WAT
Jxa tfloAney,
hangt er in de Kerstboom?
en het mistleloe'drarna
2
DE E€HO VAN HET ZUIDEN VAN WOENSDAG 24 DECEMBER 1952
2
ONZE KERSTMIS-PUZZLE
WW'
ze samen 's Zondags gingen biljar
ten of beugelen, of naar de kermis
sen gingen op de dorpen in de
buurt, daar dansten en een bietje
vree jen mee de meiskes. Ze waren
alle twee lid van 't gild, ze schoten
om 't best, zoals ze dansten en beu
gelden om 't best, en vreejen ook.
Maar ze waren geen rivalen, o nee,
en den enen kon 't goed velen dat
den andere 'ns 'ne keer meer suc
ces had dan hij.
Allebei waren ze op de boerderij,
een flinke boerderij, die genoeg te
werken gaf voor de vaders en hullie
twee je, en genoeg opbracht om veur
de andere twee, de oudsten, toen
die gingen trouwen, een eigen ge
doe te kopen, en om te kunnen zor
gen da ook de meiskes mee veul
trots aan d'r schoonmoeders d'ren
uitzet konden laten zien.
Ze waren in goeien doen de van
Bemmels en veur Ties en Bert was
het beddeke gespreid, ze konden
alle twee op de boerderij blijven.
„Die verdomde boerderij, zee
Tries toen ie 't er over had, die
boerderij daar is 't mee gebeurd!"
En hij vertelde hoe Bert en hij
daar introuwden, toen hullie moe
der gestorven was en vader gene
mens meer was om alles alleen te
commanderen. O, 't ging zo goed
in 't begin en hullie vrouwen kon
den 70 goed mee elkaar akkederen.
„Mar nie lang, verdomme, vloek
te Tries, da wijf van m'n bruur wier
zoetjesaan hoe langer hoe kwaaier
en toen d'n dokter verteld had dat
er bij heur ge enkinders zouden
komen en toen ze zag da ons Jans
d'r tweede al verwachtte, toen wier
ze, denk ik, zo jaloers, da 't glad
gedaan was mee ons goei leven!"
Marie, de vrouw van Bert, begon
Janse te koeieneren en ze begon
d're mens op te stoken, of ie nou
wilde of nie.
En om de haverklap was 't toen
hommeles tussen de twee bruurs,
dan over 't land, dan over de bees
ten, dan over 't huis, en Bert wist
voort altijd wat en schold Ties uit
voor alles wat mooi en lelijk was,
dat ie nergens geen verstand van
had, dat ie mar 't liefst heel de boel
zou laten verslonsen en honderd op
'nen hoop meer. O, en dan dat
stille treiteren, dat bloed onder uw
nagels uithalen, dat dwars zitten,
waar 't maar kon
„Och jongen, zee Ties, ik kan 't
allemaal nie vertellen wa ons Jans
daar mee geleien hee en as zij d'r
nie was geweest, dan waren er
dooie gevallen. Ik vraat m'n eigen
op, ge kant da begrijpen, ik kon 't
nie langer uithouwen, d'r moest 'n
eind aan komen
Wa zal ik 't allemaal precies gaan
zitten vertellen
Op 'nen goeien dag is 't gebeurd.
Hij begon weer tegen me uit te
vallen om niks, werkelijk nie, en
toenhoe 't ging, ik weet 't nie,
maar ik vatte de aks en ik sloeg 'm
veur z'n potengelukkig veur
z'n potenik ha 'm dood kun
nen slaan
Nou en toentoen heet-t-ie
helemaal geen pelisie of zo laten
roenen. toen deed ie net of 't 'n
ongeluk was, of ie z'n eigen in z'n
been ha gehakt: ik weet zelfs nie
of ie 't tegen da wijf van 'm hee
gezeed. Hij moest naar 't gasthuis,
z'n been moest er af
Wa ik toen deurmaakte, die da
gen. da is verschrikkelijk; en had
ie nou maar gevloekt, had ie nou
mar de pelisie laten komen, had ie
me nou mar op laten sluiten
Mar d'r gebeurde niks; hij lag in
't gasthuis, en ieder en dag zat ik bij
z'n bed te schreeuwen; 't was toch
m'n eifon bruur, en we waren el
kaar altiid zo na geweest.
