PIET KLERKX - WAALWIJK
BESTAAT 25 JAAR.
li
DE KOPERKONING
BERGEN VAN MEUBELS.
ISMS
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 31 JANUARI 1955
Een meubelwinkel werd indrukwekkend grootbedrijf.
Meublementen voor
Moskou en Ethiopië
„Ons Moeder ook al.
Het stond niet stil
met'XSïeeg de omzet
met de dag en vooral uit België en
Moskou en Ethiopië
Door een doolhof van
meubels
Stnw?nn^e k?m8n kopen' maar
------ p—
„En Mijnheer Klerkx, verlangt U erg naar de komende feeste
lijkheden?", terloops stelden we deze vraag aan de heer Piet
Klerkx, toen we dezer dagen rondliepen door zijn gigantische
zaak, die. morgen, Dinsdag 1 Februari, haar vijf-en-twintig-
jarig bestaan viert.
„Daar is maar één ding waar ik naar zou verlangenzei hij
glimlachend; hn„Om nog n keer geboren te worden
en nog eens een keer te beginnen!"
Gesteld dat dit mogelijk zou zijn, we geloven niet dat de si
tuatie heel veel anders zou worden, we geloven niet dat Piet
Klerkx in staat zou zijn zijn zaak een nog fantastischere ont
wikkeling te laten doormaken.
En dat is nou geen mooischrijverij, maar zijn meubelzaak
heeftspeciaal de laatste jaren, een ontwikkeling doorge
maakt die men voor onmogelijk zou houden als men niet
beter wist; een Amerikaanseontwikkelingdie zich nog
steeds voortzet.
Piet Klerkx, de naam van een eenvoudige Waalwijkse meu
belwinkelier, die het aanvankelijk heus niet altijd voor de
wind ging, is een begrip geworden in heel Nederland; uit alle
delen van het land komen dagelijks de mensen naar Waal
wijk, naar Piet Klerkx, om verstomd te staan van de gewel
dige grote zaak die zij er aantreffen.
„Waalwijk? O, dat is waar „Piet
Klerkx is!", het is nog niet zo lang
geleden dat iemand in het Noorden
ons dit toevoegde; wij hebben ons
gehaast te zeggen dat Waalwijk ook
nog tal van andere dingen heeft,
waarop het met recht trots is; maar
deze uitlating is toch wel tekenend
voor de grote bekendheid die Piet
Klerkx in heel het land geniet; een
bekendheid langzaamaan verkre
gen, jaar voor jaar vergroot door
een effectieve reclame-campagne,
door het verkopen van artikelen
die zelf, en waarvan de prijzen het
publiek veel te zeggen hadden; een
bekendheid vooral, verkregen ook
door de Brabantse gemoedelijkheid
en gastvrijheid, waarmee de klant
wordt ontvangen en geholpen.
Komt ge van ver, er staat een auto
voor U klaar in Tilburg of in Den
Bosch aan het station; in de zaak is
er „een bakske" en een gemakke
lijke stoel, zo veel zelfs als ge maar
wilt! Reiskosten worden vergoed,
en op alle mogelijke manieren
tracht men bij Piet Klerkx in Waal
wijk het de koning klant aange
naam en prettig te maken. Daarbij
het degelijke, fraaie artikel dat er
wordt verkocht, en de klant voelt
zich inderdaad de koning te rijk
als hij weer huiswaarts gaat, en hij
zal tegen iedereen vertellen van
Piet Klerkx in Waalwijk. En dan,
die recommandatie doet 't 'm; in dit
woord schuilt, naar ook de heer
Klerkx zelf aanneemt, het geheim
van de grote bloei van zijn meu
belzaak.
Het begin, het zeer bescheiden
eerste pogen in de richting van dit
enorme succes, is gemaakt op 1 Fe
bruari 1930, toen Piet Klerkx zijn
meubelwinkel begon in de Grote
straat, even voor de kerk, waar nu
de zaak in Woningtextiel en 't Ge
schenkenhuis zijn. Er zijn moeilijk
heden geweest in het begin, grote
moeilijkheden, maar desondanks be
gon de zaak hoe langer hoe meer te
floreren; het gebeurt meer dan
eens dat een blozende dochter uit
het Overmaase, die haar bruidschat
haalt bij Piet Klerkx, zegt: Ons
moeder hee hier veur den oorlog
ok al meubels gekocht!
