENUS.
Mevrouw Spijkerman-Onland uit Eind
hoven heeft 4 April 1.1. in een radio
kwartiertje der R.K. Staatspartij, een
rede gehouden, uitmuntend door keuri-
gen stijl en pakkenden inhoud.
We geven hier deze mooie rede in
extenso.
Vrouwen van Nederland, steunt
onze Hooge Landsvrouw, als
Uw voorbeeld van dienend ge
zag.
Het is wel een opmerkelijke samenloop
van omstandigheden, dat wij binnen en
kele weken zullen te beleven krijgen twee
zeer merkwaardige feiten.
Wij zullen geheel het Nederlandsche
Volk zich zien opmaken ter herdenking
van den 400sten verjaardag van een on
zer grootste nationale figuren, Prins Wil
lem van Oranje, den grondlegger van ons
Vorstenhuis.
Wij zullen enkele dagen later geheel
het Nederlandsche volk zien gaan naar
de stembus, om te helpen vormen een
volksvertegenwoordiging, die zal moge
lijk maken laten we hopen 'n krach
tige Regeering tot steun onzer Hooge
Landsvrouwe by de vervulling Harer
taak.
Ik kan niet nalaten een gunstig voor
teeken te zien in het bijna samenvallen
van deze voor ons volk zoo gedenkwaar
dige dagen.
Waar wij met dankbaarheid zullen
denken aan den nationalen held, die ons
volk z'n vrijheid schonk, de belichaming
van onze nationale gedachten, daar kan
het niet anders, of daar moeten onze ge
dachten zich dra wenden tot Haar, die
mee, vier eeuwen later, als onze Lands
vrouwe, ons Schip van Staat, te sturen
heeft, misschien wel in een tijd, die ver
warrender is, dan welke tijd ook, waar
van de geschiedenis ooit verhaalde.
Het is voor de microfoon, in de verga
derzalen, in couranten en brochures al
veel malen gezegd: wij leven in een tijd
van gisting, van ongekende Staatkundige
moeilijkheden, van nooit-gekenden eco-
nomischen nood. Wij leven in een zieke
wereld, wij zien aan de randen van ons
land den feilen strijd tusschen orde en
wanorde!
En nu moeten wij binnen enkele we
ken onzen stemplicht volbrengen; getui
genis afleggen van ons inzicht in het be
stuur, ons verklaren voor of tegen de
INGEZONDEN STOKKEN.
Buiten verantwoordelijkheid der redactie
's-Grev.-Capelle, 13-4-'33.
Mijnheer de Redacteur.
Wil U onderstaande opnemen. Bij voor
baat mijn dank.
Ik zou in het algemeen belang van
Öok wij, handelsreizigers, onderschrij
ven de motiveering ten volle, terwijl de
geheele vakpers en ook de fabrikanten
van beteekenis in deze aan zijn zijde
staan.
Zeker, wie zal ontkennen, dat de ma-
laisce een ongunstigen stempel drukte op
de industrie. Echter kan niet worden ont
kent, dat de toestand zeer verslechterd
is vanwege het knoeien met de prijzen
van het product op de wijze zooals door
den heer C. R. is gezegd.
Nu blijft het altijd mogelijk dat een of
ander het met die zienswijze niet eens
is. Welnu, in dat geval had de schrijver,
zich noemend „Een Schoenfabrikant",
hiervan op fatsoenlijke en zakelijke wij
ze in de pers moeten doen blijken. Las
ter en schelden en ophitsen is geen ver>
weer, doch het zuiverste communisme.
Daardoor weerlegt of bereikt men
niets. Integendeel, men teekent van zich
plaats en streek wel eens willen weten,
hoe de vork eigenlijk in den steel zit.
Hoe is het met het open zijn en sluiten I nif«- miegenaeei men xeeKeni van zich
van voor het publiek toegankelijke loka- "lf ™or publieke opinie een alles
len van café's en verlofhuizen. Kan men behalve mooie foto en men bewijst niet
die sluiten als men wil, kan men er per-1 van bet beste hout gesneden te ril" en
kend door „Een Fabrikant'
Wij willen wel zeggen, dat bedoeld
stuk tegen den heer C. R. in zijn geheel
valt te laken, omdat het niet past en van
a tot z den schrijver niet eert, integen
deel blameert.
Ook de naam onzer plaatselijke
schoenfabrikanten kan daardoor nooit
gediend zijn.
Als wij. fabrikanten, geen betere pleit
bezorgers hadden, dan zou het met onze
positie zeker nog treuriger gesteld zijn.
Men heeft zich bij eventueel meenings-
verschil te bepalen door te trachten de
wederparty in meer of mindere mate te
overtuigen, wat echter evenzeer ons
recht laat openlijk te verklaren, dat de
beschouwing door den heer C. R. naar
onze vaste meening volkomen in overeen
stemming is met de feiten en tevens ge
tuigt van een zakelijken en onbevangen
kijk op den toestand.
