waaLwij kse en lAnqstRAAtse couraiu
ge behoeft niet jong te zijn
veilig uit I
veilig thuis
GOEDE TIPS VOOR VAKANTIE-TRIPS
Bermtoerisme
Sociaal verschijnsel
op
Ga kamperen, want
r
Met een busje kan ook
een bungalowtent mee!
Stouwen
De
reis
In de Vogezen
lm Schwartzwald
Het unicum
'n buitenlander
VRIJDAG 9 AUGUSTUS 1963
85e JAARGANG No. 63
De tcho vad het Zui6en
Uitgever
Waalwijksche Stoomdrukkerij
Antoon Tielen
Hoofdredacteur JAN TIELEN
Gironummer 1069687
Dit blad verschijnt 2 x per week
Abonnement
22 cent per week
per kwartaal 2.85
3.10 franco p.p.
Advertentieprijs: 10 cent per m.ra.
Contractadvertenties: speciaal tarief
Opgericht 1878
Bureaux: Grotestraat 205, Waalwijk Tel. 04160 - 2621 Kaatsheuvel: Dr. van Beurdenstraat 8 Tel. 04167 - 2002
Telegram-adres: „ECHO"
De zes jongelui zaten bij ons thuis te beraadslagen over hun vakan-
tietocht. Vorig jaar waren ze met z'n negenen geweest, per autobusje
en met tenten naar de Eifel. Dat was zó goed bevallen, dat ze al
direct hadden besloten het een volgend jaar weer te doen. Een drie
tal was o.a. door militaire dienst en door andere omstandigheden
verhinderd dit jaar mee te gaan, maar de overgebleven zes waren
nog even enthousiast om weer gezamenlijk een tocht te maken. Nu
zat men echter in zak en as, want de enige van het troepje die kon
autorijden was ziek geworden en zou zeker niet hersteld zijn als
over veertien dagen de tocht een aanvang moest nemen. Plannen
om dan maar met de trein te gaan, vielen niet in goede aarde en in
wanhoop keek m'n dochter mijn vrouw en mij aan. Al zat ik ver
scholen achter m'n avondblad, ik voelde dat er een heimelijke ver
standhouding plaats vond, waarbij men mij wilde betrekken. Toen
kwam het hoge woord er uit: „Papa, zou jij niet mee willen gaan om
ons te rijden". En m'n zoon, die ook van de partij zou zijn, viel di
rect bij: „ja, waarom niet en dan kan ma ook wel mee".
Laat ik een lang verhaal kort
maken. Mijn vrouw wilde graag, wij
hadden nog geen vaste vakantie
plannen en ik kon er dus niet veel
anders tegenin brengen dan: „wij,
ouderen in een tent?!" Maar het
enthousiasme van de jongelui in
kamperen was onbegrensd en alle
bezwaren werden weggepraat. Wij
behoefden niet zo maar op de grond
te liggen, men kon voor ons voor
luchtbedden en zelfs voor strat-
chers zorgen, we mochten ook ge
rust een extra deken meenemen, 't
opzetten van de tenten zou steeds
door de jongelui worden verzorgd
en alle andere noodzakelijke werk
jes namen ze voor hun rekening;
wel zouden ze het erg op prijs stel-
vakwerk. Onderweg moet je bij
voorbeeld gemakkelijk even een
kop koffie kunnen maken voor ie
der, zo maar langs de kant van de
weg. Het butagasstel dus vlak bij
de achterdeur of -klep van de auto,
daar ook de liefst plasticbekers, le
peltjes en ander koffiegerei. Boven
op de imperial de tent met toebe
horen en de rollen dekens en slaap
zakken. Daarover een'flink zeil en
hlles met sterk touw goed vastge
sjord. Met aller hulp waren we na
een goed half uur reisvaardig. Het
weer was ons goedgunstig, dus wat
kon ons gebeuren.
Daar gingen we op weg naar het
zuiden. Aan jakkeren dachten we
niet. We hadden immers ons huis
bij ons en als we genoeg hadden
van het rijden en zitten, zouden we
dat ergens opslaan en gingen de
volgende morgen verder. In de va
kantie moet je geen haast hebben
len als mijn vrouw dan het eten
Langs het grensriviertje de Our lag een prachtig tentenkamp, waar
talloze watersportliefhebbers bijeen waren
om| nog een zeker punt te willen
bereiken, dan wordt het een in-
wilde koken op het butagasstel en
de spiritusbrander die meegingen.
