PIET KLERKX - WAALWIJK BESTAAT 25 JAAR. li DE KOPERKONING BERGEN VAN MEUBELS. ISMS DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 31 JANUARI 1955 Een meubelwinkel werd indrukwekkend grootbedrijf. Meublementen voor Moskou en Ethiopië „Ons Moeder ook al. Het stond niet stil met'XSïeeg de omzet met de dag en vooral uit België en Moskou en Ethiopië Door een doolhof van meubels Stnw?nn^e k?m8n kopen' maar ------ p— „En Mijnheer Klerkx, verlangt U erg naar de komende feeste lijkheden?", terloops stelden we deze vraag aan de heer Piet Klerkx, toen we dezer dagen rondliepen door zijn gigantische zaak, die. morgen, Dinsdag 1 Februari, haar vijf-en-twintig- jarig bestaan viert. „Daar is maar één ding waar ik naar zou verlangenzei hij glimlachend; hn„Om nog n keer geboren te worden en nog eens een keer te beginnen!" Gesteld dat dit mogelijk zou zijn, we geloven niet dat de si tuatie heel veel anders zou worden, we geloven niet dat Piet Klerkx in staat zou zijn zijn zaak een nog fantastischere ont wikkeling te laten doormaken. En dat is nou geen mooischrijverij, maar zijn meubelzaak heeftspeciaal de laatste jaren, een ontwikkeling doorge maakt die men voor onmogelijk zou houden als men niet beter wist; een Amerikaanseontwikkelingdie zich nog steeds voortzet. Piet Klerkx, de naam van een eenvoudige Waalwijkse meu belwinkelier, die het aanvankelijk heus niet altijd voor de wind ging, is een begrip geworden in heel Nederland; uit alle delen van het land komen dagelijks de mensen naar Waal wijk, naar Piet Klerkx, om verstomd te staan van de gewel dige grote zaak die zij er aantreffen. „Waalwijk? O, dat is waar „Piet Klerkx is!", het is nog niet zo lang geleden dat iemand in het Noorden ons dit toevoegde; wij hebben ons gehaast te zeggen dat Waalwijk ook nog tal van andere dingen heeft, waarop het met recht trots is; maar deze uitlating is toch wel tekenend voor de grote bekendheid die Piet Klerkx in heel het land geniet; een bekendheid langzaamaan verkre gen, jaar voor jaar vergroot door een effectieve reclame-campagne, door het verkopen van artikelen die zelf, en waarvan de prijzen het publiek veel te zeggen hadden; een bekendheid vooral, verkregen ook door de Brabantse gemoedelijkheid en gastvrijheid, waarmee de klant wordt ontvangen en geholpen. Komt ge van ver, er staat een auto voor U klaar in Tilburg of in Den Bosch aan het station; in de zaak is er „een bakske" en een gemakke lijke stoel, zo veel zelfs als ge maar wilt! Reiskosten worden vergoed, en op alle mogelijke manieren tracht men bij Piet Klerkx in Waal wijk het de koning klant aange naam en prettig te maken. Daarbij het degelijke, fraaie artikel dat er wordt verkocht, en de klant voelt zich inderdaad de koning te rijk als hij weer huiswaarts gaat, en hij zal tegen iedereen vertellen van Piet Klerkx in Waalwijk. En dan, die recommandatie doet 't 'm; in dit woord schuilt, naar ook de heer Klerkx zelf aanneemt, het geheim van de grote bloei van zijn meu belzaak. Het begin, het zeer bescheiden eerste pogen in de richting van dit enorme succes, is gemaakt op 1 Fe bruari 1930, toen Piet Klerkx zijn meubelwinkel begon in de Grote straat, even voor de kerk, waar nu de zaak in Woningtextiel en 't Ge schenkenhuis zijn. Er zijn moeilijk heden geweest in het begin, grote moeilijkheden, maar desondanks be gon de zaak hoe langer hoe meer te floreren; het gebeurt meer dan eens dat een blozende dochter uit het Overmaase, die haar bruidschat haalt bij Piet