En Bert die lag daar mar te kreu
nen, half bewusteloos en hij zei
mar niks en af en toe keek-t-ie me
aan en dan schoot m'n gemoed vol;
da ik nou m'n eigen bruur bekant
dood ha geslaan en da die d'r niks
van zee.
Langzaam kwam ie bij, en na
'nen dag of vijf praatte ie alweer
wa meer en toen kwaam 't
Ik was zoals iederen avond weer
naar 'm gaan kiiken:
„Hoe gaget, Bert, jongen?", vroeg
ik.
„Nou moette gij 'ns goed luiste
ren, zee-t-ie Ik heb tegen iedereen
gezeedda 't 'n ongeluk was
Mar verdommeik ben m'ne
poot nie veur niks kwijt ja, da
Zee-t-ie ik ga achter mekaar
naar de pelisie. as ge mergen nog
op de boerderij zijt
Bert!"
„Ge heur 't, as ge mergenavond
nog on de boerderij ziit. dan sta
mergenavond ook de pelisie op de
vloer
Ik kan 't nie hebben da gullie
nog langer mee ons huist.
't Was of ik geslagen wier, deur
elkaar gerammeld. Ik kon niks
meer denken, en ik weet nie meer
hoe 'k 't gasthuis uit gekomen ben.
hoe ik thuis ben gekomen. Ik weet
alleen da ik bij ons Jans zat te
schreeuwen, en da ik 'r alles heb
verteld.
Wa moest ik nou doen: de pelisie
laten komen, me op laten halen en
veur ik weet nie hoeveul jaren in
't gevang, en de schande.en ons
mnodor en de twee kiendies dan
Mar de boerderii af. waar heel
m'n hart aan vast zaat. de straat op
gezet wordenOns kinders
ons vrouw.God weet da ik meer
aan hullie heb gedacht, dan aan m'n
eige. dieie nacht, die de verschrik-
keliikste was die ik ooit mee heb
gemaakt.
Tieske was wit geworden toen ie
dit allemaal vertelde: de pijn van
het herinneren en de haat tegen z'n
bruur gaven z'n gezicht een uit
drukking. die ik nie bij 'm kende.
Ik wist nou hoe die haat de jaren
door gevoed was mee de schande,
de ontbering, de piin die bii had
moeten liiden. door 't fabriekswerk
dat ie had moeten doen. Dïeien
haat sloeg misschien nie meer vlam
mend uit nou, maar hij brandde
gloeiend onder de oppervlakte nog
van dit versleten leven; die jen
haat gaf dit leven geen rust, al wist
Ties ook wel dat ie nooit meer ge
koeld zou worden
't Duurde 'nen helen tijd voor ie
verder ging
Ge begrijpt wel, jongen, wa we
besloten hebben toen in die jen
nacht; ge zie 't, ik zit nou hier. Dit
huiske hier in 't dorp kon ik ge
lukkig kopen, ik ha zelf wel wa
geld, hoewel nie veul; hoe is da bij
'nen boer, 't kapitaal zat in de boer
derij waar ik weggejaagd was....
Veul is er deur de mensen over ge
praat. hier en op 't ander dorp, en
iedereen docht er 't zijne van; maar
alleen pestoor van den Broek hee-
't-er 't fijne van geweten. Die hee
ook moeite genoeg gedaan om 't
weer goed te maken tussen ons;
maar veur mijn was m'n bruur
dood, en al zou ie me heel de boer
derij kedoo hebben gegeven, ik zou
'm nie aangekeken hebben. Hij was
dood veur mij, en da is ie nou nog.
