WAT Jxa tfloAney, hangt er in de Kerstboom? en het mistleloe'drarna 2 DE E€HO VAN HET ZUIDEN VAN WOENSDAG 24 DECEMBER 1952 2 ONZE KERSTMIS-PUZZLE WW' ze samen 's Zondags gingen biljar ten of beugelen, of naar de kermis sen gingen op de dorpen in de buurt, daar dansten en een bietje vree jen mee de meiskes. Ze waren alle twee lid van 't gild, ze schoten om 't best, zoals ze dansten en beu gelden om 't best, en vreejen ook. Maar ze waren geen rivalen, o nee, en den enen kon 't goed velen dat den andere 'ns 'ne keer meer suc ces had dan hij. Allebei waren ze op de boerderij, een flinke boerderij, die genoeg te werken gaf voor de vaders en hullie twee je, en genoeg opbracht om veur de andere twee, de oudsten, toen die gingen trouwen, een eigen ge doe te kopen, en om te kunnen zor gen da ook de meiskes mee veul trots aan d'r schoonmoeders d'ren uitzet konden laten zien. Ze waren in goeien doen de van Bemmels en veur Ties en Bert was het beddeke gespreid, ze konden alle twee op de boerderij blijven. „Die verdomde boerderij, zee Tries toen ie 't er over had, die boerderij daar is 't mee gebeurd!" En hij vertelde hoe Bert en hij daar introuwden, toen hullie moe der gestorven was en vader gene mens meer was om alles alleen te commanderen. O, 't ging zo goed in 't begin en hullie vrouwen kon den 70 goed mee elkaar akkederen. „Mar nie lang, verdomme, vloek te Tries, da wijf van m'n bruur wier zoetjesaan hoe langer hoe kwaaier en toen d'n dokter verteld had dat er bij heur ge enkinders zouden komen en toen ze zag da ons Jans d'r tweede al verwachtte, toen wier ze, denk ik, zo jaloers, da 't glad gedaan was mee ons goei leven!" Marie, de vrouw van Bert, begon Janse te koeieneren en ze begon d're mens op te stoken, of ie nou wilde of nie. En om de haverklap was 't toen hommeles tussen de twee bruurs, dan over 't land, dan over de bees ten, dan over 't huis, en Bert wist voort altijd wat en schold Ties uit voor alles wat mooi en lelijk was, dat ie nergens geen verstand van had, dat ie mar 't liefst heel de boel zou laten verslonsen en honderd op 'nen hoop meer. O, en dan dat stille treiteren, dat bloed onder uw nagels uithalen, dat dwars zitten, waar 't maar kon „Och jongen, zee Ties, ik kan 't allemaal nie vertellen wa ons Jans daar mee geleien hee en as zij d'r nie was geweest, dan waren er dooie gevallen. Ik vraat m'n eigen op, ge kant da begrijpen, ik kon 't nie langer uithouwen, d'r moest 'n eind aan komen Wa zal ik 't allemaal precies gaan zitten vertellen Op 'nen goeien dag is 't gebeurd. Hij begon weer tegen me uit te vallen om niks, werkelijk nie, en toenhoe 't ging, ik weet 't nie, maar ik vatte de aks en ik sloeg 'm veur z'n potengelukkig veur z'n potenik ha 'm dood kun nen slaan Nou en toentoen heet-t-ie helemaal geen pelisie of zo laten roenen. toen deed ie net of 't 'n ongeluk was, of ie z'n eigen in z'n been ha gehakt: ik weet zelfs nie of ie 't tegen da wijf van 'm hee gezeed. Hij moest naar 't gasthuis, z'n been moest er af Wa ik toen deurmaakte, die da gen. da is verschrikkelijk; en had ie nou maar gevloekt, had ie nou mar de pelisie laten komen, had ie me nou mar op laten sluiten Mar d'r gebeurde niks; hij lag in 't gasthuis, en ieder en dag zat ik bij z'n bed te schreeuwen; 't was toch m'n eifon bruur, en we waren el kaar altiid zo na geweest. En Bert die lag daar mar te kreu nen, half bewusteloos en hij zei mar niks en af en toe keek-t-ie me aan en dan schoot m'n gemoed vol; da ik nou m'n eigen bruur bekant dood ha geslaan en da die d'r niks van zee. Langzaam kwam ie bij, en na 'nen dag of vijf praatte ie alweer wa meer en toen kwaam 't Ik was zoals iederen avond weer naar 'm gaan kiiken: „Hoe gaget, Bert, jongen?", vroeg ik. „Nou moette gij 'ns goed luiste ren, zee-t-ie Ik heb tegen iedereen gezeedda 't 'n ongeluk was Mar verdommeik ben m'ne poot nie veur niks kwijt ja, da Zee-t-ie ik ga achter mekaar naar de pelisie. as ge mergen nog op de boerderij zijt Bert!" „Ge heur 't, as ge mergenavond nog on de boerderij ziit. dan sta mergenavond ook de pelisie op de vloer Ik kan 't nie hebben da gullie nog langer mee ons huist. 