r
CO-OP
LEVERRASTH" 21598
SARDINES——2 "ss78
KANDIJKOEK
69
CO-OP BESCHUIT
PALINGWORST -47
SLAOLIE
1.09
ZOETZUUR
49
34
GRATIS
CO-OP LAAT 0 DELEN IN DE WELVAART
CO-OP
Jos v.d. Wouw Zn.
m
Sweet lady
in tlie rain
Betaalt u nog extra voor de winst van een ander? Honderdduizenden
huisvrouwen, die bij CO-OP kopen doen dat niet. Want de CO-OP is een
consumenten-organisatie. Een organisatie van huisvrouwen. En de winst
die CO-OP maakt komt de consument direct weer ten goede. In lage, ver
antwoorde prijzen en speciale aanbiedingen. Begrijpt u nu waarom steeds
meer verstandige huisvrouwen bij CO-OP kopen?
m
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 3 APRIL 1964
OSKOFttt
MOCO
PAK a TIEN STUKS
CA 64-14
De prijzen in dit Consumenten Bulletin zijn geldig van 2 t/m 8 april 1964
wÊmmWM*
Dekkleden
verhuur van
Dekkleden,
Autokappen
HEBT U ZELF
STOFFEN T
enkele prima krachten
f49,75
FOUNDATIONS
WAALWIJK
p
18
Ui
sH
938
ssfEe
ft
p
«8
i(«
fp
HET LIJK
IN DE MAND
S3
f®NIUÜEITn
s ilium B M
REUZEN FLES a 1000 GRAM
ritskoeken
Prima riist
DROOGKOKEND
Snerziebonen
500 GRAM
HALF BLIK 4^ GROOT BLIK
GROTE KOEK
GOUDMERK 1.49
GROENMERK FLES
GESNEDEN
GROTE POT
MET REPENZEGEL
ROL
VOOR 6 REPENZEGELS
CO-OP REEP
W
en
Firma
VAN WAGENBERG en Zn.
Pastoor van Akenstraat 30,
Vlijmen. Tel. 04108 -336
Wij maken voor U een
2-de!ig kostuum Ti C QQ
naar maat voor *»J
Koestraat 1 52 - TILBURG
Tel. 04250-22830
SCHOENFABRIEK J. ROUWMAAT N.V.
Elzenweg 15, Waalwijk
vraagt voor direct
voor de onderwerkafdeling, afmakerij
en finish.
Aanmelden dagelijks aan de fabriek.
yüxs
A.vS
/<|A
/iiv\
/Viv\
Mam
MM
✓/tv\
MM
Mit\
V"/
//n\
kvr/
ISIM
/ill\
SS!M
M!M
mm
if/nV
IKM
Matt.
jjgg
uir/
/ilV\
\vr/
R/.vf
WK
/nvV
BW
VW
✓yiv\
<üv\
MM
niM
9BB8&
fiMX
Am
Sweeter dan sweet (n deze
regenmantel la trench coat
Dé grote mode voor lenteweer
en wind. Stof? Soepel, elegant
Meryl. Dat kan tegen een stootje
en het is goed wasbaar. Regen-
afstotend, dankzij Dri-sil. En...
de vlotte snit kleedt extra slankl
'SaSs Ss!%< 3RK 5ER sSK 5-ÏK jÏK&KzSi
V"/
s8E§
mm
5ÜR
V"/.
V"/
s|S
UIM
CaV
//in
V"/
n -
Ȇ5S
MM
IjWa
An\
wat
>fl.
/iiA
✓liv\
«iiS
MM
/#it\
MM
ui»
sag
Ait\
%\U4
FEUILLETON
van „De Echo van het Zuiden"
door George Bagby
Het briefje was getekend „Sally"
en ik zag dat het postpapier ons
ook niet verder zou kunnen helpen.
Het was gewoon hotelpapier van de
Florida.
„Wanneer heb je dit ontvangen?"
vroeg Smitty.
„Zoëven."
„Heb je gezien wie het gebracht
heeft?"
„Nee, ik zat maar op bericht te
wachten, maar er kwam niets. Toen
de bediende met een paar mensen
bezig was, kwam er een jongen en
die legde een enveloppe op de toon
bank. De bediende zag die jongen
wel, maar schonk er geen aandacht
aan, omdat hij niet dacht dat het
helangrijk kon zijn. Toen de bedien
de eindelijk zag dat de brief voor
mij was, was die jongen al weer
lang en breed weg. We wilden kij
ken of we hem nog op straat zagen,
maar nu ze al die politie zien en
zullen ze denken dat ik ze gewaar
schuwd heb, zullen ze zeker niet
langer wachten."
„Dat zullen ze wel," zei Schmitty
grimmig. „Waar is die bediende?"
Horsham keek om zich heen, maar
zag hem niet.
„Hij kwam toch met me naar bui
ten," zei hij verwonderd.
De draaideur zoemde opnieuw en
deze keer waren het de twee man
nen van de Guardia Civil die naar
buiten kwamen, terwijl ze de be
diende met zich meetrokken. Hij
was blijkbaar voorzichtigheidshalve
weer naar binnen gegaan toen hij
de politiemacht op straat zag. De
twee mannen brachten hem toen
bij de dode jongen. De bediende
keek schichtig naar het lijk en
wendde zijn blikken weer af.
„Ja", zei hij. „Dat is de jongen
die de boodschap heeft gebracht."
Een van de Guardia Civil stak
zijn hand uit naar het briefje, dat
Horsham nog steeds in zijn handen
had.
„Dat zal ik meenemen," zei de
man. Hij zei het in het Spaans en
deed dus nog steeds alsof hij geen
Engels kende.
