Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. iike renelino m het ERFDEEL, I m FEUILLETON Wat er in Nederland gespaard wordt. Dit blad verschijnt UITGAVE: WOENSDAG en ZATERDAG Brieven, Ingezonden stukken, gelden, eni. WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ AN TOON TIELEN franco te zenden aan den Uitgever. Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25. Franco p. post door 't geheele rijk 1.40. Telefoon No. SS. Telegr-adresECHO. Over bovengenoemd onderwerp bracht de nijverheidsraad een uit voerig adres uit aan den Minister van Economische Zaken, waaraan wij het volgende ontleenen. Reeds een summier onderzoek deed de Commissie ad hoe uit den Raad inzien, dat het hier een vraag stuk betrof, waarbij industrieele belangen van zeer uiteenloopenden aard zijn betrokken. Teneinde zich een volledig oordeel te kunnen vormen, achtte de Com missie het noodig, zich te oriëntee- ren ten eerste bij de takken van nijverheid, die het cadeaustelsel toe passen en ten tweede bij de indu strieën, die voorwerpen vervaardigen, welke als geschenken bij den ver koop van andere producten worden verstrekt. Aan de hand van de feiten wenscht de Raad een antwoord te geven op de vraag, of het cadeaustelsel zulk een euvel vormt, dat daartegen maatregelen van wettelijken aard moeten worden overwogen en zoo ja, in hoeverre een regeling op den door den Middenstandsraad aange geven grondslag in beginsel 's Raads instemming zou hebben. De Raad meent voorop te moeten stellen, dat het cadeaustelsel geen ideaal systeem kan worden genoemd en dat niet valt te ontkennen, dat het tot minder wenschelijke toe standen kan leiden. Als het stelsel in Nederland nog niet zou zijn toegepast, ware er mogelijk aanleiding, die toepassing niet mogelijk te maken. Men heeft hier evenwel te doen met een sys teem, dat in vele kringen hier te lande reeds sinds jaren is ingevoerd en op sommige plaatsen diep wortel heeft geschoten Er zijn belangrijke ondernemingen op opgebouwd en daardoor zijn verhoudingen ont- staan, die niet zonder groote schade voor de belanghebbenden ongedaan kunnen worden gemaakt. Hoewel de Raad dus niet ont kent, dat er fouten aan het stelsel kleven, wil het hem voorkomen, dat de bezwaren er tegen worden over schat en de goede zijden ervan te veel worden verwaarloosd. De meening van den middenstand ten aanzien van dit vraagstuk kan de Raad dan ook niet deelen en evenmin is de Raad er van over tuigd, dat de groote verwachtingen, die de middenstand van een alge- meene regeling van het cadeau stelsel koestert, in vervulling zullen gaan. Ook zijn bij het onderzoek geen ernstige misbruiken vastgesteld. De raad ziet evenwel in, dat zich in bepaalde gevallen misstanden zouden kunnen ontwikkelen, die tot wettelijk ingrijpen noopen. Het is de vraag of het noodig is, daarvoor een algemeene regeling zooals de Middenstandraad heeft voorgesteld, in het leven te roepen. De Raad meent, dat het bedrijfs leven zooveel mogelijk vrijheid moet worden gelaten, om naar eigen in zicht reclame te maken. Te meer voelt de Raad hiervoor in dit geval, omdat niet van te voren is te voor zien, waartoe een algemeene regeling van het cadeaustelsel zal leiden. De Raad heeft sterk den indruk, dat op dit gebied als op zoo menig ander de eene maatregel den anderen zal uitlokken. De Raad vraagt zich af, of Neder land den laatsten tijd zijn oogen niet te veel richt naar Duitschland, dat de politiek der nationaal— socialisten brengt zulks mede het geheele bedrijfsleven van boven af wenscht te regelen. Tegenover de Duitsche regeling van het cadeau stelsel zou de Raad het Engelsche