SpOXt. Ik schilder mooie dingen. De avonturen van BIM en BAM WEK DE GAL IN UW LEVER OP Minder validen leren schoenen stikken PUROL doet Uw huid Goed! HET WAPEN BREECK DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 5 JUNI 1953 GERARD GERRITS 60 JAAR Dr. Muntendam opende speciale werkinrichting in Den Bosch. 2e klas. Op het stille vriendelijke slot van Jhvr. de Roy van Zuydewijn- van der Does de Willebois aan de Hoogevaart te Capelle, waar boven de hoge loverbomen hun suizende fluistergesprekken houden en deze nooit aflatende gespreken zijn het enige wat men daar hoort, schildert Gerard C. J. Gerrits. Gelijk zijn hoge patriar chale gestalte, met de markante kop en de golvende baard volko men thuis is iii de grote vertrekken, waar de wapenschilden han gen van roemruchte geslachten en waar grote telgen uit deze ge slachten staren vanaf hun strenge schilderijen, zo convenieert ook zijn schilderen met de omgeving, waarin hij schept; zijn schil derijen hebben de rust en de vriendelijke lichtheid van het land rondom, zij zijn niet luidruchtig, maar bezonken en stil, zoals het slot daar in 't overdadige groen van dit voorjaar te dromen ligt en zij hechten aan de onvergankelijke waarden der onvervalste schoonheid, hetgeen bijna niet anders kan, wanneer men de om geving ziet, waarin zij worden geboren. EEN BEKWAAM ETSER. Gerard C, J. Gerrits, zoals hij zijn schilderijen signeert, wordt Vrijdag 60 jaar; het is allerminst 'n reden, zegt hij, voor feest; men wordt ieder jaar maar ouder en als ik 'ns terug kijk, heb ik pas zo'n beetje gedaan! Later in het gesprek zal hij echter moeten toegeven dat hij al heel wat linnen en al heel wat muren heeft „vuil gemaakt". Inderdaad, Gerard Gerrits heeft zijn brood absoluut niet in ledigheid gegeten. Zijn leven tot nog toe is één dienen geweest van de kunst; eenmaal in dienst van deze bemin nelijke heerseres, heeft hij zich ge heel gegeven aan de schone, maar moeilijke, niet altijd even dankbare taak, waarvoor deze meesteresse haar dienaren stelt. In zijn jeugd reeds wilde Gerard Gerrits zich aan haar dienst gaan wijden; bezorgcle ouders echter weerhielden hem. Maar wie een maal door de Muze is gekust, voelt dit teken van genegenheid steeds in hem branden en weet zich door dit teken gewijd voor een hogere roeping, dan voor boomkweker. En Gerard Gerrits ging naar de Academie in Den Bosch en studeer de daar onder de bekwame leiding van Huib Luns en Piet Slager; hij ging naar Jan v. Vught-Thijssen die hem opleidde in het etsen; hij werk te bij zijn oudere broer die, naast een kunstenaar in hart en ziel, ook een groot kenner was van het Hei lige Land en die zich een groot naam verwierf door zijn werk op de Heilige Landstichting in Nijmegen. Hij bekwaamde zich in de grafische kunsten, zoals het lithograferen, 't houtsnijden, hij ontwikkelde zijn etstechniek, maakte van zichzelf 'n bekwaam glazenier en langzamer hand kwamen de opdrachten: illus traties, schilderijen, etsen en hout sneden, ramen, vaandels, oorkon den, diploma's, enfin al die vormen waarop hij zijn talent en zijn tech niek kon toepassen. Na 25 jaar in zijn geboortestad Nijmegen gewoond te hebben, kwam hij naar Brabant en hij betrok zijn atelier in Den