[en Industriegebied geïsoleerd.
Waalwijkse en Langstraatse Courant
Veel gemin Geen gewin
Jongeren bespraken actuele problemen
Uit Binnen- en Buitenland
K.V.P.-Jongerencongres in Sittard.
LANGSTRAAT LIJDT REEDS SCHADE
VAN DE SPOORWEGPOLITIEK.
SHAKESPEARE IN OISTERWIJK.
WIJN EN AZIJN IN
DE LANGSTRAAT
Accountantskantoor J. VAN DIJK
VRIJDAG 27 JULI 1951.
Uitgever
Waalwijksche Stoomdrukkerij
ANTOON TIELEN
Hoofdredacteur
JAN TIELEN
Dit blad
verschijnt 2 x per week.
DE ECHO VAN HEI ZUIDEN
74e JAARGANG No. 60
Abonnement
17 cent per week
2.15 per kwartaal
2.40 franco p. p.
Advertentie-prijs
9 cent per m.M.
Contract-advertenties
sneciaal tarief.
OPGERICHT 1878
Bureaux GROTESTRAAT 205, WAALWIJK TEL. 2621
SCHOOLSTRAAT 11, KAATSHEUVEL. TEL. 2121
TEL.-ADRES „ECHO'
Met een congres, gewijd aan belangrijke actuele problemen,
vierde de Jongerenorganisatie van de K.V.P. Zaterdag en Zon
dag in het bisschoppelijk college te Sittard haar eerste lus
trum. Ongeveer 200 jonge mannen en vrouwen kwamen daar
bijeen om aan de hand van inleidingen over verschillende on
derwerpen te discussiëren, terwijl de Nederlandse voorvechter
van het federalisme, prof. dr. H. Brugmans, een enthousiaste
speech hield over de plaats vin Nederland in Europa. Een
Limburgse koffietafel besloot het congres naar 'slands wijs
en dus 's lands eer.
Er zijn enkele dingen die bij zo'n
congres sterk opvallen. Over de reis
er heen op een Zaterdagmiddag,
wanneer uitgerekend net de vacan-
ties goed beginnen en ge dus als
haring in een ton in de trein wordt
gepakt, praten we niet. Evenmin
over de terugreis op Zondagavond,
gedurende welke ge wél wat meer
speling, maar bij lange nog geen
zitplaats hebt. Dat zijn zo van die
kleine ongemakken die ge bij het
stralende weer op de koop toe
neemt.
Opvallend is de prettige geest die
op zo'n bijeenkomst van een 200
jongeren heerst. Men kan dit van
zelfsprekend vinden, maar wanneer
men bedenkt dat ge voor een groot
deel als wildvreemden tegenover
elkaar staat, pleit het toch wel voor
de goede geest als er van gedwon
genheid geen sprake is. Opvallend
is vervolgens het groot aantal jon
ge vrouwen dat zich voor de poli
tiek schijnt te interesseren: van de
200 aanwezigen waren niet minder
dan 25% dames! Een zeer hoog
percentage als men in onze omge
ving zo eens rondkijkt. Of elk van
deze „politieke vrouwen" door idea
lisme naar Sittard werden getrok
ken, is een andere vraag. Een der
de opvallend verschijnsel was de
verhouding tussen Noord en Zuid
en hiermee bedoelen wij speciaal
de getalsverhouding, waaruit inte
ressante conclusies getrokken kun
nen worden. Hoewel het congres in
het Zuiden van het land werd ge
houden, kwam de meerderheid der
deelnemers uit Noord, Oost en West.
Dit kan men vanzelfsprekend vin
den, maar de plaats van samen
komst en het karakter van de Zui
delijke provincies in aanmerking
genomen, is het toch niet zo logisch.
Een andere karaktertrek echter
maakt 't wel weer min of meer be
grijpelijk. Wij bedoelen dat hieruit
blijkt dat in het Zuiden ook de jon
geren niet bar politiekminded zijn.
Voornamer is evenwel dat ze het
elders althans in hogere mate zijn,
waaruit volgt dat Brabant en Lim
burg een voorbeeld hebben te ne
men. Verder zullen wij hier nu niet
op ingaan. Een ander feit dat wij
slechts opmerken is de eigenaardi
ge en tamelijk eenzijdige samen
stelling van de Jongerenorganisatie
zoals zij op het congres in Sittard
verscheen, een samenstelling die
zeker bepaalde voordelen, maar an
derzijds ongetwijfeld grotere na
delen heeft.
