DDR O.O.G. SPEELT HET PASSIE SPEL „MEVROUW PILATUS" Ö/ERMOCENf LEVEND GESCHENK Een veertig-jarige jubilari werd grotelijks gehuldigd 2 DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 11 MAART 1955 EEN EXPERIMENT FEEST BIJ „DE AMSTEL" Feuilleton II En dan is er natuurlijk nog de reden van het zakelijke voordeel voor de on dernemer; de N.V. André van HiJst ziet in deze winkels grote mogelijkheden van eeu omzetstijging. Tijdens de laatste oorlog is dit nieuwe winkeltype in Amerika ontstaan, voor namelijk ook uit het gebrek aan perso neel. Ue „supper market' heeft er een geweldige viucht genomen; alles is daar practisch zelfbediening geworden, terwijl de geweldige „stores die er zijn ge bouwd ook bijna ieder artikel zijn gaan voeren. Wanneer de heer van Hilst in Juni naar Amerika gaat, eigenlijk voor fami lie-bezoek, zal hij met nalaten zijn ogen er goed de kost te geven, zoals hij zich nu reeds ter dege op de hoogte heeft gesteld van de gang van zaken in de Nederlandse en Europese zelfbedienings winkels. Want direct na de oorlog is het idee van de zelfbedieningswinkel van Amerika naar Europa komen overwaaien; Engeland, Zweden, Duitsland, Zwitser land kennen deze winkels al jaren en in een zeer groot aantal; echter ook in Ne derland krijgt de zelfbedieningswinkel steeds meer voet aan de grond; al waren hier aanvankelijk wel bepaalde tegen standen te overwinnen; onze volksaard is nogal behoudensgezind, wettelijke be palingen leggen het groot-winkelbedrijf, waarvan in de meeste gevallen natuur lijk de zelfbedieningswinkel verwacht mag worden, nogal in stevige banden, terwijl de houding van de fabrikanten, met hun vastgestelde verkoopsprijzen, ook niet, aldus de heer van Hilst, ter stond naar dit nieuwe winkeltype deed grijpen. Nu echter neemt het aantal dergelijke winkels hand over hand toe, het Neder landse publiek is aan het idee gewend, niet alleen, maar geeft in vele gevallen de voorkeur aan de zelfbedieningswin kels. Toch komt er heel was bij kijken; men heeft natuurlijk, wanneer men op dit type wil overschakelen, te maken met een vrij kostbare verbouwing, die in de meeste gevallen ook een uitbreiding zal dienen te zijn; want de zelfbedieningswinkel vraagt een vrij grote ruimte. De inrich ting is van geheel andere aard dan in een gewone winkel, en heel wat kost baarder ook; kasregisters krijgt men ook niet voor niets, en dan is er nog het feit, dat in de zelfbedieningswinkel alle ar tikelen verpakt moeten zijn. De klant immers moet alles zó kunnen nemen en in zijn mandje, dat hem bij de ingang wordt verstrekt, kunnen doen; op die zakjes, bij AVEHA met een „venstertje'' dat zien laat wat er in zit, staat het ar tikel, het gewicht en de prijs; dit alles vraagt de nodige verwerkingen van te voren, terwijl men ook goed in de gat'en dient te houden, welk artikel en wanneer dat aangevuld of ververst moet worden. En dan hebben we nog niet alles op gesomd, waarmee hij die een zelfbedie ningswinkel begint, rekening heeft te houden. Hij zal immers meteen al hebben na te gaan, of zo'n winkel het in een be paalde wijk en bij een bepaald publiek wel doet; hij zal hebben na te gaan. hoe zijr. artikelen dienen gerangschikt te worden in de winkel, die eigenlijk één grote etalage is, welke prijsklasse de voorkeur verdient, in welk gewicht dc verpakte artikelen dienen afgewogen te zi|n, want men kan geen zakjes van 1 ons, van 2 ons, van 3 ons, en zo voort to* één of twee kilogram gereed hebben; men moet zoeken naar e'en standaard gewicht. Kijk, en zo zijn er honderd en één dingen die men van te voren goed in de gaten dient te houden, die behoor lijk dienen uitgedokterd te worden, want het succes hangt dikwijls van heel kleine