Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
NflflR ERFDEEL
S
VËLO'S zijn niet duur
FEUILLETON
Winkelnieuws.
Voor.
e
De van der Lubbe's.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. 38.
Telegr.-adres: ECHO.
Een zielige figuur, die van der
Lubbe
We hebben eigenlijk diep mede
lijden met den jongen. Niet omdat
we zijn ideeën zoo sympathiek vin
den nog minder zijn politieke
wandaden bewonderen. Medelijden
hebben we met hem om de gewel
dige desillusie, welke hij zichzelf
heeft bereid. In zijn onnoozelheid.
Van der Lubbe is een van die
vele duizenden, die juist genoeg ver
standelijken geest hebben om door
drongen te geraken van de onvol
maaktheden, welke de maatschappij
aanhangen en van de nooden, welke
er mee samengaan. De geest schiet
echter tekort om de oorzaken van
dat alles vast te stellen, om te on
derscheiden ook, of de onvolmaakt
heden voortkomen uit het maat
schappelijke stelsel, dan wel uit de
onvolkomenheid van de individuen,
die tesamen de maatschappij vormen.
Het maatschappelijk stelsel krijgt
van alles de schuld, omdat zulks
voor hen de eenvoudigste oplossing
van een moeilijkheid beteekentstel
sels zijn nu eenmaal gemakkelijker
te critiseeren dan een duizendkop
pige massa van menschen, wier fou
ten sterk uiteenloopend zijn en die
bovendien stuk voor stuk bereid zijn
om zich desnoods te weren.
Het weinig concrete begrip »stel-
sel« krijgt dus de schuld. Al die
duizenden van der Lubbe's zijn eiken
dag en elk uur, ieder op zijn manier,
bezig om dat stelsel te ondermijnen
en er uiteindelijk wat »beters«
ook al weinig concreet aangegeven
voor in de plaats te brengen. De
meesten van die stelsel-verbrekers
en bouwers van nieuwe maatschap
pijen, zijn roerige gasten, die elkaar
niet verdragen. Ze loopen van de
eene partij naar de andere, splitsen
zich in groepjes en schakeeringen
en eindigen tenslotte met de volko
men isolatie van hun persoon en
MOL het laagste in prijs,
MOL het hoogste in kwalitett,
MOL brengt sorteering,
MOL biedt vakkunde en ver.
trouwen,
MOL blijft goedkooper.
eigen stelsel.
Ze zijn sterk in de critiek, die van
der Lubbe's. En ze haken allemaal
naar het stellen van de daad, als ze
er de kans maar toe konden krijgen
of zich den benoodigden moed durf
den aanleenen. Ze zouden dit af
schaffen en datze zouden zus bre
ken en zóó bouwen. De oplossing
van de moeilijkste maatschappelijke
vraagstukken is maar kinderspel, als
men ze hoort. Doorgaans krijgen ze
gelukkig geen gelegenheid om hun
zotte experimenten te vertoonen
alleen als er een geestelijk volkomen
gedésequilibreerd raakt, dan zien we
de ongelukken gebeuren. Zooals na
de brandstichting in den Duitschen
Rijksdag door den Nederlandschen
van der Lubbe. Stukken heeft dat
jongmensch gemaakt niets dan
brokken. Precies het tegenoverge
stelde effect heeft hij bereikt van wat
hij wilde. Hij heeft de Nazi's aan de
macht geholpen zijn vrienden zuch
ten in gevangenis of concentratie
kamp en ze vervloeken hem om zijn
«misdaad tegenover het proletariaat
En van der Lubbe, die droomde
dat zijn daad het begin zou zijn van
een groote proletarische overwin
ning, hij buigt zijn hoofd nu in
schaamte. Hij, die zich zooveel had
voorgesteld van de vlammende rede
voeringen, welke hij zou houden als
hij zijn daad moest verantwoorden,
welke heel de wereld in de revolutie
ter proletarische ontvoegding zou
storten hij staat daar zielig voor
zijn rechters en voor een groo-
tendeels medelijdend wereldaudi
torium enhij buigt zijn hoofd
nog dieper, tot op zijn borst, en de
eenige redevoering, welke hij in staat
is om te houden, is een stamelend
»ja« of »nee«. Och arme 1
Om dezen van der Lubbe kunnen
we alleen maar huilen.