Wanneer wij ons nu met het con
gres zelf bezig houden, dan treft 't
allereerst dat de Jongerenorganisa
tie van de K.V.P. haar bestaans
recht in de afgelopen vijf jaar heeft
bewezen, maar dat zij het ook heeft
gedaan door dit congres zelf. Het
kan nog al hoog gegrepen lijken,
wanneer men bij zo'n gelegenheid
onderwerpen aansnijdt als „De hui
dige economische politiek in Neder
land", maar door de manier waarop
drs. P. C. W. M. Bogaers deze stof
behandelde, kreeg men 'n helderder
inzicht in de situatie waarin Neder
land momenteel in dit opzicht ver
keert. Daarnaast maakte de spreker
duidelijk in welke richting de op
lossing moet worden gezocht, al
sprak ook hij daarin natuurlijk niet
het laatste woord.
Onze huidige economische
politiek.
Deze moet, aldus drs. Bogaers,
gericht blijven op handhaving van
een redelijk welvaartspeil, welke
doelstelling later nog eens uitdruk-
kelijk op de eerste plaats werd ge
steld, op sanering van de betalings
balanspositie, op voldoende inves
tering om de jaarlijks toenemende
beroepsbevolking werkgelegenheid
te verschaffen en last not least op
de verwezenlijking van het defen
sieprogram. Om deze doeleinden te
realiseren moet er gestreefd worden
naar een zo hoog mogelijke natio
nale productie voor een zo groot
mogelijke export en een zo klein
mogelijke import.
Of dit mogelijk zal zijn, hangt
van een aantal binnen- en buiten
landse factoren af. Vooral met be
trekking tot de eerste moeten we
middelen zoeken om het gestelde
doel te bereiken. Daartoe behoren
o.a. productieverhoging, beperking
van consumptie en niet-productieve
investeringen en een juiste indus-
trialisatiepolitiek. Voorts bepleitte
drs Bogaers een nauwere samen
werking tussen kleine en middel
grote ondernemingen terzake van
de verkoop naar het buitenland en
van het wetenschappelijk research-
werk en een doeltreffende propa
ganda van het Nederlandse product
in het buitenland.
Wij kunnen hier uiteraard maar
een zeer sumiere samenvatting ge
ven van de voornaamste punten
van de inleiding van drs. Bogaers.
Er kwamen nog verschillende be
langwekkende aspecten naar voren,
zoals de vraag of productieverho
ging gezocht moet worden in een
verhoging van de efficiency in de
bedrijven, of in langer werken, en
de vraag of en in hoeverre de re
gering zich expresselijk dient bezig
te houden met het bevorderen van
de export. De beantwoording is niet
zo eenvoudig zoals in de praktijk
blijkt.
Meer eenvoud en meer arbeid.
's Zondags hield de psycholoog
dr. Th. A. M. Schreurs een inleiding
over „De waarden van meer een
voud en meer arbeid", sociaal-psy
chologisch, oftewel van maatschap
pelijk standpunt bezien. Hij hield
een warm pleidooi voor waarach
tigheid en waarachtig handelen en
oprechte samenwerking, zonder
achterdocht en wantrouwen. Als
tegenstelling tegen zijn ideaal van
eenvoud, waarachtigheid en sober
heid plaatste hij als kenmerken
van deze tijd onechtheid, het klak
keloos toegeven aan impulsen en de
neiging zich uit te leven. Dr.
Schreurs wees er op dat het van
groot belang is dat de leiding van
een groep of partij wordt toever
trouwd aan personen met de juiste
geestelijke gerichtheid, omdat zij de
leden in hoge mate beïnvloeden.
Onder meer arbeid verstond dr.
Schreurs in het onderhavige ver
band beter werken, met een betere
instelling en onder betere omstan
digheden, met meer begrip voor el
kanders behoeften als mens. Hij
pleitte er voor de arbeid te zien als
middel tot volle persoonlijke ont
plooiing en vroeg naast technische
en organisatorische deskundigen
deugdelijke mensenleiders om het
onderling vertrouwen te vergroten.
