I I
brief aan1
Ieen ïncbter
I
m.
QQ
TWEEDE JAARGANG NO. 25
7 DECEMBER 1962
blad vóór en dóór de jeugd
VERSCHIJNT ELKE VEERTIEN DAGEN
Let op de
volgende
editie
door Ben Ouwerkerk
(slot)
Real Madrid boekte een nieuw recetterecord: 135.000 toeschouwers be
taalden de totaalsom van bijna 600.000 gulden, ofschoon het duel Real-
Manchester United (3-1) de eerste wedstrijd in Eurovisieverband was.
HOOFDREDACTEUR:
Lamb. F. van Beers
REDACTIERAAD:
Hans Brokx
Gerard van Esch
Ine van Heesch
Ad van Liempt
Fred Meij
Ben Ouwerkerk
René van Montagne
Marcelle Romar
WTO
RED ACTIE-ADRES;
Waalwijk.
Putstraat 40,
TELEFOON:
04100 - 3698
BANKIER;
A'damsche Bank,
Waalwijk.
Reeds jarenlang huppelde ik ijverig mee in
diverse danslokalen, sociëteiten, instuiven,
zelfs bars. Maar opeens moest het er dan
toch maar weer eens van komen. Ik zou ein
delijk een dansschool toestaan, mij1 hun les
rooster op een manier bij te brengen, die
straks door elke buitenstaander beslist „uit
stekend" zal moeten worden genoemd, of
schoon ik er van bet begin af aan van op de
hoogte was, dat ik noch de eerste, noch de
enige zou zijn, die als een schip op stormach
tige golven de parketvloer zou moeten leren
bevaren, leren belaveren. Ik had weliswaar
vroeger, op mijn twaalfde levensjaar om pre
cies te zijn, reeds enkele lessen genomen,
maar hiervan heb ik nimmer ook maar het
geringste profijt kunnen trekken, 't Is de
schuld van de Federatie van Dansprofessoren,
of hoe die kerels zich ook mogen noemen, die
elke week de koppen bij elkaar steken om
uit te pluizen hoe zij de dingen ingewikkelder
kunnen maken. Ten koste van veel zweet
druppeltjes en geld werd mij op voornoemde
leeftijd namelijk geleerd om met een hoela
hoep te hoela-hoepen. Daarbij moest mijn rug
volkomen recht blijven en een elegante, doch
sierlijke houding aannemen. Het lijkt gek, dat
ze dat op een dansles leren, maar ik zweer
u dat het op de rooster stond. Nu, het mag
gezegd worden, ging het hoela-hoepen mij bij
zonder goed af. Ik was om het zomaar eens
te noemen, de ster van de dansles. Doch lang
voor ik de kans kreeg mijn hoela-vaardigheid
in het publiek te tonen, lang voordat massa's
meisjes door mijn hoepla-kunst in vervoering
zouden worden gebracht, besloot de Federatie
van Dansprofessoren, dat de Hoela-hoep-fox
trot volkomen uit de tijd was, en de rok-en-rol
modern. Ik vind die veranderingen, neem me
niet kwalijk, verdraaid lastig. Ik zou nog
steeds prachtig met de hoela-hoep kunnen
goochelen, maar dat wordt tegenwoordig niet
meer gedaan. De mensen zouden eenvoudig
niet weten, waar ik heen wilde. Met andere
woorden, alle tijd en geld en moeite die ik
aan de Zweefpas-van-de-hoela-hoep, of hoe hij
ook gedoopt mocht zijn, gespendeerd heb, is
gewoon weggegooid. Gelukkig heb ik me
nooit laten verleiden om ook aan de Gooi-en-
smijt-pas-van-de-rok-en-rol te gaan doen, zo
als een kennis van mij, die momenteel vindt
dat dansen een doodzonde is. Hij heeft het
vooral op de Gooi-en-smijt-pas begrëpen. En
ik weet precies waarom. Ik wed dat hij als
een paard gewerkt heeft om in vijftien lessen
en dertig gulden die gooi- en smijterij te le
ren; en net toen zijn dansleraar hem had ver
teld, dat hij nu eindelijk in het openbaar aan
de gang kon, kwam die Federatie van Dans
professoren met de Twist op de proppen. En
wat kon die kennis van me doen? Tegen de
muur gaan leunen, net als de andere lijders
aan hondsdolheid en net doen of hij niet van
dansen hield. Neen, ik wachtte geduldig op
betere tijden, welke, zo meende ik, op het
ogenblik waren aangebroken, al hing er een
dreigende Madison-wolk.