Maar wat moeten we dan met die
duizenden andere van der Lubbe's,
die menschen, die je op elke ver
gadering ontmoet, in elke spoor
coupé, op het balcon van iedere
tram, in de scheersalon, in de
wachtkamer, in het café, op kantoor
en werkplaats? Je weet niet, of je
lachen moet om ze of huilen. Ook
zij kennen geen moeilijkheden.
Colijn is een nul en de heele regee
ring is een stelletje zwakzinnigen
volgens die alweters. Elke maatregel
van hoogerhand wordt hecritiseerd
en in drie woorden hebben ze je
duidelijk gemaakt, waarom het weer
zoo idioot was, wat de regeering
uithaalde. En ze vertellen met twee
woorden, hoe het anders en beter
kan.
Als zij het maar eens voor het
zeggen hadden
En ze meenen het De sukkels...
Die geen snars begrip hebben van
de tallooze en ontzettende moeilijk
heden, welke achter iederen alge-
meencn maatregel verborgen liggen,
omdat het in een gemeenschap niet
mogelijk is individuen te helpen
zonder andere individuen te scha
den. Elke steunmaatregel kan ten
slotte niet anders beteekenen dan
het overhevelen van een beetje
welvaart van den een naar den
ander. Ter betere verdeeling.
Maar volgens de duizenden van
der Lubbe's zijn al die dingen
uiterst eenvoudig. Maar als ze ook
eens voor de verantwoordelijkheid
konden worden gesteld als ze
moesten uitvoeren, wat ze naar
voren brengen, wat zou de glorie
van hun gedachte dan spoedig en
reddeloos ondergaan onder een
berg van moeilijkheden en be
zwaren 1
Stamelen zouden ze nog slechts
als die ongelukkige jongen daar in
Leipzig. Het hoofd zou ze op de
borst zakken ze zouden nog slecbts
kunnen staren op den grond en nog
slechts kunnen leven op de ver
wachting, dat die grond zich zou
openen, opdat ze er in verdwijnen
kunnen.
WASCHMACHINES van at 11.30.-
WRINGM A CHINES van af 11 13.-
BINNENLAND.
Ned. Ii.K. Middenstandsbond.
Woensdag en Donderdag hield
de Ned. R.K. Middenstandsbond te
Breda zijn algemeene vergadering
en congres. De eerste bijeenkomst
is geopend door den voorzitter, den
heer Jos. E. A. M. Meyring.
Na de openingsrede van den voor
zitter heeft mr. J. van Hellenberg
Hubar het verslag aangeboden over
de werkzaamheden sedert het vorige
congres van September 1931 te
Venlo.
Begonnen werd daarna met de
behandeling en vaststelling van het
beginsel- en werkprogram voor den
Nederlandschen R.K. Middenstands
bond, aan de hand van een prae-
advies, uitgebracht door dr. Jos. van
Beurden te Heeswijk.
De middagzitting van de algemee
ne vergadering van den Nederland
schen B.K. Middenstandsbond werd
vereerd met een bezoek van mgr.
P. Hopmans, bisschop van Breda.
Initiatief van Nederland in
Joden-vraagstuk.
De Nederlandsche delegatie schijnt
thans definitief besloten te hebben,
de kwestie der Duitsche uitgeweken
Joden voor de veertiendeAssemblée
te Genève te brengen. Naar alle
waarschijnlijkheid zal minister De
Graeff dit voorstel indienen tijdens
de rede, die hij aan het einde dezer
week voor de plenaire zitting zal
houden.
