[en Industriegebied geïsoleerd. Waalwijkse en Langstraatse Courant Veel gemin Geen gewin Jongeren bespraken actuele problemen Uit Binnen- en Buitenland K.V.P.-Jongerencongres in Sittard. LANGSTRAAT LIJDT REEDS SCHADE VAN DE SPOORWEGPOLITIEK. SHAKESPEARE IN OISTERWIJK. WIJN EN AZIJN IN DE LANGSTRAAT Accountantskantoor J. VAN DIJK VRIJDAG 27 JULI 1951. Uitgever Waalwijksche Stoomdrukkerij ANTOON TIELEN Hoofdredacteur JAN TIELEN Dit blad verschijnt 2 x per week. DE ECHO VAN HEI ZUIDEN 74e JAARGANG No. 60 Abonnement 17 cent per week 2.15 per kwartaal 2.40 franco p. p. Advertentie-prijs 9 cent per m.M. Contract-advertenties sneciaal tarief. OPGERICHT 1878 Bureaux GROTESTRAAT 205, WAALWIJK TEL. 2621 SCHOOLSTRAAT 11, KAATSHEUVEL. TEL. 2121 TEL.-ADRES „ECHO' Met een congres, gewijd aan belangrijke actuele problemen, vierde de Jongerenorganisatie van de K.V.P. Zaterdag en Zon dag in het bisschoppelijk college te Sittard haar eerste lus trum. Ongeveer 200 jonge mannen en vrouwen kwamen daar bijeen om aan de hand van inleidingen over verschillende on derwerpen te discussiëren, terwijl de Nederlandse voorvechter van het federalisme, prof. dr. H. Brugmans, een enthousiaste speech hield over de plaats vin Nederland in Europa. Een Limburgse koffietafel besloot het congres naar 'slands wijs en dus 's lands eer. Er zijn enkele dingen die bij zo'n congres sterk opvallen. Over de reis er heen op een Zaterdagmiddag, wanneer uitgerekend net de vacan- ties goed beginnen en ge dus als haring in een ton in de trein wordt gepakt, praten we niet. Evenmin over de terugreis op Zondagavond, gedurende welke ge wél wat meer speling, maar bij lange nog geen zitplaats hebt. Dat zijn zo van die kleine ongemakken die ge bij het stralende weer op de koop toe neemt. Opvallend is de prettige geest die op zo'n bijeenkomst van een 200 jongeren heerst. Men kan dit van zelfsprekend vinden, maar wanneer men bedenkt dat ge voor een groot deel als wildvreemden tegenover elkaar staat, pleit het toch wel voor de goede geest als er van gedwon genheid geen sprake is. Opvallend is vervolgens het groot aantal jon ge vrouwen dat zich voor de poli tiek schijnt te interesseren: van de 200 aanwezigen waren niet minder dan 25% dames! Een zeer hoog percentage als men in onze omge ving zo eens rondkijkt. Of elk van deze „politieke vrouwen" door idea lisme naar Sittard werden getrok ken, is een andere vraag. Een der de opvallend verschijnsel was de verhouding tussen Noord en Zuid en hiermee bedoelen wij speciaal de getalsverhouding, waaruit inte ressante conclusies getrokken kun nen worden. Hoewel het congres in het Zuiden van het land werd ge houden, kwam de meerderheid der deelnemers uit Noord, Oost en West. Dit kan men vanzelfsprekend vin den, maar de plaats van samen komst en het karakter van de Zui delijke provincies in aanmerking genomen, is het toch niet zo logisch. Een andere karaktertrek echter maakt 't wel weer min of meer be grijpelijk. Wij bedoelen dat hieruit blijkt dat in het Zuiden ook de jon geren niet bar politiekminded zijn. Voornamer is evenwel dat ze het elders althans in hogere mate zijn, waaruit volgt dat Brabant en Lim burg een voorbeeld hebben te ne men. Verder zullen wij hier nu niet op ingaan. Een ander feit dat wij slechts opmerken is de eigenaardi ge en tamelijk eenzijdige samen stelling van de Jongerenorganisatie zoals zij op het congres in Sittard verscheen, een samenstelling die zeker bepaalde voordelen, maar an derzijds ongetwijfeld grotere na delen heeft. Wanneer wij ons nu met het con gres zelf bezig houden, dan treft 