1
1
1
1
1
UI
9APEGAAI VOOR HET GERECHT
cJ-an ^kCjeld
ALLEEN VOOR HOCKEYLIEFHEBBERS
LET - BALLET- BALLET- BALLET- BA
nodeverschijnsel werd onsterfelijk
the black devils terug
het begon op een schoolfuifje
DAT DEENSE DUO
r
zaterdag Sn gemeenschapshuis
zaterdag
DUIVELSE
KAARTEN
TE
KOOP
Indianen waren zo gek nog niet
HOOFDREDACTEUR:
Lamb. F. van Beers
REDACTIERAAD:
Hans Brokx
Gerard van Esch
Ine van Heesch
Ad van Liempt
Fred Meij
Ben Ouwerkerk
René van Montagne
Marcelle Romar
TWEEDE JAARGANG NO. 15
blad
vóór en dóór de jeugd
20 JULI 1962
VERSCHIJNT ELKE VEERTIEN DAGEN
REDACTIE-ADRES:
Waalwijk.
Putstraat 40,
TELEFOON:
04160 - 3698
BANKIER:
A'damsche Bank,
Waalwijk.
(Van een onzer verslaggevers).
'oen ik kort geleden een vriend van mij in Oost-
\uitsland bezocht, trof ik hem in een hevige staat
in opwinding aan. „Denk eens in"zei hij, „morgen
ioet ik voorkomen. Je weet toch, dat mijn papegaai
eeds roept: „Weg met de SED!" Onlangs kwam een
cretaris van de „Socialistische Eenheidspartij", die
ie over wilde halen lid van die club te worden. Nau-
telijks echter had hij zijn mond geopend, of Lorre
ep: „Weg met de SED?" Je kan je zeker wel voor
ellen wat er gebeurde. Ik beweerde natuurlijk dat de
cretaris zich vergist moest hebben, maar desondanks
erden we, Lorre en ik, aangeklaagd wegenssa-
tage. Morgen vindt de zitting plaats, 'en ik weet ze-
r dat Lorre er die saboterende woorden zal herha-
r»
Kan het dier dan niet gewoon van te voren dood-
an?"
Daar heb ik al aan gedacht, maar het gerecht heeft
eds uitdrukkelijk gezegd dat een plotseling overlij-
zn van de vogel als schuldbekentenis zal gelden".
Dan rest er slechts één oplossing", zei ik nadenkend,
je moet de papegaai met iemand ruilen!"
ja", riep mijn vriend verheugd uit, „dat is een schit-
end idee. Onze dominee heeft een papegaai die spre-
d op mijn Lorre lijkt
volgende dag was de rechtszaal tot op de laatste
laats bezet. Niemand wilde die sensatie voorbij laten
aan. Een papegaai die „Weg met de SED" roept,
oort men nu ook niet elke dag.
lp de beklaagdenbank zat mijn vriend en naast hem
ond de kooi met de papegaai, streng bewaakt door
vee vopo's. De rechter sprak met de papegaai en pro-
zerde hem de saboterende woorden te ontlokken,
laar de vogel zweeg in alle talen. De toehoorders wer-
zn onrustig in de zaal. Toen deed de rechter iets ver
rukkelijks. Hij ging voor de kooi staan en zei lang-
lam en duidelijk: „Weg met de SED!" Maar ook deze
oging liet de vogel koud. Opeens stond de officier
n justitie op, liep naar de beklaagdenbank en zei tot
rechter: Pardonedelachtbare, staat u mij toe, dat
het eens probeer". Hij zette zich breeduit voor de
■)gel en schreeuwde met overslaande stem: „Weg met
SED!" Maar de papegaai zweeg. Enkele toehoor -
rs meenden een kleine glimlach rond de snavel van
vogel te zien verschijnen, maar met zekerheid durf
de niemand dit te beweren. De rechter zag reeds zijn
mooie proces in gedachten mislukken, maar op dit
ogenblik kwam men hem onverwachts te hulp. De op
passers in de zaal, de politieagenten, de getuigen en
ten slotte de gehele menigte verdrong zich rond de kooi
en riepen „Weg met de SED! Weg met de SED!" De
vogel bleef zwijgen. Toen
deed de rechter een laatste
poging. „Niet allemaal door
elkaarriep hij, „laten we
het in koor proberen. Ik tel:
een, tivee, drie!" en in koor
schalde de kreet door de
zaal: „Weg met de SED!"
