Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. FEUILLETON. ilwiiAiTi¥iT LEVEN GEMEENTERAAD L00N-0P-ZAND. EERSTE BLAD- I DIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN. iïjMMER 91. WOENSDAG 14 NOVEMBER 1934. 57e JAARGANG. Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz. franco te zenden aan den Uitgever. Abonnementsprijs per 3 maanden 1 1.25. Franco p. post door 't geheele rijk 1.40. UITGAVE: Advertentiên moeten Woensdag en Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uv in ons besit sfln. WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TI EXEN. Bi] contract flink rabat Reclames 40 cent per regel. Telefoon No. 38. Telegr.-adresECHO. Prijs der Advertentiën 29 cent per regel; minimam 1.50. WAPENSTILSTAND EN WAPENGEKLETTER. We ontmoeten zooveel tegenstrijdig heden, dat we ons over het meeste al niet zoo heel erg meer verbazen en we vele tegenstellingen met een glimlach voorbij gaan, omdat ze er nu eenmaal zijn en wel zullen blijven ook. Toch worden we af en toe wel eens heel even door een enkel markant feit getroffen. Zoo ook nu weer bij het lezen van berichten over de viering van den Wapenstilstandsdag, j.l. Zondag, in de verschillende hoofdsteden der landen, die in den laatsten wereldoorlog betrok ken waren. Dezen dag gingen in al deze landen veler gedachten weer terug naar den bevrijdenden dag, nu 16 jaren geleden, die een einde maakte aan zoovele ellen den, die over de volken waren ge strooid. Het was een dag, die weliswaar voor velen te laat kwam, maar die toch aan allen bevrijding bracht, bevrijding, omdat een einde werd gemaakt aan een leven en cultuur vernietigenden strijd. En nu in 1934, nu we immers allen met onze monden zoo vol afkeer zijn van dat helsche oorlogs-bedrijf, vieren we dezen herdenkingsdag: in Brussel dreunen gelijkmatig de doffe schoten der kanonnen; in Parijs rollen zwaar en machtig de afzichtelijke tanks voorbij de „Are de Triomph", klinkt het rhythme van mar- cheerende soldatenrijen; in Londen en heel Engeland wordt het leven twee minuten stop gezet van „De Echo van het Zuiden". Naar het Engelsch. ook in de fabrieken van Vickers Cray- ford, waar men zoo met de bestellingen van geweren, kanonnen en gasbommen overstelpt is, dat men zelfs op Zondag de productie dezer moordwerktuigen niet kan stopzetten. Klinkt al dit militair vertoon, dit aan wakkeren en opzweepen van de gemoe deren van het volk tot „nationaal ge voel", heel dikwijls een heel gevaarlijk soort eer- en heerschzucht, niet als een bespotting van den Wapenstilstand zelf? Pessimisten hebben beweerd dat we den oorlog nooit kunnen verbannen, en het ziet er naar uit dat zij gelijk hebben. Zoo lang als de opkomende generaties nog worden opgevoed in een militairis- tischen geest en zoo lang het militaire vertoon bij alle groote gebeurtenissen nog als het heerlijke en machtige hoog tepunt wordt beschouwd, zoo lang zal er van den daadwerkelijken Vrede, die straks den wapenstilstand zal komen volmaken, maar weinig te bespeuren zijn. Zoo lang ook kunnen wapenfabri kanten heel gerust blijven meehuichelen als de vrede verheerlijkt wordt, want hun lieve duiten zullen dan voorloopig nog niet in gevaar komen. En de duiten vormen immers de eenige „moraal" waar deze heeren zich naar richten. De Gemeentebegrooting 1935 vastgesteld. Discussies over verbetering van straten en wegen. De Loonsche Brandweer. Geen verlaging van gasprijzen. Het subsidie aan het Burg. Armbestuur Iets gunstigere financieele toestand der gemeente. Onbewoonbare woningen. 