En dat vond mijn vrouw weer een
uitstekend idee en dus, al hadden
wij nog nooit gekampeerd en onze
vakantie altijd in huisjes of hotels
doorgebracht, wij gingen mee! Weer
of geen weer, we zouden het eens
riskeren. Het doel was: eerst de
Vogezen, daarna nog een week in
het Zwarte Woud en vervolgens
weer op huis aan.
We huurden een busje met een
imperial er op. En omdat wij nu
meegingen, werd besloten niet in
de oorspronkelijke gedachte pad-
vinderstentjes te gaan bivakkeren,
maar een ruime bungalowtent te
huren, waarin we allemaal gemak
kelijk onder één dak konden sla
pen. Het is tegenwoordig wel erg
gemakkelijk, dat er bedrijven zijn
waar je goede tenten en allerlei
ander toebehoren tegen betrekke
lijk weinig kosten kunt huren. Je
kunt het je daardoor bij het kam
peren zo gerieflijk mogelijk maken
als je maar wilt. Enige etenswaren
en boter in blik werden ingeslagen
om steeds spoedig een maaltijd te
kunnen fabriceren, een groot blik
biscuit voor bij koffie en thee en
verder kreeg ieder het consigne zo
weinig mogelijk bagage mee te ne
men.
Met het nog lege busje ging ik
Vroeg op de ochtend van ons ver
trek de overige deelnemers even
ophalen en de tent met toebehoren
bij de verhuurder. Bij ons huis
werd vervolgens alles vakkundig in
en op de auto gestouwd. Dat ver
eist goed overleg en is een soort
spanning.
Zo reden we dan telkens ongeveer
twee uur achtereen, om daarna op
leen aardig punt langs de kant van
de weg te gaan pauzeren. Dan kon
ieder eens even de benen strekken,
de dames zorgden vlug voor een
kop koffie en na een klein half
uurtje werd de tocht vervolgd.
's-Middags tegen een uur of vijf
•waren we in Luxemburg in de
buurt van Vianden en besloten we
om daar ergens de tent neer te zet
ten om te overnachten. We keken
clus uit naar een campingterrein.
Overal langs de toeristische wegen
•ziet men op een gegeven ogenblik
wel de bordjes met een groene pijl,
die naar zo'n terrein wijzen. Aan de
Vrij stille weg langs het grensri
viertje de Our kwamen we bij een
klein café, waarachter een pracht
kampeerterrein lag, aan de oevers
van de rivier. Het was op een vrij
dag in de laatste week van juni en
er stond nog niemand. We konden
er dus het meest gewilde hoekje
uitzoeken.
De eerste maal zo'n bungalowtent
met zijn vele uitneembare stan
gen opzetten kost wel enige moeite.
Al had de verhuurder ons volledig
geïnstrueerd, toch deden we het
eerst verkeerd en stond het stan-
genskelet er scheef bij. Doch na
enig puzzelen was het verholpen.
Dan het tentdoek er over, de lijnen
aan de haringen in de grond en de
grondzeilen erin gelegd. Dit voor
de eerste maal in één uur te doen
was toch nog een prestatie. Toen
Water dat noodde tot sporten
water halen bij het cafeetje en het
vrouwvolk kon aan de gang gaan
voor het bereiden van de warme
maaltijd. Het was er een prachtige
omgeving en het enige gerucht
maakte eigenlijk het snelstromen-
de water in de ondiepe Our.
De volgende morgen was ieder al
vroeg wakker, want het was kil
geworden daar vlak bij het water.
Des te langer was de dag die we
voor ons hadden. Het afbreken en
inpakken van zo'n tent is eigenlijk
wel even vervelend, maar jongelui
malen daar niet om. In een goed
uur na het ontbijt was alles afge
broken en weer op- en ingeladen.
We trokken verder. Vianden, Lux
emburg, Metz, zo kwamen we
laat in de middag in de Vogezen.
Waar we daar het beste konden bi
vakkeren wisten we niet, maar we
hadden op de kaart in de Bos-atlas
een paar meertjes gezien, Gérard-
mer en Longemer en in de buurt
van zo'n meertje zou het wel goed
zijn, dachten we.
We hebben niet verkeerd gedacht.
