VAN LANSCHOT BANKBOEKJES
3,6%
♦At
FILMJOURNAAL
«Ér
„LEERDAM"
renteverhoging:
Het glas van
Raadsel in Nijmegen
2
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 27 SEPTEMBER 1957
2
In gevecht met een bok
Ook uit deze renteverhoging blijkt, dat
een bankboekje van Van Lanschot een
aantrekkelijk bezit is. Zó kunt U immers
profiteren van een stijgende rentevoet.
Bovendien loopt U bij deze belegging
geen koorsrisico, hebt U geen kosten,
terwijl Uw geld toch steeds gemakkelijk
beschikbaar is.
Vraag telefonisch, schriftelijk, of aan
onze kas de folder "Bankboekjes".
1737
BANKIERS
's-HertogenboschlHoge Steenweg27»31, Telefoon,885J*.
Eindhoven, Keizersgracht 17, Telefoon 7442*.
Tilburg, Stationsstraat 17, (toekomstig adres).
In het begin van deze maand
publiceerden wij een bericht
over de verfraaiing van de voor
gevel van het dr. Mollercollege
door een drietal ramen, waarin
de Leerdamse kunstenaar W.
Heesen op vrije, moderne wijze
het klassieke gegeven „Vogels-
Planten-Vissen" heeft uitge
werkt tot een zeer fraai geheel.
Naar aanleiding van deze prach
tige aanwinst voor het dr. Mol
lercollege menen wij er goed aan
te doen eens wat nader in te
gaan op de Nederlandse glasin
dustrie en op die van „Leerdam"
in het bijzonder.
De glasindustrie is voor Ne
derland van grote betekenis,
speciaal waar het de vervaardi
ging betreft van flessen, inmaak-
glazen e.d. Indien Nederland geen
inheemse industrie bezat, zou
men verschillende voedingsmid
delen e.d. in flessen en glazen
van buitenlandse herkomst moe
ten verpakken of deze moeten
afleveren in een minder hygië
nische en smaakvolle verpak
king dan thans het geval is.
De productie van het indus
triële gebruiktglas dekt thans
grotendeels de binnenlandse be
hoefte, terwijl die van huishoud-
glas en glas naar ontwerp van
kunstenaars ook zeer belangrijk
is voor de, uitvoer.
De stoot tot de vervaardiging
van huishoudglas en dat naar
kunstenaarsontwerp langs in
dustriële weg werd door de Glas
fabriek reeds in 1914 gegeven.
Twee vooraanstaande architec
ten, t.w. K. P., C. de Bazel en Dr.
H. P. Berlage, alsmede de kunst-
nijvere C. de Lorm verrichtten
te dezen opzichte pionierswerk.
Hun aanvankelijke opdracht was
tam'elijk beperkt. Zij moesten
n.l. modellen ontwerpen, die
althans gedeeltelijk machi
naal konden worden gemaakt,
teneinde binnen het bereik van
ieders beurs te vallen. Maar dat
was niet het enige. Praktische
bruikbaarheid, schoonheid en
„en avoir pour son argent" moes
ten samengaan. De pioniers,
moesten de weg hanen (en zij
hebben dit gedaan) oni een in
nige samenwerking tot stand te
brengen tussen kunstenaar jen
fabrikant, zodanig, dat beide
partijen werden tevreden ge
steld. Allerlei conservatisme,
waaronder dat van de glasbla
zers zelve, dienden te worden
overwonnen. De publieke smaak
moest men leiden en vormen.
Het experiment slaagde volko
men, zo zelfs dat hetgeen in glas
en kristal werd volbracht, een
stimulerende werking uitoefen
de op andere takken van indus
trie, waar men tot dusver nog
niet met kunstenaars had ge
werkt.
Men kan de beweging, waar
van hierboven sprake is, ken
schetsen als onderdeel van een
algemeen réveil in de ambachts
kunst (men gebruikt tegenwoor
dig gaarne het woord „industri
ële vormgeving") gevolgd op de
inzinking, die deze als conse
quentie van de overwegende in
dustrialisatie en mechanisatie in
de tweede helft van de 19e eeuw
had ondergaan. Het is te dien
aanzien begrijpelijk, dat de pio
niers, wier arbeid men kan ka
rakteriseren als een soort late
„Jugendstil'' van strenge begin
selen uitgingen. Stijlkopie was
uit den boze. Het glas moest een
voudig zijn, zowel naar de vorm
als ten aanzien van de versie
ring. Men beoogde het zogenaam
de „eerherstel van het materi
aal", waarbij het glas uit en door
zichzelf móest spreken, eerlijk
en naar, z'n beste eigenschappen.