voorbeeld willen stellen, waar een deskundige commissie tot de con clusie kwam, dat geen wettelijke maatregelen tegen het cadeaustelsel dienden te worden genomen. Een andere overweging waarom de Raad een algemeene regeling van het cadeaustelsel ontraadt is, dat de uiteenloopende industrieele belangen, die bij het cadeaustelsel zijn be trokken, onmogelijk op dezelfde wijze kunnen worden behandeld. Voorts zal het uiterst moeilijk zoo niet onmogelijk blijken te zijn, om met een algemeene regeling ten aan zien van het cadeaustelsel de resul taten te bereiken, welke men er mede beoogt. Immers is het te verwach ten, dat het bedrijfsleven, als het geven van geschenken bij het leveren van goederen wordt verboden, andere reclamemiddelen als gratisreisjes, entreekaarten voor cultureele films, prijsraadsels, verzekeringen, enz., zal gaan toepassen. Op grond zijner overwegingen heeft de Raad den Minister ten sterkste ontraden, een algemeene regeling voor het cadeaustelsel, die alle gevallen over denzelfden kam zou scheren, in te voeren. Mochten zich te zijner tijd ernstige misstanden bij het cadeaustelsel voordoen, dan zouden deze naar de meening van den Raad telkens voor zich voordoende gevallen incidenteel moeten worden geregeld. Dergelijke regelingen verdienen te meer aan beveling, daar deze met veel minder bezwaar kunnen worden genomen ten opzichte var branches, die van het cadeaustelsel nog geen gebruik maken, dan ien opzichte van die, welke het wel doen, omdat in het laatste geval er altijd slachtoffers zullen moeten vallen. Mocht de Minister tot de over- uiging komen, dat met incidenteele regelingen niet kan worden volstaan, dan zou de Raad boven een alge meene wet, die alle gevallen op de zelfde wijze behandelt, de voorkeur geven aan een aan de Regeering te verleenen bevoegdheid, zooals zulks bij de Warenwet is gedaan, n.l. om telkens, wanneer in een bepaalde branche misstanden mochten voor komen, na overleg met de belang hebbenden een regeling te treffen. Duidelijk is den Raad de wen- schelijkheid gebleken om bij iedere regeling, die op het gebied van het cadeaustelsel mocht worden inge voerd, een soepele overgangsbepa- ting op te nemen, die het mogelijk maakt, dat niet alleen de aanwezige voorraden geschenken mogen wor den opgebruikt, doch dat de con tracten, die voor de levering van zulke artikelen met fabrikanten zijn gemaakt, kunnen worden afgewik keld. Ten slotte meent de Raad er nog op te moeten wijzen, dat hij het wel buitengewoon bedenkelijk zou vinden indien in dezen crisistijd ingrijpende maatregelen ten opzichte van het cadeaustelsel zouden worden geno men. Het onvermijdelijke gevolg daarvan zal toch zijn, dat een groot aantal fabrikanten, die aan cadeaux- iirma's leveren, hunne bedrijven zullen moeten inperken, waardoor de werkgelegenheid in Nederland weder zal verminderen. Naar 's Raads meening dient met zulke maatrege len dan ook in elk geval te worden gewacht, tot voor de Neuerlandsche nijverheid weder betere tijden zullen zijn aangebroken. De Spaarbankstatistiek,samengesteld door bet Centraal Bureau voor de Statistiek over het jaar 1932/1933 (d.w.z. over de boekjaren, welke ge- eindigd zijn op een datum, liggende tusschen 1 Juli 1932 en 30 Juni 1933) laat evenals het vorige jaar duidelijk zien hoe de invloed van de crisisver. schijnselen op het Nederlandsche Spaarbankwezen bleef doorwerken. Het cijfer van het saldo-tegoed is beter dan eenig ander spaarbankcijfer geschikt om de ontwikkeling van het spaarbankwezen te demonstreeren. Bij de Rijkspostspaarbank blijkt nu het saldo-tegoed aan het einde van de boekjaren 1931 en 1932 resp. f 