Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
De Troonrede.
ANNE
KOFA exposeertthans
FEUILLETON:
JBBRD BRABANB"
Dit nummer bestaat uit Drie Bladen
EERSTE BLAD
wollen mantel-
en Japonstoffen
de snufjes van deze Herfst
De Winteravondcursussen der Rijks
school voor Leerlooiers en Schoen
makers te Waalwijk beginnen weer 1 October as.
uit Parijs Weenen Londen
met gratis Peereboom's
knippatroon
NUMMER 77,
60c JAARGANG.
Prinsjesdag van 1937 zou de glorie
worden van den heer Mussert, het
begin beteekenen van de overw inning
der N.S. B. De Algemeene Leider
voorspelde het in de dagen der voor
bereiding van het uniformverbod:
in een gesloten colonne van minstens
20 man zouden de ennesbeesche
afgevaardigden bij de opening der
Staten Generaal het Binnenhof op
marcheeren. En dan zouden de
demoliberale afgevaardigden reke
ning en verantwoording krijgen af
te leggen over hun politiek wanbe
heer, over het verraad, aan het
Nederlandsche volk begaan.
Hoe zeereen nationaal socialisme
stek is van een vreemde plant, welke
op onzen vaderlandschen bodem niet
wil, noch kén gedijen, heeft het
snelle verloop van Mussert's ,,bewe
ging" aangetoond. Toen hij zijn stek
pootte, zag het ding er frisch uit en
scheen liet een snellen groei en
spoedigen wasdom te beloven, maar
weldra bleek het een woekerlant te
zijn, we ke niet vermocht aan te
slaan op den geestelijken, van geeste
lijke vrijheid als een rijke zuurstof
doortrokken grond, welke uitstoot
wat ziek is of rot en geen levens
kracht heeft.
Reeds na enkele jaren bleek het
mis met de N.S.B. Maar de Alge
meen Leider bleef zijn fanfares
blazen, grootscher nog dan
tevoren zou de actie en agitatie
worden hervat. Op den avond van
den dag der opening van de Staten-
Naar het Engelsch bewerkt door
J. VAN DER SLUYS.
Generaal zouden in verschillende
plaatsen des lands groole demonstra
tieve vergaderingen woiden belegd,
waar de N.S.B. eis, die.... door den
Algemeen Leider waren „aangewe
zen" om zitting te nemen in Eerste-
of Tweede Kamer, de staf zouden
breken over het failliete demo-
liberale stelsel Het zieke, stum
perige dagblad der beweging zou
een geweldige in cctie worden ge
geven van 8 pagiuas per dag zou
het op 12 worden gebracht. In de
hoop, de uiterste verwachting, dat
de volksgenooten het dén tenminste
,,en masse" voor hun kwartje per
week zouden willen accepteeren.
Van een colonne", welke in ge
sloten formatie en gestrekte pas het
Binnenhof zou opmarebeeren, was
sedert de verkiezingen van Mei af
geen sprake meer. En op den vóór
avond van den dag, welke Mussert's
glorie zou inluiden, stortte het scha
mele troepje, dat de colonne had
moeten zijn, hopeloos ineen. Onder
luide getier tegen den Algemeen
Leider, wien althans door één hunner
openlijk het vertrouwen werd op
gezegd, het vertrouwen èn in zijn
persoon ên in zijn kwaliteit als Hoofd
der Beweging.
De dag der glorie is een diësater
geworden, een zwarte dag, de dag
van verguizing en ineenstorting.
Prinsjes-dag 1937 werd de dag
onzer vaderlandsche vrijheid; hij
beteekent de vernietiging van de
dwang, de vcrschrompel ng van 't
volksvreemde.
Nadat bij de verkiezingen van
Mei de helft van Mussert's leger
«B
was gedeserteerd, verlieten hem op
Prinsjes-dag een aantal van zijn
weinige trouw gebleven opperoffi-
cieren.
Ds. van Duyl, oud burgemeester
Pont, v. d. Goes deNaters, dr. Valcke-
nier Kips
Sauve qui peut I
We gaan voort op den weg der
democratie en van het parlementa
risme.