dinqen af. En dan spreken wij nog niet van de interne reoraanisatie bij een bedrijf als dat van André van Hilst, van de veran deringen in de magazijnen en de pakke- rij. Wanneer wij dus spraken van een be- lann.riilc keernunt <n de cresech'edenis van dit bloeiende WaaKvljkse bedriif, dan overdreven wij met deze uitdrukking in genen dele. NOG STEEDS UITBREIDING. De heer van Hilst echter spreekt ons van zijn goede verwachtingen en als het bewijs van het gemotiveerd zijn van de ze verwachtingen is er de geschiedenis m Krabben en peuteren ÏVt maakt tie kwaal steeds AAwAiVS. erger. De helder vloeibare 111 Ê.Sb30 D-D-D- dringt diep in de poriën door, zuivert, ont smet en geneest de huid. GENEESMIDDEL TEGEN HUIDAANDOENINGEN VLOEISTOF BALSEM ZEEP van de N.V. André van Hilst, die binnen afzienbare tijd haar gouden bestaans- feest zal mogén vieren. Het begin was bescheiden, maar al- lengskens nam de zaak grotere vormen aan en geleidelijk verschenen in diverse steden en dorpen, vooral in het Zuiden van ons land de AVEHA-winkels en AVEHA werd een begrip. De oorlog heeft natuurlijk de ontwik keling van het bedrijf sterk geremd; maar toen de meest beperkende distributie maatregelen verdwenen, heeft m'en de draad weer opgenomen, en leefde de ac tiviteit weer verheugend op. En nog steeds gaat het voorwaarts. We spraken al van de nieuwe zelfsbe- dieningswinkels in Best, Dongen 'en Waalwijk; er is echter nog meer: bin nenkort zal in Breda de achtste zaak worden geopend, de tweede in Dordrecht; Rotterdam krijgt er een nieuwe winkel bij en in Tilburg zullen, zoals de plan nen zijn, twee nieuwe winkels worden in gebruik genomen; een in de te bouwen winkelgalerij van het nieuwe Tilburgse stadscentrum; de Tilburgse winkels zul len dan een aantal van 12 hebben be reikt. Het is de bedoeling van nagenoeg alle nieuw te bouwen winkels zelfbedienings winkels te maken. Momenteel heeft het bedrijf in totaal ruim 300 man personeel in dienst; 62 hiervan werken in Waalwijk in de vier winkels die men hier heeft, op de kan toren, in de magazijnen, de pakkerijen en de diverse andere afdelingen, waar de grondstoffen worden verwerkt tot het eigen merkartikel. Het is een gezond levenskrach tig bedrijf, waarin we even een blik hebben mogen werpen en waarover we even hebben mogen praten met de heer van Hilst; een bedrijf dat up to date wil zijn en dat ook is, dat is ons wel geble ken. We kunnen de bijna vijftig ja rige gelukwensen met zijn jeugd en zijn vitaliteit, en het beste ho pen voor de toekomst, die met dergelijke prachtige eigenschap pen een grote mate van zekerheid biedt, voor allen die er hun krachten aan geven en ook voor onze gemeente van groot belang is. 1 Op 27 Maart, 2 en 3 April zal de bekende Waal wij kse to neelvereniging O.O.G. zich weer aan het Waal wij kse to neelpubliek dat steeds een bijzondere waarde mag hech ten aan dc prestaties van deze vereniging presenteren met een bijzonder toneelspel. Het zal een Passiespel zijn ditmaal, want als zodanig mag het stuk van de onlangs overleden Vlaming Willem Putman beschouwd worden, aangezien het zich afspeelt rond het „proces Jezus Cnris- *tus", zoals 't door de figuren rond Christus is meebeleefd. „Mevrouw Pilatus" heeft de Vlaamse volksschrijver het tot titel gegeven; want de Romeinse landvoogd en zijn vrouw Claudia zijn in dit stuk wel het meest direct betrok ken bij dit monsterproces, deze enorme rechtsverkrach ting, die op hun persoonlijke verhouding van zeer grote invloed zal blijken te zijn. Daar zijn voorts nog de figuren van Barabas, van Maria Magdalena, van Judas, van Nicodemus, en van de vele an deren die met Christus waren of tegen Hem, maar in elk geval toeschouwers waren of