In de jaren 1938-1939 waren de
moeilijkheden voorgoed overwon
nen en er waren zelfs plannen om
de zaak daar ter plaatse behoorlijk
uit te breiden. De oorlog kwam dit
verhinderen.
Toen tijdens die oorlog het ge-
bouw, waarin de DUO, eerder de
MESCO-schoenfabriek was onder
gebracht, vrij kwam, wist Piet
Klerkx, wiens plannen de oorlog
geen geweld aan kon doen, beslag
te leggen op dit gebouw, schuin te
genover de oude zaak.
Tegenvallers bleven hem niet ge
spaard; de noodlottige VI, die in
Waalwijk zo'n grote rouw en ont
steltenis teweeg bracht, trof ook dit
gebouw. Maar niets was er dat Piet
Klerkx nog' kon tegenhouden, ook
met de beroerde na-oorlogse om
standigheden in de bouwnijverheid.
Op 11 Juli 1947 stond er de mo
dern ingerichte zaak; Waalwijk was
verbluft. Waalwijk vreesde't er^te
voor de zaak die deze stoute stap
pen durfde doen dit kunnen we
nu gerust zeggen maar de heer
Klerkx wist wat ie wilde.
Z'n medewerkers hielden soms
ook hun hart vast. Toen deze prach
tige unieke showruimte was geo
pend zei hij: En nou komen ze over
een tijdje uit Rotterdam, Den Haag
k?p°enTal Vandaan hier de meubels
De heer Stallen vertelde ons: Als
komfOUMniUt zfegjen volgende week
komt Molotof hier meubels kopen
dan zou dit lang niet zo'n indruk
op me maken als toen ie dat zei. Wc
vonden 't bijna idioot! Maar' ze
kwamen, van Rotterdam, van Den
Haag, van Middelburg, van Arn-
overal tekenen die bewijzen de
bloei van deze zaak Nederlands
grootste Meubelbedrijf tekenen
ook die beduiden dat er wellicht
heel spoedig gezocht zal moeten
worden naar meer ruimte; hoe en
waar? Piet Klerkx zal er het ant
woord wel op weten te geven.
Een vijfentwintig-jarig bestaan is
niet zo n geweldig evenement, maar
wanneer die vijfentwintig jaren ge
kenmerkt worden door een ontwik-
hem. van Groningen, van Roer
mond, ze kwamen allemaal naar
Piet Klerkx in Waalwijk; en de
stroom van kopers bleef maar du-
ten, bleef maar aanhouden, en nog
stroomt hij ononderbroken voort,
uit alle delen van het land, naar
V aalwijk „De zaak groeit nog
steeds, het gaat steeds nog vooruit"
kan de heer Klerkx bij zijn zilveren
jubileum verklaren.
De ingebruikneming van de grote
showzalen in 1947 was geen einde,
betekende geen pauze in de niet af
latende koopmansactiviteit van dhr
Klerkx; trouwens de gang van za
ken gunde hem geen ogenblik rust.
ivien moest vooruit, de orders na
men in aantal toe, de collectie breid
de zich steeds meer uit. Opnieuw
werd er uitgebreid, de showruimte
werd aanmerkelijk nog vergroot
nieuwe magazijnen kwamen er, ex-
peditie-ruimten; de eigen meubel
fabriek vroeg ook steeds meer ruim
te. steeds meer personeel, en Piet
Klerkx was niet doof voor de ver
langens van zijn eigen zaak, hij vol
deed er aan, hij schiep alle voor
bloei V°°r 8en 'steeds grotere
Vier grote vrachtwagens waren
bijna dag en nacht op route om de
meubels overal heen te vervoeren,
ovei het hele land; men kon 't bij-
SJi.£iet meer bijhouden en toen
olgde er een grote nieuwe stap in
de ontwikkeling van dit Waal wij k-
kwÏ. ljfL m 1954 vestigde Piet
Maastricht gr°0t Pand te
En ook 'daar ging het weer fan-
Luxemburg kwamen heel veel be-
Gedegen vakmanschap legt zijn
zijn cachet op ieder meubel.
FEUILLETON
van „De Echo van het Zuiden".
