Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
iike renelino m het
ERFDEEL,
I
m
FEUILLETON
Wat er in Nederland
gespaard wordt.
Dit blad verschijnt
UITGAVE:
WOENSDAG en ZATERDAG
Brieven, Ingezonden stukken, gelden, eni.
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ
AN TOON TIELEN
franco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco p. post door 't geheele rijk 1.40.
Telefoon No. SS.
Telegr-adresECHO.
Over bovengenoemd onderwerp
bracht de nijverheidsraad een uit
voerig adres uit aan den Minister
van Economische Zaken, waaraan
wij het volgende ontleenen.
Reeds een summier onderzoek
deed de Commissie ad hoe uit den
Raad inzien, dat het hier een vraag
stuk betrof, waarbij industrieele
belangen van zeer uiteenloopenden
aard zijn betrokken.
Teneinde zich een volledig oordeel
te kunnen vormen, achtte de Com
missie het noodig, zich te oriëntee-
ren ten eerste bij de takken van
nijverheid, die het cadeaustelsel toe
passen en ten tweede bij de indu
strieën, die voorwerpen vervaardigen,
welke als geschenken bij den ver
koop van andere producten worden
verstrekt.
Aan de hand van de feiten wenscht
de Raad een antwoord te geven op
de vraag, of het cadeaustelsel zulk
een euvel vormt, dat daartegen
maatregelen van wettelijken aard
moeten worden overwogen en zoo
ja, in hoeverre een regeling op den
door den Middenstandsraad aange
geven grondslag in beginsel 's Raads
instemming zou hebben.
De Raad meent voorop te moeten
stellen, dat het cadeaustelsel geen
ideaal systeem kan worden genoemd
en dat niet valt te ontkennen, dat
het tot minder wenschelijke toe
standen kan leiden.
Als het stelsel in Nederland nog
niet zou zijn toegepast, ware er
mogelijk aanleiding, die toepassing
niet mogelijk te maken. Men heeft
hier evenwel te doen met een sys
teem, dat in vele kringen hier te
lande reeds sinds jaren is ingevoerd
en op sommige plaatsen diep wortel
heeft geschoten Er zijn belangrijke
ondernemingen op opgebouwd en
daardoor zijn verhoudingen ont-
staan, die niet zonder groote schade
voor de belanghebbenden ongedaan
kunnen worden gemaakt.
Hoewel de Raad dus niet ont
kent, dat er fouten aan het stelsel
kleven, wil het hem voorkomen, dat
de bezwaren er tegen worden over
schat en de goede zijden ervan te
veel worden verwaarloosd. De
meening van den middenstand ten
aanzien van dit vraagstuk kan de
Raad dan ook niet deelen en
evenmin is de Raad er van over
tuigd, dat de groote verwachtingen,
die de middenstand van een alge-
meene regeling van het cadeau
stelsel koestert, in vervulling zullen
gaan.
Ook zijn bij het onderzoek geen
ernstige misbruiken vastgesteld.
De raad ziet evenwel in, dat zich
in bepaalde gevallen misstanden
zouden kunnen ontwikkelen, die tot
wettelijk ingrijpen noopen.
Het is de vraag of het noodig is,
daarvoor een algemeene regeling
zooals de Middenstandraad heeft
voorgesteld, in het leven te roepen.
De Raad meent, dat het bedrijfs
leven zooveel mogelijk vrijheid moet
worden gelaten, om naar eigen in
zicht reclame te maken. Te meer
voelt de Raad hiervoor in dit geval,
omdat niet van te voren is te voor
zien, waartoe een algemeene regeling
van het cadeaustelsel zal leiden. De
Raad heeft sterk den indruk, dat
op dit gebied als op zoo menig ander
de eene maatregel den anderen zal
uitlokken.
De Raad vraagt zich af, of Neder
land den laatsten tijd zijn oogen
niet te veel richt naar Duitschland,
dat de politiek der nationaal—
socialisten brengt zulks mede het
geheele bedrijfsleven van boven af
wenscht te regelen. Tegenover de
Duitsche regeling van het cadeau
stelsel zou de Raad het Engelsche
voorbeeld willen stellen, waar een
deskundige commissie tot de con
clusie kwam, dat geen wettelijke
maatregelen tegen het cadeaustelsel
dienden te worden genomen.