't allereerst dat de Jongerenorganisa tie van de K.V.P. haar bestaans recht in de afgelopen vijf jaar heeft bewezen, maar dat zij het ook heeft gedaan door dit congres zelf. Het kan nog al hoog gegrepen lijken, wanneer men bij zo'n gelegenheid onderwerpen aansnijdt als „De hui dige economische politiek in Neder land", maar door de manier waarop drs. P. C. W. M. Bogaers deze stof behandelde, kreeg men 'n helderder inzicht in de situatie waarin Neder land momenteel in dit opzicht ver keert. Daarnaast maakte de spreker duidelijk in welke richting de op lossing moet worden gezocht, al sprak ook hij daarin natuurlijk niet het laatste woord. Onze huidige economische politiek. Deze moet, aldus drs. Bogaers, gericht blijven op handhaving van een redelijk welvaartspeil, welke doelstelling later nog eens uitdruk- kelijk op de eerste plaats werd ge steld, op sanering van de betalings balanspositie, op voldoende inves tering om de jaarlijks toenemende beroepsbevolking werkgelegenheid te verschaffen en last not least op de verwezenlijking van het defen sieprogram. Om deze doeleinden te realiseren moet er gestreefd worden naar een zo hoog mogelijke natio nale productie voor een zo groot mogelijke export en een zo klein mogelijke import. Of dit mogelijk zal zijn, hangt van een aantal binnen- en buiten landse factoren af. Vooral met be trekking tot de eerste moeten we middelen zoeken om het gestelde doel te bereiken. Daartoe behoren o.a. productieverhoging, beperking van consumptie en niet-productieve investeringen en een juiste indus- trialisatiepolitiek. Voorts bepleitte drs Bogaers een nauwere samen werking tussen kleine en middel grote ondernemingen terzake van de verkoop naar het buitenland en van het wetenschappelijk research- werk en een doeltreffende propa ganda van het Nederlandse product in het buitenland. Wij kunnen hier uiteraard maar een zeer sumiere samenvatting ge ven van de voornaamste punten van de inleiding van drs. Bogaers. Er kwamen nog verschillende be langwekkende aspecten naar voren, zoals de vraag of productieverho ging gezocht moet worden in een verhoging van de efficiency in de bedrijven, of in langer werken, en de vraag of en in hoeverre de re gering zich expresselijk dient bezig te houden met het bevorderen van de export. De beantwoording is niet zo eenvoudig zoals in de praktijk blijkt. Meer eenvoud en meer arbeid. 's Zondags hield de psycholoog dr. Th. A. M. Schreurs een inleiding over „De waarden van meer een voud en meer arbeid", sociaal-psy chologisch, oftewel van maatschap pelijk standpunt bezien. Hij hield een warm pleidooi voor waarach tigheid en waarachtig handelen en oprechte samenwerking, zonder achterdocht en wantrouwen. Als tegenstelling tegen zijn ideaal van eenvoud, waarachtigheid en sober heid plaatste hij als kenmerken van deze tijd onechtheid, het klak keloos toegeven aan impulsen en de neiging zich uit te leven. Dr. Schreurs wees er op dat het van groot belang is dat de leiding van een groep of partij wordt toever trouwd aan personen met de juiste geestelijke gerichtheid, omdat zij de leden in hoge mate beïnvloeden. Onder meer arbeid verstond dr. Schreurs in het onderhavige ver band beter werken, met een betere instelling en onder betere omstan digheden, met meer begrip voor el kanders behoeften als mens. Hij pleitte er voor de arbeid te zien als middel tot volle persoonlijke ont plooiing en vroeg naast technische en organisatorische deskundigen deugdelijke mensenleiders om het onderling vertrouwen te vergroten. Bij de discussies kwam in het bij zonder het vertrouwen