Bij de discussies kwam in het bij
zonder het vertrouwen tussen werk
gever en werknemer ter sprake in
verband met de verwezenlijking
van de P.B.O. Moet dit vertrouwen
er aan voorafgaan of moet het er
een gevolg van zijn? Over het al
gemeen was men wel van oordeel
dat er een wisselwerking is, maar
met dit te constateren is de oplos
sing nog niet gevonden.
Nederland in Europa.
In de slotzitting sprak dan prof.
dr. H. Brugmans over de plaats van
Nederland in Europa, uiteraard be
zien vanuit het standpunt van de
federalist. Hij begon met een plei
dooi over een vereniging van Eu
ropa, niet uit idealistische motieven,
maar uit bittere noodzaak, zowel
tegenover Rusland als tegenover
Amerika, zij het dat die noodzaak
heel verschillend is. Bovendien con
stateerde de spreker dat we of
we het willen of niet al stevig
op weg zijn om een deel van onze
souvereiniteit te verliezen door de
militaire samenwerking in het At
lantisch Pact, die ingrijpt in onze
nationale economie en daardoor
weer in onze budgetaire zelfstan
digheid. Dit gaat steeds verder.
Voor Nederland ziet prof. Brug
mans een belangrijke plaats gere
serveerd in de Europese federatie
ve gemeenschap. Daar Engeland
zich afzijdig heeft gehouden, heeft
Frankrijk de leiding genomen. In
dien nu Nederland meedoet, kan
Engeland niet meer afzijdig blijven,
daar het door vele banden met ons
land is verbonden. Daarom is het
goed dat Nederland heeft meege
daan met het plan-Schuman, maar
het is fout dat Nederland naar de
conferentie over een Europees le
ger slechts een waarnemer heeft
gestuurd. Iedere keer dat we een
waarnemer sturen waar we een
deelnemer hadden kunnen zenden,
maken we een fout, want Neder
land moet er bij zijn, betoogde prof.
Brugmans. De terughoudendheid
verklaarde hij uit de vrees dat de
idee van een federatief Europa nog
niet leeft in het Nederlandse volk
en daarom sprak hij de hoop uit dat
deze idee zou uitgroeien tot een be
geerte.
Deze magnifieke redevoering was
een waardig slot van dit Jongeren-
congres, waaraan elke gedachte aan
massa-demonstratie vreemd was en
waar bij de studie van ernstige pro
blemen een opgewekte sfeer heers
te. Politiek hoeft de mens niet uit
te drogen of te verzuren, ze kan
hem zich doen bezinnen, terwijl hij
een frisse geest houdt. Dat dit op
een Jongerencongres mogelijk is,
pleit voor de politieke jeugd. Dat
dit de niet- of anti-politieken maar
eens overwegen.
op deze wijze dus niet meer ver
voerd worden. Over „vrachtgoed"
praat men in de Langstraat dan ook
niet meer.
Daarbij komt dat de brug over de
Donge wegens personeelsbezuiniging
altijd blijft open staan. Een wagon
lading van Raamsdonksveer naar
Geertruidenberg (een afstand die
een wandelaar in 10 minuten aflegt)
volgt daarom niet de directe route,
maar wordt omgeleid via Waalwijk,
Den Bosch, Geldermalsen, Dor
drecht, Lage Zwaluwe
Veilig, snel, voordelig!
B.B.A. en de spitsuren.
Maar het is niet alleen de uit
schakeling van het spoorwegver
voer die de Langstraat voor nijpen
de problemen stelt. Men zou in
plaats van reizigerstreinen vele bus
sen kunnen inleggen en het goede
renvervoer desnoods kunnen op
vangen met vrachtwagens van for
maat.
