DDR
O.O.G. SPEELT HET PASSIE
SPEL „MEVROUW PILATUS"
Ö/ERMOCENf
LEVEND GESCHENK
Een veertig-jarige jubilari
werd grotelijks gehuldigd
2
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 11 MAART 1955
EEN EXPERIMENT
FEEST BIJ „DE AMSTEL"
Feuilleton
II
En dan is er natuurlijk nog de reden
van het zakelijke voordeel voor de on
dernemer; de N.V. André van HiJst ziet
in deze winkels grote mogelijkheden van
eeu omzetstijging.
Tijdens de laatste oorlog is dit nieuwe
winkeltype in Amerika ontstaan, voor
namelijk ook uit het gebrek aan perso
neel. Ue „supper market' heeft er een
geweldige viucht genomen; alles is daar
practisch zelfbediening geworden, terwijl
de geweldige „stores die er zijn ge
bouwd ook bijna ieder artikel zijn gaan
voeren.
Wanneer de heer van Hilst in Juni
naar Amerika gaat, eigenlijk voor fami
lie-bezoek, zal hij met nalaten zijn ogen
er goed de kost te geven, zoals hij zich
nu reeds ter dege op de hoogte heeft
gesteld van de gang van zaken in de
Nederlandse en Europese zelfbedienings
winkels. Want direct na de oorlog is
het idee van de zelfbedieningswinkel van
Amerika naar Europa komen overwaaien;
Engeland, Zweden, Duitsland, Zwitser
land kennen deze winkels al jaren en in
een zeer groot aantal; echter ook in Ne
derland krijgt de zelfbedieningswinkel
steeds meer voet aan de grond; al waren
hier aanvankelijk wel bepaalde tegen
standen te overwinnen; onze volksaard
is nogal behoudensgezind, wettelijke be
palingen leggen het groot-winkelbedrijf,
waarvan in de meeste gevallen natuur
lijk de zelfbedieningswinkel verwacht
mag worden, nogal in stevige banden,
terwijl de houding van de fabrikanten,
met hun vastgestelde verkoopsprijzen,
ook niet, aldus de heer van Hilst, ter
stond naar dit nieuwe winkeltype deed
grijpen.
Nu echter neemt het aantal dergelijke
winkels hand over hand toe, het Neder
landse publiek is aan het idee gewend,
niet alleen, maar geeft in vele gevallen
de voorkeur aan de zelfbedieningswin
kels.
Toch komt er heel was bij kijken; men
heeft natuurlijk, wanneer men op dit type
wil overschakelen, te maken met een vrij
kostbare verbouwing, die in de meeste
gevallen ook een uitbreiding zal dienen
te zijn; want de zelfbedieningswinkel
vraagt een vrij grote ruimte. De inrich
ting is van geheel andere aard dan in
een gewone winkel, en heel wat kost
baarder ook; kasregisters krijgt men ook
niet voor niets, en dan is er nog het feit,
dat in de zelfbedieningswinkel alle ar
tikelen verpakt moeten zijn. De klant
immers moet alles zó kunnen nemen en
in zijn mandje, dat hem bij de ingang
wordt verstrekt, kunnen doen; op die
zakjes, bij AVEHA met een „venstertje''
dat zien laat wat er in zit, staat het ar
tikel, het gewicht en de prijs; dit alles
vraagt de nodige verwerkingen van te
voren, terwijl men ook goed in de gat'en
dient te houden, welk artikel en wanneer
dat aangevuld of ververst moet worden.
En dan hebben we nog niet alles op
gesomd, waarmee hij die een zelfbedie
ningswinkel begint, rekening heeft te
houden.
