[Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
95
Goede rustige belegging
GELD TER LEEN rekte 3'
L
„NOORD BR4B4ND''
Hoofdpijn - Kiespijn - Gevatte koude
FEUILLETON
Om de goede perszeden.
Het vluchtelingenprobleem.
De eerste vijf jaren...
Dit nummer bestaat uit Drie Bladen
EERSTE BLAD
JAAR
HET DIAMANTEN MEDAILLON.
5} NUMMER 56.
ZATERDAG 16 JULI 1938.
61e JAARGANG.
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG
Brieven, Ingezonden stukken, gelden,
enz. franco te zenden aan den Uitgever
Abonnementsprijs: per 3 maanden
1.25. Franco per post door 't geheele
rijk 1.40.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. 38. Telegr.-adres: ECHO
Advertentiën moeten Woensdag e|
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
Prijs der Advertentiën:
20 cent per regel; minimum 1.50.
Reclames 40 cent per regel.
Bij contract flink rabat.
De twee geruchtmakende zaken,
die de ambtenarengerechten in de
laatste weken hadden te behandelen,
hebben zeker enkele merkwaardige
dingen kunnen leeren, zegt 't D. v. N.
Het anti revolutionaire «Friesche
Dagblad« vtstigt daar terecht eens
de aandacht op. Ten eerste bleek
weer eens welk een sterke positie
de ambtenaar in ons land inneemt.
Hij is in deze werkelijk sterk be
voorrecht ten opzichte van em
ployés van particuliere onderne
mingen, die soms veel over zich
heen moeten laten gaan om hun
positie te redden.
Belangrijker is echter de tweede
les, die uit de publicaties in de
bladen betreffende deze zaken te
trekken valt. De wijze waarop de
behandeling in sommige bladen
»verslaan« werd, geeft ernstig te
denken over de objectiviteit, die
een der eerste eigenschappen van
een verslaggever moet zijn. De kleur
der diverse verslagen van de zaak
der Maréchaussée liep nogal sterk
uiteen (zie daar b.v. de tusschenge.
voegde suggestie van de Telegraaf)
rnaar bij de kwestie van den ont
slagen tuinbouwconsulent, ir. van
der Veen, was het heelemaal te bar.
Het Friesche blad zegt het wel zeer
teekenend: »Als men »Handelsblad«
en »N R.C.« leest, krijgt men den
indruk, dat ir. van der Veen sterk
staat. Maar volgens de »Telegraaf«,
die tal van bijzonderheden geeft,
welke de verslaggevers van eerstge
noemde bladen verzwijgen, was het
betoog van den Regeeringsgemach-
tigde vernietigend voor ir. van der
Veen«.
Er is alle reden om deze vreemd
soortige journalistiek even te signa-
Leren. Wanneer men beslist zijn
lezers een bepaalden indruk meent
te moeten suggereeren, dient dit te
geschieden in een beschouwing. Het
gaat den verkeerden weg op, wan
neer ook het verslag wordt aange
wend om een eenzijdig licht op een
zaak te werpen. Aan de objectiviteit
van het verslag, de betrouwbaarheid
van den verslaggever mag niet ge
tornd wo*den. IJat dit den laatsten
tijd toch gebruikelijk schijnt te wor
den, is een verschijnsel, dat wijst
op een verwording van de goede
perszeden.
Wij voegen er aan toe een verslag
moet objectief zijn, weergeven wat
er verhandeld is, niets meer maar
ook niets minder.
'I Is zomer en héél mooi is het
op 't oogenblik aan het meer van
Genève, aan welks Franschen oever
een aantal grooten van de wereld
samenzijn om er te beraadslagen
over het lot der vervolgden onder
de menschen, de Duitsche en Oos-
tenrijksche Joden, katholieken er,
protestanten, die om den geloove
worden getreiterd; »marxisten« en
anderen.