medespelers in dit grootse drama. De persoon van Jezus Christus wordt niet ten to nele gebracht, maar we voelen Zijn aanwezigheid toch ge heel het stuk door. ALLE RESERVES AANGESPROKEN. De heide regisseurs van OOG, de lieren Dekkers en van der Heijden, hebben ons het een en ander van en rond dit stuk willen vertellen. Laten we beginnen te zeggen, dat zij ons hierbij ieder moment een nieuwe indruk gaven van het en thousiasme over dit spel, zowel bij de leiding van OOG als bij de le den; men vindt het s'.uk prachiig, men heeft zich bij de repetities ten volle gegeven en de regisseurs kun nen ons spreken van hun groot ver.rouwen in hetgeen de vereni ging OOG ditmaal "weer zal pres teren. Zoals OOG aan het spelen steeds alle bijzondere aandacht wijdt, zo geeft het die in niet mindere mate aan dc uiterlijke verzorging, aan decors, cos umering, grime en aan al die requisieten, die mits goed verzorgd, een spel eerst ten volle tot zijn recht doen komen, echter ook; een spel zeer duur maken. En dan zien we doorheen al die goede verwachtingen, al dat en thousiasme .och de zorg' haar rim pels trekken. En we hóren hoe het voor een vereniging als OOG zo heel moei- iijk i? haar taak te volvoeren, zo als zij zich die hebben gesteld. En we zien de grote contradictie, de grote tegens elling tussen het zake lijke en het ideële. Men wil zoveel, men wil steeds be er en hoger, men wil steeds iets zeer bijzonders de mensen meegeven, men wil met terdaad streven naar het zo goed en zo ar istiek verantwoord moge lijk amateur oneel, edoch niet al tijd zijn hiervoor de middelen voorhanden. Men kan immers zo veel idealist zijn als men wil, men kan werkelijk steeds het beste wil len voor eigen spelers en publiek, wanneer dit ideële bouwsel zijn steun niet vindt in een zakelijke grondslag, wanneer men de gelde lijke en stoffelijke middelen om deze idealen te verwezenlijken niet bezit, dan kan men zoveel idealist zijn als men wil, maar men houwt luchtkastelen. Het wordt voor ons steeds moei lijker, zeggen de beide regisseur'. OOG verheugt zich weliswaar in de steun van een behoorlijk groot aan'al donateurs en honoraire le den, OOG trekt in de meeste ge vallen goed gevulde zalen, maar nog is het hun niet al ijd doenlijk een stuk te geven dat ze zouden willen geven en zoals ze dat zou den willen geven. Men hoopt nu uit andere bron nen te kunnen gaan putten, al is he! maar voor een enkele keer, en daarnaast hoopt men natuurlijk op de gunst van het Waalwijkse pu bliek. En wij zullen de eersten zijn dil publiek aan te sporen, dc to neelvereniging OOG, een amateur vereniging zoals U ze in de verre omgeving niet of slech's heel, heel schaars zult aantreffen, te steunen, vooral door belangstelling te tonen voor de steeds goede stukken die deze tonelisten brengen. Het ge beurt wel eens dat wij in een cri- tiek bepaalde bezwaren tegen stuk en spel naar voren moeten bren gen. Maar wat will U? OOG vraagt in spel en stuk om cri iek die scherper toeziet dan hij andere verenigingen; en juist in een goed stuk vallen eventueel zwakke din gen des te gemakkelijker op, en juist bij voortreffelijk spel is een kleine onnauwkeurigheid vaaK zeer storend. Wat we echter bijna nooit hebben kunnen zeggen is, dat OOG niet 'n zeer bijzonder spel uitkoos, dat OOG bang was van het experiment, dal zij nie! alles gaf en alles deed om een zo verzorgd mogelijke uitvoering te brengen. En daarom, wc herhalen het hier nogmaals graag: het is een amateurvereni- g'ing, zoals u ze overal met een lampje zult moeten gaan zoeken, een vereniging die van zeer grote waarde is voor het plaatselijk cul turele leven en daarom de steun H geniet van alle personen en alle ins anties wie het plaatselijke