VROOM a DREESM AM
woens dag •prijzen
lederwarenvakman
Stiksters
DE MAN UIT CHICAGO
90'
DE NALEVING VAN DE VERKEERS-
V00RSCHRIFTEN IN WAALWIJK
Een bijzondere uitgave
Stikkers
Plaksters
Jongens en Meisjes
6
DE ECHO TAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 29 AUGUSTUS 1955
6
's-HERTOGENBOSCH
TILBURG - HELMOND
Brabants Kampioenenkwartet
gewijd aan een unieke gebeurtenis
in de voetbalhistorie
CASTELIJN BEERENS
sa
ALLEEN GELDIG
WOENSDAG 31 AUGUSTUS
SCHRIFTELIJKE EN TELEFONISCHE
BESTELLINGEN WORDEN HIEROP
NIET AANGENOMEN.
4 Flinks stukken toilet
zeep, heerlijk fris geparfu
meerd, in het bekende
citroenmodel, QQc
voor 07
Sterke limonadeglazen, in
mooi helder glas, /.Cc
6 stuks voor O 3
Wagenrammelaar, met
leuke gekleur- QCc
de ballen O»'
Bruine jongensschool
schoenen, in molière en bot
tinemodel. Molière, maat
36-40 9.25 32-35 8.25 -725
28-31
Bottine, 36-40 10.25 g45
Practische huishoudbeurs,
met stevige knipsluiting, in
diverse kleuren. Uitgevoerd
in soepel AQC
nappa-plastic
Schootkoffiemolen, met
geruisloos, prima gesmeed
maalwerk, verstel- 25
baar voor grof en fijn
Afwasbak, van soepel plas
tic, voorkomt breuk bij de
vaatwas. Beslist onbreekbaar
en bestand tegen ^95
heet water
32-35 9.35
28-31
Plastic tafelkleed, leulce
gekleurde ruiten op wit fond,
maat 110 x 135 cm., 4 30
in rood, groen, blauw
goudrei-
4- statie
Cameetjes, heerlijk
zandkoekje, 42'
Appelmoes, v
netten, mooi
blank, 2 potten
250 gram
De normale prijs van deze
pnachtige Böhler vulpen,
met gouden pen, komt bij de
20.- Deze vulpen C50
brengen wij nu voor
5 jaar schriftelijke garantie.
Stevige plastic kluwhou-
der, zeer practisch voor Uw
breiwerken, houdt de wol
schoon. Verkrijgbaar in de
kleuren rood, geel, 4 75
bleu, wit en groen
Tompouce, 10 en 12 baans,
met foudraal. In mooie ruit
en streepdessins,
in diverse kleuren
.90
Prima „Lumen" wekker,
in diverse kleuren, met radi
um wijzers en cijfers.
Een jaar schriftelijke A 95
garantie
50 tot 60 meter bereikten en kilo
meters ver in de omtrek te zie?i
waren. Naar voorlopige schatting,
is voor een bedrag van een half
millioen gulden verloren gegaan
aan plm. 3000 kubieke meter hout.
namelijk ruim 10.000 electriciteits-
palen, die in dit bedrijf een bewer
king met creosootolie ondergaan en
een groot aantal dwarsliggers, be
stemd voor de staatsmijnen. Ook
een van de vijf grote hijskranen,
een electrische lier en twee met
hout geladen en voor vertrek ge
reed staande spoorwegwagons wer
den een prooi der vlammen.
Andere kostbare kranen, techni
sche uitrustingen en materialen
konden door moedig en doortastend
optreden der brandweerlieden be
houden blijven. Een ware ramp
werd voorts voorkomen, doordat
men het vuur wist te weren van
een vijftal tanks met creosootolie,
alsmede van de nabijgelegen be
drijven, met name van de munitie
fabriek „De Kruithoren", opslag
plaatsen van de Shell, waar zich
o.a. e6n tankboot met 900 ton ben
zine bevond en de fabriek van de
N.V. P. de Gruyter en Zn.
