EEN FILM OVER MARGRATEN
SPORT.
IN DIENST.
FEUILLETON
In de
Gouden Vallei
NIEUWS UIT WAALWIJK EN OMGEVING
Terry en Berry in i
DÉ BRIL VAN SULTAN SAR.
CANADA HEEFT ER OM GEVRAAGD
ii.
De eerste instructies.
Natuurlijk moet de recruut
eerst alle bevelen kennen, die
in de dienst kunnen voorko
men. De bevelen die hem de
eerste dag nog raadsels wa
ren, worden hem spoedig dui
delijk gemaakt.
's Morgens bij het appèl
klinken nog bevelen, die door
enkelen worden begrepen,
maar voor de meesten nog on
verklaarbaar zijn. „Geeft acht"
kent ieder wel, maar hoe men
het moet doen, is nog onbe
kend, daarom wordt na het
appèl direct begonnen met de
exercitie.
De instructeur neemt zijn
peleton mee naar het exerci
tieterrein, de jongelui worden
netjes op een rijtje gezet en
dan begint hij hen,de elemen
taire lessen te geven; de rust
stand is met de handen op de
rug, de voeten dertig centi
meter uit elkaar, de tenen iets
naar buiten gekeerd; bij het
commando „geeft acht" wordt
de linkervoet tien centimeter
opgetild en krachtig neerge
zet, zodanig dat de voeten een
hoek van ongeveer 30 graden
vormen. Proberen jullie het
maar eens. „Geeft acht", een
roffel klinkt over het terrein.
„Juist, zegt de sergeant, maar
het moet gelijk gaan, nog een
paar keer". En zo gaat 't door,
geeft acht, op de plaats rust,
rust, geeft acht, zolang tot de
sergeant het goed vindt.
Op de kamers wordt theo-
rie gegeven, wat men wel en
wat men niet mag, hoe de mi
litaire onderscheidingstekens
zijn, wat je moet doen als je
een officier tegen komt, op
straat, in de kazerne, enz.
Als de recruten een beetje
uitgerust zijn, worden ze weer
buiten opgesteld om een veld
loop te maken, een paar kilo
meter door de lei draven, ?n
dikke broeken met hoge
schoenen aan en onbarmhar
tig beschenen door de zon. Dit
valt voor de meesten niet mee;
er zijn er wel die thuis veel
aan sport hebben gedaan maar
slechts weinigen houden de
eerste maal reeds de loop vol.
Het is te begrijpen dat de
soldaten bij thuiskomst in de
kazerne amechtig op hun stro
zakken neervallen en blij zijn
VAN
DE ECHO VAN HET ZUIDEN
6)
Met geweld drong ze de tra
nen terug en ging weer naar
de kamer, waar Malcolm zich
rusteloos van de ene zijde op
de andere wierp en Alan hem
zat gade te slaan met trooste
loze blik. Hij wees naar den
patiënt en fluisterde: Ziet u,
hij is erger.
Ze keek eens goed en meen
de nu ook een minder gun
stige verandering waar te ne
men op 't bleke gelaat. Toch
deed ze haar best, Courtenay
op te wekken.
Zo lang er leven is, is er
hoop, nietwaar?
Ik geloof nooit dat er nog
enige hoop op herstel bestaat,
antwoordde hij, droevig het
hoofd schuddend. En hoe kan
ik nu zonder hem gaan? Hoe
kan ik mij verantwoorden te
genover zijn moeder, dat haar
zoon, dien ze aan mijn zorgen
had toevertrouwd, laaghartig
vermoord werd? O, als hij
sterft, dan zou ik er voor wil
len geven al wat ik bezit om
het den moordenaar betaald
te kunnen zetten.
Maar zoudt u hem her
kennen?
Ik zie hem haast zo dui
delijk voor mij als ik u nu op
het ogenblik zie: het litteken
boven het oog en de vermink
te hand worden niet gemak
kelijk vergeten!
dat ze nu een half uurtje rust
hebben om een kopje koffie
te drinken.
Zo gaat het de eerste dagen
door: exercitie, theorie, sport
wisselen elkaar met de regel
maat van de klok af, maar
naast deze militaire instructies
krijgt de soldaat nog iets wat
men noemt*
De lessen.
De huidige toestand van ons
Koninkrijk is zodanig dat de
meeste soldaten naar Indië
zullen moeten, de training is
hierop ook ingesteld.
