FEIJENOORD- REIMS T.V. Leerstanzers RENTE DE KLOOF Jos v. d. Wouw Zn. Verdonk's schoenmakerij 4. DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 11 MAART 1963 4 ■VI USA Autobedrijf VERPLEEGSTERS- EN ZIEKENHUISKLEDING BETONTEGELS H. Rijken en Co. inboedel prachtig beeld 43 cm. z.g.a.n. Tel. 070 - 725793 BONTMANTELS Majestic n.v. Dameshakjes Abonneert U op dit blad Met grote vreugde en dank baarheid geven wij kennis van de geboorte van een dochter en zusje MARISA CORNELIA i WÉi'iiiMi i ns E. Nijkamp M. Nijkamp-Rutten Mieke Berdien Geert Varese (Italië) 4 maart 1963 WOENSDAG 13 MAART a.s. naar de voetbalwedstrijd te ROTTERDAM Per persoon 4.75 A. MULDERS-SARS Stationsstraat 97 - Waalwijk Telefoon 2051 SINDS 1900 Koestraat 152 - TILBURG Tel. 04250-22830 0.38 per stuk SLOOPHOUTHANDEL Ie Zeine 4 Waalwijk Telefoon 04160 - 3674 Wegens vertrek naar elders: Te KOOP AANGEBODEN Te bevragen St. Antoniusstraat 19 G Waalwijk TE KOOP: KEES VAN DE VEN Nieuwlandstraat 3 TILBURG Telef. 04250 - 26617 Reparaties Omwerkingen Garneringen GEVRAAGD Hoog loon voor vaklieden. Nieuwbouw-woningen be schikbaar. Hellevoetsluis, tel. 01883-2234 klaar terwijl U wacht. Alléén Hoekeinde 12 - Waalwijk M-0ÊÈÉ DUBBELE RENTE r NU C0-0P GEZINS OBLIGATIES MET DUBBELE SMARRENTE (7%) Elke huisvrouw wordt door CO-OP in staat gesteld om obligatie houdster te worden. Om een profijtelijke, begerenswaardige CO-OP Gezinsobligatie te krijgen/Opeen Gezinsobligatie keert CO-OP elk jaar 7% rente uit. Zeven procent rente betekent minstens 2 x zoveel rente als u gewoonlijk voor uw spaargeld krijgt. Zo laat CO-OP de huisvrouw delen in de algemene wel vaart. Eerlijk en royaal. Zó gemakkelijk wordt u obiigatiehoudster Bij elke volle gulden die u in een CO-OP winkel besteedt, kunt u een obligatiezegel van tien cent kopen. Die obligatiezegel plakt u in een Spaarboekje. Zo'n Spaar boekje ligt in elke CÖ-OP winkel gratis voor u klaar. Voor een vol Spaarboekje (met 500 zegels) verstrekt de CO-OP u een 7% Gezinsobligatie van f 50.-. Of, als u wilt, direct 52.-. Zó gemakkelijk spaart u Het moderne CO-OP bedrijf met zijn eigen fabrieken, zijn eigen winkels, zelfbedieningszaken en supermarkten geeft u altijd méér aan kwaliteit tegen lagere prijzen. U bespaart bij de CO-OP méér dan 10 cent per gulden. Daarom is 't zo gemakkelijk voor u in 't bezit te komen van een 7% Gezinsobligatie. U spaart bij de CO-OP ongemerkt! CO-OP LAAT U DELEN IN DE WELVAART! FEUILLETON van „De Echo van het Zuiden" ROMAN VAN EEN KANTOORBEDIENDE door Jan van Maasdorp 29 Als mijn zuster Dora, nu Dolly le Blance, dit te weten komt, is ze stinkend jaloers op ons. Daar haalt boy zijn Franse naam niet bij". Hoewel Nora ook wel moest lachen, zei ze lakoniek „Nee hoor, dat van die stijve deftige buren in Den Haag is maar kletspraat van Rotterdammers. Wat zeg je nu wel?" „Tja," gaf hij toe, maar het is dan ook wel kasueel, dat nou juist zo'n adellijk stel daar vlak naast ons woont." „Nou", vond Nora, „ik vind 't maar griezelig, zulke buren naast je te hebben." Ongetwijfeld meende Hansje dat hij een sprookjesprins was als hij alleen in de grote tuin was. In zijn kinderziel waren de afmetingen on eindig. Tegenover zijn moeder ont hulde hij allerlei geheimen, hem toevertrouwd door de vele bloe men. Nora luisterde welwillend naar zijn fantastische vertellingen en dacht heimelijk „Hij is precies als zijn vader." De knaap was steeds op zoek naar ontdekkingen. Als Hansje in de tuin met zijn neus naar het huis gekeerd stond, kon hij zien, dat aan zijn linker hand, dus ter rechterzijde van hun huis, een dame woonde, die zich weliswaar zelden vertoonde aan de achterwereld, doch wanneer ze zulks deed dan ook de volle aan dacht van Hansje had. Het huis, rechts vanuit de gezichtshoek van Hansje, was onbewoond; vandaar, dat hij in die richting geen belang stelling toonde. Maar links woonde een dame, die wel eens voor het open raam zat wanneer ze haar na gels manicuurde. Alle pogingen van Hansje evenwel om eens ken nis te maken met de dame, die tot zijn stille bevreemding niet één maal het zwaaien van zijn handje had beantwoord, bleven zonder uit werking. Dit nu scheen Hansje te verdrieten, zodat hij de dame eens, terwijl ze weer voor het geopende venster was gezeten om zich aan haar make-up te wijden, heel fa miliair toeriep: „Dag tante!" En daar „tante" tot Hansje's grote ver bazing maar niets scheen te horen, ofschoon hij toch heel dicht bij haar stond, had hij nog eens ge