Hij zal immers meteen al hebben na
te gaan, of zo'n winkel het in een be
paalde wijk en bij een bepaald publiek
wel doet; hij zal hebben na te gaan. hoe
zijr. artikelen dienen gerangschikt te
worden in de winkel, die eigenlijk één
grote etalage is, welke prijsklasse de
voorkeur verdient, in welk gewicht dc
verpakte artikelen dienen afgewogen te
zi|n, want men kan geen zakjes van 1
ons, van 2 ons, van 3 ons, en zo voort
to* één of twee kilogram gereed hebben;
men moet zoeken naar e'en standaard
gewicht. Kijk, en zo zijn er honderd en
één dingen die men van te voren goed
in de gaten dient te houden, die behoor
lijk dienen uitgedokterd te worden, want
het succes hangt dikwijls van heel kleine
dinqen af.
En dan spreken wij nog niet van de
interne reoraanisatie bij een bedrijf als
dat van André van Hilst, van de veran
deringen in de magazijnen en de pakke-
rij.
Wanneer wij dus spraken van een be-
lann.riilc keernunt <n de cresech'edenis van
dit bloeiende WaaKvljkse bedriif, dan
overdreven wij met deze uitdrukking in
genen dele.
NOG STEEDS UITBREIDING.
De heer van Hilst echter spreekt ons
van zijn goede verwachtingen en als het
bewijs van het gemotiveerd zijn van de
ze verwachtingen is er de geschiedenis
m Krabben en peuteren
ÏVt maakt tie kwaal steeds
AAwAiVS. erger. De helder vloeibare
111 Ê.Sb30 D-D-D- dringt diep in de
poriën door, zuivert, ont
smet en geneest de huid.
GENEESMIDDEL TEGEN
HUIDAANDOENINGEN
VLOEISTOF
BALSEM
ZEEP
van de N.V. André van Hilst, die binnen
afzienbare tijd haar gouden bestaans-
feest zal mogén vieren.
Het begin was bescheiden, maar al-
lengskens nam de zaak grotere vormen
aan en geleidelijk verschenen in diverse
steden en dorpen, vooral in het Zuiden
van ons land de AVEHA-winkels en
AVEHA werd een begrip.
De oorlog heeft natuurlijk de ontwik
keling van het bedrijf sterk geremd; maar
toen de meest beperkende distributie
maatregelen verdwenen, heeft m'en de
draad weer opgenomen, en leefde de ac
tiviteit weer verheugend op.
En nog steeds gaat het voorwaarts.
We spraken al van de nieuwe zelfsbe-
dieningswinkels in Best, Dongen 'en
Waalwijk; er is echter nog meer: bin
nenkort zal in Breda de achtste zaak
worden geopend, de tweede in Dordrecht;
Rotterdam krijgt er een nieuwe winkel
bij en in Tilburg zullen, zoals de plan
nen zijn, twee nieuwe winkels worden in
gebruik genomen; een in de te bouwen
winkelgalerij van het nieuwe Tilburgse
stadscentrum; de Tilburgse winkels zul
len dan een aantal van 12 hebben be
reikt.
Het is de bedoeling van nagenoeg alle
nieuw te bouwen winkels zelfbedienings
winkels te maken.
Momenteel heeft het bedrijf in totaal
ruim 300 man personeel in dienst; 62
hiervan werken in Waalwijk in de vier
winkels die men hier heeft, op de kan
toren, in de magazijnen, de pakkerijen
en de diverse andere afdelingen, waar de
grondstoffen worden verwerkt tot het
eigen merkartikel.
Het is een gezond levenskrach
tig bedrijf, waarin we even een
blik hebben mogen werpen en
waarover we even hebben mogen
praten met de heer van Hilst; een
bedrijf dat up to date wil zijn en
dat ook is, dat is ons wel geble
ken.
We kunnen de bijna vijftig ja
rige gelukwensen met zijn jeugd
en zijn vitaliteit, en het beste ho
pen voor de toekomst, die met
dergelijke prachtige eigenschap
pen een grote mate van zekerheid
biedt, voor allen die er hun
krachten aan geven en ook voor
onze gemeente van groot belang
is. 1
Op 27 Maart, 2 en 3 April zal de bekende Waal wij kse to
neelvereniging O.O.G. zich weer aan het Waal wij kse to
neelpubliek dat steeds een bijzondere waarde mag hech
ten aan dc prestaties van deze vereniging presenteren
met een bijzonder toneelspel. Het zal een Passiespel zijn
ditmaal, want als zodanig mag het stuk van de onlangs
overleden Vlaming Willem Putman beschouwd worden,
aangezien het zich afspeelt rond het „proces Jezus Cnris-
*tus", zoals 't door de figuren rond Christus is meebeleefd.