De voorafgegane periode had
zich n.l. onder meer gekenmerkt
door een overladen versiering,
waarbij het glas tot louter fond
werd verlaagd. Thans werd
slechts die decoratie gewild,
welke in organisch verband tot
de norm stond, om een voorbeeld
FEUILLETON
van
„DE ECHO VAN HET ZUIDEN"
door
G. PLANTEMA.
41)
„Maar een volgende kamer pro
beren?" Maar Ohlquist keek naar de
muren en streek zich over z'n kin.
Hij zag er uit, of hij iets niet kon
vinden. Toen stapte hij op de plan
ken met boekwerken toe en opeens
glimlachte hij. De commissaris staar
de met verbazing naar hem, zijn ge
zicht was een groot vraagteken. De
reeks horizontale planken aan de
wand tegenover de ramen was door
verticale schotten verdeeld in vie
ren. Nu stond Ohlquist voor een van
die verticale schotten en bestu
deerde dat met aandacht. De com
missaris tuurde mee. Hij keek de
inspecteur aan. en de beide agenten
die dichterbij kwamen, bemerkten
dat op het brede gezicht van hun
chef een grijns verscheen, terwijl
Ohlquist er uit zag of hij een kwa
jongensstreek wilde uithalen. Maar
de scherpe ogen van de twee agen
ten zagen meer. Het verticale schot
bestond namelijk niet uit één plank,
maar uit twee. En een van die twee
te geven als .slijpsel aanvaard
de men slechts een simpel facet-
slijpsel, dat meelopend met de
contouren van glas of vaas niets
aan de werking van de vorm met
zijn schonte verhoudingen (De
Bazel werkte graag met gulden
snede-verhoudingen) kon be
derven.
Ofschoon veel van het werk
der genoemde pioniers niet meer
geheel van deze tijd is, hun in
vloed werkt door tot op de hui
dige dag. Een hele rij glaskun
stenaars, die voor Leerdam
werkten, hetzij in vast verband
hetzij als „free lance" ontwer
pers, volgde hen op. Deze kun
stenaars /hebben ieder in hun
eigen stijl werkend en met hun
tijd meegaande, vrijwel alle mo
derne strevingen op het terrein
der kunst in glas verwerkelijkt,
voor zover dit mtogelijk was.
Onder de nieuwe ontwerpers
moge allereerst A. D. Copier
(geb. 1901) worden genoemd.
Zijn scheppende arbeid, waar
mede hij omstreeks 1915 aan
ving, duurf nog steeds voort. Ze
is veelomvattend en betekent 'n
tijdperk in de moderne Neder
landse glaskunst. Hij ontwierp
drinkserviezen van uiteenlopen
de vorm en kleur. Zeer bekend
werd het Gilde-servies, waarvan
de glazen voldoen aan alle eisen
die wijnkenners er aan stellen
en dat dan ook in overleg mlet
deze experts is ontworpen.
Voorts gaf hij gebruiksglas,
bloemvazen en vele zogenaam
de Unica. Verscheidene van de
ze kunstwerken vonden hun weg
naar particuliere verzamelingen
en musea. Ze kwamen uit expe
rimenten voort en danken hun
ontstaan aan een innige samen
werking tussen ontwerper en
meesterglasblazer, waarbij de
eerste zijn inspiratie onmiddel
lijk op de laatste overdraagt. Het
werk van Copier kenmerkt zich
vooral door de kracht van de
vormgeving. Zijn modellen zijn
strak en elegant, zonder conces
sies aan burgerlijke smaak. In
zijn Unica toont hij een voor
liefde voor verfijnde kleurscha
keringen, tussenglasversieringen
fantasierijk en van ongedachte
schoonheid, craqueleringen ter
oppervlaktedecoratie van veler
lei aard.
Naast Copier noemen wij als
jongeren, van wie nog veel ver
wacht mag worden F. Meydami
(geb. 1919 en W. Heesen (geb.
1925).
Meydam vervaardigt ontwer
pen zowel voor hol- als voor
vlakglas. Zijn ontwerpen voor
vlakglas (ramen en andere deco
ratieve panelen) worden meest
al uitgevoerd door het materiaal
te bewerken door middel van
zandstralen, etsen of slijpen, dan
wel in combinatie dezer tech
nieken. Zijn Unica onderschei- j
derf zich door het gebruik van
fraaie pasteltinten, samenge-
smolten met blank glas of wel
verrassende combinaties (ge- j
waagd lijkend) van allerlei kleu- j
ren glas. Zeer origineel zijn de
z.g. abstracte composities, plas- f
tieken uit blank of gekleurd
kristal, non-figuratief, maar des-
alniettemin door abstrahering
en volledig gebruik van de pracht
van het materiaal, ongemeen
suggestief.
