Brief uit Brazilië 3 gaertó vfpöAÉ bijstellen tijd tijd tot eens Sm id je Verholen en de strijd tegen 6 DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 3 SEPT. 1965 Houdt Bogaorts voor ogen amateurvoetbal le klas E DOKTER JANE t Geachte lezer, De schrijver van dit artikel is voor u misschien een onbekende, maar laat ik mij dan eerst aan u voorstellen. Mijn naam is Wim van Leijden. In juli 1963 ben ik hier in Brasilië pries ter gewijd en na een mooie vakantie in Holland ben ik nu al bijna ander half jaar kapelaan in Vaszea. Ik heb nooit durven dromen dat ik al zo gauw met grote moeilijkheden te kam pen zou hebben, zelfs zo groot, dat ik een beroep moet doen op U. Maar voordat ik u al mijn moei lijkheden vertel, laat ik u eerst even een kijkje laten nemen in onze pa rochie en op de huidige situatie van Brasilië. Onze parochie, Varzea, is een buitenwijk van de stad Recife, hoofdstad van de staat Pemambuco. Het merendeel van onze parochianen werkt in de stad en moeten hard wer ken om hun dagelijks brood te ver dienen. Na de revolutie van eind april 1964 is de toestand nog niet veel veranderd. Duizenden mensen zijn werkloos en diegenen, die werk heb ben, verdragen alles in de fabriek, zelfs de grootste onrechtvaardigheid, om niet zonder werk te komen. Er wordt wel gewerkt om verandering in de situatie te brengen, maar een slechte administratie van ongeveer 30 jaar kan niet in één jaar opgelost worden. Natuurlijk voelen wij deze gevolgen in onze parochie. Dagelijks kloppen er mannen aan onze deur die dan om werk vragen of een brief van ons willen hebben, waarmee zij zich kunnen presenteren. Het ergste is als er moeders komen met slecht geklede kinderen, die alle simtomen vertonen van ondervoeding. Allen ver wachten van ons, paters, een hulp, die hen bevrijd uit de ellende. Maar wat kunnen wij doen? Ook wij zijn mach teloos tegenover de heersende ellende en ontevredenheid. Dit was dus, geachte lezer, een kijkje op de huidige situatie. En nu onze parochie. Wij hebben een arbei dersparochie, waar veel ellende is. Wij hebben met twee man sterk de zorg over 25.000 a 30.0400 zielen. Varzea zelf is het centrum, waar de hoofdkerk staat. Verder hebben wij nog een grote kapel in Caxanga, een kapel in "Sitio Wanderley", waar de bevolking zeer arm is om maar niet te spreken van onze kapel in Barrei- ras. De andere twee kapellen in Cura- do en Sao Joaa zijn al niet veel beter. Wij hebben dus de zorg over een pa rochie met een aantal bewoners zo groot als heel Waalwijk. Tot over maat van ramp werd een groot deel van onze parochie nog getroffen door de watersnood van 13 juni jl. Vele mensen verloren hun huis en nog meerderen zagen hun huis terug voor een groot deel verwoest door het wa ter. Wij hebben getracht met behulp van de parochie enkele huizen op te bouwen, maar als de parochie arm is kun je niet veel verwachten. Geachte lezer, als men in een der gelijke parochie woont, kan men dan nog bij de mensen aankloppen om geld voor een kapel te vragen? Dit is juist mijn grote moeilijkheid. Mijn grootste kapel nl. die van Caxanga staat er zeer slecht voor. Ik had een onregelmatigheid gemerkt aan het plafond en heb toen een vakman ge roepen om het plafond na te kijken. Nadat hij meer dan een uur boven was geweest, gaf hij mij de uitslag, die zeer desanimerend voor mij was. Ik had gedacht dat er e enof andere balk moest vervangen worden, maar na het onderzoek bleek, dat alle zwa re balken opgegeten woren door de witte mieren. De man vertelde mij, dat het zeer gevaarlijk was om het plafond zo te laten hangen. Het was zeer slecht nieuws, want waar moet ik de middelen vandaan halen om alles weer in orde te brengen? Van de mensen kan ik niet veel verwach ten en heb bijna niet de moed om iets aan hen te vragen. Natuurlijk ben ik met mijn parochianen een aktie be gonnen. Ik had een kleine twee hon derd gulden in kas, wat juist genoeg was om de planken van het plafond te halen. Toen die weg waren werd