tussen werk gever en werknemer ter sprake in verband met de verwezenlijking van de P.B.O. Moet dit vertrouwen er aan voorafgaan of moet het er een gevolg van zijn? Over het al gemeen was men wel van oordeel dat er een wisselwerking is, maar met dit te constateren is de oplos sing nog niet gevonden. Nederland in Europa. In de slotzitting sprak dan prof. dr. H. Brugmans over de plaats van Nederland in Europa, uiteraard be zien vanuit het standpunt van de federalist. Hij begon met een plei dooi over een vereniging van Eu ropa, niet uit idealistische motieven, maar uit bittere noodzaak, zowel tegenover Rusland als tegenover Amerika, zij het dat die noodzaak heel verschillend is. Bovendien con stateerde de spreker dat we of we het willen of niet al stevig op weg zijn om een deel van onze souvereiniteit te verliezen door de militaire samenwerking in het At lantisch Pact, die ingrijpt in onze nationale economie en daardoor weer in onze budgetaire zelfstan digheid. Dit gaat steeds verder. Voor Nederland ziet prof. Brug mans een belangrijke plaats gere serveerd in de Europese federatie ve gemeenschap. Daar Engeland zich afzijdig heeft gehouden, heeft Frankrijk de leiding genomen. In dien nu Nederland meedoet, kan Engeland niet meer afzijdig blijven, daar het door vele banden met ons land is verbonden. Daarom is het goed dat Nederland heeft meege daan met het plan-Schuman, maar het is fout dat Nederland naar de conferentie over een Europees le ger slechts een waarnemer heeft gestuurd. Iedere keer dat we een waarnemer sturen waar we een deelnemer hadden kunnen zenden, maken we een fout, want Neder land moet er bij zijn, betoogde prof. Brugmans. De terughoudendheid verklaarde hij uit de vrees dat de idee van een federatief Europa nog niet leeft in het Nederlandse volk en daarom sprak hij de hoop uit dat deze idee zou uitgroeien tot een be geerte. Deze magnifieke redevoering was een waardig slot van dit Jongeren- congres, waaraan elke gedachte aan massa-demonstratie vreemd was en waar bij de studie van ernstige pro blemen een opgewekte sfeer heers te. Politiek hoeft de mens niet uit te drogen of te verzuren, ze kan hem zich doen bezinnen, terwijl hij een frisse geest houdt. Dat dit op een Jongerencongres mogelijk is, pleit voor de politieke jeugd. Dat dit de niet- of anti-politieken maar eens overwegen. op deze wijze dus niet meer ver voerd worden. Over „vrachtgoed" praat men in de Langstraat dan ook niet meer. Daarbij komt dat de brug over de Donge wegens personeelsbezuiniging altijd blijft open staan. Een wagon lading van Raamsdonksveer naar Geertruidenberg (een afstand die een wandelaar in 10 minuten aflegt) volgt daarom niet de directe route, maar wordt omgeleid via Waalwijk, Den Bosch, Geldermalsen, Dor drecht, Lage Zwaluwe Veilig, snel, voordelig! B.B.A. en de spitsuren. Maar het is niet alleen de uit schakeling van het spoorwegver voer die de Langstraat voor nijpen de problemen stelt. Men zou in plaats van reizigerstreinen vele bus sen kunnen inleggen en het goede renvervoer desnoods kunnen op vangen met vrachtwagens van for maat. Het busvervoer blijft echter op de spitsuren onvoldoende omdat de B.B.A., of elke andere busmaat schappij eenvoudig niet in staat is de duizenden arbeiders op een zelf de tijdstip te vervoeren en vracht auto's kunnen door de Langstraat niet opschieten, omdat het tracé van de bestaande nauwe weg een Expressegoed boemelt van overweg tot overweg - een grote verkeersweg is er niet en de bus kan het niet aan (Van een speciale verslaggever van „Persbelangen") Als de Posterijen