Heesen ontwerpt ook decora
ties voor vlakglas, te 'weten pa
nelen, platen voor klokken e.d.
Zijn stijl kenmerkt zich door 't
direct-symbolische ivan de voor
stelling, alsmede door modern-
dynamische opvattingen.
Ofschoon Heesen het stand
punt inneemt, dat elke versie
ring (slijpsel, gravure e.d.) een
„kwetsen" van het glasopper
vlak is, weet hij zijn decoraties
altijd zó te maken, dat ze orga
niek bij materiaal en vorm pas
sen.
Heesen heeft voorts een oud
handwerk opgenomen, n.l. de
kunst om met een! diamant por-
stak iets verder naar voren dan de
andere. Dat was niet langs de hele
hoogte het geval, maar alleen tot de
vierde horizontale plank. En die
plank bestond uit twee delen, ter
wijl het onderste deel ook iets ver
der naar voren stak. Commissaris te
Kempe knikte tegen Sven. Die pak-
te nu het naar voren stekende schot
beet en trok er aan. Er kwam be- j
wegjng in en het kwam naar voren,
maar aan de andere kant bleek het j
om scharnieren te draaien. Het was
een deur.
„Kom er maar uit", zei de com
missaris droogjes. De deur was open j
en zij keken in 'n grote kast, die j
achter het arsenaal met boeken ver- j
borgen was geweest. Ja, een van de
mensen die zich daar verborgen had
was er niet voldoende in geslaagd j
de deur weer dicht te trekken, zo
dat Sven het naar voren steken had
ontdekt.
Het was donker geweest in de
kast. Het felle lamplicht viel er nu
in, zodat de mensen daar stonden te
knipperen met hun ogen. Het was er
benauwend vol binnen. Op 't eerste j
gezicht kon de politie zelfs niet zien
hoeveel personen er eigenlijk tegen
elkaar geperst stonden. Toen men
ging tellen, bleken het er zeven te
zijn. Zij waren te verrast om te
vechten. Na het bevel van commis-
tretten, voorstellingen, lijnen
spel of abstracties op glas te
stippen of te schrijven, daarme
de aanknopend (echter op zijn
moderne wijze) bij: de beroemde
Hollandse glpsgraveurs uit de
17e en 18e eeuw, als de dames
Greenwood, Van Heemskerck en
Roemer Visscher, Schouman,
Wolff.
Het is niet wel doenlijk alle
kunstenaars, die voor Leerdam
werkten of nog werken, aan een
uitvoerige bespreking te onder
werpen. Wij vermelden dus
slechts kort enkele hunner pres
taties.
Glasplastieken werden ont
worpen door beeldhouwers als
Stel' Uiterwaal (o.a. zijn bekend
geworden „madonna"), Lucien-
ne Bloch (kleine plastieken,
waarbij originele dierfiguren),
Jules Vermeire (o.m. een heel
fijn meisjeskopje en profil) en
mevrouw Van Asch Van Wijk
(masker, het enige in glas uit
gevoerd beeldhouwwerk van de
ze jong gestorven kunstenares).
Al deze plastieken zijn massief
en door etsing fraai gesatineerd,
zodat ze slechts een diffuse
LUXOR.
„VAN HET MOEDERSCHAP
VERSTOKEN".
De Italiaanse filmindustrie»
die enerzijds zo veel voortreffe
lijke films op haar naam heeft
staan, vervalt anderzijds her
haaldelijk in rolprenten van
het koèkkoek-één-gezang-genre,
waarbij vooral al dan niet buiten
hun schuld ontspoorde moeders
het voornaamste ingrediënt vor
men. In deze films doet men bij
voorkeur een beroep op de me
dewerking van de filmster Am)e-
deo Nazzari; hij schijnt een goe
de invloed op deze vrouwen te
hebben.