de ellende pas zichtbaar. Alles is weg, maar ik moet nu even wachten om de balken eruit te halen, want ik ïeb geen geld meer. Nu ik gedwongen ben in mijn ka pel te breken, had ik voorgesteld aan mijn raad om meteen een kleine ver andering aan te brengen. De kapel is veel te klein voor de mensen, die 's zondags naar de kerk komen. Een nieuwe kapel bouwen is natuurlijk 'n onbegonnen werk. Met een beetje handigheid kan ik de kapel zo veran deren, dat er genoeg plaats komt. Mijn raad vond het een zeer goed idee, maar zeiden zij meteen Je springt veel te hoog. Onze kapel is inderdaad veel te klein en veel te warm (er zitten namelijk geen ramen in), maar hoe kunnen wij dat uitvoe ren als wij zelfs geen middelen heb ben om het plafond eruit te halen? Geachte lezer, U begrijpt nu waar om ik dit artikel geschreven heb Het is een idee geweest van Mgr. W. Bek kers, die kontakt opgenomen heelt met de heer Tielen, die zich bereid verklaard heeft om mij met zijn krant te helpen. Aan Mgr. Bekkers en aan de heer Tielen mijn oprechte dank en moge God geve, dat hun idee verwe zenlijkt wordt, zodat ik mijn kape naar behoren kan herstellen. Later zal ik U, geachte lezer, misschien meer kunnen vertellen en misschien zells enkele foto's op kunnen sturen over het werk in mijn arme kapel, die zich weer kan herstellen door uw hulp. Aan allen die mij willen helpen bij de restauratie van de kapel in Caxanga mijn hartelijke dank en Gods rijkste zegen voor iedere geboden hulp. Pe Wim van Leijden scj caixa Postal 230 Recife - Pe Brasil. ONGELUKKEN Melkrijder van der Linden uit Ois- terwijk is maandag om het leven ge komen, toen de door hem bestuurde vrachtauto in Heukelom (gemeente Berkel-Enschot) slipte, rechts een lichtmast raakte en links van de weg tegen een boom sloeg. Het slachtoffer moest uit de verwrongen resten wor den gezaagd. - Op rijksweg 26 Den Bosch Utrecht bij Vianen is de 43-jarige Amsterdammer W. van Poppel om het leven gekomen, toen hij met zijn klei ne personenauto plotseling naar links zwenkte en tegen een tegemoetkomen de vrachtauto met aanhanger botste. Hij werd uit zijn auto geslingerd en door een van de achterwielen over reden. De man was op slag dood. In de buurtschap Achtergeest (gemeente Sint Pancras) is de 5-ja rige A. v. d. Berg op een overweg op het baanvak Alkmaar-Den Helder gedood. Het jongetje was per step van de kleuterschool onderweg naar huis. SECRETARIAAT VON AMSBERG AAN HET WERK Vanaf vandaag heeft de heer Claus von Amsberg een eigen secretariaat, dat gevestigd is in de rechtervleugel van het paleis Noordeinde, waar ook andere bureaus van de koninklijke hofhouding zijn ondergebracht, zoals bijvoorbeeld het secretariaat van prin ses Beatrix. Zoals bekend zal mr. C. J. van Schelle de voorlopige leiding van het secretariaat van Claus von Amsberg op zich nemen. Mr. Schelle crijgt onder meer tot taak een agenda op te stellen voor de werkbezoeken die de heer Von Amsberg voornemens is in de komende maanden in diverse provincies af te leggen. Brillenspecialist Optica Waalw Grotestraat Telefoon 3560 NATIONALE TREK PAARDENTENTOONSTELLING 600 elite-paarden in Den Bosch Meer dan 500 elite-dieren uit de Nederlandse trekpaardenfokkerij met circa 100 Haf linger paarden en een keurcollectie Shetland Ponies zullen op vrijdag 17 en zaterdag 18 sep tember a.s. in de Brabantse hoofdstad geëxposeerd worden. Daarmede wordt deze tentoonstelling alléén al vanwe ge het aantal inzendingen de grootste die ooit op paardengebied is gehou den. Vrijdag 17 september is de speciale dag voor de fokkers en de echte ken ners van het paard en de paardenfok kerij. Op deze dag vinden n.l. de keu ringen plaats van 30 rubrieken heng sten en merriën, alsmede van de "Fokgroepen" en de "Merriën met afstammelingen". Bovendien worden op deze dag de keuringen gehouden van Haflinger paarden. Deze zullen voor een Oostenrijkse en Nederland se jury verschijnen en uit de totale collectie zal, na de individuele prime