We arriveerden laat in de middag
bij Gérardmer, een aardig toeris
tenplaatsje aan een prachtig meer
tussen de bergen. Het was ongeveer
anderhalve kilometer lang en de
helft daarvan breed. We reden er
eens omheen ter verkenning, ont
dekten eerst een camping dicht bij
het stadje, die al vrij vol was, maar
verder rijdend aan de noordzijde
een veel ruimere camping waar
nog alle plaats was. In een klein
boerderij-cafeetje huisde de beheer
der en vlak daarbij zetten we onze
tent neer. Zo hadden we het be
nodigde water dicht bij de hand,
evenals toiletten. Vóór onze tent
liep het terrein zacht glooiend af
naar het spiegelend water van het
meer, dat noodde tot sporten. Het
was een prachtige plek. Je kon zo
uit de tent via een stukje gras het
meer inlopen, met de auto was het
vijf minuten om in het plaatsje Gé
rardmer inkopen te gaan doen, het
café leverde brood, wijn en de mo
gelijkheid tot electrisch scheren en
links en rechts van het meer strek
ten zich prachtige bossen uit. We
hebben er, zowel te voet als per
auto, schitterende tochten gemaakt
en genoten dan 's avonds weer van
de rust rond het meer, waar nog
altijd wat te zien bleef van zeilers,
waterskiërs en zwemlustigen.
Toen op de avond van de vijfde
dag een onweersbui losbrak, beslo
ten we de volgende morgen op te
breken, om ons geluk nu eens in
het Zware Woud te gaan proberen.
Je moet de weergoden nooit ver
zoeken door halsstarrig vast te
houden aan één plek, als je toch
zo gemakkelijk verhuizen kunt.
Al was het de volgende morgen
prachtig weer, we braken toch op,
weliswaar met enige weemoed om
het fraaie plekje dat we verlieten.
Via Colmar en Freiburg naar het
Zwarte Woud. Toen daar op zoek
naar een geschikte camping. Dat
bleek hier echter minder eenvou
dig. De campings bij de fraaiste
plekken bleken reeds goed bezet te
zijn en we voelden er niets voor
om temidden van veel toeristisch
verkeer op een drukke camping te
staan. Verder zoeken dus. Maar de
ene camping na de andere was vol,
bood althans weinig plaats meer
voor onze grote tent, auto en toe
behoren. Ongemerkt wordt het dan
al later en later, zodat het drin
gend wordt een plaatsje te vinden.
Onderweg reden we vaak langs
prachtige veldjes, al of niet bij
huizen, waar we graag de tent
neergezet zouden hebben, doch dat
mag natuurlijk maar niet zo.
Het was al schemerig toen we,
ten einde raad, besloten om het
toch maar eens bij zo'n particulier
huis, met een flink grasveld er
naast, te gaan vragen. Er kwam
een man in badjas aan de deur,
die we het geval uitlegden: Hollan
ders, volle camping, niet wetend
waar een plekje te vinden en of
we dan voor één nacht de tent niet
op zijn grasveld mochten opzetten.
„Das darf nicht vom Polizei", zei
de man natuurlijk en dat wisten
we ook wel. Ik presenteerde een
sigaar. Nou ja, voor deze ene nacht
kon het dan geen kwaad, als we de
tent dan maar wat achter de grote
houten schuur, naast het huis ge
legen, wilden opzetten, zodat ze niet
te erg opviel. We waren dolblij. In
opvallend korte tijd was alles uit
geladen en werd de tent in elkaar
gezet. De Duitser kwam er eens 'n
kijkje nemen.Hij vond het zo inte
ressant, dat hij ons nog een tuin
tafel en een bank kwam aanbie
den om te gebruiken en hij wees
ons een kraan bij een cementen
bak in de wei, waar we water kon
den halen.
Het was een ideaal plekje. Je
had er niets met andere mensen
te maken. De volgende morgen
ontdekten we pas goed de schoon-
(Zie vervolg pag. 2, kolom 1)
Het liefst wilt u natuurlijk een
vakantie met mooi zonnig weer. Dat
is dan ook een van de redenen, dat
reizen over de Alpen zo zeer in trek
zijn. Hoe vaak gebeurt het immers
niet dat men met de trein door een
grauw met wolken bedekt land
schap, in de stromende regen de
Gotthard-tunnel inschiet en aan de
andere kant een stralend-schijnen-
de zon ontdekt. Dezelfde ervaring
kunt u opdoen bij het passeren van
de Brennerpas en alle andere pas
sen, die over de Alpen de verbin
ding met het zuiden vormen. Het is
echter ook mogelijk dat optimisti
sche vakantie-gangers de moed er
in houden met de gedachte, wacht
maar, straks over de Alpen, daar
schijnt de zon, maar dat het dan bij
aankomst nog harder blijkt te rege
nen.
