VROOM a DREESM AM woens dag •prijzen lederwarenvakman Stiksters DE MAN UIT CHICAGO 90' DE NALEVING VAN DE VERKEERS- V00RSCHRIFTEN IN WAALWIJK Een bijzondere uitgave Stikkers Plaksters Jongens en Meisjes 6 DE ECHO TAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 29 AUGUSTUS 1955 6 's-HERTOGENBOSCH TILBURG - HELMOND Brabants Kampioenenkwartet gewijd aan een unieke gebeurtenis in de voetbalhistorie CASTELIJN BEERENS sa ALLEEN GELDIG WOENSDAG 31 AUGUSTUS SCHRIFTELIJKE EN TELEFONISCHE BESTELLINGEN WORDEN HIEROP NIET AANGENOMEN. 4 Flinks stukken toilet zeep, heerlijk fris geparfu meerd, in het bekende citroenmodel, QQc voor 07 Sterke limonadeglazen, in mooi helder glas, /.Cc 6 stuks voor O 3 Wagenrammelaar, met leuke gekleur- QCc de ballen O»' Bruine jongensschool schoenen, in molière en bot tinemodel. Molière, maat 36-40 9.25 32-35 8.25 -725 28-31 Bottine, 36-40 10.25 g45 Practische huishoudbeurs, met stevige knipsluiting, in diverse kleuren. Uitgevoerd in soepel AQC nappa-plastic Schootkoffiemolen, met geruisloos, prima gesmeed maalwerk, verstel- 25 baar voor grof en fijn Afwasbak, van soepel plas tic, voorkomt breuk bij de vaatwas. Beslist onbreekbaar en bestand tegen ^95 heet water 32-35 9.35 28-31 Plastic tafelkleed, leulce gekleurde ruiten op wit fond, maat 110 x 135 cm., 4 30 in rood, groen, blauw goudrei- 4- statie Cameetjes, heerlijk zandkoekje, 42' Appelmoes, v netten, mooi blank, 2 potten 250 gram De normale prijs van deze pnachtige Böhler vulpen, met gouden pen, komt bij de 20.- Deze vulpen C50 brengen wij nu voor 5 jaar schriftelijke garantie. Stevige plastic kluwhou- der, zeer practisch voor Uw breiwerken, houdt de wol schoon. Verkrijgbaar in de kleuren rood, geel, 4 75 bleu, wit en groen Tompouce, 10 en 12 baans, met foudraal. In mooie ruit en streepdessins, in diverse kleuren .90 Prima „Lumen" wekker, in diverse kleuren, met radi um wijzers en cijfers. Een jaar schriftelijke A 95 garantie 50 tot 60 meter bereikten en kilo meters ver in de omtrek te zie?i waren. Naar voorlopige schatting, is voor een bedrag van een half millioen gulden verloren gegaan aan plm. 3000 kubieke meter hout. namelijk ruim 10.000 electriciteits- palen, die in dit bedrijf een bewer king met creosootolie ondergaan en een groot aantal dwarsliggers, be stemd voor de staatsmijnen. Ook een van de vijf grote hijskranen, een electrische lier en twee met hout geladen en voor vertrek ge reed staande spoorwegwagons wer den een prooi der vlammen. Andere kostbare kranen, techni sche uitrustingen en materialen konden door moedig en doortastend optreden der brandweerlieden be houden blijven. Een ware ramp werd voorts voorkomen, doordat men het vuur wist te weren van een vijftal tanks met creosootolie, alsmede van de nabijgelegen be drijven, met name van de munitie fabriek „De Kruithoren", opslag plaatsen van de Shell, waar zich o.a. e6n tankboot met 900 ton ben zine bevond en de fabriek van de N.V. P. de Gruyter en Zn. Kort na 1 uur werd het eerste alarm gegeven. Vrijwel tegelijk met de Bossche gemeentelijke brandweer arriveerde die uit Vlij men, waar men aanvankelijk meen de, dat de brand in eigen gemeente woedde, zo fel was ook daar de he mel door het torenhoog oplaaiende vuur gekleurd. Het vuur was rond 7 uur nage noeg bedwongen, doch het nablus- singswerk werd de gehele dag nog voortgezet. De ravage op het zwart geblakerde terrein is ontstellend, 't Houtbedrijf was tegen brand ver zekerd. Omtrent de oorzaak tast men vooralsnog in het duister. In ons vorig nummer hebben we een artikeltje geschreven onder 't hoofd „Wielrijders en hun rijwielen" en daarin de indrukken weer gegeven van de Veilig-Verkeer-actie, welke van 20 tot en met 25 Juni jl. in onze gemeente werd gehouden. Het bleek toen dat die actie dit jaar speciaal in 't teken stond der wielrijders, een categorie weggebruikers die verreweg het grootst is en welke dagelijks de meeste aandacht der politie opeist. Of wordt deze groep spoedig voorbijgestreefd door de bromfietsers? Na de „Veilig-Verkeersweek", waarin, zoals we meedeelden, ruim 1000 rijwielen werden ge controleerd en 371 schriftelijke waarschuwingen werden uitgereikt, volgde van 25 tot en met 30 Juli jl. opnieuw een controle. Nu echter niet in de rijwielbewaarplaatsen, maar op straat. En ook niet meer met formuliertjes, waarop tot her stel van fouten werd aangemaand! 