„Massale" serenade voor Burgemeester Lambooy.
1
if
li
1
In Waspik dreigt veel schoon
heid verloren te gaan.
WEK DE GAL
IN UW LEVER OP
HET MYSTERIE
Verzorg Uw huidl
2
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 8 AUGUSTUS 1952.
2
280 Muzikanten speelden een feestmars.
r
Een kerk wachi op resiauraiie.
FEUILLETON
Hei burgemeestersgezin, toen de muzikanten zich me'i vrolijke marsmuziek voor
de burgemeesters woning posteerden.
Hoe goed burgemeester Lambooy in zijn nieuwe gemeente Hengelo
is ingeburgerd, en hoe de bevolking daar mee leeft met het burge
meesterlijk gezin, moge blijken uit de hieronder weergegeven ge
beurtenis, welke weergave ons mogelijk werd gemaakt door de re
dactie van de Twentsche Courant die ons gegevens en fotomateriaal
verstrekte.
VRIENDELIJKE GESTE.
Een drietal weken geleden heeft bur
gemeester Lambooy zijn ambtswoning op
de hoek GrundelwegDrienerparkstraat
betrokken. Een gewone verhuizing bin
nen de muren van^nze stad is geen op
vallende gebeurtenis. Maar als de eerste
burger van de stad van zijn huisvestings
problemen bevrijd wordt, dan is dat een
feit, dat (zoals de bestaande uitdrukking
luidt) niet ongemerkt voorbij gaat. Zelfs
wanneer men de verhuizing zo geruis
loos mogelijk organiseert, komen er be
richtjes van in de krant. iWe zijn in onze
jeugdige stad nog geen traditie rijk, die
in dergelijke gevallen „in een behoefte
voorzietEr zijn gemeenten, waar men
de burgemeester in optocht verhuist.
Maar aangezien we een hartelijk en mee
levend slag volk zijn, werd er ook hier
hardop gezegd, „dat daar toch nodig
iets aan gedaan moest worden."
„Daar hoort muziek bij", zeiden de
corpsen, die aangesloten zijn bij de Hen
gelose combinatie van muziekverenigin
gen. In deze kringen zocht men reeds
geruime tijd naar een aanleiding om de
burgemeester en zijn gezin een blijk te
geven van waardering en goede gezind
heid. De verhuizing bood een pracht
kans. I
En zo marcheerden dan Zaterdagmid
dag, na geduldig een forse bui (voor het
stuiven) te hebben afgewacht, de zes
Hengelose muziekverenigingen van de
binnenstad naar de anders zo rustige
Drienerparkstraat; 280 muzikanten, alle
maal met kersverse vouwen in hun keu
rige uniformbroeken, zetten hun beste
beentje voor, tambour-maitres jongleer
den met hun staf, paradetrommen dreun
den met machtig geluid en „hout en ko
per". vonden elkaar in een pittige me
lodie. De vaandeldragers van de Henge
lose muziekverenigingen hebben in zo n
parade geen lichte taak, want ze torsen
meestal een vaandel, dat bezwaard is
met veel gouden, zilveren en bronzen
eretekens uit heden en verleden.
De „Eendracht" ging Zaterdag aan de
kop van de stoet, het federatievaandel
getooid met de gloednieuwe wimpel. Ook
„Concordia" en „Armonia" voerden het
federatievaandel mee. De overige deel
nemende corpsen waren „Excelsior", de
„Christelijke Harmonie" en de „P.T.T.
Harmonie".
BEWONDERENSWAARDIGE
PRESTATIE.
Voor de ambtswoning van de burge
meester stelden de muziekverenigingen
zich op voor een collectieve uitvoering.
Men had daarvoor de populaire „Feest
mars" van v. d. Glas' gekozen. (Na e«n
aarzelende inzet vonden de partijen el
kaar al heel spoedig, zodat de „massale"
serenade een bewonderenswaardige pres
tatie1 werd. i l
Niet alleen de burgemeester en zijn
gezin, maar ook het zeer talrijke publiek,
dat deze bijzondere muzikale gebeurtenis
opgetogen meebeleefde, beloonde de
Hengelose corpsen met een dankbaar
applaus. De verenigingen stonden voor
deze gelegenheid onder directie van de
heer S. Landheer.