Klerkx, zegt: Ons moeder hee hier veur den oorlog ok al meubels gekocht! In de jaren 1938-1939 waren de moeilijkheden voorgoed overwon nen en er waren zelfs plannen om de zaak daar ter plaatse behoorlijk uit te breiden. De oorlog kwam dit verhinderen. Toen tijdens die oorlog het ge- bouw, waarin de DUO, eerder de MESCO-schoenfabriek was onder gebracht, vrij kwam, wist Piet Klerkx, wiens plannen de oorlog geen geweld aan kon doen, beslag te leggen op dit gebouw, schuin te genover de oude zaak. Tegenvallers bleven hem niet ge spaard; de noodlottige VI, die in Waalwijk zo'n grote rouw en ont steltenis teweeg bracht, trof ook dit gebouw. Maar niets was er dat Piet Klerkx nog' kon tegenhouden, ook met de beroerde na-oorlogse om standigheden in de bouwnijverheid. Op 11 Juli 1947 stond er de mo dern ingerichte zaak; Waalwijk was verbluft. Waalwijk vreesde't er^te voor de zaak die deze stoute stap pen durfde doen dit kunnen we nu gerust zeggen maar de heer Klerkx wist wat ie wilde. Z'n medewerkers hielden soms ook hun hart vast. Toen deze prach tige unieke showruimte was geo pend zei hij: En nou komen ze over een tijdje uit Rotterdam, Den Haag k?p°enTal Vandaan hier de meubels De heer Stallen vertelde ons: Als komfOUMniUt zfegjen volgende week komt Molotof hier meubels kopen dan zou dit lang niet zo'n indruk op me maken als toen ie dat zei. Wc vonden 't bijna idioot! Maar' ze kwamen, van Rotterdam, van Den Haag, van Middelburg, van Arn- overal tekenen die bewijzen de bloei van deze zaak Nederlands grootste Meubelbedrijf tekenen ook die beduiden dat er wellicht heel spoedig gezocht zal moeten worden naar meer ruimte; hoe en waar? Piet Klerkx zal er het ant woord wel op weten te geven. Een vijfentwintig-jarig bestaan is niet zo n geweldig evenement, maar wanneer die vijfentwintig jaren ge kenmerkt worden door een ontwik- hem. van Groningen, van Roer mond, ze kwamen allemaal naar Piet Klerkx in Waalwijk; en de stroom van kopers bleef maar du- ten, bleef maar aanhouden, en nog stroomt hij ononderbroken voort, uit alle delen van het land, naar V aalwijk „De zaak groeit nog steeds, het gaat steeds nog vooruit" kan de heer Klerkx bij zijn zilveren jubileum verklaren. De ingebruikneming van de grote showzalen in 1947 was geen einde, betekende geen pauze in de niet af latende koopmansactiviteit van dhr Klerkx; trouwens de gang van za ken gunde hem geen ogenblik rust. ivien moest vooruit, de orders na men in aantal toe, de collectie breid de zich steeds meer uit. Opnieuw werd er uitgebreid, de showruimte werd aanmerkelijk nog vergroot nieuwe magazijnen kwamen er, ex- peditie-ruimten; de eigen meubel fabriek vroeg ook steeds meer ruim te. steeds meer personeel, en Piet Klerkx was niet doof voor de ver langens van zijn eigen zaak, hij vol deed er aan, hij schiep alle voor bloei V°°r 8en 'steeds grotere Vier grote vrachtwagens waren bijna dag en nacht op route om de meubels overal heen te vervoeren, ovei het hele land; men kon 't bij- SJi.