't Was of ik geslagen wier, deur elkaar gerammeld. Ik kon niks meer denken, en ik weet nie meer hoe 'k 't gasthuis uit gekomen ben. hoe ik thuis ben gekomen. Ik weet alleen da ik bij ons Jans zat te schreeuwen, en da ik 'r alles heb verteld. Wa moest ik nou doen: de pelisie laten komen, me op laten halen en veur ik weet nie hoeveul jaren in 't gevang, en de schande.en ons mnodor en de twee kiendies dan Mar de boerderii af. waar heel m'n hart aan vast zaat. de straat op gezet wordenOns kinders ons vrouw.God weet da ik meer aan hullie heb gedacht, dan aan m'n eige. dieie nacht, die de verschrik- keliikste was die ik ooit mee heb gemaakt. Tieske was wit geworden toen ie dit allemaal vertelde: de pijn van het herinneren en de haat tegen z'n bruur gaven z'n gezicht een uit drukking. die ik nie bij 'm kende. Ik wist nou hoe die haat de jaren door gevoed was mee de schande, de ontbering, de piin die bii had moeten liiden. door 't fabriekswerk dat ie had moeten doen. Dïeien haat sloeg misschien nie meer vlam mend uit nou, maar hij brandde gloeiend onder de oppervlakte nog van dit versleten leven; die jen haat gaf dit leven geen rust, al wist Ties ook wel dat ie nooit meer ge koeld zou worden 't Duurde 'nen helen tijd voor ie verder ging Ge begrijpt wel, jongen, wa we besloten hebben toen in die jen nacht; ge zie 't, ik zit nou hier. Dit huiske hier in 't dorp kon ik ge lukkig kopen, ik ha zelf wel wa geld, hoewel nie veul; hoe is da bij 'nen boer, 't kapitaal zat in de boer derij waar ik weggejaagd was.... Veul is er deur de mensen over ge praat. hier en op 't ander dorp, en iedereen docht er 't zijne van; maar alleen pestoor van den Broek hee- 't-er 't fijne van geweten. Die hee ook moeite genoeg gedaan om 't weer goed te maken tussen ons; maar veur mijn was m'n bruur dood, en al zou ie me heel de boer derij kedoo hebben gegeven, ik zou 'm nie aangekeken hebben. Hij was dood veur mij, en da is ie nou nog. Hier moette gij mee niemand over praten, verstade gij!" Hij beet me de laatste woorden toe, alsof ie er spijt van had dat ie me alles had verteld. Ik had zo'n grenzeloos medelij den mee dezen ouwen mens, wiens leven getekend was door zo 'nen haat. En ik zou 'm willen helpen, ik zou willen proberen hem te ver zoenen mee z'n bruur, en ik heb da geprobeerd ook. Ik heb tegen 'm zitten praten diejen avond en veul andere avonden. Ik ben naar Bert geweest, diejen ongelukkigen mens, die nou nog woont op gindse dorp, alleen, op 'n vervallen boerderij, want d'r heeft geen zegen gerust op z'n leven. En gelijk Ties gedrukt ging onder zijn redeloze haat, kende Bert in zijn leven de wroeging om zijn hardheid, en de spijt waarvoor ie geen uitweg wist. Twee bruurs, twee ménsen, die van goeien wille waren geweest, die samen geprobeerd hadden iets goeds en iets schoons van hun leven te maken en die hun leven hadden zien worden tot een stille marte ling. En alles wat ik deed uit sym pathie voor de twee, want ik be greep dat ook Bert in wezen, gelijk Ties, 'ne goeien mens was, alles leek tevergeefs. Ik heb 't toen mar aan Onze Lie ve Heer overgelaten, te zorgen voor deze twee; ik heb ons kleintje la ten bidden, iederen