Brief uil de Himhe naai
„Be EcliD nan hel zunen"
IEMAND
KERKKLOKJE
Drunen, 14 September 1933.
Mu n heer.
Zoo es altij, begin ik vandoag wir
mee te vroagen, hoe dè ge 't mokt.
Zedde nog nie vurdreugd?
Nog nie, nou dan moette mèr us bij
ons komen wonen, dan zudde ur gauw
bij zijn, denk ik; bij de vurdreugde
dan altij.
Nie wè betreft 't wotter, mèr ook
wè ongoi 't gewoon léven.
't Is woar, de pomp lopt oanhoudend
paf en doar is niks oan te doen, zee
Pieter.
Dus dè loaten we zoo mer.
Ge moet nie kwoad worren, mun-
lieer, mèr vandoag zak 't nie veul te
gen jouw hebben, want doar is iemus
aanders diek te woord moet stoan.
Gij kint urn hoogstwoarschijnlijk,
mèr ikke nie.
Ik bedoel, dun dieë, die dun Zoater-
dag, dun negende van dees moand, un
ingezonden stuk hee geschreven, dè
bedoeld is es un aantwoord op nnin-
nen brief, die ik op Koninginnedag
oan jou geschreven heb.
Hij noemt zijn eige „Unne vriend
van me, mee de noam Barth".
Joa, zuuk dè mèr uit, wie dè nou zijn
moet.
Doar zak mun eigen vandoag mèr
nie druk over moaken, mèr toch hak
gère dè tie zun eige wè beter bekind
mokte.
Dè kan tie heel hendig es ie bijvur-
bild un klein briefke schreef oan
jouw, munheer, dan stuurde gij dè
wel wijer, is nie zoo?
Kèk us, ik weet gère uit welken
hoek oew geluid komt, Barth.
Dan verzuuk ik oew hij oons op un
bakske koffie en dan kannen we soa-
incn us kalm en op oons gemak over
leggen..
Dus, munheer, krijdde gij linnen
brief veur meen, zed dan zoo goed en
stuurt urn efkus deur.
Nou hek 't nie meer tegen jouw,
munheer, mèr nou gok tegen Barth
oan redeneeren (op papier).
Ge zalt hoop ik, wel zoo goed zèn,
om di ook op te nemen in oewen
kraant van de Zoaterdag.
Veurirst Barth, 't doei me groot ple
zier dè gij meen brieven leest.
Nou weet ik (zoo ik uit oew schrij
ven opmoak) dek 't nog zoo vurkeerd
nie veur heb, al wordt dè soms wel us
vlak in mun gezicht gezeed.
Gelijk hedde, Barth, 't is een onge
lukkige verdeelde boel in Drunen. Dur
zèn om zoo te zeggen twee partijen.
Dè is woar, mèr woar hedde dè nou
nie?
Bekaand op elk durp is dè zoo!
Kn wè ge dan wijer schrijft is ook
woar „de kender zen dur dun dupe
van".
In een van mun vurrige brieven oan
de Munheer van dun Echo hek al us
geschreven over de meensen in Dru
nen; hoe die mekare 't léven onge-
mekkelijk moaken om nietige bakke-
tellen; hoe ze dur eige soms te groot
kinnen om di of dè te doen of doar
oan mee te doen of iets aanders.
Dè is nie zoo es gij dè noemen wult
„bekende Drunensche lompigheid en
domheid".
Neeje Bart, es ge dè zeggen wult van
Drunen, dan zèk 't nie mee oew eens.
Zoo zudde gij Drunen in un mooi(?)
bloike brengen!
Wuk oew nou us zeggen woarom
Drunen zon roar durp is, woar gin
léven in zit, omdè tur veul zen die
mekare nog nie kannen zien of luch
ten.
f*us zeker nie mee mekare in un
vureeniging kannen zitten.
Dè is gin „lompigheid of domheid";
dè is gewoon afgunst of zooiets.