Een hopeloos vraagstuk 1
Zeer juist was de opmerking van
de Parijsche »Temps« enkele dagen
geleden, dat net vluchtelingenpro
bleem niet alleen met overwegingen
van menschelijkheid en sentiment
op een conferentie kan opgelost
worden het botst helaas op moei
lijkheden van moreelen, politieken,
socialen en materieelen aard, welke
men niet eenvoudig met ontroeren
de improvisaties uit den weg kan
gaan, op gevaar af dat de staten,
welke zich nog aan het beginsel
van menschelijke vrijheid en gast
vrijheid houden, in avontuurlijke
experimenten verzeild raken. De
uiterste voorzichtigheid en 'n sterk
begrip voor mogelijkheden en rea
liteiten, aldus het blad, zijn onont.
heerlijk bij het vaststellen van de
middelen om den toestand het hoofd
te bieden.
Ook Nederland is ter conferentie
vertegenwoordigd onze gedelegeer
de verklaarde, dat Nederland mrei-
lijk méér zal kunnen doen dan
reeds gedaan werd
Het aantal Joden in Duitschland
wordt op 600.000 geschat, dat in
Oostenrijk op 200.000. Rekent men
daarbij de Joden, die om verschil
lende redenen andere voor hen
dreigende landen willen verlaten,
dan komt men alleen voor de Joden
op ongeveer een millioen menschen
te staan, die binnen het blikveld
van de conferentie van Evian val
len. Weliswaar zijn nog slechts
ongeveer 150.000 van hen inderdaad
geëmigreerd, maar dat zijn juist
Levensverzekering
1843
1938
Een door Eerw. Zusters geleide, bekende
R. K. ONDERWIJSINRICHTING
vraagt
GEHEIMHOUDING VERZEKERD
Brieven onder No. 59706 aan het Bureau van dit blad.
GEEFT ZEKERHEID.
DOOR ERVARING STERK,
voor de overgroote meerderheid de
intellectueelen, wien alle activiteit
in het nationaal socialistische Derde
Rijk onmogelijk wordt gemaakt:
professoren, advocaten, doctoren,
schrijvers, journalisten,acteurs,enz.
Daar al deze uitgewekenen prac-
tisch naar de meest nabijgelegen
landen komen, en daar wat ten
Oosten van Duitschland ligt, zoo
goed als voor hen gesloten is, is
het vooral West-Europa, dat de
stroom moet opvangen en verwer
ken. Het heeft dit gedaan, zoogoed
en zoo lang als het ging: maar de
mogelijkheden zijn begrensd en zelfs
zeer begrensd. In geheel West-
Europa woedt de werkloosheid in
bijzondere mate juist onder de
intellectueele groepen voor dezen
is er ook wellicht het minste uit
zicht op uitkomst.
De »Osservalore Romano« publi
ceert een bespreking van een docu
ment afkomstig van Mgr. Konrad
Gröber, aartsbisschop van Freiburg
in Breisgau, waarin een overzicht
wordt gegeven van den godsdien-
stigen toestand in Duitschland na
vijf jaar nationaal-socialistisch be
wind. Het blad merkt op, aldus
Havas, dat het door den bisschop
opgehangen sombere beeld in alle
streken van Duitschland kan wor
den teruggevonden.
Het eerste deel van het document
behandelt de anti godsdienstige pro
paganda, de anti-christelijke denk
beelden van Rosenberg en de zeden-
processen het zegt, dat verzaking
in het openbaar van den godsdienst
vooral hij onderwijzers en ambte
naren wordt aangemoedigd. In
Freiburg zijn in 1937 3374 men
schen het geloof ontrouw geworden.
Het tweede deel maakt melding
van het vernielen en bezoedelen
van kruisen, als onderdeel van den
«oorlog tegen het crucifix«. In het
derde hoofdstuk wordt beschreven,
hoe de uitoefening van den gods
dienst wordt belemmerd. Men ver
hindert, aldus het document, amb
tenaren de diensten bij te wonen
en hun kinderen als misdienaars
op te treden. De roomsch katholieke
»Volksverein«, die 30.000 leden
telde, werd in 1934 ontbonden, het
Mijnhardtjes (dit zijn hartvormige cachets) helpen snel en goed. Doos 50 ct. Proefdoos 10 ct.
van „De Echo van het Zuiden".
