Waalwpscbe en Langstraatsche Coorant,
Van mi lol Nieuw.
i
Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
FEUILLETON.
EERSTE BLAD'
DE TWEE MACHTEN IN HET
LEVEN
BINNENLAND.
BUITENLAND.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
TWEE BLADEN.
NIEUWJAAR.
DINSDAG 1 JANUARI 1935.
58e JAARGANG.
het Zuiden,
De Echo v
d<
I
-I
tei
od
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG
Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz.
franco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco p. post door 't geheele rijk 1.40.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. 38. Telegr.-adre,ECHO.
AdvertentiSn moeten Woensdag an
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
In ons bezit zijn.
Bij contract flink rabat
Reclames 40 cent per regel.
Prijs der Advertentiën
20 cent per regel; minimum 1.50.
Laat Uw wensch méér
zijn dan woorden alléén.
Helpen we elkaar aan een beetje
Nieuwjaar.
Straks luiden de klokken, loeien
de sirenes en klinken twaalf zware
slagen van den toren, ons vertel
lende, dat het oude jaar er is ge
weest en 1935 is begonnen. Dan
zullen er gezinnen zijn, waarin men
zich vereenigt in gebed om 's Hee-
ren zegen af te smeeken over de
periode welke komen gaat en in
andere kringen neemt men met
scherts en een dronk afscheid van
wal achter ons kwam te liggen en
gaat men met een zelfde luidruch
tigheid het nieuwe jaar tegemoet.
Hoe men echter de wisseling van
het oude naar het nieuwe ook moge
hebben gevierd, tenslotte hebben
we allen elkanders hand gegrepen
en welgemeende wenschen betref
fende een nieuw en beter jaar kwa
men over onze lippen.
Een béter jaarl Dót is het, wat
we allen verhopen en hetgeen zoo-
velen onzer van den hemel ver
bidden.
Aan het jaar-einde hebben we
onze balans opgemaakt, hetzij uit
de cijfers van onze boeken, hetzij
uit de gegevens, welke we in ons
geheugen vastlegden. En bijna zon
der uitzondering kwamen we tot de
conclusie, dat de uitkomst slecht
was en dat het zóó niet langer kan
blijven voortgaan.
De crisis duurde in 1934 in on
verminderde mate voort, zoodat we
materieel hebben geleden. Dat ma
terieel verlies bracht ons zorgen,
welke ook de gaafheid van ons
geestelijk leven in vele opzichten
hebben geschaad. Hoe we de balans
over 1934 ook bekijken, het passief
is aanzienlijker geweest dan het
actief, dat we nog kunnen aan
wijzen.
We weten dat van elkander en
daarom wenscht de een het den
ander toe, dat het nieuwe jaar béter
moge zijn, in ólles
Voor iedereen geldt, dat het betere
moet worden bereikt door er voor
te werken. Slechts als we werken,
d.i. handelen naar de omstandig
heden, kunnen we resultaat beko.
men. Voor den geloovige staat bo
vendien vast, dat dit resultaat kan
worden versterkt en verhaast dooi
den zegen des hemels, welke biddend
is af te smeeken.
Ora et labora 1 Bid en werk is
de zinspreuk, welke ons volk in de
moeilijkste oogenblikken van haar
bestaan heeft geleid.
Veel heil, veel zegen 1 zoo spreken
we straks tot elkander, als het oude
jaar heeft uitgediend. Een béter
Nieuwjaar, van harte
Zóó sprekend op den eersten
Januari, meenen we, wat we zeggen,
maar laten we vooral op den twee
den en derden Januari en op vol
gende dagen niet vergeten om er
iets voor te doenopdat onze wensch
in vulling zal kunnen gaan.
We hebben nu lang genoeg zitten
wachten op een beteren tijd. We
zijn zuinig geweest, omdat het «crisis»
was, zonder dat allen zich serieus
hebben afgevraagd, of de crisis ook
voor hen, individueel, een afdoende
reden was om goedkooper televen,
minder werk te laten uitvoeren en
steviger de hand op den zak te
houden, dan men zulks in
van „De Echo van het Zuiden".
Naar het Ëngelscli.
tijden gewoon was.