Onze soldaten gaan niet
naar Indië om daar oorlog te
voeren, maar integendeel, zij
gaan om er rust en veiligheid
te brengen; daarom is het .ab
soluut noodzakelijk, dat de
jongens niet alleen goede sol
daten, maar ook en vooral
goede mensen zijn, die weten
wat zij in de tropen gaan doen
en dat zij iets weten van de
taal en bevolking.
Mensen die tientallen jaren
in de tropen hebben doorge
bracht, geven hiertoe lessen
in land- en volkenkunde en
Maleis. Deze mensen kennen
wel uitstekend Maleis en we
ten door ervaring zeer veel
van de godsdienst, de levens
wijze en gebruiken van de
bewoners, maar helaas wordt
het meermalen met de Neder
landse taal niet zo nauw ge
nomen, een euvel dat ook al
te veel bij de instructeurs
voorkomt; het schijnt niet zo
belangrijk goed Nederlands
te spreken.
Er zijn soldaten die het niet
belangrijk vinden deze lessen
werkelijk te leren; zij zullen
het later in Indonesië betreu
ren, maar anderen studeren
serieus; zij zitten in hun vrije
tijd met ijver sa ja tidoer, be
dil en dergelijke Maleise
woorden te leren.
Een andere les is die over
de krijgstucht; het is meestal
een officier die deze lessen
geeft, een boekje over de
krijgstucht wordt de soldaten
ter hand gesteld en ook deze
materie moeten zij bestude
ren.
De geestelijke verzorging.
De bespreking van dit onder
werp had ik nog enige tijd
willen uitstellen, maar het
is zo belangrijk, dat ik
zeer in het kort hier iets
van wil zeggen. De gees-
i telijke verzorging is over het
Tracht wat minder wraak
zuchtig te zijn, mr. Courtenay.
Minder wraakzuchtig?
Als ik hem daar zo naar adem
zie snakken? Hij bleef een
ogenblik zwijgen en dacht
hardop: Ze heeft het eigenlijk
nooit gewild dat hij meeging.
Maar ik hield zo zelfzuchtig
veel van den jongen, dat ik
hem overreedde om mee te
gaan. Tenslotte heeft zij hem
dan ook aan mijn zorgen toe
vertrouwd en nu is het eind,
dat hij hier de dood zal vin
den. Én het ergst van alles is
nog, dat als hij sterft, ik dan
in zijn rechten treed.
Hoe meent u dat?
Malcolm zal baronet wor
den als hij lang genoeg leeft.
Zijn grootvader, sir John
Courtenay, is bijna een en
tachtig en hij is de erfgenaam
van de oude heer. Zijn vader
is laat getrouwd en stierf
spoedig na de geboortevan
Malcolm. Ik ofschoon ik bij
na vijftien jaar ouder ben dan
mijn neef ben de zoon van
een jongere boer, en als Mal
colm komt te overlijden zon
der een zoon na te laten, dan
vervallen titel en landgoed
aan mij. De hemel weet dat ik
met genoegen mijn leven voor
het zijne zou geven.
Alan keek zo diep wanho
pig, dat Nan, ofschoon vele
plichten haar uit het vertrek
riepen, toch niet de moed had
hem alleen te laten.
Ze zei niets, maar stond
kalm naast hem, nog altijd
met de hand op zijn schouder
en sloeg door het open venster
de ondergaande zon gade, tot
eindelijk haar blik weer
dwaalde naar den zieke en ze
aïgemeen goed, in Indië beter
dr>n in Nederland.; dit is ook
zeer nodig, daar zijn de ge
varen groter. Ik zal me ech
ter beperken tot Nederland,
want de toestanden in Indië
zijn al van zovele zijden be
licht, dat de bespreking hier
van slechts een herhaling zou
zijn
De veldpredikers en aal
moezeniers stellen alles in 't
werk om de jongens met raad
en daad terzijde te staan. Het
is echter onmogelijk allen te
bereiken, meestal door de
schuld van de jongens zelf,
die never hun moeilijkheden
of wat er is, met eigen, vaak
niet fraaie, middelen trachten
op te lossen, wat natuurlijk
nooit lukt, in plaats van naar
hun geestelijke leidsman te
gaan, die hiertoe gelegenheid
te over heeft.
De ouders van de soldaten
zij wel op het hart gedrukt
hun jongens aan te sporen
hun plichten goed te vervul
len en bij eventuele moeilijk
heden direct naar de aalmoe
zenier of veldprediker te
gaan.