Neeje Barth heel de burgerij is zoo
nie.
Goddank, dur zén bij oons best
meensen om mee te proaten; mèr het
is ook net es altij, „wie bend de kat
de bel oan?"
Gij wult ur meen veur spannen.
Ik vijn 't heel oarig, dè gij zon ver
trouwen in meen stelt.
Mèr hoe moet ik van hier uit, van
uit de maast en haai de dingen in
Drunen op pooten zetten?
Net zook zeg, Barth, mokt oew eigen
us bekind, dan kannen we wijer zien,
is nie zoo!
Es gij denkt Barth, dè tur in Dru
nen niks veur de kènder gedoan wordt
dan witte 't nie goed.
Got Zondags us op 't Kloster kijken.
Hoeveul zurg, moeite en geld wordt
ur nie besteed oan de kender.
En wè is 't dan nog?
Hoe ondankboar is dan nog 't groot
ste deel van die kènder.
Ge kant ze en maadde ze ook nie
kwoalijk nemen, want ze weten nie
beter.
Ze bedoelen 't altij nie zoo vurkeerd.
Mèr toch is 't zoo
Kènder kande ondankboarheid nie
kwoalijk nemen, mèr groote meensen
wel.
En nie zoo zuinig.
Gij zegt „domme verdeeldheid en
afgunst".
Kèk us, Barth, doar kannen wij
slécht over oordeelen, mèr dè geleuf
ik wel, dè de vurdildhed in oons durp
vortkomt uit dun afgunst van de
meensen onder mekare.
En es ge rcje wult zuken om nie
mee mekare op en aaf te goan of om
iets tot staand te brengen, dan zen die
mistal gauw gevonden.
Rèkent ur mèr gerust op Barth, dè
tè zoo mèr nie vuraanderd in Drunen
mee die „twist en tweespalt" (zoo es
gij dè noemt).
We zullen soamen oons best doen?
I)e Sunt Niekloas moet di joar vur-
zocht worren, om in Drunen overdag
ook us te komen kijken. (Nie veur dun
een of aanderen winkel).
Doar is nie veul veur noodig.
Eonen brief noar Spanje en dè is
veur mekare.
Mèr wie zal turn ontvangen, zoete
lieve Gerritje; zeeged liedje.
Wie zal dè betoalen, zoete lieve
meid; sto tur wijer.
O, zoo!
Munheer, nou vroag ik jouw wè.
Van veurig joar weet ik nog, dè bij
jullie de Sint ook is gewist.
Kunde gij meen nou nie us efkes
schrijven wie en hoe dè bij jullie ge
regeld was.
Kèk, es gij oons zoowè inlicht, dan
kannen we vast wè prubeeren.
Joa, net zoo ge zegt, Barth, we ko i-
nen Drunen veul gezelliger moaken en
zeker veur de kènder kannen we nog
Zonder schriftelijke toestemming is eeni ge overname uit deze rubriek verbod- n.
OE AAP VAN OOM ED.
«Oom Ed, vertel nog eens wat.
Hè toe!!», vleiden de kinderen.
Oom Ed lachte
«Ach, kinderen, ik weet niets meer.
Ik heb jullie al alles verteld!»
«Nee, dat is niet waar. Daar is
niets van aanwerd er geprotes
teerd en Tineke, ooms lieveling, ging
aan zijn arm hangen, «U hebt ons
beloofd nog eens te vertellen van
Jokke, Uw aap».
«Hè, ja, van Jokke, riepen de
anderen in koor. «Toe oom, van
Jokke
Tegen zooveel aandrang kon oom
Ed niet op.
«Nu goed dan; maar dan gaan
we in den tuin zitten. Het is veel te
mooi weer om binnen te blijven».
Stoeiend en ravottend holden ze
den tuin in.