Maar accoord, u hebt gelijk, het
regent daar in elk geval niet zo
lang als bij ons. Een hele vakantie,
die dus echt in het water valt, komt
daar bijna nooit voor.
Toch menen wij, dat 't eventueel
minder schijnen van de zon en een
wat grotere kans op regen, geen
reden mag zijn om niet op vakantie
te gaan in b.v. Duitsland, Noord
en Midden-Frankrijk of Oostenrijk.
Die landen hebben immers zoveel
te bieden aan mooie en interessante
dingen, dat zelfs wat regen af en
toe het succes van een goed geko
zen reis niet zal ondermijnen.
Een definitie daarvan zal mis
schien de oude heer v. Dale kun
nen geven, wij wagen ons er niet
aan, maar een belangrijk bestand
deel van een goede reis zal toch
zijn het genieten van alle dingen,
waartoe de reis een mogelijkheid
geeft. Er zijn b.v. mensen die zeg
gen, ik wil wel graag naar Oosten
rijk, want dat is een prachtig land,
maar de reis er heen per bus over
de autobaan is een verschrikking.
Wij geloven, dat zo'n reiziger een
Verkeerde bril op heeft, of misschien
beter gezegd, bij vertrek op de ver
keerde „instellingsknop" heeft ge
drukt.
Het reizen alleen al, met mensen
van zeer verschillende inslag en
karakter is al interessant op zich.
Zo'n autobus met toeristen is een
levensecht cabaret-programma met
uniek goede artiesten. De sketches
die iedere reiziger afzonderlijk
brengt, zijn verrukkelijk.
Is het niet reuze grappig de één-
acter aan te horen van de man, die
aan de hand van v. Egeraat of zijn
guide blue controleert of alles wat
de reisleider zegt wel waar is?
Of de dame, die een prachtig dra
ma brengt, omdat zij bij aankomst
in het hotel bemerkt dat haar tan
denborstel zich in plaats van in de
handbagage, in de koffer boven op
het dak van de autobus bevindt?
Dan heb je ook nog de vergelij-
kers. „Moet je toch eens zien, Jan,
bij ons zijn de koeien veel dikker,
snap jij dat die mensen hier inktvis
kunnen eten, zo'n vies beest, bij ons
heb je tenminste mosselen en zoute
haring".
En dan de vragenstellers, reislei
der, hoe heet deze boom, hoe diep
is die sloot, waarom gaan hier de
kinderen zo laat naar bed? Zulke
mensen hebben veelal de gewoonte
na elke gestelde vraag onmiddellijk
weer in slaap te vallen, zonder het
antwoord af te wachten, om dan
.weer wakker te schrikken, waarna
de volgende vraag wordt afgevuurd.
Heerlijk zo'n reis met allemaal
heel bijzondere mensen, als u en ik.
Wij zijn immers op vakantie!
Een treinreis is natuurlijk heel
wat anders. Minder enerverend,
maar ongetwijfeld wat comfortabe
ler. Men voelt zich minder in con
tact met de streek, waardoor men
reist, maar het is ongetwijfeld een
goede manier van reizen om vlot en
gemakkelijk bij 't einddoel te komen.
Net zoals Nederlandse toeris
ten in het buitenland soms moei
lijkheden hebben met de daar
geldende verkeersregels die van
de onze afwijken, worstelen bui
tenlanders ook wel eens met de
in óns land geldende, van de in
hun land afwijkende bepalingen.
Zonder nu te willen bevorde
ren dat Nederlandse moeders te
gen hun kroost roepen: „Pas op,
'n buitenlanderl"vraagt 't Ver
bond voor Veilig Verkeer wel
extra oplettendheid ten aanzien
van buitenlandse toeristen. De
volgende verkeerde manoeuvres
kunnen worden verwacht:
DUITSE toeristen nemen op
de zgn. verkeerspleinen soms
voorrang, als zij rondrijden en
voorrang zouden moeten verle
nen aan verkeer van rechts.
BELGEN halen wel eens in,
waar dat verboden is omdat bij
ons niet geldt dat het inhaalver-
bod ten einde is als het binnen
honderd meter niet wordt her
haald.