Het gegeven van de film, die
dit weekeinde in Luxor draait,
heeft men wel zeer losjes uit de
mouw geschud en van dat soort
gaan er ongetwijfeld dertien in
een dozijn. Het is allemaal zo
gemakkelijk en zonder vinding
rijkheid en werkelijke bewogen
heid in elkaar gezet, dat men
zich afvraagt hoe lang het bios
cooppubliek dergelijke goedkope
kitsch nog zal blijven waarde
ren. Er wordt in dit filmverhaal
op een ietwat grove en wel zeer
voor de hand liggende wijze ge-
saris te Kempe, ging eerst een van
hen aarzelend naar voren, dan volg-
den de anderen. j
„Meer zijn er denk ik niet in huis",
meende Sven, terwijl hij het gezel-
schap snel bekeek. Toen mompelde
hij verrast: „Ja, tochZeven
mensen kwamen voor de dag. Maar
het waren zeven man! In de ca
bine van de vrachtauto had toch een
vrouw gezeten. Wel was iemand,
nadat de gevangenen binnenge
bracht waren, met de vrachtauto
weggereden, maar Sven had on
danks de duisternis kunnen consta
teren dat dit niet de vrouw in de
overall was geweest. Die moest zich
dus op een andere plaats in 't huis
verborgen houden.
Commissaris te Kempe had 't
raam van de kamer opengemaakt en j
tegen de jonge inspecteur in de tuin i
gebruld, dat er een paar man naar j
boven moesten komen om mee te I
helpen de vangst te bewaken. Met
een agent was Sven ondertussen op
zoek gegaan naar meer verstopten.
Op deze étage vonden zij niemand
en ook geen aanduiding van een
kast achter een boekenplank. Toen
bleef alleen de zolder over.
„Het zou me trouwens niets ver
bazen als een vrouw zich op zolder
verbergt", zei de agent, die een
snugger uiterlijk had. Hol klonken
lichtval doorlaten, die ze een
schoon-verstild aanzien geven.
Vermelden wij tenslotte nog
Chris Lanooy (f 1948,* beroem
de pottenbakker; vazen, schalen
en unica), Ida Falkenberg-Lief-
rinek (drinkservies, vazen), Joep
Nicolas (de bekende glazenier;
monumentale vazen), S. Valke-
ma (drinkserviezen, bloemvazen
en fruitschalen), C. J. Lebeau
(t 1945; bloemvazen, hoogst
origineel van vorm), Dom Gre-
gorius de Wit (liturgisch glas
voor de r.k. eredienst), Jaap
Gidding (glad- en barokbeschil-
derd glas), en last but not least
Frank Lloyd Wright, de beroem
de Amerikaanse architect, die 'n
monumentale vaas, uitgevoerd
in diepgroen glas, voor Leerdam
ontwierp, dan willen wij daar
mede slechts een denkbeeld ge
ven van hetgeen door kunste
naars van uiteenlopende opvat
ting voor Leerdam werd gedaan.
Zonder overdrijving kan wor
den getuigd, dat de Leerdamse
prestaties een epos vormen in
de moderne glaskunst, een hoog
tepunt, ook van internationaal
standpjmt bezien.
speculeerd op het massa-senti
ment en daarom moet men deze
film dan ook rangschikken on
der de zeer middelmatige klasse.
Het thema van de vrouw, die 'n
kind verwacht, maar door de
daarvoor verantwoordelijke man
in de steek is gelaten, is helaas
al zo platgetrapt, dat het indus
trie-ingrediënt is geworden. Bij
een weinig eisen stellende bios-
coonbezoeker moet dit op de
duur wrevel wekken.
Maar goed, er zullen er altijd
zijn, die aan dit soort films hun
hart genoegzaam künnen opha
len en van deze omstandigheid
maakt de Italiaanse filmindus
trie met de regelmaat van een
klok gebruik. Hieraan kan de
bioscoopexploitant ook niets
doen, hij moet nu eenmaal roei
en met de riemen, die de film
industrie en de smaak van het
grote publiek hem bieden.
„Van het moederschap versto
ken" draait van vrijdag tot en
met zondag.
Toegang 18 jaar.
„PARACHUTISTEN VALLEN
AAN".
Een onderhoudende en boei
ende oorlogsfilm volgens 't pro
hun voetstappen, toen zij naar bo
ven gingen. De zolder was een grote
ruimte met een ongeverfde houten
vloer. Een deel er van was afge
schoten en daar waren een paar
kleine kamers. Toen zij een der ka
mertjes binnen gingen, zagen zij
ook geen spoor van een vrouw. In
het kamertje was een kast. Het ka
mertje lag aan de voorkant van het
huis, onder het schuine dak en de
kast reikte niet tot aan het dak. Er
was een ruimte open en boven op
de kast zagen zij een wanordelijke
massa van behangselpapier, een
wollen deken en een lampetkan
wel een merkwaardigheid in dit
huis met stromend water en vaste
wastafels.