Op het oogenblik gaan daarbij
Colijn en zijn mannen voorop.
Zij zijn »aan bod« krachtens den
uitslag der verkiezingen. Dien uit.
slag aanvaardt en respecteert het
volk, ook dét deel,dat liever andere
voorloopers zag. Over vier jaar,
mogelijk eerder, krijgt heel het volk
weer gelegenheid om van zijn in.
zichten en verlangens in zake de
algemeene leiding te laten blijken.
EEN POLIS
LEVENSVERZEKERING
RADIO-DIENST VAN BOXTEL N.V.
Grootestr. 313, Waalwijk Tel 263
Het volk zal wegen en wikken naar
daden en verdiensten.
Dat en zóó is nu eenmaal de
democratie.
Wat we le wachten hebben van
de huidige aanvoerders De Troon
rede heeft het ons min of meer
geopenbaard, duidelijker dan we
het de laatste, jaren gewoon waren.
In bijzonderheden zullen we
het hij de komende Algemeene
Beschouwingen over de Staatsbe-
grooting vernemen. Dat is een
voordeel van de democratie,
we hooien tenminste wat men met
ons, het volk, van plan is. En
correcties zijn mogelijk.
Het kabinetColijn, vragende-en
rekenende op: den steun en 'ie
medewerking, waar mogelijk, van
allen, wil zijn een christelijk ka
binet Dat blijkt duidelijk uit zijn
beginselverklaring. Zonder verscher
ping der tegenstellingen tusschen
de verschillende bevolkingsgroepen
wenscht het de versteviging te be
vorderen van de positief christelijke
grondslagen van onze Nederland
sche maatschappij. De regeeiing
wil Gods wet tot richtsnoer geno
men zien, vooral n u, terwijl de
geestelijke verwarring in de wereld
van dag tot dag toeneemt
Dat de regeering deze verkla ing
niet slechts »zóó maar« heeft afge
legd pour besoin de la cause
bewijst de nadere preciseering in
de Troonrede van de principieele
maatregelen, welke het kabinet zich
heeft voorgenomen.
Als we dil deel van het regeerings-
program goed bezien, meenen we
daarin eenige specifiek-katholieke
wenschen te herkennen naast hij-
Aangifte aan de school op WOENSDAG- en DONDERDAG
AVOND a.s. van 7—9 uur zoowel voor meisjes als jongens.
Gegeven worden cursussen in alle onderdeelen van de schoen-
fabiicage en aan de looierij een cursus in het kleuren van leder
of een ander onderwerp. 58223
De Directeur,
VAN DER WAERDEN.
et Zuiden,
Waalwpsche en Langstraatsche ('tirul.
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG
Brieven, Ingezonden stukken, gelden,
enz. franco te zenden aan den Uitgever
Abonnementsprijs, per 3 maanden
1.25. Franco per post door 't geheele
rijk 1.40.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. 38. Telegr.-adres: ECHO.
Advertentiën moeten Woensdag el
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
Prijs der Advertentiën:
20 cent per regel: minimum 1.50.
Reclames 40 cent per regel.
Bij contract flink rabat.
van „De Echo van het Zuiden".
55)
(Nadruk verboden).
XXIX.
„IK BEN JE LIEFSTE NIET...."
Anne haalde de mooiste japon te voor
schijn den anderen dag. Ze voelde een
haast onbedwingbaren lust om het grijze
mantelpak te verbranden, maar een bin
nenmeisje zonder een cent op zak moest
nu eenmaal aan dergelijke gevoelens
weerstand bieden.
Het was een dag van zachtcn wind,
zeilende wolken en helderen, verkwik-
kenden zonneschijn. Ze deed de dunne
crêpe japon aan, niet het blauwe fonó
dat zoo voortreffelijk met het blauw van
haar oogen harmonieerde en het patroon
van groen en een lichtere tint blauw,
waarvan ze altijd zooveel gehouden had,
omdat het haar deed denken aan blauwe
grasklokjes in een groen voorjaarsbosch.
