EEN FILM OVER MARGRATEN SPORT. IN DIENST. FEUILLETON In de Gouden Vallei NIEUWS UIT WAALWIJK EN OMGEVING Terry en Berry in i DÉ BRIL VAN SULTAN SAR. CANADA HEEFT ER OM GEVRAAGD ii. De eerste instructies. Natuurlijk moet de recruut eerst alle bevelen kennen, die in de dienst kunnen voorko men. De bevelen die hem de eerste dag nog raadsels wa ren, worden hem spoedig dui delijk gemaakt. 's Morgens bij het appèl klinken nog bevelen, die door enkelen worden begrepen, maar voor de meesten nog on verklaarbaar zijn. „Geeft acht" kent ieder wel, maar hoe men het moet doen, is nog onbe kend, daarom wordt na het appèl direct begonnen met de exercitie. De instructeur neemt zijn peleton mee naar het exerci tieterrein, de jongelui worden netjes op een rijtje gezet en dan begint hij hen,de elemen taire lessen te geven; de rust stand is met de handen op de rug, de voeten dertig centi meter uit elkaar, de tenen iets naar buiten gekeerd; bij het commando „geeft acht" wordt de linkervoet tien centimeter opgetild en krachtig neerge zet, zodanig dat de voeten een hoek van ongeveer 30 graden vormen. Proberen jullie het maar eens. „Geeft acht", een roffel klinkt over het terrein. „Juist, zegt de sergeant, maar het moet gelijk gaan, nog een paar keer". En zo gaat 't door, geeft acht, op de plaats rust, rust, geeft acht, zolang tot de sergeant het goed vindt. Op de kamers wordt theo- rie gegeven, wat men wel en wat men niet mag, hoe de mi litaire onderscheidingstekens zijn, wat je moet doen als je een officier tegen komt, op straat, in de kazerne, enz. Als de recruten een beetje uitgerust zijn, worden ze weer buiten opgesteld om een veld loop te maken, een paar kilo meter door de lei draven, ?n dikke broeken met hoge schoenen aan en onbarmhar tig beschenen door de zon. Dit valt voor de meesten niet mee; er zijn er wel die thuis veel aan sport hebben gedaan maar slechts weinigen houden de eerste maal reeds de loop vol. Het is te begrijpen dat de soldaten bij thuiskomst in de kazerne amechtig op hun stro zakken neervallen en blij zijn VAN DE ECHO VAN HET ZUIDEN 6) Met geweld drong ze de tra nen terug en ging weer naar de kamer, waar Malcolm zich rusteloos van de ene zijde op de andere wierp en Alan hem zat gade te slaan met trooste loze blik. Hij wees naar den patiënt en fluisterde: Ziet u, hij is erger. Ze keek eens goed en meen de nu ook een minder gun stige verandering waar te ne men op 't bleke gelaat. Toch deed ze haar best, Courtenay op te wekken. Zo lang er leven is, is er hoop, nietwaar? Ik geloof nooit dat er nog enige hoop op herstel bestaat, antwoordde hij, droevig het hoofd schuddend. En hoe kan ik nu zonder hem gaan? Hoe kan ik mij verantwoorden te genover zijn moeder, dat haar zoon, dien ze aan mijn zorgen had toevertrouwd, laaghartig vermoord werd? O, als hij sterft, dan zou ik er voor wil len geven al wat ik bezit om het den moordenaar betaald te kunnen zetten. Maar zoudt u hem her kennen? Ik zie hem haast zo dui delijk voor mij als ik u nu op het ogenblik zie: het litteken boven het oog en de vermink te hand worden niet gemak kelijk vergeten! dat ze nu een half uurtje rust hebben om een kopje koffie te drinken. Zo gaat het de eerste dagen door: exercitie, theorie, sport wisselen elkaar met de regel maat van de klok af, maar naast deze militaire instructies krijgt de soldaat nog iets wat men noemt* De lessen. De huidige toestand van ons Koninkrijk is zodanig dat de meeste soldaten naar Indië zullen moeten, de training is hierop ook ingesteld. Onze soldaten gaan niet naar Indië om daar oorlog te voeren, maar integendeel, zij gaan om er rust en veiligheid te brengen; daarom is het .ab soluut noodzakelijk, dat de jongens niet alleen goede