Naar het Eiïgelsch
van
CHARLOTTE M. BRAME.
Nadruk verboden.
2)
Ik zeg alleen wat ik zie; dat kruis
komt bijna nooit voor, ging de oude
vrouw voort. De lijn van het huwelijk
wordt hier gekruist door de lijn van
den dood en toch loopt ze door. Ik wil
er niet meer van zeggen, maar dit
kind zal geen gewoon leven hebben:
of het iets heel moois zal worden of
iets heel droevigsdat weet al
leen de goede God.
Haar leven begint al treurig ge
noeg, zei het meisje; ze nam het klei
ne knuistje en kuste het.
Ik heb al die vreeselijke dingen
die jij gezegd hebt, weggekust, riep ze.
Wees maar niet hang, kleine schat, jij
hebt engelen die je bewaken, even
goed als alle menschen. Ik geloof er
niets van dat jouw handjes zulke nare
dingen als moord of zelfmoord voor
spellen.
En toch is het zoo en als wij lang
genoeg leven, zullen we zien dat mijn
voorspelling uitkomt.
Ik wil er niets meer van hooren,
riep het meisje uit en daarop vroeg
ze: Hoe gaat het met mevrouw?
Slecht.
Denk je dat ze zal sterven?
Het is heel waarschijnlijk.
Het meisje stond op. Ik moet weg,
zei ze. Het zal hier. in huis wel heel
droevig zijn, ondanks al de zon en
bloemen, als mevrouw dood is. Kan ik
nog iets voor je doen, baker?
Op dat oogenblik klonken de tonen
van zachte droevige muziek zoo
droevig en teer dat de twee vrouwen
roerloos bleven staan.
Het kind bleef doorslapen, glim
lachend.
Hij kan het niet laten, zei de ba
ker. Hij speelt een doodenzang voor
zijn arme jonge vrouw, maar hij weel
het zelf niet.
Ik zal blij zijn als ik hier weg
ben en een vroolijker dienst heb, zei
het meisje. De muziek maakt me toch
zoo angstig en ze schijnt maar nooit
op te houden.
Meneer is, wat de menschen een
genie noemen, zei de baker. Ik voor
mij houd niets van genieën. Ik heb
er een of twee in mijn leven gekend,
en het waren altijd moeilijke men
schen om mee om te gaan.
Het is net of het kindje de mu
ziek hoort, zei Anne Roberts plotse
ling; toen stond ze op en ging den
tuin in.
HOOFDSTUK II.
Toen het kind, waarvan de handjes
zulk een wondere toekomst voorzeg
den, geboren was, wilde haar moeder,
Daisy Nairne, haar Marguerite noe
men, niet het Schotsche „Margaret",
maar het Fransche Marguerite, dat
madeliefje beteekent of parel.
Het kind dat men haar in de armen
legde, was heel mooi, edel van trekken
met een intens blanke huid.
Ze is een kleine parel, zei de ou
de baker en de jonge moeder was blij
met den naam Marguerite.
Het was een prachtige Juni-dag ge
weest, toen het kind geboren werd,
vol van hel gezang van nachtegalen
en den geur van bloemen. De maan
scheen en de sterren straalden boven
het aardige landhuisje Woodlands
heette het waar Cyril Nairne, Mar
guerite's vader, woonde met zijn jon
ge vrouw.