„Mevrouw Pilatus" heeft de Vlaamse volksschrijver het
tot titel gegeven; want de Romeinse landvoogd en zijn
vrouw Claudia zijn in dit stuk wel het meest direct betrok
ken bij dit monsterproces, deze enorme rechtsverkrach
ting, die op hun persoonlijke verhouding van zeer grote
invloed zal blijken te zijn.
Daar zijn voorts nog de figuren van Barabas, van Maria
Magdalena, van Judas, van Nicodemus, en van de vele an
deren die met Christus waren of tegen Hem, maar in elk
geval toeschouwers waren of medespelers in dit grootse
drama. De persoon van Jezus Christus wordt niet ten to
nele gebracht, maar we voelen Zijn aanwezigheid toch ge
heel het stuk door.
ALLE RESERVES
AANGESPROKEN.
De heide regisseurs van OOG, de
lieren Dekkers en van der Heijden,
hebben ons het een en ander van
en rond dit stuk willen vertellen.
Laten we beginnen te zeggen, dat
zij ons hierbij ieder moment een
nieuwe indruk gaven van het en
thousiasme over dit spel, zowel bij
de leiding van OOG als bij de le
den; men vindt het s'.uk prachiig,
men heeft zich bij de repetities ten
volle gegeven en de regisseurs kun
nen ons spreken van hun groot
ver.rouwen in hetgeen de vereni
ging OOG ditmaal "weer zal pres
teren.
Zoals OOG aan het spelen steeds
alle bijzondere aandacht wijdt, zo
geeft het die in niet mindere mate
aan dc uiterlijke verzorging, aan
decors, cos umering, grime en aan
al die requisieten, die mits goed
verzorgd, een spel eerst ten volle
tot zijn recht doen komen, echter
ook; een spel zeer duur maken.
En dan zien we doorheen al die
goede verwachtingen, al dat en
thousiasme .och de zorg' haar rim
pels trekken.
En we hóren hoe het voor een
vereniging als OOG zo heel moei-
iijk i? haar taak te volvoeren, zo
als zij zich die hebben gesteld. En
we zien de grote contradictie, de
grote tegens elling tussen het zake
lijke en het ideële. Men wil zoveel,
men wil steeds be er en hoger, men
wil steeds iets zeer bijzonders de
mensen meegeven, men wil met
terdaad streven naar het zo goed
en zo ar istiek verantwoord moge
lijk amateur oneel, edoch niet al
tijd zijn hiervoor de middelen
voorhanden. Men kan immers zo
veel idealist zijn als men wil, men
kan werkelijk steeds het beste wil
len voor eigen spelers en publiek,
wanneer dit ideële bouwsel zijn
steun niet vindt in een zakelijke
grondslag, wanneer men de gelde
lijke en stoffelijke middelen om
deze idealen te verwezenlijken niet
bezit, dan kan men zoveel idealist
zijn als men wil, maar men houwt
luchtkastelen.
Het wordt voor ons steeds moei
lijker, zeggen de beide regisseur'.
OOG verheugt zich weliswaar in
de steun van een behoorlijk groot
aan'al donateurs en honoraire le
den, OOG trekt in de meeste ge
vallen goed gevulde zalen, maar
nog is het hun niet al ijd doenlijk
een stuk te geven dat ze zouden
willen geven en zoals ze dat zou
den willen geven.