£iet meer bijhouden en toen olgde er een grote nieuwe stap in de ontwikkeling van dit Waal wij k- kwÏ. ljfL m 1954 vestigde Piet Maastricht gr°0t Pand te En ook 'daar ging het weer fan- Luxemburg kwamen heel veel be- Gedegen vakmanschap legt zijn zijn cachet op ieder meubel. FEUILLETON van „De Echo van het Zuiden". EEN BOEIEND FAR-WEST VERHAAL door PIKE NORTON WILL'S. 22) Nauwelijks had Billy haar echter bemerkt of hij uitte een kreet van verrassing en gaf zijn paard de sporen. In galop reed hij op haar toe. Bewegingloos wachtte zij hem af. Alleen een ze nuwachtig trekken van haar mond hoeken toonde aan, wat er in haar omging. Er blonken twee grote tra nen in haar ogen. Billy leidde zijn paard naast het hare en keek haar ongerust aan, toen zij zo koud en onaandoenlijk bleef zitten Als op een commando draaiden alle cowboys hun hoofden af en keken zij de andere kant op. Hun glunderende gezichten gaven duide lijk te verstaan, wat zij dachten: Onze baas heeft het nog niet zo slecht uitgezocht Billy lette niet op hen. "Eileen," vroeg hij smekend. Wat is er? Ben je niet blij, dat ik weer vrij ben?" Stom knikte zij van ja. „Maar Eileen, wil je mij geen zoen geven?" Ze wendde haar gezichtje af. „Luister, Billy, ik wil Haar stem brak af en dan deed ze geen moeite meer haar leed te verbergen. „Ik kan niet, Billy, begrijp me toch "Ik begrijp er niets van! Wat is er toch?" Buck, die het hele tafereeltje had gade geslagen, achtte het nu het juiste moment om op te tre den. Hij reed naar hen toe en merkte op: „Wij moeten vertrek ken, Bill. Binnen een uur is het donker en dan kunnen wij niets meer uitrichten." Billy volgde hem zwijgend, doch de eerst zo vrolijke en op gewekte uitdrukking op zijn ge zicht was thans geheel verdwe nen en had plaats gemaakt voor een zeer sombere. De anderen schenen niet opgemerkt te heb ben wat er tussen hem en Eileen was voorgevallen en reden opge wekt en verlangend naar de ko mende strijd naar „Cupperfarm" Larry en Buck overlegden, roe zij het beste konden optreden. Een omsingeling of een recht streekse aanval. De cowboys zouden wel het meeste voor een directe actie voe len, doch Buck vreesde, dat ze 1 daardoor te veel mannen zouden verliezen. Hij wilde de farm om- singelen en hen zo tot overgave dwingen, al zou het wellicht lang 1 duren. Ze besloten de beide methodes j te combineren. Buck zou met de helft van de groep een omtrek- j kende beweging maken en Larry zou hetzelfde doen met de ande re helft, doch dan in tegengestel de richting. Aan de andere zijde van de ranche zouden zij elkaar weer ontmoeten en dan was met- i een de tang gesloten. Van dat plan kwam echter niets. „Cupperfarm" was waakzaam en ontving hen met een fel geweer- vuur. Haastig moesten de cowboys dekking zoeken. Liggend op de grond moest Buck zijn orders ge ven. Er zat niets anders op dan een omsingeling. Begunstigd door de nu snel vallende duisternis schoven de jongens, onder een hevig spervuur, over de harde prairiegrond in een „tang"-beweging voorwaarts. Aan de andere zijde ontmoetten zij el kaar weer. De farm was nu inge sloten, maar de verdedigers waren zoekers en belangrijke orders. 50 Procent van de kopers in Maas tricht, zei de heer Stallen ons, be staat uit Belgen en Luxemburgers. We wandelden door de weelde rige showhallen, kwamen in de af deling moderne meubelen (ook hierin is er bij Piet Klerkx een gave stijlvolle collectie), er stond een opvallend, modern berken meuble ment. „Zo een hebben we laatst nog in Moskou geleverd", zei de heer Stallen terloops. Onze ogen moeten gegroeid zijn naar het for maat van een schoteltje; „ja", zegt ie, „waarom niet? 