In het kamertje stond een stoel.
Daar ging Ohlquist op staan en toen
kon hij goed bekijken, wat zich ei
genlijk op de kast bevond. En ter
wijl agent Ver straten nieuws
gierig toezag, trok Sven wat pa
pier weg. De lampetkan wan
kelde en viel op de grond in
scherven.
„Geluk", mompelde Verstra-
het standpunt van Sven. Geen
ten onwillekeurig. Geluk ja, van
geluk voor de vrouw, die zich
boven op de kast probeerde te
verstoppen, en die nu merk
waardig bedaard over de rand
cedé dat de Amerikanen na
twaalf jaar bevrijding tot in de
finesses beheersen. Het verhaal
geeft de strijd van de Amerikaan
se parachutisten tegen de Duit
se weerstandsnesten achter het
invasiefront. Het gegeven is
boeiend uitgewerkt en de film
zit dan ook van de eerste tot de
laatste meter vol spanning. Door
al dat strijdgewoel heen loopt
ook de draad der betere „human
relations", zodat we kunnen
keek, om zich even later door
Ohlquist, als een hoffelijk ltava-
lier, er af te laten helpen. Agent
Verstraten had reden om ver
baasd te zijn.
„Karnaval is er niks bij", zei
hij. De vrouw was nog altijd ge
maskerd en zij was gekleed in
een verfomfaaide overall. „Per-
mettez-moi", zei Sven en hij stak
zijn hand uit naar het masker.
Maar zij rukte het zelf al af...
„Ja, ja", zei kommissaris te
Kempe voldaan, terwijl hij rond
keek naar de verschillende per
sonen die zich op zijn uitnodi
ging in zijn dienstvertrek op het
hoofdbureau van politie hadden
verzameld. „Ja, ja, Broekman,
ze zijn geknipt."
Het was de volgende morgen.
Inspekteur Broekman, mr. Ernst
Verhagen, André Boorneman en
als speciale gunst Else
Verhagen en Madeleine Uitten-
terpe, hadden de uitnodiging ge
kregen en toen zij kwamen, von
den zij de kommissaris en in
spekteur Ohlquist als de beste
maatjes naast elkaar achter het
grote schrijfbureau zitten, om 't
hardst rook uit hun pijpen trek
kend.
spreken van een geslaagd ver
haal over de eerste dagen yan
de bevrijding van Europa.
Maandag en woensdag.
Toegang 14 jaar.
MUSIS SACRUM.
„SISSI, DE JONGE KEIZERIN".
Dat er een vervolg zou komen
op „Sissi", de film die miljoenen
harten heeft veroverd ein die
ook in Nederland een grandioos
succes heeft gekend, lag voor de
hand. Het enthousiaste bios
cooppubliek was zo unaniem in
zijn verlangen om te zien hoe 't
verder zou gaan met de jonge
keizerin, dat het antwoord van
de filmindustrie niet kon uit
blijven. En zo hebben we dan
gekregen „Sissi, de jonge keize
rin", met weer de uitstekende
bezetting, die de eerste film tot
triomfen heeft gevoerd Romy
Schneider, Karl-Heinz Böhm en
Magda Schneider en vele ande
ren. Ook in deze film ontvouwt
zich weer de pracht en praal van
het Weense hof en de indruk
wekkende schoonheid van het
Alpenlandschap en de Hongaar
se steppe. In tal van landen heeft
deze tweede Sissi-film weken
lang volle zalen getrokken, zodat
ook Musis Sacrum besloot deze
film de hele week op het pro
gramma te nemten. Zoals bekend
eindigde „Sissi" met 't sprook
jesachtige huwelijk van het jon
ge keizerlijke paar in Wenen, de
nieuwe film „Sissi, de jonge kei
zerin'' begint vier weken na het
huwelijk en schildert de eerste
huwelijksjaren.
Ongetwijfeld zullen velen dit
charmante, sprankelende en be
toverende vervolg op „Sissi"
willen zien.
Deze film draait van vrijdag
tot en met zondag en op maan
dag en woensdag.
Toegang alle leeftijden.
Te Kempe had zijn gasten ver
welkomd en belangstellend ge
vraagd hoe André het maakte.
De jongeman was wel tegen de
wens van de dokter per auto
naar het politiebureau vervoerd
en door twee agenten binnenge
dragen, maar voelde zich goed.