Een andere overweging waarom
de Raad een algemeene regeling van
het cadeaustelsel ontraadt is, dat de
uiteenloopende industrieele belangen,
die bij het cadeaustelsel zijn be
trokken, onmogelijk op dezelfde
wijze kunnen worden behandeld.
Voorts zal het uiterst moeilijk zoo
niet onmogelijk blijken te zijn, om
met een algemeene regeling ten aan
zien van het cadeaustelsel de resul
taten te bereiken, welke men er mede
beoogt. Immers is het te verwach
ten, dat het bedrijfsleven, als het
geven van geschenken bij het leveren
van goederen wordt verboden, andere
reclamemiddelen als gratisreisjes,
entreekaarten voor cultureele films,
prijsraadsels, verzekeringen, enz., zal
gaan toepassen.
Op grond zijner overwegingen
heeft de Raad den Minister ten
sterkste ontraden, een algemeene
regeling voor het cadeaustelsel, die
alle gevallen over denzelfden kam
zou scheren, in te voeren.
Mochten zich te zijner tijd ernstige
misstanden bij het cadeaustelsel
voordoen, dan zouden deze naar de
meening van den Raad telkens voor
zich voordoende gevallen incidenteel
moeten worden geregeld. Dergelijke
regelingen verdienen te meer aan
beveling, daar deze met veel minder
bezwaar kunnen worden genomen
ten opzichte var branches, die van
het cadeaustelsel nog geen gebruik
maken, dan ien opzichte van die,
welke het wel doen, omdat in het
laatste geval er altijd slachtoffers
zullen moeten vallen.
Mocht de Minister tot de over-
uiging komen, dat met incidenteele
regelingen niet kan worden volstaan,
dan zou de Raad boven een alge
meene wet, die alle gevallen op de
zelfde wijze behandelt, de voorkeur
geven aan een aan de Regeering te
verleenen bevoegdheid, zooals zulks
bij de Warenwet is gedaan, n.l. om
telkens, wanneer in een bepaalde
branche misstanden mochten voor
komen, na overleg met de belang
hebbenden een regeling te treffen.
Duidelijk is den Raad de wen-
schelijkheid gebleken om bij iedere
regeling, die op het gebied van het
cadeaustelsel mocht worden inge
voerd, een soepele overgangsbepa-
ting op te nemen, die het mogelijk
maakt, dat niet alleen de aanwezige
voorraden geschenken mogen wor
den opgebruikt, doch dat de con
tracten, die voor de levering van
zulke artikelen met fabrikanten zijn
gemaakt, kunnen worden afgewik
keld.
Ten slotte meent de Raad er nog
op te moeten wijzen, dat hij het wel
buitengewoon bedenkelijk zou vinden
indien in dezen crisistijd ingrijpende
maatregelen ten opzichte van het
cadeaustelsel zouden worden geno
men. Het onvermijdelijke gevolg
daarvan zal toch zijn, dat een groot
aantal fabrikanten, die aan cadeaux-
iirma's leveren, hunne bedrijven
zullen moeten inperken, waardoor
de werkgelegenheid in Nederland
weder zal verminderen. Naar 's Raads
meening dient met zulke maatrege
len dan ook in elk geval te worden
gewacht, tot voor de Neuerlandsche
nijverheid weder betere tijden zullen
zijn aangebroken.
De Spaarbankstatistiek,samengesteld
door bet Centraal Bureau voor de
Statistiek over het jaar 1932/1933
(d.w.z. over de boekjaren, welke ge-
eindigd zijn op een datum, liggende
tusschen 1 Juli 1932 en 30 Juni 1933)
laat evenals het vorige jaar duidelijk
zien hoe de invloed van de crisisver.
schijnselen op het Nederlandsche
Spaarbankwezen bleef doorwerken.
Het cijfer van het saldo-tegoed is
beter dan eenig ander spaarbankcijfer
geschikt om de ontwikkeling van het
spaarbankwezen te demonstreeren. Bij
de Rijkspostspaarbank blijkt nu het
saldo-tegoed aan het einde van de
boekjaren 1931 en 1932 resp. f 439
millioen en f511 millioen te hebben
bedragen en alzoo met f72 millioen
16.4°/0) te zijn gestegen. Hiermede
werd het absolute cijfer van de stijging
van 1930 op 1931, ten bedrage van
f64 millioen nog overtroflen, terwijl
het percentage van de stijging, dat toen
17% was, ongeveer gelijk bleef
Geheel anders waren de uitkomsten
bij 288 bijzondere spaarbanken, die
over de jaren 1930 en 1931 gegevens
hebben verstrekt; bij die banken
daalde het saldo-tegoed van f449
millioen tot f446 millioen alzoo met
f 3 millioen (0 7°|0). Hierbij worde
opgemerkt, dat in het vorige statistiek
jaar bij de alstoen vergeleken 289
bijzondere spaarbanken zich nog een
stijging van het saldo-tegoed voordeed
met f20 millioen (4 7°/0).
