Uit de Redactiepen
I
KERSTMIS
DE TERP
ACTIE 10x10
Ill P
Ill ii
PHI!
fir'
Een man moet het heft
in handen houden
Detective gevraagd
ill!
Hiw
Milfl
Hoofdredacteur L. van Beers
Redacteurs K. de Hond, B. Klijn
T. de Gouw, A. van Liempt
Redactieadres: Putstraat 40, Waalwijk
Nu er overal togen en mijters aan de waslijnen han
gen, en nu ieder zijn krulstaf ingevet heeft, gaan
onze gedachten weer langzamerhand naar het naderen
de Kerstfeest.
De politiemacht in de hei wordt versterkt, en iedereen
grendelt zijn konijnen- en kippenhok eens extra zorg
vuldig af.
Men zegt, dat de jongeren de ouderen niet begrijpen,
en dat de ouderen de jongeren niet kunnen volgen. Maar
op het Kerstfeest gaan zij samen.
Het is toch eigenlijk iets geheimzinnigs, dat Kerstfeest.
Men kan het hele jaar ruzie maken; met Kerstfeest
heerst er vrede.
Vrede
Kan men op deze wereld eigenlijk nog van VREDE
spreken?
Omdat mijn tijd in de middagpauze de laatste tijd zeer
beperkt is, vooral sinds ik deze nieuwe baan heb, snelde
ik tussen de middag, op de eerste dag dat ik deze be
trekking aanvaard had, zomaar een willekeurige gele
genheid binnen. Het was een enigszins muf en ouder
wets cafeetje en nadat ik enkele minuten gewacht had,
kwam de eigenaar tevoorschijn, die vroeg wat de juf
frouw wenste.
De juffrouw zou graag een kop koffie gehad willen
hebben, en even later kan hij met het bestelde.
Hij scheen behoefte te hebben aan een praatje, want
hij trok een stoel bij en zette er zich zuchtend op neer,
wat gepaard ging met een luid protest van het meubel
stuk.
Op een orginele manier opende hij het gesprek „Slecht
weertje, juf
Vervolgens praatte hij over koetjes en kalfjes, en ver
trouwde mij plotseling toe, zonder 'enige overgang
„Het zou allemaal niet zo erg geweest zijn, als mijn
vrouw niet zon kreng was." Wat er nu eigenlijk niet
zo erg geweest zou zijn, was mij niet geheel duidelijk,
maar deze ferme benaming die hij voor zijn echtgenote
bezigde, kon ik zonder moeite begrijpen.
„Ik zal U eens wat vertellen, juf", zei hij, „men wordt
geboren, leeft zijn leven, en sterft."
Heel duidelijk. Tot zover kon ik het allemaal nog best
volgen, maar hij ging verder
„Toch zit er ergens in deze logische gang van zaken
een onregelmatigheid, n.l. je wordt op een keer verliefd
en je gaat trouwen. Kijk, dat is mij ook overkomen.
Ik trouwde met Koos. Maar vanaf de eerste dag is alles
verkeerd gegaan. Als zij „Ja" zei, zei ik „Nee". Dit
werd dan meestal de directe aanleiding tot een echte
lijke vete. Na een tijdje verbood ze me zelfs, om af en
toe eens een avondje alleen uit te gaan. Nu zit ik al
vijfentwintig jaar lang iedere avond bij Koos in de
keuken
Het gesprek vlotte uitstekend, voornamelijk door de niet
aflatende woordenstroom van de waard. Hij wond zich
tenslotte zo op, dat zijn bleke gezicht rood aanliep en
zijn fletse ogen begonnen te vonken.
Gelukkig ben ik altijd in alles de baas gebleven. Ik
zit heus niet bij haar onder de pantoffelal zou u dat
misschien denken. Nee, nee, ik vindt, dat een man het
heft in handen moet houden. Koos is in haar hart een
goed mens, en ik geloof
Wat hij geloofde ben ik niet meer te weten gekomen,
want midden in deze volzin klonk er van achter uit de
keuken een brullende stem die riep„Bertus, afdro
gen en vlug een beetjell"
Hij stond haastig op en rekende snel met me af.
Ik keek de arme man na, die naar zijn dierbare Koos
sukkelde, terwijl hij stamelde „Ja, lieve, ik kom er al
aan, lieve
Toen ik even later langs het keukenraam liep, zag ik
hoezeer hij het heft in handen had
Bij de finale van het songfestival van zondag 26 no
vember j.l. hoorde ik iemand zeggen „Dat aanslepen
van de instrumenten vind ik wel het mooiste..."
Dit, zeer beminde lezers en lezeressen, vind ik betreu
renswaardig. In vergelijk met de muziek is dit natuur
lijk niets, al moet gezegd worden, dat het wisselen zeer
vlot verliep.
Een onbenullige reactie dus.
Doch andere „reacties" bleken niet zo onbenullig. De
grote vraag is „Waren het wel reacties?"
En ieder die voornoemde zondagavond geprobeerd heeft
van een stukje muziek te kunnen genieten, zal weten
wat ik bedoel, n.l. het meer dan onbeschaafde gedrag
van een aantal „grote heren", die meenden, dat een
songfestival er is om hün een plezierige avond te be
zorgen.