Men hoopt nu uit andere bron
nen te kunnen gaan putten, al is
he! maar voor een enkele keer, en
daarnaast hoopt men natuurlijk op
de gunst van het Waalwijkse pu
bliek. En wij zullen de eersten zijn
dil publiek aan te sporen, dc to
neelvereniging OOG, een amateur
vereniging zoals U ze in de verre
omgeving niet of slech's heel, heel
schaars zult aantreffen, te steunen,
vooral door belangstelling te tonen
voor de steeds goede stukken die
deze tonelisten brengen. Het ge
beurt wel eens dat wij in een cri-
tiek bepaalde bezwaren tegen stuk
en spel naar voren moeten bren
gen. Maar wat will U? OOG vraagt
in spel en stuk om cri iek die
scherper toeziet dan hij andere
verenigingen; en juist in een goed
stuk vallen eventueel zwakke din
gen des te gemakkelijker op, en
juist bij voortreffelijk spel is een
kleine onnauwkeurigheid vaaK
zeer storend.
Wat we echter bijna nooit hebben
kunnen zeggen is, dat OOG niet 'n
zeer bijzonder spel uitkoos, dat
OOG bang was van het experiment,
dal zij nie! alles gaf en alles deed
om een zo verzorgd mogelijke
uitvoering te brengen. En daarom,
wc herhalen het hier nogmaals
graag: het is een amateurvereni-
g'ing, zoals u ze overal met een
lampje zult moeten gaan zoeken,
een vereniging die van zeer grote
waarde is voor het plaatselijk cul
turele leven en daarom de steun H
geniet van alle personen en alle
ins anties wie het plaatselijke cul-
turele leven niet helemaal koud
laaf.
En nu: Mevrouw Pilatus; men
zegt het meteen: het is een van
de gewaagdste en duurste expe
rimenten die we ooit hebben aan
gedurfd
Het stuk vraagt 17 personen;
heel OOG, tot de heide regisseurs
toe, zal in dit stuk op de planken
moeten; wat vraagt dit aan cos-
tuums, aan pruiken, aan grime?
Het stuk speelt zich af in het
Jeruzalem ten tijde van Christus;
dit stelt zijn zeer bijzondere eisen
ten aanzien van het decor (men
moet enkele panorama's hebben
van Jeruzalem), ten aanzien van
de meubilering, ten aanzien van
al die andere requisieten, ten
aanzien ook weer van de costu-
mering.
Allemachtig veel geld is hier-
mee gemoeid, zegt men ons, en
we haasten ons dit toe te geven.
Inderdaad, zo'n stuk is eigenlijk
te duur voor een amateurvereni
ging. Men zegt nog meer: als we
alle drie de avonden een tjokvol
le zaal hebben, dan zullen we er
misschien net, maar dan ook
maar net mee uit kunnen komen.
Maar op een gegeven moment
weet OOG alle zakelijke bezwa
ren opzij te zetten en het ideaal
na te streven, de kunst te dienen
zoals zij zich tot taak hebben ge
steld.
IN DEZE TIJD VAN
VERVLAKKING
En dan praten we niet meer over
de zakelijke kant. Hel is goed, zegt
I ons een van de regisseurs, in deze
i tijd van vervlakking iets dergelijks
te spelen; een spel met een derg'e-
i lijk gegeven en ook een spel dat
wij allemaal ontzettend goed von-
i de»-
I Het is niet direct een passiespel,
j in zoverre de persoon van Christus
i niet ten tonele wordt gevoerd,
maar het hele stuk is zo doortrok
ken van de Goddelijke tragedie, ap
pelleert zo sterk aan de Evangelic-
ën (onder meer door de vele cita
ten), de personen die ten tonele
komen en die rechtstreeks betrok
ken waren bij het „proces Jezus
Christus", zoals Barabas, Judas,
Maria Magdalena, de mannen van
het Sanhedrin, spreken zo voort
durend over dil gebeuren en zijn
zo vervuld, ten goede of ten kwa
de van Jezus Christus, dat we Zijn
figuur bijna ten voeten uit op het
toneel zien slaan.