Zie onze Etalage K. E M. I.
Zie onze prijzen K. E. M. I.
Voor elk wat wils K. E. M. I.
Nog groote voorraad
Gordijnen K. E. M. I.
Zoowel Vitrage als
Overgordijnen K. E. M. I.
Nog keur van gega
randeerde meubelen K. E. M. I.
Prachtige karpetten
van le Fabriek K. E. M. I.
NUMMER 79.
ZATERDAG 30 SEPTEMBER 1933.
56e JAARGANG.
Waalwüksebe en Langstraatscbe Courant,
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG
Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz.
franco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco p. post door 't geheele rijk 1.40.
Prijs der Advertentiën
20 cent per regel; minimum 1.50.
Bij contract flink rabat.
Reclames 40 cent per regel.
Advertentiën moeten Woensdag en
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
DRIE BLADEN.
EERSTE BLAD.
van „De Echo van het Zuiden".
Naar het Engelsch
van
Joseph Hocking.
Nadruk verboden.
o
Onder het dak van het oude huis
moesten zich historische tafereelen heb
ben afgespeeld, want meer dan eens had
den koningen van Engeland er onder
overnacht. De lange rij Gotische spits-
boogramen waren alom bekend om hun
fijne schoonheid en het prachtig uitzicht
op oude hoornen met breed-uitgespreid
gebladerte, dat men er uit had.
Trevanion Court mocht thans een een
voudig landhuis geworden zijn en niets
meer dan datde glorie van een
eeuwenheugende traditie kon niemand
het ontnemen.
Dit alles vloog door Nancy's brein,
terwijl ze naast het bed zat en op den
dokter wachtte. Het was waar dat er van
den ouden roem van de familie niet veel
meer over was, maar zij was een Treva
nion en ze woonde nog altijd in den
ouden zetel van het geslacht.
Eindelijk kwam de dokter en het meis
je zag direct aan zijn gezicht hoe ern
stig hij den toestand van haar vader in-
zag.
Wil je ons een paar minuten alleen
laten? vroeg hij, nadat hij den patiënt
even bekeken had.
Een uur later, toen Dr. Stephens weg
reed, wist ze dat wat haar vader gevreesd
had, juist was.
We moeten het beste hopen, had hij
gezegd, maar ik ben bang dat het nog
een paar uur kan duren, Nancy. Je kunt
nu wel weer bij hem gaan; hij wil je bij
zich hebben. Maar zorg er zooveel mo-
gelijk voor dat hij zich niet opwindt en
maak hem zijn laatste uren zoo geluk
kig als je maar kunt.
Met looden schoenen ging ze langzaam
naar de ziekenkamer terug; ze had geen
flauw idee, wat hij haar te zeggen kon
hebben, maar ze had een gevoel alsof
het einde der dagen gekomen was.
HOOFDSTUK II.
Familietrots.
U voelt u nu zeker wel wat beter,
hé vadertje, zei ze en trachtte opgewekt
te praten, terwijl er een spoortje van
haar gewonen, zonnigen glimlach over
haar gezicht gleed.
Hij gaf geen antwoord, maar trok haar
hand in de zijne en keek haar in haar
oogen, die vol tranen stonden.
Lieveling, lieveling, mompelde hij,
het is zoo hard om het je te zeggen.
Wat is hard, vadertje?
Hij zweeg weer een paar seconden en
zei toenIk deed het om je bestwil of
om wat ik voor het beste hield. Ik heb
gehoopt en gestreden zoolang ik maar
kon, maarmaar nu
Tob niet, vader, wat er ook is. Ze
probeerde nog steeds opgewekt te doen.
Het komt allemaal wel in orde.
Hij nam met een snellen blik de ka
mer op, het armoedige meubilair, het
versleten vloerkleed, het verschoten en
gehavende behang. Daarop zuchtte hij.
Een mooie, oude kamer, niet? vroeg
hij.
Het meisje antwoordde niet.