sol daten, maar ook en vooral goede mensen zijn, die weten wat zij in de tropen gaan doen en dat zij iets weten van de taal en bevolking. Mensen die tientallen jaren in de tropen hebben doorge bracht, geven hiertoe lessen in land- en volkenkunde en Maleis. Deze mensen kennen wel uitstekend Maleis en we ten door ervaring zeer veel van de godsdienst, de levens wijze en gebruiken van de bewoners, maar helaas wordt het meermalen met de Neder landse taal niet zo nauw ge nomen, een euvel dat ook al te veel bij de instructeurs voorkomt; het schijnt niet zo belangrijk goed Nederlands te spreken. Er zijn soldaten die het niet belangrijk vinden deze lessen werkelijk te leren; zij zullen het later in Indonesië betreu ren, maar anderen studeren serieus; zij zitten in hun vrije tijd met ijver sa ja tidoer, be dil en dergelijke Maleise woorden te leren. Een andere les is die over de krijgstucht; het is meestal een officier die deze lessen geeft, een boekje over de krijgstucht wordt de soldaten ter hand gesteld en ook deze materie moeten zij bestude ren. De geestelijke verzorging. De bespreking van dit onder werp had ik nog enige tijd willen uitstellen, maar het is zo belangrijk, dat ik zeer in het kort hier iets van wil zeggen. De gees- i telijke verzorging is over het Tracht wat minder wraak zuchtig te zijn, mr. Courtenay. Minder wraakzuchtig? Als ik hem daar zo naar adem zie snakken? Hij bleef een ogenblik zwijgen en dacht hardop: Ze heeft het eigenlijk nooit gewild dat hij meeging. Maar ik hield zo zelfzuchtig veel van den jongen, dat ik hem overreedde om mee te gaan. Tenslotte heeft zij hem dan ook aan mijn zorgen toe vertrouwd en nu is het eind, dat hij hier de dood zal vin den. Én het ergst van alles is nog, dat als hij sterft, ik dan in zijn rechten treed. Hoe meent u dat? Malcolm zal baronet wor den als hij lang genoeg leeft. Zijn grootvader, sir John Courtenay, is bijna een en tachtig en hij is de erfgenaam van de oude heer. Zijn vader is laat getrouwd en stierf spoedig na de geboortevan Malcolm. Ik ofschoon ik bij na vijftien jaar ouder ben dan mijn neef ben de zoon van een jongere boer, en als Mal colm komt te overlijden zon der een zoon na te laten, dan vervallen titel en landgoed aan mij. De hemel weet dat ik met genoegen mijn leven voor het zijne zou geven. Alan keek zo diep wanho pig, dat Nan, ofschoon vele plichten haar uit het vertrek riepen, toch niet de moed had hem alleen te laten. Ze zei niets, maar stond kalm naast hem, nog altijd met de hand op zijn schouder en sloeg door het open venster de ondergaande zon gade, tot eindelijk haar blik weer dwaalde naar den zieke en ze aïgemeen goed, in Indië beter dr>n in Nederland.; dit is ook zeer nodig, daar zijn de ge varen groter. Ik zal me ech ter beperken tot Nederland, want de toestanden in Indië zijn al van zovele zijden be licht, dat de bespreking hier van slechts een herhaling zou zijn De veldpredikers en aal moezeniers stellen alles in 't werk om de jongens met raad en daad terzijde te staan. Het is echter onmogelijk allen te bereiken, meestal door de schuld van de jongens zelf, die never hun moeilijkheden of wat er is, met eigen, vaak niet fraaie, middelen trachten op te lossen, wat natuurlijk nooit lukt, in plaats van naar hun geestelijke leidsman te gaan, die hiertoe gelegenheid te over heeft. De ouders van de soldaten zij wel op het hart gedrukt hun jongens aan te sporen hun plichten goed te vervul len en bij eventuele moeilijk heden direct naar de aalmoe zenier of veldprediker te gaan. Voor de katholieke solda ten is er gelegenheid 's Zon dags naar de kerk te gaan; in hun vrije tijd of als zij met verlof zijn, zijn ze hierin na tuurlijk vrij, maar dit geldt de