dag.
i
VRVON Si IHtF.IISMAW
fweespaët
woeiii
prijzen
Wijde Wereld
UIT DE
HET HUIS ZONDER
SLEUTELS.
6
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 10 MAART 1952
6
ALLEEN GELDIG
WOENSDAG 12 MAART
DEN BOSCH
w
9
TILBURG
Voor
onze
le
zeressen
Men hoeft geen haute couture
te dragen om zeer charmant ge
kleed te zijn.
EARL DERR BIGGERS.
VERTALING VAN P. OREILLE.
SCHRIFTELIJKE EN TELEFONISCHE
BESTELLINGEN WORDEN HIEROP
NIET AANGENOMEN
„Doris Day Cap", een vlot
te dracht voor de moderne
vrouw, in 9 verschil- 75
lende modekleuren jLt
Leuk dameszakdoekje,
flinke maat 30 x 30 cm. In
10 moderne dessins 29c
Dameshemd met schouder
bandjes en ingewerkte buste-
vorm of directoire, wijde
pijp. Zalmkleurig a 35
fantasieweefsel
Plastic nagelborstel in ver
schillende aardige kleuren,
Engels model 25
Zephir, fijne kwaliteit, 80 cm.
breed, diverse dessins 1 70
en kleuren, per meter
Nyionko usen, ons bekende
merk „Deauville", 51 gauge,
30 denier, eerste kwa- C 90
liteit, diverse kleuren
Natuurjaegerwol, 4 draads,
zeer mooie kwaliteit, 1 55
per knot van 1 00 gram
Mottenzak, grote maat,
vervaardigd uit prima bruin
kraftpapier, geïmpregneerd met
D.D.T.; hanger met -4 60
vernikkelde haak
Chocoladehagelslag,
de originele kwaliteit, 55°
250 gram
Haring in olie, uitstekende
kwaliteit, groot blik 69c
Tafelmatjes, fraai gedeco
reerd, 3 stuks in Q|3>c
cellophane verpakt 7©
Gewatteerde deken,
2 pers. 160 x 210 cm., zijde
met satinet in terra, groen
en bordeaux
Corridormat in fraaie
dessins, 40x70 cm. 65
Hoge werkschoenen,
prima kwaliteit vetleder met
dubbele lederen zolen, twee
maal houtgepend, a 50
maten 39-43
Misschien heeft de leiding van de En
gelse Labourpartij indertijd gehoopt met
het verlies van de regeringsverantwoor
delijkheid de eenheid in de partij terug
te winnen. Dat zou tenminste een be
hoorlijk tegenwicht geweest zijn tegen de
nederlaag bij de verkiezingen geleden.
Het heeft niet zo mogen zijn. Wel heeft
het er even op geleken alsof Bevan zich
in het keurslijf van de partijdiscipline
zou wringen en hij heeft een tijdje blijk
baar zijn best gedaan om een goed par
tijman te zijn. Misschien is zijn persoon
lijk succes bij de verkiezingen hem ech
ter toch te groot geweest dan dat hij
uitsluitend om der lieven vrede wille zijn
afwijkende opvattingen zou laten voor
wat ze zijn. Eigenlijk waren de tegen
stellingen daar ook te fundamenteel voor.
Daarbij komt dan nog de grote persoon
lijke invloed van Bevan op de arbeiders,
een van de redenen waarom hij indertijd
in het kabinet werd opgenomen. Dit zijn
allemaal redenen geweest waarom het
Bevan en de zijnen moeilijk viel in het
partijgareel te lopen en waarom het
Attlee en de zijnen niet geraden leek
maatregelen te treffen tegen de rebels
gezinden. En tot overmaat van ramp
blijkt achteraf dat Bevans aanhang gro
ter is dan men gemeend had te moeten
verwachten, bijna een vijfde van de
fractie. Een ongeluk komt zelden alleen
en alsof het niet genoeg was dat Chur
chill de oppositie een week tevoren fijn
in een hoek kon duwen wegens haar
eigen manipulaties, moest nu op pijnlijke
wijze een innerlijke tweespalt aan het
licht treden die zelfs ernstiger is dan de
genen die er nauw bij betrokken zijn zelf
hadden verwacht.