FRANSEN kunnen in de
bebouwde kom op 'n voorrangs-
weg ineens stoppen om voorrang
te verlenen: zij zijn gewend dat
voorrangswegen binnen de be
bouwde kom ophouden voor-
rangswëg te zijn.
Een uitstekende linker rich
tingaanwijzer van 'n ITALIAAN,
ZWITSER of BELG hoeft niet te
betekenen dat hij linksaf gaat
het kan even goed zijn dat hij
wil inhalen. In Italië, Zwitser
land en sedert 13 mei j.l.
België is „knipperen" bij het in
halen verplicht.
Het kan gebeuren dat
DUITSERS een op een zebra
overstekende voetganger geen
ongehinderde oversteek gunt,
want in zijn land geldt voor be
paalde zebra's nog steeds de re
geling, zoals die bij ons vóór 1
november 1961 gold (knipper-
bollen).
Bij vrijwel ALLE BUITEN
LANDERS moet men er op be
dacht zijn, dat zij fietsers en
bromfietsers plotseling voorrang
gaan verlenen. De regel „snel
verkeer gaat voor langzaam ver
keer" geldt namelijk alleen in
ons land en in Luxemburg.
Wees vooral bedacht op
aarzelende buitenlanders, die in
onze steden niet zo goed de weg
weten en dan soms plompver
loren midden op straat een kaart
gaan nakijken of onverwacht
stoppen om naar de weg te vra
gen. Voor al deze gevallen dus:
extra oplettendheid en
clementie.
Iedereen, die de moeite neemt
ook de advertentiepagina's van deze
krant na te lezen, zal tot de conclu
sie moeten komen dat het begrip
„vakantie" in deze tijd van het jaar
de mensen volkomen schijnt te be
heersen. Het is één vakantie, al
vakantie: vakantie-mode, vakantie
dagtochten, vakantieverblijven, va
kantie-menuutjes en wat al niet
meer.
Maar ondanks onze welvaart en
onze hoogconjunctuur zijn er nog
steeds mensen, die zich geen buiten
landse vakantie kunnen veroorlo
ven. Die er, vlak bij huis, zómaar
eens op uit trekken, zo maar eens
een dagje ergens naar toe gaan.
Naar de dierentuin of het museum
bijvoorbeeld. Maar ook zó maar, er
gens naar toe. Bijvoorbeeld bij een
drukke verkeersweg aan de kant
van de weg gaan zitten, om het dy
namische verkeer langs zich te zien
razen.
Wat bezielt deze mensen toch,
hebben psychologen, sociologen en
wat voor -logen al niet meer zich
afgevraagd. Wij ook, en wij hebben
het hier en daar eens gevraagd. De
antwoorden: lekker druk, bij ons
thuis is het zo'n stille straat; of: als
je het bos ingaat, moet je eerst zo'n
eind lopen; of: ik zou ook wel op
'n terrasje willen zitten, maar daar
moet je steeds weer nieuwe con
sumpties bestellen.
En daar zitten ze dan. Bekijken
elkaar. Stallen hun hele hebben en
houwen uit. Zien dezelfde auto als
zij hebben. Luisteren naar de radio.
Spelen badminton of voetballen. Zit
ten in de zon. Eten en drinken wat.
Doen iets, of doen lekker niets. Zit
ten en kijken.
Wij gunnen dat iedereen van gan
ser harte, 's Mensen lust is 's men
sen leven.
Maar in sommige gevallen kun
nen er door het bermtoerisme ge
vaarlijke situaties voor het verkeer
ontstaan, meent het Verbond voor
Veilig Verkeer. Het geeft daarom
de volgende wenken:
let er op, dat uw kinderen niet
(met de bal) op de weg kunnen ko
men;
parkeer uw auto, scooter of
brommer zó, dat u zonder het ver
keer te hinderen kunt wegrijden;
Zorg er ook voor dat de mee
genomen honden niet plompverlo
ren de weg op rennen;
-zet geen tenten op, als daar
door voor het verkeer het uitzicht
op een zijweg wordt belemmerd;
gooi geen blikjes of andere rom
mel op het fietspad of de rijbaan;
zit zelf ook niet te zonnen op 't
fietspad, of en dat gebeurt wer
kelijk met de benen op de rij
weg.
Wie zich aan deze regels houdt,
kan, wat ons betreft, het bermtoe
risme bedrijven. Al houden wij het
er op: een rustig plekje is ook niet
te versmaden. En ze zijn er (nog!).
Honderd meter verder jnisschien.
Kijk maar eens!