De voorzitter van de Hengelose Com
binatie van Muziekverenigingen, de heer
H. Plas, hield vervolgens een korte toe
spraak. Hij bood zijn excuses aan, dat
men enige weken had laten verlopen,
voordat deze muzikale hulde kon plaats
vinden. De verenigingen wilden zo jvol-
ledig mogelijk deelnemen en de vacan-
ties maakten daarom uitstel gewenst. De
heer Plas hoopte dat het geluid der ge
zamenlijke verenigingen de burgemeester
en diens familie aangenaam in de oren
mocht hebben beklonken. De serenade
was bedoeld !als een vriendelijke geste
en de burgemeester mocht deze gerust
opvatten als een blijk van goede gezind
heid der verenigingen. Hij zou in voor
komende gevallen nooit tevergeefs een
beroep op de corpsen doen. De heer
Plas wenste de burgemeester en zijn
gezin een prettige tijd in Hengelo.
Burgemeester Lambooy antwoordde
dat hij de attentie der muziekverenigin
gen op hoge prijs stelde. Hij zeide er
bijzonder trots op te zijn, dat Hengelo
zes uitstekende corpsen telt. Hun pres
taties verdienen bewondering en het suc
ces dat een tweetal verenigingen kortge
leden nog had geoogst, had hem bijzon
der goed gedaan. De muziekverenigingen
betekenden een belangrijke steun voor
het culturele leven. Ze kunnen op mijn
sympathie rekenen, aldus de burgemees
ter. I
Met een driewerf „Hoera!" dat de
burgemeester uitbracht, stemde het pu
bliek van harte in.
Nadat elk der muziekverenigingen nog
een kranige mars had gespeeld, werd
weer afgemarcheerd naar de binnenstad.
Verscholen achter majestueuze bomenkronen en weggedrongen
door de huizen langs de straatweg, ligt de grijze St. Jan in Was
pik langzaam te vergaan.
Het moet een trotse kerk zijn geweest toen zij in 1426 in al de
pracht van haar Gothische lijnen midden in het dorp stond. Haar
voorgangster was door 't water van de St. Elisabethsvloed in 1421
vernield, en wij stellen ons de grote ijver voor waarmee de Was-
pikse gemeenschap een nieuw Godshuis heeft gebouwd, waarmee
de Waspikse ambachtslui hun talenten hebben gesteld in de
dienst van God en Hem een tempel hebben gebouwd die Zijn
aanwezigheid waardig was.
Zij werd toegewijd aan Sint Jan Baptist en zij was de trots van
de Waspikse gelovigen.
Hoe groot de belangstelling was, toen de muzikanten hun opwachting maakten
voor bet huis van de burgemeester, kan men afleiden uit bovenstaande foto.
100,000.voor restauratie.
We weten niet wat vorige gene
raties heeft bezield om de schoon
heid, zoals die in de kerkgebouwen
tot hen kwam, zo geweld aan te
doen. Onder het motto van verbe
tering, onderhoud en herstel, heeft
men de lijnen van de gothiek door
broken met balken, heeft men ven
sters dichtgemetseld of misvormd,
heeft men veel moois verborgen
achter en onder dikke kalklagen.
In Waspik is het al niet veel be
ter; de St. Janskef k, nu bezit van
de Ned. Herv. Gemeente, heeft niet
alleen haar oude luister voor een
groot gedeelte verloren, maar is bo
vendien, vooral door de gevolgen
van de voorbije oorlog, in een zeer
onderkomen toestand geraakt. We
hebben hierover met de predikant
dé Weleerw. Heer Ds. van Griet-
huysen gesproken, en deze vertel
de ons hoe men in Waspik vlak
voor de oorlog op het punt stond
met de restauratie van de kerk te
beginnen. Dit zou een verantwoor
de restauratie worden, waarbij men
zoveel mogelijk zou trachten de
vroegere vorm te herstellen.
Architect Ferd. Jantzen uit Am
sterdam had een plan gemaakt, dat
begroot werd op 380.000.Toen
kwam echter de oorlog en dat be
tekende ook nog groter verval van
de kerk, die drie voltreffers kreeg;
op zeer gebrekkige wijze, aldus de
dominee, is de schade, hierdoor aan
gebracht, provisorisch hersteld en
meer dan ooit was na de oorlog de
restauratie urgent.
Alle mogelijke pogingen zijn dan
ook aangewend om van de rege
ringsinstanties hiervoor vergunning
te krijgen, „En, zei de predikant, als
we alleen met „oorlogsschade" te
maken hadden gehad, dan zou het
wel meegevallen zijn, maar
Monumentenzorg zit er ook tussen.