In vele opzichten is crisis erger
dan de griep. Als griep heerscht,
begint de gezondste mensch te hoes
ten en zich te verbeelden dat hij het
»te pakken» heeft. Aan griep komt
echter nog een einde, maar sedert
al de jaren, dat we de «crisis» ken.
nen in ons maatschappelijk eneco.
nomisch leven, voeit iedereen zich
in materieel opzicht een levend lijk
met een securen dood op den ach
tergrond.
Als we elkaar straks een beter
Nieuwjaar wenschen, laten we dan
ook naar vermogen eens iets doen.
Laat eens wat verdienen, vernieuw
eens wat en vooralbetaal elkander,
wat men schuldig is. Het geld, dat
er heuscli nog wel is, moet loskomen
en dan aan het rollen wQrden ge
bracht. Dan komt er arbeid en daar
mee een beter Nieuwjaar!
De wereld moet nog meer dan
tot heden gaan voelen, dat het alleen
de Schepper en Bestuurder van het
27)
Hij was de oplettendheid in persoon
voor haar en zij was vriendelijk voor
hem, daar zij ook steeds meelij met hem
voelde, dat ze hem door haar besliste
weigering al zooveel pijn had moeten
-19en.
\)p den ochtend van den volgenden
gingen ze gezamenlijk naar Hor-
n en zoozeer had de verdenking post
/at in haar gemoed, dat het telkens
haar opkwam, als een van de East-
dercia-mannen haar naderde of aan
sprak: Zou hij het gedaan hebben?
Zou hij degene zijn, wiens ring ik om
den hals draag?
's Middags gingen ze naar een bazar
en hier leed zij in alle stilte dezelfde
kwelling.
Ze dineerden bij vrienden in riilsea.
Tusschenbeide kon zij wenschen, dat zij
Reynolds geschiedenis maar niet had
gehoord, zoolang ze het geheim nog
voor zich moest houden.
Dien volgenden dag waren mevrouw
Waring en Cora gaan lunchen bij een
familie, die Jocelyn niet kende. De ad
miraal was op zijn club. Zij was dus al
leen thuis; ze had brieven zitten schrij-
Heelal is, die hier uitkomst kan
brengen. Alleen Hij kan de wereld
en 't menschdom redden uit den
chaos, waarin zij gedompeld zijn.
Moge 1935 ons deze redding bren
gen, die we niet kunnen verhaasten,
door in. pessimistische neerslachtig
heid moedeloos 't hoofd te laten
zakken en te weeklagen over wat
gepasseerd is. Neen, houden we t
hoofd tier omhoog en laat ons ener
giek en hoopvol ook 't jaar 1935
intreden, steunende op de hulp die
ons van boven te wachten staat en
die ongetwijfeld komen zal, als de
nood zijn hoogtepunt bereikt heeft.
Zulk een Nieuwjaar wenschen we,
in geestelijk en materieel opzicht
aan onzen lezers en allen, die met
ons blad verbonden zijn.
Vol geruchten
Zijn de luchten
Bij de komst van het nieuwe jaar
Schoten knallen
Van de wallen
AMes-utast vsor d' -intocht klaar.
Sterren flikk'ren
Lichtjes blikk'ren,
Waar je ziet, heerscht Nieuwjaarspret;
Toasten klinken
Glazen blinken
Alle zorg op zij gezet
Wat zal 't leven
Dit jaar geven
Komt Gij tot ons hoopvol, blij
Laat ons bouwen
Met vertrouwen
Op het nieuwe jaargetij.
Laat ons streven
Zoo te leven,
Dat gij zegt aan 't eind der baan
Ondanks zorgen
Eiken morgen
Heb ik steeds m'n plicht gedaan.
Na het lijden
Komt verblijden.
Na de regen, zonneschijn;
Godes zegen
Op uw wegen
Zoo moog 't wezen, zoo zal 't zijnl
Henry.
Nederlandsch—Duitsch
handelsverdrag.
Gisteren is de tekst van het nieuwe
Nederlandsch-Duitsche handelsverdrag
van 22 December gepubliceerd tot rege
ling van het goederenverkeer tusschen
beide landen voor 1935.
De „Uiver" en de verzekering.