avond, ik heb de nonnekes gevraagd te bidden en de kinders van de school. En ik heb gewacht, maar geduldig afgewacht, teleurgesteld een bietje, omdat wat ik eerst veur weemoed hield en veur de stilte van de lieve herinne ring in een oud en eenzaam leven, slechts de gesloten zwijgzaamheid was van een hart, dat nie genoeg lief kon hebben. Het beloofde een winterse Kerst mis te worden; al was er de poëzie van de sneeuw nog niet, het was in elk geval behoorlijk vroeg beginnen te vriezen en 'ne vinnigen wind sneed deur ons dorp. Sinds 'nen dag of veertien was ik al nie meer bij Tieskes geweest; mijn vrouw had niet graag dat ik mee al die kou 's avonds nog de kant van de bossen op ging. Ge kent die vrouwen; ik was toch al zo vatbaar, zee ze. Afijn, daarom hoorde ik ook niks meer van Ties kes, maar ons Merieke bad iederen avond veur een bezondere intentie, mee d'r oogskens heel stijf dicht, in d'ren witten nachtjapon, gelijk 't engelke dat in ons stalleke achter 't Kerstkindje zit. Ik dacht in deze dagen veul aan Tieskes, zoals ie daar helemaal al leen woonde aan de rand van de bossen, alleen mee de donkerte van z'nen haat in z'n hart, alleen mee z'n eigen koppigheid, die niet de hand wilde reiken, waarom het be rouw en de spijt van den andere vroegen. 't Was in de week veur Kerstmis toén ik 't hoorde, en 't trof me zo als niks me heviger zou kunnen treffen. Toen de bode van 't ge meentehuis mee 'nen brief kwam, vertelde ie 't: „Ze hebben vanmer- gen Tieske van Bemmel dood in z'n bed gevonden Tieske dood! God Ik heb zonder iets te zeggen m'n deur dicht gedaan achter de rug van den onthutsten bode; ik ben ver suft naar m'n kamer gegaan en daar heb ik gebeden veur Tieske, dat God 'm genadig zou mogen zijn; daar heb ik me zelf zitten overtui gen van de mogelijkheid, dat God in zijn laatste ogenblikken nog de har de korst rond Tieskes hart zou heb ben gebroken en daarin gestort zou hebben het licht van Zijn liefde. „Want al wie tegen zijn broeder zegt: dwaas, hij is schuldig aan 't „helse vuur...."; ik heb 't extra nageslagen in de Heilige Schrift en ik las ook: „Zo gij wilt offeren en ge her innert U dat er iets is tussen „Uw broeder en U, laat dan Uw „offer staan en gaat U dan eerst „met Uw broeder verzoenen Ik heb Onze Lieve Heer gesmeekt om toch Tieskes levensoffer te aan vaarden, want veul ging er in mij om in die ogenblikken en voortdu rend zag ik dat ouwe gezicht, ver beten van haat, zoals die avond, en ik hoorde die krakende meedogen loze stem: Ik haat hem, ik zou hem kunnen vermoorden Ik weet niet hoe lang ik daar zo gezeten had, toen m'n vrouw heur hand op mijn schouders lei.... Ik heb m'n fiets gepakt en ik ben naar 't witte huiske gereden, aan de rand van 't Hazenbos; de groene luiken waren ongenadig dicht en 't kruis stond tegen de muur, het kruis Daar binnen was het gedempte drukke gedoe van mensen, de jon gens van Ties wist ik en hullie vrouwen, met vreemde ogen, die niet schreeuwden, ik zag tenminste geen tranen. Maar ik geloof toch dat ogen kunnen schreien zonder tranen- J J u Ik drukte ze zwijgend de hand. en toen zee ik, dat Tieske m'nen vriend was geweest was hij dat ook nie? en of ik 'm mocht zien. En toen ik 'm zag, klein en wit in de diepe alkoof, toen sprong mijn hart op, toen vouwde ik onstuimig mijn handen, toen schreide ik, maar 't was van vreugde, want ik zag hoe Tieske glimlachte in z'nen dood, hoe over z'n oude wezen de rust lag en de vrede van hen die slapen gaan in Gods goedheid, vol blij heid slapen gaan, omdat zij weten voor eeuwig weer te zullen ontwa ken. Dit Tieske haatte nie meer toen hij wegging Vandaag hebben we hem begra ven en ik