Het busvervoer blijft echter op de
spitsuren onvoldoende omdat de
B.B.A., of elke andere busmaat
schappij eenvoudig niet in staat is
de duizenden arbeiders op een zelf
de tijdstip te vervoeren en vracht
auto's kunnen door de Langstraat
niet opschieten, omdat het tracé
van de bestaande nauwe weg een
Expressegoed boemelt van overweg tot overweg
- een grote verkeersweg is er niet en de
bus kan het niet aan
(Van een speciale verslaggever van „Persbelangen")
Als de Posterijen overwogen in bepaalde steden en dorpen
voortaan geen brieven meer te bestellen en er geen bussen
meer te lichten, zou er een storm van verontwaardiging op
gaan in het gehele land. Stel U voor dat U geen brieven
meer ontving en Uw familie en relaties niet meer kon be
reiken
Nee, P.T.T. doet zulke dingen niet, tante Pos bedient U trouw,
ook al moet zij er hier en daar op toeleggen, zoals in de Bies-
bosch, waar elke dag een motorboot uitvaart om 1 of 2 brie
ven op een afgelegen boerderij te bezongen. Zo'n brief kost
tóch een dubbeltje, alhoewel het staatsbedrijf er heel wat meer
voor neertelt om de post in zulke streken te bestellen.
Goede verbindingen zijn nu eenmaal landsbelang, zo denkt
P.T.T. er over. Helaas heeft men hier bij de Ned. Spoorwegen
een andere mening over.
lederwarenfabrieken gevestigd zijn
en tal van andere bedrijven zijn
aangewezen op een goede verbin
ding met de overige provinciën en
het buitenland, niet van de kaart
vlakken.
Een belangrijk industriegebied in
Nederland, waar de helft van alle
Nederlandse schoenen en een derde
van al onze overige lederwaren ge
maakt worden, zag zich plotseling
van een uitermate belangrijke
spoorwegverbinding beroofd. De
lijn rendeerde niet, oordeelde men
in Utrecht. Maar dit oordeel was
gebaseerd op een begrijpelijke er
varing met een voorwereldlijk
treintje, dat slechts twee keer per
dag van Den Bosch naar Lage Zwa
luwe op en neer reed, natuurlijk
geen rekening hield met aanvang
en sluitingstijd der fabrieken en al
leen reeds om het uiterlijk ge
schuwd werd door alle Langstraat
bewoners die er hoogstens voor de
grap een reisje in durfden maken.
Dat éne treintje, samengesteld uit
het oudste spoorwegmateriaal, was
alles dat de Nederlandse Spoorwe
gen aan een gordel van Nijverheid
wilden bieden, nadat deze jaren
lang vergeefs gestreden had voor
hetstel van het vooroorlogs vervoer.
Want na de bevrijding kwam in
de Langtsraat de trein niet dadelijk
terug. Jarenlang hebben Kamer van
Koophandel en burgemeesters ge
pleit voor hun belangen, die ook
nationale belangen zijn. Men kan
immers een belangrijk deel van Ne
derland, waar 125 schoen-, leer- en
behoorlijk autovervoer niet toelaat.
De expeditie van de fabrieken
wordt op onnodige kosten onthaald
omdat men vele malen moet rijden
met kleine bestelwagens over een
miserabele „cakewalk" vol gevaar
lijke bochten.
Reeds ondervindt men in de
Langstraat de weerslag van de ont
brekende spoorverbinding voor rei
zigers. Geen zakenman komt meer
voor zijn plezier naar de Lang
straat; waarom zou men daar over
schoenen gaan praten als men veel
gemakkelijker uitstapt te Best
Welke vertegenwoordiger reist er
graag naar Raamsdonk en Sprang?
Wie van de Langstraters durft er
nog op uit naar Amsterdam of
Maastricht?
Het gaat hier niet meer om het
locale belang. De Langstraat is een
uitermate voornaam industriegebied
dat uit alle delen van Nederland
bereikbaar moet zijn. Maar zo den
ken de Spoorwegen er blijkbaar
niet over. Men jaagt er de abonne
menthouders op kosten met extra
betaling voor abonnementen op de
bus, en handicapt de bedrijven, die
hun goederen nu sneller op andere
wijze moeten zien te vervoeren. En
dat alles omdat deze spoorlijn tij
dens het dolle avontuur met dat
voorwereldlijke treintje niet „ren
deerde"
32 Kilometer per dag.
Eén armetierig goederentreintje
sukkelt daar elke dag over het 32
kilometer lange traject door de
Langstraat. Voor elke overweg stopt
het, de treingeleider snelt naar vo
ren en moet de bomen sluiten, dan
kunnen de vehikels de weg pas
seren en draait de conducteur de
slagbomen weer open. De trein
wacht natuurlijk tot de conducteur
is ingestapt en zo sukkelt men
anno 1951 verder van overweg
tot overweg.