cul- turele leven niet helemaal koud laaf. En nu: Mevrouw Pilatus; men zegt het meteen: het is een van de gewaagdste en duurste expe rimenten die we ooit hebben aan gedurfd Het stuk vraagt 17 personen; heel OOG, tot de heide regisseurs toe, zal in dit stuk op de planken moeten; wat vraagt dit aan cos- tuums, aan pruiken, aan grime? Het stuk speelt zich af in het Jeruzalem ten tijde van Christus; dit stelt zijn zeer bijzondere eisen ten aanzien van het decor (men moet enkele panorama's hebben van Jeruzalem), ten aanzien van de meubilering, ten aanzien van al die andere requisieten, ten aanzien ook weer van de costu- mering. Allemachtig veel geld is hier- mee gemoeid, zegt men ons, en we haasten ons dit toe te geven. Inderdaad, zo'n stuk is eigenlijk te duur voor een amateurvereni ging. Men zegt nog meer: als we alle drie de avonden een tjokvol le zaal hebben, dan zullen we er misschien net, maar dan ook maar net mee uit kunnen komen. Maar op een gegeven moment weet OOG alle zakelijke bezwa ren opzij te zetten en het ideaal na te streven, de kunst te dienen zoals zij zich tot taak hebben ge steld. IN DEZE TIJD VAN VERVLAKKING En dan praten we niet meer over de zakelijke kant. Hel is goed, zegt I ons een van de regisseurs, in deze i tijd van vervlakking iets dergelijks te spelen; een spel met een derg'e- i lijk gegeven en ook een spel dat wij allemaal ontzettend goed von- i de»- I Het is niet direct een passiespel, j in zoverre de persoon van Christus i niet ten tonele wordt gevoerd, maar het hele stuk is zo doortrok ken van de Goddelijke tragedie, ap pelleert zo sterk aan de Evangelic- ën (onder meer door de vele cita ten), de personen die ten tonele komen en die rechtstreeks betrok ken waren bij het „proces Jezus Christus", zoals Barabas, Judas, Maria Magdalena, de mannen van het Sanhedrin, spreken zo voort durend over dil gebeuren en zijn zo vervuld, ten goede of ten kwa de van Jezus Christus, dat we Zijn figuur bijna ten voeten uit op het toneel zien slaan. Het is de grote verdienste van Willem Pu man, aldus de heer van der Heijden, dat hij het hele pro bleem van deze ontzettende rechts verkrachting, wat de ter dood ver oordeling van Christus ook was, behandeld vanuit een heel andere gezich shoek als de meeste kunste naars dit grootste en afschuwelijk ste gebeuren uit de geschiedenis der mensheid hebben bezien. Putman gaat niet uit van de fi guur van de God-Mens, hij laat ons zien hoe al die mensen rond het proces, rond deze wrede kruis dood, hebben gereageerd op dit sterven, en welke gevolgen dit sterven heeft kunnen hebben voor al die verschillende mensen, voor de Romeinse landvoogd en zijn goede vrouw in het bijzonder. De rol van Pilatus wordt ge speeld door Huub Brokken, de rol van Claudia zijn vrouw, door Nel Pulles-van Beijnen; Jan van Delf» speelt Barabas, en de gestalte van Maria Magdalena zal ten tonele worden gebracht door Mien Ver- haren-Beerens; dit zijn wel de voornaamste rollen. We kunnen niet anders doen dan OOG heel veel succes wensen KOU GEVAT... Bedek keel en borat met de pijnstillende Thermoeène: de weldadige warmte verjaagt ver koudheid. eden w ;ingen r heer Fij d die d< vas gew elijke; z lies van 'Fijan, i )e Amsl iet je v ,<iart moi maar t oop, zei t ge no; jie God ji voor Uw i ing get ;mee w |e huldif iggen 1 want kwam Je kok [iel, was DE GI 13 Maart 1955 is het 10 jaar geleden dat Koningin Wilhelmina, na haar ballingschap gedurende de oorlog voor het eerst weer de Nederlandse bodem fr^tcn uitgel betrad te Eede bij Aardenburg (Z.V1.) aar de ^waar w met dit stuk, naar de vertolking waarvan onze meer dan bijzondere belangstelling uitgaat. En 't Waal wijkse publiek aansporen ook een grote