ben achter de kist ge gaan, vlak achter de kist, mee aan m'nen arm den strompelenden Bert die ook niet droef kon zijn. We hebben koffie zitten drinken in de herberg tegenover de kerk en daar hee Bert me verteld dat Tieske twee dagen veur ie dood ging bii 'm kwam; 'n oud en strompelend Tieske. en dat ie 'm toen gevraagd hee: ..Bert, m'n bruur, zalle we el kaar 'n hand geven, zalle we maar vergeten, Bert, en weer goed zijn mee elkaar. En die twee ouwe mensen heb ben tegenover elkaar toen 'n hord ie staan schreeuwen en staan la chen en ze hebben 'nen brandewijn gedronken, en toen Tieske wegging zee-t-ie: „Bert. bruur ik ben nou weer zo gelukkig...." En overmorgen zal 't Kerstmis zijn en dan zal ons Merieke, gelijk 'n engelke, in d're witte nachtjapon veur 't stalleke 't Jezuskind bedan ken omdat er weer een beetje meer liefde op de wereld is geweest en ik zal ze laten vragen veur d'r ei gen, veur vaders en veur moeders, veur Tieskes en voor alle mensen van goeien wil om de liefde en den vrede. Sir Rodney Pokerstone was het prototype van de nuchtere En- gelsman met alle gebruikelijke eigenaardigheden van dien. Met Kerstmis bijvoorbeeld leek het alsof een voorheen nog sluimeren- de geest in hem ontwaakt was. De germanen spraken over een joelstemming, in West-Duitsland heet het Weihnacht-wehmut, in Oost-Duitsland „decadente bourgeoiemanifestaties", maar bij sir Rodney zou men het verschijnsel het best kunnen beschrijven als „kerst-koorts". En de symptomen van deze koorts waren veler- lei. De eerste sprank „nieuw leven" uitte zich altijd in het nut- tigen van twee glaasjes zeer oude sherry uit de uitgebreide fa- miliekelder. En daarna was 't met de rust op Pokerstone-man- sions absoluut gedaan. Hargraves, de oudste en beslist lelijkste butler die het menselijk geslacht ooit had voortgebracht, werd de ganse dag aangetroffen op de route postkantoor-huize Poker stone. Eenzelvig mompelend, ge bukt gaand onder een stapel met rode zegels dichtgeplakte couverts. Het was Hargraves' jaarlijkse mar telgang, want de grijsaard wist maar al te goed wat deze onver hoedse papierlawine betekende. El ke enveloppe met het statig fami liewapen (een zilveren pokersteen op roden fond) der Pokerstones be drukt, behelsde een, in bloemrijke bewoordingen gestelde invitatie tot bijwoning der op handen zijnde kerst-festiviteiten op de Pokersto- nese erfgronden. Afgezien nog van het feit dat 't er zo'n kleine veertig waren, was daar dan nog de ietwat onbeheerste wijze waarop sir Rodney z'n gasten uitkoos. Daar waren o.a. lord Snic- kerbocker, de (beste) bierkoning uit Devonshire, de gebroeders Mou- setrappo, groothandelaars in kerst- artikelen, lord Jan Mac. Corkmic- ker, de meest gevreesde whiskey- zwelger van het gehele koninkrijk en dan de ergste van allemaal de bedilzieke totaal dove lady Pomper- nickelby die haar absolute gebrek aan smaak altijd vergeefs trachtte te camoufleren onder een chaos van sleep jurken, zwiep veren en gepluk te aigrettes, „stervend Europa" zo als Hargraves haar altijd boosaar dig betiteldezij allen zouden zich ook dit jaar weer vrolijk ma ken over zijn oud modieus jacket Houtsnede W. H. Suermondt en elkaar tegen twaalven beginnen te bekogelen met zijn hors d'oeu- vres. En om nou weer dat paarden middel van verleden jaar toe te passen domweg de brieven in de oven te werpen om dan weer de hele kerstboom naar je hoofd te krijgen, nee, ook dat toch maar lie ver niet Is het verwonderlijk dat de brave Hargraves, na zich van z'n zware opdracht gekweten te hebben, ook afdaalde in voornoemde uitgebrei de familiekelder? De dag voor Kerstmis was aange broken. In de loop van de