Dit oude bed, hij keek naar het
prachtige, vier-stijlige antieke hed waar
op hij lag is ook niet van gisteren of
vandaag. Koning Karei heeft erin gesla
pen. Maar het zal ook wel verkocht moe
ten worden.
Verkocht? Waarom vader?
Het is zoo hard om het je te zeggen,
kinden ik heb het in mezelf op
gekropt zoolang ik kon. Ik ben dwaas
geweest, erger dan dwaas; ik weet het.
Wat hebben oude geslachten te beteeke
nen tegenwoordig? Wat heb je er aan dat
je stamboom verder teruggaat dan
Èduard de Belijder? En toch ben ik er
altijd trotsch op geweest. Het is allemaal
nonsens en toch ben ik er altijd prat op
gegaan. Dit oude huis is met zyn 200
acres land nog niet eens geschikt voor
een hoer. Ik zou er met een moderne
boerderij, die net groot genoeg was, heel
wat beter aan toe zijn geweest. Maar ik
heb me hier aan vastgeklemd.
Natuurlijk hebt u dat gedaan, vader,
daar was immers alle reden voor.
Jij houdt ook van het huis, hé kind?
Of ik er van houd?, riep het meisje
enthousiast. Ik houd van eiken steen, van
iedere pilaar, van ieder venster. En die
rij oude boomen^ zoo iets bestaat nergens
anders op de wereld!
Felix Trevanion keek haar met onuit
sprekelijke teederheid aan en iets als vol
doening kwam in zijn oogen.
O, mompelde hij, daar ben ik blij
om, misschien zal het je nu makkelijker
vallen om me te vergeven.
Maar vader, wat bedoelt u in gods
naam toch? Wat is er dan te vergeven?
Ik heb er voor gevochten om het
te behouden, zei hij zacht, hard gevoch*
ten. Ik heb me bekrompen en op alles
uitgezuinigd om jou een opvoeding te
geven zooals je toekwam; ik heb alles
gedaan wat in mijn vermogen was, maar
het is voor niets geweesthet moet
allemaal weg.
Ze wilde hem verschillende dingen
vragen, maar de woorden konden niet
over haar lippen komen. Wat de dokter
gezegd had, had haar verbluft, uit het
veld geslagen. Ze was volkomen van
streek.
Nancy, lieveling, ging hij met zwak
ke stem voort, ik had altijd gehoopt dat
je hier had kunnen blijven wonen, ik
had mijn hart er op gezet dat niemand
anders dan een Trevanion op Trevanion
Court zou huizen, maar.... maar
Geef me nog een paar van die droppels,
wil je? Ik voel me zoo mat worden. En
ik heb je nog zoo'n boel te zeggen.
De dokter zei, dat hij uit Truno een
verpleegster zou sturen, zei het meisje,
misschien kan die u beter helpen dan ik.
Neen.... neen. Ik wil geen ver
pleegster hebben; ik wil jou bij mij heb
ben; jij kunt me beter helpen dan de
beste verpleegster. Bovendienals
ze komtis ze al niet meer noodig.
Het meisje drukte zijn hand in wanho
pig verdriet en haar lippen trilden. Maar
overigens heheerschte zij zich volkomen.
Nancy, lieve meid, ging Felix voort,
je bent doodarm als ik er niet meer hen.
Ze antwoordde niet en kon de huive
ring, die over haar rug liep, niet tegen
houden.
Ik steek in schulden, ik steek tot
over de ooren in de schulden. Het huis,
de boerderij, de inventaris, de oogst,
iedere cent (lie ze opbrengen is voor de
hypotheek. Ik weet (lat het verkeerd was
maar ik heb het voor jou gedaan, kind.
Wie is de hypotheekhouder? Ze
vroeg het werktuigelijk en het antwoord
liet haar eigenlijk onverschillig. Wat
kwam het er op aan?