't Was iemand van de Nederlandse ambassade. Laatst kregen we een telefoontje: Kunt U ook meubelen leveren voor Ethiopië, en wij: ja, natuurlijk mijnheer, zegt U maar wanneer en waar het moet zijn". We willen niet zeggen dat zo iets iedere dag voorkomt, maar het te kent toch wel de belangrijkheid van deze zaak, het bewijst toch wel de talrijke vertakkingen van Piet Klerkx' debiet. Naar Canada, horen we, gaan ook heel veel meublementen; allemaal voor emigranten. Piet Klerkx heeft daar een speciaal meublement voor dat opvouwbaar en inklapbaar is en dat in zijn geheel geborgen kan worden in het dressoir. We hebben alles dezer dagen nog eens goed bekeken; we hebben ons laten brengen naar de geweldige weelderige toonzalen de gehele showoppervlakte is 5000 m2 be neden de salons, boven de slaapka mers, elders weer de huiskamers, de moderne afdeling, specimina van avant-gardistische meubilering; we zij gegidst door de magazijnen, deze doolhoven van meubels, waar de stoelen en tafels, de dressoirs en le dikanten tot aan het plafond staan opgetast. „Blijven die meubels hier lang?" „Neen, zeker niet, met 4 vracht wagens worden ze dag-in dag-uit er uit gereden". We keken vol respect tegen deze meubelbergen op. We zijn geweest in de eigen meu belfabriek, in de stoffeerderij, de spuiterij, de beeldhouw- en fineer- afdeling; er was een drukke bedrij vigheid overal, er werd gewerkt aan het eigen serie-meubel, maar dat is lang niet het enige dat wordt ver kocht door Piet Klerkx. Van de Grotestraat tot aan de dijk is het één grote bedrijvige ruimte; vooralsnog veiliger dan de belege raars. De eersten zaten goed beschut in de gebouwen van de ranche, ter wijl de laatsten in het vrije veld on beschut waren tegen de kogels, die vanuit de farm onophoudelijk op hen werden afgevuurd. Ze bleven in dekking liggen, tot de duisternis hen voldoende bescherming bood om van plaats te veranderen. Buck besloot tot de volgende morgen te wachten, alvorens tot verdere actie over te gaan. Ze waren nu bij el kaar gaan zitten: Buck, Eileen, Lar ry en Bill. Slechts Buck stelde af en toe een vraag aan het meisje. Zo kwam hij te weten dat onge veer veertig man de „Cupperfarm" verdedigde. Wel een groot aantal voor een eerzame veeboer. Diamond-G-ranche kon hier slechts vijfentwintig man tegenover stellen, waarvan er bovendien nog drie op de farm waren gebleven. Het nutteloze wachten begon Buck danig te vervelen. Hij stond op en droeg Larry op een vuur te maken op een behoorlijke afstand van de belegerde „vesting". Hij zelf liep naar zijn paard en haalde zijn gitaar. Enkele ogenblikken later hurkte hij neer bij het nog aarze lende vuurtje, dat echter spoedig opvlamde door het kurkdroge hout dat Larry er op wierp. Ook Eileen en Billy zetten zich rond de vlammen. Zachtjes streel den Buck's vingers de snaren van het instrument. Enkele weke ac- coorden weerklonken, aarzelend en zachtjes, alsof hij nog niet wist wat hij zou gaan spelen. Dan vergleden de weifelende ac- coorden tot een wijsje en hij begon een gevoelig cowboy-liedje te spe len en te zingen. Zijn warme bari ton droeg de song voor, alsof het iets heel bijzonders was. De stem gleed in de nu stil geworden prairie en de in het veld verspreid liggende cowboys hieven verbaasd hun hoof den op om te luisteren. Ze glim lachten en hun gedachten gleden mee met de tekst van het liedje. Ze gingen weer liggen en luisterden stil. Eileen had, misschien onbewust, haar hoofdje tegen Bill's schouder laten rusten en de arm van de jon geman gleed nu om haar heen. Zo zittend luisterden zij ook. De vlam men gaven aan hun gezichten een bronzen kleur; ze wierpen grillige schaduwen in het rond en 't zachte geknetter van het hout vormde een achtergrond voor de klanken van de gitaar. De nacht was stil en maanlicht. Geen ogenblik zou men vermoeden dat deze