En er zijn 25 overwegen op dit
traject.
Voeg daarbij het afhaken of aan
koppelen in de stations van één of
meer wagons, en U kunt zich voor
stellen met welke snelheid deze
„verbinding" het goederenverkeer
in de Langstraat onderhoudt. „Ex-
presgoed", te Waspik aangeboden,
komt pas 36 uur later op de plaats
van bestemming. Fruit, bloemen,
bioscoopfilms welke diezelfde avond
elders moeten draaien en vele an
dere belangrijke artikelen kunnen
Na Romeo and Juliet en A Mid-
summernightsdream, brengen de
Ghesellen van den Spele thans het
derde Shakespeare-spel na de oor
log, n.l. het minder bekende „Veel
Gemin, geen Gewin", (Loves la
bour is lost).
Wij hebben ons afgevraagd: heeft
de Shakespeare van dit spel ons nog
veel te zeggen? en onder „ons" ver
staan wij dan het publiek dat het
Oisterwijkse Natuurtheater bezoekt,
de doorsnee-mens van tegenwoor
dig. Wij hebben tijdens de opvoe
ring Zondag j.l. onze ogen laten
gaan over het talrijke publiek, wij
hebben na de voorstelling getracht
de reacties van de toeschouwers zo
nauwkeurig mogelijk waar te ne
men; en het resultaat hiervan is,
dat wij moeten zeggen: neen, zo bar
veel indruk maakt deze Shakespea
re niet meer.
Er waren mensen die het wel
boeiend en mooi vonden, maar het
grootste gedeelte van het publiek
toonde zich, voor zover wij na heb
ben kunnen gaan, niet geheel be
vredigd.
Lag dit aan de uitbeelding door
de geroutineerde Oisterwijkse ama
teurs? Zeer zeker niet. De regie
heeft terecht getracht het accent zo
veel mogelijk van de vele al te toe
gespitste dialogen af te schuiven
naar het optreden van de bij uit
stek komische figuren als van Boer
Dikkop, Don Adriano de Armado,
de Spanjaard die met zijn page Mot
verrukkelijke passages speelde,
naar Nathanalenael, de dorpsgees
telijke, Holofernes de dorpsonder
wijzer, en Dom de gerechtsdienaar.
Wanneer deze figuren optraden,
dan kwam er leven in het spel, dan
zagen ook de andere personages
kans zich uit de strikken van de
spitse, ingewikkelde dialoog los te
maken en het spel te spelen zoals
we dat in het Oisterwijkse Natuur
theater gewend zijn: luchtig en zeer
sierlijk. Maar veelal liet het spel
dit niet toe en moesten de hoofdrol
vertolkers zich moeizaam door hele
brokken tekst heenworstelen die
zeer moeilijk te zeggen waren,
waarvan een zeer groot gedeelte
voor het publiek verloren ging, door
de overdaad aan spitsvondigheden
ook, maar vooral door het feit dat
dergelijke teksten te veel moeilijk-
Door Nomis.
Abdicatie.
heden opleveren voor de spelers.
Jos van de Bruggen bijvoorbeeld
een voortreffelijk speler met karak
ter en een zeer persoonlijke stijl
volle manier van doen, wist onge
twijfeld een aanvaardbare figuur
op het toneel te zetten, maar hoe
veel verloor zijn spel niet aan aan
trekkelijkheid wanneer hij zich een
tekst hoorde zeggen die veel geleek
op een taalkundig labyrinth. Even
zo verging het Mej. D. Nouwens, de
uitnemende vrouwelijke hoofdrol-
vertolker.
Graag, al te graag werden dus de
andere scènes uitgebuit, waarin we
de bovengenoemde figuren zagen
optreden en heel begrijpelijk is dan
dat hier het evenwicht wel eens
verstoord werd door een al te ko
mische, burleske uitbeelding.
Och, dit zijn slechts enkele criti-
sche opmerkingen, waarmee wij in
genen dele willen zeggen dat ge in
het Oisterwijkse Natuurtheater geen
genoeglijke uren zoudt kunnen be
leven. Ge hebt nog altijd te doen
met een groep voortreffelijk spe
lende dilettanten, met één van de
beste en mooiste Natuurtheaters
van Nederland, met een fleur van
goed gekozen costumes, met een
regie die door de heer Jos Molen
kamp uitstekend gevoerd werd. En
Shakespeare, laat hem dan voor
vele moderne mensen niet alles
meer te zeggen hebben, blijft een
„reus" van een toneelschrijver.