In de vier jaar dat ik hier ben,
heb' ik al 24 bezoeken gehad van
de heren van Monumentenzorg en
U zult 's morgens „kiplekker"
uit bed springen.
Elke dag moet uw lever een liter gal
in uw ingewanden doen stromen, anders
verteert uw voedsel niet, het bederft.
U raakt verstopt, wordt humeurig en
loom. Neem de plantaardige CARTER'S
LEVERPILLETJES om die liter gal
op te wekken en uw spijsvertering en
stoelgang op natuurlijke wijze te regelen.
Een plantaardig zacht middel, onover
troffen om de gal te doen stromen.
Eist Carter's Leverpilletjes.
VAN DE BLAUWE TRAM.
23)
11 door T. Lodewyk
HOOFDSTUK XIII.
Een nieuw aanvalsplan.
Marja Terweeghen sloeg een haas
tige blik in de krant. Het meeste
nieuws sloeg ze over, snel zochten
haar ogen naar enkele graag gele
zen rubrieken, toen onderweg haar
blik bleef haken aan een bericht.
Ze liet achteloos haar ogen gaan
over het kopje, wilde weer verder
zoeken, toen opeens haar blikken
zich als magnetisch hechtten aan
een naam, die daar tussen de kou
de, zakelijke lettertjes van 't kran
tenbericht duizendvoudig scheen te
worden vergroot. Ze liep naar de
lamp, hield de krant er vlak onder,
als om er zich van te verzekeren
dat ze zich niet vergiste. Ze las het
kleine, onopvallende bericht.
Een geheimzinnig ongeval.
Hedenmorgen ontdekten arbei
ders, op weg naar hun werk, naast
de trambaan tussen Sassenheim en
Lisse het lichaam van een man, die
bij nader onderzoek ernstig gewond
en buiten bewustzijn bleek te zijn.
Een ontboden geneesheer gelastte
opname in het Academisch Zieken
huis, waar werd geconstateerd dat
het slachtoffer een zware hersen
schudding had opgelopen, enige
ribben had gekneusd en voorts met
blauwe plekken en ontvellingen be
dekt was. Zijn linkerbeen was op
twee plaatsen gebroken. Voor zijn
leven wordt gevreesd.
Waarschijnlijk heeft het slachtof
fer, geïdentificeerd als de gewezen
politie-agent V. uit Lisse, lopende
op de rails, een achter hem komen
de tram niet tijdig opgemerkt en is
gegrepen en terzijde van de tram
trein in de berm gesmakt. De poli
tie stelt een onderzoek in.
Marja smeet de krant op het ta
feltje neer, vloog naar de hall en
greep haar motorjas. Met één arm
in haar mantel rende ze de deur uit
naar de garage, waar haar kleine
rode twoseater stond. Even later
startte de motor, een felle schreeuw
van de claxon, en het wagentje
stoof de weg af in de richting Lei
den.
Het was inspecteur Bakker die
als eerste bezoeker naast Jochems
bed werd toegelaten. Hetzelfde
zwartharige verpleegstertje, dat de
scepter gezwaaid had over de pa
tiënt Van der Jagt, waakte thans
met Argus-ogen over Jochem.
Jochem legde de krant neer, die
Bakker hem stilzwijgend ter lezing
had gegeven, en vroeg verbaasd:
„Is 't zo erg met me?"
„Nee", glimlachte Bakker, „met
jou is het hélemaal niet zo erg. Je
hebt wat kneuzingen opgelopen en
een héél lichte hersenschudding en
je zult je zéker nog wel een dag
of tien onbehaaglijk voelen, maar
dan wandel je weer over de Bree-
straat, hoor!"
„Waarvoor dan al die poppen
kast?" informeerde Jochem, „waar
om moeten de mensen geloven dat
ik met één been in het graf sta?"
„Da's beter voor de buitenwacht"
verklaarde de inspecteur. „Laat ze
maar rustig denken dat jij de eer
ste maanden buiten spel bent. Dat
maakt je 't werk stukken gemak
kelijker. Want je bent toch niet van
plan 't er bij te laten zitten?"
Jochem keek, van onder zijn ver
band, zijn chef zo welsprekend aan,
dat deze aanstonds op een ander
chapiter overging.
„Je moet weten", zei hij, „dat
hier geen twintig meter vandaan
nog een ouwe kennis van je ligt,
meneer Terweeghen".