Het was een heerlijke zomer
vacantie; alle nichtjes en neeQes
logeerden op het groote buiten van
Oma en Opa. En oom Ed, de jongste
zoon van Oma en Opa was toevallig
thuis. Oom Ed was stuurman op de
groote vaart en vertellen, dat hij
kon
Zoo ook nu weer. Oom ging op
de oude bank zitten, die heelemaal
aan het einde van den tuin stond;
blonde Tineke nestelde zich dadelijk
op zijn schoot, terwijl de andere
kinderen om oom heen gingen zitten
of staan.
Oom Ed keek eens lachend het
kringetje van zijn jeugdige toehoor
dei s rond. Blauwe, bruine en grijze
kijkers waren vol verwachting op
hem gerichi.
Toen begon hij
«Jokke was een middelmatig groote
chimpansé, die ik eens van een paar
negers in Afrika had gekocht. Het
was een trouw dier en erg aan mij
gehecht. Maar Jokke zat vol grapjes
en dat was voor sommige menschen
niet altijd aangenaam. Zoo gebeurde
het eens, dat ik van een reis terug
kwam en eigenlijk geen huis had.
Jullie hoeven niet zoo verwoederd
te kijkenDat kwam omdat Oma
en Opa juist op reis waren en ik
had geen zin om alleen in het groote
huis te wonen voor die paar weken.
Zoo besloot ik dan zoolang maar
ergens in pension te gaan. Maar nu
kwam de groote moeilijkheid Jokke,
die moest met mij mee. Het dier
was zoo arn mij nehecht, dat ik hem
onmogelijk zoolang in een asyl of
iets dergelijks hadden kunnen over-
meer doen.
We zallen probeeren, wè we kannen,
dè is 't noste.
Wè we dan mee Korsemus doen,
kannen we nog zien over virtien don
gen, doar hèk nog niks veur in muo
nen kop.
Un konkoers, zoo es gij wult, dè be
schouw ik (persoonlijk dan altij) es
iets, dè zomers gehauwen moet wor
ren.
Ik kan het best vurkeerd veur heb
ben, dè geef ik gère toe.
Nou Barth, zoo wijd zèk tegen jouw
uitgeproat.
Tot zien,s Barth!
Munheer, hoe hedde gij 't gesteld
mee Koninginnedag?
Ge wit, soavus zèk me Driekas noar
't Kloster gegoan om te lusteren noar
't konsert, dè deur de Hermenie ge
geven wier, tur eere van Koninginne-
vurjoardag.
De Hermenie en durren Directeur
zeker, komt alle lof toe.
Zullie hebben dur best gedoan om
in Drunen iets te doen veur de viering
van Koninginnedag.
De nummers die ze gaven waren
schitterend en goed aafgewerkt.
Mèr de meensen, die stonnen en za
ten te lusteren, die lééfden nie mee.
Hoe jammer?
Nou wier tur dan iets gedoan en nou
wor 't nie oangenomen, zoo es 't moes.
Hoe komt dè?
Om dè 't midden in de wèèk was,
linnen gewonen werkendag mèr?
Loaten we hopen dè 't doar on lig.
Dan hoeven we de schuld nergens aan
ders op te schuiven.
Daander joar, war Barth, dan zam-
me dè aanders veur mekare zien te
boksen.
Doar heurde nog wel van, munheer,
waacht mèr.
Zondags noa Koninginnedag gaaf
oons aander Hermenie un konsert in
den hof van Doreske Elshout.
Doar was de muziek en ook nie te
vurgeten de nummers van de liedercn-
toffel „Zang en Vriendschap" in goei
haanden.
We hebben schonne muziek en zang
geheurd.
Hier konde 't zien en heuren.
De stemming zaat ur in.
Alles lèèfde mee en din zun best om
't mekare zoo pluzierig meugelijk te
moaken.
Joa, munheer, dè ging doar best.
Zukke konserten maag de „Volhar
ding" gerust meer geven, want doar
hebben ze sukses mee.