zo rustig zittende en lig- Jlet oude ambacht I-eeft in Waalwijk. Kijkjes in enkele van de talrijke showkamers. keling, zo fantastisch en zo snel, dat t voor onze Nederlandse begrippen bijkans onmogelijk is, dan wordt zo n zilveren jubileum wel iets bij zonders. Wanneer men vijfentwintig jaren heel hard heeft gewerkt, zich zelf bijna geen moment respijt heeft ge gund in 't opwindende zaken doen f. oyerwmnen van veel en grote moeilijkheden, in de wervelende vaart waarmee de weg naar een steeds groter succes werd afgelegd dan is zo'n zilveren jubileum toch wel even een welkome afleiding- een moment, waarop men 'ns even' stil kan blijven staan al zal dat de heer Klerkx niet meevallen eT omute, kijken, neen niet naai de schaduwplekken, maar dfpaHile fki,ttering van het succes, die die plekken al lang heeft weg gevaagd. En dan zal de viering van zon jubileum zijn als een startblok bileum6 race naar het volgende ju- ?at- die rj?Ce weer een record- veibetering zal brengen voor Piet wensep we hem van heler haite toe en dat zullen hem mor gen ongetwijfeld velen toewensen wanneer hij zal recipiëren dé toonzalen op Grotestraat 299 van ■a toi o uur. Molotof zal volgende week wel -°g ?e,nig succes d°or Piet wel rast'™ behaaId' staat ons TWEE JONGENS DOOR HET IfS GEZAKT EN VERDRONKEN Twee jongetjes uit Leeuwarden zijn Woensdag slachtoffer geworden van het ijs. De negenjarige Aalbert Bouwma en de bijna negenjarige Reinder Zwerver begaven zich op het ijs van de Wirdu- mervaart. Zij zakten er beiden door. Zij probeerden zich nog te redden, waarbij een vriendje, dat op de wal stond, hen nielp. Zij zakten echter opnieuw door het afbrokkelende ijs. Het vriendje is toen naar huis gegaan en heeft pas enkele uren na het gebeurde een verward verhaal gedaan, waaraan ook nog niet. eens voldoende aandacht werd geschonken. Pas toen de vader van een van de beide jongens kwam infor meren, heeft men de politie gewaar schuwd. Na dreggen heeft men de leven, loze lichamen van de beide jongens qe- vonden. BRITSE TREILERS VERGAAN. Twee Britse treilers „Lorealla" en "k-kngo zijn bij een zware storm bij I sland omgeslagen en met man en muis vergaan. De schepen, die 40 man aan boord hadden, bevonden zich Woensdag onge veer 50 mijl ten Noord-Oosten van Cape Horn, aan de Westkust van IJsland. Woensdag zonden de treilers voor het laatst SOS^seinen uit. Van een IJslandse treiler, die onder de kust van IJsland aan de grond liep, zijn vijf opvarenden omgekomen. De andere 28 konden door middel van lijnen van het wrak worden gehaald. gende cowboys een farm beleger-C? den en dat wellicht reeds morgen op dit terrein een felle strijd ge streden zou worden. Plotseling werden de mijmerende mannen opgeschrikt door het hoef- gestamp van naderende paarden. Aan het geluid te oordelen moest het een grote troep zijn, die nader de. Billy keek Buck aan en de laat ste las de vraag in zijn ogen. Wie kunnen dat zijn? Hij schokschou derde. Door een zacht gefluit waar schuwde hij iedereen op zijn hoede te zijn en greep zijn geweer. Al spoedig was de troep als een grote bewegende vlek zichtbaar. Inge spannen tuurde Buck. Af en toe zag hij een glinstering van staal: wa pens! Bewegingloos wachtten de cowboys af. Waren het vrienden of vijanden? Dan zagen zij, toen de troep tot op enkele meters genaderd was, de schittering van de insignes op de breedgerande hoeden: Bereden po litie! (Werdt vervölgd).

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1955 | | pagina 4