Het eerste pijnlijke incident kwam,
toen Labour aan de regering wilde ver
wijten dat zij aan de Amerikanen toe
zeggingen had gedaan ten aanzien van
aanvallen op Mandsjoerije wanneer de
Chinezen de oorlog op Korea zouden uit-
breiden. Nu moet Attlee even goed als
Churchill geweten hebben dat de Labour-
regering indertijd zelf soortgelijke toe
zeggingen heeft gedaan aan de Verenig
de Staten. En toen hij deze zinloze aan
val deed, was het dus geen wonder dat
Churchill er gebruik van maakte om er
een boemerangeffect aan te geven. Het
geen moeilijk kon mislukken.
Rechtstreekse rebellie pleegde echter
Bevan vorige week, toen hij met een
aantal aanhangers, ondanks het uitdruk
kelijk consigne van de leiders, een af
wijkende stem uitbracht en daardoor de
verhoudingen in de Labourpartij voor de
hele wereld te kijk stelde. Het ging over
de defensie. De leiding van de fractie
had besloten met de lijn van het beleid,
dat trouwens door de vroegere Labour-
regering was opgesteld, in te stemmen,
maar een motie in te dienen waarin de
overtuiging werd uitgesproken dat deze
regering niet in staat zou zijn het plan
uit te voeren. Zo geschiedde. Eerst
sprak Churchill, vervolgens de Labour-
man Shinwell, minister van defensie in
het vorige kabinet, en toen Crossman,
lid van de linker groepering van Labour.
Deze laatste verklaarde de door zijn
partij ingediende motie niet te kunnen
steunen, niet om het al dan niet be
kwaam zijn van de conservatieve rege
ring, maar omdat er te weinig aandacht
werd besteed aan het sociale en econo
mische aspect van de verdedigingsuit
gaven. Volgens Crossman zouden die
met 250 millioen pond verminderd moe
ten worden, welk bedrag dan voor ex
port besteed moest worden. Hij meende
dat het gevaar niet lag in een dreigende
oorlog, maar in een dreigend bankroet
van de vrije wereld. Van deze woorden
kon Attlee zelf later niet veel meer goed
maken. Toen er dan ook gestemd werd,
werd de Labourmotie verworpen met
314 tegen 219 stemmen, waarbij onge
veer 60 socialisten zich van stemming
onthielden. Een motie van vertrouwen
in de regering werd aangenomen met
I 313 tegen 55 stemmen; deze tegenstem
men kwamen ook van rebellistische kant,
de rest van de fractie onthield zich.
De vraag is nu maar: hoe zal dit uit
eindelijk aflopen? Het spreekt vanzelf
dat de partijleiding die niet duit en niet
kan dulden. Het is al niet prettig als een
andere partij zich niet aan een afspraak
houdt, maar wanneer de eigen partij
gangers niet meer betrouwbaar zijn, blijft
er weinig meer over. Bevan zal dus voor
de keuze worden gesteld: zich onder
werpen of zich terugtrekken. Dinsdag zal
daarover beslist worden. Waarschijn
lijk zal hij de wijste partij wel kiezen,
voor zichzelf en voor Labour.
TRUMAN VRAAGT 7.9 MILLIARD
VOOR MILITAIRE EN ECONOMI
SCHE HULP.
President Truman heeft Donderdag 't
Congres officieel verzocht een bedrag
van 7900 millioen dollar te voteren voor
militaire en economische hulpverlening
aan de bondgenoten van de Verenigde
Staten, voor het belastingjaar eindigend
30 Juni 1953. In zijn boodschap aan bei
de Huizen van het Congres wees Tru
man op „de onderlinge afhankelijkheid
van de Verenigde Staten en hun bond
genoten in de vrije wereld". Hij ontken
de, dat de bijstand van de Verenigde
Staten aan andere landen „een soort van
liefdadigheid" was. Truman zeide: „Dit
zijn geen giften, die wij zo maar kunnen
aanbieden of terugnemen zonder te let
ten op het effect ervan op onze veilig
heid. De problemen van het voortbe
staan van Amerika zouden tot onbere
kenbare hoogte verveelvoudigd worden,
wanneer wij aan de Sowjet-Russische
bedreiging het hoofd zouden moeten bie
den zonder de steun en de hulp van an
dere landen." Hij hoopte dat men hierop
niet zou beknibbelen!
