Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. 95 „NOOBBBBABANB" ABDIJSIROOP i FEUILLETON Dit nummer bestaat uit Twee Bladen EERSTE BLAD VREEMDE STEUN-TAGTIEK. CRÈME DE PLATTELANDSNOOD. JAAR Croquetten en Bitterbollen, Automatiek PULLES-HEESBEEN. I00NEELSFEER. s Werelds beste Hoest-siroop DE BEDRIEGLIJKE GELIJKENIS. 5 bij NUMMER 2. ZATERDAG 7 JANUARI 1939. 62c JAARGANG. et 1 - Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz. franco te zenden aan den Uitgever. Abonnementsprijsper 3 maanden 1.25. Franco per post door 't geheele rijk "1.40. UITGAVE: WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN. Telefoon No. 38. Telegr.-adres: ECHO. Advertentiën moeten Woensdag en Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur in ons bezit zijn. Prijs der Advertentiën: 20 cent per regel; minimum 1.50. Reclames 40 cent per regel. Bij contract flink rabat. Daar hebben we het geval van de concurreerende exploitatie door de rijks uitgeverij van een Koninginne-portret. Reeds sedert eenigen tijd had de Uit gevers-Compagnie ,,De Branding" te De Bilt de exploitatie ter hand geno men van reproducties van 't door den bekenden kunstschilder Willy Sluiter vervaardigde portret van H. M. de Ko ningin. Het is een kostbare geschiede nis. Er moesten dure prospecti worden gedrukt en verzonden kortom: al die uitgaven moesten worden gedaan, wel ke noodzakelijk aan de baat vooraf gaan. f Plotseling werd de reclame door kruist door circulaires, ter Landsdruk kerij gedrukt, betreffende een ander Koninginneportret, reproducties n.l. van de fotografische afbeelding van H. M. de Koningin, opname van Godfried de Groot. Deze reproducties werden uit gegeven door de Landsdrukkerij, de prospecti er voor werden als „Dienst" dus kosteloos verzonden op naam van het Departement van Binnenlandsche Zaken. De exploitatiekosten en -risico's waren alle voor „het rijk". De particuliere uitgeverij staat door deze rijksconcurrentie op het gebied van plaatwerk voor een dreigende strop. Daarbij komt, dat epn dergelijke Rijksuitgave den tusschenhandel, wel ke de particuliere uitgever niet kan missen, uitschakelt en dus benadeelt. Het rijk steunt b.v. ook noodlijdende kunstenaars. Onlangs kocht ik voor 2 gulden een reproductie van een mooi schilderij van Piet van der Hem, van de prinselijke trouwplechtigheid in de groote Kerk te Den Haag. Die 2 gulden waren volledig voor de noodlijdenden voornoemd. Maar mijn bestelling moest ik doen bij den Kamerbewaarder van het Departement van Onderwijs, K. en W. Die zond me de plaat ook inder daad toe, als dienst". Wij vragen ons af: waarom kan de kunsthandel niet gelijk met de kunste naars worden geholpen, door de re producties door bemiddeling van de kunsthandelaren te laten distribueeren? Crisis-B is een extra steun aan werk- loozen, wier linnenkast een tekort is gaan vertoonen of die geen voldoende schoeisel of dekking meer hebben voor zich en de hunnen. Het rijk kocht voor een koopje partijen wollen dekens, schoenen enz. rechtstreeks van de fa brikanten op en distribueert deze arti kelen nu onder de behoeftigen. De win keliers zien- dus hun normaal debiet weer teruggebracht, ze zien hun on dergang weer een beetje dichterbij ko men. Van vele steunacties aan onderschei dene maatschappelijke groepen wordt de middenstand de dupe. Gaat het dezen nog te goed? Terwijl het rijk vestigingsverboden uitvaardigt, richt het zelf bedrijfjes in voor de vervaardiging en verkoop van plaatwerken „in lijst van prima Sla