„Zo", zei Jochem, zonder veel be
langstelling, al was die in werke
lijkheid tot het uiterste gespitst.
„Slachtoffer van een roofoverval.
Tussen Sassenheim en Lisse. Zelf
de recept als de vorige
Jochem was enkele ogenblikken
perplex. De brutaliteit! Dat moest
wel vlak na zijn avontuur gebeurd
zijn!
„Daags na jou", merkte de in
specteur op, die zijn gedachten
scheen te raden. „Twaalf en een
half duizend guldengeen
nummers genoteerd, een reuzen-
slag geslagen. Meneer Terweeghen
is nog steeds niet bij kennis, of in
ieder geval niet in staat iets te ver
tellen. En die andere meneer
ene meneer Van Lier
„John van Lier?", vroeg Jochem
gespannen.
„Tja, die heeft naast meneer Ter
weeghen zitten slapen en kreeg
meteen een tik op zijn bol. Weet
ook nergens van".
Jochem keek in gedachten voor
zich uit. De pijn boven zijn ogen
kwam terug, en de zuster die juist
in de kamer terugkwam, keek hem
eens aan. „U moest maar weg gaan,
meneer", maande ze de inspecteur.
„Ik ga al, zuster", gehoorzaamde
die opvallend vlot. „Ik kom mor
gen wel weer even bij je langs,
Verkruysen, je snapt dat ik het ra
zend druk heb. Tussen twee haak
jes, er heeft een alleraardigst meis
je naar je gevraagd".
Een ogenblik vergat Jochem al
z'n ambtszorgen. Hij behoefde niet
te vragen wie het meisje was.
„Wat heeft u gezegd?"
„De waarheid, onder geheimhou
ding. Ze leek erg opgelucht. Ik krijg
respect voor jou, kereltje! Zo'n Don
Juan! Nou, tot ziens!" eindigde hij
haastig, want de zuster keek hem
de kamer uit.
Weer aleen, dacht Jochem na
over wat hij had gehoord. Morgen
zou hij Bakker eens iets vertellen....
Toen sprongen zijn gedachten over
op Marja. Aardig dat ze naar hem
had geïnformeerd. Ach, tenslotte
was 't een kleine moeite, ze moest
toch hier in het Ziekenhuis zijn.
Het was ook net iets voor haar,
daaraan te denken. Daar behoefde
je nog niets achter te zoeken. Nee,
hij moest zich maar niet blij maken
met een dooie mus. En nou die
overval op Terweeghen, terwijl hij
hier in bed was gelegd.
Zijn hoofd hamerde en kiopte.
De zuster voelde zijn pols, gaf hem
iets te drinken. Weldra was hij vast
in slaap.
De volgende dag voelde hij zich
aanmerkelijk opgefrist en at zijn
ontbijt tot de laatste kruimel op,
tot groot genoegen van de zuster,
die wel bijdehand, maar vrolijk en
gezellig was en die hem meermalen
pijnlijke ogenblikken bezorgde.
want verder dan tot een glimlach
kon hij het niet brengen, zonder dat
zijn hele gezicht van pijn samen
trok.
Toen Bakker „op de koffie kwam"
zoals hij 't schertsend uitdrukte,
durfde de zuster hem dan ook wel
een kwartiertje alleen laten, al
drukte ze Jochems chef op 't hart,
hem niet te veel te vermoeien. Bak
ker greep met een gewoontegebaar
naar de pijp, liet gelaten z'n arm
weer zinken.
„Ik weet wat u voelt", glimlach
te Jochem, „zo heb ik eens uren
zitten wachten. Tenslotte heb ik op
de gang stiekum een sigaretje ge
rookt. Dat was de eerste overval in
de serie
er zijn zoveel foto's genomen, dat
ik de heren heb gevraagd, of soms
met die foto's de kerk dicht ge
maakt moest worden."
Van „oorlogsschade" heeft men
toen de toestemming gekregen het
orgel te restaureren en enige tijd
geleden kreeg de restauratie-com
missie van de Ned. Hervormde
Kerk van het ministerie het be
richt dat de kerk tot een bedrag
van 100.000.„gerestaureerd"
mocht worden. Alleen het Zuider
transept en het Zuider travee mo
gen gerestaureerd worden. „Ik
noem dat een lap op een gat", zei
de predikant. „We mogen alleen
maar de gaten dichten, maar van
de eigenlijke restauratie, van het
herstellen van de vroegere vorm,
is geen sprake. Wat kunnen we
trouwens met 100.000.doen
Predikant-architect.