DE FRANSE REGERINGSCRISIS.
De Franse Nationale Vergadering
heeft de aanwijzing van Pinay tot mi
nister-president met 318 stemmen be
krachtigd. Als minimum hiervoor geldt
de volstrekte meerderheid van 313 stem
men.
Hij is de zeventiende minister-presi
dent van Frankrijk na de oorlog.
De overwinning van Pinay vormt een
grote verrassing voor de politieke waar
nemers, die van zijn nederlaag overtuigd
waren. Toch heeft men weinig vertrou
wen, dat het Pinay zal gelukken Frank
rijk de krachtige regering te geven, die
het nodig heeft om uit de ernstige poli
tieke en financiële crisis te geraken.
Pinay verklaarde tegenover journa
listen, dat de uitslag van de stemming
een grote verrassing voor hem beteken
de. „Ik dacht 296 stemmen te krijgen,
hetgeen eervol zou zijn geweest, en ver
wachtte rust te krijgen en dan te gaan
vissen".
Hij ontving de steun van 28 Gaulisten,
die tegen de uitspraak van hun partij om
zich van stemming te onthouden, heb
ben gehandeld.
Hij begaf zich vervolgens naar presi
dent Auriol en daarna begon hij zijn be
sprekingen teneinde tot de vorming van
een kabinet te komen.
GRATIFICATIE VOOR
ONDERWIJZERS.
Met terugwerkende kracht tot 1 Ja
nuari 1949 Zal aan leerkrachten werk
zaam bij het L.O. bij het volbrengen van
een diensttijd van 25, 40 of 50 jaar een
huldeblijk worden aangeboden.
Het huldeblijk bestaande uit een gra
tificatie of een geschenk of een combi
natie van beide verbonden uitgaven, mo
gen gedragen:
Bij een 25-jarig ambtsjubileum een
kwart maand salaris; bij een 40-jarig ju
bileum een balve maand salaris en bij
een 50-jarig jubileum een maand salaris.
KLOKKEN VOOR AMERIKA.
Straatcollecte een groot succes.
De voorzitter van het werkcomité
„Klokken voor Amerika", mr. L. G.
Kortenhorst, heeft enige mededelingen
gedaan over de voorlopige resultaten
van de nationale collecte, die op 16 Fe
bruari werd gehouden. Mr. Kortenhorst
zeide, dat het comité had geschat dat
deze straatcollecte ongeveer 60.000.
zou opbrengen, doch dit bedrag is
114.000 geworden. Hiermee zijn dus de
populaire collectes, die het Rode Kruis
en „De Emmabloem" houden, overtrof
fen.
Deze 114.000 zijn bijeengebracht
door 581 gemeenten en men wacht nu
nog de opbrengst uit de andere plaatsen
in Nederland, waaronder zich onder
meer Amsterdam, Rotterdam, 'Haarlem
en Utrecht bevinden.
HOEVEEL RADIO LUISTERAARS
TELT NEDERLAND?
Het aantal aangegeven radio-ontvang
toestellen in Nederland bedroeg op '1
Maart j.l. 1.649.775 tegen 1.634.846 op
1 Februari.
Op 1 Februari waren 484.620 aange
slotenen op het RijksradiOTdistributienet,
tegen 484.230 op 1 Januari.
BELANGRIJKE UITVINDING
TE WILLEMSTAD.
Nieuw systeem voor afrastering.
De technisch ambtenaar van het Wa
terschap „De Ruigenhil", de heer D.
Looij, heeft een opzienbarende uitvinding
gedaan op het gebied van afrastering.
Zij maakt 't gebruik van krammen,
spijkers en ander bevestigingsmateriaal
overbodig en kan gemonteerd worden op
alle soorten palen. Ook porseleinen pot
jes voor electrische afrasteringen zijn
door deze vinding overbodig geworden.
De materiaalkosten zijn voorts geringer
dan bij de tot nog toe gebezigde afraste
ringen.