14) Even hield hij op en zij had den moed niet iets in het midden te brengen. Ze kon hem toch immers het leed niet be sparen van alles te vertellen. Ze ontdekten nog iets veel ergers, ze vonden den kolonel op diens kamer, door het hart geschoten. Hij was ver- mooi d, wreed, lafhartig vermoord... Misschien is het niet meer dan na tuurlijk, dat ze er Jack van verdachten. Maar ze kenden hem toch; ze hadden hem immers al zoo lang als kameraad gekend. Daarom hadden zij het toch voor onmogelijk moeten houden! Ik denk dat die vluchtprevel de Jocelyn. Ja, dat was een noodlottige fout. Was dat niet gebeurd, dan zou niemand er aan gedacht hebben. Zelfs ik twij felde even; ja, ik kan het mij nu niet vergeven. En uw moeder? Mijn moeder? Zij heeft het nooit geweten. Het zou haar dood zijn ge weest. Ik las haar de couranten voor en vermeed dus alles, wat noodlottig op haar kon werken. En dat er geen brie ven van Jack kwamen, kon haar nu niet zoozeer verwonderen, omdat hij al tijd maar heel weinig schreef. Daarom wist ik wel, dat er eens een tijd zou aanbreken, dat zij er wel van zou moe- Vrijdagavond vergaderde de gemeente raad van Loon-op-Zand ten raadhuize onder voorzitterschap van burgemees ter J. A. F. Mallens. Secretaris de heer M. A. v. d. Wee. Afwezig de heer Beerens. De heeren van Lier, Nijkamp en Snoeren kwamen later ter vergadering. De notulen worden zonder opmer kingen ongewijzigd vastgesteld. AAN DE ORDE: 1. Ingekomen stukken. Hieronder zijn goedkeuringen van raadsbesluiten. De Commissie voor de ambtswoning van den burgemeester heeft een uitvoe rig rapport ingezonden. Dit wordt gerenvoyeerd naar het college van B. en W. ten hooren. Er werd steeds naar hem gezocht op het vasteland van Europa. Met iederen dag kon de tijding ver wacht worden, dat hij gevonden was. In stilte hoopte ik, dat hij naar Zuid- Afrika was gegaan en dat hij daar streed onder een anderen naam. Toen had moeder een van de ergste hartaan vallen. Haar leven hing aan een zijden draad één enkele schok, van welken aard ook, kon haar dood geweest zijn. Op een avond, toen zij het ergst was, kwam Jack in storm en duisternis te rug naar zijn vaderlijk huis; was daar heen gekropen als 't ware met zijn laat ste krachten. Is hij hierheen gekomen, naar Merlin? Launcelot knikte, zonder den blik echter haar kant uit te richten. Hij had zich naar huis gesleept, om te sterven bij degenen, die hem lief hadden. Hij had een inwendige kneu zing gekregen, toen hij op de scherpe rotsen terecht kwam, nadat hij zich uit zijn venster had neergelaten. Met groote moeite was hij aan boord ge gaan van een boot, die naar Sicilië ver trok. Toen hij op Syracuse landde en verderop een schuilplaats zocht, was hij ziek en zwak door al wat hij geleden had. Hij vond een onderdak bij boeren ik denk zoo half en half dat het struikroovers waren die hem zeker om der wille van een mogelijken los prijs daar bij zich gehouden zouden hebben, als ze verwacht hadden, dat hij in het leven was gebleven. Hij moet daar langen tijd ziek hebben gelegen hoe lang kon hij niet zeggen. Toen hij in het holle van den nacht hier kwam binnenwankelen, uitgeput en den dood nabij, was hij niet in staat iets te zeggen. Hij had er niets van ge- 2. Voorstel tot onbewoonbaarver klaring van de woningen, staande aan: a. de Gasthuisstraat Nr. 176 te Kaatsheuvel, toebehoorende aan W. de Kort; b. de Gasthuisstraat Nr. 44 te Kaatsheuvel, toebehoorende aan mej. A. N. J. H. Lombarts; c. den Hoogen Steenweg Nrs. 19 en 21 te Loonopzand, toebehoorende aan mevr. Ma. Aa. Eenhuis te Uden- hout. De eigenaren dezer woningen wer den door B. en ,W. aangeschreven ver beteringen aan te brengen, waaraan zij evenwel niet hebben voldaan. B. en W. stellen daarom voor, daar deze woningen in desolaten toestand verkeeren, tot onbewoonbaarverklaring te besluiten, met bepaling van den ter mijn van ontruiming