Waalwijkse en Langstraatse Courant
Wijde Wereld j
Een pakje cïgaretfen
voor de kolonel;
UIT DE
Missiegebied in Midden-Europa.
Belasting - vraagstukken.
LOON- en
INKOMSTENBELASTING
WORDEN VRIJ MAN
INDiE-DESERTEURS
Reis door ruïnes.
DONDERDAG 10 NOV. 1940
Uitgever
Waal wij kse Stoomdrukkerij
ANTOON TIELEN
Hoofdredacteur
JAN TIELEN
DE ECHO Wl HET ZUIDEN
72e JAARGANG No. 91
Abonnement
15 cent per week
1.95 per kwartaal
2.25 franco p.p.
Advertentie-prijs
9 cent per m.M.
Contract-advertenties
speciaal tarief.
OPGERICHT 1878.
Bureaux GROTESTRAAT 205 WAALWIJK TEL. 38. SCHOOLSTRAAT 11 KAATSHEUVEL TEL. 66.
TEL.-ADRES „ECHO".
GEEN TROEPEN MEER NAAR INDONESIë.
Integendeel, er is een voorlopig demobilisatie-schema
opgesteld, dat voorziet in de terugkeer van minstens
7000 militairen per maand. Wordt dit doorgevoerd,
dan zal de hele repatriëring van de 75000 man die
zich nog in Indonesië bevinden, ongeveer 10 maan
den in beslag nemen. Er zal echter onderzocht wor
den of een nog snellere demobilisatie mogelijk is.
Het tempo wordt slechts bepaald door technische
mogelijkheden.
Dit alles deelden legerauto-
riteiten in het begin van de
week mee. Er blijkt wel uit
dat de Nederlandse regering
streeft naar een zo vlot mo
gelijke uitvoering van de be
sluiten der R.T.C. Daarom zal
de staatssecretaris van Oor
log, Mr. Fockema Andreae,
eind November ook naar In
donesië vertrekken, om daar
te overleggen of de volledige
demobilisatie niet dichter bij
de termijn van zes maanden
kan komen, die op de R.T.C.
is vastgesteld.
Het nieuwe schema is al
onmiddellijk na het einde van
de R.T.C. in werking getre
den. Het heeft betrekking zo
wel op het dienstplichtig, als
op het beroepspersoneel.
De „Zuiderkruis", op 28 Oc
tober vertrokken, brengt het
laatste troepentransport naar
Indonesië. In het verlig
gaan alleen nog maar losse
groepjes en dan voor korte
duur. De meeste van hen be
horen tot de dienst van de
Kwartiermeester-Generaal.
Anderzijds zullen naast de
elf Nederlandse troepensche
pen nog vier Engelse schepen
voor de repatriëring gebruikt
worden. Het eerste, de „Em
pire Brent", is al aangekomen
met 900 militairen aan boord.
Het demobilisatie-centrum
en 't medische kamp worden
beide naar Amersfoort over
geplaatst, om het tempo van
demobilisatie gelijk te hou
den met het tempo waarin de
troeoen naar Nederland te
rugkeren.
WEER
MARSHALL-HULP
VOOR INDONESIë.
De E.C.A. heeft bekend ge
maakt dat de na de R.T.C.
tussen Nederland en Indone
sië onstane omstandigheden
een onmiddellijke hervatting
van de Marshall-hulp aan In
donesië mogelijk maken. Er
is voor deze hulpverlening
over het belastingjaar 1949
1950 een bedrag van 40 mil-
lioen dollar 150 millioen)
gereserveerd tot 1 Jan. 1950,
in welke periode de souverei-
niteitsoverdracht door Neder
land aan Indonesië zal plaats
hebben. Zoals vroeger, zullen
ook nu de toewijzingen voor
Indonesië gedaan worden aan
het Koninkrijk der Nederlan
den. De fondsen zullen wor
den aangewend voor de finan
ciering van inkopen, voorna
melijk in de Verenigde Sta
ten, van voedingsmiddelen,
textielproducten en andere
dringend noodzakelijke ver-
bruiksgoederen.