5^oe denk jij
over de
Mijne heren, ik ben zo vrij, op te merken, dat deze
mening geheel verkeerd is. Ik zou deze mensen willen
noemen
„RECHT UIT DE KLEI GETROKKEN",
waarmee ik, begrijp me goed, niet het gebied boven de
Maas bedoel. Wie zich zo misdraagt, verdient geen an
dere naam. We zouden natuurlijk ook kunnen zeggen
„NOZEMS", maar die bestaan niet. Er zijn slechts
hufters en overspannen teenagers. Aan U de keuze.
Ik daag iedereen uit, die daar herrie geschopt heeft, om
zelf eens voor een publiek, dat het eenvoudig „ver
rekt" om stil te zijn, een fatsoenlijk stukje muziek te
brengen.
Onmogelijk gewoonweg!
Maar breng dan in het vervolg in elk geval het fatsoen
op, om de personen, die in WAALWIJK iets goeds
willen organiseren en uitvoeren, niet meer op een der
gelijke manier te vernederen.
Op deze wijze komt ONZE STAD op een vreselijk
slecht blaadje te staan.
En nu HULDE.
Deze gebeurtenis trekt vooral onze aandacht, omdat de
betrokken personen van onze leeftijd zijn. Daarom is het
goed, ons af te vragen „Hoe kon zoiets gebeuren, en
hoe zouden deze jongens tot deze daad gekomen zijn?"
De nieuwsbladen noemen de daders gewetenloze schur
ken en monsters, maar iedereen kan zich op een be
paald ogenblik toch wel eens woedend maken, en de
ander ook zoiets dergelijks toewensen. Na enkele
ogenblikken rustig nagedacht te hebben, ziet hij het
belachelijke van de situatie toch wel in. Is hij op dat
moment echter wèl in staat, zijn gedachten in daden om
te zetten, dan gebeuren er de vreselijkste dingen.
Zoiets gebeurde, zoals iedereen wel zal weten, er ook
in Baarn.
De daders moeten zich op een bepaald ogenblik over
iets zodanig opgewonden hebben, dat ze in een moment
van een zekere verstandsverbijstering het slachtoffer
vermoordden.
Iets dergelijks is voor een volwassene onbegrijpelijk,
en zijn hebben er geen benul van, wat er op dat ogen
blik in deze jongens moet hebben omgegaan. Zij kun
nen deze jongens nu achteraf wel van alles naar het
hoofd slingeren, maar het worden er toch geen gang
sters mee. Het waren en het zijn nog steeds heel ge
wone jongens, die niets verschillen van de anderen.
Hun daad is natuurlijk niet goed te praten, maar wie
wordt er beter van, wanneer zij voor een lange tijd uit
de „roulatie" genomen worden? Wie gelooft, dat deze
jongens, wanneer ze nu eens geen veroordeling zouden
krijgen, zoiets nog ooit in hun hoofd zouden halen?
Bovendien zullen ze hun gehele leven nagewezen wor
den als moordenaar.
Voor de Amerikaanse negerjongen Preston Cobb, ver
oordeeld wegens een gruwelijke moord, werden in Ne
derland een miljoen handtekeningen verzameld, voor
clementie. Men kan deze Cobb, gezien de omstandig
heden in Amerika, veel meer verantwoordelijk stellen
voor zijn daad als de jongens uit Baam.
Toch schildert men deze jongen af als een onschuldige
baby in vergelijking met de „moordenaars" uit Baarn.
Waarom ook geen medelijden met hen?
Ten eerste hulde voor de voortreffelijke organisatie en
voor JOS REMIS, die de programma's prachtig aan
elkaar heeft weten te lijmen.
Hulde voor verschillende spelers, die mij echt verbaasd
hebben doen staan over het talent dat ze toonden.
Goede wijn behoeft geen krans, dus maak voor uzelf
maar uit, wat goed en wat minder goed was.
In een van onze volgende nummers willen we eens uii-
gebreid de aandacht besteden aan alle Waalwijkse bands.
Zij zullen stuk voor stuk geïnterviewd worden, en van
ieder hopen we een artikel met foto te brengen.
De adressen van de leiders worden ingewacht bij ons
redactieadres Putstraat 40, Waalwijk.
En met een muzikale poot aan de Waalwijkse jeugd
sluit ik met de hoop, dat onze jeugd er iets van geleerd
zal hebben.
ACHMED.
Hoeveel ellende heerst er niet overal, dat had kunnen
worden voorkomen?
laat ons dit jaar op het Kerstfeest eens bijzonder hier
aan denken.
Bij de opening van het nieuwe TERP-gebouw was ons
redactielid COBAKAtegenwoordig. Het is voorde
Waalwijkse jeugd een hele vooruitgang; verschillende
grotere steden moeten zulk een prachtig gebouw missen
Ook voor de redactie was dit een grote dag.
Het werd ons namelijk welwillend toegestaan, om ook
van dit schitterende bouwwerk gebruik te maken.