Bosch. In de Mei dagen van 1940 werd dit echter to taal verwoest, evenals al het mate riaal van de schilder. Hij heeft toen wat rondgezworven, dook van tijd tot tijd onder, om zich na de bevrij ding voorgoed te vestigen in 't kas teel van de familie de Roy van Zui- dewyn, die hem gastvrij onderdak verleende. Na de oorlog waren de moeilijk heden met het materiaal; in die tijd, toen de olieverf bijna niet te bekomen was, heeft Gerard Gerrits zich vooral toegelegd op de aquarel. Nu sieren zijn schilderijen de ho ge vertrekken van het oude kasteel; tussen het tin en het blauw en de donkere gloed der oude schilderijen lichten zijn zonnige aquarellen op; vooral die hij maakte in Lugano, waar het sprookje Zwitserland zich wel het duidelijkst voordoet aan de bezoeker, kenmerken zich door een zonnigheid van toon. „Sinds mijn bezoek aan Zwitserland zijn mijn kleuren veel lichter geworden", zegt hij dan ook. In die hoge zalen hangen ook de kleine etsen, in eenvoudige strakke lijsten en brede passe-partouts en tijdens ons gesprek lag tussen ons een grote map met nog meer etsen en niet zonder trots toonde ons Ge hard Gerrits deze scheppingen, want wij vinden de ets ongetwijfeld de U zult 's morgens „kiplekker" uit bed springen. Elke dag moet uw lever een liter gal ln uw ingewanden doen stromen, anders ver teert uw voedsel niet, het bederft. U raakt verstopt, wordt humeurig en loom. Neem de plantaardige CARTER'S LEVERPIL LETJES om die liter gal op te wekken en uw spijsvertering en stoelgang op natuur lijke wijze te regelen. Een plantaardig zacht middel, onovertroffen om de gal te doen stromen. Eist Carter's Leverpilletjes. - sterkste zijde van zijn werk. Niet alleen dat hij de etstechniek in al haar onderdelen en facetten be heerst, maar hij weet deze techni sche vaardigheid aan te wenden om er prachtige juist getroffen stem mingen mee uit te beelden. Als onderwerpen voor deze etsen kiest hij typische hoekjes van het Brabantse land, waar het leven verstild schijnt, of weggevloeid en met een prachtig claire-ob- scure weet hij dan dit stemmings beeld vast te leggen binnen het be perkte kader van de ets, die in al hun minusculiteit vaak zijn uitge groeid tot een compleet schilderij. Een aantal van zijn etsen bevinden zich in het Rijks Prentenkabinet te Amsterdam en in het Provinciaal Museum te 's-Hertogenbosch. Ra men van hem vindt men o.m. in 't gemeentehuis van Sprang-Capelle, in vele particuliere woningen in die gemeente, in de kapel van Huize Overdonk te Dongen, in de kerken van Mierlo Hout en Stiphout enz. We bekijken met deze vriendelij ke en enthousiaste kunstenaar zijn werk en we merken op, dat hij zich al heel weinig heeft laten beïnvloe den door welke al of niét moderne stroming dan ook, en hij zegt: „ik ben mijn eigen gang gegaan, zoals ik dat van binnen voelde. Ik zoek mooie dingen op en die tracht ik zo goed mogelijk te schilderen, zoals ik ze zie". Duidelijk bewijst zijn werk hoe zeer hij zich aan deze overtuiging, deze stelregel heeft gehouden. Hij heeft zich over de rijkdom der na tuur gebogen (letterlijk, wanneer hij de gloed der paddestoelen schil derde!) en met een enthousiaste liefde voor al het schone rond hem zet hij zich dan te schilderen, de