belangstelling, een daadwer kelijke belangstelling aan de dag te leggen voor dit bijzondere dat gebeuren gaat in de Waalwijkld toneelwereld. HeTubd Het zal voor 'n groot gedeelte tervv aan het publiek liggen of OOG r bonden ooit gedwongen zal worden sli, Teijsse ken te spelen zoals ,,In Pyama" ers var le en, /aalwijl Vijk. i was ii 5 en b gekomi Goedh onte ingsvei was ge lens de De hele Amstelfamilic, en dat is een zeer uitgebreide /a/ni/iVerwe^ heeft Dinsdag feest gevierd en dat hele feest concentreert^1 Go| zich uitsluitend rond de figuur van de heer A. Goedhart uii™ jUbi Sprang, die gedurende veertig jaren werkzaam was op dfde bei Chroomlederfabriek „De Amsteldie als het ware dus d^ijkse hele geschiedenis van dit gerenommeerd bedrijf heeft meegt maakt en al die jaren een voorbeeld is geweest een voorbed^ie hij van werklust en ijver van bekwaamheid en plichtsbetrach tredei ting; op alle mogelijke manieren is dit Dinsdagavond tot uil-er 00 drukking gebracht, vooral ook door de Edelachtbare Hemx tensi burgemeesters van Waalwijk en Sprang-Capelle, Teijsser, richt en Smit, die de jubilaris in kennis kwamen stellen van fonet foi feit, dat Hare Majesteit ook haar waardering voor dit voor rVQog beeldige werkzame leven tot uitdrukking had willen brcnge'^Q 1 door de heer Goedhart op te nemen in de Orde van Oranp tijd Nassau, door hem de ere-medailleaan deze orde verbond(t'ou ger verzoc ers en van onze looierij, merkte de hee;e vers' Gompen veelzeggend op. 't Is geeet dans toeval, vervolgde hij, dat de werk macht] nemers onder onze arbeiders het' had p ben die hier 25 jaar, 40 jaar, of zelk'6emae: zoals hinnenknrt. 50 iaar 7iin u- die t toe te kennen. ERE MEDAILLE VAN ORANJE NASSAU. In de late namiddag verenigden zich de heren directeuren met hun dames, de staf van het bedrijf, af gevaardigden van het personeel en de jubilaris met zijn gezin in de achterzaal van Hotel Verwiel voor een huldiging „en petit comité". Hier werd het woord gevoerd door de directeur, de heer J. Gom pen, die het alleszins een prettige taak vond de jubilaris woorden-van hulde en appreciatie toe te spreken. Jubilea waren niet bepaald uitzon deringen in dit bedrijf; er waren al 66 zilveren jubilarissen, maar een veertig-jarige behoorde toch wel tot de uitzonderingen; tot nog toe was er pas één geweest, maar gelukkig waren er nu meerderen op komst. Als het over een vijfentwintig jarig jubileum gaat, aldus de heer Gompen, kan ik er zelf nog over meepraten, maar bij een veertig jarig jubileum wordt dit wel wat moeilijker; ik grijp nu in een ge schiedenis die ik niet uit persoon lijke waarneming ken. Ik moet me nu voorstellen dat er op 1 Februari 1915 een jongeman in ons bedrijf kwam. Die datum was nog niet ver af van de omschakeling van han delszaak naar industriële onderne ming. Toen gij bij ons kwam, was de Chroomlederfabriek de Amstel nog maar een klein bedrijfje, ge groeid als aanhangsel van de zaak die al tientallen jaren in leder han delde. De heer Gompen wees er op hoe een heel andere tijd dat toen was; een werkweek van 68 uur was nor maal, maar de jubilaris weet nog wel dat hij vaak zo lang overwerkte dat hij nauwelijks zijn bed zag. Uw veertigjarig dienstverband valt samen met de ontwikkeling zoals binnenkort, 50 jaar zijn. He: d*e is alleen maar mogelijk een bedrfGvaI?2 te ontwikkelen als we gesteurilitnodig worden door mensen die met hèleen bedrijf meegroeien; gij bent éénvr' de jub degenen die al die jaren van groeim "de, en ontwikkeling hebbo» met d: maakt; de moeilijke jaren rofc^, En t|e rond 1930, de grote brand inm, de ji de oorlogsjaren, alles hebt gij mes- - beurt gemaakt en ik ben blij, aldus dedi- n £°ec recteur, dat mijn moeder, die