Kort na 1 uur werd het eerste
alarm gegeven. Vrijwel tegelijk
met de Bossche gemeentelijke
brandweer arriveerde die uit Vlij
men, waar men aanvankelijk meen
de, dat de brand in eigen gemeente
woedde, zo fel was ook daar de he
mel door het torenhoog oplaaiende
vuur gekleurd.
Het vuur was rond 7 uur nage
noeg bedwongen, doch het nablus-
singswerk werd de gehele dag nog
voortgezet. De ravage op het zwart
geblakerde terrein is ontstellend,
't Houtbedrijf was tegen brand ver
zekerd. Omtrent de oorzaak tast
men vooralsnog in het duister.
In ons vorig nummer hebben we een artikeltje geschreven onder 't
hoofd „Wielrijders en hun rijwielen" en daarin de indrukken weer
gegeven van de Veilig-Verkeer-actie, welke van 20 tot en met 25
Juni jl. in onze gemeente werd gehouden. Het bleek toen dat die
actie dit jaar speciaal in 't teken stond der wielrijders, een categorie
weggebruikers die verreweg het grootst is en welke dagelijks de
meeste aandacht der politie opeist. Of wordt deze groep spoedig
voorbijgestreefd door de bromfietsers?
Na de „Veilig-Verkeersweek",
waarin, zoals we meedeelden,
ruim 1000 rijwielen werden ge
controleerd en 371 schriftelijke
waarschuwingen werden uitgereikt,
volgde van 25 tot en met 30 Juli jl.
opnieuw een controle. Nu echter
niet in de rijwielbewaarplaatsen,
maar op straat. En ook niet meer
met formuliertjes, waarop tot her
stel van fouten werd aangemaand!
't Was te verwachten. In het gehele
land werden strenge controles ge
houden toen de overheid tot het be
sef kwam dat de naleving der ver
keersregels veel te wensen bleef
overlaten en met waarschuwingen
minder werd bereikt dan men zich
had voorgesteld. De onachtzaamheid
der weggebruikers bleef aanhouden
en het aantal ongelukken in het ge
hele land nam toe. We weten het
maar al te goed door de vele kran
tenberichten over verkeersongeluk
ken. Wat een groot verschil met nog
slechts weinige jaren geleden. Dit
is natuurlijk vooral een gevolg van
de enorme toename van het. ver
keer, doch het is evenzeer te wijten
aan een gebrek aan kennis van de
verkeersregels, althans aan 't niet
toepassen daarvan. Onze gemeente
maakt daarop heus geen uitzonde
ring.
Wat deed de politie?
Laten we maar eens bezien wat
hier de politie in de week van 25
tot en met 31 Juli jl. deed. Zij ver
strekte ons verschillende gegevens,
omdat zij meent dat een deel van 't
publiek nog steeds niet voldoende
de noodzakelijkheid van 't naleven
der verkeersvoorschriften inziet en
ons artikeltje er toe kan bijdragen
dat daarin verbetering komt.
Men vertelde ons, dat in die week
een groot deel van het politiekorps
zes uren per dag speciaal lette op
de naleving van de voornaamste en
eenvoudigste regels, zoals rechts
houden op rechte weggedeelten en
in bochten, het voorrang verlenen
aan verkeer van rechts, het rich
ting aangeven, het niet gebruiken
van rijwielpaden, het rijden over
trottoirs, enz. enz. Daarnaast con
troleerde men de uitrusting der
voertuigen, b.v. bij rijwielen de
remmen, bellen, witte spatborden,
verlichting enz., bij motorrijtuigen
de richtingwijzers, stoplichten,
stuurinstallaties, remmen enz.
In totaal werden in 6 dagen tijds
202 processen-verbaal opgemaakt
en wel tegen 151 rijwielbestuurders,
27 bromfietsrijders, 16 motorrijtui
genbestuurders, 2 bestuurders van
andere voertuigen en 3 voetgangers.