ring, de Haflinger-Kampioene geko zen worden. De tweede dag der tentoonstelling, zaterdag 18 september, vormt door zijn feestelijk en veelzijdig program ma, dat op het nieuwe en aanzienlijk uitgebreide demonstratieterrein zal plaats vinden, een bijzonder aan trekkelijk schouwspel voor iedereen 1 In de voormiddag van deze dag worden o.m. de nationale kampioenen uitgeroepen en vindt tevens de keu ring van Shetland Ponies plaats. In de namiddag volgen demonstraties van de hoogst bekroonde collecties Trekpaarden, Haflingers en Shet anders de kampioenen en oud-kam pioenen, de massale show met acht-, zestien- en twee en dertigspannen, de jekendmaking van de uitslag der door de 3 Centrale Landbouworgani saties uitgeschreven prijsvraag Wie wordt kampioen?" enz. Tal van bijzondere attracties zullen verder aan het geheel een feestelijk en luisterrijk karakter geven, als het optreden van pl.m. 1000 jonge boe rinnen met een spel van volksdans en gymnastiek, en de welluidende mede werking van het 120 man tellende korps der Koninklijke Harmonie 's-Hertogenbosch". Ie Divisie Blauw Wit—Holland Sport VolendamSC Cambuur XerxesNAC VeloxVVV RBCDHC Alkmaar—de Volewijckers EindhovenNEC 2e Divisie A Zwolse Boys—HVC de GraafschapFC Zaanstreek WageningenGooiland AGOVV—Tubantia Hilversum—Vitesse HeerenveenZwartemeer ZFC—PEC 2e Divisie B Roda JCFortuna VI EDOHermes DVS RCH—DFC Wilhelmina—FC Den Bosch BaronieExcelsior Helmondia '55—Haarlem SVVLimburgia de Valk—TOP de Spechten—Brabantia 3e klas B St. MichielsgestelOSS '20 3e klas C VCW—Gilze 4e klas A JVC '31—SCS 4e klas B BWZaltbommel 4e klas E Oisterwij kSET 4e klas F BredaMadese Boys WEDSTRIJDPROGRAMMA BE TAALD VOETBAL VOOR ZONDAG 5 SEPTEMBER 1965 Ere-Divisie MVV—DOS AjaxPSV Elmkwijk—Telstar FeijenoordGo Ahead FC Twente—Heracles Willem II—Sparta GVAV—DWS ADOFortuna '54 ZESDUIZEND DODEN DOOR ONGELUKKEN In 1964 overleden 5956 personen tengevolge van ongevallen, vergifti ging en geweld. Bij verkeersongeluk ken kwamen 2597 mensen om het le ven. Dit blijkt uit cijfers die het Cen traal Bureau voor de Statistiek heeft geproduceerd. Door een val kwamen 1467 men sen - om het leven, door zelfmoord 786, door verdrinking 416, door ver giftiging 110, door verstikking 105, door brand of exploisie 83, door ge weldpleging, ontploffing van oorlogs tuig etc. 47, door elektrische stroom 22, terwijl door andere, buiten ge noemde groepen vallende ongevallen nog eens 323 mensen het leven lieten. In het jaar 1963 bedroeg het aan tal - personen dat door bovenge noemde oorzaken het leven verloor ruim 5500. isieinng anccu ai i i i l 111111 r t f r i MA I IVaïJw SAAS-FEE Ondanks het gevaar van nieuwe verschuivingen is gisteren in baas- Fee het zoeken naar overlevenden van de lawineramp hervat. Er is weinig hoop dat onder de dertig meter dikke laag puin ijs en ge steente, nog overlevenden worden aangetroffen. Intussen ishetaantal vermisten opgelopen tot 163. moeten allen vrijwel zeker de dood gevonden hebben. Reddingsploegen waren gisteravond druk bezig een dcuchelokaal van het voormalige arbeiderskamp te bereiken. Dat lo kaal was van beton opgetrokken men hoopt dat dit het zware ge wicht van het puin heeft .kun™*J trotseren, waardoor misschien nog overlevenden aangetroffen kunnen worden zij moeten daarbij uiteet voorzichtig te werk gaan, omdat ae kans dat in de rampgletser een af braakproces gaande is, dat nog meer instortingen kan veroorzaken, groot geacht moet worden. 48 Smid je Verholen had zijn helm extra diep over zijn ogen getrok ken en hij hoopte maar, dat Mars niet zou ontdekken, dat-ie eigen- liik een doodgewone vermomde smid was en dat-ie eigenlijk niks te zoeken had in de kille burcht. Ik had geen gelegenheid om te bellen," begon de smid op schorre toon te vertellen. „Deze Marsakker hier, die zich nu aanstelt alsof hij een oude sukkel is, lijkt mij heel gevaarlijk en 'n geslepen mannetje. Ik ontdekte hem in mijn wacht huisje, waar ongemerkt was bin nen gelopen en waar hij juist de telefoon had vernield. Hoe hij O juist. Je kón dus niet bellen, viel Mars hem in de rede. „Ga door met je verhaal." Ik overmeesterde toen deze Mars akker," vervolgde de smid. 