Op Dinsdag 11 Maart a.s. zal in Ho
tel Bellevue te Willemstad de uitvinding,
waarop octrooi aan gevraagd is, ge
toond worden, terwijl ook een miniatuur
van een weide-afrastering volgens het
idee van de heer Looij zal worden ver
toond.
Mr. P. J. OUD VRAAGT ONTSLAG
als burgemeester van Rotterdam.
Bij de aanvang van de gemeenteraads
zitting in Rotterdam van Donderdagmid
dag heeft burgemeester Oud medege
deeld, dat hij zich in verband met het
bereiken van de 65-jarige leeftijd met
een verzoek om ontslag tot H. M. de
Koningin heeft gewend, zonder daaraan
zijnerzijds een bepaalde datum te ver
binden.
114 MILLIARD VOOR
SOVJET-DEFENSIE.
De Russische regering heeft aan beide
huizen van de Opperste Sovjet goed
keuring gevraagd om in 1952 Voor de
defensie een bedrag van 113,8 milliard
roebel te mogen uitgeven. Dit is de
hoogste Russische defensiebegroting se
dert het einde van de tweede wereld
oorlog. In 1951 gaf de Sovjet-Unie 18
percent minder voor haar strijdkrachten
uit, namelijk 96.4 milliard roebel. De
defensiebegroting voor 1952 vormt 23,8
percent van de totale begroting.
Inderdaad tot deze conclusie zijn we
gekomen toen we vorige week uitgeno
digd waren in Den Bosch, in de lunch
room van V. D. een mode-show te
bezoeken. Wij zijn geen discipelen van
Jacques Fath of Christian Dior of welke
beroemde modekoning of -koningin ook;
wij interesseren ons niet zo bijster voor
het feit hoe de mode tegenwoordig is, of
de lange rokken nog en vogue zijn en
welke kleuren men het komende seizoen
het meest zal dragen; wij hebben nogal
'ns tijdens de show aan onze buurvrouw
moeten vragen „wat dat voor spul was"
en hoe je die naam precies schreef. Wij
zijn 'n man, en niets mannelijks is ons
vreemd en daarom kunnen we zeer ge
charmeerd zijn van een vlot gedragen
lichtig, luchtig zomertoilletje, kunnen we
onder de bekoring komen van een voor
name gedistingueerde cocktail-jurk. Dat
we een man zouden zijn, ontneemt ons
niet het recht over deze zaken te oor
delen, en de mode kan wel een koningin
zijn en haar meeste en trouwste aanhan
gers vinder onder de vrouwen, het zijn
mannen die de voornaamste functies be
kleden in haar rijk, die de wetten stel
len en de decreten uitvaardigen.
Daarom durven wij over de mode
show te schrijven, omdat wij, nieuws
blad-redacteuren, over alles durven
schrijven.
Het was de eerste show in den Bosch
sinds 1935 en het leek wel of alle Bos
sche dames hierop hadden zitten wach
ten, want zo vertelde men ons, in twee
uren tijd waren alle plaatsen voor de
show uitverkocht.
'Ondanks het feit, dat, naar men zei,
deze show alleen bestemd was voor
confectie, voor het courante genre, heb
ben de heren van Vroom en Dreesmman
een fleurige, frisse, vlotte show georga
niseerd, die hun heus geen minderwaar
digheidscomplex behoeft te bezorgen, de
entourage en de wijze waarop het arti
kel gebracht werd waren uitstekend ver
zorgd.
Enkele algemene conclusies die we
voorop kenbaar zouden kunnen maken,
- verwacht echter van ons, lezeressen,
niet al te veel vakkundige gegevens
zijn misschien op de eerste plaats, dat de
rokken weer iets korter worden, dit
geldt ook voor de avondjurken, die rei
ken tot op de grond, maar geen sleepje
meer hebben of iets dergelijks. Verder
valt nog op te merken, dat de heuplijn
weer meer en meer in de costumes ver
werkt gaat worden.
We zagen veel gedekte kleuren, voor
al geel, okergeel in de combinaties
zwart-geel en lichtbruin-geel, verder tin
ten van lila tot licht paars, oud-rose
enz.
Ons viel ook op de uitgesproken voor
keur voor kleine hoedjes; we zagen
veel variaties van de toque en van de
matelot bijvoorbeeld, terwijl we maar
een enkele keer een model als de sier
lijke Korea-hoed van Bangkok-stro, te
zien kregen.