De eerste les was buitengewoon opwindend;
ik was dan ook zeer voldaan, zij was dan ook
zeer voldaan, de schoenwinkelier was dan ook
zeer voldaan. Maar gelukkig was niet ik al
leen dit 17-donderdag-avonden-avontuur in
gegaan. Een mijner rechterhanden was steeds
trouw aan mijn zijde om mij onder alle om
standigheden geestelijke en wereldlijke bij
stand te verlenen. Zo maakte hij me er op 'n
zekere donderdag op attent, dat een bepaalde
dame, laten we haar Isabella noemen, hem
uitermate geschikt leek, om als wedstrijdob
ject tussen hem en mij te laten fungeren. De
spelregel was als volgt. Degene die het minst
Isabella's danspartner is geweest, gerekend
over een groot aantal weken, is de verliezende
partij. De wedstrijd was bijzonder spannend.
Om de beurt waren we aan de verliezende
hand, doch plotseling kreeg Isabella in de ga
ten wat er met die twee, die zij telkens in
haar hand had, aan de hand was. En zij riep
een harer familieleden te hulp, om haar te
komen ontzetten. Het slot was, dat wij, onze
goede naam en reputatie in acht nemende,
van verdere dansjes in wedstrijd-verband
moesten afzien. Dit besluit viel tijdens les
negen om precies twaalf minuten na half tien,
daar op dat ogenblik Isabella's familie de zaal
kwam binnengestroomd om haar te bescher
men. Binnen enkele ogenblikken, waren er
koude gezichten, zo ver het oog reikte.
Gelukkig had de heer Leenders, docent van
Dansschool Leenders te Den Bosch, lid van de
Federatie van Dansprofessoren, dol op boe-
renkost in het algemeen en erwtensoep in het
bijzonder, niets in de gaten. Of deed hij maar
zo? Hij wilde vroeger immers toneelspeler
worden! Veel tijd om hierover na te denken
kreeg ik jammer genoeg niet, want het plaatje
Man from Madrid werd op de draaitafel ge
legd, en voor dit dansje had ik beslist rhijn
volle concentratie nodig. Doch toen de mars
I used to love you, inzette, en terwijl profes
sor Leenders op de grote opvoedkundige waar
de van het nemen van dansles wees, gebaarde
hij, dat ik maar weer eens van dame moest
wisselen. Hij leidde mij bij toeval naar
Isabella. Was het wel toeval? Je weet immers
nooit, wat je hebt aan mensen die hun hart
aan de toneelkunst hebben verpand!! Zag ik
niet een lachend, twinkelend lichtje in zijn
ogen?
Ik liet mij echter niet kennen, ging naar haar
toe, nam mijn hoed of en maakte een kleine,
correcte, doch koele buiging.
Ere wie ere toekomt. Zij had immers gewon
nen
EUROPA - CUP
In 't derde jaar eiste Manchester United
een bedrag van maar liefst 18.000 gulden
schadevergoeding van de Tsjechische kam
pioen Dukla, omdat de wedstrijd door de
dood van een hooggeplaatste Tsjechische
staatsman niet door kon gaan.
De vierde eindstrijd om de Europa-cup
ging evenals de eerste tussen Real-Madrid
en Stade de Reims, met als enig verschil,
dat Kopa deze keer in het wit van Real
gekleed was. Di Stefano won in enkele
weken ruim 35.000 gulden in een Spaanse
loterij, ongeveer duizend gulden in 't Ca
sino van Baden-Baden, en om niet te ver
geten 7.500 gulden als premie voor de
overwinning (2 - 0)) op Reims. Zo werden
in Istan twintig schapen geofferd, opdat de
Turkse kampioen Feuerbahce toch maar de
beslissingswedstrijd tegen Nice zouden win
nen. Het hielp niet, want met 5-0 moes
ten zij er aan geloven.
Een Belgische manager bood Jeunesse
d'Esch uit Luxemburg 60.000 gulden aan,
indien de Luxemburgers de thuiswedstrijd
tegen Real Madrid op Belgisch grondgebied
ivilden spelen. Jeunesse d'Esch weigerde
echter.
In de wedstrijd Real Madrid - Nice (4 - 0)
sprong de rechtsbuiten van Nice, de Argen
tijn De Bourgoing, na een aan Real toe
gekende strafschop, op de rug van de Por
tugese scheidsrechter Gouveia. Hij werd
van het veld gestuurd.
In de kleedkamer van Glasgow Rangers
draaide wekenlang de Nederlandse speel
film Sittardia - Sparta, starring Tonny van
Ede. Van het vliegveld Zestienhoven ver
trokken 25 chartervliegtuigen met suppor
ters voor het derde duel tussen de Rangers
en Sparta te Londen.