inder- hd ze: daad alles meemaakte, hier is om 40 door haar aanwezigheid mijn wooi- was k den te onderstrepen. dat e Hij wenste tenslotte de jubilaris;' het allerbeste en zijn wensen gin- B gen vergezeld van een cadeau or- da der couvert. gerr De heer de Jong sprak namens 'i z0 mo personeel heel hartelijke woorden dan zowel tot de jubilaris als tot de di zei de rectie; de heer Goedhart die deat die groei van de Amstel tot een dei gema grootste leerfabrieken had mee ge- te m< maakt, was een arbeider waarop Jt var personeel trots ging en waarmee tvervo steeds in goede verstandhouding eertig had gewerkt; zijn optreden en zijn en plichtsbetrachting waren een voor-,^ beeld voor allen. De heer de Jong, die ook nog zeeiQ r waarderende woorden wijdde aanf\ de goede verstandhouding die er be stond tussen directie en personeel IC bood met zijn beste wensen tenslot-^O te de jubilaris ook een geschenk onder couvert aan. De personeelschef, de heer Fijan sprak namens de staf en het wa- voor hem niet gemakkelijk iets noe- menswaardigs te zeggen, daar dhidagmo Goedhart één van de vier perso-w het —lat eui van „De Echo van het Zuiden door Bruno J. van Lheenke. 3). Hij kwam een vuil zaakje op het spoor, snuffelde eens flink, zette hel mes hier en daar in en liet dan als aardigheidje op sommige plaat sen wel eens een briefje achter, of zo maar een papiertje, dat sommi ge lieden de stuipen op 't lijf joeg, enkel en alleen omdat op die pa piertjes John's paraaf stond, een paraaf die toen hij hem maakte, een bee'je ongelukkig uitgevallen was, maar die aan de andere kant toch wel weer grappig was ook. In die paraaf meenden vele lie den een weegschaal te zien; de weegschaal van Vrouwe Jus'itia. En het moet gezegd worden, het krabbeltje dat John z'n paraaf noemde, had wel iets weg' van zo'n weegschaal. Hij begon met 'n krul van een J, zette er een stok op, verbond de aldus gevormde „J" met een sierlijke zwaai aan de „s ok" van de „li", vond dat die zwaai bovenop een heuse „o" leek en plantte en nu komt het! en plantte een krul aan die h-s'tok. En zie, er kwam een weegschaal achtig figuur. Hij vond het geheel niet gek en brak er verder zijn hoofd niet over waarom hij geen normale „h" had gemaak!, opdat hij, wanneer 't on derste stukje van de „h" tevens als „n" werd aangerekend, in zijn gek ke paraaf lenminste nog zijn naam had kunnen herkennen. En ach, verder deed John den Hertogh, die misschien nog beter bekend was onder de naam „wei gher" in alle landen noemde men hem zo en niet „weegschaal" of „weger" of „wicger" of „pe- suer" zo veel eigenlijk niet. Hij zorgde er alleen voor, dat sommige mensen, die onrecht gedaan had den of deden en die door de poli tie om een of andere reden niet gegrepen werden, toch hun ver diende straf kregen. Het geld, dat hij al straffende in handen kreeg, ging meestal weg aan allerlei rare dingen, die hij kocht: grote stuk ken bos en heide, waarin kinderen mochten ravot'.en zoveel zij wilden zonder op bordjes „Verboden toe gangenz." te stuiten, huizen als kastelen, waarin allerlei lieden van jong tot oud, die door de s'.aat anders behandeld werden dan zoals John het wilde en goed dacht, konden wonen en eien, ver pleegd worden en wat al niet meer zonder dat het hun een cent kost te, kortom, het geld dat de Weger verdiende, liever gezegd opstreek, werd redelijk goed besteed. Dat was John den Hertogh, de „Weger", de jongeman, op wie Vrouwe Fortuna en Moeder Natuur een oogje hadden. En dat was de jongeman, die op een Vrijdagnacht de deur van ka mer nr. 147 in het Victoria Hotel opende. „Zowasse me daar", zei de jongeman, nadat hij de deur be hoedzaam achler zich had geslo ten. „Da's nou echt leuk, Flaneur, jou hier