EEN BOEIEND FAR-WEST
VERHAAL
door
PIKE NORTON WILL'S.
22)
Nauwelijks had Billy
haar echter bemerkt of hij uitte
een kreet van verrassing en gaf
zijn paard de sporen. In galop reed
hij op haar toe. Bewegingloos
wachtte zij hem af. Alleen een ze
nuwachtig trekken van haar mond
hoeken toonde aan, wat er in haar
omging. Er blonken twee grote tra
nen in haar ogen. Billy leidde zijn
paard naast het hare en keek haar
ongerust aan, toen zij zo koud en
onaandoenlijk bleef zitten
Als op een commando draaiden
alle cowboys hun hoofden af en
keken zij de andere kant op. Hun
glunderende gezichten gaven duide
lijk te verstaan, wat zij dachten:
Onze baas heeft het nog niet zo
slecht uitgezocht
Billy lette niet op hen.
"Eileen," vroeg hij smekend.
Wat is er? Ben je niet blij, dat
ik weer vrij ben?"
Stom knikte zij van ja.
„Maar Eileen, wil je mij geen
zoen geven?"
Ze wendde haar gezichtje af.
„Luister, Billy, ik wil
Haar stem brak af en dan deed
ze geen moeite meer haar leed te
verbergen. „Ik kan niet, Billy,
begrijp me toch
"Ik begrijp er niets van! Wat
is er toch?"
Buck, die het hele tafereeltje
had gade geslagen, achtte het nu
het juiste moment om op te tre
den. Hij reed naar hen toe en
merkte op: „Wij moeten vertrek
ken, Bill. Binnen een uur is het
donker en dan kunnen wij niets
meer uitrichten."
Billy volgde hem zwijgend,
doch de eerst zo vrolijke en op
gewekte uitdrukking op zijn ge
zicht was thans geheel verdwe
nen en had plaats gemaakt voor
een zeer sombere. De anderen
schenen niet opgemerkt te heb
ben wat er tussen hem en Eileen
was voorgevallen en reden opge
wekt en verlangend naar de ko
mende strijd naar „Cupperfarm"
Larry en Buck overlegden, roe
zij het beste konden optreden.
Een omsingeling of een recht
streekse aanval.
De cowboys zouden wel het
meeste voor een directe actie voe
len, doch Buck vreesde, dat ze 1
daardoor te veel mannen zouden
verliezen. Hij wilde de farm om-
singelen en hen zo tot overgave
dwingen, al zou het wellicht lang 1
duren.
Ze besloten de beide methodes j
te combineren. Buck zou met de
helft van de groep een omtrek- j
kende beweging maken en Larry
zou hetzelfde doen met de ande
re helft, doch dan in tegengestel
de richting. Aan de andere zijde
van de ranche zouden zij elkaar
weer ontmoeten en dan was met- i
een de tang gesloten. Van dat
plan kwam echter niets.
„Cupperfarm" was waakzaam en
ontving hen met een fel geweer-
vuur. Haastig moesten de cowboys
dekking zoeken. Liggend op de
grond moest Buck zijn orders ge
ven. Er zat niets anders op dan een
omsingeling. Begunstigd door de nu
snel vallende duisternis schoven de
jongens, onder een hevig spervuur,
over de harde prairiegrond in een
„tang"-beweging voorwaarts. Aan
de andere zijde ontmoetten zij el
kaar weer. De farm was nu inge
sloten, maar de verdedigers waren
zoekers en belangrijke orders. 50
Procent van de kopers in Maas
tricht, zei de heer Stallen ons, be
staat uit Belgen en Luxemburgers.
We wandelden door de weelde
rige showhallen, kwamen in de af
deling moderne meubelen (ook
hierin is er bij Piet Klerkx een gave
stijlvolle collectie), er stond een
opvallend, modern berken meuble
ment. „Zo een hebben we laatst
nog in Moskou geleverd", zei de
heer Stallen terloops. Onze ogen
moeten gegroeid zijn naar het for
maat van een schoteltje; „ja", zegt
ie, „waarom niet? 't Was iemand
van de Nederlandse ambassade.
Laatst kregen we een telefoontje:
Kunt U ook meubelen leveren voor
Ethiopië, en wij: ja, natuurlijk
mijnheer, zegt U maar wanneer en
waar het moet zijn".