De Marshall-hulp aan Indo
nesië werd bij het begin van
de tweede politie-actie stop
gezet, niet om politieke rede
nen, naar men zei, maar om
dat de onzekere toestand niet
garandeerde dat de dollars
goed zouden gebruikt worden.
Nu een politiek accoord be
reikt is, acht de E.C.A. het
blijkbaar weer verantwoord
om de Marshall-hulp aan In
donesië te hervatten.
OOST-EUROPA
VIERDE FEEST
De communistische landen
vierden Maandag feest op
hun zo eigen en vertrouwde
wijzen: met grote vrede
lievende parades van alle
mogelijke oorlogstuig, met
vredelievende redevoerin
gen, vol bedreigingen aan het
adres van de „oorlogsstokers"
en met „Heil!"-geroep. Het
was immers de 32ste verjaar
dag van de October-revolutie.
In Moskou had een parade
plaats van tienduizenden sol
daten die 75 minuten duurde.
Het ging langs de tombe van
Lenin, waarop een aantal le
den van 't Polit-bureau had
den plaats genomen. Onder
hen bevond zich Molotof, maar
Jozef Stalin zelf was er niet
bij. Eén ander lid dat aanwe
zig was, was Georgi Malen
kof, die Zondag in een toe
spraak had verklaard, dat, nu
oorlogsstokers dit voorstel
(van een vredespact tussen de
grote vijf) ten gronde richten,
de Sovjet-Unie zal voortgaan
de strijd voor de vrede met
nog meer heftigheid te
voeren". En onheilspellend
kwam achter die heftige vre-
des-uitlating onder luid ap
plaus de verklaring, dat een
derde wereldoorlog „het graf
van het kapitalisme" zou wor
den.
Maarschalk Wassillefski
praatte hem na en merkte
verder nog op, dat de „vre-
deskrachten der wereld" snel
toenemen, daarmee blijkbaar
doelend op Sovjet-China en
Sovjet-Duitsland.
De satellieten bleven niet
achter. In Boekarest een défi
lé van drie uur langs de ba
zen, terwijl de minister van
Buitenlandse Zaken, mevrouw
Anna Pauker, in een rede
verklaarde dat in Roemenië
allerlei soorten vrijheden be
staan, behalve de vrijheid
voor spionnen; handlangers
van buitenlandse imperialis
ten; personen die de boeren
hun land willen ontnemen, de
arbeiders willen beroven en
het vaderland willen verko
pen. Dit laatste doet de deur
dicht.
In Bulgarije hetzelfde re
cept. Daar paradeerden meer
dan 200.000 Bulgaren 3 uur
lang onder het roepen van
„Stalin, Stalin". De minister
van Buitenlandse Zaken hield
een rede van meer dan een
uur, waarin hij o.a. een pro
ces tegen Kostof aankondigde
en verder de gewone bedrei
gingen herhaalde.
In Tsjecho-Slowakije en
Oost-Duitsland ging het op
analoge wijze..
Zuid-Slavië maakte minder
drukte. Het officiële blad
„Eorba" heeft wel de volken,
maar niet de leiders van de
Sovjet-Unie gegroet.
VREDESPOGINGEN.
Ondertussen doet de presi
dent van de algemene verga
dering der V.N. zijn best om
enige verbetering in de toe
stand tussen Oost en West te
brengen. Hij verklaarde met
vertegenwoordigers van de
Westelijke mogendheden en
van het Sovjet-Russische blok
onderhandelingen te voeren
over een tijdelijk politiek be
stand „en«zo mogelijk een
permanente oplossing". Zijn
onmiddellijk doel is de bevor
dering van een politiek be
stand meer in het bijzon
der het toeroepen van een
halt aan de dodelijke wedloop
van een atoombewapening.
Romulo was van de veron
derstelling uitgegaan dat er
bovenal een verlichting van
de internationale spanning
nodig is, 'n adempauze waar
in men zijn gedachten zou
kunnen herzien en alle krach
ten verenigen voor wat wel
eens de laatste uiterste po
ging zou kunnen blijken van
de mensheid om een duurza
me vrede te vestigen. Hij was
van mening dat een overeen
komst van de V.N. op korte
termijn terzake van de con
trole atoom-energie al zou
werken als een licht in de
duisternis.