Hier moette gij mee niemand over
praten, verstade gij!"
Hij beet me de laatste woorden
toe, alsof ie er spijt van had dat ie
me alles had verteld.
Ik had zo'n grenzeloos medelij
den mee dezen ouwen mens, wiens
leven getekend was door zo 'nen
haat. En ik zou 'm willen helpen,
ik zou willen proberen hem te ver
zoenen mee z'n bruur, en ik heb da
geprobeerd ook. Ik heb tegen 'm
zitten praten diejen avond en veul
andere avonden. Ik ben naar Bert
geweest, diejen ongelukkigen mens,
die nou nog woont op gindse dorp,
alleen, op 'n vervallen boerderij,
want d'r heeft geen zegen gerust op
z'n leven.
En gelijk Ties gedrukt ging onder
zijn redeloze haat, kende Bert in
zijn leven de wroeging om zijn
hardheid, en de spijt waarvoor ie
geen uitweg wist.
Twee bruurs, twee ménsen, die
van goeien wille waren geweest, die
samen geprobeerd hadden iets
goeds en iets schoons van hun leven
te maken en die hun leven hadden
zien worden tot een stille marte
ling. En alles wat ik deed uit sym
pathie voor de twee, want ik be
greep dat ook Bert in wezen, gelijk
Ties, 'ne goeien mens was, alles
leek tevergeefs.
Ik heb 't toen mar aan Onze Lie
ve Heer overgelaten, te zorgen voor
deze twee; ik heb ons kleintje la
ten bidden, iederen avond, ik heb
de nonnekes gevraagd te bidden en
de kinders van de school. En ik heb
gewacht, maar geduldig afgewacht,
teleurgesteld een bietje, omdat wat
ik eerst veur weemoed hield en
veur de stilte van de lieve herinne
ring in een oud en eenzaam leven,
slechts de gesloten zwijgzaamheid
was van een hart, dat nie genoeg
lief kon hebben.
Het beloofde een winterse Kerst
mis te worden; al was er de poëzie
van de sneeuw nog niet, het was in
elk geval behoorlijk vroeg beginnen
te vriezen en 'ne vinnigen wind
sneed deur ons dorp.
Sinds 'nen dag of veertien was
ik al nie meer bij Tieskes geweest;
mijn vrouw had niet graag dat ik
mee al die kou 's avonds nog de
kant van de bossen op ging. Ge
kent die vrouwen; ik was toch al
zo vatbaar, zee ze. Afijn, daarom
hoorde ik ook niks meer van Ties
kes, maar ons Merieke bad iederen
avond veur een bezondere intentie,
mee d'r oogskens heel stijf dicht,
in d'ren witten nachtjapon, gelijk
't engelke dat in ons stalleke achter
't Kerstkindje zit.
Ik dacht in deze dagen veul aan
Tieskes, zoals ie daar helemaal al
leen woonde aan de rand van de
bossen, alleen mee de donkerte van
z'nen haat in z'n hart, alleen mee
z'n eigen koppigheid, die niet de
hand wilde reiken, waarom het be
rouw en de spijt van den andere
vroegen.
't Was in de week veur Kerstmis
toén ik 't hoorde, en 't trof me zo
als niks me heviger zou kunnen
treffen. Toen de bode van 't ge
meentehuis mee 'nen brief kwam,
vertelde ie 't: „Ze hebben vanmer-
gen Tieske van Bemmel dood in z'n
bed gevonden
Tieske dood! God
Ik heb zonder iets te zeggen m'n
deur dicht gedaan achter de rug van
den onthutsten bode; ik ben ver
suft naar m'n kamer gegaan en
daar heb ik gebeden veur Tieske,
dat God 'm genadig zou mogen zijn;
daar heb ik me zelf zitten overtui
gen van de mogelijkheid, dat God in
zijn laatste ogenblikken nog de har
de korst rond Tieskes hart zou heb
ben gebroken en daarin gestort zou
hebben het licht van Zijn liefde.