De „Uiver" was voor 30.000 pond
sterling bij de British Aviation Insuran
ce Company Ltd. verzekerd. Aan een
correspondent van de „Sunday Ex
press" heeft de secretaris van deze ver
zekeringsmaatschappij echter verklaard
„Over ongevallen tengevolge van blik
sem inslag was in de polis van het .-Fly
ing Hotel .geen clausule opgenomen
De Mm. heeft zich tot de K.L.M.
gewend, maar men wilde er geen na
dere inlichtingen over verstrekken.
ven; nu het laatst nog een lang epistel
aan Adela Muncaster, toen de meid
haar de post kwam brengen. Er was
een uitnoodiging bij en een circulaire,
de derde brief droeg het poststempel
Mortimer en was een schrijven van
Mary Chiddle, dat luidde als volgt:
Geachte juffrouw,
Hierbij deel ik u mee, dat die arme
oom vannacht overleden is. Moeder is
hier al vroeg gekomen en zei, dat ik u
wel hartelijk dank moest zeggen voor
de vriendelijkheden, die u oom bewe
zen hebt. Ik ga met moeder mee naar
huis en ik ben blij, dat ik hier weg kom.
Uw dienaresse,
Mary Chiddle.
Zoo was het dus afgeloopen met dien
armen Reynolds! Gelukkig voor hèm!...
Maar nu was Jocelyn zelve ook vrij.
om de zaak verder te volgen, waardoor
Launcelots naam weldra van smet be
vrijd zou zijn.
Terwijl zij zat te overleggen, hoe zij
hiermee beginnen zou, werd er aan de
deur geklopt en trad er een bezoeker
binnen. Zij stond op en zag dat 't mijn
heer Bailey was, de oudste tweede-lui
tenant van het East-Mercia-Regiment.
Terwijl zij hem begroette, viel het haar
in, dat hij haar misschien zou kunnen
helpen.
Het spijt mij, dat de familie Wa
ring uit is, begon hij, maar ik ben blij,
dat ik u tenminste thuis tref!
Hem kon zij toch vertrouwen, vroeg
zij zich af. Hij was immers de rondbor
stigheid in persoon
- Ja, mevrouw Waring en Cora lun
chen bij de familie Marchant. Kent u
die? vroeg ze luchtig. Neen, ik ook
niet en ik heb beloofd, juffrouw Waring
straks op Marmion Road tegemoet te
gaan.
Ik houd u toch niet op?Ik
kwam ja ?nkei even vertellen, dat alles
vooj; den pic-nic van morgen is gere
geld; wij gaan theedrinken op( Zeezicht,
zullen s middags sleutelbloemen pluk
ken en al wat de dames verder verlan
gen. en keeren om 6 uur terug. Als het
zoo n mooie dag is als vandaag, dan
zouden wij het treffen. Ik had een brief
je bij mij, voor het geval ik hier niemand
thuis had gevonden. Mag ik u dit ter
hand stellen? De plaats van samenkomst
is de Pier, morgen om half drie.
Ik zal het mevrouw Waring ge
ven. Het is jammer, dat men hier in
Southsee over het geheel ook niet wat
meer van 't buitenleven kan genieten.
Tot nog toe heb ik dat niet zoo
gemist. Maar we zijn hier nog maar een
herfst en een winter geweest.
Jocelyn was in gedachten steeds be
zig om een inleiding te zoeken tot het
onderwerp, waarnaar zij hem ondervra
gen wilde. En werktuigelijk zat zij met
haar ring aan den vinger te spelen, tot
ze 'm bij ongeluk te ver schoof en het
ding op den grond rolde.
Mr. Bailey bukte zich en reikte 'm
haar over met hoffelijk gebaar.
Ja, dat is toch ook eigenlijk dwaas
van ons vrouwen, dat wij ons tooien
met tal van dingen, die wij verliezen
kunnen.
Dan zijn mannen verstandiger. Die
dragen geen ringen. Ik wed, dat geen
van de officieren van het East-Mercia-
Regiment zoo dwaas is?
Ja toch, twee. Maar ze hebben het
opgegeven.
•—Wie waren het dan?