't Was te verwachten. In het gehele land werden strenge controles ge houden toen de overheid tot het be sef kwam dat de naleving der ver keersregels veel te wensen bleef overlaten en met waarschuwingen minder werd bereikt dan men zich had voorgesteld. De onachtzaamheid der weggebruikers bleef aanhouden en het aantal ongelukken in het ge hele land nam toe. We weten het maar al te goed door de vele kran tenberichten over verkeersongeluk ken. Wat een groot verschil met nog slechts weinige jaren geleden. Dit is natuurlijk vooral een gevolg van de enorme toename van het. ver keer, doch het is evenzeer te wijten aan een gebrek aan kennis van de verkeersregels, althans aan 't niet toepassen daarvan. Onze gemeente maakt daarop heus geen uitzonde ring. Wat deed de politie? Laten we maar eens bezien wat hier de politie in de week van 25 tot en met 31 Juli jl. deed. Zij ver strekte ons verschillende gegevens, omdat zij meent dat een deel van 't publiek nog steeds niet voldoende de noodzakelijkheid van 't naleven der verkeersvoorschriften inziet en ons artikeltje er toe kan bijdragen dat daarin verbetering komt. Men vertelde ons, dat in die week een groot deel van het politiekorps zes uren per dag speciaal lette op de naleving van de voornaamste en eenvoudigste regels, zoals rechts houden op rechte weggedeelten en in bochten, het voorrang verlenen aan verkeer van rechts, het rich ting aangeven, het niet gebruiken van rijwielpaden, het rijden over trottoirs, enz. enz. Daarnaast con troleerde men de uitrusting der voertuigen, b.v. bij rijwielen de remmen, bellen, witte spatborden, verlichting enz., bij motorrijtuigen de richtingwijzers, stoplichten, stuurinstallaties, remmen enz. In totaal werden in 6 dagen tijds 202 processen-verbaal opgemaakt en wel tegen 151 rijwielbestuurders, 27 bromfietsrijders, 16 motorrijtui genbestuurders, 2 bestuurders van andere voertuigen en 3 voetgangers. Een groot deel der overtredingen betrof het geen richting aangeven, n.l. 77, waaronder 60 wielrijders, 13 bromfietsen en 4 motor- of auto bestuurders, terwijl, ondanks de daaraan voorafgegane waarschu wingen, nos 22 wielrijders werden bekeurd wegens het ontbreken van witte spatborden en 11 omdat zij geen deugdelijke rem hadden. Voorts 16 bekeuringen voor het niet rechts houden, 12 voor het rijden in verboden richting, 12 voor het rijden over trottoirs, 11 wegens het rijden zonder achtericht. En 4 brom fietsers, die van de straat min of meer een racebaan maakten en de veiligheid van het overige verkeer daardoor ernstig in gevaar brach ten, kregen een vermoedelijk hoog genoteerde bon. Zo doorgaand zou den we nog meer bekeuringen na der kunnen verduidelijken. Hoe het ook zij, uit bovenstaande cijfers kan ieder de lering trekken dat er aan de naleving der verkeers voorschriften, waarmede toch uit sluitend de veiligheid van iedere weggebruiker beoogd wordt, nog veel hapert. Men kan verwachten, dat de politie zich steeds meer op het verkeerstoezicht zal toeleggen, omdat de toenemende drukte op onze straten en wegen zulks nood zakelijk maakt. Onwilligen en on verschilligen zullen dat wel onder vinden Ook degenen die noncha lant blijven en zich geen moeite ge troosten zich aan de wettelijke voorschriften te houden. Een Brabander kan ?eer enthousiast en uitbundig zijn. Als Willem II, NAG, PSV Eindhoven in een jaar alle vier tegelijk kampioen worden van de vier eerste-klasse afde lingen van de KNVB, dan is de provincie te klein. Dan zijn er Drachtige feesten in de drie Brabantse steden, waar het lied de