middag werden de eerste gasten verwacht en reeds om zeven uur 's morgens vormden de leveranciers een queu bij de personeelsingang, 12 kalkoe nen, enige kerstbomen, een schuim- blusser en vijf uitpuilende manden verpakte kerstvreugd met zich mee torsend. Het was een allesbehalve „Vrede op Aarde"-gezicht, waar mee Hargraves zwartgallig een en toen om 12 uur, drie uur te vroeg, als gewoonlijk de oude Mac Cork- micker zingend naar binnen werd gedragen, zakte de lip van Hargra ves tot ver beneden z'n knieën. En toch zou dit feest zonder ver dere incidenten verlopen zijn, als Sir Rodney, uitgerekend op dat ogenblik, het niet in z'n hoofd kreeg om voor een extra verrassing te zorgen. Een verrassing, die alle 40 gasten voortaan bij zou blijven als „Het mistletoe-drama". „Want _wat" zo redeneerde Sir Rodney, „is er nog lolliger sorrygrappiger om die ouwe Pompernickel sor ry om 'lady Pompernickelby 'es een poets te bakken? Daar moet op gedronken worden, hi, ha, ho", be toogde Mac. Corkmicker vanaf de boekenkast waar hij een fles cog nac ontdekt had, en viel uit puur enthousiasme als een blok naar be neden met Shakespeare's borstbeeld op z'n schoot. De gebroeders Mousetrappe (in kerst-artikelen) verklaarden twee stemmig dat hun syndicaat volledig achter het plan Rodney stond, ter wijl een burggraaf uit Wales aan bood de onderneming te zullen fi nancieren uit de aandelen van z'n kolenmijnen. Na eindeloos gesmoe zel boven een krat Madeira, werd besloten dat boven de poort van de hall een enorme bos mistletoe zou worden opgehangen, een aangele genheid waar Hargraves de aange wezen persoon voor was volgens Rodney. Als lady P. kwam binnen zeilen zou de ganse mannelijke ge meenschap van Pokerstone-Man- sions haar krachtens het aloude ge bruik liefderijk om de hals vlie gen genoeg voor de ongehuwde lady, (iets wat haar trouwens nog altijd zeer hoog zat) om voorgoed van de kerstbezoeken af te zien hetgeen dan ook de oprechte opzet was van de honorabele lords en jon kers. Zo werd het langzamerhand zes uur, de tijd waarop lady P. zou ar riveren. Toen dan ook Hargraves met een doodgraversgezicht kwam Terwijl de Kerstklokken luidden van „Vrede op Aarde", toefde Ka- rel Dennemans gehuld in een toepasselijk kerstkleed met rode puntmuts aan de voet van zijn feestelijk versierde kertboom. Den nemans werd altijd geroerd door het luiden der kerstklokken. Zij luiden Vrede, zo placht hij te zeggen. En zo mijmerde hij graag om streeks Kerstmis over alle illusies, die in dat jaar waren vervlogen; over de vrede, die nog steeds niet bereikt was; over de atoombom, over de straaljagers en over de kerstklokken Eigenlijk had hij al die illusies wel aan zijn boom willen hangen, inplaats van de gebruikelijke kaarsjes, sterren en ballen. Wat zei nou eigenlijk zo'n elfje of zo'n kerstkrans tot de mens? Tja, de gekste dingen hing z'n vrouw er tegenwoordig in: kijk nou eens aan, hij zag weer verschillende nieuwe attributen. Hoe kan iemand nou zulke dwaasheden in een kerstboom hangen! Karei Dennemans onderwierp de versiering aan een nadere inspec tie. Toe maar: wat had een vogelnestje met dit feest te maken, of een kabouterHij zag opeens een heleboel voorwerpen, die zo'n boom tot een aanfluiting maakten. Waarom hingen die rare versiersels in zijn boom? Had zijn vrouw ze er met een speciale bedoeling ingehangen? Vormden ze soms op andere wijze een toepasselijk geheel? Ja, misschien lag er in de eerste letters wel een zegewens of een spreekwoord verborgen! Denne mans greep papier en potlood, schreef onder elkaar de versierselen op en las Ja, wat hij toen las verklappen wij (nu) nog niet. Dat moogt U zelf ontcijferen. Maar Dennemans had er niet veel moeite mee, want hij herkende één van zijn eigen gezegden. U weet nu hoe Dennemans er over denkt. Plaatst U ook de kerst boomversierselen eens onder elkaar. In de juiste volgorde gelezen, vormen de beginletters een toepasselijke zin van drie woorden. *»-*■ Oplossingen kunnen worden ingezonden tot uiterlijk 31 Dec. a.s. aan de redactie van ons blad, onder motto KERSTBOOM. Onder de inzenders van de geheel juiste oplossing verloten wij Een prijs van 10 één van 5.