natuur geen geweld aandoende, in tegendeel, hij laat de natuurlijke vorm volkomen intact; en deze is dikwijls zo mooi, zegt hij, dat ik er niet toe kom te schilderen, maar gewoon ga zitten kijken. En we zijn met hem de mooie tuin ingewandeld en we hebben op staan kijken tegen de verweerde muren van dit meer dan 500 jaren oude kasteel, waar tegen geel en rood de luiken hangen en waarlangs de blauwe regen weelderig op klimt. Daarboven en daarrond fluis teren de bomen Mooier dan het is, kan het toch niet geschilderd worden, zegt onze gastheer. Copyright P. I. 8. Box 6 Copenhagen 277). „Laten we verstoppertje spelen jongens, ik zal hem wel zijn", roept Bam en gaat met zijn ogen dicht tegen een boom staan. ,Wie zich 't best verstopt heeft, krijgt 'n ijsje." „Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien! Wie niet weg is, wordt gezien." De pelikaan wordt het eerst ge vonden en dan het luipaard, die heeft vergeten zijn lange staart te verstoppen. O, en de giraffe weet natuurlijk niet waar hij zijn lange hals moet verbergen. Bam vindt ze allemaal, behalve de schildpad. Waar die nu toch zijn kan? Bam heeft al achter alle bomen en onder alle struiken ge zicht. En door de zon begint het ijsje al te smelten. „Kom er maar uit, want je bent niet", roep Bam zo hard hij hem kan. „Nou, nou, schreeuw maar niet zo> ken Yjak bü", antwoordt de schildpad. En daar komt me die kleine rakker zowaar te voorschijn uit de snavel van de pelikaan En het grappigste is, dat die niet eens wist, dat ons schildpadje zich daar verstopt had. Zo'n slimmerd Hoog gaat zijn gestalte onder de oude bomen door; Vrijdag wordt hij 60; hij zal zijn dag schilderend doorbrengen in 't kerkje van Huis- seling, waar hij de grote vlakken vult met eerbiedig knielende en met dankende en jubelende enge len. Zij mogen symbolen zijn op deze dag, symbolen van de gevoe lens die deze religieus geaarde kun stenaar bezielen; dankbaarheid en blijheid om het goede en het mooie dat er in zijn leven was en dat hij een blijvende gestalte mocht geven; maar ook een smeken om nog veel te mogen doen, om de natuur nog te mogen verheerlijken en 't leven dat goed is, schilderend te mogen bejubelen. Zaterdag j.l. vond in 's-Hertogen bosch een plechtigheid plaats wel ke voor de zorg voor minder vali den van bijzondere betekenis is. De A.M.O.-Stichting, belast met de ar- beiderszorg voor geestelijk en licha melijk minder-validen en met de na-zorg der B.L.O.-scholen in Den Bosch had in haar opleidings- en werkinrichting al enige jaren be proefd om langs de weg van vak opleiding haar minder-validen in 't bedrijfsleven te doen opnemen, soms met succes, niet zelden ook met mislukking. In 1951 is de A.M.O.-Stichting echter tot een nieuwe samenwer king weten te komen met de N.V. Van Har en's Schoenfabrieken, een samenwerking, die ten doel had de minder-validen met voldoende aan leg practisch op te leiden tot schoenstikker. Dit experiment is volkomen ge slaagd met gevolg, dat de samen werking bestendigd zal blijven, zo dat geregeld invaliden en minder- validen via deze opleiding op vol waardige wijze tegen normaal loon zullen gaan deelnemen aan 't pro ductieproces. Dit werk hééft thans een nieuwe huisvesting