hele nacht deunt en de confetti neerdwarrelt op moe-gehuldigde voetballers en nooit vermoeid publiek; dan is er een officiële huldiging door niemand minder dan de Commissaris van de Koningin en de leden van Gedeputeer de Staten, danverschijnt er ook een hoek, dat deze unieke gebeurtenis wil vereeuwigen voor het nageslacht, dat met trots zal spreken over dit „Brabants kampioe nenkwartet". „WE MOGEN TOCH WEL..." Het boek, keurig geredigeerd door Joop van Brussel en zeer goed verzorgd door Drukkerij Henri Bergmans N.V. te Tilburg, waar men zich kan vervoegen, is gelijk de vier kampioensfeesten die de laatste maanden in Eind hoven, Breda en Tilburg met zo veel luister zijn gevierd, vooral in de laatste stad, waar het nog eens over werd gedaan, omdat Willem II immers ook de lands titel veroverde. De toon van het boek is de uitbundige toon van het Brabantse feest, maar meer malen hebben we in dit boek het verontschuldigende gebaar in de richting van de tegenspelers ge zien: „Ja, 't is erg voor jullie, maar wij mogen toch wel blij zijn omdat we gewonnen heb ben", een vorm van sportiviteit, een eigenschap waarin de vier Brabantse kampioenen steeds hebben uitgemunt. Er zijn nog tal van andere ei genschappen wijd en breed worden ze in dit mooie boek be sproken die geleid hebben tot dit prachtige resultaat. De Commissaris van de Konin gin zei in zijn rede, waarmee hij de vier Brabantse kampioenen huldigde u kunt er van lezen in „Brabants Kampioenenkwar tet" Naast techniek, naast menselijke kundigheid heeft juist die geestesgesteldheid van te willen winnen van samenwer king van goede geest tot de overwinning geleid, zoals die meestal tot de overwinning leidt. Mischien is het wat overdreven gezegdmaar ik hoop dat dit waar is dat zulks karakteris tiek is voor de Brabantse bevol king. En dat dit voetbal-succes geen toeval is. Dan mogen we u m dezen ten voorbeeld stellen. En Ir. H. Hopster, de sympa thieke (Brabantse) voorzitter van de KNVB schrijft: „Of ik dat viervoudig kampioenschap, dan zó belangrijk acht, dat ik er niet van mag zwijgen? Wis en zeker, want ik meen dat dit waardige en merkwaardige succes niet louter een vrucht van wedstrijd win nen is. Achter dit succes schuilt de echte Brabantse volksaard. Deze vier kampioenen hebben niet alleen hard, maar vooral in hun verenigingen eensgezind ge werkt, in de vaste wil om boven aan te komen. Geen van dit vier- j tal werd door innerlijke twee- j dracht geremd. Er is gewerkt, hard gewerkt, op zijn Brabants met taaie volharding en stugge I wilskracht j En ook het artikel van Joop van Brussel begint met 'n enigs zins verontschuldigende aanhef: Is het nu nodig zoveel drukte te maken van die vier Brabantse voetbaltitels? Ja, is het zelfs ver antwoord zulks te doen? Lopen wij niet het risico voor verwaand en meer van die negatieve kwali ficaties te worden uitgemaakt? Na tijden komen immers weer tijden! Inderdaad! Maar juist dit laatste dwingt ons er als 't ware toe, langer dan mogelijk ver wacht, stil te staan bij het unieke feit dan vier afdelingskampioe nen in één provincie. En dat dit nu toevallig in Noord-Brabant is kan en mag de Brabanders toch wel tot verheugenis stemmen!... Enfin, er zijn tal van promi nente voetbalpersoonlijkheden, die in dit boek hun blije mening uiten over dit verheugende feit en die met elkaar wedijveren als het ware in het vinden van de re denen, de grondslagen van deze bijzondere gebeurtenis. Karei van der Meer noemt de mentale hard heid (bij een steeds aanwezige sportiviteit), het grote enthou siasme, een goede lichaamscon ditie en een behoorlijke voetbal intelligentie, een combinatie die men elders in Nederland weinig aantreft. Ir. A. van Emmenes noemt mèt de verbeterde techniek, tomeloze geestdrift, grote snelheid en vooral hoog tempo. Dick van Rijn schrijft over „Holland in last" (Holland dan in de enge betekenis van het woord) en wijst er op hoe alleen de best georganiseerde vereni gingen het