vonisch eiken met glas" en opent het een warenhuis in sokken, dekens, schoenen en linnengoederen! De eene groep steunende, gaat de andere naar den ondergang. een^vetdaad voor llv/ huid Al behoeft men voor de spaarrege ling van Minister Romme nu niet zoo n buitengewone bewondering te hebben, een feit is het dat op het platteland van den steun nog wordt gespaard, in dien zin, dat geld, hetwelk hoogst noo- dig moet worden uitgegeven, toch apart wordt gelegd. En zeker, dan kweekt 't voor de betrokkenen 100 pet. rente. De regeling, hoewel geen „spaar 'regeling is dus \yel van groot voordeel voor de werkloozen: 70 pet. der werkloozen neemt er aan deel. En nu is het volgende opvallend: Brabant staat bovenaan met 84 pet. spaarders: dan volgt Limburg met 79 oct„ Gelderland met 70 pet., Overijssel met 64 pet., Zeeland met 63 pet., LItrecht met 58 pet., terwijl andere pro vinciën daar ten onder liggen. Zoo Noord-Holland met 29 pet. Is het niet opvallend, dat te Amster dam slechts 7 pet. van de gesteunden aan de spaarregeling deelneemt, doch te Rotterdam 35 pet., te Haarlem 42 pet., te Utrecht 46 pet., te Den Haag 47 pet., te Groningen 55 pet. en te Eindhoven 82 pet.? Het is de politieke tegenwerking ge weest, die hier en daar het ministerieele initiatief brak. Of de werkloozen daar voordeel van hebben, is iets, dat wij sterk betwijfelen. Juist de gesteunden met de minste uitkeering „sparen", uit nood. Maar degenen, die den meesten steun ont vangen, sparen niet. Is de steun in sommige gevallen dan hoog genoeg, dat ze zulke weelde-hou- ding permitteert? Is hier aanwijzing te vinden voor het wenschelijke van eeni- ge nivelleering in de steunnormen? Levensverzekering 1843 GEEFT ZEKERHEID. DOOR ERVARING STERK, KOMT EVEN SMULLEN. uitsluitend van la kwaliteit kalfsvleaach. menschen in den schouwburg met vreugde genieten van situaties, die zij, in het gewone dagelijksche leven, wal gelijk zouden vinden. Is er ook hier niet een taak voor de moreele herbewa pening? Het gaat niet goed met het tooneel. Daarvan krijgen radio en film de schuld, maar ligt het ook niet aan het tooneel zelf? De „Avondpost" herinnert aan een tooneelrecensie in de Arbei derspers. waarin deze opmerking voor kwam: „De volle zaal applaudiseerde harte lijk. Vreemd eigenlijk, dat al die onbe- schrijfelijk-fatsoenlijke dames en hee- ren geen bezwaren hebben tegen zoo n stuk. In de pauze zien ze er toch zoo scrupuleus uit." Inderdaad. En dit is een opmerking die op ver schillende stukken betrekking kan heb ben. Wij aldus de „Avondpost" achten het een bijzonder ongezond ver schijnsel, dat in verscheidene tooneel- stukken nog steeds i'mmoreele opvat tingen en verhoudingen worden voor gesteld (stukken, veelal zonder eenige kunstwaarde) en dat volle zalen van dames en heeren daarbij zitten te gil len van plezier en te klappen van vreugde. Het blijft een raadsel, dat tallooze AKKER 'S veSist&ikte van „De Echo van het Zuiden". 10) Ik wilde u niet storen, zei hij, zich op den grond naast haar neervlijend. Gaat u vooral met uw werk door; we kunnen onderwijl dan wat praten. Daar ben ik zoo zeker nog niet van. De kunst is een erg jaloersche meesteres. Natuurlijk. Is kunst vrouwelijk? vroeg hij verward. Ze gaf hem als antwoord alleen een lief lachje en ging door met haar werk. Het was ook het eenige, wat ze na zoo'n banale vraag doen kon. Maar hij probeerde niet weer het gesprek op gang te krijgen; hij was tevreden dat hij daar zoo mocht liggen en naar haar levendige oogen en den