Met grote kennis van zaken
sprak Ds. van Griethuysen over
zijn kerk en zijn uitweiden over de
technische details van de restaura
tie moet een blik van vragende
verwondering in onze ogen hebben
gebracht, want hij vertelde ons,
dat hij indertijd zijn diploma van
architect heeft behaald en dat hij
al drie kerken als opzichter-teke
naar heeft gerestaureerd. Daarom
moet het de Dominee nog meer aan
zijn hart gaan dat de kerk van zijn
gemeente in zo'n desolate toestand
verkeertinderdaad een desolate
toestand, want hoe kan het anders
bestaan dat een week of vijf gele
den, gelukkig was er geen dienst,
een stuk van zeven kilo uit de ge
welven kwam vallen, precies op de
plaats waar de koster zit en en
kele weken geleden, tijdens de
dienst, kwamen er ook al flinke
brokken kalk naar beneden. Beide
keren is het goed afgelopen, maar
dat het een gevaarlijke toestand
blijft, zal niemand ons willen be
twisten.
Het moet de predikant-architect
ook aan zijn hart gaan, dat de kerk
zoveel van haar vroegere schoon
heid heeft verloren. En bezien we
de lijst van „restauraties", dan
wordt het ons duidelijk dat vooral
de generaties uit de 18e eeuw
hieraan schuld hebben. In die tijd
waren er grote „restauraties" ra
men werden dichtgemetseld, de
drie zadeldaken, boven midden
schip en zijbeuken, werden onder
één profiel gebracht, het kruisge
welf moest verdwijnen en grote
blinkend wit gekalkte balken wer-
„Tja.... en nu hebben we, eens
kijken? nummer vier, jouw geval
niet meegerekend. En nog niet ver
der".
„Niet verder?" vroeg Jochem
verontwaardigd. „Die tramconduc
teur met dat boevengezicht kunt u
zéker laten oppakken. Waarom ar
resteert u die hele ploeg niet, die
die avond op de tram zat? 't Zijn
allen medeplichtigen!"
„Niet zo snel van stapel lopen,
jongen vermaande Bakker. „Ten
eerste hebben we geen bewijs.
Jouw ja tegen een vijfvoudig nee.
Ze dekken mekaar allemaal. Ik heb
ze allen gesproken. Niks gezien,
niks gehoord. Die bewuste conduc
teur, waarover jij me gesproken
hebt en die ik van je beschrijving
aanstonds herkende„Vossen-
snuit" noem ik hem in gedachten
heb ik bijzonder aan de tand ge
voeld en verteld, dat jij politieman
was, je foto laten zienhij her
kende je, verklaarde hij met een
stalen gezicht, hij had je eens op
de tram zien praten met een col
lega. Maar verder niks".
„Toch zouden ze mekaar wel eens
tegen spreken, als ze volgens de
regelen der kunst werden ver
hoord".
„Jij kent de regelen der kunst
misschien beter dan ik", gaf Bak
ker droogjes terug, en Jochem
voelde zich kleuren onder zijn ver
band. Hij werd er zich van bewust
dat deze oude rot meer van politie
werk was vergeten dan hij wel
licht ooit zou leren.
„Nee, Verkruysen", ging Bakker
voort, „we moeten geen ondoor
dachte dingen doen. Ik heb een
plannetje.
(Wordt vervolgd).
den in de breedte over het midden
schip gelegd.
Het oorspronkelijke restauratie
plan, dat veel van dit alles weer
ongedaan zou maken, wordt nu
gewrongen in het harnas van die
honderd duizend gulden, en niets
zal er overblijven voor de versie
ringen. „Ik heb", vervolgde de pre
dikant, „gevraagd of ik deze kerk
af mocht breken en een nieuwe
bouwen, want wat heb je aan deze
mooie kerk als 't een wrak is. En
bovendien zit ik nog met het vraag
stuk, van wie nu eigenlijk die kerk
is, van Monumentenzorg of van de
gemeente".
Tegen zonnebrand, vervellen, stuklopen,
doorzitten, schrijnen, smetten en ter ver
betering der huia Purol.
Inderdaad, Monumentenzorg moet
oppassen, anders valt er aan dit
prachtige Waspikse monument niet
veel meer te zorgen.
Een fraai orgel.