diensttijd en de dagen dat men in de kazerne moet blij ven. In enkele kazernes kan men ook 's Zaterdags gaan, maar dit neemt niet weg dat dit eigenlijk te weinig is, ter wijl toch zeer gemakkelijk de gelegenheid geboden kan worden dagelijks de H. Mis bij te wonen; immers, om half zes is het reveille en eerst om half acht begint de dienst in de meeste kazernes. In die tijd zou er dus met weinig moeite in de kazerne een 'H. Mis gelezen kunnen worden. Maar, uitgenomen boven staande, is de verzorging zeer goed, evenals het moraal van de troepen. Er zijn natuurlijk rotte plekken in het leger en het is de taak van de soldaten zelf de rotte plekken des noods met ijzeren bezem uit te roeien; de geestelijke lei ders kunnen dit slechts sti muleren, de jongens moeten door hun voorbeeld en ge trouwe plichtsbetrachting 't werk doen. Een volgende maal nog en kele andere zaken. op diens gelaat tot haar onbe schrijfelijke voldoening de verandering meende waar te nemen waar de dokter van ge sproken had. Ze uitte een on derdrukte kreet, waardoor Alan nu ook opkeek. Hij voel de zich getroffen door haar schoonheid: haar ogen waren veel zachter van uitdrukking en ze had een lieflijk teren blos, terwijl haar lippen tril den van opgewondenheid. Wat is er gebeurd, sta melde hij. Ze nam zijn hand en zei: O, Alan, kijk eens. De verandering is ingetreden. En die beduidt het leven voor hem. Dit zeggender barstte zij uit in tranen van dankbaar ge luk. Twee uren verliepen en Malcolm sliep nog, maar was zijn slaap niet langer on gestoord door het lawaai in de cantine. Even tevoren had de dokter zijn avondbezoek ge bracht en was toen ook dank baar gestemd door de veran dering die er bij den patiënt viel waar te nemen. Slaap is nu de beste me dicijn. Dus houd hem kalm zo lang als hij wil. Als hij in- en laat hem dan ook slapen eens wakker werd, zou er waarschijnliik weer koorts in treden en dan Hij voltoonde de zin niet, maar Nan en Alan begrepen zeer goed, wat hij er mede be doelde. Maar nu begon het drink - 1 gelag en Malcolm kreunde in zijn 'onrustige sluimer, terwijl Alan hem vergeefs trachtte te kalmeren en zelve de wan- Contact tussen de fami lieleden der gesneuvelden en de verzorgers der oorlogsgraven. Het Oor- logsgravencomité bemid delt. Waarom een film over de oorlogs kerkhoven? Amerika nen willen de graven zelf zien. Wie in het Oosten Vooral in het Zuidoosten van ons land een tocht maakt door de ge bieden, waar in het laatste oor logsjaar zo fel is gestreden, ont moet daar overal de kleine witte borden, die verwijzen naar de ve le grote en kleinere oorlogskerk hoven. Er zijn er vele in ons land, helaas te vele, men weet het, en dat behoeft geen verwondering te wekken, want duizenden en dui zenden Amerikanen, Engelsen, Canadezen en andere soldaten van de geallieerde legers sneuvelden op onze bodem en liggen thans begraven in die bodem van dat kleine land, dat zij de zo fel-om- streden, hoopvol-verwachte be vrijding brachten. Onafzienbaar en indrukwekkend rijen zich de witte kruisen op de kerkhoven aaneen; vlak is het land en mach tig koepelt zich daarboven Hol lands lucht, blauw met zeilende witte wolken of grijs en omslui erd doorgrauwe regenflarden. Doch de kerkhoven blijven de zelfde en altijd liggen daar bij de kruisen de bloemen, de bloemen van hen, die een graf adopteer den, de onbekenden, die op zich namen het graf van een onbeken de te verzorgen, zo maar zonder meer, zonder ophef daarover te maken, slechts met het gevoel misschien een klein stukje van die grote schuld, die ereschuld te kun nen inlossen...; 't beetje eerbied en dankbaarheid te kunnen tonen aan al die jongemannen, die ge komen uit verre landen hier hun leven lieten om ons