Dè hèk wel gezien
't Komt host uil wèk doar krèk
schreef, of liever bedoelde: zukke din
gen moette op Zondag loaten gebeuren
dè go tur béter in.
Es nou oons twee Hermenieën us
soamengewerkt han en mekare aaf-
gelost bijveurbild.
Sjonge, sjonge, wè zu dè mooi ge
wist zèn.
Doar droom ik nog us over!
Munheer, denkt om mun vroag:
„Wie ontvangt bij jullie Sunfer
Kloas?"
Vast bedankt war en de groeten
van meen en Driekas.
Veul pluzier den lesten dag van 't
festival.
Hou doe.
TIENUS.
brengen. Dan had hij vast en zeker
zink geworden. En jullie weten, als
apen uit hun eigen klimaat gehaald
worden, dan kunnen ze niet veel
hebben.
Na lang zoeken had ik dan einde
lijk een pension gevonden, waar ik
Jokke bij me mocht houden tegen
goede betaling. Ik was natuurlijk
heel blij, want om jullie de waarheid
te zeggen, ik had Jokke ook niet
goed kunnen missen.
Eerst was Jokke wat schuw in de
nieuwe omgeving; maar dai duurde
niet lang want spoedig begon hij
zijn oude grappen weer uit te halen.
Er waren in het pension natuur
lijk nog meer menschendaar was
b.v. de dokter. Een vriendelijk man
en erg stipt. Zoo had hij de vaste
gewoonte om 's morgens' om acht
uur uit te gaan met zijn hoed op
en dan in den tuin rustig de krant
te gaan zitten lezen. Was het weer
te slecht, dan kroop hij in het prieel.
Jokke nu, was spoedig op de hoogte
met deze gewoonte. Het was een heel
verstandige aap.
Maar nu weten jullie nog niet, dat
Jokke vrij in huis mocht zijn. En
's avonds sliep hij meestal op den
divan in den salon, warm toegedekt
met een deken. Jullie weten, apen
zijn erg gevoelig voor kou.
Op een goeden ochtend nu, toen
de dokter zijn hoed wilde pakken,
om in den tuin in het ochtendblad
te gaan lezen, hing deze niet op de
gewone plaats, overal zocht hij, geen
hoed te vinden. Jokke lag rustig op
zijn divan te slapenlater werd het
heele huis doorzocht. Maar de hoed
was er niet. Dien dag ging de dokter
uit met een oude alpinomuts op.
's Avonds, toen iedereen in het
salon zat en het licht opgedraaid
werd, zag de dokter plotseling zijn
hoed aan de lamp hangen. Dat kon
natuurlijk niemand anders dan Jokke
gedaan hebben. Die leeperd had
zich 's morgens onschuldig slapend
gehouden.
Maar er zou nog iets veel mooiers
BOEKBESPREKING.
Ford Wereld.
Vk ij ontvingen het September
nummer van Ford wereld, een
nummer met rijken inhoud. N. Colas
geeft er een uitgebreid en levendig
verslag van de schitterende prestaties
der Fords in de internationale Alpen
rit.
Voorts wordt een prachtige tour
de force van een nieuwe Ford be
schreven. in één dag van Eindhoven
naar LourdesHet zeer lezens
waardige nummer bevat nog tal van
andere bijdragen, o.m. Ford op de
Jaarbeurs en de Brabant Grensrit.
De wereld van Boven.
Douwe Egberts tabaksfabriek, koffie
en theehandel N.V. te Joure heeft
een nieuwe reclame uitgave het licht
doen zien. De heer A. Viruly, piloot
der K. L. M. heeft in dit fraai uit
gevoerde boek zijn ervaringen in het
yliegwezen beschreven. De lectuur
is voor jong en oud zeer interessant
en in hooge mate leerzaam, terwijl
tal van prachtige K. L. M.-foto's het
geheel illustreeren. Wij kunnen ieder
aanraden dit werkje in zijn bezit te
krijgen.