DE ATOOM-EXPLOSIE
IN RUSLAND.
In het blad „Nacht Ex
press", dat met Sovjet-licen
tie in Berlijn verschijnt, is 'n
verklaring verschenen van de
atoom-explosie in -Rusland.
Er zou namelijk atoom-ener
gie gebruikt worden om tus
sen de Oeral en de Kaukasus
een kanaal te graven en de
bedding yan de Ob en de
Jenissei te verplaatsen. Een
zekere ingenieur Davidof zou
een weg willen banen door de
Oeral en het Kazangebergte
en de laagte tussen Aralmeer
en Kaspische Zee irrigeren,
waardoor 30 millioen hectaren
land in cultuur gebracht zou
kunnen worden en 82 milliard
kilowattuur opgewekt, gepro
duceerd zou kunnen worden.
De woestijnsteppe Karakoem
en de Siberische laagvlakte,
landstreken zo groot als
Frankrijk, zouden in „bloeien
de tuinen veranderd worden,
waaraan de wereld kan zien,
wat een vredelievend volk
met de atoom-energie kan
doen". Wat jammer dat dit
aardse paradijs nu net in de
Sovjet-Unie moet komen te
liggen.
SOCIALISTEN CONTRA
KONING LEOPOLD.
De Belgische socialisten la
ten zich niet van hun frooiste
zijde zien in hun houding
tegenover Koning Leopold.
Of is dit hun ware gedaante?
De arbeiders oproepen om
zich te verzetten tegen recht
matige terugkeer van de ko
ning, wanneer de meerder
heid van het volk zich er voor
uitspreekt, lijkt ons ver be
neden de maat.
Dit alles wordt onder zeer
zware woorden gecamou
fleerd. Op het congres van 1.1.
Zondag is n.l. een resolutie
aangenomen, waarin wordt
verklaard, dat, indien de be
staande plannen der Belgi
sche regering om een volks
stemming te doen houden
over het al of niet terugkeren
van koning Leopold op de
Belgische troon, zullen wor
den uitgevoerd, (en nu komt
het) „de organisaties van so
cialistische arbeiders haar
plicht zullen vervullen door
met alle haar ter beschikking
staande kracht de democratie
te verdedigen". Kijk, dit zijn
nu van die huichelmethodes
die men zo graag laakt van
de machthebbers achter het
IJzeren Gordijn. Het lijkt ons
zeer ondemocratisch van de
Belgische socialisten om de
democratie zo te willen ver
dedigen. De volksstemming is
een zaak van de volksverte
genwoordiging de Senaat
heeft het voorstel al aangeno
men, de Tweede Kamer zal
binnenkort haar beslissing ne
men en dan lijkt het ons niet
meer dan normaal democra
tisch als ook de socialisten
zich onderwerpen aan de uit
spraak van devertegenwoor-
diging van het hele volk en
niet de meerderheid hun
dwingelandij trachtte op te
leggen. Het is te hopen dat
het gros van de arbeiders
meer gevoel voor de ware de
mocratie toont dan de heren
die congresseren.
Door de Kamer van Koop
handel voor Noord-Brabant is
een request gezonden aan de
leden van de Tweede Kamer
in verband met het wetsvoor
stel inzake de Loon- en In
komstenbelasting.
Daarbij is o.m. een staat
gevoegd, waaruit blijkt hoe
de koopkrachtverhoudingen
t.o.v. 1939, bij de verschillen
de inkomens, door de enorme
progressiviteit der Inkomsten
belasting, thans zijn vargroeid
tot een ongelooflijke onrecht
vaardigheid.
Wij laten hier de eindcijfers
van dit staatje volgen, dat
zeker voor onze lezers hoogst
interessant is:
Vergelijking koopkracht
1948 en 1939.
Gehuwden zonder kinderen.
Belastbaar
Koopkracht van
inkomen
Netto Inkomen
in 1948.
1948 in van
netto ink. 1939.