het leven te hergeven. En daarvan blijve op hef maken dan ook verre, in alle stilte en zonder rumoer dient de ereplicht volbracht te worden. En nu zal er een film gemaakt worden over Margraten? En over Margraten niet alleen, maar over al die oorlogskerkhoven, die ons land telt, over Holten, Molenhoek, Oosterbeek...? Zal dus toch de grote trom worden geroerd, zal men toch „reclame" gaan maken, zal men zich ondanks alles toch op de borst gaan slaan en trots rondbazuinen wat hier gedaan wordt, met veel poeha op de film laten zien, wat tenslotte maar een eenvoudige en allereerste plicht is? Inderdaad, er zal een film ge maakt worden over de oorlogs graven, maar allerminst om daar „reclame" mee te maken. Er is wat rumoer geweest, toerrhet plan hoop weer nabij was. Als Nan gedurfd had,, zou zij de cabine gesloten hebben, maar ze begreep hoe de man nen dan te keer zouden gaan. Waarschijnlijk zouden ze de deur en de ruiten inslaan. Het enige, wat zij er op wist was, dat ze een boodschap zou sturen door Donald, waarin hun verzocht werd zo weinig mogelijk leven te maken, om dat er een doodzieke was in huis. De oude Schot bracht deze boodschap over en de goed- moedigsten onder de klanten zeiden dadelijk: Goed, we zul len er om denken. Maar de meesten lieten een ruwen lach horen en mompelden, dat het hun niks schelen kon, of de man nu beter werd of dood ging, en dat ze net zo veel en zo weinig leven zouden ma ken als ze zelf verkozen. Gedurende het eerste deel van de avond was Nan^druk bezig in het magazijn, "maar zodra ze daar klaar was, ging ze de ziekenkamer binnen, trad tot vlak bij Alan en zei: Wat is hij rusteloos. Hoe zou dat. ook anders kunnen, terwijl die wilde die ren zo te keer gaan. Ik heb er al een bood schap heen gestuurd, maar 't heeft niets gegeven. Het is uw schuld niet, u heeft zich niets te verwijten. U heeft gedaan al wat u kon. Neen, toch niet alles, zei ze, ineens veel opgewekter, of ze een goede inval had. Ik weet er nog iets op en dat zal ik proberen. Wat is dat dan? Wacht maar, zei ze, en schoot ijlings naar de keuken. Hij hoorde haar een kast ontsluiten, een paar laden haastig open schuiven en toen enkele uitroepen van de Kaf fervrouw die rustig op haar matje haar pijp zat te roken. Even later ging de tussendeur open en trad Nan binnen. Ze hield de kandelaar in de hand en 'lachte vrolijk toen Alan opsprong van zijn stoel en haar vol verbazing aanstaar de. Ze droeg nu niet meer de eenvoudige katoenen japon, waar hij haar altijd in gezien had, maar een van schit terend witte zijde en kant. De hals was vierkant uitgesneden waardoor haar schoon-ge- vormde nek zo fier uitkwam; ze had half lange mouwen en droeg om hals en armen een snoer parels, die al waren ze ook niet echt de blank heid van haar huid nog ééns zo treffend deden uitkomen. Will Crosbie had die middag een paar vuurrode bloemen voor haar mee gebracht en daarvan had ze er één in haar ceintuur en één in het haar gestoken. Over het geheel was zij zo'n schitterende verschijning dat Alan van verbazing geen woord kon zeggen, maar haar slechts kon aanstaren met een gemengde gewaarwording van bewondering en afkeer. Wat betekende deze onge wone pracht? Had het kind ineens het verstand verloren dat zij zich zo had getooid? (Wordt vervolgd). tot het vervaardigen van de film bekend werd, er is enig misver- stand ontstaan. Voor de familieleden in Amerika In Amsterdam is' gevestigd het Nederlandse Oorlogsgravencomité, een comité dat in alle stilte zijn werk doet en aan buitenstaanders nauwelijks of in 't geheel niet be kend is. Tal van brieven komen hier wekelijks binnen, brieven van familieleden ver overzee, die hier in ons land een kind, een zoon, een broeder of een