We willen niet zeggen dat zo iets
iedere dag voorkomt, maar het te
kent toch wel de belangrijkheid
van deze zaak, het bewijst toch wel
de talrijke vertakkingen van Piet
Klerkx' debiet.
Naar Canada, horen we, gaan ook
heel veel meublementen; allemaal
voor emigranten. Piet Klerkx heeft
daar een speciaal meublement voor
dat opvouwbaar en inklapbaar is en
dat in zijn geheel geborgen kan
worden in het dressoir.
We hebben alles dezer dagen nog
eens goed bekeken; we hebben ons
laten brengen naar de geweldige
weelderige toonzalen de gehele
showoppervlakte is 5000 m2 be
neden de salons, boven de slaapka
mers, elders weer de huiskamers, de
moderne afdeling, specimina van
avant-gardistische meubilering; we
zij gegidst door de magazijnen, deze
doolhoven van meubels, waar de
stoelen en tafels, de dressoirs en le
dikanten tot aan het plafond staan
opgetast.
„Blijven die meubels hier lang?"
„Neen, zeker niet, met 4 vracht
wagens worden ze dag-in dag-uit er
uit gereden".
We keken vol respect tegen deze
meubelbergen op.
We zijn geweest in de eigen meu
belfabriek, in de stoffeerderij, de
spuiterij, de beeldhouw- en fineer-
afdeling; er was een drukke bedrij
vigheid overal, er werd gewerkt aan
het eigen serie-meubel, maar dat is
lang niet het enige dat wordt ver
kocht door Piet Klerkx.
Van de Grotestraat tot aan de dijk
is het één grote bedrijvige ruimte;
vooralsnog veiliger dan de belege
raars. De eersten zaten goed beschut
in de gebouwen van de ranche, ter
wijl de laatsten in het vrije veld on
beschut waren tegen de kogels, die
vanuit de farm onophoudelijk op
hen werden afgevuurd. Ze bleven
in dekking liggen, tot de duisternis
hen voldoende bescherming bood
om van plaats te veranderen. Buck
besloot tot de volgende morgen te
wachten, alvorens tot verdere actie
over te gaan. Ze waren nu bij el
kaar gaan zitten: Buck, Eileen, Lar
ry en Bill. Slechts Buck stelde af
en toe een vraag aan het meisje.
Zo kwam hij te weten dat onge
veer veertig man de „Cupperfarm"
verdedigde. Wel een groot aantal
voor een eerzame veeboer.
Diamond-G-ranche kon hier slechts
vijfentwintig man tegenover stellen,
waarvan er bovendien nog drie op
de farm waren gebleven.
Het nutteloze wachten begon
Buck danig te vervelen. Hij stond
op en droeg Larry op een vuur te
maken op een behoorlijke afstand
van de belegerde „vesting". Hij zelf
liep naar zijn paard en haalde zijn
gitaar. Enkele ogenblikken later
hurkte hij neer bij het nog aarze
lende vuurtje, dat echter spoedig
opvlamde door het kurkdroge hout
dat Larry er op wierp.
Ook Eileen en Billy zetten zich
rond de vlammen. Zachtjes streel
den Buck's vingers de snaren van
het instrument. Enkele weke ac-
coorden weerklonken, aarzelend en
zachtjes, alsof hij nog niet wist wat
hij zou gaan spelen.
Dan vergleden de weifelende ac-
coorden tot een wijsje en hij begon
een gevoelig cowboy-liedje te spe
len en te zingen. Zijn warme bari
ton droeg de song voor, alsof het
iets heel bijzonders was. De stem
gleed in de nu stil geworden prairie
en de in het veld verspreid liggende
cowboys hieven verbaasd hun hoof
den op om te luisteren. Ze glim
lachten en hun gedachten gleden
mee met de tekst van het liedje. Ze
gingen weer liggen en luisterden
stil.
Eileen had, misschien onbewust,
haar hoofdje tegen Bill's schouder
laten rusten en de arm van de jon
geman gleed nu om haar heen. Zo
zittend luisterden zij ook. De vlam
men gaven aan hun gezichten een
bronzen kleur; ze wierpen grillige
schaduwen in het rond en 't zachte
geknetter van het hout vormde een
achtergrond voor de klanken van
de gitaar.
