FILMJOURNAAL Luxor m SUNIL WASDAG - SUNILDAG Musis Sacrum 7 SUNIL l/Uaalwy La aal&eh m MAC MUZZLE EN HET GEHEIM VAN DE GOUDEN D0EDH 1 5itannibal AANBOD ARBEIDSKRACHT) IETS BESTEGEN WASMIDDEL DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 11 AUG. 1961 GARAGE VAN MOSSEL VERHUUR BUITENLAND 1 Abonneert U op dit blad DE VISSER VAN FLORIDA „GRENSPIRATEN" Drie broers terroriseren een dorp je ergens in het ruige Wilde Westen van Amerika en Buchanan (Ran dolph Scott), die vanuit Mexico in SUN3I.1K50Q JHHaHHBflHffBHBHHHHHHHHH het plaatsje binnenkomt, moet al spoedig ervaren wat dat betekent. Een zoon van een der drie broers heeft een Mexicaans meisje belaagd en haar broer Juan komt genoeg doening eisen. De belager valt in 't gevecht met de jonge Mexicaan en dan zijn de poppen aan het dansen. De jonge Mexicaan wordt door een der broers, die de functie van she riff uitoefent, geyangen genomen en door een ander van het illustere drietal, die rechter is, ter dood ver oordeeld. Buchanan, die de jonge Mexicaan te hulp is gekomen, wordt vrijgesproken, maar krijgt aanzeg ging het dorp te verlaten. Bucha nan gaat, maar komt natuurlijk te rug. Inmiddels zijn de sheriff en de rechter bezig om van de vader van de jonge Mexicaan een hoog losgeld in de wacht te slepen, waarbij ech ter de een de ander een loer wil draaien. De begeerte bij de drie broers naar het geld wordt ten slot te zo groot, dat zij elkaar in een dodelijk gevecht te lijf gaan, waar na het dorp voorgoed van alle na righeid is verlost. Een pittige western zonder de traditionele mooie joffer als belo ning voor de held van het verhaal. Van vrijdag tot en met zondag. Toegang 14 jaar. „De KNEUSJES VAN HET REGIMENT" Vijf Britse soldaten en een majoor worden er op uit gestuurd om sheik Fazim te beschermen tegen de sno de en ongezonde plannen van zijn broer Mahmoud. Zij begeven zich daartoe naar Darawa, maar omdat het nachtleven daar zijn wildste vorm vindt in zwijgende inboorlin gen rond een Turkse pijp, sturen zij alras een telegram naar de Britse resident dat in Darawa alles rustig is. Zij komen echter op hun visie terug wanneer zij de harem van de sheik ontdekken, via een onderaard se gang daarin weten door te drin gen en de daar aanwezige dames met hun gezellige kout bezighouden. Ze vinden het dan ook helemaal niet leuk wanneer ze te horen krij gen dat ze zullen worden terugge roepen wanneer er in Darawa geen olie wordt gevonden, want om de olie is het de snode Mahmoud na tuurlijk te doen. Het vijftal reikt daarom moeder natuur de hand en giet wat olie in het boorgat, waar op Mahmoud met zijn wilde horde natuurlijk direct in actie komt. Sol- daten, harem en sheik weten echter via een onderaardse gang 't Britse fort te bereiken, waar zij zich moe dig weren tegen de overvallers. De rebellen blazen ten slotte de poort op en boren daarmee meteen een oliebron aan, hetgeen hen angstig op de vlucht doet slaan, tot grote vreugde van sheik, Engelsen en de vrolijke dames. Een amusante en dolle Engelse soldatenklucht, waarmee men zich uitstekend zal amuseren. Maandag en woensdag. Toegang alle leeftijden. „HANNIBAL" Een van de meest spectaculaire figuren uit de grijze oudheid is on getwijfeld de Carthaagse veldheer Hannibal geweest, die legendarische beroemdheid verwierf door zijn stoutmoedige tocht over de Alpen in 218 v. Chr. Met een enorme troe penmacht en zelfs met olifanten trok Hannibal na de 2e Punische oorlog de Alpen over. Wel leed hij zeer zware verliezen aan mensen en materiaal, maar zijn strijdmacht was nog sterk genoeg om de Romei nen bij Trebia en later in de grote slag bij Cannae vernietigend te ver slaan. Op de duur echter