Voor de katholieke solda
ten is er gelegenheid 's Zon
dags naar de kerk te gaan;
in hun vrije tijd of als zij met
verlof zijn, zijn ze hierin na
tuurlijk vrij, maar dit geldt
de diensttijd en de dagen dat
men in de kazerne moet blij
ven. In enkele kazernes kan
men ook 's Zaterdags gaan,
maar dit neemt niet weg dat
dit eigenlijk te weinig is, ter
wijl toch zeer gemakkelijk de
gelegenheid geboden kan
worden dagelijks de H. Mis
bij te wonen; immers, om half
zes is het reveille en eerst om
half acht begint de dienst in
de meeste kazernes. In die
tijd zou er dus met weinig
moeite in de kazerne een 'H.
Mis gelezen kunnen worden.
Maar, uitgenomen boven
staande, is de verzorging zeer
goed, evenals het moraal van
de troepen. Er zijn natuurlijk
rotte plekken in het leger en
het is de taak van de soldaten
zelf de rotte plekken des
noods met ijzeren bezem uit
te roeien; de geestelijke lei
ders kunnen dit slechts sti
muleren, de jongens moeten
door hun voorbeeld en ge
trouwe plichtsbetrachting 't
werk doen.
Een volgende maal nog en
kele andere zaken.
op diens gelaat tot haar onbe
schrijfelijke voldoening de
verandering meende waar te
nemen waar de dokter van ge
sproken had. Ze uitte een on
derdrukte kreet, waardoor
Alan nu ook opkeek. Hij voel
de zich getroffen door haar
schoonheid: haar ogen waren
veel zachter van uitdrukking
en ze had een lieflijk teren
blos, terwijl haar lippen tril
den van opgewondenheid.
Wat is er gebeurd, sta
melde hij.
Ze nam zijn hand en zei:
O, Alan, kijk eens. De
verandering is ingetreden. En
die beduidt het leven voor
hem.
Dit zeggender barstte zij uit
in tranen van dankbaar ge
luk.
Twee uren verliepen en
Malcolm sliep nog, maar
was zijn slaap niet langer on
gestoord door het lawaai in de
cantine. Even tevoren had de
dokter zijn avondbezoek ge
bracht en was toen ook dank
baar gestemd door de veran
dering die er bij den patiënt
viel waar te nemen.
Slaap is nu de beste me
dicijn. Dus houd hem kalm
zo lang als hij wil. Als hij in-
en laat hem dan ook slapen
eens wakker werd, zou er
waarschijnliik weer koorts in
treden en dan
Hij voltoonde de zin niet,
maar Nan en Alan begrepen
zeer goed, wat hij er mede be
doelde.
Maar nu begon het drink -
1 gelag en Malcolm kreunde in
zijn 'onrustige sluimer, terwijl
Alan hem vergeefs trachtte te
kalmeren en zelve de wan-
Contact tussen de fami
lieleden der gesneuvelden
en de verzorgers der
oorlogsgraven. Het Oor-
logsgravencomité bemid
delt. Waarom een
film over de oorlogs
kerkhoven? Amerika
nen willen de graven zelf
zien.
Wie in het Oosten Vooral
in het Zuidoosten van ons
land een tocht maakt door de ge
bieden, waar in het laatste oor
logsjaar zo fel is gestreden, ont
moet daar overal de kleine witte
borden, die verwijzen naar de ve
le grote en kleinere oorlogskerk
hoven. Er zijn er vele in ons land,
helaas te vele, men weet het, en
dat behoeft geen verwondering te
wekken, want duizenden en dui
zenden Amerikanen, Engelsen,
Canadezen en andere soldaten van
de geallieerde legers sneuvelden
op onze bodem en liggen thans
begraven in die bodem van dat
kleine land, dat zij de zo fel-om-
streden, hoopvol-verwachte be
vrijding brachten. Onafzienbaar
en indrukwekkend rijen zich de
witte kruisen op de kerkhoven
aaneen; vlak is het land en mach
tig koepelt zich daarboven Hol
lands lucht, blauw met zeilende
witte wolken of grijs en omslui
erd doorgrauwe regenflarden.
Doch de kerkhoven blijven de
zelfde en altijd liggen daar bij de
kruisen de bloemen, de bloemen
van hen, die een graf adopteer
den, de onbekenden, die op zich
namen het graf van een onbeken
de te verzorgen, zo maar zonder
meer, zonder ophef daarover te
maken, slechts met het gevoel
misschien een klein stukje van die
grote schuld, die ereschuld te kun
nen inlossen...; 't beetje eerbied
en dankbaarheid te kunnen tonen
aan al die jongemannen, die ge
komen uit verre landen hier hun
leven lieten om ons het leven te
hergeven. En daarvan blijve op
hef maken dan ook verre, in alle
stilte en zonder rumoer dient de
ereplicht volbracht te worden.