krachti- gen streek van haar pols mocht kij ken. Na een lange stilte vroeg hij ein delijk Waarom legt u zich niet op por tretschilderen toe? En waarom neemt u zichzelf dan niet als model? Ze lachte en wierp hem een spot- tenden blik toe. Wat zou dat voor nut hebben? Ik moet mij niet op een vreemd terrein wagen, want dan zou niemand meer naar mijn schilderijen kijken. Ik ken iemand, die er wèl naar zou kijken. Verkoopt u het mij! Ik zal er toch nooit voor krijgen wat ik met mijn andere schilderijen verdien. Prachtig, schitterend, zei Hal- font bewonderend knikkend en inwen dig moest hij lachen, want hij wist al les van dien verkoop! Maar hij keek, alsof hij het niet precies begreep. Ag nes Ingatrew's eenige klant was Hal font niet onbekendDe man, dien Hal font uitgezocht had om ze voor hem te koopen, begreep waarschijnlijk wel, dat de jonge man al die landschap pen niet kocht, omdat hij zoo'n groote belangstelling voor de kunst had, was wel zoo wijs, daar niets van te la ten merken. En reeds mocht Halfont zich eigenaar noemen van een groot aantal van die schilderijen en de maak ster ervan verbaasde zich over het feit, dat haar steeds maar weer honora rium werd toegezonden. Maar Joseph had zich verplicht, haar nooit te ver raden, dat er iets bijzonders was in de wijze, waarop hij al haar schilde rijen verkocht, want Halfont had hem gedreigd, vanaf dat oogenblik geen enkel doek meer bij hem te koopen. Voor Halfont waren het bijzondere schilderijen, die een speciale bekoring voor hem hadden; de meeste had hij van het begin tot het eind zien wor den en terwijl de artiste zat te schil deren, lag hij naast haar te babbelen onder den mooien zomerhemel en zij was zich volkomen onbewust, dat het haar opdrachtgever was, die naast haar zat. En zoo had Halfont van menig schilderij, dat hij op zijn kamer achter slot en grendel hield, elke pen seelstreek gezien. Die schilderijen hield hij evengoed voor de buitenwe reld verborgen als zijn hartsgeheim. Er was een heele tijd verloopen sinds zijn zusters de eerste visite had den gemaakt, die weer beantwoord was en daarna waren de Ingatrews 'n keer of drie op het heerenhuis genoo- digd, maar er was geen spoor van in timiteit geweest. Reeds in het begin was Ethel niet voor deze kennisma king geweest, omdat ze het niet goed vond, dat haar broer zoo werkloos rondliep, en dit werd hierdoor nog maar bevorderd tenminste dat voer. de zij voor zichzelf als argument aan. In den eersten tijd was Halfont se nior zeer met Agnes Ingatrew inge nomen geweest, maar de dingen en menschen waren hem zoo volkomen onverschillig geworden, dat het hem weinig kon schelen of ze vaak of zel den kwamen. De toestand was dus weer ongeveer, zooals toen Halfont de Ingatrews leerde kennen. Wat van den zomer nog restte, was niet véél meer. Maar er was er een, die er voor gezorgd had, dat de dingen niet bleven zooals ze waren. Hij had den laatsten tijd de Ingatrews veel ont moet; vooral één van de twee en ei genlijk was hij er niet rouwig om, dat er geen toenadering was tusschen hem en zijn familieleden, want hij was er des te vrijer door. En zij toonden ook niet zooals hij eerst gevreesd had dat ze zich over dezen stand van zaken druk maakten; hij werd nog steeds op de zelfde hartelijke en ongedwongen ma nier ontvangen. Hij had zich aange wend, er zoo maar eens binnen te loo- pen als hij in de buurt kwam en dat gebeurde nog al eens. En hij werd steeds aardig ontvangen, terwijl beiden het de gewoonste zaak van de