roepen, doch tevergeefsde dame scheen stokdoof te zijn. En zelfs toen Hans zijn beide knuistjes als een scheepsroeper voor zijn mond plaatste en de onvermurwbare, hardvochtige, sphynxachtige pseu- do-tante door een vervaarlijk ge schreeuw „héétante" poogde te bewegen toch maar even zijn kant uit te zien, bleef ze, zonder ook maar 'een moment haar blik naar de kleine man te richten, haar adelijke vingertoppen bewerken. Zijn moeder had er tenslotte een eind aan gemaakt en hem bestraf fend toegesproken, luid genoeg, dat de dame links er uit op kon maken, dat ze het gedrag van haar telg afkeurde: „Dat is niet netjes Hansje, zo maar naar een dame te schreeuwen, weet je dat wel?" Maar Hansje wist het niet en be-t greep evenmin dat die „tante" he lemaal niet niet één keertje maar naar hém wilde kijken. „En je mag iedere dame maar niet tante noemen, Hans. Die dame is toch geen tante van je?" Ook dit begreep Hansje niet. Wa ren tante Hilda en tante Rika dan wél echte tantes? „Ja" jokte zijn moeder, „dat zijn allebei echte tantes." Rika Haiders was, in Rotterdam, evenals de buurdame in Den Haag, een buur zonder meer. Hans had niets dan vriendschappelijke herin neringen aan haar, omdat hij altijd door de buurvrouw geknuffeld werd en hem veel chocolade werd toegestopt. Op uitdrukkelijk ver zoek van die mevrouw moest Hans haar „tante Rika" noemen, omdat ze „mevrouw" zo akelig deftig vond uit de mond van een kind. Ja, zó waren de buren in Rotter dam, maar in Den Haag was dat anders. Déze buren waren ja, wat waren ze eigenlijk in ieder- geval niets dat het begrip „buurt schap" nabij kwam. Mevrouw noch meneer die in zelfbewuste adelijke waardigheid voor zijn gade niet scheen onder te doen, bleken de bewoners schuin onder hen tot on derwerp hunner interesse te willen verheffen. Tóch maakte de buren kennis met elkaar, maar hoe! Ei genlijk was Nora even beduusd toen de plechtigheid plaats vond, meer om de verrassing, wijl ze na een week sinds hun intrek zelfs geen blik van die lui had kunnen opvangen. Het kwam bovendien doordat Karei menear groette dat wil zeggen: hij boog zijn hoofd in diens richting. Waarna het won der geschiedde, dat jonkheer de Rawenas naar de mensen aan zijn voeten een soortgelijke groet terug bracht. En jonkvrouwe de Rawenas volgde in dito nijgen de groet. Als of het afgesproken was, gingen na deze plechtigheid Nora en Karei het huis in. Karei had nog het be sef eerst de deur te sluiten, vooral eer hij brullend van het lachen op de bank rolde en Nora liepen de tranen over het gelaat. „Nee maar, Noor", stotterde Karei, „hoe vind je dat geconserveerde stel? Ik lach me naar aangenaam kennis te maken met uwe hoogheden haha Nu begreep Nora ook, waarom de dame van links Hansje zo te leur stelde Enfin, ze had Hansje het duidelijk gezegd en die zou nu wel niet meer „tante" schreeuwen. Maar Hansje leek voor geen ver betering vatbaar schijnbaar was hij zijn moeder gehoorzaam, doch hij had nu een jonge vrouw ont dekthet dienstmeisje van jonk vrouwe De Rawenas, die mogelijk in opdracht van mevrouw, de kunst verstond, zich nog minder dan me vrouw te vertonen. Hansje evenwel had op een dag ontdekt, dat het meisje dicht in de nabijheid, aan de andere zijde der schutting moest vertoeven. Maar de schutting was hoog, zó hoog, dat Hans slechts tot de vierde plank reikte als hij op zijn tenen ging staan. Moeder was toch in de ka mer bezig, zodat hij veilig een stoel uit de keuken kon slepen en die tegen de schutting plaatsen kon. Maar juist toen hij er op stond, tuimelde de stoel omver en Hansje achterover met zijn hoofd op de rand van een plank, welke tot af scheiding van een bloemperk dien- de.Hij zette een vervaarlijke mond op en begon luid te jammeren van de pijn. En dit nu had het gewen ste gevolg, dat eindelijk dan toch het hoofd van de dienstbode boven de schutting verscheen. „Ach", klonk het meewarig, „doe je je pijn, ventje?" Verschrikt kwam Nora de tuin in lopen en nam Hansje in haar armen,terwijl ze zijn schok kende lijf tegen zich aan drukte. „Is het erg, mevrouw?" wilde het dienstmeisje weten. Maar juist, toen Nora haar wilde antwoorden, klonk van boven een harde, gebie dende stem: „Mathilde!" En toen was ook meteen het hoofd van de dienstmaagd verdwenen. De hevig verontwaardigede blik van Nora, opgezonden naar inks omhoog, trof geen doel, aangezien de jonkvrou we zich weer had teruggetrokken. (wordt vervolgd)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1963 | | pagina 4