En nu zal er een film gemaakt
worden over Margraten? En over
Margraten niet alleen, maar over
al die oorlogskerkhoven, die ons
land telt, over Holten, Molenhoek,
Oosterbeek...? Zal dus toch de
grote trom worden geroerd, zal
men toch „reclame" gaan maken,
zal men zich ondanks alles toch
op de borst gaan slaan en trots
rondbazuinen wat hier gedaan
wordt, met veel poeha op de film
laten zien, wat tenslotte maar een
eenvoudige en allereerste plicht is?
Inderdaad, er zal een film ge
maakt worden over de oorlogs
graven, maar allerminst om daar
„reclame" mee te maken. Er is
wat rumoer geweest, toerrhet plan
hoop weer nabij was.
Als Nan gedurfd had,, zou
zij de cabine gesloten hebben,
maar ze begreep hoe de man
nen dan te keer zouden gaan.
Waarschijnlijk zouden ze de
deur en de ruiten inslaan. Het
enige, wat zij er op wist was,
dat ze een boodschap zou
sturen door Donald, waarin
hun verzocht werd zo weinig
mogelijk leven te maken, om
dat er een doodzieke was in
huis.
De oude Schot bracht deze
boodschap over en de goed-
moedigsten onder de klanten
zeiden dadelijk: Goed, we zul
len er om denken. Maar de
meesten lieten een ruwen lach
horen en mompelden, dat het
hun niks schelen kon, of de
man nu beter werd of dood
ging, en dat ze net zo veel en
zo weinig leven zouden ma
ken als ze zelf verkozen.
Gedurende het eerste deel
van de avond was Nan^druk
bezig in het magazijn, "maar
zodra ze daar klaar was, ging
ze de ziekenkamer binnen,
trad tot vlak bij Alan en zei:
Wat is hij rusteloos.
Hoe zou dat. ook anders
kunnen, terwijl die wilde die
ren zo te keer gaan.
Ik heb er al een bood
schap heen gestuurd, maar 't
heeft niets gegeven.
Het is uw schuld niet, u
heeft zich niets te verwijten.
U heeft gedaan al wat u kon.
Neen, toch niet alles, zei
ze, ineens veel opgewekter, of
ze een goede inval had. Ik
weet er nog iets op en dat zal
ik proberen.
Wat is dat dan?
Wacht maar, zei ze, en
schoot ijlings naar de keuken.
Hij hoorde haar een kast
ontsluiten, een paar laden
haastig open schuiven en toen
enkele uitroepen van de Kaf
fervrouw die rustig op haar
matje haar pijp zat te roken.
Even later ging de tussendeur
open en trad Nan binnen. Ze
hield de kandelaar in de hand
en 'lachte vrolijk toen Alan
opsprong van zijn stoel en
haar vol verbazing aanstaar
de.
Ze droeg nu niet meer de
eenvoudige katoenen japon,
waar hij haar altijd in gezien
had, maar een van schit
terend witte zijde en kant. De
hals was vierkant uitgesneden
waardoor haar schoon-ge-
vormde nek zo fier uitkwam;
ze had half lange mouwen en
droeg om hals en armen een
snoer parels, die al waren
ze ook niet echt de blank
heid van haar huid nog ééns
zo treffend deden uitkomen.
Will Crosbie had die middag
een paar vuurrode bloemen
voor haar mee gebracht en
daarvan had ze er één in haar
ceintuur en één in het haar
gestoken.
Over het geheel was zij
zo'n schitterende verschijning
dat Alan van verbazing geen
woord kon zeggen, maar haar
slechts kon aanstaren met een
gemengde gewaarwording van
bewondering en afkeer.
Wat betekende deze onge
wone pracht? Had het kind
ineens het verstand verloren
dat zij zich zo had getooid?
(Wordt vervolgd).
tot het vervaardigen van de film
bekend werd, er is enig misver-
stand ontstaan.
Voor de familieleden
in Amerika
In Amsterdam is' gevestigd het
Nederlandse Oorlogsgravencomité,
een comité dat in alle stilte zijn
werk doet en aan buitenstaanders
nauwelijks of in 't geheel niet be
kend is. Tal van brieven komen
hier wekelijks binnen, brieven van
familieleden ver overzee, die hier
in ons land een kind, een zoon,
een broeder of een vader hebben
rusten. Een dierbare, die met de
grote legers vertrokken is naar
het oude Europa en van wie zij nfi
jaren vernamen, dat hij nimmer
zou terugkeren. Waar ligt hij be
graven, wat is er geworden van
hem, van zijn stoffelijke resten? Is
er dieper smart denkbaar voor
ouders, die hun zoon, voor fami
lieleden, die hun verwanten nim-
xiter terugzagen en zelfs het graf
van hem, die van hen werd ge
nomen, nooit kunnen bezoeken?