Het was nogal een dunne japon en ze
trok een blauwe mantel er over aan. Ze
wilde eigenlijk dat ze een nieuwen hoed
had; juffrouw Jones had een klein vilt-
hoedje meegestuurd dat opgerold in den
koffer kon. Het groen en blauw ervan
was een tikje verschoten. Maar ten slotte
stond het toch heel aardig.
Wel kind, wat zie jij er piekfijn uit!
II
I
prees juffrouw Brownling.
Je gaat zeker niet hem uit. Nou, tot
vanavond en veel plezier, hoor.
Anne wandelde Ossington Road af en
haar hart was vervuld van goede voor
nemens. Na vandaag zou ze niet meer
met John afspreken hij mocht niet
meer komen. Dit besluit stelde haar ge
weten zoo zeer tevreden, dat ze bereid
was van het gevaarlijke-toegeeflijke nog
één keertje, met volle teugen te genieten.
John was zichtbaar verheugd toen hij
haar zag.
We gaan naar Wisley, kondigde hij
aan. Zeg, wat een schat van jurk heb je
aan. Zat die in den koffer?
Anne knikte. Waar is Wisley?
In de duinen van de Horticultural
Society. Mrs. Courtney had het erover;
ze beweerde dat de azelea's daar een
droom waren en dat iemand die ze niet
had gezien, het mooiste miste wat een
mensch ooit in zijn leven van bloemen
kon zien. Daar kwam het tenminste op
neer. En ze zei dat ik haar kaart kon
krijgen wanneer ik maar wilde; daarom
hen ik die vanmorgen maar eens gaan
halen Houd je van azelea's.
Ik houd in het algemeen veel van
bloemen. Ik heb ze ik-weet-niet hoe lang
niet gezien. Ik bedoel zoo'n echte bloe
menweelde buiten.
In Spanje ook niet? Hij flapte de
vraag eruit, maar het volgend oogenblik
had hij er al diep berouw van, want Anne
hield even pijnlijk de adem in en zei met
een geforceerd-vaste stemJe weet im
mers heel goed dat ik heelemaal niet in
Spanje geweest ben.
Hoe kan ik dat weten, als je het me
nooit verteld hebt.
Anne zweeg. Jenny had hem gezegd,
dat ze in Spanje was geweest. En het
GESLOTEN BIJ DE
GEEFT ZEKERHEID VOOR DE TOE-
KOMST VAN U EN DE UWEN.
was duidelijk dat Anne geen woord ge
loofde van wat Jenny hem voorgepraat
had. Wat wist hij? Wat dacht hij? Maar
tenslotte, wat kwam het er op aan wat
hij precies dacht?
Vandaag zou voorbijgaan en morgen
komen. En morgen zou voorgoed de deur
achter John Waveney sluiten. Dus waar
om niet vandaag aan plezier plukken,
wat ervan te plukken viel. Wat een mal
schepsel was ze, om een skelet uit zijn
kist te laten kruipen en het te veroorlo
ven met klapperende botten tusschen
haar en dezen laatsten dag van genoegen
te gaan staan.
Stralend opgewekt opeens, wendde ze
zich naar John.
Laten we net doen alsof, stelde ze
met een lach in haar stem voor.
Hoe bedoel je?
Wel doen alsof er geen wereldsche
zorg bestaat; alsof ik niet Annie Jones
ben, maar al datgene wat ik ooit weer
worden kan. Kun jij goed doen alsof,
John?
Onder hooge, ruischende dennen ver
lieten zij de auto en liepen de tuinen in.
De rotsplanten in het lager gelegen ge
deelte voor het huis gaven vroolyke
kleur; blauwe waterlelies begonnen te
bloeien een een kleinen vierkanten vijver.
Ze gingen een paar treden af, passeerden
een rij broeikassen, daalden nog verder
omlaag langs een vochtig, kronkelend
pad dat voerde naar de wilden tuin op
het diepste punt van de vallei, waarin
de tuinen gelegen waren.
Bossen blauwe irissen bewogen in de
wind, ze leken op diep blauw water met
witte schuimkopjes. Iets verder verhie
ven zich witte en paarse Japansche iris
sen uit het kabbelende riviertje, waarin
bleek-gele waterlelies tusschen de gladde,
ALLEEN GOEDE RADIO-ONTVANGST
SCHENKT U WERKELIJK RADIO GENOT
Wal denVt U ervan om Uw radio-loeslel een» le talen nazien?