sterkst bleken te zijn. De graadmeter was daarbij het scoren van een aantal doelpun ten, maar de kracht daartoe kon alleen worden opgebracht door de verenigingen die zich voelen geschraagd door vriendschap, clubliefde, aanhang en... jeugd. En wanneer dan de mannen van de vier kampioensverenigin gen zelf aan het woord komen en wanneer dan wordt geschre ven over de historie van die clubs, dan treft steeds die ene ei genschap, waardoor alle vier de clubs worden gekenmerkt: en thousiaste kameraadschap onder spelers, 'n grote eensgezindheid, liefde voor de club of hoe men het noemen wil. Daarin bleek de sterkste kracht van het Brabantse voetbal in de voorbije semi-prof competitie te hebben schuil gegaan. Geen club van toevallig bij elkaar gebrach te beroepsvoetballers, geen club met allemaal topspelers, maar alleen de clubs die een hechte eenheid vormen, een eenheid door de jaren gegroeid en sterk geworden, waren in staat de ere titels te behalen. Het wordt allemaal Brabants enthousiast verteld in dit boek, dat welkom zal zijn bij iedere voetballiefhebber. Tal van foto's maken het nog aantrekkelijker. Op een feestelijke manier werd een feestelijk feit in de geschie denis van het Brabantse voetbal gestalte gegeven. HEEFT EEN BEKWAAM nog t(jd over om in THU18WKRK regelmatig reparatie van alle soorten fijne lederwaren, acte- tassen en damestassen te verzorgen? Moet zelf de benodigde gereedschappen en rep. machine bezitten. Goede bijverdienste verzekerd. Brieven onder nr. 7254 bureau van dit blad. Voor onze nieuw te openen Iederwarenatellers zoeken wij Stelt U bijzonder prijs op een gezellige werkkring komt dan werken b(j de firma LEDERWAREN ATELIERS St. Antoniusstraat 122 - Waalwijk Wij betalen de hoogst toegestane tariefionen. Garanderen vast werk. De goede krachten, die op onze ateliers werk zaam zijn kunnen van regelmatig huiswerk verzekerd zijn. FEUILLETON van „DE ECHO VAN HET ZUIDEN" Een verhaal vol verwikkelingen door T. LODEWIJK 22). Toen de Gooyer enkele minu ten later op straat stond, wist hij opeens hoe verschrikkelijk graag hij nog méér van haar had ge hoord. Nog véél meer. Hij moest het zich bekennen: Corrie van de burgemeester had de Achilles-hiel van zijn vrijge- zellenopvattingen geraakt. En dit juist op dit wanhopige ogenblik. Maar, zo besloot hij en klemde de tanden op elkaar, nu zou hij nog harder vechten om er voor te zorgen dat zij en haar vader ge vrijwaard werden van alles wat deze ellendige geschiedenis zou opleveren. Al wist hij nog hele maal niet hoe en al zag hij voor lopig nog geen straaltje licht in deze inktzwarte duisternis De burgemeester en zijn vrouw stonden op het Utrechtse perron. De goedige, corpulente burgerva der was in een stralend humeur, want de operatie, waarvoor hij zo plotseling naar de universi teitsstad was geroepen was schit terend verlopen en om half twaalf was de zuster komen zeggen, dat de patiënt, de broer van de bur gemeester, rustig sliep en 't wel zou halen. Het echtpaar, dat niet meer naar Meeldam terug kon, had een hotel opgezocht en ver trok nu weer naar huis. Snuivend en knarsend kwam de trein binnen en haastig zocht T de burgemeester een tweede klas coupé. Hij stapte in en reikte z'n vrouw galant de hand en eerst toen beide passagiers in 't com partiment stonden, bemerkten ze dat er nog een reiziger in het hoekje zat. De burgemeester groette wel gemutst en de ander beantwoord de zijn groet, vroeg toen: „Als ik mij niet vergis, bent u de bur gemeester van Meeldam?" Dikkenburg beantwoordde de vraag bevestigend en merkte op, dat meneer zeker niet uit de buurt kwam, gezien z'n duidelijk accent. Nu, dat kwam uit, me neer was een Amerikaan. „Hé, dat is toevallig. Wij heb ben een landsman van u in de gemeente", vertelde de burge meester. „Dat weet ik", knikte de an der, „mr Clarenbough." „Hoe weet u dat nu?" infor meerde Dikkenburg verbaasd. „Ik ben journalist", legde de ander uit. „Ik heb zelfs al het ge noegen gehad