'X15 j:" sloot hem onverwijld langs de kort ste weg naar de burcht te brengen. Ik begreep heel goed, dat ik daarbij het gevaar liep door het watermon ster te worden aangevallen. Het feit echter, dat ik in staat was ge weest deze sluwe Marsakker zon der moeite te overmeesteren, gat mij voldoende zelfvertrouwen om het ook te durven te nemen tegen het stomme watermonster. Toen dit ondier uit het water opdook, aar zelde ik dus geen moment en ik diende het terstond enige zo harde vuistslagen tegen zijn kop toe, dat het bewusteloos ter aarde stortte. Ik was bezeten van vechtlust, be grijpt ge, en zou in staat zijn ge weest hij blootsvuist op te nemen tegen wie ge maar wilt...." „Nou, nou, da's niet mis, da s niet mis." zei Mars prijzend. „Das een knap stukje werk! Ik zou zeg gen, breng deze Marsakker nou eerst maar naar de knekelkelders, dan zal ik dat ventje morgen wel eens onder handen nemen om hem te ontfutselen wat-ie hier kwam doen. Kom jij daarna nog even praten in mijn prive-kantoor, Kneek. En nu afmars. Ingerrrrrukt marrrrrs!" De smid, die in zijn jonge jaren zelf ook nog onder dienst was ge weest, wist precies hoe het hoorde en verdween onder krijgshaftig ge- salueer en geklap van hakken. Toch dacht hij in zichzelf: „Ik moet nou deze knaap wel naar de Knekel kelders brengen, maar ik weet in de verste verte niet, waar die zich bevinden." Hij sloeg zomaar op goed gelux een gang in en daar zag hij toe vallig een merkwaardig heerschap lopen, die een grote bos sleutels aan zijn riem had hangen. „Hela jij daar!" riep Verholen ruw. „Heb jij de sleutels van de Knekelkelder bijgeval ook bij je?" FEUILLETON van „De Echo van het Zuiden" door Adeline McElfresh 5 Daaran was het juffrouw Brown geweest, een particuliere verpleeg ster die uitzag naar een dokter om ermee te trouwen en een eigen huishouden te kunnen beginnen, 'n verlangen dat de vurigheid van Pe ter sterk bekoeld had. Of misschien was het ook wel de komst van juf frouw Jennings Mildred heette ze, geloofde Jane die de vinger van Hanna Brown onberingd had gelaten; ze moest hem als schuch ter hebben uitgesloken om de ruig te ontvangen dit zich nu plotseling ergens anders bevond. Jane glim lachte. Ze was blij dat Peter zich bijtijds bedacht had. Hanna Brown was koud en berekenend, te zeker dat ze haar doel bereikt had: een huwelijk waardoor ze het uniform waar ze het land aan had, uit kon trekken en gastvrouw kon worden met weelderige middag- en avond kleren. Jane had helemaal geen be wondering voor vrouwen zoals Hanna Brown en ze hoopte, terwil- le van Peter, dat Mildred Jennings anders was. Terwijl ze hen nu zat na te kij ken leek het haar dat Mildred in derdaad beter bij Peter paste. Ze waren de straat overgestoken en 't park ingegaan; ze liepen langzaam, in een vriedschappelijke stilzwij gen en volgden het pad, dat hen dadelijk bij de bank zou brengen waar Jane zat. Eigenlijk wou Jane dat ze 'n ande re richting zouden nemen; dat ze haar niet zouden zien, maar liever alleen wilde blijven. Of dat Lance nu maar gauw kwam. Ze wou alles liever op het ogenblik dan naar Peter luisteren, die geestdriftig zou gaan vertellen over de prachtige nieuwe praktijkruimte die ergens in een grote stad op hem wachtte „Mijn patiënten zullen tot de elite van het villapark behoren", had hij onlangs uitgeroepen. „Van dat soort dat contant kan betalen en veel bovendien. Dat moest je ook doen Jane. Het kan, weet je. Perkins kijkt uit naar nóg een aankomend jong dokter, en hij vindt je aardig. Bovendien" had hij er grinne- kend aan toegevoegd „zou jij en ik een pracht van 'n paar vormen". Het gekke was dat dat inderdaad zo was. Peter had zo iemand als z« nodig, om hem met zijn benen op de grond te houden. Als ze maar verliefd op Peter had kunnen worden! bedacht ze een