Eén er van was Kapitein Lauder
dale, uw neef; die droeg zulk 'n pracht-
S
kk
■R,
ij
r,
•rij
ek
èle
iLd
er ij,
>eg<
r.
eri
jeg
wj:
)N
Doodvonnissen in Rusland.
De militaire afdeeling van het hoog
gerechtshof der Sovjet-Unie heeft -Ni-
kolajef, den moordenaar van Kirof, en
zijn dertien mede-verdachten tot de
doodstraf veroordeeld. Alle veroordeel
den zijn reeds gefusilleerd.
Japan zegt het Vlootverdrag op.
De Japansche gezant, Saito, heeft of
ficieel mededeeling gedaan van Japans
opzegging van het vlootverdrag van
Washington.
en
,1e
elu
stuk, dat wij er hem altijd mee plaag-
den.
Roger? vroeg zij verbaasd. Want,
ofschoon hij altijd keurig gekleed was,
had zij hem toch nog nooit met een ring
gezien.
Ja, nu draagt hij hem niet meer;
hij heeft het opgegeven, terwijl wij bui
tenslands waren, nu al een heelen tijd
geleden. Waarschijnlijk vond hij het te
geriskeerd, om zoo n stuk van waarde
te dragen, daar waar de inboorlingen
zoo vreeselijk diefachtig zijn.
Nu, en wie draagt er nog meer een
ring of heeft er een gedragen?
Roger liet ze natuurlijk geheel buiten
beschouwing.
Laat eens kijken: majoor Bishop
en kapitein Jones. De majoor heeft t
ook opgegeven, want den zijne heeft
hij verloren, of die werd gestolen, dat
weet ik nu niet meer. En die arme Jo
nes is nu weduwnaar.
Was het een diamanten ring van
den majoor?
Neen, een zegelring, met zijn wa
pen dus. Maar nu hij er hier belasting
voor zou moeten betalen, heeft hij het
ding afgelegd.
Dus was het dan geen diamanten
ring? Niet zoo iets als deze?
Ze had den langen ketting te voor
schijn gehaald en hield hem den fon
kelenden diamant voor.
Dat is de ring van kapitein Lau
derdale. Ik herken hem duidelijk......
O!Dus daarom heeft hij m niet
langer gedragen! Dit met jongensachti
ge verheuging, dat hij soms een teeder
geheim ontdekt had en het uit beschei
denheid voor Jocelyn nu verder daar
bij latend.
Hij liet haar den ring weer in de
hand glijden en toen hij opkeek, zag hij,
dat ze achterover geleund lag in haar
stoel, met doodsbleek gelaat, maar met
wijd-open oogen. Hij dacht, dat ze op
't punt van flauw-vallen was en vroeg:
Zal ik het venster openzetten, of
iets voor u halen? Het is hier warm met
de zon op de kamer; misschien dat ook
de geur van de bloemen u hinderde.
Maar zij had zich reeds hersteld.
Steeds had ze krampachtig den ring in
de hand gehouden, maar onmiddellijk
gebruikte zij nu ook het weinigje kracht,
dat zij in zich voelde, om het haar zoo
weerzinwekkend ding aan het kettinkje
te bevestigen, zoodat het voor de we
reld verborgen zou zijn.
Luitenant Bailey zag die beweging en
wenschte. dat hij maar liever niets ge
zegd had; ze kon het wel e^n onbe
schaamde opmerking van hem hebben
geacht. Iedereen wist immers, dat Lau
derdale zijn nichtje bewonderde en on
getwijfeld had hij haar den ring gege
ven. Maar waarschijnlijk hadden ze nog
de een of andere reden, om de verloving
geheim te houden: misschien voogden
of familieleden, die er tegen waren.
Hij deed dus zijn best, nu weer over
allerlei onbeduidende onderwerpen te
praten en Jocelyn van haar kant hield
zich goed en antwoordde, al was het
dan ook eenigszins verstrooid, want hoe
kon nu van haar verwacht worden, dat
zij ooit haar gedachten zou kunnen be
palen bij dit gesprek, terwijl ze nu weer
een openbaring had gehad, veel ver
schrikkelijker dan de vorige.
(Wordt vervolgd).
;rb
»ger
[ZE