In een hotel te Genève veroorzaakte de
charmante mejuffrouw Monique Vero een
nog veel grotere explosie door reeds in de
achtste finales achter elkaar de briefjes van
Real Madrid en FC Barcelona's werelds
grootste rivalen, maar ook Europa's sterk
ste clubs uit de bus te trekken.
Nooit twijfelde er meer iemand aan de op
rechtheid bij het loten.
In de finale Benfica - Barcelona speelde
de Portugees Coluna 82 minuten met een
gebroken neusbeen. In Rotterdam zorgde
Feijenoord voor een fantastische klanten
binding met formidabel voetbal tegen IFK
Göteborg (8 - 2) en Tottenham Hotspur
(1-3). En dan als laatste de finale Real
Madrid - Benfica (3 - 5), welke voor een
ongekende sensatie zorgde. Voor 't eerst
in de geschiedenis werd Real namelijk in
de finale verslagen. En dit alleen door het
uithoudingsvermogen, niet door de tech
niek, van de tegenpartij. Want hoewel zij
door Anderlecht zijn uitgeschakeld, beho
ren zij momenteel nog steeds tot de beste
technische ploegen van Europa. En al is
de verkoop van Luiz del Sol een gevoelige
klap geweest, de nieuwe aankopen (Evaris-
to, Suarez 'en Goyvaerts) zullen Real beslist
tot nieuwe bloei brengen.
Volgens sommige mensen ben ik een nozem. Dat be
tekent, dat velen denken dat ik eigenlijk niet veel
meer ben dan een dier. Dus alleen maar genotzuch
tig, bandeloos, onverschillig en nog wat van al dat
fraais, waar de moralisten dat onsterfelijk ras
geen raad mee weten. Wat mij betreft mogen zij
hun meningen omtrent mij behouden, zorgvuldig
koesteren, en er mee naar de hel marcheren. Het
raakt mij niet.
Maar jij, dichter, wat wil jij van mij? Wil je mij iets
geven? Of wil je iets van mij wegnemen? Wil je ro
ven of schenken? Als je wilt roven, beroof mij dan
van mijn laatste illusies. Als je wilt schenken, geef
me dan iets wat ik hebben wil. Begrijp mij goed: ik
vraag niet om een aalmoes. En dring mij ook niets
op van al datgene waar ik reeds teveel van kreeg
en waar ik niets meer van hebben wil. O ja, je wilt
weten waarom ik geen gedichten schrijf? Dat is een
voudig, omdat ik niets te zeggen heb, net zo min als
jij. Je doet wel alsof je iets te zeggen hebt, maar dat
is slechts een pose, je bent een poseur.
Je verveelt me, telkens als je komt aandragen met
steeds dezelfde flauwiteiten en zoetsappigheden.
Je verveelt me, telkens als je komt leuren met je
zelfbeklagjes, je minderwaardigheidscomplexjes, je
lichtgeraaktheidjes, je builen en je gekneusheidjes.
Slechts met de grootste moeite kan ik mijn hoonge
lach bedwingen, telkens als ik je droevig geschrei
hand in hand moet aanhoren. Je bent een huile
balk, dichter, en een loze rimbam producent boven
dien.
Ik verveel mij en dacht dat jij mijn verveling zou
kunnen opheffen. Je wist echter niet beter te doen
dan mij een handvol flauwekul te presenteren.
Eerst dacht ik dat je een grappenmaker was, een
clown met een betraand gezicht. Nu weet ik dat je
veel minder bent. Een charlatan.
Toen je mij zag, haalde je diep adem. Alsof je een
gloeiende volzin zou gaan uitspreken. Ik had mij
willen branden aan de woorden die je beloofde. Maar
je woorden waren zo koud als de inkt waar je ze
mee opschreef. En bovendien begon je al heel spoe
dig te stotteren. Of je barstte eensklaps los in een
imbeciel gestamel, of in een jawel hoor droe
vig gesnik. Wat moet ik beginnen met jouw dorre
tranen, dichter? Weet je dichter, je moet mij eerst
eens mijn illusies ontnemen. Ik weet dat ze vals zijn,
daarom wil ik dat je er mij van zult beroven. En dan
dichter, wil ik dat je mij iets vertelt waarin ik kan
geloven. Let wel: ik wil geen oudbakkenheden, daar
heeft men mij mijn hele leven al mee volgestopt. Ik
lust geen oude rotzooi meer en wordt misselijk van
jouw afgezaagd spul.
Ik daag je uit, dichter; vertel mij eens iets nieuws
als je kunt, desnoods een sprookje.
K. WOUTERS