Laten we nu, dames, 'ns een enkel
model uit deze stemmingsvolle V. D.
japonnen-parade nemen en het, o neen,
niet met de geraffineerde handigheid,
van de geroutineerde verkoper, u tonen.
Wat denkt U van dit; een regenman
tel in origineel engels tweed, tweezijdig
draagbaar, in een lichtbruine tint, met
okergele kraag en dito manchetten.
En dan dit model, dat aardig naar de
haute-couture zweemt: een zeer modieu-
se swagger in een soort lila, met kleine
kruisjes van 4 a 5 cm. versierd; zo'n
soort kruisvaardersmantel!
We laten U ook nog een zeer gedis-
tingueerd zwart streep-dessin zien met
garnering van schoenknoopjes.
En we zouden u nog van alles kun
nen laten zien in ottoman fasconné, in
vistra en vistra imprimé, in taft moiré,
in doupion; jersey's en swaggers, toppers,
deux pieces en trois pieces enz.
En de prijs? Hiervan mogen we na
tuurlijk niets zeggen, maar we willen
wel vertellen, dat er meermalen geap-
plaudiseerd werd.
Temidden van de charmante manne
quins die de jurken en mantels uitstekend
wisten te dragen, bewoog zich ook een
little lady die zo ingenue, zo ongekun
steld haar meisjesjurken en jassen droeg
dat het een enige afwisseling was in de
„echte show".
Tot slot van de show vertoonde men
nog enkele zeer geslaagde avondjurken,
waarvan wij noemen een zeer dromerige
creatie van licht paarse velours chiffon
met een rok van tule en tenslotte „de
creatie van deze middag" een vorste
lijke jurk in goud brokaat, waarmee
deze show werd besloten.
Toen verlieten wij deze verblijfplaats
van Koningin mode, oftewel het waren
huis van Vroom en Dreesman in Den
Bosch en nog lang zagen wij mannequins
zich neigen en wenden voor onze ogen
en wij vonden het niet erg.
NEDERLAND KRIJGT
420.000 DOLLAR VAN JAPAN.
De Verenigde Staten hebben be
sloten dat Nederland 420.000 dollar
zal krijgen als schadevergoeding
voor de goederen die de Japanse
troepen tijdens de oorlog uit de be
zette gebieden hebben gestolen. Dit
bedrag vormt 12 percent van een
bedrag van 3% millioen dollar, dat
onder negen voormalige vijanden
van Japan moest worden verdeeld.
Toen over de verdeling van dit
bedrag geen overeenkomst kon wor
den bereikt, hebben de Verenigde
Staten, als bezettende mogendheid
in Japan, besloten het bedrag zelf
te verdelen. Van de acht andere
landen krijgt China 20 percent, de
Philippijnen, Engeland en Birma
elk 12 percent en Frankrijk, Au
stralië, India en Pakistan elk acht
percent.
FEUILLETON
„DE ECHO VAN HET ZUIDEN".
van
Door
57)
Met zijn voorhoofd in diepe rim
pels getrokken ging hij al de pun
ten nog eens na. De mensen op wie
verdenking had gerust en die weer
vrij uit gingen Egan, Mevrouw
Compton, Brade, Kaolila, Leather-
bee, Saladine, Cope. Hij dacht
zebs aan enigen, die er buiten ge
bleven waren. Hij kwam op Bow-
ker. Wat voor betekenis had zijn
terugkomst?
Voor het eerst sedert twee weken
dacht hij aan het kleine mannetje
met de woeste snor en de gouden
bril. Bowker, die zo bedroefd sprak
over verdwenen café's en verloren
vrienden achter de toonbank. Wat
had de steward van de President
Tyler met de moord op Dan Win-
terslip te maken? Zelf had hij het
niet gedaan, dat lag voor de hand,
maar op een of andere wijze had
hij iets met de misdaad uit te staan.
John Quincy dacht er lang en moei
zaam over om Bowker in verbin
ding te brengen met een of andere
verdachte. Hij zag er geen kans toe.