Men krijgt het tegen inzending van
200 punten I). E. Koffie, Thee en
Tabak.
INGEZONDEN STUKKEN.
(Buiten verantwoordelijkheid der Red.).
Drunen, 13 Sept. 1933.
Insinuaties.
Vol verwondering heb ik het
ingezonden stukje gelezen, dat als
antwoord moest dienen op den
brief uil de Haai van Tinnus van
der Padden. De waarde inzender
wil het laten voorkomen als zou
het de schuld zijn van de Drunen
sche ingezetenen dat er zoo'n ver
deeldheid heerscht.
Hij schrijft ondermeer van de
bekende Drunensche domheid en
lompigheid. Doch tegen deze be
naming moet ik ten zeerste protes
teeren. Men kan zulk geschrijf niet
verwachten van een beschaafd en
welopgevoed mensch. Mij dunkt dat
zoo iemand niet in staat is om de
organisatie der kinderfeesten op
zich te nemen. Daarboven wil hij
een zangers- en muziekconcours op
touw zetten, met behulp van anderen.
Doch let wel waarde heer, met
lompers valt niet te redeneeren.
Wil men den toestand in Drunen
veranderen dan dient men het niet
zoo aan te leggen. Doch zoolang er
de persoonlijke kwesties en de
hartelooze dwarsdrijvers tusschen
zitten zal dat niet gaan.
U geachte redactie vriendelijk
dank.
ANDRE.
Waspik, 13 Sept. 1933.
DE STAKER.
Tienus was een ferme werkman,
Vlug, vertrouwd en ijzersterk,
Maar ondanks deez' hoedanigheden
Door de crisis zonder werk.
Na een half jaar werkeloosheid
Mocht hij nu weer werken gaan.
gebeuren. Toen we er een paar dagen
waren, kwam er een nieuwe gast,
een dame. Maar een vervelende
dameoveral had ze iets op aan te
merken en te mopperen. Voor Jokke
was ze doodsbang en omgekeerd
had Jokke een hekel aan haar.
Verder was ze buitengewoon
nieuwsgierig. Men had er haar al
een paar keer op betrapt, dat ze
achter de deur stond te luisteren.
Eens op een avond zaten alle gas
ten rustig te praten. Jokke was ner
gens te vinden en de oude juffrouw
was op haar kamer naar alle waar
schijnlijkheid.
Het licht brandde, de overgordij
nen waren gesloten.
Ik voerde juist een interessant ge
sprek met den dokter over Afrika,
waar hij ook geweest was, toen er
plotseling een gil weerklonk, van
achter de gordijnen, die plotseling
heftig begonnen te bewegen. We
schrokken allemaal op, de dokter
sprong al in een dreigende houding,
toen vanachter de gordijnende
de oude juffrouw te voorschijn kwam.
Maar, met een kaal hoofd. Daar
boven, hangend aan de gordijnenroe,
zwaaide Jokke triomfantelijk met'...
een pruik.
Hij had opgemerkt, dat de juffrouw
altijd stiekum achter de gordijnen
stond om te luisteren, wat er gezegd
en Jokke. met zijn ondeugende
streken had besloten haar een poets
te bakken. Toen ze er dien avond
weer stond, had hij er zich van te
voren verstopt en haar plotseling bij
het haar gegrepen, om haar te doen
schrikken. Wat niemand wist, kwam
toen uit: de juffrouw droeg een
pruik.... die losliet bij den heftigen
ruk van Jokke.
Jullie kunt begrijpen, dat ieder
moeite had om zijn lachen in te
houden. De j uffrouw rende weg naar
haar kamer en toen lachte iedereen
hardop. Jokke was de held van den
avond, iedereen verwende hem
want om jullie de waarheid te ver-
Maar helaas! dit mooi vooruitzicht
Was weer heel spoedig gedaan.