Het is de grote verdienste van
Willem Pu man, aldus de heer van
der Heijden, dat hij het hele pro
bleem van deze ontzettende rechts
verkrachting, wat de ter dood ver
oordeling van Christus ook was,
behandeld vanuit een heel andere
gezich shoek als de meeste kunste
naars dit grootste en afschuwelijk
ste gebeuren uit de geschiedenis
der mensheid hebben bezien.
Putman gaat niet uit van de fi
guur van de God-Mens, hij laat ons
zien hoe al die mensen rond het
proces, rond deze wrede kruis
dood, hebben gereageerd op dit
sterven, en welke gevolgen dit
sterven heeft kunnen hebben voor
al die verschillende mensen, voor
de Romeinse landvoogd en zijn
goede vrouw in het bijzonder.
De rol van Pilatus wordt ge
speeld door Huub Brokken, de rol
van Claudia zijn vrouw, door Nel
Pulles-van Beijnen; Jan van Delf»
speelt Barabas, en de gestalte van
Maria Magdalena zal ten tonele
worden gebracht door Mien Ver-
haren-Beerens; dit zijn wel de
voornaamste rollen.
We kunnen niet anders doen
dan OOG heel veel succes wensen
KOU GEVAT...
Bedek keel en borat met de
pijnstillende Thermoeène: de
weldadige warmte verjaagt ver
koudheid.
eden w
;ingen r
heer Fij
d die d<
vas gew
elijke; z
lies van
'Fijan, i
)e Amsl
iet je v
,<iart moi
maar t
oop, zei
t ge no;
jie God
ji voor
Uw i
ing get
;mee w
|e huldif
iggen 1
want
kwam
Je kok
[iel, was
DE GI
13 Maart 1955 is het 10 jaar geleden dat Koningin Wilhelmina, na haar
ballingschap gedurende de oorlog voor het eerst weer de Nederlandse bodem fr^tcn
uitgel
betrad te Eede bij Aardenburg (Z.V1.)
aar de
^waar w
met dit stuk, naar de vertolking
waarvan onze meer dan bijzondere
belangstelling uitgaat. En 't Waal
wijkse publiek aansporen ook een
grote belangstelling, een daadwer
kelijke belangstelling aan de dag
te leggen voor dit bijzondere dat
gebeuren gaat in de Waalwijkld
toneelwereld. HeTubd
Het zal voor 'n groot gedeelte tervv
aan het publiek liggen of OOG r bonden
ooit gedwongen zal worden sli, Teijsse
ken te spelen zoals ,,In Pyama" ers var
le en,
/aalwijl
Vijk.
i was ii
5 en b
gekomi
Goedh
onte
ingsvei
was ge
lens de
De hele Amstelfamilic, en dat is een zeer uitgebreide /a/ni/iVerwe^
heeft Dinsdag feest gevierd en dat hele feest concentreert^1 Go|
zich uitsluitend rond de figuur van de heer A. Goedhart uii™ jUbi
Sprang, die gedurende veertig jaren werkzaam was op dfde bei
Chroomlederfabriek „De Amsteldie als het ware dus d^ijkse
hele geschiedenis van dit gerenommeerd bedrijf heeft meegt
maakt en al die jaren een voorbeeld is geweest een voorbed^ie hij
van werklust en ijver van bekwaamheid en plichtsbetrach tredei
ting; op alle mogelijke manieren is dit Dinsdagavond tot uil-er 00
drukking gebracht, vooral ook door de Edelachtbare Hemx tensi
burgemeesters van Waalwijk en Sprang-Capelle, Teijsser, richt
en Smit, die de jubilaris in kennis kwamen stellen van fonet foi
feit, dat Hare Majesteit ook haar waardering voor dit voor rVQog
beeldige werkzame leven tot uitdrukking had willen brcnge'^Q 1
door de heer Goedhart op te nemen in de Orde van Oranp tijd
Nassau, door hem de ere-medailleaan deze orde verbond(t'ou ger
verzoc
ers en
van onze looierij, merkte de hee;e vers'
Gompen veelzeggend op. 't Is geeet dans
toeval, vervolgde hij, dat de werk macht]
nemers onder onze arbeiders het' had p
ben die hier 25 jaar, 40 jaar, of zelk'6emae:
zoals hinnenknrt. 50 iaar 7iin u- die t
toe te kennen.