overwogen in bepaalde steden en dorpen voortaan geen brieven meer te bestellen en er geen bussen meer te lichten, zou er een storm van verontwaardiging op gaan in het gehele land. Stel U voor dat U geen brieven meer ontving en Uw familie en relaties niet meer kon be reiken Nee, P.T.T. doet zulke dingen niet, tante Pos bedient U trouw, ook al moet zij er hier en daar op toeleggen, zoals in de Bies- bosch, waar elke dag een motorboot uitvaart om 1 of 2 brie ven op een afgelegen boerderij te bezongen. Zo'n brief kost tóch een dubbeltje, alhoewel het staatsbedrijf er heel wat meer voor neertelt om de post in zulke streken te bestellen. Goede verbindingen zijn nu eenmaal landsbelang, zo denkt P.T.T. er over. Helaas heeft men hier bij de Ned. Spoorwegen een andere mening over. lederwarenfabrieken gevestigd zijn en tal van andere bedrijven zijn aangewezen op een goede verbin ding met de overige provinciën en het buitenland, niet van de kaart vlakken. Een belangrijk industriegebied in Nederland, waar de helft van alle Nederlandse schoenen en een derde van al onze overige lederwaren ge maakt worden, zag zich plotseling van een uitermate belangrijke spoorwegverbinding beroofd. De lijn rendeerde niet, oordeelde men in Utrecht. Maar dit oordeel was gebaseerd op een begrijpelijke er varing met een voorwereldlijk treintje, dat slechts twee keer per dag van Den Bosch naar Lage Zwa luwe op en neer reed, natuurlijk geen rekening hield met aanvang en sluitingstijd der fabrieken en al leen reeds om het uiterlijk ge schuwd werd door alle Langstraat bewoners die er hoogstens voor de grap een reisje in durfden maken. Dat éne treintje, samengesteld uit het oudste spoorwegmateriaal, was alles dat de Nederlandse Spoorwe gen aan een gordel van Nijverheid wilden bieden, nadat deze jaren lang vergeefs gestreden had voor hetstel van het vooroorlogs vervoer. Want na de bevrijding kwam in de Langtsraat de trein niet dadelijk terug. Jarenlang hebben Kamer van Koophandel en burgemeesters ge pleit voor hun belangen, die ook nationale belangen zijn. Men kan immers een belangrijk deel van Ne derland, waar 125 schoen-, leer- en behoorlijk autovervoer niet toelaat. De expeditie van de fabrieken wordt op onnodige kosten onthaald omdat men vele malen moet rijden met kleine bestelwagens over een miserabele „cakewalk" vol gevaar lijke bochten. Reeds ondervindt men in de Langstraat de weerslag van de ont brekende spoorverbinding voor rei zigers. Geen zakenman komt meer voor zijn plezier naar de Lang straat; waarom zou men daar over schoenen gaan praten als men veel gemakkelijker uitstapt te Best Welke vertegenwoordiger reist er graag naar Raamsdonk en Sprang? Wie van de Langstraters durft er nog op uit naar Amsterdam of Maastricht? Het gaat hier niet meer om het locale belang. De Langstraat is een uitermate voornaam industriegebied dat uit alle delen van Nederland bereikbaar moet zijn. Maar zo den ken de Spoorwegen er blijkbaar niet over. Men jaagt er de abonne menthouders op kosten met extra betaling voor abonnementen op de bus, en handicapt de bedrijven, die hun goederen nu sneller op andere wijze moeten zien te vervoeren. En dat alles omdat deze spoorlijn tij dens het dolle avontuur met dat voorwereldlijke treintje niet „ren deerde" 32 Kilometer per dag. Eén armetierig goederentreintje sukkelt daar elke dag over het 32 kilometer lange traject door de Langstraat. Voor elke overweg stopt het, de treingeleider snelt naar vo ren en moet de bomen sluiten, dan kunnen de vehikels de weg pas seren en draait de conducteur de slagbomen weer