gekregen in een specia le werkinrichting voor deze minder- validen, welke Zaterdag j.l. in aan wezigheid van een aantal genodig den, onder wie de wethouder van Sociale Zaken, dhr Schuurmans, door de staatssecretaris van Volks gezondheid, dr Muntendam, plech tig werd geopend. Volwaardig lid. In het verleden was het zo, aldus dr Muntendam, dat deze minder- validen wel aan het werk werden geholpen. Men bekommerde zich er echter niet om, of dit wel nuttige, productieve arbeid was. De ervaring heeft geleerd dat de minder-validen aldus het gevoel be hielden van de liefdadigheid te le ven. Het streven moet gericht zijn op het vinden van nuttige arbeid voor minder-validen. Deze productieve inschakeling is van grote betekenis, daar de minder-validen hierdoor beseffen als volwaardig lid der sa menleving aan het productieproces deel te nemen. Zij is ook van groot economisch belang. Het aantal mogelijkheden ten deze neemt steeds meer toe. De A.M.O.-Stichting heeft hierin een werkzaam aandeel gehad. Spr. zag i dit belangrijke sociale werk een symbool, hoe geneeskunde, maat schappij en onderwijs moeten sa menwerken. Dit initiatief, zo be sloot de Staatssecretaris, moge in den lande ruime navolging vinden. Behalve dr Muntendam voerden nog het woord de voorzitter der A.M.O.-Stichting, de heer van den Hout, wethouder Schuurmans en de heer Van Haren. Pastoor de Lange zegende het nieuwe gebouw in. VOETBALPROGRAMMA VOOR ZONDAG 7 JUNI 1953. Ie klas A. DOS—VSV FrisiaHeracles GVAVRCH SneekEDO WageningenNEC Zwolse Boys- —Enschedese Boys AjaxDe Volewijckers BCH 25 16 6 3 38 47—19 VSV 25 13 6 6 32 50—31 Ajax 25 12 6 7 30 52—37 Wageningen 25 7 14 4 28 30—25 EDO 25 10 7 8 27 28—31 DOS 25 12 2 11 26 59—49 Heracles 25 9 7 9 25 50—50 Ensch. B. 25 9 6 10 24 38—44 GVAV 25 9 5 11 23 45—45 Sneek 25 7 8 10 22 30—43 NEC 25 7 7 11 21 28—39 Volew, 25 8 3 14 19 38—42 Zwolse B. 25 6 6 13 18 31—56 Frisia 25 5 7 13 17 31—46 le klasse B. Sparta Willem II BW Excelsior VVV MVV Emma Sittardia Longa SVV Brabantia Juliana HBS Theole RBCHermes DVS NAC—TEC ADOMaurits EindhovenBlejjerheide LeijenoordXerxes (Zaterdag). 25 17 4 4 38 56—25 25 16 5 4 37 78—40 25 13 6 6 32 53—26 25 13 6 6 32 65—41 25 11 7 7 29 41—37 26 10 8 8 28 49—36 26 10 5 11 25 52—53 25 10 3 12 23 53—66 25 11 1 13 23 41—53 25 10 1 14 21 46—57 25 9 1 15 19 43—51 25 5 7 13 17 30—52 25 6 4 15 16 43—64 25 4 4 17 12 35—84 le klas D. Vitesse—AGOVV HaarlemHeerenveen Stormvogels—Elinkwijk DWS—Blauw Wit. Heerenveen 25 15 4 6 34 59—38 Vitesse 25 15 4 6 34 40—31 Stormvogels 25 14 4 7 32 62—33 Haarlem 25 12 8 5 32 42—32 Enschede 26 12 6 8 30 47—44 DWS 25 11 4 10 26 46—36 Leeuwarden 26 11 4 11 26 52—42 Elinkwijk 25 11 3 11 25 25—36 Blauw Wit 25 9 5 11 23 32—32 't Gooi 26 8 7 11 23 35—39 AGOVV 25 8 6 11 22 40—46 Be Quick 26 8 6 12 22 48—67 Go Ahead 26 5 5 15 16 32—50 Achilles 26 3 5 18 11 29—73 le klasse C. PSV 25 15 5 5 35 5629 Eindhoven 24 14 5 5 33 40—20 ADO 25 12 6 7 30 38—28 Bleijerheide 24 11 6 7 28 45—27 Feijenoord 25 9 8 8 26 43—41 NAC 25 10 5 10 25 43—46 Limburgia 26 10 5 11 25 37—38 Hermes I)VS 25 8 7 10 23 41—56 NOAD 26 8 7 11 23 37—42 RBC 25 10 2 13 22 43—44 Xerxes 25 7 8 10 22 40—49 DHC 25 9 4 12 22 45—63 Maurits 25 6 7 12 19 44—52 