ERE MEDAILLE VAN
ORANJE NASSAU.
In de late namiddag verenigden
zich de heren directeuren met hun
dames, de staf van het bedrijf, af
gevaardigden van het personeel en
de jubilaris met zijn gezin in de
achterzaal van Hotel Verwiel voor
een huldiging „en petit comité".
Hier werd het woord gevoerd
door de directeur, de heer J. Gom
pen, die het alleszins een prettige
taak vond de jubilaris woorden-van
hulde en appreciatie toe te spreken.
Jubilea waren niet bepaald uitzon
deringen in dit bedrijf; er waren al
66 zilveren jubilarissen, maar een
veertig-jarige behoorde toch wel tot
de uitzonderingen; tot nog toe was
er pas één geweest, maar gelukkig
waren er nu meerderen op komst.
Als het over een vijfentwintig
jarig jubileum gaat, aldus de heer
Gompen, kan ik er zelf nog over
meepraten, maar bij een veertig
jarig jubileum wordt dit wel wat
moeilijker; ik grijp nu in een ge
schiedenis die ik niet uit persoon
lijke waarneming ken. Ik moet me
nu voorstellen dat er op 1 Februari
1915 een jongeman in ons bedrijf
kwam. Die datum was nog niet ver
af van de omschakeling van han
delszaak naar industriële onderne
ming. Toen gij bij ons kwam, was
de Chroomlederfabriek de Amstel
nog maar een klein bedrijfje, ge
groeid als aanhangsel van de zaak
die al tientallen jaren in leder han
delde.
De heer Gompen wees er op hoe
een heel andere tijd dat toen was;
een werkweek van 68 uur was nor
maal, maar de jubilaris weet nog
wel dat hij vaak zo lang overwerkte
dat hij nauwelijks zijn bed zag.
Uw veertigjarig dienstverband
valt samen met de ontwikkeling
zoals binnenkort, 50 jaar zijn. He: d*e
is alleen maar mogelijk een bedrfGvaI?2
te ontwikkelen als we gesteurilitnodig
worden door mensen die met hèleen
bedrijf meegroeien; gij bent éénvr' de jub
degenen die al die jaren van groeim "de,
en ontwikkeling hebbo» met d:
maakt; de moeilijke jaren rofc^, En t|e
rond 1930, de grote brand inm, de ji
de oorlogsjaren, alles hebt gij mes- - beurt
gemaakt en ik ben blij, aldus dedi- n £°ec
recteur, dat mijn moeder, die inder- hd ze:
daad alles meemaakte, hier is om 40
door haar aanwezigheid mijn wooi- was k
den te onderstrepen. dat e
Hij wenste tenslotte de jubilaris;'
het allerbeste en zijn wensen gin- B
gen vergezeld van een cadeau or- da
der couvert. gerr
De heer de Jong sprak namens 'i z0 mo
personeel heel hartelijke woorden dan
zowel tot de jubilaris als tot de di zei de
rectie; de heer Goedhart die deat die
groei van de Amstel tot een dei gema
grootste leerfabrieken had mee ge- te m<
maakt, was een arbeider waarop Jt var
personeel trots ging en waarmee tvervo
steeds in goede verstandhouding eertig
had gewerkt; zijn optreden en zijn en
plichtsbetrachting waren een voor-,^
beeld voor allen.
De heer de Jong, die ook nog zeeiQ r
waarderende woorden wijdde aanf\
de goede verstandhouding die er be
stond tussen directie en personeel IC
bood met zijn beste wensen tenslot-^O
te de jubilaris ook een geschenk
onder couvert aan.