open. De trein wacht natuurlijk tot de conducteur is ingestapt en zo sukkelt men anno 1951 verder van overweg tot overweg. En er zijn 25 overwegen op dit traject. Voeg daarbij het afhaken of aan koppelen in de stations van één of meer wagons, en U kunt zich voor stellen met welke snelheid deze „verbinding" het goederenverkeer in de Langstraat onderhoudt. „Ex- presgoed", te Waspik aangeboden, komt pas 36 uur later op de plaats van bestemming. Fruit, bloemen, bioscoopfilms welke diezelfde avond elders moeten draaien en vele an dere belangrijke artikelen kunnen Na Romeo and Juliet en A Mid- summernightsdream, brengen de Ghesellen van den Spele thans het derde Shakespeare-spel na de oor log, n.l. het minder bekende „Veel Gemin, geen Gewin", (Loves la bour is lost). Wij hebben ons afgevraagd: heeft de Shakespeare van dit spel ons nog veel te zeggen? en onder „ons" ver staan wij dan het publiek dat het Oisterwijkse Natuurtheater bezoekt, de doorsnee-mens van tegenwoor dig. Wij hebben tijdens de opvoe ring Zondag j.l. onze ogen laten gaan over het talrijke publiek, wij hebben na de voorstelling getracht de reacties van de toeschouwers zo nauwkeurig mogelijk waar te ne men; en het resultaat hiervan is, dat wij moeten zeggen: neen, zo bar veel indruk maakt deze Shakespea re niet meer. Er waren mensen die het wel boeiend en mooi vonden, maar het grootste gedeelte van het publiek toonde zich, voor zover wij na heb ben kunnen gaan, niet geheel be vredigd. Lag dit aan de uitbeelding door de geroutineerde Oisterwijkse ama teurs? Zeer zeker niet. De regie heeft terecht getracht het accent zo veel mogelijk van de vele al te toe gespitste dialogen af te schuiven naar het optreden van de bij uit stek komische figuren als van Boer Dikkop, Don Adriano de Armado, de Spanjaard die met zijn page Mot verrukkelijke passages speelde, naar Nathanalenael, de dorpsgees telijke, Holofernes de dorpsonder wijzer, en Dom de gerechtsdienaar. Wanneer deze figuren optraden, dan kwam er leven in het spel, dan zagen ook de andere personages kans zich uit de strikken van de spitse, ingewikkelde dialoog los te maken en het spel te spelen zoals we dat in het Oisterwijkse Natuur theater gewend zijn: luchtig en zeer sierlijk. Maar veelal liet het spel dit niet toe en moesten de hoofdrol vertolkers zich moeizaam door hele brokken tekst heenworstelen die zeer moeilijk te zeggen waren, waarvan een zeer groot gedeelte voor het publiek verloren ging, door de overdaad aan spitsvondigheden ook, maar vooral door het feit dat dergelijke teksten te veel moeilijk- Door Nomis. Abdicatie. heden opleveren voor de spelers. Jos van de Bruggen bijvoorbeeld een voortreffelijk speler met karak ter en een zeer persoonlijke stijl volle manier van doen, wist onge twijfeld een aanvaardbare figuur op het toneel te zetten, maar hoe veel verloor zijn spel niet aan aan trekkelijkheid wanneer hij zich een tekst hoorde zeggen die veel geleek op een taalkundig labyrinth. Even zo verging het Mej. D. Nouwens, de uitnemende vrouwelijke hoofdrol- vertolker. Graag, al te graag werden dus de andere scènes uitgebuit, waarin we de bovengenoemde figuren zagen optreden en heel begrijpelijk is dan dat hier het evenwicht wel eens verstoord werd door een al te ko mische, burleske uitbeelding. Och, dit zijn slechts enkele criti- sche opmerkingen, waarmee wij in genen dele willen zeggen dat ge in het Oisterwijkse Natuurtheater geen genoeglijke uren zoudt kunnen be leven. Ge hebt nog altijd te doen met een groep voortreffelijk spe lende dilettanten, met één van de beste en mooiste