was zijn toestand onhoudbaar, want verbin dingslijnen met het vaderland had hij natuurlijk niet. Na zware ge vechten en ernstige verliezen trok hij zich terug in de zuid-west-hoek van Italië, waar hij later door de Romeinen werd verslagen. Over Hannibal's stoutmoedige Al- pentocht en zijn zegevierende veld tocht hebben de Italianen een bij zonder knappe film gemaakt, uiter- WAALWIJK TEL. 04160-2519 AUTO- EN KAMPEERWAGEN. SUN 31. IK 50 B aard sterk geromantiseerd. Want wanneer Hannibal in de Po-vlakte aankomt, komt hij in contact met de mooie Silvia (Rita Gam), nicht van de Romeinse senator Fabius Maximus. Hannibal (Victor Mature) voelt zich direct tot haar aangetrok ken en de liefde blijkt al spoedig wederzijds. Het meisje keert weer naar Rome terug, maar zij voelt zich zo sterk tot Hannibal aange trokken, dat zij weer bij hem te rugkomt. Wanneer ten slotte echter Hannibal's vrouw en zoontje op het toneel verschijnen, is voor Silvia 't geluk ten einde, ofschoon Hannibal beweert dat hij omwille van haar van alles afstand wil doen. Silvia keert terug naar Rome, waar zij als landverraadster ter dood wordt ver oordeeld. Een boeiende en avontuurlijke film. Toegang 14 jaar. Van vrijdag tot en met zondag. „DE ONSTUIMIGE REBEL" Rock Hudson en Barbara Rush in een spannend en avontuurlijk film verhaal, dat zich afspeelt tijdens de Ierse vrijheidsstrijd in 1815. Hud son zien we als de jeugdige en on stuimige rebellenkapitein en Barba ra Rush als de dochter van de re bellenleider Doherty (Jeff Morrow) Dit drietal krijgt menig avontuur en menig benauwd ogenblik te bele ven, maar telkens weer opnieuw weten zij te ontsnappen aan de En gelse dragonders. De beloning voor al het vechten is voor Rock Hudson natuurlijk een huwelijk met de knappe dochter van de „baas". Zondagmiddag 3 uur. Toegang 14 jaar. „DE KINDERRECHTER" Heinz Rühmann, die we kennen uit talloze humoristische en licht voetige filmverhalen, levert in deze ernstige film een sublieme hoofdrol vertolking als kinderrechter. We zien hem als de fijnbesnaarde psy choloog, die afschrikwekkende ver oordelingen van de hand wijst en 't zoekt in mild begrip voor zijn jeug dige delinquenten. Wanneer hij echter de jonge en knappe Inge Schumann (Karin Baal), die door louche vriendjes als lokvogel is ge bruikt in een chantagegeval, tot de zware straf van acht maanden ver oordeelt, heeft hij daar een goede reden voor. Hij wil haar voor lange re tijd aan verderfelijke invloeds sfeer van haar ontspoorde vrienden onttrekken. Dat gebeurt ten slotte echter toch niet via een gevangenis straf, maar in het huis waar de kin derrechter in pension is. Inge krijgt hier een betrekking als dienstmeis je en hier keert zij ook terug op het goede pad. Een bijzonder goede film, fijn van toon en sfeer. Maandag, dinsdag en woensdag. Toegang 14 jaar. „A C ALS LOODGIETERS" Abbott en Costello storten zich in dit dwaze verhaal met hartstocht op het schone loodgietersvak, maar nuttig effect hebben hun activitei ten op dit gebied overigens niet. Via enkele rare avonturen worden zij uitgenodigd voor een vossen jacht, maar in plaats van op vossen, gaan zij ten slotte jagen op twee schurken die een beroemd schilderij gestolen hebben. Het wordt 'n even sensationele als kostelijke achter volging in een brandweerauto. Voor de jeugd een film om het hart aan op te halen. Dinsdagmiddag 3 uur. Toegang alle leeftijden. „LEVEN IN DE BROUWERIJ" In het kader van het vakantie jeugdwerk „Vakantievreugd voor Waalwijks jeugd", wordt op donder dag 17 augustus a.s. in Musis Sa crum een serie bioscoopvoorstellin gen voor de jeugd gegeven, n.l. om 10, 2 en 4 uur. Vertoond zal worden de film „Leven