„Want al wie tegen zijn broeder
zegt: dwaas, hij is schuldig aan 't
„helse vuur...."; ik heb 't extra
nageslagen in de Heilige Schrift en
ik las ook:
„Zo gij wilt offeren en ge her
innert U dat er iets is tussen
„Uw broeder en U, laat dan Uw
„offer staan en gaat U dan eerst
„met Uw broeder verzoenen
Ik heb Onze Lieve Heer gesmeekt
om toch Tieskes levensoffer te aan
vaarden, want veul ging er in mij
om in die ogenblikken en voortdu
rend zag ik dat ouwe gezicht, ver
beten van haat, zoals die avond, en
ik hoorde die krakende meedogen
loze stem: Ik haat hem, ik zou hem
kunnen vermoorden
Ik weet niet hoe lang ik daar zo
gezeten had, toen m'n vrouw heur
hand op mijn schouders lei....
Ik heb m'n fiets gepakt en ik ben
naar 't witte huiske gereden, aan
de rand van 't Hazenbos; de groene
luiken waren ongenadig dicht en 't
kruis stond tegen de muur, het
kruis
Daar binnen was het gedempte
drukke gedoe van mensen, de jon
gens van Ties wist ik en hullie
vrouwen, met vreemde ogen, die
niet schreeuwden, ik zag tenminste
geen tranen. Maar ik geloof toch
dat ogen kunnen schreien zonder
tranen- J J u
Ik drukte ze zwijgend de hand.
en toen zee ik, dat Tieske m'nen
vriend was geweest was hij dat
ook nie? en of ik 'm mocht zien.
En toen ik 'm zag, klein en wit in
de diepe alkoof, toen sprong mijn
hart op, toen vouwde ik onstuimig
mijn handen, toen schreide ik, maar
't was van vreugde, want ik zag hoe
Tieske glimlachte in z'nen dood,
hoe over z'n oude wezen de rust lag
en de vrede van hen die slapen
gaan in Gods goedheid, vol blij
heid slapen gaan, omdat zij weten
voor eeuwig weer te zullen ontwa
ken.
Dit Tieske haatte nie meer toen
hij wegging
Vandaag hebben we hem begra
ven en ik ben achter de kist ge
gaan, vlak achter de kist, mee aan
m'nen arm den strompelenden Bert
die ook niet droef kon zijn.
We hebben koffie zitten drinken
in de herberg tegenover de kerk en
daar hee Bert me verteld dat Tieske
twee dagen veur ie dood ging bii
'm kwam; 'n oud en strompelend
Tieske. en dat ie 'm toen gevraagd
hee: ..Bert, m'n bruur, zalle we el
kaar 'n hand geven, zalle we maar
vergeten, Bert, en weer goed zijn
mee elkaar.
En die twee ouwe mensen heb
ben tegenover elkaar toen 'n hord
ie staan schreeuwen en staan la
chen en ze hebben 'nen brandewijn
gedronken, en toen Tieske wegging
zee-t-ie: „Bert. bruur ik ben nou
weer zo gelukkig...."
En overmorgen zal 't Kerstmis
zijn en dan zal ons Merieke, gelijk
'n engelke, in d're witte nachtjapon
veur 't stalleke 't Jezuskind bedan
ken omdat er weer een beetje meer
liefde op de wereld is geweest en
ik zal ze laten vragen veur d'r ei
gen, veur vaders en veur moeders,
veur Tieskes en voor alle mensen
van goeien wil om de liefde en den
vrede.