vader hebben rusten. Een dierbare, die met de grote legers vertrokken is naar het oude Europa en van wie zij nfi jaren vernamen, dat hij nimmer zou terugkeren. Waar ligt hij be graven, wat is er geworden van hem, van zijn stoffelijke resten? Is er dieper smart denkbaar voor ouders, die hun zoon, voor fami lieleden, die hun verwanten nim- xiter terugzagen en zelfs het graf van hem, die van hen werd ge nomen, nooit kunnen bezoeken? Maar daar waren Nederlanders, die de graven adopteerd®n, en daar was het Oorlogsgravencomi té. die de brieven met de vele vragen doorzond aan de verzor gers van die graven, opdat al thans enigszins een antwoord ge geven kon worden. Maar is er iets menselij kers denkbaar, dan dat men toch een maal in het leven nog het graf van de dierbare overledene wil zien? Met eigen ogen en niet dooi de woorden van een ander, ook al heeft men in die ander nog zo veel vertrouwen gekregen, weet uien dat hij of zij het graf zal eer biedigen en nimmer zal laten ver waarlozen? Honderden familiele den zijn dan ook naar ons land gekomen om de graven te bezoe ken, maar die honderden waren bijkans allen Engelsen, want zij immers woonden het dichtstbij. Groot is echter ook het aantal Amerikanen, Canadezen, dat hier begraven ligt. Maar hoe zullen de nabestaanden van hen naar hier komen, uit dat verre Amerika? Het is bijkans onmogelijk en slechts de meest kapitaalkrachtigen kun nen aan hun diepste verlangen gehoor geven. Er zijn er zo velen, die niet zo gelukkig zijn, die niet het geld bezitten om de grote reis te kun nen bekostigen. En het is voor hen, dat niet op onze wens, maar op verzoek van Canada, een film over de oorlogsgraven vervaar digd zal worden. Een sobere film. De opdracht tot het vervaardi gen van de film is door het Oor logsgravencomité verstrekt aan de Cinexfilm en uitdrukkelijk is daar bij bepaald geworden, dat deze film eenvoudig, sober moest zijn, opdat zij een waardig beeld zou geven van de laatste rustplaats van hen, die wij zoveel verschul digd zijn. Het ligt immers niet in de bedoeling de mensen daar in Amerika ervan te overtuigen, dat wij hier zo'n goed, zo'n edel werk verrichten, het is allerminst ge wenst, dat „wij" in de film naar voren treden en het zal ten enen- male uitgesloten moeten zijn, dat de film ook maar in de verste verte doet denken aan een „recla- mcproduct". Maar daarover kan men, gelo ven wij, gerust zijn. Het Oorlogs gravencomité, dat in alle eenvoud reeds zoveel goed werk heeft ge daan, dat tot dusver zonder ook maar enige reclame voor zichzelf te maken waarlijk bergen werk heeft verzet en nog verzet, zal er zeker voor weten te waken, dat de film onjuiste indrukken zou wekken. Niet meer mag zij be ogen dan slechts het volk van Amerika de oorlogsgraven te laten zien om hen uit eigen aanschou wing (zij het dan ook via de film lens) de rust en het vertrouwen te geven, dat hun dierbaren geen waardiger laatste rustplaats had den kunnen vinden dan hier in ons land. En dat wij onze ere plicht nimmer zullen verzaken. r-~ v ••v- Zij zullen zien, hoe vele Neder landers dag aan dag de kerkho ven bezoeken als een bedevaart plaats, hoe zij vol eerbied langs de graven lopen, hoe de kinderen van het Nederlandse volk bloemen leggen en die voortdurend ver nieuwen en verversen op de gra ven van Amerika's zonen. Hoe wel de film in opdracht van Ca nada vervaardigd wordt en dus in de eerste plaats daar vertoond zal worden, zal men trachten en dat zal zeker wel het geval zijn, om deze ook in de Verenigde Sta ten te laten tourneren. Geen reclame, maar een dure ereschuld. VERTREK NAAR DE MISSIE. Onze plaatsgenoot de Eerw. Pater H. Figee S.C.J., hoopt in 't begin van November per boot naar de Missie van Argentinië te vertrekken. T.B.C.