De nacht was stil en maanlicht.
Geen ogenblik zou men vermoeden
dat deze zo rustig zittende en lig-
Jlet oude ambacht I-eeft in Waalwijk.
Kijkjes in enkele van de talrijke
showkamers.
keling, zo fantastisch en zo snel, dat
t voor onze Nederlandse begrippen
bijkans onmogelijk is, dan wordt
zo n zilveren jubileum wel iets bij
zonders.
Wanneer men vijfentwintig jaren
heel hard heeft gewerkt, zich zelf
bijna geen moment respijt heeft ge
gund in 't opwindende zaken doen
f. oyerwmnen van veel en grote
moeilijkheden, in de wervelende
vaart waarmee de weg naar een
steeds groter succes werd afgelegd
dan is zo'n zilveren jubileum toch
wel even een welkome afleiding-
een moment, waarop men 'ns even'
stil kan blijven staan al zal dat
de heer Klerkx niet meevallen
eT omute, kijken, neen niet
naai de schaduwplekken, maar
dfpaHile fki,ttering van het succes,
die die plekken al lang heeft weg
gevaagd. En dan zal de viering van
zon jubileum zijn als een startblok
bileum6 race naar het volgende ju-
?at- die rj?Ce weer een record-
veibetering zal brengen voor Piet
wensep we hem van heler
haite toe en dat zullen hem mor
gen ongetwijfeld velen toewensen
wanneer hij zal recipiëren dé
toonzalen op Grotestraat 299 van
■a toi o uur.
Molotof zal volgende week wel
-°g ?e,nig succes d°or Piet
wel rast'™ behaaId' staat ons
TWEE JONGENS DOOR HET IfS
GEZAKT EN VERDRONKEN
Twee jongetjes uit Leeuwarden zijn
Woensdag slachtoffer geworden van het
ijs. De negenjarige Aalbert Bouwma en
de bijna negenjarige Reinder Zwerver
begaven zich op het ijs van de Wirdu-
mervaart. Zij zakten er beiden door. Zij
probeerden zich nog te redden, waarbij
een vriendje, dat op de wal stond, hen
nielp. Zij zakten echter opnieuw door
het afbrokkelende ijs.
Het vriendje is toen naar huis gegaan
en heeft pas enkele uren na het gebeurde
een verward verhaal gedaan, waaraan
ook nog niet. eens voldoende aandacht
werd geschonken. Pas toen de vader van
een van de beide jongens kwam infor
meren, heeft men de politie gewaar
schuwd. Na dreggen heeft men de leven,
loze lichamen van de beide jongens qe-
vonden.
BRITSE TREILERS VERGAAN.
Twee Britse treilers „Lorealla" en
"k-kngo zijn bij een zware storm bij
I sland omgeslagen en met man en muis
vergaan.
De schepen, die 40 man aan boord
hadden, bevonden zich Woensdag onge
veer 50 mijl ten Noord-Oosten van Cape
Horn, aan de Westkust van IJsland.
Woensdag zonden de treilers voor het
laatst SOS^seinen uit.
Van een IJslandse treiler, die onder de
kust van IJsland aan de grond liep, zijn
vijf opvarenden omgekomen. De andere
28 konden door middel van lijnen van
het wrak worden gehaald.
gende cowboys een farm beleger-C?
den en dat wellicht reeds morgen
op dit terrein een felle strijd ge
streden zou worden.
Plotseling werden de mijmerende
mannen opgeschrikt door het hoef-
gestamp van naderende paarden.
Aan het geluid te oordelen moest
het een grote troep zijn, die nader
de. Billy keek Buck aan en de laat
ste las de vraag in zijn ogen. Wie
kunnen dat zijn? Hij schokschou
derde.
Door een zacht gefluit waar
schuwde hij iedereen op zijn hoede
te zijn en greep zijn geweer. Al
spoedig was de troep als een grote
bewegende vlek zichtbaar. Inge
spannen tuurde Buck. Af en toe zag
hij een glinstering van staal: wa
pens! Bewegingloos wachtten de
cowboys af. Waren het vrienden of
vijanden?
Dan zagen zij, toen de troep tot
op enkele meters genaderd was, de
schittering van de insignes op de
breedgerande hoeden: Bereden po
litie!
(Werdt vervölgd).