in de brouwerij", met de beroemde komiek George Formby in de hoofdrol. Er komt in derdaad leven in ide brouwerij en de jeugd zal zich met deze film dan ook uitstekend amuseren. EICHMANN ZETTE HITLERS' MISDADEN VOORT Gideon Hausner, de Israëlische openbare aanklager in het proces tegen Adolf Eichmann, is dinsdag ochtend zijn requisitoir begonnen. Hij vergeleek de beklaagde met Hit- Ier. Eichmann leek op hem en han delde als Hitier, zo verklaarde hij. Het proces is dinsdagochtend her vat na een onderbreking van vijf tien dagen in verband met ziekte van rechter Benjamin Halevi, een van de drie Israëlische rechters. Men verwacht dat het requisitoir van Hausner drie dagen zal duren. „Eichmann, die hier terecht staat, zette de misdaad voort die Hitier aan hem had toevertrouwd, aldus Hausner; hij was het instrument van de destructieve macht. De schaduwen van Hitier en diens me deplichtigen staan hier om ons heen. Eichmann, die er aanvankelijk kalm en uitgerust uitzag, leunde wat naar voren in zijn glazen ruim te, toen de openbare aanklager zijn misdaden opsomde: „vervolging, marteling, onmenselijke behande ling, vernedering van de joden". Zenuwtrekken gleden over zijn ge zicht, toen Hausner vervolgde „Adolf Eichmann heeft dit allemaal aangehoord, hier, uit de mond van overlevenden, maar zelfs na zestien jaar horen we geen enkel woord van spijt of berouw. In plaats daar van waren zijn verklaringen volle dig in overeenstemming met de be kende nazi-opvatting, met de cyni sche verklaring dat de oorlog tegen het jodendom aan het Duitse volk was opgedrongen. 1 Het verkeer in onze te kleine Gro testraat heeft nog nooit zo „lekker" gezeten als in deze dagen, nu drie kwart van onze goede medeburgers in wollen borstrokken bruin zit te worden in Zoutelande, Katwijk en andere vaderlandse vakantiecentra. Durven we in de overige weken van het jaar de dag nooit te prijzen voor de avond, vandaag gaan wij, achter blijvers, extra vaak de Grotestraat in om eens „lekker hard te doen'. Ik ken automobilisten, die, geen vakan tie hebbende, met enorm veel plezier en zomaar een paar maal per dag de Grotestraat nemen in een voor deze straat alleen maar gedroomde snel heid. „Heerlijk is dat!", vertrouwde een van hen mij toe. „Je kunt er nu zo lekker doorheen knallen zonder op elke vijftig meter te moeten stop pen voor alle mogelijke opstoppingen. Het is de heerlijkste week van het is» jaar! Ik kan daar volledig inkomen en als ik automobilist was, zou ik nu ook „wraak" nemen op die anders zo vijandige 'en onhandelbare Grote straat, die door onze voorouders in een wat te krap pakje is gestoken en voor ons wel altijd een zorgenkind zal blijven. Maar eens per jaar wordt zij voor luttele dagen een boulevard en ik kan me dan ook voorstellen dat de autobezitters dan hun karretje briesend de weg oprijden met de ge dachte „en nou neem ik 'm in één ruk!" Ik hoop maar dat alle mensen die nu weg zijn dit niet onder ogen krijgen, want dan gaat 't volgend jaar iedereen thuisblijven. Chapiter twee van deze stille week is - en nu voor de laatste maal - de winkelsluiting, waarmee we dus weer midden in de dorpse sfeer zit ten. In mijn laatste dagboekblad heb ik u meegedeeld dat het HKW het betreurde nooit contact te hebben kunnen krijgen met het bestuur van de r.k. middenstandsvereniging om eens over de personeelsbelangen te praten in het kader van de winkel sluiting. Er is ook nooit om dit con tact gevraagd, zo heeft mij de voor zitter van de middenstandsvereniging thans verteld Waarmee de zaak dus nog weer vreemder wordt, ofschoon het er weinig toe doet of er nu wel of geen contact met elkaar is opge nomen. Hoofdzaak is dat