-FONDS. De collecte voor het T.B.C.- Fonds „Draagt Elkanders Lasten" van j.l. Zaterdag heeft 204.17 opgebracht. TELEFOON. In verband met de geruchten die de laatste tijd de ronde doen als zouden de werkzaamheden aan de telefoonkabel in verband staan met een spoedige automatisering van de telefoon, vernemen wij van be voegde zijde, dat de werkzaamhe den slechts een uitbreiding van het net beogen, die wel in verband staat met een toekomstige auto matisering, maar daar de gehele installatie uit het buitenland moet komen, is er in de naaste toe komst nog geen sprake van auto matische telefoon. BEZOEK JAARBEURS. Zaterdag 13 September werd door de Directie der Fa. van Gent Co. alhier met haar personeel een bezoek gebracht aan de Jaarbeurs te Utrecht, 's Morgens om 8 uur werd met twee touring-cars van de Fa. Mulders-Sars gestart, waarbij de enige maanden geleden op gerichte V.G.O.V. (Van Gent's Ontspannings Vereniging) met haar banjo- en guitaarmuziek al heel gauw de stemming er in had. In Vianen werd even halt gehouden voor een koele dronk. Om ongeveer tien uur werd Utrecht bereikt, waar tot kwart voor twee de verschil lende stands op Vreeburg be zocht werden. Om twee uur werd d'oor de Directie een tot in de puntjes verzorgd diner aangeboden, hetgeen allen zich goed lieten smaken. In de namiddag werd de afdeling machinerieën op de Croese- laan bezocht, waarvoor, in verband met de aard van het bedrijf der fa. van Gent Co. natuurlijk geweldig veel be langstelling bestond. Allen vonden de tijd te kort en ver lieten om vijf uur node de Jaarbeursgebouwen. Na in Utrecht nog even een verfris sing te hebben genomen werd de terugreis weer aanvaarde In Zaltbommel werd nog even wat gegeten en gedronken, waarna, ondanks het plotse ling opkomend noodweer, de reis naar Waalwijk in de bes te stemming werd voortgezet. Al met al een mooie dag, die nog lang in de herinnering van directie en personeel zal voortleven. De weinigen van het personeel, die niet aan de ze reis deelnamen, hebben dan ook veel interessants en veel pleizier moeten missen. WINDHONDENRENNEN. Zondag a.s. zullen om 2 uur op het R.K.C.-terrein de Zuide lijke kampioenschapsrennen voor Greyhounds en Whippets gehou den worden. Deze rennen worden georganiseerd door de Zuid Ned. Bond van Windhondenrenvereni- gingen, terwijl de W.R.V. V/aal wijk voor die dag haar materiaal beschikbaar heeft gesteld. Vier kampioenschappen zullen verlopen worden, n.l. Greyhounds reuen en teven en Whippets reuen en teven. Naar het kampioenschap van de Greys reuen zullen o.m. dingen de sterke Crack Belwin, Freddy Bel- win en Arietta de kampioen van vorig jaar. Voor de Whippets zijn even eens een groot aantal inschrijvin gen en hier zal de strjjd zich ver moedelijk afspelen tussen Jack van Trippelenberg, de winnaar van dè in Augustus gehouden rennen in Waalwijk, Peter van de IJpelaar en Alexander. Dit wat betreft het mannelijk deel van de candidaten. Voor de teven is het moeilijk voorspellin gen te doen. Het belooft in ieder geval een interessante wedstrijd te worden, terwijl de prijzen naar verhouding niet te hoog zijn. De eerste start begint precies om 2 uur, de ren nen zullen een zeer snel verloop hebben. Het is bij deze wedstrijden de honden-eigenaars uit Breda, Rot terdam, Tilburg, Eindhoven en Waalwijk niet zozeer om de prijs, dan wel om de eer te doen. ZEILEN. Op Zondag 14 September wer den op de Maas nabij Heusden, onder prachtig zomers weer, maar minder geschikt voor de zeilers, daar er totaal geen wind stond, team wedstrijden gehouden onder de diverse clubs, namelijk Viking en Neptunus den Bosch,, Amer Breda en Bergse Maas, Waalwijk. Er bestond ook van de zijde van