Sir Rodney Pokerstone was het prototype van de nuchtere En-
gelsman met alle gebruikelijke eigenaardigheden van dien. Met
Kerstmis bijvoorbeeld leek het alsof een voorheen nog sluimeren-
de geest in hem ontwaakt was. De germanen spraken over een
joelstemming, in West-Duitsland heet het Weihnacht-wehmut, in
Oost-Duitsland „decadente bourgeoiemanifestaties", maar bij sir
Rodney zou men het verschijnsel het best kunnen beschrijven als
„kerst-koorts". En de symptomen van deze koorts waren veler-
lei. De eerste sprank „nieuw leven" uitte zich altijd in het nut-
tigen van twee glaasjes zeer oude sherry uit de uitgebreide fa-
miliekelder. En daarna was 't met de rust op Pokerstone-man-
sions absoluut gedaan.
Hargraves, de oudste en beslist
lelijkste butler die het menselijk
geslacht ooit had voortgebracht,
werd de ganse dag aangetroffen op
de route postkantoor-huize Poker
stone. Eenzelvig mompelend, ge
bukt gaand onder een stapel met
rode zegels dichtgeplakte couverts.
Het was Hargraves' jaarlijkse mar
telgang, want de grijsaard wist
maar al te goed wat deze onver
hoedse papierlawine betekende. El
ke enveloppe met het statig fami
liewapen (een zilveren pokersteen
op roden fond) der Pokerstones be
drukt, behelsde een, in bloemrijke
bewoordingen gestelde invitatie tot
bijwoning der op handen zijnde
kerst-festiviteiten op de Pokersto-
nese erfgronden.
Afgezien nog van het feit dat 't
er zo'n kleine veertig waren, was
daar dan nog de ietwat onbeheerste
wijze waarop sir Rodney z'n gasten
uitkoos. Daar waren o.a. lord Snic-
kerbocker, de (beste) bierkoning
uit Devonshire, de gebroeders Mou-
setrappo, groothandelaars in kerst-
artikelen, lord Jan Mac. Corkmic-
ker, de meest gevreesde whiskey-
zwelger van het gehele koninkrijk
en dan de ergste van allemaal de
bedilzieke totaal dove lady Pomper-
nickelby die haar absolute gebrek
aan smaak altijd vergeefs trachtte
te camoufleren onder een chaos van
sleep jurken, zwiep veren en gepluk
te aigrettes, „stervend Europa" zo
als Hargraves haar altijd boosaar
dig betiteldezij allen zouden
zich ook dit jaar weer vrolijk ma
ken over zijn oud modieus jacket
Houtsnede W. H. Suermondt
en elkaar tegen twaalven beginnen
te bekogelen met zijn hors d'oeu-
vres. En om nou weer dat paarden
middel van verleden jaar toe te
passen domweg de brieven in de
oven te werpen om dan weer de
hele kerstboom naar je hoofd te
krijgen, nee, ook dat toch maar lie
ver niet
Is het verwonderlijk dat de brave
Hargraves, na zich van z'n zware
opdracht gekweten te hebben, ook
afdaalde in voornoemde uitgebrei
de familiekelder?
De dag voor Kerstmis was aange
broken. In de loop van de middag
werden de eerste gasten verwacht
en reeds om zeven uur 's morgens
vormden de leveranciers een queu
bij de personeelsingang, 12 kalkoe
nen, enige kerstbomen, een schuim-
blusser en vijf uitpuilende manden
verpakte kerstvreugd met zich mee
torsend. Het was een allesbehalve
„Vrede op Aarde"-gezicht, waar
mee Hargraves zwartgallig een en
toen om 12 uur, drie uur te vroeg,
als gewoonlijk de oude Mac Cork-
micker zingend naar binnen werd
gedragen, zakte de lip van Hargra
ves tot ver beneden z'n knieën.