met uw dochter kennis te maken, die me op een uitgelezen, tactvolle manier aan het verstand bracht, dat ik mr Clarenbough maar eens moest interviewen, wanneer z'n vacan- tie was afgelopen." De burgemeester lachte dat hij schudde en begaf zich terstond met zijn medepassagier in 'n ge animeerd gesprek, terwijl me vrouw er zo af en toe 'n woordje bij deed. „En wat denkt u wel van mijn landgenoot?" informeerde Col- verton. „Een beste vent, een aardige kerel", zei Dikkenburg. „Spreekt goed Hollands ook. Een gezellige gast, ik kan niet anders zeggen." „En doet hij nog zaken in Meeldam?" De burgemeester aarzelde even zich afvragend of hij wellicht werd uitgehoord. Maar toen ant woordde hij: „Nee, dat geloof ik niet. Eerlijk gezegd heb ik hem nog met geen woord over zijn zaak en over zaken in het alge meen gehoord. Ik had altijd ge dacht dat Amerikaanse business men geen drie woorden konden zeggen zonder dat er twee over zaken bij waren, maar deze man schijnt z'n zaak wel helemaal uit z'n gedachten te bannen. Ik hel) er zelfs nog niet een zinspeling op gehoord, jij vrouw?" „Nee", bevestigde mevrouw, „mr Clarenbough is op dat punt erg terughoudend." „Terughoudend?" riep de bur gemeester uit. „Je zou zeggen dat hij helemaal geen zaken om han- den had, want er wordt eenvou- I dig niet van gerept. En u begrijpt dat ik hem niet ga zitten uitho ren „Nee, dat begrijp ik", glim lachte Colverton, die de gemoe delijke Meeldamse burgervader terstond op z'n juiste waarde ge schat had. Het gesprek kwam op de ont vangst die Clarenbough bereid was en op het comité, waarvoor de Amerikaan zich scheen te in teresseren. Hij vroeg tenminste naar de leden. Mevrouw Boom bleek hij reeds te kennen en de Gooyer en juffrouw de Ruiter ook. „Zo", lachte de burgemeester, „hoe hebt u daarmede kennis ge maakt?" 1 Colverton vertelde van het au- to-ongeluk. j „Ja, zo is ze", bevestigde de burgemeester, „hulpvaardig, ge- i zellig, maar geen fratsen geen j smoesjes. Een meisje uit duizend meneer. Ik begrijp niet dat die Meeldamse jongens allemaal ste keblind zijn want ze blijft nog maar steeds ongetrouwd." „Misschien wacht ze op een sprookjesprins", meende Colver ton. Mevrouw Dikkenburg lachte. „Riek en een sprookjesprins! Nee, die staat met beide benen op de grond. Maar ik denk dat die haar tijd afwacht en dat ze haar levensplan al helemaal uit gestippeld heeft." „Als ik u beiden zo hoor", zei Colverton ongewoon ernstig, „is die juffrouw de Ruiter min of meer een ideaalvrouw." „Niemand is ideaal", consta teerde mevrouw Dikkenburg, maar Riek de Ruiter vind ik een van de beste typen die ik ooit ontmoet heb. Ik heb maar één dochter, maar zó een zou ik er nog wel bij willen hebben!" „Zo", zei Colverton, „het doet me plezier dat te horen. Weet u, ik had dezelfde indruk en wilde maar eens controleren, aan de hand van de uwe, of die ook juist was." Mevrouw Dikkenburg, die ge woonlijk weinig sprak, maar des te meer zag en hoorde, keek Col verton scherp aan. De Amerikaan merkte het en gooide het gesprek over een andere boeg, waarop mevrouw slechts verstolen glim lachte. Wanneer Dikkenburg over z'n gemeente begon, kon hij lang doorpraten en weldra wist Col verton van de moeilijkheden en mogelijkheden van iMeeldam. En spoedig, het duurde nooit lang, kwam de lievelingswens van de burgemeester om 't hoekje: een eigen ziekenhuis. De mensen moesten altijd naar de stad. Vooral voor de arbeiden de bevolking was dat een handi cap. Ook mevrouw werd warm en Colverton luisterde aandach tig naar de idealen van deze bei de mensen, die blijkbaar voor zichzelf niets wensten en bezield waren van de begeerte hun stad vooruit te brengen. „Vóór ik met pensioen ga", zei Dikkenburg verlangend, „zou ik nog maar één ding willen doen: de eerste steen van het nieuwe ziekenhuis leggen. Maar tenzij de een of an dere millionnair ons helpt, zie ik dat nog niet gebeuren!"

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1955 | | pagina 2