te ontmoeten. Dat is de verrassing van de avond. Nog al tijd gezond hoop ik De Weger stak een ui'.erst dun sigaartje op en blies een rookwolk je in het schaapachtige gezicht van een vijftigjarige man, die, zo als hij daar stond, vlak voor het gordijn waarachter hij waarschijn lijk net had willen verdwijnen, best door kon gaan voor een dro- gis!, die inet zijn kinderen kieke boe aan het spelen is. „Je bent er op vooruit gegaan, Ben, jongen. Een heel stuk zelfs. Je hebt eindelijk dat gezwam afge leerd", zei de Weger en hij zette zich neer in een ongemakkelijk uit ziende, edoch gemakkelijk zittende fauteuil, zorgdragend dat zijn pan talon, een nieuwe, waar hij uiterst trots op was vanwege de bijzondere kleur grijs, niet vol valse vouwen zou komen te zitten. „Ga toch zitten, m'n waarde. Stoe len plenty, wat. En 't is prettiger met het oog op de komende conver satie ook", sprak hij de nog steeds zwijgende Flaneur, die hem met open mond aanstaarde steeds maar j aanstaarde ,als zag hij een zeemeer min, die hem vogelkooitjes te koop aanbood. Eindelijk deed de man zijn mond dicht en een stap naar voren. „Hoe kom jij hier?" gromde hij^ „Lopende", zei De Weger. En jij?" informeerde hij belangstellend. De drogist gromde, ging zitten, kuchte eens en had kennelijk het plan opgevat net te doen alsof hij zich niet voelde als een kereltje dat plotseling in de kooi geworpen wordt van een tijger, die hij twee maal vier en twintig' uur practisch aan één stuk door heeft getreiterd. Een feit was echter dat hij bang bleef, ook al camoufleerde hij dat achter onverschilligheid. Vervolgens schraapte hij nog eens zijn keel en vroeg: „Logeer jij hier, De Weger?" John had net zijn sigaar, die hem niet zo best smaakte, in een asbak gelegd. Hij antwoordde niet, doch knipoogde, hetgeen van alles kon betekenen. Vervolgens stak hij, na Flaneur een sigaret te hebben aan geboden, zijn sigaret aan en blies hij vijf kringetjes rook naar het pla fond, hetgeen hij zelf een machtig kunststuk vond. „Mooi hè!" zei hij. „Wie?" vroeg Flaneur. „Die kringetjes", antwoordde De Weger. Er was een korte pauze. Flaneur, die door John ook Ben was ge noemd, schuifelde wat op zijn stoel heen en weer. Hij vond, volkomen terecht, de stilte geladen. Alleen hij kende de aard der lading niet. „Laten we nou eens geen verstop pertje voor elkaar spelen, De We ger", zei hij dan. „Hè nee, laten wij dat nu eens niet doen", was het bescheid. Flaneur mompelde iets onvrien delijks en vroeg dan: „Wat doe jij hier?" „Zitten en roken", zei John. „En genieten van ons heerlijk samen zijn". Flaneur zuchtte eens diep. „Wat zoek jij hier?" John vroeg het plotseling, scherp. Stilte. rschrik Een paar rookwolkjes die omhoo; wanh kringelden. we ,,'t Vlot niet erg, vind je wel1 vroeg John. dan t Een gegrom. eel Toen Flaneur weer: „Waar^9we ben jij hier, De Weger?" agmorg John deed verontwaardigd, „^indelijl voor den duivel, mag ik nog in eigen kamer komen of niet? Wft"'loudep je wel mannetje, dat jij niets m#, de j! of minder dan een indringer bent' Hanse Flaneur grijnsde. „Je beduvelt mï i heer niet zo erg gemakkelijk, De Weg?r Dit is jouw kamer niet. Dit is aan kamer van dat juffie van Renton en dat weet jij donders goed". ni „Tjonge", meende De Weger en hij drukte zijn sigaret uit. p 5 N „En" vroeg hij, „waarom ben.^^aa dan wel op de kamer van meju^ frouw Renton? Voor zover ik w#! der j,, zat jij drie weken geleden nog leven Madrid. En een dag of tien v0°'eisen deze was je in Parijs. Je deed daar^ uhgeldzaken af, als ik mij Dlc('a Qbst vergis. Handel in nieuw geld, wat jen. (Wordt vervolgd seld st moes van t dooi burge

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1955 | | pagina 8