Heel die Dinsdagavond piekerde
de jongen en hij was zo stil en af
getrokken, dat juffrouw Minerva
geen raad meer wist en met een
boek naar haar kamer ging. Op
Woensdagmorgen werd hij wakker
zonder dat het probleem nader tot
de oplossing was gekomen.
Barbara zou om tien uur uit Ka-
nu terugkomen. John Quincy ging
met de kleine auto naar de stad om
haar af te halen. Hij ging even naar
de bank om een chèque te verzil
veren en ontmoette er zijn oude
vriendin, de opgewekte mevrouw
Maynard.
-„Ik moest eigenlijk niet tegen je
spreken", zei ze. „Je bent me nooit
eens komen opzoeken".
„Dat weet ik", antwoordde hij.
„Maar ik heb het zo druk gehad".
„Dat hoor ik. Rondlopen met de
politie en haar slachtoffers. Zonder
twijfel ga je, als je weer in Boston
bent, vertellen dat we hier allemaal
dieven en moordenaars zijn".
„O, volstrekt niet".
„O, jawel. Je krijgt een zeer een
zijdige blik op Honolulu. Waarom
zou je je niet eens verwaardigen
om nu en dan met een fatsoenlijk
mens om te gaan?"
„Dat zou ik heerlijk vinden, als
ze allemaal waren zoals u".
„Zoals ik? Ze zijn veel intelligen
ter en liever dan ik. Vanavond ko
men er enige bij elkaar in mijn
huis, een eenvoudig partijtje. Eerst
wat praten, en dan zwemmen bij
maneschijn. Heb je lust te komen?"
„Graag natuurlijk", antwoordde
John Quincy. „Maar neef Dan
Haar ogen fonkelden. „Ik zeg het
toch, al is hij familie van je. Tien
minuten treuren om neef Dan is
genoeg. Ik verwacht je."
John Quincy lachte. „Ik zal ko
men."
„Doe het", antwoordde zij. „En
breng tante Minerva mee. Vertel
haar maar dat ik het gezegd heb
dat ze net zo goed dood kon zijn
als gebonden door de conventie".
John Quincy ging zijn auto weer
halen. Toen hij op het punt was om
in te stappen, zag hij een bekende
figuur zwaaiend de straat overste
ken en bij hem was Willie Chan,
baseball-kampioen van de Stille
Zuidzee.
„Hallo, Bowker", riep John Quin
cy.
Bowker kwam verheugd naar
hem toe. „Wel, wel, wel, mijn oude
vriend, meneer Winterslip. Schud
Willie Chan de hand".
„Meneer Chan en ik kennen el
kaar al", zei John Quincy.
„U kent alle beroemdheden, hè?
Dat is goed. We hebben u gemist op
de President Tyler."
Bowker was blijkbaar geheel
nuchter. „Zeker juist binnen",
merkte John Quincy op.
„Een paar minuten geleden. Hoe
denkt u er over om met ons mee
te gaan?"
Hij kwam dichterbij en liet zijn
stem dalen. „Deze intelligente jon
geman vertelt me juist dat hij een
auto-garage weet dicht bij 't strand,
waar een eerste klas merk smeer
olie te krijgen is met een heel mooi
étiquette op de fles."
„Het spijt me", antwoordde John
Quincy. „Mijn nicht komt dadelijk
aan met de boot, en ik ben uitver
koren om haar af te halen."
„Het spijt met ook", zei de gegra
dueerde van de Dublin Universiteit.
„Als mijn krachten het toelaten
wou ik een heel gezelschap bij el
kaar halen, en ik zou er u ook graag
bij hebben. Ja, het moet een groot
feest worden, gewijd aan de nage
dachtenis van Tim, en 'mijn lang en
teder afscheid van de zeven zeeën".
„Wat? Ben je pau?"
„Pau ben ik. Als ik vanavond om
negen uur wegvaar met die oude
P.T., ben ik er voor goed door.
Weet u misschien een goed dagblad
in een kleine plaats, dat te koop is
voor nu, laten we zeggen tien?"
„Dat is nogal plotseling, is het
niet?" vroeg John Quincy.
„Alles gebeurt hier plotseling,
meneer. Nu, wij moeten verder.
Jammer, dat u niet mee kunt gaan.