Laat de geest en de vorm van dit
„Gemin" ons enigszins vreemd zijn
geworden, het „Gewin" bestaat
hierin dat we naast te veel van spe
ler en toeschouwer vergende scènes,
veel momenten hadden waarin de
geest over de acteurs vaardig werd
en we genoten van taferelen waar
van we de verrukte toeschouwers
waren.
Administraties
Belastingen onder leiding van
oud-controleur der belastingen.
Grotestraat 180. Tel. 332
WAALWIJK
(in gebouw Nederl.
Handel maat schappij.)
DE TRAGIEK VAN EEN
GROOT MAN.
Zelden zal bij 't sterven van een
mens de tegenstelling tussen de
hoogste roem en eer en de diepste
vernedering zo sterk hebben ge
sproken als bij de dood van Maar
schalk Pétain j.l. Maandag. In 1916
de gevierde held van Verdun, die
de Duitsers daar ten koste van ont
zaggelijke offers aan mensenlevens
tot staan bracht, werd hij in 1945
ter dood veroordeeld als collabo
rateur met dezelfde vijand en het
was slechts gratie die dc executie
voorkwam in de vorm van levens
lange gevangenisstraf. In 1917 de
redder van een gedemoraliseerd
Frans leger, stond hij in 1945 te
recht als vernietiger van de- Derde
Republiek. Was Pétain in de eer
ste oorlog een groot legeraanvoer
der, in de tweede wereldoorlog
was hij 'n zielig staatsman, die niet
tegen de taak die hem op de schou
ders werd gelegd, was opgewassen.
Zo heeft Pétain, in 1856 geboren,,
een veelbewogen leven gehad. In
1914 was hij nog kolonel, maar ge
durende de eerste wereldoorlog
maakte hij snelle promotie en in
1917 werd hij benoemd tot opper
bevelhebber van alle Franse legers
en na de wapenstilstand volgde
zijn bevordering tot maarschalk.
Tussen de twee oorlogen vervulde
Pétain verschillende hoge militai
re functies. In 1939 werd hij be
noemd tot gezant bij Franco, maar
in Mei 1940 werd hij teruggeroe
pen voor het vice-premierschap en
toen Paul Reynaud op 16 Juni af
trad, werd Pétain premier en nog
dezelfde dag diende hij bij de Duit
sers een verzoek om wapenstil
stand in. Op 10 Juli werd hij hoofd
van de Franse staat met als rege
ringszetel Vichy. Deze meest onge
lukkige periode van Pétains leven
eindigde met de ineenstorting van
het Duitse leger, waarna hij zich
overgaf aan de Franse justitie, die
hem op 15 Augustus 1945 veroor
deelde. Bijna 6 jaar heeft Pétain
nog als gevangene doorgebracht,
tot hij 23 Juli in het bijzijn van zijn
75-jarige echtgenote stierf.
Niemand zal er aan twijfelen dat
Pétain een groot man was, maar
zijn grootheid was beperkt en dat
is zijn tragiek geworden. Na als
soldaat lauweren te hebben ge
oogst, werd hem een politieke taak
op de schouders gelegd, waartegen
hij niet opgewassen bleek. Dit
heeft hem van held tot veroordeel
de gemaakt en tot een teken van
tegenspraak. Het vonnis was hard,
maar wie zal beoordelen of 't on-
Een van de moeilijkste dingen in
's mensen leven is afscheid nemen.
Gij hebt natuurlijk allemaal wel
eens meegemaakt dat een goede
vriend (of vriendin) vertrok en
dat gij van hem (of haar) moest af
scheid nemen. Dan kreegt ge na
tuurlijk de traditionele brok in Uw
keel en het afscheid viel U moei
lijk. Wij kunnen dit begrijpen want
wij hebben zelf ook vaak afscheid
moeten nemen en meestal ging dat
helemaal niet makkelijk. Natuur
lijk, er komen ook gevallen voor,
waarvan ge zegt Ziezo, ik ben blij
dat die opgeduveld is, maar naar
onze mening behoren dergelijke
gevallen tot de uitzonderingen die
regels bevestigen.