Neemt men de cijfers van de Rijks
LEED 3 JAAR AAN RHEUMATIEK
KON ZICH NIET BEWEGEN.
»Het kwam in eens, maar 3 jaar
lang was het of ik die pijn in mijn
rug nooit meer kwijt zou raken. Alles
was mij te veel. Men zei mij dat ik
rheumatiek had en daarvan wel
nooit meer af zou komen. Toen
werd ik opmerkzaam gemaakt op
Kloosterbalsem, die heerlijk verzach
tende zalf en werkelijk, na een be
handeling van nog geen 6 weken
zijn mijn pijnen verdwenen. Ik heb
van niets meer last en beveel daarom
iedereen den Kloosterbalsem aan«.
Zoo schrijft ons de heer S. SI. te H.,
wiens origineele brief voor ieder ter
inzage ligt. Akker's Kloosterbalsem
kost per pot 20 gram GO cent en van
50 gram fl.— en is overal verkrijg
baar. Onovertroffen bij brand- en
snijwonden. Ook ongeëvenaard als
wrijfmiddel bij rheumatiek, spit en
pijnlijke spieren.
WOENSDAG 17 JANUARI 1934.
^van
or Woord
nl«|jksrkr en Laagstraatscbf Conrant,
Prjjs der Advertentiën
20 cent per regel; minimum 1.60.
Bij contract flink rabat.
Reclames 40 cent per regel.
Advertentiën moeten Woensdag en
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
TWEE BLADEN.
EERSTE BLAD.
van „De Echo van het Zuiden".
Naar bet Engelsch
van
Joseph Hocking.
Nadruk verboden.
43.
Dat is liet' van je, Jack, riep het
meisje uit.... Je hebt aan alles gedacht
om mij pleizier te doen.
U weet waarom, dat weet u toch,
nietwaar'? smeekte de jonge man. Het
was niet omdat ik den hond of het paard
hebben wilde, maar, maarU" weet
het wel
Natuurlijk wist ze het. Ze dacht aan
zijn woorden, den dag van haar vertrek,
dacht aan zijn bezoek na haar vaders
begrafenis.
Ieder meisje vindt het een prettige ge
waarwording, als iemand van haar houdt.
Of ze op hun beurt van den man houden
of dat ze niets om hem geven, hun Edel
heid is toch gestreeld.
Op dit oogenblik stonden de kansen
van den jongen Jack beter dan die van
Ben Briggs. Ze moest die beiden in zich
zelf vergelijken. Ze dacht aan Ben's reso
lute optreden, zijn volhardendheid, zijn
typisch Yorkshire-karakter. Hij was
iemand, die de hoop nooit opgaf en zich
nooit geslagen wilde toonen. Maar Ben
was een echt stadsmensch, die niets af
wist van paarden en honden; heel bet
buitenleven leek hem iets belachelijks.
Jack Becl mocht misschien minder gen
tleman zijn en een minder goede opvoe
ding hebben gehad dan Ben, in dit op
zicht trok hij haar meer aan: hij was een
echte buitenman en had het land lief,
met alle bersten, die op de hoeve leef-
den.
Jpyendien bewoonde hij Trevanion
Court; hij was de eigenaar van de vel
den en landerijen, die haar toebehoord
hadden en hij verlangde dat ze by hem
tefug kwam. Hij had Phoebe en John
gekocht en het meisje voelde een groote
dankbaarheid, toen ze hieraan dacht.
Op dit oogenblik dacht ze vriendelijker
over Jack dan over Ben Briggs en ze
moest zichzelf bekennen, toen ze Jack's
bruin-verbrand, prettig gezicht zag, dat
hy een aardige jongen was. En beiden
boden haar aan, waarnaar ze verlangde.