1.000
89.93%
2.000
86.29
3.000
83.06
4.000
72.50
5.000
66.09
6.000
63.76
7.000
62.12
8.000
56.88
9.000
55.13
10.000
53.84
12.000
51.35
14.000
46.04
16.000
45.16
18.000
44.22
20.000
43.53
25.000
41.73
30.000
40.14
35.000
39.—
40.000
37.83
45.000
36.89
50.000
36.16
100.000
31.55
Slechts 16 volhardt
in weigering.
„Kolonel Sluyter, dag kolonel
Sluyter", werd Vrijdagmiddag ge
roepen van het troepentransport
schip Zuiderkruis, toen het zich
los maakte van de kade in Rot
terdam. Het waren enige van de
te veel besproken deserteurs, die
een laatste afscheidsgroet toerie
pen aan hun commandant, die in
gesprekken van man tot man met
deze afgedwaalde lieden hen op
het rechte pad had teruggebracht.
Het was wel zeer treffend te zien
hoe blij de deserteurs waren aan
dek van het schip te zijn, waar
zij zich in vrijheid bewogen tussen
de andere militairen, waar slechts
de officieren van het depót
Schoonhoven hen konden herkert-
nen als voormalige deserteurs.
De speciale N.N.P.-verslagge-
ver maakte voor ons blad deze
reportage van het vertrek van de
„Zuiderkruis", het troepenschip,
waarop naast enige honderden
anderen ook de deserteurs uit het
depót Schoonhoven naar Indone
sië worden vervoerd.
Aan boord wisten de bijna dui
zend andere soldaten niet wie
aanvankelijk geweigerd hadden
naar Indonesië gaan. Nu de schuit
eenmaal begon te waren, waren
allen gelijk. Voor 161 man was
het desertievraagstuk op zeer ge
lukkige wijze volledig opgelost.
Een van die 161 voormalige de
serteurs was wel zeer duidelijk
dankbaar voor deze afloop. Bij
het inschepen had elke man twee
(zeldzaam goede) pakjes cigaret-
ten gekregen. Toen het water
schip en wal begon te scheiden,
werkte hij zich naar de railing,
riep „zijn" kolonel en wierp hem
een van de twee kostbare pakjes
toe. Het was de enige methode om
nog te doen blijken hoezeer hij het
op prijs stelde dat een verstandig
woord te juister tijd gesproken,
hem er van afgebracht had ver
scheidene jaren celstraf te riske
ren. Het was ook voor kolonel
Sluijter zeker een voldoening ge
vend moment. Deze man, die de
afgelopen veertien dagen zijn
overredingskracht, zijn tropener-
varing en zijn vaderlijk gevoel
voor de troep tot het uiterste heeft
gegeven om onbezonnen besluiten
te voorkomen, om te bereiken dat
gewone Nederlandse jongens niet
jarenlang een misdadigerslot ten
deel zou vallen, om alle moeilijk
heden uit de weg te ruimen, die
de weigeraars belemmerden aan
boord te komen, deze man vond
de bekroning van zijn inspanning
en zijn systeem toen hij zaa hoe
161 man, die tezamen een kleine
700 iaar celstraf tegoed hadden,
nu als vrij man de tocht naar de
Oost aanvaardden.
Het vertrek.
Nadat denenen, wier positie
nog ni<*t duidelijk was of wier li
chamelijke toestand nog twijfel
mogelijk maakte, »varen afgeval
len, stonden er in alle vroegte
Vrijdagmorgen 193 man aange
treden, die tot dan toe beschouwd
waren als deserteurs. Tot hen is
stuk voor stuk het dienstbevel ge
richt bagage op te pakken en in
de auto te klimmen teneinde naar
de boot gebracht te worden. Het
resultaat was, dat 182 soldaten
eieren voor hun geld kozen en
aan het dienstbevel gehoor gaven.