dit contact dan zo spoedig mogelijk tot stand komt. Verder ben ik in deze winkelslui tingsmaterie op een eigenaardige te genspraak gestuit. Bij enig terugbla deren in de geschiedenis kwam ik na melijk het verslag van de raadsverga dering van 28 jan. 1960 tegen en daarin las ik dat de heer van Mossel veld, voorzitter van de KAB, aan de voorzitter de vraag stelde waarom de winkelsluiting niet verschoven kon worden van dinsdagmiddag naar maandagmorgen. Hij achtte dit na melijk veel beter met het oog op het bezoek van vreemdelingen aan Waal wijk. Nu circa anderhalf jaar later keert deze zelfde heer v. Mosselveld zich tegen een winkelsluiting op maandagmorgen. Hij was namelijk een der tegenstemmers tegen het voorstel van b w om tot een gedif ferentieerde winkelsluiting te komen, terwijl hei toch eigenlijk zo had moe ten zijn dat de heer van Mosselveld een warm pleidooi had moeten voe ren voor de algehele winkelsluiting op maandagmorgen Kort van memorie of politieke koerswijziging Het tweede vreemde ding is, dat in diezelfde raadsvergadering van 28 jan. 1960 de heer Meijs, voorzit ter van de r.k. middenstandsvereni ging, ook een lans brak voor de maandagmorgensluiting. De midden stand is daar altijd voor geweest, al dus de heer Meijs, maar een desbe treffend voorstel werd destijds getor pedeerd. Intussen zal de heer Meijs wel een andere mening over „zijn" midden standers gekregen hebben, misschien ook wel helemaal geen mening, want wie kan hier nu nog een touw aan vastknopen Wie zei er dat vrouwen wispeltu rig zijn Gew. Arbeidsbureau Waalwij Evenals praktisch overal «u. heeft zich ook in het district v, Gew. Arbeidsbureau Waalwijk i», maand juli een kleine stijging het aanbod van arbeidskrarb voorgedaan. Deze stijging is eel de maanden juli en augustus j lijks voorkomend verschijnsel i gevolg van het beëindigen I schoolopleidingen. Het betreft h] dus een aanbod van jeugdige) beidskrachten en moet gezien J den als een zuivere wrijvingsJ loosheid, die heel spoedig zal opgeheven. Het aanbod in het'1 west Waalwijk steeg in juli vair naar 147. Deze stijging deed i vooral in het rayon Almkerk vl (van 36 naar 64) als gevolg vanll gereedkomen van enkele kleW grondwerken en het einde van S erwtencampagne. In 't rayon fj wijk was de stijging van geen- tekenis (van 51 naar 56), event als in het rayon Dongen (van naar 27). Als gevolg van deze stijging is pro millage-cijfer der werkloos® over de maand iets hoger komen liggen; landelijk 10 p.m. (8) m, vmciaal 9 (7) en gewestelijk 6 voor de drie rayons van het gei Waalwijk lag het pro millage-c® als volgt: Waalwijk 5 (5), Alml® 9 (5) en Dongen 4 (3). De cijfc tussen haakjes geven het p.m.-cijt over de maand juni aan. Het 1# ste werkloosheidscijfer in de pi vincie over de maand juli werdg noteerd in Cuijk, n.l. 5 p.m.; daar volgt Waalwijk met 6, Tilburg t1 7, terwijl de hoogste cijfers lagen Helmond-Deurne (11) en Breda, I ten en Bergen op Zoom (evenée; De totale vraag in het district vj het G.A.B. Waalwijk daalde t; 1811 naar 1790 (1170 in rayon Wai wijk, 488 in rayon Dongen en 132: rayon Almkerk). Voor de diver bedrijfstakken lag het vraagcijfe als volgt: bouwnijverheid 192 (211 schoen en leder 998 (1032), meter nijverheid 353 (340), landbouw (3), losse arbeiders 10 (6) en oir rige beroepen 234 (229). De cijfer tussen haakjes hebben betrekke! op de maand juni. Op het G.A.B. te Waalwijk mee men dat er ten aanzien van schoen- en lederindustrie sympt- men zijn die wijzen op enige aam ling in de conjunctuur. 