Maar daar waren Nederlanders,
die de graven adopteerd®n, en
daar was het Oorlogsgravencomi
té. die de brieven met de vele
vragen doorzond aan de verzor
gers van die graven, opdat al
thans enigszins een antwoord ge
geven kon worden.
Maar is er iets menselij kers
denkbaar, dan dat men toch een
maal in het leven nog het graf
van de dierbare overledene wil
zien? Met eigen ogen en niet dooi
de woorden van een ander, ook
al heeft men in die ander nog zo
veel vertrouwen gekregen, weet
uien dat hij of zij het graf zal eer
biedigen en nimmer zal laten ver
waarlozen? Honderden familiele
den zijn dan ook naar ons land
gekomen om de graven te bezoe
ken, maar die honderden waren
bijkans allen Engelsen, want zij
immers woonden het dichtstbij.
Groot is echter ook het aantal
Amerikanen, Canadezen, dat hier
begraven ligt. Maar hoe zullen de
nabestaanden van hen naar hier
komen, uit dat verre Amerika? Het
is bijkans onmogelijk en slechts
de meest kapitaalkrachtigen kun
nen aan hun diepste verlangen
gehoor geven.
Er zijn er zo velen, die niet zo
gelukkig zijn, die niet het geld
bezitten om de grote reis te kun
nen bekostigen. En het is voor
hen, dat niet op onze wens, maar
op verzoek van Canada, een film
over de oorlogsgraven vervaar
digd zal worden.
Een sobere film.
De opdracht tot het vervaardi
gen van de film is door het Oor
logsgravencomité verstrekt aan de
Cinexfilm en uitdrukkelijk is daar
bij bepaald geworden, dat deze
film eenvoudig, sober moest zijn,
opdat zij een waardig beeld zou
geven van de laatste rustplaats
van hen, die wij zoveel verschul
digd zijn. Het ligt immers niet in
de bedoeling de mensen daar in
Amerika ervan te overtuigen, dat
wij hier zo'n goed, zo'n edel werk
verrichten, het is allerminst ge
wenst, dat „wij" in de film naar
voren treden en het zal ten enen-
male uitgesloten moeten zijn, dat
de film ook maar in de verste
verte doet denken aan een „recla-
mcproduct".
Maar daarover kan men, gelo
ven wij, gerust zijn. Het Oorlogs
gravencomité, dat in alle eenvoud
reeds zoveel goed werk heeft ge
daan, dat tot dusver zonder ook
maar enige reclame voor zichzelf
te maken waarlijk bergen werk
heeft verzet en nog verzet, zal er
zeker voor weten te waken, dat
de film onjuiste indrukken zou
wekken. Niet meer mag zij be
ogen dan slechts het volk van
Amerika de oorlogsgraven te laten
zien om hen uit eigen aanschou
wing (zij het dan ook via de film
lens) de rust en het vertrouwen
te geven, dat hun dierbaren geen
waardiger laatste rustplaats had
den kunnen vinden dan hier in
ons land. En dat wij onze ere
plicht nimmer zullen verzaken.
r-~ v ••v-
Zij zullen zien, hoe vele Neder
landers dag aan dag de kerkho
ven bezoeken als een bedevaart
plaats, hoe zij vol eerbied langs
de graven lopen, hoe de kinderen
van het Nederlandse volk bloemen
leggen en die voortdurend ver
nieuwen en verversen op de gra
ven van Amerika's zonen. Hoe
wel de film in opdracht van Ca
nada vervaardigd wordt en dus
in de eerste plaats daar vertoond
zal worden, zal men trachten en
dat zal zeker wel het geval zijn,
om deze ook in de Verenigde Sta
ten te laten tourneren.
Geen reclame, maar een dure
ereschuld.
VERTREK NAAR DE MISSIE.
Onze plaatsgenoot de Eerw.
Pater H. Figee S.C.J., hoopt in 't
begin van November per boot
naar de Missie van Argentinië te
vertrekken.
T.B.C.-FONDS.
De collecte voor het T.B.C.-
Fonds „Draagt Elkanders Lasten"
van j.l. Zaterdag heeft 204.17
opgebracht.