Elf mannen bleven weigeren en
werden in arrest gesteld. Toen de
colonne auto's in Rotterdam de
passagiers had afgeleverd, werden
deze 182 militairen niet langer als
deserteurs beschouwd, want zij
waren gegaan. Maar de ver
moeienissen van de bijna geheel
doorwaakte nacht en de aanblik
van de loopbrug, die wel erg de
finitief in de richting van het
schip wees, deed nog 21 man de
moed ontzinken. Zij weigerden
plotseling aan boord te gaan. Hun
is toen tot driemaal toe daartoe
bevel gegeven, maar zij bleven
weigeren. Er is geen hard woord
gevallen en er is zeker geen ge
weld gebruikt. De weigeraars wer
den in arrest gesteld en naar het
detentiekamp Nieuwersluis ver
voerd. Zo goed als de anderen,
die wel gegaan zijn, wisten zij wat
de gevolgen moeten zijn: krijgs
raad. Na de behandeling van hun
zaak daar, kunnen zij zich nog
eenmaal bedenken, maar dat moet
dan geheel eigener beweging gaan.
Wanneer zij, dadelijk na het von
nis, te kennen geven, dat zij als
nog naar Indonesië wensen te
gaan, worden zij daartoe in de ge
legenheid gesteld. Voeren zij hun
dienst in de tropen dan naar te
vredenheid uit, dan wordt de straf
niet ten uitvoer gelegd. Gezien de
ervaringen met deze mogelijkheid
in het afgelopen jaar opgedaan,
is het evenwel niet waarschijn
lijk, dat veel meer dan vijf of zes
van deze 32 deserteurs werkelijk
nog zullen vertrekken. De overi
gen zullen waarschijnlijk besluiten
liever enige jaren gevangenisstraf
op te knappen dan hun plicht in
de tropen te doen. En waarom?
De reden.
Van de oorspronkelijke 193
man, zijn er slechts zeven, die om
politieke redenen weigeren naar
Indonesië te gaan. De anderen
zijn bang of zij kunnen het ouder
lijk huis niet loslaten. Een sterk
voorbeeld daarvan is wel de mi
litair, die na een gesprek met de
kolonel had besloten om uit te
varen en die van dat besluit zijn
ouders telefonisch op de hoogte
mocht stellen. Hij sprak met va
der en moeder, maar een van de
familieleden deed nog de medede
ling, dat er een brief onderweg
was. Die brief zou evenwel aan
komen op een tijdstip, waarop de
„Zuiderkruis" reeds zou varen.
Dat was te erg, de jongen besloot
liever de brief af te wachten dan
naar Indonesië te gaan. Dat hij
daarmede een krijgsraadvonnis op
zijn hals haalt, vindt hij misschien
een vervelende omstandigheid,
maar de brief moest eerst gelezen
worden en kon zeker niet worden
nagezonden
In meer of mindere mate is het
met bijna allen zo geweest. Maar
verreweg de meesten hebben hun
verwrongen gevoelens weten te
overwinnen en zij zijn als gewone
soldaten aan boord gegaan. Som
migen voelden zich misschien wat
teleurgesteld, omdat zij nu plotse
ling geen „martelaar" meer waren.
Zij hadden zelf het besluit geno
men om de valreep over te gaan
en niemand had hen ook maar een
zetje gegeven. De onwennigheid
van plotseling normaal militair te
zijn in plaats van „een van de
gevallen waarover de Kamer
spreekt" zal evenwel spoedig slij
ten.
Wanneer deze jongens in In
donesië komen, lopen zij heus niet
met een etiket „ik was deserteur".
Zij worden opgenomen in de troep
en de omstandigheden zijn daar
zo, dat zij zelfs geen uitzonderings
positie meer willen of kunnen in
nemen. Komen zij straks terug,
dan komen zij als militairen, die
hun plicht voor het vaderland de
den, die een stuk mannenwerk
verzet hebben en die frank en vrij
de toekomst tegemoet kunnen
gaan. Zij staan er dan vrij wat
beter voor dan degenen, die daar
na uit de gevangenis komen. Ver
scheidene jaren Leeuwarden is
niet zo'n erg gezochte aanbeve
ling
(Nadruk verboden). K.
Het kan trouwens ook niemand
zijn ontgaan, dat de wonden, die
oorlog, honger en ellende hebben
geslagen, dieper liggen dan aan
de verwoeste gebouwen of van de
vale gezichten valt af te lezen.