De inspecteur begreep wel wat
hij bedoelde, en hij stond toe dat de
man hem het briefje afnam.
„Nee," riep Horsham, „nee, dat is
van mij".
Hij ging achter de man aan en
was van plan het stukje papier uit
zijn hand te trekken. De inspecteur
greep hem beet en hield hem tegen.
„Laat het hem maar houden," zei
Smitty. „Dat maakt geen enkel ver
schil. Het meisje is nog nooit in ge
vaar geweest."
„U hebt het toch zelf gelezen?"
raasde Horsham. „Ze zullen haar
doden!"
„Niet zolang ze er goed voor is
om stommelingen als jij twintigdui
zend pond uit de zak te kloppen,"
zei Schmitty brutaalweg.
Ik dacht dat Horsham hem wilde
aanvliegen. „Hoor eens hier," kwam
ik tussenbeide, „we kletsen maar
niet zowat, we hebben bewijzen, al
le mogelijke bewijzen. Zij werkt sa
men met die lui. Ze doet al de hele
tijd met hen samen."
Horsham hield abrupt stil. „Be
wijzen?" fluisterde hij hees. „Dat
kan niet, dat is onmogelijk."
„Zo is het toch," zei Schmitty.
„Je gaat dat bundeltje bankbiljet
ten uit de wagen gooien en dan ga
je naar Algeciras om haar op te
wachten. Maar ze zal nooit komen,
en dat niet omdat ze vermoord is.
Je zult haar nooit terugzien en als
je haar paps gaat zoeken zal je die
evenmin vinden. Het is echt zo'n
spelletje van vertrouwen, en niet
eens nieuw."
„Hebt U bewijzen?" herhaalde
Horsham. Hij sprak als in trance.
Zijn geest kon het niet verwerken.
Een auto met gillende sirene
kwam het plein opgeraasd. Hij
stopte vlak naast ons en kolonel
Maritnez sprong eruit. Hij kreeg
het briefje in zijn handen gestopt.
Terwijl hij het las, gaf zijn onderge
schikte uitleg. De kolonel knikte
goedkeurend en stak het briefje in
zijn zak.
Inspecteur Schmidt ging direct
ten aanval over. „Als U uw mannen
beter instrueerde minder te schie
ten, zou uw werk er heel wat een
voudiger op worden. Een snelle op
lossing van die moordzaak is nu
onmogelijk geworden door het do
den van die jongen."
De kolonel haalde zijn schouders
op. „Het was beter dan hem te la
ten ontsnappen," zei hij achteloos.
„Spanje heeft geen behoefte aan
jongens van dat slag."
„Met een schot in de dij was hij
evenmin verder gekomen," zei
Schmitty. „Dat was genoeg geweest.
Ik houd mijn mannen altijd voor
geen munitie te verspillen".
„Ik leer mijn mannen schieten om
te doden," grauwde de kolonel.
„Maar het zijn niet mijn mannen die
mijn werk bemoeilijken, maar be
langrijke vreemdelingen, die denken
dat ze boven de wet staan senor
Horsham, U en senor Bagby bij
voorbeeld."
Dat nam de mspecteur niet. „Wij
willen dat zaakje opgehelderd zien,"
zei hij. „Maar uw methodes zijn
daartoe niet geschikt. Nog vijf mi
nuten langer en ik zou alle antwoor
den gehad hebben op uw vragen.
Nu kunt U er zélf op gaan zweten."
„Niet ik zal erover zweten," zei
de kolonel met veel nadruk. „U
gaat hier naar binnen en wacht
daar tot ik U nodig heb."
We gingen het hotel binnen. Ik
keek Horsham aan. Zijn gezicht was
groen. De inspecteur babbelde maar
wat. om Horsham gelegenheid te
geven wat tot zichzelf te komen.
„Tjonge," riep Schmitty uit. „Is
me dat een mooi groen, die vloer
bedekking! Hebben ze dat hier
overal?"
„Ja, overal," zei Horsham met
holle stem. „In de kamers ook. Sal
ly hield van zalmkleur, van vloer
bedekking, lampen en zalmkleurige
gordijnen." Zijn stem brak toen hij
de naam van het meisje uitsprak.
Schmitty nam hem bij de arm en
troonde hem mee naar een hoek van
de foyer. Terwijl we op kolonel
Martinez wachtten bleef de inspec
teur met Horsham bezig. Hij ver
telde de jongen alles, en openbaarde
hem wat we wisten, hard en mee
dogenloos. Hij probeerde niets te
verzachten. Hij vertelde hem over
het schoenpoetsertje en de taxi
chauffeur. over het hotelkaartje dat
ik uit mijn zakken miste. Hij ver
telde over Loretta Quinn en het
Madrileense hotel dat in gëen en
kele gids voorkwam, over de stad
in Tennessee die niet bestond.
„Alleen maar dat handschrift,"
protesteerde Horsham. „Je kan je
toch vergissen met zo'n handschrift.'
„Ik vergis me niet," zei Schmitty
vastberaden. „Je kunt jezelf gaan
overtuigen in de American Express.'
Schmitty toonde hem aan hoe het
zaakje in elkaar zat. Hoe ze bereikt
had dat de jongen verliefd op haar
werd. Maar toen kwam de tweede
acte met minder geluk voor haar:
„Die kerel in het Ritz-hotel ken
de haar, maar niet op de manier
zoals zij die voorstelde. Hij begreep
dat ze iets in het schild voerde als
ze zomaar in zo'n sjiek hotel lo
geerde. Daarom probeerde hij sa
men te doen. Daar had ze geen zin
in en ze doodde hem, of een van
haar kornuiten heeft dat voor haar
gedaan. En toen moest ze haast ma
ken."
(wordt vervolgd)