TELEFOON.
In verband met de geruchten die
de laatste tijd de ronde doen als
zouden de werkzaamheden aan de
telefoonkabel in verband staan met
een spoedige automatisering van
de telefoon, vernemen wij van be
voegde zijde, dat de werkzaamhe
den slechts een uitbreiding van het
net beogen, die wel in verband
staat met een toekomstige auto
matisering, maar daar de gehele
installatie uit het buitenland moet
komen, is er in de naaste toe
komst nog geen sprake van auto
matische telefoon.
BEZOEK JAARBEURS.
Zaterdag 13 September werd
door de Directie der Fa. van
Gent Co. alhier met haar
personeel een bezoek gebracht
aan de Jaarbeurs te Utrecht,
's Morgens om 8 uur werd met
twee touring-cars van de Fa.
Mulders-Sars gestart, waarbij
de enige maanden geleden op
gerichte V.G.O.V. (Van Gent's
Ontspannings Vereniging) met
haar banjo- en guitaarmuziek
al heel gauw de stemming er
in had. In Vianen werd even
halt gehouden voor een koele
dronk. Om ongeveer tien uur
werd Utrecht bereikt, waar tot
kwart voor twee de verschil
lende stands op Vreeburg be
zocht werden. Om twee uur
werd d'oor de Directie een tot
in de puntjes verzorgd diner
aangeboden, hetgeen allen
zich goed lieten smaken. In de
namiddag werd de afdeling
machinerieën op de Croese-
laan bezocht, waarvoor, in
verband met de aard van het
bedrijf der fa. van Gent Co.
natuurlijk geweldig veel be
langstelling bestond. Allen
vonden de tijd te kort en ver
lieten om vijf uur node de
Jaarbeursgebouwen. Na in
Utrecht nog even een verfris
sing te hebben genomen werd
de terugreis weer aanvaarde
In Zaltbommel werd nog even
wat gegeten en gedronken,
waarna, ondanks het plotse
ling opkomend noodweer, de
reis naar Waalwijk in de bes
te stemming werd voortgezet.
Al met al een mooie dag,
die nog lang in de herinnering
van directie en personeel zal
voortleven. De weinigen van
het personeel, die niet aan de
ze reis deelnamen, hebben dan
ook veel interessants en veel
pleizier moeten missen.
WINDHONDENRENNEN.
Zondag a.s. zullen om 2 uur
op het R.K.C.-terrein de Zuide
lijke kampioenschapsrennen voor
Greyhounds en Whippets gehou
den worden. Deze rennen worden
georganiseerd door de Zuid Ned.
Bond van Windhondenrenvereni-
gingen, terwijl de W.R.V. V/aal
wijk voor die dag haar materiaal
beschikbaar heeft gesteld. Vier
kampioenschappen zullen verlopen
worden, n.l. Greyhounds reuen
en teven en Whippets reuen en
teven.
Naar het kampioenschap van de
Greys reuen zullen o.m. dingen de
sterke Crack Belwin, Freddy Bel-
win en Arietta de kampioen van
vorig jaar.
Voor de Whippets zijn even
eens een groot aantal inschrijvin
gen en hier zal de strjjd zich ver
moedelijk afspelen tussen Jack
van Trippelenberg, de winnaar
van dè in Augustus gehouden
rennen in Waalwijk, Peter van de
IJpelaar en Alexander.
Dit wat betreft het mannelijk
deel van de candidaten. Voor de
teven is het moeilijk voorspellin
gen te doen.
Het belooft in ieder geval een
interessante wedstrijd te worden,
terwijl de prijzen naar verhouding
niet te hoog zijn. De eerste start
begint precies om 2 uur, de ren
nen zullen een zeer snel verloop
hebben.
Het is bij deze wedstrijden de
honden-eigenaars uit Breda, Rot
terdam, Tilburg, Eindhoven en
Waalwijk niet zozeer om de prijs,
dan wel om de eer te doen.
ZEILEN.
Op Zondag 14 September wer
den op de Maas nabij Heusden,
onder prachtig zomers weer, maar
minder geschikt voor de zeilers,
daar er totaal geen wind stond,
team wedstrijden gehouden onder
de diverse clubs, namelijk Viking
en Neptunus den Bosch,, Amer
Breda en Bergse Maas, Waalwijk.
Er bestond ook van de zijde
van het publiek grote belangstel
ling.