92. Intussen had inspecteur d'Houw- deeghen rapport uitgebracht aan commissaris Money de Pénoze. „Goed werk, d'Houwdeeghen", prees de commissaris. „Alleen jammer, dat de Kille en Heinrich ontsnapt zijn. Erg jammer zelfs. Dat zijn immers de lui, die mij in die holle boeddha hebben ge stopt. Maar we krijgen ze nog wel. Worden ze gezocht?" „Na tuurlijk", antwoordde de inspec teur. „We patrouilleren overal, doen huiszoekingen op verdachte adressen". „Gooi er ook een paar razzia's in", stelde de com missaris voor. „Die gaan er al tijd in als koek". „Ik ga het meteen doen, commissaris", zei inspecteur d'Houwdeeghen. „U hoort er nog wel van". En met die woorden stoof de wakkere kerel de kamer uit. „Opge ruimd staat netjes", lachte de commissaris en uit een kastje haalde hij een fles, enkele g en een kist sigaren te voorschijn. „Eindelijk tijd voor een rustij babbeltje. Kan ik U dienen?" Dat was aan geen dovemansoren gezegd en even, later zaten ze lemjaal gezellig bij elkaar met glaasjes en sigaren in mond en hand. „Hoe wist U eigenpjl dat ik in die holle Boeddha i meneer Mie Yah Pa?" vroeg commissaris tussen twee slokken in. FEUILLETON van „DE ECHO VAN HET ZUIDEN" RICHARD POWELL 50) HOOFDSTUK IX DE HAAI KRIJGT ZIJN DEEL Ik vocht tegen de hand, die mijn mond dicht hield, maar Harry was te veel in het voordeel. Arab schreeuw de: „Bij Punta Rassa". Aan de mon ding van de rivier. O, haal hem alsje blieft binnen boord! Een kreek, vlak bij de vissershuisjes. Ik kan je er heen brengen!" Ik staakte mijn pogingen. Ze was bijdehand genoeg, zelfs als was ze doodsbang. Ik had moeten begrijpen, dat ze een valse inlichting zou geven. Het betekende tijdwinst voor ons. „Heb ik niet dadelijk gezegd, dat ze het wist", mompelde Harry. „Ik ken die kreek", zei Chuck. „Hoe komt het, dat je de woonschuit daar niet gezien hebt?" „Dacht je soms", zei Harry, „dat ik iedere kreek en geul in gevaren ben? Dat zou me minstens een paar dagen gekost hebben." Hij liet mijn mond los, ik rukte mijn hoofd opzij en riep „Er is niks gebeurd met mij! Dat schreeuwen was een foef van Harry! Ik kon je niet waarschuwen - waar om heb je 't ze verteld?" „Ik kon er niets aan doen", sta melde Arab. „Ik... ik..." Ze barste in huilen uit. „Zo, dat is dat," zei Harry. „Geef me effe een anker, dan hang ik het aan die kabel en kunnen we hem met een lozen". „Geen sprake van", zei Chuck, „eerst die woonschuit. Haal hem op". Harry gromde wat, maar haalde me toch omhoog, waarna hij me weer in de visstoel kwakte. „Zal ik naar Punta Rassa varen?" vroeg hij. „Ik ga wel," zei Chuck. „Jullie blijven hier. Da's veiliger. Ik neem hun motorboot. Hij is niet erg ge deukt." „Zoals je wilt", zei Harry. „Ik kon anders net zo goed gaan". „Ik doe het", zei Chuck. „Help me even die twee vrouwen en dat kind hierheen te brengen, dan hoef je maar naar één kant op te letten." Ze gingen naar de brug, haalden Georgia, brachten haar naar de an dere visstoel en haalden daarna Arab. Ik vroeg me af, waarom Chuck er op stond, zelf naar Punta Rassa te gaan. Daar moest iets achter zitten; feitelijk had ik verwacht, dat hij zelf op het jacht zou blijven om Arab en Georgia lastig te vallen. Het kon wei nig uitmaken of hij de woonschuit vond of Harry. Misschien wilde hij zich zelf overtuigen, voor het geval de woonschuit er niet was. Hij was wellicht bang dat Harry regelrecht naar Cuba zou oversteken, indien het er naar uitzag, dat de politie de schuit had weggehaald. Misschien had Chuck ook wel andere plannen met Harry. Ze legden Arab een paar voet van mij vandaan op het dek en Sherry een eindje verder. Zo vormden we een kring, maar we bevonden ons niet dicht genoeg bij elkaar om elkaar los te maken. Chuck nam het geweer en begon de twee boten achter het jacht dich terbij te trekken. „Laat mij liever dat geweer