Nu, als het me smaakt, en als ik
een mooie gladde tafel vind, heb ik
plan om er een leeg glas op te zet
ten. Voor die arme oude Tim. Tot
ziens, meneer en veel geluk."
Hij knikte Willie Chan toe en sa
men liepen zij de straat af. John
Quincy keek hem na met een ver
baasd gezicht.
Barbara leek bleker en tengerder
dan ooit, maar zij verklaarde dat
zij genoten had op haar uitstapje,
en gedurende de rit naar huis
scheen zij een bewuste poging te
doen om vrolijk en opgewekt te
zijn. Toen zij thuiskwamen bracht
John Quincy de uitnodiging van
mevrouw Maynard aan zijn tante
over.
„Ga toch mee", drong hij aan.
„Misschien", zei ze. „Ik zal eens
zien".
De dag ging kalm voorbij en pas
tegen de avond werd de eentonig
heid verbroken. Toen hij met zijn
tante en Barbara de eetkamer uit
kwam, werd John Quincy een tele
gram overhandigd. Haastig scheur
de hij het open. Het was afgezonden
uit Boston; blijkbaar was Agatha
Parker, overweldigd door de onbe
schaafde onmogelijkheid van het
Westen, weer naar huis gevlucht en
John Quincy's kort; „San Francisco
of niets" had haar daarheen ge
volgd. Vandaar de vertraging.
Het telegram luidde eenvoudig:
„Niets. Agatha".
John Quincy verfrommelde het in
zijn hand; hij probeerde een beetje
ongelukkig te zijn, maar het lukte
niet. Hij was heel gelukkig. Het
einde van een roman neen. Er
was nooit iets van dergelijke onzin
tussen hen geweest alleen een
liefdegevoel dat niet sterk genoeg
was om de scheiding te doorstaan.
Agatha was jonger dan hij, ze zou
wel een aardige, nette jongen trou
wen, die geen verlangen had om te
gaan zwerven. En John Quincy zou
lezen over haar huwelijk, in een
van de dagbladen van San Fran
cisco.
Hij vond juffrouw Minerva alleen
in de woonkamer.
„Het gaat me wel niets aan", zei
ze, „maar ik ben nieuwsgierig wat
er in je telegram stond".
„Niets", antwoordde hij naar
waarheid.
„Maar je was toch heel blij dat je
het kreeg".
Hij knikte. „Ja. Ik denk, dat er
nog nooit iemand zo gelukkig is ge
weest met niets."
„Goede hemel", riep zij. „Ga je
er zelfs al onzin door praten."
„Ik geloof het wel. Gaat u mee
met me naar het strand?"
Zij schudde het hoofd. „Er komt
iemand om het huis te zien, een
voornaam advocaat, geloof ik. Hij
denkt er over het te kopen, en nu
vind ik dat ik hier moet zijn om
hem rond te leiden. Barbara, lijkt
zo lusteloos, ze heeft nergens be
langstelling voor. Zeg aan Sally
Maynard dat ik later wel 'ns kom".
Om kwart voor acht ging John
Quincy met zijn zwempak op weg.
Het was weer zo'n avond; een hel
dere maan stond hoog aan de he
mel. Uit een bungalow, geheel met
purperen amandelbloesem bedekt,
kwamen de zachte klanken van Ha-
waiiaanse muziek, en overal zweef
den de heerlijke geuren van dit
exotische land.
Het grote huis van mevrouw May
nard was een bijzonder lelijk voor
beeld van de bouwkunst van Nieuw
Engeland, maar honderd bloeiende
klimplanten deden het hare om het
te verbergen. John Quincy vond
zijn gastvrouw op haar troon in de
grote, luchtige ontvangkamer, om
ringd door een knap, vrolijk gezel
schap van de eerste stand. En aar
dige lui ook; toen zij hem voorstel
de, vroeg hij zich af, of hij niet heel
wat gezellige omgang had gemist.
„Ik heb hem tegen zijn wil hier
heen gesleept", legde de oude dame
uit. „Ik vond, dat ik dat aan Ha
waii verschuldigd was. Hij is nu
lang genoeg in gezelschap van al
lerlei gespuis geweest".
(Wordt vervolgd).