Er waren 4 bekers uitgeloofd,
voor de Klasse A, Grote Jachten;
Klasse.B, Kleine Jachten; Klasse
„Die beer is niet minder
wonderlijk dan mijn bril", zei
Sultan Sar, „ik ben maar blij
dat ik mijn kleedje heb ge
stuurd omdeze deskundigen
te halen".
Inmiddels had de Sirdar, zij
het met tegenzin, het bos al
op enige plaatsen in brand ge
stoken. Er woedden nu twee
branden op het eiland. De
Sultan en zijn vrienden be
vonden zich tussen de twee
vuren in. Maar door de droog
te van de grond grepen de
vlammen snel om zich heen
en in een oogwenk stond het
lichte hout in vlammen. Wan
neer ze de plekken waar zwa
re bomen stonden, vermeden
konden onze vrienden rustig
achter hun eigen vuur aanlo
pen, gevolgd door een tweede
vlammenzee. Die zou echter
niet verder kunnen komen
dan tot de hoogte waar de
Sirdar het bos in brand had
gestoken.
Het leven van onze vrien
den was dus gered. „Het gaat
sneller dan ik dacht", brulde
èèn van Joessoef's volgelin
gen, „de 'beren zullen wel
gauw verschijnen". En de
boosdoeners legden hun ge
weren al aan.
C, Langzame Jachten en Klasse D.
B. M. Klasse.
De A en B Klasse bekers zijn
gewonnen door Neptunus, den
Bosch.
De C Klasse beker door Viking
den Bosch.
En de D Klasse beker is ge
wonnen door de Bergse Maas te
Waalwijk.
BIOSCOOPPROGRAMMA.
Musis Sacrum.
Vrijdag, Zaterdag en Zondag
komt in Musis Sacrum de beken
de, mooie Franse verzetfilm, Le
Bataille du Rail, „Het gevecht dei
Spoorwegei^, die een beeld geeft
van de strijd der ondergrondse
Maquis in het algemeen en meer
in het bijzonder van de Franse
spoorwegmannen. De ene daad
van sabotage volgt op de andere,
treinen ontsporen en worden aan
gevallen, rails worden opgeblazen
en locomotieven onklaar gemaakt,
alles wordt in het werk gesteld
om te verhinderen dat de Duit
sers hun troepen en munitie ver
voeren naar de kust, waar zo
juist de geallieerden geland zijn.
Een wedloop op leven en dood
tussen de mannen van het ver
zet en de verbeten, fanatieke Duit
sers, die tenslotte door de geper
fectioneerde verzetsbeweging en
de moed van duizenden Franse
mannen gewonnen wordt.
Een film vol adembenemende
momenten, het cinematografisch
monument van het Franse verzet.
Van geheel andere aard is de
film „Pastor Angelicus", die
Maandag en Woensdag a.s. dooi
Musis gebracht wordt en die hel
leven beschrijft van de engelach
tig zachtmoedige herder, Zijne
Heiligheid Paus Pius XII. Een
film met schitterende opnamen
van de Heilige Stad, van de San
Pietro en het Vaticaan, waarin de
beelden bewegen op de muziek
van Maëstro Cicognani, gezongen
door het uitstekende koor van de
Sixtijnse kapel o.l.v. de componist
Lozenzo Perosi. Een film vol ont
roerende en grootse opnamen van
de Paus in zijn particuliere, werk
zame leven, op audiënties en luis
terrijke plechtigheden. Een film
geroemd om zijn diepe religieusi-
teit, zijn goede technische kwali
teiten die de grootheid en de poë
zie van het stille en vurige Rome
toont en ons hét leven laat zien
van de man van de vrede, de
Pastor Angelicus.
Luxor.
Vrijdag, Zaterdag en Zondag
a.s. presenteert Luxor de kleuren
film Aloma of the South Seas, eer,
verhaal van wilde liefde en pri
mitieve haat, waarin Dorothy La-
mour en John Hall de hoofdrol
spelen. Aloma en Tanoa moeten
van het opperhoofd met elkander
trouwen, maar naast het feit dat
Aloma niet van Tanao houdt,
staat nog de afgunst van Tanao's
neef Revo, die na vele avonturen
en verwikkelingen besluit Tanao
bij de huwelijksplechtigheid te do
den. Zijn schot treft echter de
hogepriester en terstond daarop
barst met donderend geweld en
majestueuse grootsheid de heilige
berg uiteen en spuwt zijn vurige,
alles vernietigende lava; ook Re
vo wordt in een van de ontstane
spleten verzwolgen en Aloma
zoekt bescherming in Tanao's ar
men. Een film met wilde dagen
vol opwinding en avontuur en
dromerige nachten van een exta
tische romantiek, waarvan het ef
fect nog verhoogd wordt door de
overdadige kleurenweelde van het
Zuid-zee-eiland, die velen onge
twijfeld zal imponeren.