Deze eensgezinde bekente
nis scheen de papegaai te
bevallen. Hij spreidde de
vleugels uit, stak zijn kop
door het gaas en kraste:
„De Heer verhore uw gebe
den, amen!"
Het is een indrukwekkende rij platen, die deze
kleine artiesten in een tijdsbestek van enkele ja
ren op de markt hebben gebracht. Het ene sukses
volgde op het andere alsof het de gewoonste zaak
van de wereld was. Ze speelden in de Duitse show-
buisiness en dwongen door hun optreden in ver
schillende Duitse films een ieders respect en waar
dering af. Hun sukses groeide met de regelmaat
van de klok.
Het was allemaal zo eenvoudig begonnen. Op een
schoolfuifje leerden Jan en Kjeld elkaar „kennen" en
nadat zij enkele banjonummers ten beste gegeven had
den, besloten zij samen te gaan werken in de muziek.
Het duurde niet lang of ze werden door de platenmaat
schappij CNR, die reeds enige tijd naar jong talent
zocht, ontdekt. Zij bleken een goede keuze gedaan te
hebben. Het ene sukses van dit jonge tweetal volgde
op het andere. Er scheen geen einde te komen aan de
reeks fopresultaten met oude songs. Niet alleen in De
nemarken, Noorwegen, Zweden en Duitsland boeiden
zij de muziekminnende teenager, maar ook in ons land
begonnen zij steeds meer te imponeren. Op ontelbare
songfestivals veroverden zij de eerste prijzen en ver
scheidene malen werden zij op het Schlagerfestival van
Radio Luxemburg met de bronzen leeuw onderschei
den. Zij speelden in maar liefst twaalf films, waaron
der de bekende kleurenfilm „O sole mio" met de po
pulaire sterren Vico Torriani, Robbejaar, Rex Gildo en
Tommy Kent.
En om maar enkele van hun grootste toppers te noe
men: Banjo Boy, ltsi BitsiI can't give you, When
the Saints, Tiger Rag, Yes Sir, that's my Baby, Man
kann triiumen was man will, en vele anderen, die best
het beluisteren waard zijn. In Nederland traden zij ook
reeds verscheidene malen op, o.a. begin 1960 tijdens
AVRO's weekend-show samen met Annelies de Graaf.
Ook op het teenagerfestival in Blokker ontbraken de
„Banjo Boys" vorig jaar niet. Ze zijn lang niet goed
koop, dat Deense duo Jan en Kjeld. De organisatoren
van het vierde Internationaal Brabants songfestival, dat
AI kan een hockeyliefhebber nog zo trots op dit gege
ven zijn, de oorsprong van deze sport in de vorm als
wij die kennen, dient toch niet zo ver terug in de ge
schiedenis gezocht te worden, al is een ouderdom van
ruim 2000 jaar niets teveel gezegd. Men neemt aan
dat die sport, die wij tegenwoordig „hockey" noemen
afkomstig is van de Indianen, waarvan vrij aanneme
lijk bewezen is, dat zij een spel kenden met ongeveer
dezelfde kenmerken als het hedendaagse hockey. De
bal bestond uit een mengsel gemalen hout en buffel-
Op de evenaar dansen de mensen anders dan op de
zuidpool. De Eskimo's op de noordpool dansen
weer anders dan de Indianen in Amerika, die op
hun beurt weer geheel anders dansen dan de Afri
kaanse negers.