beetje triest. Maar dat was niet zo. Zelfs voordat Lance gekomen was ,had ze Peter Farley alleen als vriend kunnen beschouwen. Een goede vriend weliswaar, maar niets jneer. Was het dom van haar ge weest? vroeg ze zich af terwijl ze de aanbidding in zijn ogen zag, nu hij met een glimlach op het kleine meisje aan zijn arm neerkeek. Pe ter zou haar nooit gevraagd hebben haar werk op te geven en Lance had daar óók het recht niet toe, vond ze. Het verzoek was eigenlijk even belachelijk als wanneer zij hem zou vragen zijn rechtspraktijk op te geven. Een kleine wimpel trok haar wenkbrauwen samen. Ze moest nu toch gauw een besluit nemen. Dr. Warren wachtte op haar antwoord en Lance ook. Geen van beiden zou dat eeuwig blijven doen. „Ha, die Janie", grijnsde Peter Farley. „Wat zat jij diep in gedach ten. Geeft Lance je zoveel moei lijkheden? „Nee, helemaal niet, behalve dat ik 'op hem zit te wachten en dat hij laat is. Hallo juffrouw Jennings". Mildred Jennings lachte wat ver legen. ,Juffrouw Jennings!" spotte Pe ter. „Je bent nu niet in die stijve strenge gangen, Jane. Kun je zelfs hier niet vergeten dat je dokter Ja ne Langford bent, de lieveling van de baas?" „Peter stil toch", zei z'n meis je. „Ja Peter", zei Jane scherp, „dat was niet eerlijk". „Ik zie niet in waarom. Het is nu eenmaal de waarheid. Iedereen in het ziekenhuis weet dat Warren geen nieuwe benoemingen in zijn staf doet, voordat hij weet welke kant jij denkt op te springen". „Ik ga helemaal geen „kant op springen!", weersprak Jane. „Ik wil alleen zeker weten". „Ja wat, in vredesnaam?" Jane schudde haar hoofd. God dank! Dat was de auto van Lance die bij de ingang van het park stil hield. „Ik weet het niet Peter. Ik heb zitten denken over een van die kleine dorpjes in de bergen. Daar is zo'n gebrek aan dokters. In de meeste kleine plaatsen trouwens „Doe dat nou niet, Janie. Offer jezelf niet op voor een ideaal". „Je praat al net zo als Lance". Jane kon de bitterheid niet uit haar stem houden, al kwam Lance nu met grote stappen door het park op haar toe met volkomen veron achtzaming van de waarschuwings bordjes „niet op het gras lopen". Peter keek haar scheef aan maar ging er verder niet op in. In plaats daarvan begroette hij Lance met „Ha, kerel, het is maar goed dat je komt. Janie hier stond op het punt te gaan denken dat je haar voor een of ander blondje had laten zitten". „Ik hou alleen van brunettes", Lance greep Jane's handen, trok haar overeind en gaf haar een kus. „Mijn tweede keus roodkopjes". Hij lachte in de richting van Mil dred Jennings. „Hoe gaat het met jou, Millie?" Zo gelukkig als een vogeltje in mei". „Of als een bruidje in mei?" plaagde Lance. „Tja dat wil Peter zo". „Zie je, meisje?" wendde hij zich tot Jane. „Andere dokters trouwen ook wel". De meizon scheen iets van zijn warmte te verliezen. „Ik geef mijn werk niet op, Lan ce; praat er dus maar niet meer over". Jane was ineens zeker van zichzelf, te wijl ze een paar minuten tevoren nog had zitten denken dat ze nu toch eindelijk eens tot een besluit moest komen. Net als toen ze bij het begin van haar studie in dat kantoortje van de administra- u teur ineens geweten had wat ze wilde. Lance stak zijn arm door de hare. „De Harts maken nooit ruzie in het bijzijn van anderen. Jullie excuse ren ons wel?" tegen Peter en Mil lie. Toen ze in de auto zaten, de schar laken wagen waarnaast Peter die eerste dag bij de Appelgy's de zijne had geparkeerd, zei Lance, „Was dat een slinkse manier om te ver tellen, dat je niet met me gaat trou wen?" „Dat heb ik niet gezegd, Lance' „Maar je moet het hebben ge dacht. Je zag er een ogenblik zo koppig uit als een muilezel". Hij bracht de auto op gang en reed de wagen het drukke middagverkeer in. „Nu, zeg je niets?" Jane keek hem niet aan. „Wat moet ik zeggen? Ik kan dat alles niet opgeven, Lance. Ik geloof niet dat het fair is om het van me te verlangen". (wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1965 | | pagina 6