Er leeft geen vertrouwen meer
in deze mensen, die een droom
boven zich hebben zien ineenstor
ten, nadat zij met vanen en trom
petgeschal waren binnengemar-
marcheerd in een onwerkelijke we
reld waar kracht hoger ge
waardeerd werd dan goedheid en
staal meer waarde had dan brood
en die met onbarmhartige hand
zijn teruggestoten uit de glorie
van hun verbeelding tot zij beten
in het stof van hun verpulverde
steden.
Er bestaat over het algemeen
genomen geen belangstelling
meer voor het woord der politieke
en geestelijke leiders die er voor
een groot gedeelte ook bij waren
toen de grote opmars begon en
voor zover zij er niet bij waren
toch niet de kans hebben gezien
op het onjuiste van die beginnen
de opmars ook maar te wijzen.
Want dit is het, wat men tel
kens en telkens weer hoort als
er over gesproken wordt: „Na
tuurlijk krijgen wij de schuld van
dit alles te dragen, natuurlijk.
Maar er wordt niet meer gespro
ken over het feit, dat geestelijke
zowel als andere autoriteiten in de
eerste jaren soms lang niet zo af
wijzend tegenover de Beweoing
stonden, als zij nu wel willen
voorgeven. Wir aber wir sind
fertig, hóren Sie, fertig sind wir."
En dan deint het verhaal voort
in eindeloze golven van diepste
ellende. Geen klachten wel een
klaagzang uit de donkerste diepte
van geschokt vertrouwen in men
sen, beweringen van mensen, cul
turele waarde en zelfs godsdien
stige beginselen. Het wordt een
onbedwingbare bergstroom van
verwijten, van teleurstellingen op
wellend uit de ziel van een man,
die gegaan is door de diepste poe
len van menselijke ellende.
Na een opmars van vijftien jaar
hard werken, van ontberingen in
harde dienst aan alle fronten fron
ten van Europa, met aan het ein
de niet de overwinning met fan
fares, parades, ridderkruisen en
nieuwe huizen in een nieuwe we
reld, maar een catastrophale in
eenstorting, dieper nog door de
geestelijke leegte waarin millioe-
nen zielen medogenloos werden
neergesmeten alsals, ja als
die duizenden jonge lichamen die
neergestoten werden in de laaien
de ovens van Theresienstadt en
Auswitsch.
Na een niet zo heel zachtzin
nige bezetting door de Amerikaan
se troepen, zes weken later de
„ruil" met Rusland. Het vier-en-
twintig uur plunderverlof een
orgie van bloeddorst, roof en
vrouwenschennis. Er zijn wrange
anecdotes uit die eerste dagen in
omloop. Anecdotes waarvan er
sommigen naar het buitenland in
verwrongen vorm zijn doorgesij
peld, maar die zich hebben afge
speeld in werkelijkheid en bij
levende mensen. Zoals deze:
Een aantal Russen zijn ergens
vanuit de geheimzinnige diepten
AFTREK
VOOR MEEWERKENDE
KINDEREN IN DE
VERMOGENSAANWAS-
BELASTING.
In veel bedrijven, vooral in
landbouwbedrijven, hebben
de kinderen, van klein tot
groot, meegewerkt zonder
daarvoor loon te ontvangen.
Voor de minderjarige kinde
ren was dit ook niet toege
staan en voor de Inkomsten
belasting heeft de Inspecteur
dan ook terecht deze bedra
gen bijgeteld.
Indien de Inspecteur deze
spaargelden van de kinderen
ook bijtelt voor de vaststelling
van het eindvermogen, dan is
dit minder juist.
Ten le wordt er dan ten
onrechte Vermogensheffing
Ineens van geheven en bo
vendien is het wellicht mo
gelijk, om, indien de saldi als
schenkingen wordt aange
merkt, ze buiten de Vermo-
gensaanwasbelasting te hou
den. Dit is mogelijk, als de
schenkingen minder dan 200
gulden per jaar per kind heb
ben bedragen.
In het algemeen is het dus
voordeliger om de spaargel
den der kinderen als hun ei
gen vermogen aan te geven.
Heeft een schenking meer
dan 2000.per jaar bedra
gen, dan valt de schenking
onder het schenkingsrecht,
(over de schenkingen volgt
nog een volgend artikel).