Maar als ze Ben's aanbod aannam, moest
ze in Yorkshire wonen en zou alleen af
en toe op Trevanion Court kunnen ko
men. En ze wilde niet in Yorkshire le
ven. Ze was geboren in Cornwall, ge
slacht na geslacht had haar familie er
gewoond, ze droeg den oudsten familie
naam in de streek en als ze Jack Beel's
voorstel aannam, zou ze er voor goed
kunnen wonen.
Dit waren de twee mogelijkheden. Ze
dacht aan de optie die ze twee jaar ge
leden had bedongen, maar het leek hoe
langer hoe onwaarschijnlijker, dat ze die
tien duizend pond bij elkaar zou krijgen.
Het was even moeilijk, als om de kroon-
juwcelen van Engeland te bemachtigen!
Ze had geen keus: met een van beiden
moest ze trouwen, of ze moest haar plan
nen opgeven; afstand doen van het lief
ste dat ze bezat in de wereld. Maar tot
welken prijs! Ze moest zichzelf er voor
ruilen, zichzelf! Waarom eigenlijk niet'?
Honderden meisjes deden immers het
zelfde. Maar neen, ze kon er niet aan
denken! Ze wilde liever sterven
Maar als ze toegaf werd het huis, dat
haar zoo dierbaar was, opnieuw haar
eigendom, zei een andere stem in haar.
Wilt u niet eens naar den lelie-vy-
ver küken'? vroeg Jack, die is op het
oogenblik zoo prachtig; duizenden leliën
staan in vollen bloei, net zoo als vroeger.
Herinnert u zich dat nog?
Of ze het zich herinnerde! Ze had het
zich, de laatste twee jaar, honderd keer
voor den geest gehaald. Het verlangen
werd haar te machtig; ze maakte zich
gereed om mee naar den vijver te gaan.
Maar plotseling bleef ze stilstaan; een
man kwam de staldeur binnen: het was
de oude Jack Boel.
HOOFDSTUK XIX.
En de oude Jack Beel.
De oude Jack bekeek haar critisch. Hij
wist, dat ze in Cornwall was aangekomen
en had zich voorgenomen dien morgen
met haar te spreken.
Dorcas Uren had hem verteld, dat Nan
cy er was en hy begreep wel, dat ze di
rect Trevanion Court zou gaan bezoeken.
Zijn zoon had hem de laatste twee jaar
heel wat hoofdbrekens gekost. Hij had,
zooals hij Nancy indertijd verteld had,
een goede vrouw voor zyn zoon gevon
den; de dochter van een landbouwer, die
een uitstekende echtgenoote voor hem
zou zijn en hy hoopte, dat zyn zoon Nan
cy wel vergeten zou, zoodra die naar
Yorkshire, was gegaan. Maar de jonge
Jack was halsstarrig. Hy weigerde Se li pa
Nancarrow met een blik te verwaardigen
en ondanks het praten van den ouden
man veranderde hy niet van gedachten.
Miss Nancy is de eenige vrouw ter
wereld, vader, had hij gezegd, ik houd
meer van één lok van haar mooie krul
len dan van de heele Selina Nancarrow.
Je bont een stommeling, smaalde de
oude man, - ze wil je immers niet heb
ben? Bovendien, wat heb je aan zoo'n
vrouw? Ze kan niet eens koeien melken,
of molk koken of een pond boler maken.
Dat beheeft ook niet, antwoordde
de jonge Jack, maar het is het eenige
meisje waar ik zin in heb.
Oude Jack zag in, dat zijn zoon niet te
overreden was en omdat hij zielsveel van
dén jongen hield en hem in alles zyn
zin wou geven, was hij dien dag naar
Trevanion Court gekomen om met Nan
cy te spreken.
Misschien heeft het jong toch gelijk,
dacht hij hij zichzelf. 'fk heb nooit een
gentleman willen wezen, maar hy wel.
Iedereen spreekt over hem als de zoon
van den ouden Jack Becl, maar als hü
haar trouwt, wordt hy de man van. Nan
cy Trevanion. De oude boer moest toe
geven, dat ze geen gewoon meisje was.
Ze was wel wat bleek en zag er eenvou
dig gekleed uit, maar ze verschilde he
melsbreed van Selina Nancarrow en alle
anderea. Waarom wist hy niet
Oude Jack hield er niet van
lens te analyseeren, maar hij bezat een
goed verstand.
Het is een verschil tusschen een vol
bloed en een werkpaard, dacht luij; er
moet toch wel wat van aan zijn van dat
gepraat over familie: zij is een Trevanion
en mijn jongen maar een Jack Beel. Dat
is het verschil.