Maandag en Woensdag toont
dit theater ons Arletty en Jean
Tissier in de vrolijke film „Haar
vriend uit de rimboe", die nooit
in de rimboe blijkt te zijn geweest,
maar zich in de ogen van de door
hem aanbeden revue-ster een held
wil tonen. Hij huurt een groot
huis, dat hij vol propt met jacht-
tropheeën die hij links en rechts
opduikelt en daar ontvangt hij
haar en vertelt hij haar van zijn
moedige tochten op Borneo en zij
blikt naar hem op met respect en
bewondering en wordt tenslotte
verliefd. Het zou wel een uitzon
dering zijn als er geen kink in de
kabel kwam; een jaloerse mede
minnaar vertelt haar de ware toe
dracht van de zaak, Regine JAr-
ietty) is aanvankelijk verontwaar
digd op Mazerand (Jean Tissier),
ARBEIDSBUREAU
WAALWIJK.
Vraag en aanbod.
Worden gevraagd:
Enige sjouwers op looierij,
geen bijzondere eisen.
Opperlieden en grondwer
kers voor nieuwbouw.
Electro-monteur.
R.K. Huishoudster voor ge
zin bestaande uit vier man
nelijke personen.
Werkster voor overheids
dienst.
Een verstelnaaister aan
huis.
Bieden zich aan:
Kantoorjuffrouw m. prac-
tische ervaring.
Twee leerling-verkoopsters.
Een aankomende naaister
voor kleermakerij.
Een leerling etaleur-win
kelbediende.
Een leerling auto-monteur.
Een degplijke portier of
concierge.
Een wisselloper.
Een vertegenwoordiger v.
schoenfabriek.
Een flinke jongeman voor
magazij nadministratie.
maar wanneer deze zweert slechts
uit liefde zo gehandeld te hebben,
verzoenen zij zich met elkaar. Een
Vrolijke film, die ons toont waar
toe de man kan komen, wanneer
de liefde in het spel is.
NEDERLAND-
ZWITSERLAND.
A.s. Zondag 21 September
zal de interland wedstrijd Ne
derlandZwitserland in het
Olympiscl) Stadion te Amster
dam worden gespeeld.
Het is wel vroeg in 't sei-
zien dat nu na één competitie-
Zondag reeds direct een inter
land wedstrijd op 't program
staat. Bijzondere omstandig
heden maken het noodzake
lijk, waaronder 'n tijdige se
lectie en voorbereiding van
de spelers voor de komende
Olympische Spelen, die het
volgende jaar in Londen wor
den gehouden.
Tot op heden hebben Ne
derland en Zwitserland elkaar
14 maal ontmoet, waarin wij
6 overwinningen boekten en
8 nederlagen en het doelge-
middelde is 2932, dus, als
men zo de stand bekijkt, is er
niet veel verschil in kracht
der beide elftallen. We zijn
daarom ook zeer benieuwd
naar de uitslag van a.s. Zon
dag; wij houden het op een
kleine overwinning der on
zen.
Hieronder laten wij u het
Nederlandse elftal volgen, het
Zwitserse is nog niet samen
gesteld, maar wel zijn er 14
spelers aangewezen.
Nederland:
Doël: Kraak. Achter: v. d.
Linden en Schijvenaar; mid
den Stoffelen, Möhring en de
Vroet; voor: Lenstra, Rijvers,
Wilkes, v. Dijk en Drager.
Zwitserland:
Doel: Corrodi en Eich;- ach
ter: Gyger en Steffen; mid
den Belli, Courtat, Eggiman
en Lusenti; voor: Bickei, Fat-
ton, Fink, Amado, Maillard en
Tschuy.
ARKA SLUIT ZICH AAN
BIJ K.A.B.
Na de plechtige ontvangst
van de Arkacongressisten Za
terdagmorgen door het Am
sterdamse gemeentebestuur op
het stadhuis, waar zij door
wethouder mr. F. van Wijck
werden toegesproken, is op 't
werkcongres besloten 't voor
stel van het Hoofdbestuur tot
aansluiting van de Arka als
vakbond bij de Katholieke
Arbeidersbeweging, aan te
nemen. De aansluiting zal 'n
voorlopig karakter dragen als
overgang naar een definitieve
regeling.