Een groot deel der overtredingen
betrof het geen richting aangeven,
n.l. 77, waaronder 60 wielrijders, 13
bromfietsen en 4 motor- of auto
bestuurders, terwijl, ondanks de
daaraan voorafgegane waarschu
wingen, nos 22 wielrijders werden
bekeurd wegens het ontbreken van
witte spatborden en 11 omdat zij
geen deugdelijke rem hadden.
Voorts 16 bekeuringen voor het niet
rechts houden, 12 voor het rijden
in verboden richting, 12 voor het
rijden over trottoirs, 11 wegens het
rijden zonder achtericht. En 4 brom
fietsers, die van de straat min of
meer een racebaan maakten en de
veiligheid van het overige verkeer
daardoor ernstig in gevaar brach
ten, kregen een vermoedelijk hoog
genoteerde bon. Zo doorgaand zou
den we nog meer bekeuringen na
der kunnen verduidelijken.
Hoe het ook zij, uit bovenstaande
cijfers kan ieder de lering trekken
dat er aan de naleving der verkeers
voorschriften, waarmede toch uit
sluitend de veiligheid van iedere
weggebruiker beoogd wordt, nog
veel hapert. Men kan verwachten,
dat de politie zich steeds meer op
het verkeerstoezicht zal toeleggen,
omdat de toenemende drukte op
onze straten en wegen zulks nood
zakelijk maakt. Onwilligen en on
verschilligen zullen dat wel onder
vinden Ook degenen die noncha
lant blijven en zich geen moeite ge
troosten zich aan de wettelijke
voorschriften te houden.
Een Brabander kan ?eer enthousiast en uitbundig zijn.
Als Willem II, NAG, PSV Eindhoven in een jaar alle vier
tegelijk kampioen worden van de vier eerste-klasse afde
lingen van de KNVB, dan is de provincie te klein. Dan zijn
er Drachtige feesten in de drie Brabantse steden, waar het
lied de hele nacht deunt en de confetti neerdwarrelt op
moe-gehuldigde voetballers en nooit vermoeid publiek; dan
is er een officiële huldiging door niemand minder dan de
Commissaris van de Koningin en de leden van Gedeputeer
de Staten, danverschijnt er ook een hoek, dat deze
unieke gebeurtenis wil vereeuwigen voor het nageslacht,
dat met trots zal spreken over dit „Brabants kampioe
nenkwartet".
„WE MOGEN TOCH WEL..."
Het boek, keurig geredigeerd
door Joop van Brussel en zeer
goed verzorgd door Drukkerij
Henri Bergmans N.V. te Tilburg,
waar men zich kan vervoegen, is
gelijk de vier kampioensfeesten
die de laatste maanden in Eind
hoven, Breda en Tilburg met zo
veel luister zijn gevierd, vooral
in de laatste stad, waar het nog
eens over werd gedaan, omdat
Willem II immers ook de lands
titel veroverde. De toon van het
boek is de uitbundige toon van
het Brabantse feest, maar meer
malen hebben we in dit boek het
verontschuldigende gebaar in de
richting van de tegenspelers ge
zien: „Ja, 't is erg voor jullie,
maar wij mogen toch wel blij
zijn omdat we gewonnen heb
ben", een vorm van sportiviteit,
een eigenschap waarin de vier
Brabantse kampioenen steeds
hebben uitgemunt.
Er zijn nog tal van andere ei
genschappen wijd en breed
worden ze in dit mooie boek be
sproken die geleid hebben tot
dit prachtige resultaat.
De Commissaris van de Konin
gin zei in zijn rede, waarmee hij
de vier Brabantse kampioenen
huldigde u kunt er van lezen
in „Brabants Kampioenenkwar
tet" Naast techniek, naast
menselijke kundigheid heeft juist
die geestesgesteldheid van te
willen winnen van samenwer
king van goede geest tot de
overwinning geleid, zoals die
meestal tot de overwinning leidt.
Mischien is het wat overdreven
gezegdmaar ik hoop dat dit
waar is dat zulks karakteris
tiek is voor de Brabantse bevol
king. En dat dit voetbal-succes
geen toeval is. Dan mogen we u
m dezen ten voorbeeld stellen.