Natuurtheaters van Nederland, met een fleur van goed gekozen costumes, met een regie die door de heer Jos Molen kamp uitstekend gevoerd werd. En Shakespeare, laat hem dan voor vele moderne mensen niet alles meer te zeggen hebben, blijft een „reus" van een toneelschrijver. Laat de geest en de vorm van dit „Gemin" ons enigszins vreemd zijn geworden, het „Gewin" bestaat hierin dat we naast te veel van spe ler en toeschouwer vergende scènes, veel momenten hadden waarin de geest over de acteurs vaardig werd en we genoten van taferelen waar van we de verrukte toeschouwers waren. Administraties Belastingen onder leiding van oud-controleur der belastingen. Grotestraat 180. Tel. 332 WAALWIJK (in gebouw Nederl. Handel maat schappij.) DE TRAGIEK VAN EEN GROOT MAN. Zelden zal bij 't sterven van een mens de tegenstelling tussen de hoogste roem en eer en de diepste vernedering zo sterk hebben ge sproken als bij de dood van Maar schalk Pétain j.l. Maandag. In 1916 de gevierde held van Verdun, die de Duitsers daar ten koste van ont zaggelijke offers aan mensenlevens tot staan bracht, werd hij in 1945 ter dood veroordeeld als collabo rateur met dezelfde vijand en het was slechts gratie die dc executie voorkwam in de vorm van levens lange gevangenisstraf. In 1917 de redder van een gedemoraliseerd Frans leger, stond hij in 1945 te recht als vernietiger van de- Derde Republiek. Was Pétain in de eer ste oorlog een groot legeraanvoer der, in de tweede wereldoorlog was hij 'n zielig staatsman, die niet tegen de taak die hem op de schou ders werd gelegd, was opgewassen. Zo heeft Pétain, in 1856 geboren,, een veelbewogen leven gehad. In 1914 was hij nog kolonel, maar ge durende de eerste wereldoorlog maakte hij snelle promotie en in 1917 werd hij benoemd tot opper bevelhebber van alle Franse legers en na de wapenstilstand volgde zijn bevordering tot maarschalk. Tussen de twee oorlogen vervulde Pétain verschillende hoge militai re functies. In 1939 werd hij be noemd tot gezant bij Franco, maar in Mei 1940 werd hij teruggeroe pen voor het vice-premierschap en toen Paul Reynaud op 16 Juni af trad, werd Pétain premier en nog dezelfde dag diende hij bij de Duit sers een verzoek om wapenstil stand in. Op 10 Juli werd hij hoofd van de Franse staat met als rege ringszetel Vichy. Deze meest onge lukkige periode van Pétains leven eindigde met de ineenstorting van het Duitse leger, waarna hij zich overgaf aan de Franse justitie, die hem op 15 Augustus 1945 veroor deelde. Bijna 6 jaar heeft Pétain nog als gevangene doorgebracht, tot hij 23 Juli in het bijzijn van zijn 75-jarige echtgenote stierf. Niemand zal er aan twijfelen dat Pétain een groot man was, maar zijn grootheid was beperkt en dat is zijn tragiek geworden. Na als soldaat lauweren te hebben ge oogst, werd hem een politieke taak op de schouders gelegd, waartegen hij niet opgewassen bleek. Dit heeft hem van held tot veroordeel de gemaakt en tot een teken van tegenspraak. Het vonnis was hard, maar wie zal beoordelen of 't on- Een van de moeilijkste dingen in 's mensen leven is afscheid nemen. Gij hebt natuurlijk allemaal wel eens meegemaakt dat een goede vriend (of vriendin) vertrok en dat gij van hem (of haar) moest af scheid nemen. Dan kreegt ge na tuurlijk de traditionele brok in Uw keel en het afscheid viel U moei lijk. Wij kunnen dit begrijpen want wij hebben zelf ook vaak afscheid moeten nemen en meestal ging dat helemaal niet makkelijk. Natuur lijk, er komen ook gevallen voor, waarvan ge zegt Ziezo, ik ben blij dat die opgeduveld is, maar naar onze mening behoren