439 millioen en f511 millioen te hebben bedragen en alzoo met f72 millioen 16.4°/0) te zijn gestegen. Hiermede werd het absolute cijfer van de stijging van 1930 op 1931, ten bedrage van f64 millioen nog overtroflen, terwijl het percentage van de stijging, dat toen 17% was, ongeveer gelijk bleef Geheel anders waren de uitkomsten bij 288 bijzondere spaarbanken, die over de jaren 1930 en 1931 gegevens hebben verstrekt; bij die banken daalde het saldo-tegoed van f449 millioen tot f446 millioen alzoo met f 3 millioen (0 7°|0). Hierbij worde opgemerkt, dat in het vorige statistiek jaar bij de alstoen vergeleken 289 bijzondere spaarbanken zich nog een stijging van het saldo-tegoed voordeed met f20 millioen (4 7°/0). Neemt men de cijfers van de Rijks LEED 3 JAAR AAN RHEUMATIEK KON ZICH NIET BEWEGEN. »Het kwam in eens, maar 3 jaar lang was het of ik die pijn in mijn rug nooit meer kwijt zou raken. Alles was mij te veel. Men zei mij dat ik rheumatiek had en daarvan wel nooit meer af zou komen. Toen werd ik opmerkzaam gemaakt op Kloosterbalsem, die heerlijk verzach tende zalf en werkelijk, na een be handeling van nog geen 6 weken zijn mijn pijnen verdwenen. Ik heb van niets meer last en beveel daarom iedereen den Kloosterbalsem aan«. Zoo schrijft ons de heer S. SI. te H., wiens origineele brief voor ieder ter inzage ligt. Akker's Kloosterbalsem kost per pot 20 gram GO cent en van 50 gram fl.— en is overal verkrijg baar. Onovertroffen bij brand- en snijwonden. Ook ongeëvenaard als wrijfmiddel bij rheumatiek, spit en pijnlijke spieren. WOENSDAG 17 JANUARI 1934. ^van or Woord nl«|jksrkr en Laagstraatscbf Conrant, Prjjs der Advertentiën 20 cent per regel; minimum 1.60. Bij contract flink rabat. Reclames 40 cent per regel. Advertentiën moeten Woensdag en Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur in ons bezit zijn. DIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN. EERSTE BLAD. van „De Echo van het Zuiden". Naar bet Engelsch van Joseph Hocking. Nadruk verboden. 43. Dat is liet' van je, Jack, riep het meisje uit.... Je hebt aan alles gedacht om mij pleizier te doen. U weet waarom, dat weet u toch, nietwaar'? smeekte de jonge man. Het was niet omdat ik den hond of het paard hebben wilde, maar, maarU" weet het wel Natuurlijk wist ze het. Ze dacht aan zijn woorden, den dag van haar vertrek, dacht aan zijn bezoek na haar vaders begrafenis. Ieder meisje vindt het een prettige ge waarwording, als iemand van haar houdt. Of ze op hun beurt van den man houden of dat ze niets om hem geven, hun Edel heid is toch gestreeld. Op dit oogenblik stonden de kansen van den jongen Jack beter dan die van Ben Briggs. Ze moest die beiden in zich zelf vergelijken. Ze dacht aan Ben's reso lute optreden, zijn volhardendheid, zijn typisch Yorkshire-karakter. Hij was iemand, die de hoop nooit opgaf en zich nooit geslagen wilde toonen. Maar Ben was een echt stadsmensch, die niets af wist van paarden en honden; heel bet buitenleven leek hem iets belachelijks. Jack Becl mocht misschien minder gen tleman zijn en een minder goede opvoe ding hebben gehad dan Ben, in dit op zicht trok hij haar meer aan: hij was een echte buitenman en had het land lief, met alle bersten, die op de hoeve leef- den. Jpyendien bewoonde hij Trevanion Court; hij was de eigenaar van de vel den en landerijen, die haar toebehoord hadden en hij verlangde dat ze by hem tefug kwam. Hij had Phoebe en John gekocht en het meisje voelde een groote dankbaarheid, toen ze hieraan dacht. Op dit oogenblik dacht ze vriendelijker over Jack dan over Ben Briggs en ze moest zichzelf bekennen, toen ze Jack's