Hy hoopte voor zyn zoon, dat hij zijn
zin zou krygen. Hy zou zijn best doen en
het scheen hem een gunstig teeken, dat
ze het oude tehuis was komen opzoeken.
Morgen, liefje, groette hy. Je kon
toch niet wegblijven, hè?
Goeien morgen, Mr. Beel. Neen, ik
kon niet langer wegblijven.
- Het ziet er goed uit, hè? Toen ik
het kocht was er niet veel moois meer
aan.
Neen'? Dat spyt mij.
Maar ik heb alles op laten knappen.
Ik heb het zoo uitgerekend geld is 7 pet.
waard en acht duizend pond tegen 7 pet.
is vyf honderd zestig pond per jaar, is
hel niet zoo'?
Nancy knikte bevestigend.
En is dit landgoed vijf honderd zes
tig pond waard?! Op geen stukken na.
Maar de jongen wilde het koopen en ik
hoop, dat het hem gelukkig maakt. Het
is mijn eenig kind en ik wil hem geluk
kig maken. Ik zal zoo lang niet meer le
ven ik ben zeventig; al hen ik zoo ge
zond als een visch, er schiet niet veel tyd
voor my over.
U kunt nog wel dertig jaar leven,
zei Nancy vriendelijk.
Denk je? Maar luister nou es goed,
deerntje. Elke penny die ik bezit is voor
Jack en als ik sterf wordt hy de rijkste
man uit Cornwall. Een kleine vijftig jaar
geleden was ik hier stalknecht! Ik heb
bij je grootvader gewerkt, bij je vader,
en nou behoort het geheele spul aan mij.
Ik zal je es wat zeggen deerntje; 't meis
je dat jonge Jack krijgt, mag van geluk
spreken.
Kom nu, vader, protesteerde jonge
Jack.
Wdarom: kom nu, vader? Is het
soms niet de waarheid? Ik houd er van,
om eerlijk voor myn meeni\ng uit te ko
men! Je houdt toch nog ailtiid van het
oude huis?
Iii wen
Natuurlijk! riep ze uit.
Dat begrijp ik ook best! Ik herinner
me je grootvader nog: hy was trotsch als
de koning zelf en behandelde me als een
hondsvot; maar hy hield van zijn huis.
Net als je vader. Zou je het niet heerlijk
vinden om het terug te hebben? vroeg hij
vriendelijk.
Nancy sprak niet, maar haar oogen
zeiden genoeg.
Wel. je kunt het terug krijgen, als
je wilt.
Ik weel het, zei ze kort-af, ik
heb immers een oplie.
Daar praat ik niel over, antwoordde
de oude man. Ik had een ander plan in
myn hoofd. Natuurlijk is er ook nog de
optie, maar twee jaar van de vijf zijn al
voorbijZie je kans om hel terug
te krijgen
Er was een klank van ironie in zijn
slem en dat maakte Nanc\ woedend. Tot
nu toe had ze vriendelijk naar hem ge
luisterd, boyendien dacht ze nog steeds
aan" wat jonge Jack voor haar gedaan had
inaar nu voelde ze, dat de oude man haar
opzettelijk beleedigde en haar trotsch
kwam in opstand tegen dien ouden par
venu. Hij zou niet merken hoe wanhopig
zij zich voelde.
Ik zal het natuurlijk terugkoopen.
zei ze.
Tien duizend pond! Ik zou wol eens
willen weten hoe.
- Dat is mijn zaak. Maar u kunt er
zeker van zijn.
Zul-je het huis in drie*jaar tijds te
rugkoopen?
Ja.
Hoe wil je dat doen, deerntje'? Je
werkt voor een vast salaris, nietwaar?
Iemand die in betrekking is, kan toch
geen tien duizend pond overhouden.
Als ik zou willen, zou het huis mor-
j gen mijn eigendom zijn, liet ze zich ont
vallen.
Ze had dit niet willen zeggen, maar ze
kon zich niet langer beheerschen.
Morgeh je eigendom zijn?, herhaalde
de man.
Plotseling had hij het begrepen. Hij
zag opnieuw, hoe goed Nancy er uit zag,
zag haar bijzondere charme; begreep, dat
in Yorkshire, in die streek van rijke
menschen, waar kapitalen werden ver-
iend. wol