Vooral omdat zijn verloofde nu
bij hem was.
Allereerst zal het u interesse
ren, te horen hoe wij het gezel
schap gepakt hebben", begon hij
dan. Nadat hij had ontdekt, dat
iedereen in spanning naar hem
luisterde, vertelde hij de telefo
nische waarschuwing, die Sven
hem had gegeven en van de ge
volgen, die daaruit waren voort
gevloeid.
„En zo is de hele troep, acht
personen sterk, veilig en wel
achter slot en grendel gezet", zo
eindigde hij zijn verhaal, waar
van hij zelf had genoten. De he
ren van de pers moesten later
maar genoegen nemen met een
veel zakelijker resumé, maar die
wisten daar op hun manier wel
raad mee.
,,'t Is prachtig" zei Broekmjan
toen. „Maar..."
(Wordt vervolgd).
KINDERVERHAAL
Olieke Bolleke's wonderland
Op een goede dag wandelde
Olleke, de kleine jóngen, die met
zijn ouders in een klein huisje
aan de rand van het bos woon
de, door het dichte woud. Hij
was op weg naar zijn vriendjes,
de konijntjes. Bij het hol aange-
komen„zag hij de jonge konijn
tjes vrolijk op het mos spelen,
terwijl moeder konijn voor haar
hol heerlijk in het zonnetje zat
en toekeek.
„Ha, Olleke!" riepen de dier
tjes en ze kwamen dadelijk op
hem toe. Natuurlijk werd er krij
gertje gespeeld en Olleke holde
met de dieren dat het een lieve
lust was. Na een poosje waren
ze allen doodmoe en ze gingen
bij moeder konijn in 't zonnetje
zitten uitrusten.
Toen ze daar zo zaten, kregen
ze de schrik van hun leven, want
plotseling kraakten de takken.
Vader konijn kwam in doods
nood aanrennen en achter hem
stormde een grote bok, de kop
gebogenv en de horens tot stoten
klaar. Zonder op of om te kij
ken, vloog vader konijn zijn hol
binnen en moeder met de klein
tjes volgden met grote spoed.
Het was net op het nippertje,
want nauwelijks was de pluim
staart van moeder verdwenen of
met een doffe bons dreunde de
kop van de bok tegen het hol. In
het kamertje bibberden de ko
nijntjes van angst.
Het mikpunt-
Olleke, die natuurlijk niet in
het konijnenhol kon vluchten,
had het gevaar gezien en was op
zij gesprongen. Maar nu de bok
het konijn niet te pakken had
kunnen krijgen en bovendien
hoofdpijn had van de verschrik
kelijke bons tegen het hol, draai
de hij zich om en wilde zijn
w7oede koelen op de kleine jon
gen. Olleke begreep pas in wel
ke gevaarlijke situatie hij was.
gekomen, toen de bok zich om
keerde, zijn kop boog en in zijn
richting stormde. Bliksemsnel
sprong de jongen weer op zij; en
het dier vloog langs hem heen.
De bok keerde en de grond
dreunde onder het getrappel van
zijn vinnige 'poten. Weer moest
Olleke een nocdsprong maken.
Hijgend van inspanning keek hij
hoe de bok wTeer keerde en op
nieuw tot de aanval over ging.
Vanuit de ingang van hun' hol
loerden de konijnen naar het
spannende gevecht dat zich voor
hen afspeelde.
Wat te doen
Nadat de bak al enige malen
had aangevallen en Olleke het
dier steeds had weten te ontwij
ken door zijsprongen, begreep
de jongen, dat het op die manier
nog heel lang zou kunnen duren
want de bok toonde geen teke
nen van vermoeidheid. Olleke
daarentegen had bemerkt, dat
dit spelletje enkele malen goed
ging, maar dat één kleine mis
stap hem noodlottig zou kunnen
zijn en daarom zon hij op een
ander middel.
Weer kwam de bok aanstor
men en weer sprong de jongen
op zij, maar nu greep hij reso
luut de staart van het dier. Hij
kon beter achter, de bok hangen
dan voor hem staan, meende hij.
Het dier werd nu verschrikkelijk
kwaad en stormde met Olleke
achter zich aan door het bos. In
woeste vaart ging het tussen de
struiken door, waardoor het dier
hoopte zijn belager kwijt te ra
ken. Maar de jongen hield ste
vig vast.
Plotseling nam de bok een
scherpe bocht dwars door de
struiken en Olleke voelde de
staart tussen zijn handen weg
glippen. Met een flinke vaart en