bruin-verbrand, prettig gezicht zag, dat hy een aardige jongen was. En beiden boden haar aan, waarnaar ze verlangde. Maar als ze Ben's aanbod aannam, moest ze in Yorkshire wonen en zou alleen af en toe op Trevanion Court kunnen ko men. En ze wilde niet in Yorkshire le ven. Ze was geboren in Cornwall, ge slacht na geslacht had haar familie er gewoond, ze droeg den oudsten familie naam in de streek en als ze Jack Beel's voorstel aannam, zou ze er voor goed kunnen wonen. Dit waren de twee mogelijkheden. Ze dacht aan de optie die ze twee jaar ge leden had bedongen, maar het leek hoe langer hoe onwaarschijnlijker, dat ze die tien duizend pond bij elkaar zou krijgen. Het was even moeilijk, als om de kroon- juwcelen van Engeland te bemachtigen! Ze had geen keus: met een van beiden moest ze trouwen, of ze moest haar plan nen opgeven; afstand doen van het lief ste dat ze bezat in de wereld. Maar tot welken prijs! Ze moest zichzelf er voor ruilen, zichzelf! Waarom eigenlijk niet'? Honderden meisjes deden immers het zelfde. Maar neen, ze kon er niet aan denken! Ze wilde liever sterven Maar als ze toegaf werd het huis, dat haar zoo dierbaar was, opnieuw haar eigendom, zei een andere stem in haar. Wilt u niet eens naar den lelie-vy- ver küken'? vroeg Jack, die is op het oogenblik zoo prachtig; duizenden leliën staan in vollen bloei, net zoo als vroeger. Herinnert u zich dat nog? Of ze het zich herinnerde! Ze had het zich, de laatste twee jaar, honderd keer voor den geest gehaald. Het verlangen werd haar te machtig; ze maakte zich gereed om mee naar den vijver te gaan. Maar plotseling bleef ze stilstaan; een man kwam de staldeur binnen: het was de oude Jack Boel. HOOFDSTUK XIX. En de oude Jack Beel. De oude Jack bekeek haar critisch. Hij wist, dat ze in Cornwall was aangekomen en had zich voorgenomen dien morgen met haar te spreken. Dorcas Uren had hem verteld, dat Nan cy er was en hy begreep wel, dat ze di rect Trevanion Court zou gaan bezoeken. Zijn zoon had hem de laatste twee jaar heel wat hoofdbrekens gekost. Hij had, zooals hij Nancy indertijd verteld had, een goede vrouw voor zyn zoon gevon den; de dochter van een landbouwer, die een uitstekende echtgenoote voor hem zou zijn en hy hoopte, dat zyn zoon Nan cy wel vergeten zou, zoodra die naar Yorkshire, was gegaan. Maar de jonge Jack was halsstarrig. Hy weigerde Se li pa Nancarrow met een blik te verwaardigen en ondanks het praten van den ouden man veranderde hy niet van gedachten. Miss Nancy is de eenige vrouw ter wereld, vader, had hij gezegd, ik houd meer van één lok van haar mooie krul len dan van de heele Selina Nancarrow. Je bont een stommeling, smaalde de oude man, - ze wil je immers niet heb ben? Bovendien, wat heb je aan zoo'n vrouw? Ze kan niet eens koeien melken, of molk koken of een pond boler maken. Dat beheeft ook niet, antwoordde de jonge Jack, maar het is het eenige meisje waar ik zin in heb. Oude Jack zag in, dat zijn zoon niet te overreden was en omdat hij zielsveel van dén jongen hield en hem in alles zyn zin wou geven, was hij dien dag naar Trevanion Court gekomen om met Nan cy te spreken. Misschien heeft het jong toch gelijk, dacht hij hij zichzelf. 