Men zeiHij zou een loon verdienen
»Van twee en veertig cent per uur».
Maar de zoetheid der belofte
Bleek ook hier inwendig zuur.
't Werken wasvoor hem maar spelen,
Voor hem was «kabels leggen» niets,
En even luchtig nog als 's morgens
Sprong hij 's avonds op zijn fiets.
Opeens, (dit was die zure zoetheid I)
Een loonsverlaging, wat een kruis!
Inplaats van achttien gulden vijftig
Kwam hij nog met geen zestien thuis.
Tien us echter was een kerel
Die, als 't moest, zich schikken zou,
Hij gaf toch (liever nog dan niets doen)
Dus zestien gulden aan'zijn vrouw.
Maar lang niet ieder was als Tienus.
De ploeg, waarin hij werken moest,
Proclameerde toen een staking.
Die hielden zich dus niet zoo »koest».
Langzaam, langzaam, maar toch
zeker
Werd een gif hem toegediend.
En diegenen die dit deden
Noemden zich brutaal »zijn vriend».
Als ook hij zijn werk maar staakte
Werd hem heel veel toegezegd.
En Tienus (nu ook ontevreden)
Heeft het werk toen neergelegd.
Thans staat daar die ferme Tienus
Door politiemacht bewaakt.
Want ook hij hoort bij de «posters»
En ook hij heeft meegestaakt.
't Weekloon, van »zijn bond»
ontvangen,
Brandt in zijn handen, want hij ziet
Een ander werken en hij niets doen.
Hij «verdiende» het dus niet.
Wie eehter A gezegd heeft, weet het,
Hij zegt ook B dat moet hij wel.
Maar Tienus voelt hetIn de toekomst
Is hij nergens meer in tel.
Als straks zijn oud-patroon om
volk vraagt
Zal hij hem vast overslaan.
Zoo peinst Tienus, en hij hoopt maar
Dat het werk gauw is gedaan.
Dan hoeft hij niet meer te »posten»
Staat niet meer publiek te kijk.
In 't vervolg staakt Tienus nooit meer,
Zelfs, al werd hij daardoor rijk.
RIJMELAAR.
reclame wtl hebben voor plaats en
Jtreek, plaatse zijne advertenties in
Waalwqksche en Langstraatsche
Courant, en het
voor Kaatsheuvel, Loonopzand,
Waalwijk en Waspik.
Vollediger en beter reclame kan geen
enkel blad bieden, men bereikt dan
zoowat alle inwoners dezer streek.
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ
ANT00N T1ELEN.
tellen, we hadden allemaal een hekel
aan de juffrouw.
Den volgende morgen vertrok ze
in alle stilte«we hebben haar nooit
meer gezien.»
«En had ze haar pruik terug,
Oom vroeg Hansje.
Oom lachte luid.
«Ja, Hansie, Die heeft de dokter
haar persoonlijk teruggebracht. De
dokter was n.l. dolblij, dat hij niet
heteenige slachtoffer was van Jokke's
grappen. Hij klopte heel beleefd aan
en op de vraag van de juffrouw,
wie er was, zei hij, dat de pruik er
was. De juffrouw stak toen een hand
om de deur en greep de pruik zoo
uit zijn handen. We hebben er, het
is misschien niet erg netjes, nog
heel lang plezier over gehad,» be-
sioot Oom lachend.
«Dat was dan de straf voor haar
luisteren,» zei Else beslist.
(Wordt vervolgd.)
Oplossingen.
1 Brood 2 I
brief de
meest dor
roede snel
pyama Osaka
wangen
Ierland
3 Radioprogramma
ram, raar, praam, gram, dag,
middag, dom.
4 Als de kat van honk is, dansen
de muizen.
5 Balk, kalk, tjalk, valk.
uic ecu uusviuut v olledlge
99
99