op 6 maanden, na dat de beroepstermijn zal zijn verstre ken. De heer Grootzwagers heeft met vol doening dit voorstel gezien, doch wil een uitzondering maken voor het per ceel Gasthuisstraat 44. De bewoner van dit perceel zou door den onwil van den eigenaar op straat gezet worden, daar om zou spr. voor deze woning den ont ruimingstermijn op 1 jaar stellen, te meer daar de bewoner ook voor zijn broodwinning van de woning afhanke lijk is. De Voorzitter zegt dat de langste termijn die de wet toelaat, 6 maanden is. Na verloop van dezen termijn kan de raad echter desnoods nog een verlen ging toestaan. Spr. merkt echter op dat de onwil van den eigenaar den bewo ner van het pand nog geen vrijbrief geeft. Subsidie Burgerwacht en Landstorm. 3. Verzoek van de Besturen van de weten, hoezeer men hem achterna ge zeten had. Zijn eenig, alles-overweldi- gend verlangen was geweest, om hier bij ons te komen, om mij de geschiede nis te vertellen en mij te verzoeken, het weer voor hem in orde te brengen. Hij had heel het vasteland doorgezworven en toen hij ten slotte hier kwam, was zijn laatste uur nabij. Samen hebben wij hem Huize Merlin binnengeloodst, de oude, trouwe Rachel en ik. Wij verbor gen hem in een vleugel van het huis, waar nooit iemand komt en waar het veilig is. Mijn eerste gedachte was dat hij vluchtte voor den arm van het ge recht en ik meende dat, als men hem op het spoor kwam, dit dan den dood voor hem zou beduiden. En de dood was al dicht genoeg nabij, maar niet in een eervollen vorm. Niemand dan die oude, trouwe huis houdster en de dokter en ik wisten, waar hij verborgen was. De dokter is een oud vriend, die op mijn dringend pleidooi uit Londen overkwam, en deed wat in zijn vermogen was. Maar Jack was te ver weg. Hij leefde nog twee dagen. Toen werd hij uit zijn lijden ver lost. Hij is in mijn armen gestorven en zijn laatste oogenblikken waren vreed zaam en gelukkig. Jocelyn had enkele woorden van deel neming willen zeggen, maar hier was het leed te groot... Gedurende een oogenblik spraken zij geen van beiden. Toeen vroeg zij, vol ontzetting: En uw moeder? Weet zij het nog niet? Neen. Ik verzin af en toe nog maar eens een kort briefje, zoogenaamd van mijn broer. U ziet zelve, hoe zwak zij is. Zij kan ook nog maar heel kort leven. U herinnert zich toch den avond, toen ik u in Caerleon ontmoette? U vondt mij toen zeker bijzonder hard- plaatselijke Burgerwacht te Kaatsheu vel en te Loonopzand en van de Lei ders van den Bijzonderen Vrijwiligen Landstorm te Kaatsheuvel, Loonop zand, Berkdijk en de Moer, om beschik baarstelling van een wisselprijs voor een jaarlijks terugkeerenden onderlin- gen schietwedstrijd. Aan de organisatie van dezen wed strijd willen B. en W. gaarne hun sym pathie verbinden en zij stellen daarom voor voor dat doel een bedrag van 30 te voteeren. Daarvoor zal als wis selprijs worden aangekocht een bron zen beeld van den landsverdediger. De wisselprijs gaat in handen van de win nende vereeniging over, indien hij drie jaren achtereen of vijfmaal in totaal door een en hetzelfde corps gewonnen is. Dit voorstel wordt aangenomen. Zittingen Gem. Ontvanger. 4. Voorstel tot wijziging van de in structie van den Gemeente-ontvanger. Van de 12 zitdagen, welke per jaar te Loonopzand worden gehouden, zijn er niet meer dan 4 of 5 waaraan betee- kenis is toe te kennen en dit zijn de zit tingen, volgende op de uitgifte der be lastingbiljetten en op de verzending der aanmaningen. B. en W. stellen daarom voor om de geregelde zittingen te Loonopzand op te heffen en den Ontvanger ter plaatse enkel zitdag te laten houden na voor afgaande aankondiging in het Kaats- heuvelsch Nieuwsblad en aanplakking in de pui. Voorts