Er zijn ernstige en vrolijke, wilde en rustige dan
sen, krachtige 'en sierlijke. Er is evenveel verschil
tussen de dansen der verschillende volkeren, als er
verschil is tussen de volkeren zelf. En een van de
ze dansen, de dans die misschien over de gehele
wereld de meeste aanhangers heeft, is wel het
BALLET.
oorsprong van het ballet moet gezocht worden dui-
nden jaren geleden toen de mensen door middel van
dans de geesten mild probeerden te stemmen om be-
alde gunsten van hen te verkrijgen. Wanneer het een
dlang niet regende, werd er een dans uitgevoerd ter
van de god die heerste over het hemelwater, opdat
ten spoedigste regen op de droge velden zou laten
erstromen. Wanneer de oogst dreigde te mislukken,
erdefi dansen ondernomen om hém, die heerste over
uitgestrekte akkers te bewegen alsnog het ongeluk te
)en keren
sn volgende stap tot het hedendaagse ballet was het
oment waarop de dansers iets in hun kunst uit gingen
•elden. Helden werden geëerd door dansen, waarin
hun heldendaden waren uitgebeeld; verhalen en
rookjes werden op bijbehorende muziek gedanst,
oral van de oude Grieken en Egyptenaren is bekend
zij dikwijls grootse dansen opvoerden, die veel met
s huidige ballet gemeen hadden.
iar de kunst die wij tegenwoordig „ballet" noemen,
'eg eigenlijk ,pas rond het begin van de zestiende
iw de stoot. Italië werd het geboorteland van het
Iet, hoewel het later vooral de Fransen waren, die
een roemrijke toekomst bereidden. Tientalle ko
gen en graven zagen de dans als 't voornaamste
arvoor zij regeerden. Er werden aan het hof grote
s en vertoningen gehouden, die men „ballets" noem
bar het Italiaanse „balletto".
i bekend balletmuziekschrijver uit die tijd was Lully,
als eerste de candidaten voor zijn opvoeringen se-
tieerde, zodat het ballet reeds snel een kunst werd,
e niet meer door de eerste de beste, die zin had in
o bijverdienste, beoefend kon worden. Ook was hij
het, die voor het eerst weer vrouwen op het toneel
bracht; voorheen dansten slechts mannen.
Het ballet ontwikkelde zich meer en meer. Deze dans,
die een tijdlang een modeverschijnsel leek, werd even
als de opera, die heel dicht bij deze kunst staat, on
sterfelijk.
haar en werd door een stuk hertehuid bijeengehouden.
Men noemde het spel „chinney" en het werd bij
de Sioux slechts dan toegestaan, wanneer een omge
bogen herdersstaf gebruikt werd.
De Noorse volkenkundige Nordenskjöld vertelt in een
beschouwing over het Zuid-Amerikaanse Gran Chaco
van een stokspel bij de daar woonachtige Chirringuno-
indianen. Men speelde het spel niet zoals wij het nu
spelen, maar men probeerde de bal in de lucht te slaan.
Het ging er niet bepaald zachtzinnig aan toe; menige
klap werd uitgedeeld, en niet altijd op de bal.
Voor het eerst horen we in Europa weer iets over het
hockeyspel in de zestiende en zeventiende eeuw. In
Nederland werd het toentertijd op de bevroren ijs
vlakten gespeeld. Men noemde het „bandy" en werd
op de schaats beoefend. Men zou dit de voorloper van
het ijshockey kunnen noemen.
Omstreeks dezelfde tijd werd ook in Bretagne de hoc-
keysport beoefend. De naam van de stok zou vroeger
in het Frans „le hocket" geweest zijn; men hoeft
maar weinig fantasie te bezitten om hier verband te
leggen. En zoals met alle sporten, komt men ook nu
weer in Engeland terecht, waar het moderne hockey
ontstond. Men speelde het op de scholen, men speelde
het overal. Binnen de kortst mogelijke tijd werd het
een algemene sport.
De spelregels van het moderne hockey dateren van het
jaar 1852 en komen van de Harrowschool. Tot 1883
was deze sport nog behoorlijk ruw; daarna werd het
door bijvoeging van spelregels een „kalme" sport.
Hét land van de hockeysport is steeds India gebleven.
Nergens vindt men zulk een volmaakte sticktechniek,
zulk een lenigheid en zulk een behendigheid. De beste
spelers die men ooit in India heeft gekend is Dhyan
Chand, samen met zijn broer Roop Chand. Momen
teel telt India een dikke twee miljoen hockeyspelers,
verdeeld over drieduizend clubs, met het hoogste or
gaan de Hockeyfederatie te Bombay.