ééri van 2.50 en nog 3 prijzen, bestaande uit mooie boeken voor de jeugd. meedelen dat „het spul hing" en „het fregat in aantocht was" barst ten tie negenendertig samengeko- lords, sirs, baronnen, burggraven en jonkers los in 'n exotisch vreug- degehuil. Daar ging de bel! Het roofdierinstinct werd in hen wak keren grommend, jankend en vech tend stormden ze naar de uitgang der eetkamerop naar de hall. Rodney, maaiend met armen en be nen, de Mousetrappes onder de voet lopend, arriveerde als eerste, smeet de deur openen het volgend ogenblik hing hij als een volleerd minnaar lady P. om de forse hals. hing hij als een volleerd minnaar Het moet gezegd worden dat de lady van een vrouw beschikte over aanmerkelijke blijkbaar lange tijd sluimerend aanwezig geweest zijn de krachterï; ze verzette zich met handen en voeten, en wel zodanig dat ze na de derde onstuimige em- brassade sir Rorney in een perfecte judo-zwaai over het parket zeilde. Toen deze, na van de eerste schrik bekomen te zijn, verdwaasd om zich heen blikte, ontdekte hij dat hij enige seconden tevoren in het vuur van het gevecht de deur van de eet kamer in het slot had geworpen, zodat het oproerig gebrom dat de, lucht vervulde, van niemand anders afkomstig was dan van de balorige, wantrouwige, aldus opgesloten 38 lords, baronnen enz. En de ernst, de dodelijke ernst van de situatie drong toen schrikbarend duidelijk tot hem doorHij was alleen met lady P. in de hall, hij had lady P. omhelsd en hoe De volgende ogenblikken waren beslissend voor Rodney's verder le ven: Voor hem stond lady P. in de meest afschuwelijke combinatie van tweed, fazantenveren, bont en col liers, de vergietvormige hoed scheef op het hoofd, doch hei verschrikke lijkst van alles was haar gelaat. Haar gelaat, versierd met de formi dabele haviksneus, straalde als door een bovenaardse glans verlicht. „Rodney", dreunde ze opeens met haar gevoileerde bariton. „Rodney... dus tochJij!Eindelijk". En uit een hoop kanten poespas haar hand te voorschijn toverend schud de ze guitig-vermanend haar wijs vingertje als een worst: „Jij onstui mige ondeugd". Waarom had je dat niet eerder gezegd". En met een schier moederlijke tederheid de half bezwijmde sir Rorney van de vloer opvegend en hem aan haar omvangrijke boezem drukkend, lis pelde ze fluitend in z'n oor: „Wat heerlijk Rodney lieve.En net op kerstmishoor je de kinderen buiten die oude kerstliederen zin gen?" „Dat zijn geen kinderen, mens", steunde Rodney, temidden van een oorverdovend geloei en gebons. „Dat zijn de lords in de eetkamer...." „Wat zeg je, vond je me zo een zaam, oh, darling", snufte lady P. asthmatisch, terwijl ze hem met zachte drang op haar knie deed plaatsnemen. Ach, ze was toch ook wel erg doof. Zo vond hen de opgewonden meute van edelen die inmiddels op aanraden van Hargraves met de grootste kerstboom de eetkamer deur geramd had. „Daar moet waar schijnlijk op gedronken worden", dacht Lord Jan Mac. Corkmicker hardop. Die nacht om even over twaalf vertrok Hargraves met z'n koffer tje in de hand naar rustiger oor den H. G.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1952 | | pagina 2