En Ir. H. Hopster, de sympa
thieke (Brabantse) voorzitter
van de KNVB schrijft: „Of ik dat
viervoudig kampioenschap, dan
zó belangrijk acht, dat ik er niet
van mag zwijgen? Wis en zeker,
want ik meen dat dit waardige en
merkwaardige succes niet louter
een vrucht van wedstrijd win
nen is. Achter dit succes schuilt
de echte Brabantse volksaard.
Deze vier kampioenen hebben
niet alleen hard, maar vooral in
hun verenigingen eensgezind ge
werkt, in de vaste wil om boven
aan te komen. Geen van dit vier-
j tal werd door innerlijke twee-
j dracht geremd. Er is gewerkt,
hard gewerkt, op zijn Brabants
met taaie volharding en stugge
I wilskracht
j En ook het artikel van Joop
van Brussel begint met 'n enigs
zins verontschuldigende aanhef:
Is het nu nodig zoveel drukte te
maken van die vier Brabantse
voetbaltitels? Ja, is het zelfs ver
antwoord zulks te doen? Lopen
wij niet het risico voor verwaand
en meer van die negatieve kwali
ficaties te worden uitgemaakt?
Na tijden komen immers weer
tijden! Inderdaad! Maar juist dit
laatste dwingt ons er als 't ware
toe, langer dan mogelijk ver
wacht, stil te staan bij het unieke
feit dan vier afdelingskampioe
nen in één provincie. En dat dit
nu toevallig in Noord-Brabant is
kan en mag de Brabanders toch
wel tot verheugenis stemmen!...
Enfin, er zijn tal van promi
nente voetbalpersoonlijkheden,
die in dit boek hun blije mening
uiten over dit verheugende feit
en die met elkaar wedijveren als
het ware in het vinden van de re
denen, de grondslagen van deze
bijzondere gebeurtenis. Karei van
der Meer noemt de mentale hard
heid (bij een steeds aanwezige
sportiviteit), het grote enthou
siasme, een goede lichaamscon
ditie en een behoorlijke voetbal
intelligentie, een combinatie die
men elders in Nederland weinig
aantreft.
Ir. A. van Emmenes noemt mèt
de verbeterde techniek, tomeloze
geestdrift, grote snelheid en
vooral hoog tempo.
Dick van Rijn schrijft over
„Holland in last" (Holland dan
in de enge betekenis van het
woord) en wijst er op hoe alleen
de best georganiseerde vereni
gingen het sterkst bleken te zijn.
De graadmeter was daarbij het
scoren van een aantal doelpun
ten, maar de kracht daartoe kon
alleen worden opgebracht door
de verenigingen die zich voelen
geschraagd door vriendschap,
clubliefde, aanhang en... jeugd.
En wanneer dan de mannen
van de vier kampioensverenigin
gen zelf aan het woord komen
en wanneer dan wordt geschre
ven over de historie van die
clubs, dan treft steeds die ene ei
genschap, waardoor alle vier de
clubs worden gekenmerkt: en
thousiaste kameraadschap onder
spelers, 'n grote eensgezindheid,
liefde voor de club of hoe men
het noemen wil.
Daarin bleek de sterkste kracht
van het Brabantse voetbal in de
voorbije semi-prof competitie te
hebben schuil gegaan. Geen club
van toevallig bij elkaar gebrach
te beroepsvoetballers, geen club
met allemaal topspelers, maar
alleen de clubs die een hechte
eenheid vormen, een eenheid
door de jaren gegroeid en sterk
geworden, waren in staat de ere
titels te behalen.
Het wordt allemaal Brabants
enthousiast verteld in dit boek,
dat welkom zal zijn bij iedere
voetballiefhebber. Tal van foto's
maken het nog aantrekkelijker.
Op een feestelijke manier werd
een feestelijk feit in de geschie
denis van het Brabantse voetbal
gestalte gegeven.
HEEFT EEN BEKWAAM
nog t(jd over om in THU18WKRK regelmatig
reparatie van alle soorten fijne lederwaren, acte-
tassen en damestassen te verzorgen? Moet zelf
de benodigde gereedschappen en rep. machine
bezitten. Goede bijverdienste verzekerd.