Ook wij zijn overtuigd, dat als er zoo
niet geknoeid was met de prijzen door
een kleiner aantal fabrikanten, de resul
taten voor allen heel wat minder nadee-
lig zouden, zijn, te meer omdat de te
Staatsinstellingen, waaronder wij al zoo
lange jaren leefden!
En dat wordt ook aan ons gevraagd,
Nederlandsche vrouwen, aan ons, die
over het algemeen zoo weinig belangstel
ling hebben voor de politieke vraagstuk
ken van den dag; die in politieke ont
wikkeling niet noemenswaard zijn voor
uitgegaan sinds den dag waarop we het
actieve kiesrecht verkregen; een recht,
waarom de meesten onzer niet hebben
gevraagd, het ook nimmer begeerd, maar
een recht dat op ons legt een plicht die
wij „bewust" hebben te vervullen in
de eerlijke overtuiging dat het zóó moet
en .niet anders niet omdat onze man
nen, vaders of zonen dat hebben gezegd,
maar omdat we met klare, begrijpende
oogen gezien hebben, dat onze plicht
daar ligt en niet elders, omdat we onzen
tijd hebben weten te begrijpen, en er
met eere in wenschen te leven.
Wij vrouwen hebben een gezin, vaak
een groot gezin, wij hebben een beroep,
vaak een veeleischend beroep, maar wij
Christenvrouwen, wij hebben bovenal 'n
roeping: „mede te werken aan de hand
having van de Christelijke beginselen
van godsdienst en zedelijkheid".
En wij, Nederlandsche vrouwen, wij
hebben ook een voorbeeld, 'n voorbeeld
in Haar, die de Draagster is van Neer-
land's Kroon, de Draagster van het Ge
zag, dat komt van God alleen, van het
Gezag dat noodzakelijk is, overal waar
orde heerschen moet.
En zij, die de Gezagsdraagster is in
Haar Koninkrijk, Zij heeft begrepen, dat
Gezaqdraagstcr eigenlijk beteekent „die
naar" zijn. Zij, die als eersten plicht ziet
en immer zien zal „het zorgen voor het
gemeene heil, het waken over het welzijn
van Heur Volk". Ons belang is Haar on
geschreven wet! Zoo is Zij, ons Neder
landsche vrouwen, een voorbeeld aan
ons, die op onze bescheiden beurt, naast
den man, de Gezagdraagsters zijn in ons
kleine koninkrijk: ons gezin.
Hoe moeten wij op 26 April a.s. bij
het vervullen van onzen Maatschappelij-
ken plicht, Haar steunen, in de vervul
ling Harer taak, die „Regeeren" heet.
j Dat zullen wij, Katholieke vrouwen,
1 mede doen, als wij onze stem uitbrengen
op de lijst onzer R.K. Staatspartij, weten-
de dat in de eenheid onze kracht ligt,
beseffende de waarde van de ééne
stem, aldus medewerkende aan de tot-
standkoming eener sterke Kamer, die in
staat zal zijn te vormen, een doelbewust
bewind, waaraan wij veilig kunnen toe
vertrouwen de belangen die ons vrou
wen, het naast aan het harte liggen: onze
verhouding tot den man, dien we lief
hebben, dus het huwelijk, de belangen
van de kinderen, die hij ons gegeven
heeft: dus het gezin.
En er dreigen stormwolken aan den
Nederlandschen hemel! Ik weet dat er
Katholieke vrouwen zijnde tijden
zijn slecht, de nood is zoo hoog, de ar
moe vaak zoo'n heel groot kruis.... en
er klinken woorden vol schoonen schijn
ik weet dat er Katholieke vrou
wen zullen zijn, die haar stem willen ge
ven aan de lijsten der Socialisten, der
Communisten, misschien!
Er zullen er ook zijn, die haar stem
zullen geven aan de lijsten der kleine
dissidente katholieke partijen, aldus haar
stem verknoeiend aan een Kamerlid
maatschap, dat toch niet vruchtbaar we
zen kan! Er zullen er ook zijn die haar
stem zullen verzuimen uit onverschil
ligheid of gemakzucht.
Tot de vrouwen, die haar stem willen
geven aan de socialistische of commu
nistische partijen zeg ik:
Weet ge, dat de socialistische vrou
wenbeweging streeft naar volkomen ge
lijkstelling van man en vrouw, ook in 't
huwelijk, met voorbijzien van Gods ge
bod, dat de man is het hoofd der echt-
vereeniging.
Dat zij wil, dat de echtscheiding ge
makkelijker wordt gemaakt! Weet ge,
dat ze de wettelijke gelijkstelling vraagt
van de gehuwde en ongehuwde moeder,
van het echte en onechte kind. dat zb
het beginsel huldigt van geboortebeper
king, en dat zij eischt, dat de vrouw haar
beroep mag biijven uitoefenen in het hu
welijk, als zij zulks wenscht.
I Het is toch waar, dat de socialistische
I gezinsmoraal voor ons niet de minste
1 aantrekkelijkheid heeft! Wij wenschen
geen andere positie in onze verhouding
tot den man, die we trouwden, want we
weten wel, dat in liefde „geen eerste en
geen laatste" is. Wij willen onze kinde
ren niet afstaan aan een gemeenschap,
die ze zal opvoeden God weet het.
in welken geest. Och als ze groot zijn,
verliezen we ze altijd nog veel te vroeg!