wereld schenen te vinden, als hij on verwacht en veel kwam. Ze gingen sa men heele dagen fietsen de heerlij ke omgeving verkennen, namen een enkelen keer de auto, maar gaven in den regel de voorkeur aan hun twee- wielers. Ook gebeurde het vaak zooals nu hijvoorbeeld dat hij Agnes vergezelde als ze er op uit ging om te schilderen. En in dien heelen zomer, met al zijn mooie dagen, was er haast geen dag geweest, dat zij elkaar niet gesproken hadden. Halfont kon doen en laten wat hij wilde en de Inga trews hadden een etalage in Kensing ton, dus was er geen enkele reden, waarom hij hen daar niet eens zou op zoeken als de zomer voorbij was. Aan dit alles dacht hij, toen hij daar zoo rustig op het gras lag, kijkend naar Agnes, die weer geheel verdiept was in haar schilderij en hem totaal vergeten scheen. Hij vond zoo'n stilte niet onaangenaam ze hadden wel meer uren zoo gezeten, terwijl ze werkte voor hém werkte Heb ik niet gezegd, dat ik u niet zou storen? vroeg hij eindelijk, toen ze haar penseelen neerlegde. Ja, u hebt uw woord gehouden. Ik denk, dat ik er nu voor vandaag maar een eind aan maak. En het geld dan, is dat geen aan sporing tot doorwerken? Nee, ik laat mij niet opjagen; ze moeten mij tijd laten. Hij moest weer inwendig lachen. Als ze eens wist, dat hij het was, die haar de opdrachten voor al haar werk van dezen zomer gegeven hadHaar ver ontwaardiging, toen hij haar even wil de laten voelen, dat ze als het ware onder financieelen dwang wekte, was wel vermakelijk! U hebt gelijk, zei hij, u moet u niet laten jagen. Maar wat denkt u ervan als we den boel eens inpakten eri wat bleven zit ten praten? Het is geen erg opwekken de gedachte, dat dit. dit. para dijs over een maand een grauwe, kletsnatte massa zal zijn. Laten we er nog zoo lang mogelijk van genieten. HOOFDSTUK VII. Droomerijen en voorspellingen. Wat zijn uw plannen voor den winter? Blijft u hier? vroeg Agnes. Nee.... nee. Of liever, om de waarheid te zeggen, ik weet nog niet precies wat ik doen zal. Er was iets in deze vraag dat Hal font onaangenaam trof. Hij was zeer ontevreden over zichzelf. En voor het eerst sedert hun vrienschap, gaf hij uitdrukking aan zijn ontevredenheid. Het was wel opmerkelijk, dat ze er nog niet toe gekomen waren, elkaar te tutoyeeren en dat Halfont ook nog niet veel over zichzelf had gesproken, hoe wel ze elkaar toch reeds zoo goed had den leeren kennen. Ja, het scheen wel, alsof hij het onderwerp opzettelijk vermeed en als een der Ingatrews het eens aanroerde, bracht hij het gesprek zoo gauw mogelijk op iets anders. En toch had hij het idee, dat Agnes juist door hun nadere kennismaking, in zijn verleden ook wel belang stelde (Wordt vervolgd). -V»? Waalwpsdie en Laugstraatsche Courant* IS, c«0r_ «ajS5tE;fö3J XnOOWARiVN) is ongetwijfeld AKKER's Abdijsi roop. bevattende een twintigtal kruiden, alle heilzaam voor deadem- halingsorganen, in de juiste ver menging en samenstelling. De wer king is krachtig en snel. Kruiden hebben geen nadeelen voor de andere lichaamsorganen. Daarom komt den laatsten tijd de medische wereld weer veel van chemische op plantaardige middelen terug. De reeds zoo krachtige werking van Abdijsiroop is thans bovendien nog versterkt o.a. door het toevoegen van ..codeïne", de sterkste hoestbe- dwlngende stof. Gebruikt daarom Eenige der 20 kruiden tegen hoest, griep, bronchitis, asthma Flacon 90 et f 1.50. f 2.40. f 4.20. Alom verkrijgbaar

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1939 | | pagina 1