achten B. en W. voor Kaats heuvel 4 betalingsvoormiddagen te veel (op Donderdag zijn gemiddeld niet meer dan 15 betalingsposten te verwer ken geweest) en stellen zij voor met 3 dagen (voormiddag) te volstaan. De Voorzitter zegt nog dat B .en W. bovendien heel schappelijk zullen zijn en niet zoo spoedig een vervolging zul len doen instellen als iemand vergeet vochtig, dat ik U niet dadelijk een on derdak bood? Maar ik aarzelde, omdat mijn broer dien vorigen dag gestorven was. Wij begroeven hem op den laten avond, toen het huishouden in slaap was; de dokter en ik en een ouden man, die al zeventig jaren in onze familie ge diend heeft en even trouw en beproefd is als Rachel. Wij 'groeven het graf in regen en wind en droegen het lijk daar heen, waar niemand het vinden zou. Het moest een geheim wezen, om hem de oneer te besparen van een openbare beschuldiging en veroordeeling. Op den naam, die mijn moeder draagt, zal geen smet kleven. Uw arme moeder! Als zij het eens wist!... Geen wonder, dat u mij waar schuwde, om haar niet het militaire nieuws uit de kranten voor te lezen. Zij zal nog wel sterven, eer het noodig zal zijn, haar die afschuwelijke tijding mee te deeleen. Nu weet u, waarom Rachel niet wilde, dat u in dat deel van den tuin liep en waarom geen van de huisgenooten daar ooit gaat. En nu begrijpt u ook, waarom zij er zich zoo krachtig tegen verzette, u een on derdak te bieden, toen ik u op dien avond mee naar huis bracht. Het was niet, dat zij van nature zoo barbaarsch is. zooals u misschien wel heeft ge dacht, maar zij achtte het gevaarlijk, een vreemde op te nemen onder die om standigheden. Ik heb een steen op zijn graf gelegd, ging hij na een poos voort, want ik kon 't toch niet hebben, dat hij in een graf zonder naam zou liggen, mocht ik soms steiven, eer ik in staat zou wezen, zijn naam te bevrijden van de smet, die er op rust en zijn stoffelijk overschot bij te zetten in ons familiegraf. Zijn naam te bevrijden van de smet? Jocelyn wist haast niet, dat zij dit hardop had gezegd, tot hij den blik op haar richtte. Ja, den naam van smet te bevrij den. Die arme Jack is te snel gestorven, dan dat hij er mij bij'ko nhelpen. En toch moet het geschieden. Hij was on schuldig. Even voor hij den laatsten adem uitblies, keek hij mij recht in de oogen en zei: „Ik heb er niets van ge daan, Launce. En ik wist dat hij het niet gedaan had: hij was geen schurk en geen bedrieger. Maar waarom liep hij weg uit het fort, inplaats van af te wachten, dat de zaak onderzocht werd? Dit heeft hij nog getracht, mij te vertellen. Hij sprak zoo iets van een boodschap, die hem gestuurd zou zijn, om hem te waarschuwen, dat hij toch ontvluchten moest, of hij zou voor den krijgsraad moeten verschijnen; en dat de zaak vanzelf wel weer in orde zou komen, als hij maar wegbleef, tot vrien den in het regiment daarvoor gezorgd hadden. U moet denken, hij was nog zeer jong; hij was zijn hoofd kwijt door de beschuldiging, die tegen hem uitge sproken werd; daarom was hij zoo on verstandig, om dien raad te volgen. Van den dood van zijn kolonel had hij niets afgeweten, heeft hij mij bezworen, tot hij in Engeland kwam en het daar las in een oude krant, die hij ergens aan een station vond liggen. Hij heeft mij stervende verklaard, dat hij daar on schuldig aan was. Eigenlijk was dit niet eens noodig geweest; ik geloofde hem. Wij, Vyvians, bedriegen niet. De kalme waardigheid, waarmee hij dit zei, werkte zóó overtuigend op Jo celyn, dat haar geen twijfel meer mo gelijk was aan de waarheid van die verklaring. En dringend riep zij: et Zuiden, Waalwyitscbe en Laizstraatsrhe ConranG

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1934 | | pagina 1