Gaat ge onder leiding van de des
kundige gids, die Ds. van Griethuy
sen is, een bezoek brengen aan de
kerk, dan ziet ge dat de dominee
in geen enkel opzicht overdreven
heeftin sommige hoeken ver
wacht ge ieder ogenblik dat een
stuk van het gewelf naar beneden
komt, op andere plaatsen kunt ge
niet gaan staan want daar regent
het door, over het Zuider transept
ligt een balk en als die één centi
meter gesteund wordt, dan is het
veel.
Maar ge ziet ook dat deze kerk
de moeite en de kosten van het
restaureren ten volle waard is. Ge
ziet er ook nog schone dingen, zo
als de prachtig gebeeldhouwde
preekstoel, enkele oude houten por
talen en vooral niet te vergeten
het orgel.
Dit orgel is de trots van de mu
zikale dominee en het heeft hem
ongetwijfeld goed gedaan, dat hij
dit mocht restaureren.
Het is gebouwd in 1766 door Mat-
theus de Crane, een orgelbouwer
uit Culemborgvan hem is nog
slechts één orgel bewaard geble
ven, namelijk in zijn woonplaats.
De oorlog had aan dit orgel, dat
in 1767 werd ingespeeld, grote
schade toegebrachtzo had een
granaatscherf een hele rij pijpen
vlak boven de voet doorboort, dit
alles kon hersteld worden door de
orgelbouwer van Leeuwen uit Lei
derdorp terwijl eveneens de ver
anderingen die in de loop der tijden
waren aangebracht, bijvoorbeeld de
gaatjes die men onder in een aan
tal pijpen had geboord, om ze mee
te laten zingen, ongedaan gemaakt
konden worden, zodat de kerk
thans weer over een uitstekend en
fraai orgel beschikt.
ïl«*n,4ir»nZulver en ontsmet
PHgVI lUVuw huid met de hel-
IIIljLIÏJIJ dervloeibareD.D.D.
J De jeuk bedaart, de
ziektekiemen worden gedood en de huid
geneest.
geneesmiddel tegen Tffe Yfe
HUIDAANDOENINGEN JLWt JLKMW'
Dit is een optimistisch geluid in
ons relaas over deze kerk, dat in
mineur gestemd moest zijn om zo
veel verborgen en verminkte
schoonheid. Het zou Ds. van Griet
huysen, die eigenlijk al emeritus
is, en de hele Ned. Herv. Gemeente
in Waspik zeer welkom zijn, wan
neer de heren in Den Haag einde
lijk eens de belangrijkheid van de
ze restauratie konden inzien.
De R.K. Kerk
Onder hoeveel gelukkiger om
standigheden, wat betreft hun kerk
gebouw, leven de Waspikse katho
lieken.
Wanneer ge na een bezoek aan
de protestantse kerk de R.K. Kerk
met zijn uiterlijk aanzien van ro-
meinse basiliek betreedt, dan frap
peert u de uiterst verzorgde toe
stand, waarin dit kerkgebouw ver
keert.
De kleurige en beweeglijke glas-
in-lood-ramen van de kunstenaar
Max Weiss, zeven het licht tot een
sfeervolle, getemperde glans, die
het kerkgebouw de intimiteit geeft,
die het vraagt.
Hier is men gelukkig wel in staat
geweest de nodige verbeteringen
aan te brengen de vloer is om
hoog gehaald en geëgaliseerd, alles
is opnieuw opgehaald en bepleis
terd, kortom het geheel maakt een
zeer frisse en verzorgde indruk,
zodat de Waspikse katholieken,
waar het hun bedehuis betreft, be
voorrecht zijn boven hun protes
tantse dorpsgenoten.
Want van hoe groot belang is het
kerkgebouw in een geloofsgemeen
schap.
DRIFTKOPPEN.
In Cortland in de staat New York
is de brandweer te hulp geroepen
om een tweejarig jongetje zuurstof
toe te dienen, omdat het helemaal
blauw werd toen zijn vader zijn
sparpot pakte. De vader verklaarde
dat hij het varkentje even van de
kast had genomen om er een paar
dubeltjes in te doen.
In Baltimore zoekt de politie
naar een automobilist, die op een
kruispunt zijn wagen tot stilstand
bracht, naar 'n man toeliep die iets
aan de stoplichtinstallatie repa
reerde, hem toesnauwde: „Je houdt
het verkeer op" en vervolgens met
enige welgemikte schopen de stop
lichten in elkaar trapte. Aanmerke
lijk opgelucht is de man toen weer
doorgereden.