De redactie zal binnenkort uitgebreid worden, wat
ook, naar wij hopen, een hoger peil van de kopij m
zich mee zal brengen.
-
{honger in de wereld)
Tweederde van de wereld lijdt honger. Van de vijf sterf
gevallen, zijn er bijna vier het directe of indirecte ge
volg van onvoldoende of slecht voedsel.
Deze weerzinwekkende feiten moeten wij durven onder
de ogen te zien.
Hoe is het mogelijk, dat wij in zulk een grote weelde
leven, terwijl er op het zelfde ogenblik iemand sterft
van honger
Kan ik er iets aan doen?
Waarom vraag je dat aan mij?
Binnenkort verschijnt er huis aan huis een extra editie
van de „WIJ", geheel gewijd aan de zogenaamde
„ACTIE 10 x 10".
Je zult zien dat je er wel degelijk iets aan kunt doen
en waarom we dit aan jouw vragen
TREURWILG.
Korte inhoud van het voorafgaande.
De atoomgeleerde Herald Mac Cornley zit
gevangen in een groot, als laboratorium in
gericht landhuis, waar hij onder toezicht
van een gebrilde bandiet zijn uitvinding
opnieuw moet berekenen, aangezien Jerry,
Herald's assistent, de documenten wist te
vernietigen, voordat ook hij in handen van
de bandieten viel.
Herald veroorzaakt een ontploffing in het lab.
Op het laatste moment had Herald de retort naar de
kostbare apparatuur geworpen, en zich op de grond
laten vallen. De bril, die nergens op gerekend had,
werd door de luchtdruk achterover gesmeten, waar hij
bewusteloos bleef liggen.
Herald rende naar de deur, doch deze was gesloten.
Zonder aarzelen liep hij op de bewusteloze bandiet toe,
ontwapende hem, en nam de sleutelbos uit zijn zak.
Hij moest vlug zijn, de gehele kamer stond in lichter
laaie.
Na enkele vergeefse pogingen, kreeg hij de deur toch
open, en het volgende ogenblik rende hij over de gang
in de richting waar hij de hal vermoedde, want onge
twijfeld bevond zich hier de ingang naar de kelder,
waar Jerry opgesloten zat.
Hij had goed geraden, en vond zonder moeite de kel
dertrap.
Onder aangekomen, bemerkte hij, dat ër een lange
donkere gang was, die hij in gestrekte draf af begon te
lopen. Een andere gang kruiste de zijne. Hij liep steeds
verder, tot hij tot de ontstellende ontdekking kwam, in
een hopeloos doolhof verzeild te zijn geraakt. Zijn
sigarettenaansteker doofde plotseling, en Herald stond
in het donker.
Een ogenblik rustte hij.
Opeens meende hij ergens gerucht te horen.
Luisterend rekte hij de hals.
Dan verscheurde een ijselijke kreet de stilte, een kreet
van een jonge vrouw in doodsangst.
Herald sidderde. Het zweet brak hem uit. Aarzelend
deed hij een stap in de richting waarvan het geluid
gekomen was, doch hijgend bleef hij weer staan, toen
een mannenstem met een waanzinnige lach riep „Haha,
dokter Bird, U wilt dus niet zeggen, wat hiervan de
oplossing is? Haha, we zullen U het vuur eens aan de
schenen leggen, hahaha..."
Een ogenblik was het weer stil, doch plotseling begon
de vrouw weer te gillen. Herald aarzelde niet langer,
en liep zo snel de duisternis toeliet in de richting van
het geluid; de revolver die hij van de gebrilde bandiet
afgepakt had, in de vuist.
Hij voelde langs de wand een knop, en terwijl hij deze
aftastte, gleed plotseling een deel van de wand opzij,
en op het zelfde ogenblik baadde alles in het licht.
Herald knipperde heftig met zijn ogen, en hield drei
gend de revolver naar binnen en riep
„Handen omhoog".
Toen zijn ogen wat aan het licht gewend waren, zag hij
een knappe vrouw, vastgebonden op een stoel.
Een man, met breedomrande bril stond naast haar met
een witgloieiende staaf ijzer in zijn hand. Fonkelend
keek hij in de loop van de revolver.
Tot zijn ontsteltenis herkende Herald in deze persoon,
zijn beruchte bewaker, die hij een uur geleden bewus
teloos in het brandende vertrek had achtergelaten.
„Hoe komt U hier?"
De bril antwoordde niet, doch bleef Herald aankijken,
bleef hem aankijken, tot de geleerde besefte, gehypno
tiseerd te zullen worden.
Wanhopig vocht hij, dreigde met de revolver, maar was
niet bij machte te schieten.
Dan gleed hij weg in een diepe droomloze slaap...
(abonnee)
j|
ilij
8 december 1961
1e jaargang no. 4
Buiten verantwoordelijkheid der redactie van ,.De Echo van het Zuiden"
Blad vóór
en dóór de jeugd
(door Ine van Heesch)
Recht uit de klei getrokken
MOORD IN BAARN
c. g. s.
i i -[i !i
r: ir I. I "1 r 1 tl V
l >5 lp??