En als onze moeders naar de fabrieken
moeten, omdat de nood er haar toe
dwingt, dan zeggen wijniet de vrouw
uit het huis, niet de moeder weg, maar
de nood moet weg!
Gelijkstelling tusschen gehuwde en on
gehuwde moeder?
Wij, Christenvrouwen, wy willen
niet dat de Staat de grenzen uitwischt
tusschen goed en kwaad, wy wenschen,
dat de Staat van ons blijft vorderen de
vervulling van onzen eersten moeder
plicht: „Vader en naam te geven aan het
kindje, dat we het leven schonken!"
En als zij ons voorhouden: „geboorte
beperking is geen ontaarding, want het
is beter 2 kinderen gezond groot te bren
gen, dan er 10 armoe te moeten laten
lijden", dan vraag ik: „wat hebben wy
katholieke vrouwen, met onze prachtige
patriarchale gezinnen te verwachten,
(als we aan het Staatsbeleid vragen bij
de loonpolitiek rekening te houden met
de grootte van het gezin), wat hebben we
te verwachten van hen, die ons vragen,
waarom we zoo dom waren om de kin
deren te nemen, die God ons zond? Zul
len wij dulden, dat men ons verwijt, dat
we het leven gaven aan zooveel kinderen
Zooveel kinderen, dat beteekent
zooveel maanden van bezwaren zoo
veel angst en zooveel zorg, maar ook
zooveel zon en zooveel levensblijheid 1
en zoo'n levensvolheid!
Wij, Christenvrouwen, wij vragen ook
om mannen, die geen verbinding wen
schen van moederschap en beroep in
geval dat beroep de moeder weghaalt uit
het gezin. En bedenken we toch ook dat
een der factoren in de huidige wereld
werkloosheid ook te zoeken is in het feit
dat de vrouw zulk een groot aandeel
heeft in de wereldproductie. Voor iedere
vrouw één man, er zou veel anders zijn.
Tot de vrouwen, die haar stem mis
schien zullen verzuimen uit onverschil
ligheid of gemakzucht zeg ik: „beseft gij
eigenlijk wel iets van Uw verantwoorde
lijkheid?"
Een dichter heeft eens gezegd: dat de
verschrikkelijkste hellestraf zijn zou,
wanneer men van boven af alles moet
zien wat de gevolgen zijn op aarde van
zelfs zijn kleinste misstap!
En tot haar die wenschen te stemmen
op een der kleine splinterpartijen, zeg
ik: vergeet toch de kleine geschillen om
het groote goed, dat we moeten behou
den: „Onze Eenheid", want in onze een
heid ligt onze macht. Een verdeelde Ka
mer is een onmachtige Kamer.
Laten we ons leiden door het Gezag,
dat gesproken heeft: „terwille der een
heid moeten we tot offers bereid zyn, en
leiding weten te volgen", nu vooral in
onzen tijd, nu het gezag zooveel geleden
heeft. Laten we ons scharen om Haar,
die er de Draagster van is!
Op het groote Duitsche lentefeest
sprak Rijks Minister Göring: „Iedere tijd
en ieder volk kiest zich emblemen onder
welke het strijden en sterven wil". En in
het blinkend wit der vlag gloriede boven
z'n hoofd het oud-Germaansche Zonne
teeken, het Hakenkruis, als het embleem
waaronder de Nationale beweging tot
overwinning kwam.
Wij, Katholieke vrouwen, kiezen nui
Onzehet wapenschild van Haar,
die meer dan 25 jaar waakte over onze
vrijheden, trouw aan Haar Koninklijk de
vies: „Ik zal handhaven". Ik zal blijven
de Hoedster van godsdienst en zedelijk
heid.
Op Haar voorbeeld zullen wy blijven
wat we immer zijn geweest, wij Neder
landsche vrouwen, de hoedster van on
zen huiselijken haard!
Al zullen ook alle lampen in Neder
land dooven, onder den nood van onzen
armen tijd Wij, vrouwen zullen de
vlam in ons hart brandende houden, de
vlam die „liefde" heet, om het vuur te
ontsteken in den strijd voor ons Chris
telijk huwelijk en Christelijk huisgezin.
Laat andere meer verlichte vrouwen
met de handen boven de oogen in een
toekomst staren, waarin zij nieuwere hu
welijksverhoudingen meenen te ontwa
ren, laat anderen de omtrekken zien
schemeren van een toekomstland. waar
in geestelijke noch lichamelijke armoede
heerschen zal.
Wij blijven luisteren naar het lied dat
nu meer dan 4 eeuwen lang ons Neder
landsche hart ontroeren doet:
„Mijn schild ende betrouwen,
„Sijt Ghij, o God en Heer,
„Op U so wil ick bouwen,
„Verlaat mij nimmer meer.
(Wilhelmus).