het publiek grote belangstel ling. Er waren 4 bekers uitgeloofd, voor de Klasse A, Grote Jachten; Klasse.B, Kleine Jachten; Klasse „Die beer is niet minder wonderlijk dan mijn bril", zei Sultan Sar, „ik ben maar blij dat ik mijn kleedje heb ge stuurd omdeze deskundigen te halen". Inmiddels had de Sirdar, zij het met tegenzin, het bos al op enige plaatsen in brand ge stoken. Er woedden nu twee branden op het eiland. De Sultan en zijn vrienden be vonden zich tussen de twee vuren in. Maar door de droog te van de grond grepen de vlammen snel om zich heen en in een oogwenk stond het lichte hout in vlammen. Wan neer ze de plekken waar zwa re bomen stonden, vermeden konden onze vrienden rustig achter hun eigen vuur aanlo pen, gevolgd door een tweede vlammenzee. Die zou echter niet verder kunnen komen dan tot de hoogte waar de Sirdar het bos in brand had gestoken. Het leven van onze vrien den was dus gered. „Het gaat sneller dan ik dacht", brulde èèn van Joessoef's volgelin gen, „de 'beren zullen wel gauw verschijnen". En de boosdoeners legden hun ge weren al aan. C, Langzame Jachten en Klasse D. B. M. Klasse. De A en B Klasse bekers zijn gewonnen door Neptunus, den Bosch. De C Klasse beker door Viking den Bosch. En de D Klasse beker is ge wonnen door de Bergse Maas te Waalwijk. BIOSCOOPPROGRAMMA. Musis Sacrum. Vrijdag, Zaterdag en Zondag komt in Musis Sacrum de beken de, mooie Franse verzetfilm, Le Bataille du Rail, „Het gevecht dei Spoorwegei^, die een beeld geeft van de strijd der ondergrondse Maquis in het algemeen en meer in het bijzonder van de Franse spoorwegmannen. De ene daad van sabotage volgt op de andere, treinen ontsporen en worden aan gevallen, rails worden opgeblazen en locomotieven onklaar gemaakt, alles wordt in het werk gesteld om te verhinderen dat de Duit sers hun troepen en munitie ver voeren naar de kust, waar zo juist de geallieerden geland zijn. Een wedloop op leven en dood tussen de mannen van het ver zet en de verbeten, fanatieke Duit sers, die tenslotte door de geper fectioneerde verzetsbeweging en de moed van duizenden Franse mannen gewonnen wordt. Een film vol adembenemende momenten, het cinematografisch monument van het Franse verzet. Van geheel andere aard is de film „Pastor Angelicus", die Maandag en Woensdag a.s. dooi Musis gebracht wordt en die hel leven beschrijft van de engelach tig zachtmoedige herder, Zijne Heiligheid Paus Pius XII. Een film met schitterende opnamen van de Heilige Stad, van de San Pietro en het Vaticaan, waarin de beelden bewegen op de muziek van Maëstro Cicognani, gezongen door het uitstekende koor van de Sixtijnse kapel o.l.v. de componist Lozenzo Perosi. Een film vol ont roerende en grootse opnamen van de Paus in zijn particuliere, werk zame leven, op audiënties en luis terrijke plechtigheden. Een film geroemd om zijn diepe religieusi- teit, zijn goede technische kwali teiten die de grootheid en de poë zie van het stille en vurige Rome toont en ons hét leven laat zien van de man van de vrede, de Pastor Angelicus. Luxor. Vrijdag, Zaterdag en Zondag a.s. presenteert Luxor de kleuren film Aloma of the South Seas, eer, verhaal van wilde liefde en pri mitieve haat, waarin Dorothy La- mour en John Hall de hoofdrol spelen. Aloma en Tanoa moeten van het opperhoofd met elkander trouwen, maar naast het feit dat Aloma niet van Tanao houdt, staat nog de afgunst van Tanao's neef Revo, die na vele avonturen en verwikkelingen besluit Tanao bij de huwelijksplechtigheid te do den. Zijn schot treft echter de hogepriester en terstond daarop barst met donderend geweld en majestueuse grootsheid de heilige berg uiteen en spuwt zijn vurige, alles vernietigende lava; ook Re vo wordt in een van de