TEC 25 6 5 14 17 40—57 Promotie JulianaBW Sittardia—HBS TheoleBrabantia SVV—LONGA Willem II—VVV SpartaExcelsior ZFCOosterparkers DFC—EHBO FimbriaQuick 2e klas B. Ter neuzenMOC '39 RACAxel MiddelburgDe Baronie DoskoAlliance InternosRood Wit W FEUILLETON van „De Echo van het Zuiden" VAN 30) Ik zou wel eens willen weten wat jij daar voor belang bij hebt zei de oude Verdonck en zag zijp zoon achterdochtig aan. O, helemaal niks antwoord de Harm iets te luchtig maar die man interesseert me. Toe vader, als u wat van 'm weet, vertel het me dan. Ik zou wel eens willen weten herhaalde Verdonck met nadruk wat jij daar voor belang bij hebt! En geen smoesjes alstublieft, Ver donck junior! Harm kleurde als een schooljon gen. Hoe kon hij dat zijn vader ver tellen. De oude heer Verdonck was niet van gisteren. Hij had oren aan en ogen in z'n hoofd, zoals hij zelf gaarne aan belangstellende toehoor ders mocht verklaren. Hij wist dat het zijn collega aan de overkant slecht ging en dat speet hem op recht. Hij wenste Van, Vueren niets kwaads, veroordeelde alleen maar diens conservatisme, dat oorzaak was van de achteruitgang van Het Wapen. Sjonge, als hij, Verdonck, daar eens een half jaartje de boel op poten mocht zetten! Hier in Breeck was genoeg te doen voor Het Wapen en de Gouden Leeuw samen en dat zou straks met de toe neming van het toeristenverkeer nog wel beter worden Hij keek naar z'n zoon, die hij blijkbaar in z'n, zwakke plek had ge raakt. De jongen stond met de mond vol tanden, constateerde de vader niet zonder enig leedvermaak. Door het hoofd van Verdonck flitsten al lerlei herinneringen, woorden, ge baren, toespelingen, geruchten. In één ogenblik vatte zijn intuïtie zeer veel, wat hem tot nog toe 'n raadsel was gebleven, omdat het hem niet voldoende interesseerde, aan de op lossing van dat raadsel te werken. Maar gebrek aan interesse voor zijn enige zoon kon Verdonck niet ver weten worden. Integendeel. Vader en zoon liepen langzaam naast elkaar voort, Harm gespannen overleggend hoe hij in vredesnaam zijn vader die plotselinge belang stelling voor Sartorius moest ver klaren. Opeens greep de oude man de jongere bij de schouder, keerde hem half om en keek hem strak aan. Luister eens even, m'n jongen zei hij als jij denkt je oude va der te kunnen besjoemelen, dan heb je het mis. Nee, stil, ik ben aan 't woord. Ik weet niet veel, maar ik snap des te meer. En ik geloof dat ik zo zoetjesaan begin te begrijpen dat jouw belangstelling voor me neer Sartorius, of hoe hij dan ook heten mag, nog wordt overtroffen door belangstelling voor 'n ander. Nee, stil, zeg ik jé. Ik ben aan het woord. Alleen kon je je oude vader wel eens in vertrouwen nemen. Nee, ben je nou stil? Ik was nog niet uit gepraat Ik ken die meneer Sartorius. Ik weet geloof ik heel Veel van hem. Als 't voor jou van belang is, dat ik mezelf zekerheid verschaf, zal ik dat doen en wel zo gauw mogelijk. Is het werkelijk zo "belangrijk Hajm keek zijn vader aan en de kleur stond tot in z'n, haarwortels. Ja vader zei hij alleen. Mooi sprak Verdonck vol daan dan maken wij 'n afspraak je. Ik vertel jou wat ik weet en dan vertel jij mij wat jij weetbe grepen? En geen Smoesjes! be sloot hij bars. Later, in