hou den" zei Harry. „Je hebt toch een revolver". „Wie weet of ik ze niet allebei nodig heb", bromde Chuck. „Dan houd ik niks over." „Je hebt toch je mes en je speer", snauwde Chuck. „Of is dat niet ge noeg om twee vrouwen en een kind en die sufferd van een Blake in bedwang te houden, als ze bovendien nog vast gebonden liggen?" „Voor hen is het meer dan ge noeg". „Waarom heb je dan nog meer nodig?" vroeg Chuck zacht. „Nou", mompelde Harry, „als nou stel eens dat de Kustwacht er aan komt?" „Die maak je toch niet bang met een geweer. Tot over een uur". Chuck liet zich langs de achter steven in Harry's boot zakken, haal de onze motorboot naar zich toe en klom aan boord. De motor sloeg aan en begon te ronken. Hij wierp de vanglijn los en zwenkte weg in de richting van het licht op Sanibel Ei land. Harry keek hem zwijgend na. Harry was niet achterlijk. Hij wist wel dat hij er lelijk op stond, als de politie de woonschuit te pakken had gekregen, want het zou ze niet veel tijd kosten om er achter te komen dat hij er de eigenaar van was. En, afge zien van ons vieren, was Harry de enige, die Chuck in moeilijkheden kon brengen. Dat maakte het nog lelijker voor hem en daarvan moest hij zich wel degelijk bewust zijn. Aan de an dere kant zou Harry wel inzien, dat indien Chuck de woonschuit met zijn lading terug vond, zij met ons kon den afrekenen en onbezorgd hun be drijf voortzetten. Natuurlijk wist hij niets af van de brief, die ik aan de politie had geschreven. Harry ging de kajuit in, haalde zijn speer en ging een eindje van ons vandaan op het dolboord zitten. Hij haalde een wetsteentje uit zijn zak en begon de weerhaken van de speer te slijpen. Ik wrong weer totdat ik mijn polsen op de rand van de stoel had en begon langzaam op en neer te wrijven tegen het korreltje vernis. Boven mijn polsen begon een gevoel van pijn door te breken. „Wat die haaien aangaat..." zei Harry. „Ik wist wel, dat zo'n kleine je niks zou doen, maar als ik die kleine aan mijn speer kan krijgen en hem bloedend en wel in het water laat drijven, dan zijn er zo een paar grote in de buurt." „Ik zou het restje van mijn leven maar niet bezwaren met een moord", zei ik. „Geen sprake van. Steek die boot van je in brand, laat 'm drijven en zorg dat het vuur de benzinetank be reikt. Wie zegt, dat je niet een onge luk hebt gekregen? Zoiets gebeurt zo vaak". Hij beeindigde het slijpen van zijn speer, raapte de rest van de poon op en haalde van beneden nog twee vissen. „Ik denk, dat ik die haai maar eens te grazen ga nemen", zei hij. „Ik ga naar de voorplecht. Ik kan alles zien wat er hier gebeurt. Wie een gijntje uithaalt, krijgt die speer in zijn lijf, in plaats van de haai". Hij ging nai voren. Arab keek mij aan en zei „Kon ik maar tegen je aan nen". „Niet proberen", fluisterde ik, „5 ben bezig met dat snoer om mijn sen. Doe niks dat zijn argwaan ka wekken of hem boos kan maken. Ei blijf gewoon doorpraten." „Als we hier ooit nog uitkomen zei Sherry snikkend, „dan sturen» me toch terug naar Cuba. „Geen sprake van", zei Georgia „We zullen je onder onze hoede ne men, totdat we kunnen bewijzen dal je een Amerikaanse bent." i i „Dat helpt toch niets", zei Sherry „Ik zal natuurlijk vergissingen gaan. Dat doe ik altijd. Zoals met da woord W.C., of toen ik jullie verte! de, dat mijn oom elft ving". „Hoe kom je aan dat woord elft?! vroeg Arab. „O, dat weet ik niet." „Dat soort vis komt toch in EurO' pa niet voor, wel?" zei Arab. „Ik kan er me niets van herin® ren", zei Sherry. „Ik denk, dat mij' vader me wel eens verteld heeft, h® lekker elft was. (Wordt vervolgd)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1961 | | pagina 6