De personeelschef, de heer Fijan
sprak namens de staf en het wa-
voor hem niet gemakkelijk iets noe-
menswaardigs te zeggen, daar dhidagmo
Goedhart één van de vier perso-w het
—lat eui
van „De Echo van het Zuiden
door
Bruno J. van Lheenke.
3).
Hij kwam een vuil zaakje op het
spoor, snuffelde eens flink, zette
hel mes hier en daar in en liet dan
als aardigheidje op sommige plaat
sen wel eens een briefje achter, of
zo maar een papiertje, dat sommi
ge lieden de stuipen op 't lijf joeg,
enkel en alleen omdat op die pa
piertjes John's paraaf stond, een
paraaf die toen hij hem maakte,
een bee'je ongelukkig uitgevallen
was, maar die aan de andere kant
toch wel weer grappig was ook.
In die paraaf meenden vele lie
den een weegschaal te zien; de
weegschaal van Vrouwe Jus'itia.
En het moet gezegd worden, het
krabbeltje dat John z'n paraaf
noemde, had wel iets weg' van zo'n
weegschaal. Hij begon met 'n krul
van een J, zette er een stok op,
verbond de aldus gevormde „J"
met een sierlijke zwaai aan de
„s ok" van de „li", vond dat die
zwaai bovenop een heuse „o" leek
en plantte en nu komt het!
en plantte een krul aan die h-s'tok.
En zie, er kwam een weegschaal
achtig figuur.
Hij vond het geheel niet gek en
brak er verder zijn hoofd niet over
waarom hij geen normale „h" had
gemaak!, opdat hij, wanneer 't on
derste stukje van de „h" tevens als
„n" werd aangerekend, in zijn gek
ke paraaf lenminste nog zijn naam
had kunnen herkennen.
En ach, verder deed John den
Hertogh, die misschien nog beter
bekend was onder de naam „wei
gher" in alle landen noemde
men hem zo en niet „weegschaal"
of „weger" of „wicger" of „pe-
suer" zo veel eigenlijk niet. Hij
zorgde er alleen voor, dat sommige
mensen, die onrecht gedaan had
den of deden en die door de poli
tie om een of andere reden niet
gegrepen werden, toch hun ver
diende straf kregen. Het geld, dat
hij al straffende in handen kreeg,
ging meestal weg aan allerlei rare
dingen, die hij kocht: grote stuk
ken bos en heide, waarin kinderen
mochten ravot'.en zoveel zij wilden
zonder op bordjes „Verboden toe
gangenz." te stuiten, huizen
als kastelen, waarin allerlei lieden
van jong tot oud, die door de
s'.aat anders behandeld werden
dan zoals John het wilde en goed
dacht, konden wonen en eien, ver
pleegd worden en wat al niet meer
zonder dat het hun een cent kost
te, kortom, het geld dat de Weger
verdiende, liever gezegd opstreek,
werd redelijk goed besteed.
Dat was John den Hertogh, de
„Weger", de jongeman, op wie
Vrouwe Fortuna en Moeder Natuur
een oogje hadden.
En dat was de jongeman, die op
een Vrijdagnacht de deur van ka
mer nr. 147 in het Victoria Hotel
opende.
„Zowasse me daar", zei de
jongeman, nadat hij de deur be
hoedzaam achler zich had geslo
ten. „Da's nou echt leuk, Flaneur,
jou hier te ontmoeten. Dat is de
verrassing van de avond. Nog al
tijd gezond hoop ik
De Weger stak een ui'.erst dun
sigaartje op en blies een rookwolk
je in het schaapachtige gezicht
van een vijftigjarige man, die, zo
als hij daar stond, vlak voor het
gordijn waarachter hij waarschijn
lijk net had willen verdwijnen,
best door kon gaan voor een dro-
gis!, die inet zijn kinderen kieke
boe aan het spelen is.
„Je bent er op vooruit gegaan,
Ben, jongen. Een heel stuk zelfs.