z'n kléine bureautje in de Gouden Leeuw, overdacht hij 't gesprek. Ik kan natuurlijk alles van moeder te weten komen glim lachte hij maar die zwijgt als een pot voor die wrede vader. Enfin, de jongen is oud en wijs genoeg en hij kon slechter uit z'n ogen gekeken hebben En toen ging hij ijverig op zoek naar een oude portefeuille en was weldra verdiept in, naar 't scheen, zeer interessante lectuur uit 'n oude Indische krant. HOOFDSTUK XIV. BRAND IN „HET WAPEN" Toen Marian haar vader vond, 't hoofd neergezakt op de armen, ach ter zijn toonbank, 'n houding waar in ze hem nog nooit had aangetrof fen: wanhopig, weerloos, lamgesla gen, wist ze dat dit het allerergste was, al had ze er geen idee van wat hen werkelijk boven 't hoofd hing. Rinus! Rinus! riep ze ang stig. De manke Marinus, nog altijd aan de zaak verbonden, kwam van uit de garage binnengestrompeld. Wat is hier gebeurd? vroeg ze. Korstiaan van Vueren lag nog steeds in dezelfde houding vooro ver op het buffet geleund en toon de door niets dat hij gewaar werd wat er om hem heen geschiedde. Wat is er met vader gebeurd? toe, zeg op! drong Marian aan. Maar de kellner keek alleen maar met verbaasde ogen naar zijn pa troon. Hij was er niet bij geweest, had in de garage wat rommel opge ruimd Wie is hier dan geweest? Dat weet ik niet, juffrouw. ik zag daarnet een auto wegrijden ik had wel praten gehoord. Een auto? Van wie? Ik dacht dat het de auto van meneer Sartorius wasdie grote blauwe Cadillac! Sartorius! Natuurlijk! Hij en geen ander. Ze wist meteen dat het Sar torius moest geweest zijn, die haar vader in deze toestand gebracht had. Hoe haatte ze hem! Maar wat was er gebeurd? Hadden ze getwist? En waarover? Over haar? Kom, help me zei ze tegen Marinus vader moet hier niet blijven. Ik weet niet wat hem man keert, maar in ieder geval moet hij even rustig liggen en weer tot zich zelf kunnen komen. Ze tilde voorzichtig het hoofd van haar vader omhoog. Hij opende de ogen en zag haar aan, met 'n vreem de, troebele blik. Laat maar zei hij het geeft allemaal toch rjks meer. De schrik sloeg haar om 't hart. Die houding, die stem, die blik! Als van een vreemde! Zó had ze haar vader nog nooit meegemaakt. U kunt hier niet blijven zei ze beslist. Stel je voor, straks komt er een klantwat zou hij er van denken Intuïtief had ze de juiste snaar geraaktdit argument drong door tot Korstiaan's omneveld brein. Ze nam hem kordaat onder de arm en bracht hem in de kamer, Marinus in de achterhoede, Ik red het verder wel zei ze tot de nieuwsgierige kellner pas jij maar zolang op de zaak. Er zou toch niemand komen, dacht ze bitter. Ze drong haar vader zachtjes naar de rustbank, bette zijn hoofd met eau de cologne en legde er een kussen onder. Ze begreep dat ze maar niet te veel moest vragen en praten. Ze trok het gordijn half dicht. Blijft u maar even liggen zei ze moederlijk dan komt u weer wat bij. Straks praten we dan wel. En later op de dag, stukje bij beetje, hoorde ze alles. Maar hij bleef lusteloos, apathisch, bleef liggen op de rustbank, at niet. Als het zo blijft, overlegde Marian, dan haal ik morgen de dokter. Zo gaat dat niet. Wordt vervolgd.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1953 | | pagina 2