En toch zou dit feest zonder ver
dere incidenten verlopen zijn, als
Sir Rodney, uitgerekend op dat
ogenblik, het niet in z'n hoofd kreeg
om voor een extra verrassing te
zorgen. Een verrassing, die alle 40
gasten voortaan bij zou blijven als
„Het mistletoe-drama". „Want _wat"
zo redeneerde Sir Rodney, „is er
nog lolliger sorrygrappiger
om die ouwe Pompernickel sor
ry om 'lady Pompernickelby 'es
een poets te bakken? Daar moet op
gedronken worden, hi, ha, ho", be
toogde Mac. Corkmicker vanaf de
boekenkast waar hij een fles cog
nac ontdekt had, en viel uit puur
enthousiasme als een blok naar be
neden met Shakespeare's borstbeeld
op z'n schoot.
De gebroeders Mousetrappe (in
kerst-artikelen) verklaarden twee
stemmig dat hun syndicaat volledig
achter het plan Rodney stond, ter
wijl een burggraaf uit Wales aan
bood de onderneming te zullen fi
nancieren uit de aandelen van z'n
kolenmijnen. Na eindeloos gesmoe
zel boven een krat Madeira, werd
besloten dat boven de poort van de
hall een enorme bos mistletoe zou
worden opgehangen, een aangele
genheid waar Hargraves de aange
wezen persoon voor was volgens
Rodney. Als lady P. kwam binnen
zeilen zou de ganse mannelijke ge
meenschap van Pokerstone-Man-
sions haar krachtens het aloude ge
bruik liefderijk om de hals vlie
gen genoeg voor de ongehuwde
lady, (iets wat haar trouwens nog
altijd zeer hoog zat) om voorgoed
van de kerstbezoeken af te zien
hetgeen dan ook de oprechte opzet
was van de honorabele lords en jon
kers.
Zo werd het langzamerhand zes
uur, de tijd waarop lady P. zou ar
riveren. Toen dan ook Hargraves
met een doodgraversgezicht kwam
Terwijl de Kerstklokken luidden van „Vrede op Aarde", toefde Ka-
rel Dennemans gehuld in een toepasselijk kerstkleed met rode
puntmuts aan de voet van zijn feestelijk versierde kertboom. Den
nemans werd altijd geroerd door het luiden der kerstklokken. Zij
luiden Vrede, zo placht hij te zeggen. En zo mijmerde hij graag om
streeks Kerstmis over alle illusies, die in dat jaar waren vervlogen;
over de vrede, die nog steeds niet bereikt was; over de atoombom,
over de straaljagers en over de kerstklokken
Eigenlijk had hij al die illusies wel aan zijn boom willen hangen,
inplaats van de gebruikelijke kaarsjes, sterren en ballen. Wat zei nou
eigenlijk zo'n elfje of zo'n kerstkrans tot de mens? Tja, de gekste
dingen hing z'n vrouw er tegenwoordig in: kijk nou eens aan, hij zag
weer verschillende nieuwe attributen. Hoe kan iemand nou zulke
dwaasheden in een kerstboom hangen!
Karei Dennemans onderwierp de versiering aan een nadere inspec
tie. Toe maar: wat had een vogelnestje met dit feest te maken, of een
kabouterHij zag opeens een heleboel voorwerpen, die zo'n
boom tot een aanfluiting maakten.
Waarom hingen die rare versiersels in zijn boom? Had zijn vrouw
ze er met een speciale bedoeling ingehangen? Vormden ze soms op
andere wijze een toepasselijk geheel? Ja, misschien lag er in de eerste
letters wel een zegewens of een spreekwoord verborgen! Denne
mans greep papier en potlood, schreef onder elkaar de versierselen
op en las
Ja, wat hij toen las verklappen wij (nu) nog niet. Dat moogt U zelf
ontcijferen. Maar Dennemans had er niet veel moeite mee, want hij
herkende één van zijn eigen gezegden.
U weet nu hoe Dennemans er over denkt. Plaatst U ook de kerst
boomversierselen eens onder elkaar. In de juiste volgorde gelezen,
vormen de beginletters een toepasselijke zin van drie woorden.
*»-*■ Oplossingen kunnen worden ingezonden tot uiterlijk 31 Dec.
a.s. aan de redactie van ons blad, onder motto KERSTBOOM.