Over het algemeen is het toch
zo dat men niet graag afscheid
neemt. Wy staan nu voor de moei
lijke taak om van U, lezersschaar
(knip knip) afscheid te moeten ne
men.
Deze „wijn en azijn" zal onze
abdicatie aankondigen. Na deze
keer komt er niets meer. Ge zult
onze rubriek niet meer lezen en
onze collega's zullen weer een ko
lom meer van de krant hebben te
vullen. Dat zal echter voor hen
niet zo moeilijk zijn, want onze
collega's beschikken over een grote
dosis fantasie.
Nochtans zult ge ons missen, le
zersschaar (knip knip) en wij zul
len U natuurlijk ook missen. Het
liefst hadden wij U allen de hand
gedrukt, maar dat zal wel moeilijk
gaan. vermoeden wij.
't Is uit.
Dc gemeenteraadsvergaderingen,
muziekfeesten, vergaderingen van
de K.A.B., de K.J.M.V., de K.A.J.,
de K.A.V., dc Fabrieksarbeiders-
bond. toneel- en voetbalverenigin
gen, ze behoren voor ons tot het
verleden. Een periode van ons le
ven wordt afgesloten. Een zeer be
langrijke periode, want wij waren
ons altijd van onze verantwoor
delijkheid bewust bij onze taak om
IJ voor te lichten en te vertellen
wat er allemaal gebeurde in onze
goede Langstraat. Toen wij aan
onze taak en later aan deze ru
briek begonnen, wisten wij ook
niet dat wij er al zo gauw mee
zouden ophouden1. Wij hadden in
onze geest al een succesvolle car
rière in de journalistiek (één van
de vele) uitgedacht, maar die zal
niet doorgaan.
Er zijn zo van die dingen die ge
van tevoren niet kunt voorzien. Ge
hebt ze te nemen zoals ze komen.
Hetgeen we dan ook doen.
Meen nu niet, lezers en lieve le
zeressen, dat dc dingen die wij nu
moeten nemen, zure appels voor
ons zijn. Helemaal niet. Wij gaan
de toekomst in zoals wij dat graag
willen, anders deden we het na
tuurlijk niet, maar wij vinden het
zo erg dat de konsekwentie van
deze keus het afscheid is, dat wij
nu van U moeten nemen. Als die
konsekwentie er niet was, dan zou
het voor ons geen moeite geven om
in ons nieuwe beroep binnen te
stappen, maar nu er die wel is,
wordt ons hart met droefenis ver
vuld en wij proeven de azijn van
het afscheid op onze tong, een
smaak die vele malen onaangena
mer is dan die van dc spiritualiën
van de kermis, weet U nog wel.
Maar goed, het moet gebeuren,
en moedig zoals altijd (een van on
ze karaktertrekken) zullen wij ook
deze moeilijkheid overwinnen, na-
demaal er toch niets anders op zit.
Welaan dan, wij gaan afscheid
van U nemen. In gedachten druk
ken wij U allen de hand. U allen
die wij wel eens ontmoet hehben
in lijfelijke tegenwoordigheid en
U allen die wij ontmoet hebben in
de geest. i.e. in deze (intelligente)
rubriek. Wij moeten apart afscheid
nemen van de vroede vaderen,
wier verrichtingen wij altijd met
wisselende belangstelling hebben
gadegeslagen en met hijkans pijn
lijke nauwkeurigheid voor hun me
deburgers hebben geregistreerd en
verteld.
Hel ga U goed, heel goed en ons
ook.
rechtvaardig was Het eeuwige en
onveranderlijke oordeel is over
hem uitgesproken, de geschiedenis
zal op den duur het menselijk
standpunt bepalen. Moge het een
afschaduwing zijn van het godde
lijke oordeel, opdat het rechtvaar
dig zij.
DE BEWAPENING VAN AMERIKA
Op het ogenblik beschikken de
V. S. over ongeveer tweemaal zo
veel gevechtsgroepen als een jaar
geleden 3.500.000 man staan ter
beschikking hetgeen gelijk staat
met 24 "divisies. Daar komt dan
nog een oorlogsmarine bij met
meer dan 1100 schepen en 2 1/3
divisies-marine-infanterie en een
luchtmacht van bijna 95 eskaders.