Cyril Nairne's leven was ongewoon
geweest, hij was een genie en genieën
zijn zelden gelukkig. Niemand begreep
van wie hij zijn genialen aanleg had
geërfd. Zijn ouders waren heel gewo
ne menschen, zijn vader verdiende een
behoorlijk bestaan met het maken van
piano's en Cyril was in hetzelfde vak
opgeleid, maar er was een groot ver
schil tusschen die twee. De vader was
een goed vakman, kende het mecha
nisme van de piano, maar wist weinig
van de wondere mogelijkheden, die in
dit instrument verborgen zijn; de ziel,
verborgen in dit lichaam van hout en
metaal, was hem vreemd. Maar zijn
zoon, zijn eeriig kind, was geboren om
die innerlijke muziek te hooren.
De menschen vonden hem een stil
saai kind dat maar weinig belangstel
ling scheen te hebben voor de dingen
om hem heen en wiens gezicht alleen
oplichtte hij het hooren van muziek.
Cyril stond stil te luisteren als een
nieuwe piano werd bespeeld en later
toen hij zijn eerste werkstuk aflever
de, rustte hij niet voor hij het beste
dat menschenhanden bereiken kon
den.
Mijn zoon is een genie, zei zijn
vader dikwijls en hij had het plan, om,
zoodra hij genoeg zou hebben gespaard
en de zaken het toelieten, den jongen
verder te laten studeeren, maar de
oude man stierf voor hij geld genoeg
had gespaard en Cyril moest in de
werkplaats blijven om in het onder
houd van zijn moeder te voorzien. Hij
werkte hard en toen hij veertig was,
kon hij zich uit de zaak terugtrekken,
om den droom van zijn leven te gaan
verwezenlijken.
Toen stierf zijn moeder en Cyril
Nairne voelde zich vrij voor den eer
sten keer in zijn leven.
Zoo kwam hij naar de „Woodlands"
met de ruime, eenvoudige kamers en
den ouderwetschen behoorlijken tuin.
De menschen glimlachten 0111 hein,
als ze hem daar zoo zagen, aandachtig
luisterend naar de stemmen der na
tuur. Voor hen was het gezoem van
een hij een dagelijksch geluid dat ze
nauwelijks hoorden; voor hem was
het een openharing.
En de menschen glimlachten om
hem met iets van medelijden.
Een genie, weet u, en een beetje...
De zin werd nooit afgemaakt, maar
een veelbeteekenend tikje op 't voor
hoofd zei de rest.
Op een dag toen de kerkklokken
riepen: Kom! Kom! ging hij naar de
kerk een mooie oude kerk met een
vierkanten Romaanschen toren en
Romaansche ramen een kerk, be
groeid niet klimop en half verscholen
achter hooge hoornen.
In Cyril's ziel werd het klokgelui
tot een machtige nieuwe melodie. Hij
ontwaakte pas uit zijn nieuwen droom
toen de gemeente opstond om te
zingen Eén stem klonk hoog uit boven
de andere een klare, rijke meisjes
stem, die door de oude kruisgewelven
scheen heen te dringen en op te stijgen
tot den blauwen hemel.
Den heelen dag hoorde hij die stem,
ze liet hem niet los.
Spoedig wist hij den naam van het
meisje, hij zag haar en wist dat hij
haar liefhad. Hij huwde haar en bracht
haar naar Woodlands.
Voor zijn geluk waren geen woor
den, maar het trilde in zijn muziek.
Daisy Nairne was niet mooi, maar
wel héél lief niet haar donkere zachte
oogen en blond haar. Een jaar lang
leefden ze in een onzegbaar-schoone
harmonie.
Toen kwam het einde. Op een Juni-
nacht werd de kleine Marguerite ge
boren en dit nieuwe, jonge leven werd
gekocht met dat van de jonge moeder.
HOOFDSTUK III.
Toen zijn vrouw gestorven was, had
Cyril Nairne het gevoel of alle melo
die voor goed uit zijn leven wegge
vloeid was.
(Wordt vervolgd).
De Echo van het Zuiden,
Waalwijkscbe en Langstraatscbe Courant,
n
nCOODBOAHATID
ülHSÜ
n
tj<