dergelijke gevallen tot de uitzonderingen die regels bevestigen. Over het algemeen is het toch zo dat men niet graag afscheid neemt. Wy staan nu voor de moei lijke taak om van U, lezersschaar (knip knip) afscheid te moeten ne men. Deze „wijn en azijn" zal onze abdicatie aankondigen. Na deze keer komt er niets meer. Ge zult onze rubriek niet meer lezen en onze collega's zullen weer een ko lom meer van de krant hebben te vullen. Dat zal echter voor hen niet zo moeilijk zijn, want onze collega's beschikken over een grote dosis fantasie. Nochtans zult ge ons missen, le zersschaar (knip knip) en wij zul len U natuurlijk ook missen. Het liefst hadden wij U allen de hand gedrukt, maar dat zal wel moeilijk gaan. vermoeden wij. 't Is uit. Dc gemeenteraadsvergaderingen, muziekfeesten, vergaderingen van de K.A.B., de K.J.M.V., de K.A.J., de K.A.V., dc Fabrieksarbeiders- bond. toneel- en voetbalverenigin gen, ze behoren voor ons tot het verleden. Een periode van ons le ven wordt afgesloten. Een zeer be langrijke periode, want wij waren ons altijd van onze verantwoor delijkheid bewust bij onze taak om IJ voor te lichten en te vertellen wat er allemaal gebeurde in onze goede Langstraat. Toen wij aan onze taak en later aan deze ru briek begonnen, wisten wij ook niet dat wij er al zo gauw mee zouden ophouden1. Wij hadden in onze geest al een succesvolle car rière in de journalistiek (één van de vele) uitgedacht, maar die zal niet doorgaan. Er zijn zo van die dingen die ge van tevoren niet kunt voorzien. Ge hebt ze te nemen zoals ze komen. Hetgeen we dan ook doen. Meen nu niet, lezers en lieve le zeressen, dat dc dingen die wij nu moeten nemen, zure appels voor ons zijn. Helemaal niet. Wij gaan de toekomst in zoals wij dat graag willen, anders deden we het na tuurlijk niet, maar wij vinden het zo erg dat de konsekwentie van deze keus het afscheid is, dat wij nu van U moeten nemen. Als die konsekwentie er niet was, dan zou het voor ons geen moeite geven om in ons nieuwe beroep binnen te stappen, maar nu er die wel is, wordt ons hart met droefenis ver vuld en wij proeven de azijn van het afscheid op onze tong, een smaak die vele malen onaangena mer is dan die van dc spiritualiën van de kermis, weet U nog wel. Maar goed, het moet gebeuren, en moedig zoals altijd (een van on ze karaktertrekken) zullen wij ook deze moeilijkheid overwinnen, na- demaal er toch niets anders op zit. Welaan dan, wij gaan afscheid van U nemen. In gedachten druk ken wij U allen de hand. U allen die wij wel eens ontmoet hehben in lijfelijke tegenwoordigheid en U allen die wij ontmoet hebben in de geest. i.e. in deze (intelligente) rubriek. Wij moeten apart afscheid nemen van de vroede vaderen, wier verrichtingen wij altijd met wisselende belangstelling hebben gadegeslagen en met hijkans pijn lijke nauwkeurigheid voor hun me deburgers hebben geregistreerd en verteld. Hel ga U goed, heel goed en ons ook. rechtvaardig was Het eeuwige en onveranderlijke oordeel is over hem uitgesproken, de geschiedenis zal op den duur het menselijk standpunt bepalen. Moge het een afschaduwing zijn van het godde lijke oordeel, opdat het rechtvaar dig zij. DE BEWAPENING VAN AMERIKA Op het ogenblik beschikken de V. S. over ongeveer tweemaal zo veel gevechtsgroepen als een jaar geleden 3.500.000 man staan ter beschikking hetgeen gelijk staat met 24 "divisies. Daar komt dan nog een oorlogsmarine bij met meer dan 1100 schepen en 2 1/3 divisies-marine-infanterie en een luchtmacht van bijna 95 eskaders.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1951 | | pagina 1