ontstane spleten verzwolgen en Aloma zoekt bescherming in Tanao's ar men. Een film met wilde dagen vol opwinding en avontuur en dromerige nachten van een exta tische romantiek, waarvan het ef fect nog verhoogd wordt door de overdadige kleurenweelde van het Zuid-zee-eiland, die velen onge twijfeld zal imponeren. Maandag en Woensdag toont dit theater ons Arletty en Jean Tissier in de vrolijke film „Haar vriend uit de rimboe", die nooit in de rimboe blijkt te zijn geweest, maar zich in de ogen van de door hem aanbeden revue-ster een held wil tonen. Hij huurt een groot huis, dat hij vol propt met jacht- tropheeën die hij links en rechts opduikelt en daar ontvangt hij haar en vertelt hij haar van zijn moedige tochten op Borneo en zij blikt naar hem op met respect en bewondering en wordt tenslotte verliefd. Het zou wel een uitzon dering zijn als er geen kink in de kabel kwam; een jaloerse mede minnaar vertelt haar de ware toe dracht van de zaak, Regine JAr- ietty) is aanvankelijk verontwaar digd op Mazerand (Jean Tissier), ARBEIDSBUREAU WAALWIJK. Vraag en aanbod. Worden gevraagd: Enige sjouwers op looierij, geen bijzondere eisen. Opperlieden en grondwer kers voor nieuwbouw. Electro-monteur. R.K. Huishoudster voor ge zin bestaande uit vier man nelijke personen. Werkster voor overheids dienst. Een verstelnaaister aan huis. Bieden zich aan: Kantoorjuffrouw m. prac- tische ervaring. Twee leerling-verkoopsters. Een aankomende naaister voor kleermakerij. Een leerling etaleur-win kelbediende. Een leerling auto-monteur. Een degplijke portier of concierge. Een wisselloper. Een vertegenwoordiger v. schoenfabriek. Een flinke jongeman voor magazij nadministratie. maar wanneer deze zweert slechts uit liefde zo gehandeld te hebben, verzoenen zij zich met elkaar. Een Vrolijke film, die ons toont waar toe de man kan komen, wanneer de liefde in het spel is. NEDERLAND- ZWITSERLAND. A.s. Zondag 21 September zal de interland wedstrijd Ne derlandZwitserland in het Olympiscl) Stadion te Amster dam worden gespeeld. Het is wel vroeg in 't sei- zien dat nu na één competitie- Zondag reeds direct een inter land wedstrijd op 't program staat. Bijzondere omstandig heden maken het noodzake lijk, waaronder 'n tijdige se lectie en voorbereiding van de spelers voor de komende Olympische Spelen, die het volgende jaar in Londen wor den gehouden. Tot op heden hebben Ne derland en Zwitserland elkaar 14 maal ontmoet, waarin wij 6 overwinningen boekten en 8 nederlagen en het doelge- middelde is 2932, dus, als men zo de stand bekijkt, is er niet veel verschil in kracht der beide elftallen. We zijn daarom ook zeer benieuwd naar de uitslag van a.s. Zon dag; wij houden het op een kleine overwinning der on zen. Hieronder laten wij u het Nederlandse elftal volgen, het Zwitserse is nog niet samen gesteld, maar wel zijn er 14 spelers aangewezen. Nederland: Doël: Kraak. Achter: v. d. Linden en Schijvenaar; mid den Stoffelen, Möhring en de Vroet; voor: Lenstra, Rijvers, Wilkes, v. Dijk en Drager. Zwitserland: Doel: Corrodi en Eich;- ach ter: Gyger en Steffen; mid den Belli, Courtat, Eggiman en Lusenti; voor: Bickei, Fat- ton, Fink, Amado, Maillard en Tschuy. ARKA SLUIT ZICH AAN BIJ K.A.B. Na de plechtige ontvangst van de Arkacongressisten Za terdagmorgen door het Am sterdamse gemeentebestuur op het stadhuis, waar zij door wethouder mr. F. van Wijck werden toegesproken, is op 't werkcongres besloten 't voor stel van het Hoofdbestuur tot aansluiting van de Arka als vakbond bij de Katholieke Arbeidersbeweging, aan te nemen. De aansluiting zal 'n voorlopig karakter dragen als overgang naar een definitieve regeling.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1947 | | pagina 2