BEN OUWERKERK
onlangs in Oisterwijk gehouden werd, moesten maar
liefst drieduizend gulden voor hen neertellen, die ook
nu weer hun laatste tophit „Zwei Kleine Italiener" met
sukses lanceerden in de grote zaal van de Koninklijke
Lederfabriek.
„Maar, ze waren het waard", was een ieders opinie,
waar wij het roerend mee eens zijn. Die Jan en Kjeld
zijn het waard vanwege hun spontaniteit, vaart en rith-
me. In hun klasse zijn zij niet te evenaren.
GERARD VAN ESCH.
Een dezer dagen bezochten wij
Black Devils" in Tilburg, naar
ten her en der in Waalwijk en
gen ter plaatse figuurlijk en
waardeloze gejengel, dat dit
gen, is zij in betrekkelijk korte
ren van voortreffelijke dans-,
een repetitie-avond van „The
aanleiding van hun raambiljet
omgeving verspreid. We sïoe-
letterlijk achterover. Van het
orkest vroeger placht te bren-
tijd gekomen tot het presente-
amusements- en rockmuziek.
Namen als Nijinski, Anna Pavlova, La Argentina, Mary
Wigman e.a. zullen voor velen geen onbekende klank
hebben. En wie kent niet de hedendaagse Amerikaanse
beroemdheden op dit gebied: Martha Graham en Doris
Humphrey?
- ZON -
Het was tijdens de zomervacantie van
het jaar 1960, toen een groepje Til-
burgse schoolkameraden de koppen
bij elkaar staken en gezamenlijk tot
de conclusie kwamen, dat Tilburg
minstens één band te weinig bezat.
Dit euvel diende ten spoedigste op
gelost te worden, dus wat lag er meer
voor de hand dan zelf het initiatief
te nemen, en die irriterende lege
plaats in bezit te nemen? Het was een
gewichtig moment en de natuur hield
dan ook haar adem in. Met algemene
stemmen werd de pasgeborene The
Black Devils" genoemd, na eerst
„The Red Devilsin de mond geno
men te hebben.
Er werd bij wijze van spreken dag en
nacht geoefend en aan elk songfesti
val deelgenomen. Zij brachten voor
namelijk rockmuziek, omdat die toen
tertijd het meest gevraagd werd.
Maar, het valt niet te ontkennen, van
muziek hadden ze lange tijd beslist
geen kaas gegeten, tot op zekere dag
een dikke punt achter de rock gezet
werd, en aan een geheel nieuw reper-
toir begonnen, bestaande uit voorna
melijk goede dans- en amusements
muziek. Ze brengen momenteel nóg
wel rock, maar het overheerst sinds
enige tijd niet meer hun gehele wezen,
wat misschien de oorzaak is van hun
toenemend sukses.
De bezetting is:
Ed Becrens (zanger), Jan Tooten
(solo), Stan van Elten (saxofoon en
begeleiding), Wim Winnubst (bege
leiding en piano), Desire Brevet (bas
gitaar) en Kees v. Berkel (slagwerk).
Zij deelden ons bovendien nog mee,
dat de entreeprijs zaterdag gesteld is
op één gulden, en dat er diverse
briefkaarten a één kwartje gekocht
kunnen worden.
HANS BROKX
ONLANGS KWAM IN ATHENE BIJ OPGRAVINGEN EEN FRAAIE VAAS TE VOORSCHIJN, DIE VOL
GENS DESKUNDIGEN EEN KLEINE 7000 JAAR OUD MOEST ZIJN. OP DIE VAAS WAS EEN HOCKEY-
SCÈNE AFGEBEELD, VOORSTELLENDE TWEE JONGENS TEGENOVER ELKAAR MET GEKRUISTE
STICKS MET DAARTUSEN EEN KLEINE BAL DE BULLY.
De cliché's ven beide foto's in deze
uitgave werden door de NIFUWE
TILBURSE COURANT ter beschik-
king geste'd.