Voor de in het bedrijf mee
werkende kinderen geeft de
Leidraad een tegemoetkoming
voor de Vermogensaanwasbe-
lasting. Hebben deze kinde
ren, indien zij 18 jaar of ou
der waren, geen hoger zak
geld of loon dan 3.per
week ontvangen, dan mag de
Vader van zijn aanwas af
trekken 500.per kind
voor ieder jaar dat het kind
heeft meegewerkt zonder loon.
Vooral in landbouwbedrij
ven, waar 't meewerken zon
der loon gebruikelijk was,
geeft deze tegemoetkoming 'n
flinke verlichting.
De Inspecties zijn echter
niet zo vrijgevig dat zij voor
elk meewerkend kind 500.
per jaar aftrek geven. Is er
b.v. een landbouwbedrijf van
10 H.A. en waren er 4 mee
werkende kinderen, dan geeft
de Inspectie b.v. slechts af
trek voor 1 of 2 kinderen.
Voor de overige kinderen was
er geen werk op zo'n klein
bedryf, vooral als de Vader
zelf nog meewerkte.
Ik betwijfel of dit wel juist
is. Op de eerste plaats omdat
men deze maatregal niet zo
gemakkelijk kan nemen bij
niet-landbouwbedrijven, b.v.
een kruidenier. Daar gaat
men de omzet ook niet na,
om vast te stellen hoeveel
kinderen meegewerkt kunnen
hebben. Het spreekt vanzelf
dat ze voor een kruidenier
ook niet wordt gegeven voor
al zijn kinderen boven de 13
jaar, die mogelijk wel eens
een keer mee hielpen, maar
het al of niet noodzakelijke
van een aantal meewerkende
kinderen is hier veel moeilij
ker vast te stellen.
Terdege moet toch ook re
kening worden gehouden met
de aard van het bedrijf. In de
tuinbouw is al zeer veel werk
op een klein stukje grond. De
ene boer zal zijn land ook al
intensiever bewerken dan de
andere. Indien dus vaststaat
dat de kinderen boven de 18
jaar hebben meegewerkt, dan
is het naar mijn mening niet
juist om de aftrek voor enke
le kinderen te schrappen, al
leen „omdat het bedryf niet
groot genoeg was".
Als een boer zijn 4 zoons
op zijn eigen bedrijf hield en
alle moeite deed om uitzen
ding naar Duitsland te voor
komen, dan gaat het niet aan
om de vrijstelling voor slechts
2 zoons te geven. Deze vier
zoons zaten misschien des
middags om 4 uur al te kaar
ten, terwijl de enigste zoon
van de buurman wellicht de
halve nacht nog doorploeter
de, maar het werk van de 4
zoons heeft in ieder geval bij
gedragen tot de aanwas van
de Vader en die heeft naar
zijn mening recht op aftrek
voor alle vier.
Als regel is het zo, dat, als
er 4 zoons hebben meege
werkt, er inderdaad ook wel
reden toe geweest is, b.v. het
ver uiteen liggen van de lan
derijen, tuinbouw enz.
Waarom voor dochters de
aftrek vaak lager gesteld
wordt, is mij niet duidelijk.
De man, die alleen maar doch
ters heeft, moet het er mee
doen, en als regel ploeterden
ze even hard mee.
Bij de definitieve aanslag is
het wel raadzaam om hieraan
nog eens aandacht te beste
den en Uw aanspraken op
volledige aftrek kenbaar te
maken.
Van Loon.
van het Russische Rijk op hun
karren komen aanrijden en inge
kwartierd in een van de weinige
flatgebouwen, die vooral in de
buitenwijken nog overeind staan.
Er is een W.C. met waterspoeling
in de hal voor sommige Rus
sen een openbaring en een on
weerlegbare aanwijzing van Ka
pitalisme. De een wast er zijn
voeten in, een ander zijn handen
en de kok tenslotte zijn aardap
pels. Die natuurlijk prompt weg
spoelen. Stomme verbazing, over
gaand in wilde woede over deze
onmiskenbare daad van sabotage.
Het koste tenslotte de bewoner 't
leven. En in het buitenland
wordt erom gelachen.