Brieven onder nr. 7254 bureau van dit blad.
Voor onze nieuw te openen Iederwarenatellers
zoeken wij
Stelt U bijzonder prijs op een gezellige werkkring komt dan
werken b(j de firma
LEDERWAREN ATELIERS
St. Antoniusstraat 122 - Waalwijk
Wij betalen de hoogst toegestane tariefionen. Garanderen
vast werk. De goede krachten, die op onze ateliers werk
zaam zijn kunnen van regelmatig huiswerk verzekerd zijn.
FEUILLETON
van
„DE ECHO VAN HET ZUIDEN"
Een verhaal vol verwikkelingen
door
T. LODEWIJK
22).
Toen de Gooyer enkele minu
ten later op straat stond, wist hij
opeens hoe verschrikkelijk graag
hij nog méér van haar had ge
hoord. Nog véél meer.
Hij moest het zich bekennen:
Corrie van de burgemeester had
de Achilles-hiel van zijn vrijge-
zellenopvattingen geraakt. En dit
juist op dit wanhopige ogenblik.
Maar, zo besloot hij en klemde
de tanden op elkaar, nu zou hij
nog harder vechten om er voor te
zorgen dat zij en haar vader ge
vrijwaard werden van alles wat
deze ellendige geschiedenis zou
opleveren. Al wist hij nog hele
maal niet hoe en al zag hij voor
lopig nog geen straaltje licht in
deze inktzwarte duisternis
De burgemeester en zijn vrouw
stonden op het Utrechtse perron.
De goedige, corpulente burgerva
der was in een stralend humeur,
want de operatie, waarvoor hij
zo plotseling naar de universi
teitsstad was geroepen was schit
terend verlopen en om half twaalf
was de zuster komen zeggen, dat
de patiënt, de broer van de bur
gemeester, rustig sliep en 't wel
zou halen. Het echtpaar, dat niet
meer naar Meeldam terug kon,
had een hotel opgezocht en ver
trok nu weer naar huis.
Snuivend en knarsend kwam
de trein binnen en haastig zocht
T de burgemeester een tweede klas
coupé. Hij stapte in en reikte z'n
vrouw galant de hand en eerst
toen beide passagiers in 't com
partiment stonden, bemerkten ze
dat er nog een reiziger in het
hoekje zat.
De burgemeester groette wel
gemutst en de ander beantwoord
de zijn groet, vroeg toen: „Als
ik mij niet vergis, bent u de bur
gemeester van Meeldam?"
Dikkenburg beantwoordde de
vraag bevestigend en merkte op,
dat meneer zeker niet uit de
buurt kwam, gezien z'n duidelijk
accent. Nu, dat kwam uit, me
neer was een Amerikaan.
„Hé, dat is toevallig. Wij heb
ben een landsman van u in de
gemeente", vertelde de burge
meester.
„Dat weet ik", knikte de an
der, „mr Clarenbough."
„Hoe weet u dat nu?" infor
meerde Dikkenburg verbaasd.
„Ik ben journalist", legde de
ander uit. „Ik heb zelfs al het ge
noegen gehad met uw dochter
kennis te maken, die me op een
uitgelezen, tactvolle manier aan
het verstand bracht, dat ik mr
Clarenbough maar eens moest
interviewen, wanneer z'n vacan-
tie was afgelopen."
De burgemeester lachte dat hij
schudde en begaf zich terstond
met zijn medepassagier in 'n ge
animeerd gesprek, terwijl me
vrouw er zo af en toe 'n woordje
bij deed.
„En wat denkt u wel van mijn
landgenoot?" informeerde Col-
verton.
„Een beste vent, een aardige
kerel", zei Dikkenburg. „Spreekt
goed Hollands ook. Een gezellige
gast, ik kan niet anders zeggen."
„En doet hij nog zaken in
Meeldam?"