Je hebt eindelijk dat gezwam afge
leerd", zei de Weger en hij zette
zich neer in een ongemakkelijk uit
ziende, edoch gemakkelijk zittende
fauteuil, zorgdragend dat zijn pan
talon, een nieuwe, waar hij uiterst
trots op was vanwege de bijzondere
kleur grijs, niet vol valse vouwen
zou komen te zitten.
„Ga toch zitten, m'n waarde. Stoe
len plenty, wat. En 't is prettiger
met het oog op de komende conver
satie ook", sprak hij de nog steeds
zwijgende Flaneur, die hem met
open mond aanstaarde steeds maar j
aanstaarde ,als zag hij een zeemeer
min, die hem vogelkooitjes te koop
aanbood. Eindelijk deed de man zijn
mond dicht en een stap naar voren.
„Hoe kom jij hier?" gromde hij^
„Lopende", zei De Weger. En jij?"
informeerde hij belangstellend.
De drogist gromde, ging zitten,
kuchte eens en had kennelijk het
plan opgevat net te doen alsof hij
zich niet voelde als een kereltje dat
plotseling in de kooi geworpen
wordt van een tijger, die hij twee
maal vier en twintig' uur practisch
aan één stuk door heeft getreiterd.
Een feit was echter dat hij bang
bleef, ook al camoufleerde hij dat
achter onverschilligheid. Vervolgens
schraapte hij nog eens zijn keel en
vroeg: „Logeer jij hier, De Weger?"
John had net zijn sigaar, die hem
niet zo best smaakte, in een asbak
gelegd. Hij antwoordde niet, doch
knipoogde, hetgeen van alles kon
betekenen. Vervolgens stak hij, na
Flaneur een sigaret te hebben aan
geboden, zijn sigaret aan en blies
hij vijf kringetjes rook naar het pla
fond, hetgeen hij zelf een machtig
kunststuk vond.
„Mooi hè!" zei hij.
„Wie?" vroeg Flaneur.
„Die kringetjes", antwoordde De
Weger.
Er was een korte pauze. Flaneur,
die door John ook Ben was ge
noemd, schuifelde wat op zijn stoel
heen en weer. Hij vond, volkomen
terecht, de stilte geladen. Alleen
hij kende de aard der lading niet.
„Laten we nou eens geen verstop
pertje voor elkaar spelen, De We
ger", zei hij dan.
„Hè nee, laten wij dat nu eens
niet doen", was het bescheid.
Flaneur mompelde iets onvrien
delijks en vroeg dan: „Wat doe jij
hier?"
„Zitten en roken", zei John. „En
genieten van ons heerlijk samen
zijn".
Flaneur zuchtte eens diep.
„Wat zoek jij hier?" John vroeg
het plotseling, scherp.
Stilte. rschrik
Een paar rookwolkjes die omhoo; wanh
kringelden. we
,,'t Vlot niet erg, vind je wel1
vroeg John. dan t
Een gegrom. eel
Toen Flaneur weer: „Waar^9we
ben jij hier, De Weger?" agmorg
John deed verontwaardigd, „^indelijl
voor den duivel, mag ik nog in
eigen kamer komen of niet? Wft"'loudep
je wel mannetje, dat jij niets m#, de j!
of minder dan een indringer bent' Hanse
Flaneur grijnsde. „Je beduvelt mï i heer
niet zo erg gemakkelijk, De Weg?r
Dit is jouw kamer niet. Dit is aan
kamer van dat juffie van Renton
en dat weet jij donders goed". ni
„Tjonge", meende De Weger en
hij drukte zijn sigaret uit. p 5 N
„En" vroeg hij, „waarom ben.^^aa
dan wel op de kamer van meju^
frouw Renton? Voor zover ik w#! der j,,
zat jij drie weken geleden nog leven
Madrid. En een dag of tien v0°'eisen
deze was je in Parijs. Je deed daar^
uhgeldzaken af, als ik mij Dlc('a Qbst
vergis. Handel in nieuw geld, wat
jen.
(Wordt vervolgd
seld st
moes
van
t dooi
burge