Onder de inzenders van de geheel juiste oplossing verloten
wij
Een prijs van 10 één van 5.ééri van 2.50 en nog
3 prijzen, bestaande uit mooie boeken voor de jeugd.
meedelen dat „het spul hing" en
„het fregat in aantocht was" barst
ten tie negenendertig samengeko-
lords, sirs, baronnen, burggraven
en jonkers los in 'n exotisch vreug-
degehuil. Daar ging de bel! Het
roofdierinstinct werd in hen wak
keren grommend, jankend en vech
tend stormden ze naar de uitgang
der eetkamerop naar de hall.
Rodney, maaiend met armen en be
nen, de Mousetrappes onder de voet
lopend, arriveerde als eerste, smeet
de deur openen het volgend
ogenblik hing hij als een volleerd
minnaar lady P. om de forse hals.
hing hij als een volleerd
minnaar
Het moet gezegd worden dat de
lady van een vrouw beschikte over
aanmerkelijke blijkbaar lange tijd
sluimerend aanwezig geweest zijn
de krachterï; ze verzette zich met
handen en voeten, en wel zodanig
dat ze na de derde onstuimige em-
brassade sir Rorney in een perfecte
judo-zwaai over het parket zeilde.
Toen deze, na van de eerste schrik
bekomen te zijn, verdwaasd om zich
heen blikte, ontdekte hij dat hij
enige seconden tevoren in het vuur
van het gevecht de deur van de eet
kamer in het slot had geworpen,
zodat het oproerig gebrom dat de,
lucht vervulde, van niemand anders
afkomstig was dan van de balorige,
wantrouwige, aldus opgesloten 38
lords, baronnen enz. En de ernst, de
dodelijke ernst van de situatie
drong toen schrikbarend duidelijk
tot hem doorHij was alleen met
lady P. in de hall, hij had lady P.
omhelsd en hoe
De volgende ogenblikken waren
beslissend voor Rodney's verder le
ven: Voor hem stond lady P. in de
meest afschuwelijke combinatie van
tweed, fazantenveren, bont en col
liers, de vergietvormige hoed scheef
op het hoofd, doch hei verschrikke
lijkst van alles was haar gelaat.
Haar gelaat, versierd met de formi
dabele haviksneus, straalde als door
een bovenaardse glans verlicht.
„Rodney", dreunde ze opeens met
haar gevoileerde bariton. „Rodney...
dus tochJij!Eindelijk". En
uit een hoop kanten poespas haar
hand te voorschijn toverend schud
de ze guitig-vermanend haar wijs
vingertje als een worst: „Jij onstui
mige ondeugd". Waarom had je dat
niet eerder gezegd". En met een
schier moederlijke tederheid de
half bezwijmde sir Rorney van de
vloer opvegend en hem aan haar
omvangrijke boezem drukkend, lis
pelde ze fluitend in z'n oor: „Wat
heerlijk Rodney lieve.En net
op kerstmishoor je de kinderen
buiten die oude kerstliederen zin
gen?"
„Dat zijn geen kinderen, mens",
steunde Rodney, temidden van een
oorverdovend geloei en gebons.
„Dat zijn de lords in de eetkamer...."
„Wat zeg je, vond je me zo een
zaam, oh, darling", snufte lady P.
asthmatisch, terwijl ze hem met
zachte drang op haar knie deed
plaatsnemen. Ach, ze was toch ook
wel erg doof.
Zo vond hen de opgewonden
meute van edelen die inmiddels op
aanraden van Hargraves met de
grootste kerstboom de eetkamer
deur geramd had. „Daar moet waar
schijnlijk op gedronken worden",
dacht Lord Jan Mac. Corkmicker
hardop.
Die nacht om even over twaalf
vertrok Hargraves met z'n koffer
tje in de hand naar rustiger oor
den
H. G.