Of zoals zovele anderen, die U
al kent en die U bespaard wor
den, wrang van bittere humor,
sarcastische zelfsoot vernieti
ging van eigen leed.
Een uitweg? Er is geen uitweg
in de ogen van deze mensen, die
met handen en voeten gebonden
zijn aan een verloren verleden,
voor zover zij deze ledematen niet
geheel of gedeeltelijk in dat ver
leden hebben verloren, die niet
anders gekend hebben dan toren
hoge verheffing en bodemloze ver
nedering. Twee verloren oorlogen,
twee verdwenen generaties jeugd.
Verdrijving van huis én hof
bombardementen en daarna de
onafzienbare lijdensweg langs hui
zen zonder ramen, steden zonder
woonruimte, boerderijen zonder
voedsel.
Leiding? Er is geen leiding, geen
geloof in de ogen van deze onge-
lukkigen. Niet eens voldoende in
teresse is er voor het communis
me of voor welke politieke be
weging dan ook.
Secten afschrikwekkend van
strekking en ritueel woekeren als
gifplanten op deze menselijke ru
ines, en Uw verslaggever was in
Duitsland, toen het bericht bekend
werd, dat de politie ergens een
inval had gedaan, waar men op
het punt stond een naakt, aan
handen en voeten gebonden kind
als zoenoffer voor de „boze gees
ten" te slachten.
Er zijn hardwerkende studen
ten, die als het ware door leer
gierigheid bezeten zijn, maar ook
op dit terrein zijn het evenals
op dat van de secten, uitingen van
een gevaarlijk „escapeism"
zonder werkelijke, levensvatbare
basis.
Toch is er een grote verdraag
zaamheid tussen Katholieken en
Evangelischen, een verdraagzaam
heid die verblijdend genoemd mag
worden, als zij tenminste niet ook
eerder verklaard moeten worden
uit de allesdoordrenkende Apathie.
En toch waren er in de Tho-
maskirche hardwerkende musici
bezig een cantate te repeteren
een symphonieorkest met koor en
solisten met overgave musicerend
onder een beschadigd gewelf van
eeuwen her.
Er zijn zijn kernen van mense
lijke goedheid, van eerlijke gods
dienstzin en vóór alles: van een
heilige wil tot eerlijk opbouwwerk.
Maar het is een dunne bovenlaag
en zij is over het gehele land in
opgejaagde en geteisterde vlekken
verspreid. Het zijn missiestaties in
een verwilderd land, waar van
regelmatige zielzorg nauwelijks
sprake meer is, tengevolge van
ontheemding en vermenging van
de meest tegengestelde volksgroe
pen met een verschillend geloof
en verschillende zeden.
Ja, Duitsland is missieland ge
worden, maar een missieland,
waarin meer met leekenapostelaat
in de ruimste betekenis gewerkt
zal moeten worden dan met missi
onarissen zoals die naar de ove
rige missiegebieden worden uit
gezonden.
De enige uitweg loopt langs
een moeilijk begaanbaar en boch
tig pad, waarlangs vooral de be
woners van naburige landen zul
len moeten trachten de Duitsers
te bereiken, niet met het Kruis en
de Bijbel in de hand, maar met
uitgestoken hand en open hart en
met de wil vertrouwen te schen
ken in de hoop vertrouwen te
winnen, langzaam en met veel te
leurstellingen op de hoop toe.
In deze geest is ook het „Ge
nootschap tot Geestelijke Vernieu
wing" gevormd met het doel po
gingen die in deze richting door
individuele personen zowel als
door stands en religieuze or
ganisaties worden ondernomen, te
bundelen, te leiden, aan te wak
keren en te helpen. Het is dan
ook aan de inleiding, die Dr. K.
J. H. Halm onlangs voor een klein
gehoor in s'-Hertoqenbosch heeft
gehouden, dat enkele zienswijzen,
die in het tweede gedeelte van dit
verslag werden verwerkt, ontleend
zijn.
De vraag of iemand dan zijn
broeders hoeder zijn moet, heeft
in dit verband geen enkele waar
de meer voor belijders van een
geloof, dat barmhartigheid en