De burgemeester aarzelde even
zich afvragend of hij wellicht
werd uitgehoord. Maar toen ant
woordde hij: „Nee, dat geloof ik
niet. Eerlijk gezegd heb ik hem
nog met geen woord over zijn
zaak en over zaken in het alge
meen gehoord. Ik had altijd ge
dacht dat Amerikaanse business
men geen drie woorden konden
zeggen zonder dat er twee over
zaken bij waren, maar deze man
schijnt z'n zaak wel helemaal uit
z'n gedachten te bannen. Ik hel)
er zelfs nog niet een zinspeling
op gehoord, jij vrouw?"
„Nee", bevestigde mevrouw,
„mr Clarenbough is op dat punt
erg terughoudend."
„Terughoudend?" riep de bur
gemeester uit. „Je zou zeggen dat
hij helemaal geen zaken om han-
den had, want er wordt eenvou-
I dig niet van gerept. En u begrijpt
dat ik hem niet ga zitten uitho
ren
„Nee, dat begrijp ik", glim
lachte Colverton, die de gemoe
delijke Meeldamse burgervader
terstond op z'n juiste waarde ge
schat had.
Het gesprek kwam op de ont
vangst die Clarenbough bereid
was en op het comité, waarvoor
de Amerikaan zich scheen te in
teresseren. Hij vroeg tenminste
naar de leden. Mevrouw Boom
bleek hij reeds te kennen en de
Gooyer en juffrouw de Ruiter
ook.
„Zo", lachte de burgemeester,
„hoe hebt u daarmede kennis ge
maakt?"
1 Colverton vertelde van het au-
to-ongeluk.
j „Ja, zo is ze", bevestigde de
burgemeester, „hulpvaardig, ge-
i zellig, maar geen fratsen geen
j smoesjes. Een meisje uit duizend
meneer. Ik begrijp niet dat die
Meeldamse jongens allemaal ste
keblind zijn want ze blijft nog
maar steeds ongetrouwd."
„Misschien wacht ze op een
sprookjesprins", meende Colver
ton.
Mevrouw Dikkenburg lachte.
„Riek en een sprookjesprins!
Nee, die staat met beide benen
op de grond. Maar ik denk dat
die haar tijd afwacht en dat ze
haar levensplan al helemaal uit
gestippeld heeft."
„Als ik u beiden zo hoor", zei
Colverton ongewoon ernstig, „is
die juffrouw de Ruiter min of
meer een ideaalvrouw."
„Niemand is ideaal", consta
teerde mevrouw Dikkenburg,
maar Riek de Ruiter vind ik een
van de beste typen die ik ooit
ontmoet heb. Ik heb maar één
dochter, maar zó een zou ik er
nog wel bij willen hebben!"
„Zo", zei Colverton, „het doet
me plezier dat te horen. Weet u,
ik had dezelfde indruk en wilde
maar eens controleren, aan de
hand van de uwe, of die ook juist
was."
Mevrouw Dikkenburg, die ge
woonlijk weinig sprak, maar des
te meer zag en hoorde, keek Col
verton scherp aan. De Amerikaan
merkte het en gooide het gesprek
over een andere boeg, waarop
mevrouw slechts verstolen glim
lachte.
Wanneer Dikkenburg over z'n
gemeente begon, kon hij lang
doorpraten en weldra wist Col
verton van de moeilijkheden en
mogelijkheden van iMeeldam. En
spoedig, het duurde nooit lang,
kwam de lievelingswens van de
burgemeester om 't hoekje: een
eigen ziekenhuis.
De mensen moesten altijd naar
de stad. Vooral voor de arbeiden
de bevolking was dat een handi
cap. Ook mevrouw werd warm
en Colverton luisterde aandach
tig naar de idealen van deze bei
de mensen, die blijkbaar voor
zichzelf niets wensten en bezield
waren van de begeerte hun stad
vooruit te brengen. „Vóór ik met
pensioen ga", zei Dikkenburg
verlangend, „zou ik nog maar
één ding willen doen: de eerste
steen van het nieuwe ziekenhuis
leggen. Maar tenzij de een of an
dere millionnair ons helpt, zie ik
dat nog niet gebeuren!"