Jack Beel, antwoordde hij. Je kent
hem. Vijftig jaar geleden maakte hij mijn
stallen schoon en verzorgde mijn paar
den, maar hij had het instinct om geld
te maken en hij heeft geld gemaakt. Han
dige kerel! Langzaam maar zeker is hij
vooruit gekomen. Hij begon met steenen
te rijden voor het ouderhoud van de we
gen. Toen kocht hij een machine om
steenen te kloppen. Later werd hij mede
eigenaar van een cementfabriek. Hij
leefde als een bedelaar, maar spaarde
geld. Hoopen geld! Nu is hij een man
van duizenden. Het was een bittere pil
om te slikken, maar ik heb hem geslikt.
Hét moest wel. Hij bood me geld te leen
aan en in de hoop op betere dagen, heb
ik het aangenomen.
Toen ben ik gaan speculeeren en heb
verloren.... alles verloren. Het huis, de
boerderij, het zal allemaal verkocht moe
ten worden, om hem te betalen. Er zal
geen penny voor je overblijven, arm
kind. Ik heb het je nooit willen zeggen.
ik kon het niet.... bovendien: ik heb
nog altijd gehoopt en gehoopt
Er kwam een trek van pijn op het ge
zicht van Felix Trevanion en hij hijgde
naar adem.
Tob er niet over, vader, zei het
meisje weer. Het zal werkelijk allemaal
in orde komen. Bovendien, u zult wel
gauw weer beter zijn.
Ze wist wel dat dit laatste niet waar
kon zijn, maar in haar behoefte om hem
te troosten, ontsnapten de woorden haar.
De zorg heeft me langzaam kapot
gemaakt, klaagde de oude man. Ik voelde
het voortdurend, maar ik wilde het me
zelf niet bekennen. Ik wilde het niet
inzien zoolang er nog een greintje leven
in me was.
Het zal heslist in orde komen,
trachtte ze hem opnieuw op te beuren;
we zullen een weg vinden om het huis
te houden.
Zul je?, riep hij opgewonden. Zeg
het nog eens!
Natuurlijk zal ik, zei ze, met een
vaag gevoel (lat ze woorden zonder in
houd sprak.
Maar ze kwamen haar over de lippen
in de hevige behoefte van haar hart om
haar stervenden vader troost te geven.
Beloof het me, Nancy! zei hij wild,
terwijl hij koortsachtig haar hand kneep.
Beloof het me, lieveling! Het is het
huis van de Trevanions, het is het land
van de Trevanions! Het is het eenige
wat ons uit het verleden gebleven is.
Laat het niet uit de familie gaan, lieve
ling! Je bent jong en intelligenten
mooi. Als het verkocht moet worden,
koop het terug, koop het terug lerwille
van onzen ouden naam.
Ja vader, ik zal het doen.
Beloof je het?
Ik beloof het u, vader.
Een oogenblik zweeg hij en ofschoon
er een diepe zucht over zijn lippen kwam
glansde er een licht van vreugde in zijn
oogen.
Maar een paar seconden later zei hij:
Heb niet te veel verwachting van
je zelf! Het zal niet zoo gemakkelijk zijn,
neen, je kunt het niet. Ik heb het gepro
beerd en het is me niet gelukt; hoe zou
het jou wel kunnen gelukken. Bovendien:
het komt er niets op aanhet is
allemaal ijdelheid en wind! Wat betee
kenen naam en familie? Wat wij zijn,
daar komt het op aan, niet hoe we hee-
ten. Dat weet ik allemaal en toch
het is samengeweven met iederen vezel
van mijn lichaamhet gaat zoo ver
terug! Eeuwen achtereen hebben Treva-
nion's in dit huis gewoond en ik kan er
niets aan doenhet is altijd mijn
hartewensch geweest, dat ze hier zouden
blijven wonen, altijd en altijd en dat geen
vreemde dit huis zou bezitten, maar tob
er niet over, lieveling, tob er niet over..
Wordt vervolgd.