'fk heb nooit een gentleman willen wezen, maar hy wel. Iedereen spreekt over hem als de zoon van den ouden Jack Becl, maar als hü haar trouwt, wordt hy de man van. Nan cy Trevanion. De oude boer moest toe geven, dat ze geen gewoon meisje was. Ze was wel wat bleek en zag er eenvou dig gekleed uit, maar ze verschilde he melsbreed van Selina Nancarrow en alle anderea. Waarom wist hy niet Oude Jack hield er niet van lens te analyseeren, maar hij bezat een goed verstand. Het is een verschil tusschen een vol bloed en een werkpaard, dacht luij; er moet toch wel wat van aan zijn van dat gepraat over familie: zij is een Trevanion en mijn jongen maar een Jack Beel. Dat is het verschil. Hy hoopte voor zyn zoon, dat hij zijn zin zou krygen. Hy zou zijn best doen en het scheen hem een gunstig teeken, dat ze het oude tehuis was komen opzoeken. Morgen, liefje, groette hy. Je kon toch niet wegblijven, hè? Goeien morgen, Mr. Beel. Neen, ik kon niet langer wegblijven. - Het ziet er goed uit, hè? Toen ik het kocht was er niet veel moois meer aan. Neen'? Dat spyt mij. Maar ik heb alles op laten knappen. Ik heb het zoo uitgerekend geld is 7 pet. waard en acht duizend pond tegen 7 pet. is vyf honderd zestig pond per jaar, is hel niet zoo'? Nancy knikte bevestigend. En is dit landgoed vijf honderd zes tig pond waard?! Op geen stukken na. Maar de jongen wilde het koopen en ik hoop, dat het hem gelukkig maakt. Het is mijn eenig kind en ik wil hem geluk kig maken. Ik zal zoo lang niet meer le ven ik ben zeventig; al hen ik zoo ge zond als een visch, er schiet niet veel tyd voor my over. U kunt nog wel dertig jaar leven, zei Nancy vriendelijk. Denk je? Maar luister nou es goed, deerntje. Elke penny die ik bezit is voor Jack en als ik sterf wordt hy de rijkste man uit Cornwall. Een kleine vijftig jaar geleden was ik hier stalknecht! Ik heb bij je grootvader gewerkt, bij je vader, en nou behoort het geheele spul aan mij. Ik zal je es wat zeggen deerntje; 't meis je dat jonge Jack krijgt, mag van geluk spreken. Kom nu, vader, protesteerde jonge Jack. Wdarom: kom nu, vader? Is het soms niet de waarheid? Ik houd er van, om eerlijk voor myn meeni\ng uit te ko men! Je houdt toch nog ailtiid van het oude huis? Iii wen Natuurlijk! riep ze uit. Dat begrijp ik ook best! Ik herinner me je grootvader nog: hy was trotsch als de koning zelf en behandelde me als een hondsvot; maar hy hield van zijn huis. Net als je vader. Zou je het niet heerlijk vinden om het terug te hebben? vroeg hij vriendelijk. Nancy sprak niet, maar haar oogen zeiden genoeg. Wel. je kunt het terug krijgen, als je wilt. Ik weel het, zei ze kort-af, ik heb immers een oplie. Daar praat ik niel over, antwoordde de oude man. Ik had een ander plan in myn hoofd. Natuurlijk is er ook nog de optie, maar twee jaar van de vijf zijn al voorbijZie je kans om hel terug te krijgen Er was een klank van ironie in zijn slem en dat maakte Nanc\ woedend. Tot nu toe had ze vriendelijk naar hem ge luisterd, boyendien dacht ze nog steeds aan" wat jonge Jack voor haar gedaan had inaar nu voelde ze, dat de oude man haar opzettelijk beleedigde en haar trotsch kwam in opstand tegen dien ouden par venu. Hij zou niet merken hoe wanhopig zij zich voelde. Ik zal het natuurlijk terugkoopen. zei ze. Tien duizend pond! Ik zou wol eens willen weten hoe. - Dat is mijn zaak. Maar u kunt er zeker van zijn. Zul-je het huis in drie*jaar tijds te rugkoopen? Ja. Hoe wil je dat doen, deerntje'? Je werkt voor een vast salaris, nietwaar? Iemand die in betrekking is, kan toch geen tien duizend pond overhouden. Als ik zou willen, zou het huis mor- j gen mijn eigendom zijn, liet ze zich ont vallen. Ze had dit niet willen zeggen, maar ze kon zich niet langer beheerschen. Morgeh je eigendom zijn?, herhaalde de man. Plotseling had hij het begrepen. Hij zag opnieuw, hoe goed Nancy er uit zag, zag haar bijzondere charme; begreep, dat in Yorkshire, in die streek van rijke menschen, waar kapitalen werden ver- iend. wol

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1934 | | pagina 1