Wij willen dil ti|deli|k zonder enige Itoslen ol verplichting voor
U doen. onverschillig van welk labnkaat Uw loeslel u. en ook
al is hel niel door ons geleverd Wend U In vertrouwen
tot ons. Wij beschikken over vakkundig personeel.
platte bladeren dreven. Een uitbundige
massa van lila rodondendrons keek op
het water, de lelies en de irissen neer.
Die stond verder op den oever; daar
achter rees de rots, die begroeid was met
oranje, scharlaken, vuurrode, rose en
diep-blauwe bloemen, ijl omhoog. Overal
tusschen de felle kleuren was groen in
een eindelooze verscheidenheid van tin
ten.
Kolossaal, vind je niet? vroeg John.
Roerloos staarde Anne naar de bloe
men. Ze sprak niet en ze was bleek.
Toen John zijn hand door haar arm stak,
liet ze het zonder verzet toe. Ze had een
gevoel alsof ze een teer sprookjesland
was binnengetreden en de lichtste adem
tocht de betoovering zou kunnen ver
breken.
Ze stond nog onbeweeglijk te kijken,
toen iemand haar naam riep. Anne!
Lieve deugd! Anne!
Anne ontwaakte met een schok uit
haar zoet gedroom. Terwijl John's hand
uit haar arm gleed, keerde ze zich van
het lieflijke schouwspel af en bevond
zich van aangezicht tot aangezicht met
Aurora Fairlie; Aurora, vierkant en
robuust, met een vuurrood gezicht en
haar jagershoedje naar achteren op haar
hoofd geschoven blazend van de
warmte in haar ruig tweed costuum.
Ze wast niet alleen. Een heer van
middelbaren leeftijd, met een van rim
pels doorploegd, intelligent gezicht; een
magere dame, even oud ongeveer als de
man, met iets vermoeids en lusteloos in
haar uiterlijk en manieren, in een japon
van grijs georgette met struisveeren ver
sierd, en een blonde bakvisch van een
jaar of zeventien, blootshoofds, in een
luchtige blauwe zomerjurk, stonden om
Aurora heen en hoorden blijkbaar bij
1
haar. Alle drie keken naar Anne en her
kenden haar.
John zag hoe Anne haar handen
samenkneep. Toen glimlachte ze naar
Miss Fairlie.
Hallo, Aurora! riep ze.
Miss Fairlie lachte terug een bree-
den lach.
Ik moest je eigenlijk voorbijloopen,
begon ze het ontging John niet hoe
Anne's knokkelys wit werden omdat
je sedert onze terugkomst niet meer bij
ons geweest bent! Is dat je dank, dat ik
je ziek mee naar Spanje heb genomen
en blozend en wel mee heb terugge
bracht? Je bent een monster van on
dankbaarheid! Maar wat ik zeggen wil,
je kent Clement Moore en Janet, niet
waar? Jullie hebt elkaar toch wel eens
eerder ontmoet, zou ik zeggen. Maar
Casilda komt kersversch van kostschool.
Anne begroette de Moores met een
handdruk. Mevrouw Moore vroeg haar
op ongeïnteresseerde toon of ze weer
heelemaal in orde was, terwijl Aurora
joviaal voorsteldemijn neef neen
eigenlijk mijn neef niet Anne's neef,
sir John Waveney. Vervolgens deed ze
een zware hand op Anne's schouders
neerkomen en klopte er zachtjes op. Wij
gaan naar den rotstuin. Ja, Jane jij moet
ook mee, hoor! Clem en ik komen achter
je aan en geven je wel een zetje als het
noodig is. Anne, hebben jij en John de
azelea's al gezien? Neen? Ga dan dat pad
daar naar beneden en je komt pardoes
in een daverende kleurenpracht terecht,
waar je een week dronken bent. En zalig
ruiken dat het er doet.... Kom Jane,
boven is een lekker zitje, daar kun je
uitrusten.
(Wordt vervolgd).
