H. VAN OVERSTEEG
Smid je Verholen en de strijd tegen Mars
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ
ANTOON TIELEN
Cfdbootta-aanlzoriii^Ln^an <l2.
A. C. v. d. Voort
vloerkleden
bijrijder
of als corveeër
Wonislériiil l
zoekt bijwerk
IV1. de Roy
14
DE ECHO VAN HET ZUiDEN VAN VRIJDAG 14 JAN. 196^
14
f,
'i'
PARANA PINE
Schaatsen
slijpen
een kalfkoe
halfwas draaier
machine-bankwerkers
aankomende bankwerkers
aankomend stanzmessen- en
matrijzenmaker
SVIachinefabriek
t.
DOKTER JANE
NOORD-BRABANT KRIJGT 17
MILJOEN UIT PROVINCIEFONDS
De minister van Binnenlandse Za
ken, J. Smallenbroek, heeft aan de
provincie Noord-Brabant een voor
schot van ruim 17 miljoen gulden
toegekend uit het Provinciefonds
1966. Noord-Brabant ontvangt met
precies f 17.155.000 twee miljoen
gulden minder dan Zuid-Holland,
maar ruim 900-duizend gulden
meer dan Noord-Holland, dat als
derde provincie staat genoteerd. In
totaal is voorlopig 138.058.000 aan
de provincies voorgeschoten.
DEN BOSCH HEEFT IJSSTADION
„Ik ben trots op wat hier ge
presteerd is", zei burgemeester mr.
R. Lambooy maandagavond in het
nieuwe ijsstadion van Den Bosch.
De zware opgave van het bestuur,
binnen vijf maanden een over
dekte baan te bouwen, was tot een
goed einde gebracht. 2500 Bossche
naren genoten na de opening van
een boeiende ijshockeywedstrijd
tussen Den Bosch en het Zuidsla-
vische Beogradt De Brabanders'
(voornamelijk Tilburgërs) wonnen
met 96. Met een aardige show
van enkele Belgische kjmstrij dsters
werd deze ijs-avond in Den Bosch
heloten.
"ill- P. Tl
'lil
ONRUST OVER PRIJZEN IN
DJAKARTA
Terwijl in de Indonësiche hoofd
stad Djakarta grote demonstraties
werden gehouden tegen de steeds
stijgende prijzen, werd in Singapore
een uitzending van radio Djakarta
opgevangen waarin werd meege
deeld dat preident Soekarno nieuwe
belastingen en accijnzejj. had inge
steld. Dit om de economie van het
land te versterken en inflatie te
gen te gaan.
Zo worden bijvoorbeeld de dou
anetarieven op olie, alcohol en sui
ker verhoogd. De vennootschaps
belasting gaat van 20 tot 60 procent
omhoog.
ONDERHOUDSKOSTEN
HUIZEN PER MAAND
45 MILJOEN
De onderhoudskosten van alle Ne
derlandse woningen samen vergen
maandelijks ongeveer 45 miljoen gul
den. Met de utiliteitsgebouwen meer,
zoals kantoren en fabrieken, is maan
delijks zelfs circa 100 miljoen gulden
gemoeid met onderhoudswerken. Dit
verklaarde maandag de heer A. van
der Wal, directeur van de Algemene
Bouwcentrale ABC.
JONGEN (3) DOOR MEISJE UIT
WATER GERED
Een nog onbekend meisje van on
geveer tien jaar heeft in het weekein
de de 3-jarige Hansje van Galen uit
de Andoornstraat in Waalwijk op het
droge gebracht. De kleine knaap was
bij de winkelgalerij in Bloemenoord
in de daar aanwezige waterpartij te
water geraakt. Hansje werd nog juist
op tijd op het droge gebracht.
Ondertrouwd:
WILL VAN BEURDEN
Jacob Catssingel 70, Breda
en
AD VOS
Burg. Moonenlaan 6
Waalwijk
De huwelijksinzegening zal
plaats vinden op zaterdag
22 januari a.s. om 11.00 uur
in de kerk van de H. Petrus
en Paulus,
Graaf Hendrik Ill-laan
Breda.
Receptie: van 14.0016.00 u.
in Huize „Merula" Baronie
laan 102, Breda.
Toekomstig adres:
Roeseiarestraat 57,
Breda.
Geef U eens de moeite onze modelboeken van
^■thaottakaattfts
te komen Inzien. Wij hebben een sortering van
ruim 70 stuks In de fraaiste en modernste ontwer
pen en uitvoeringen.
~0ulttooImjs-kaaltjes, Önidltiouw kantten en llitotn,
O ottbifitns-aankondigingen, TSi.2p.lt.ntfes e.d.
kunnen wij U tonen In keuze van 120 modellen
van prima uitvoering en In alle kwaliteiten en prijzen.
Grotestraat 205 - WAALWIJK
Wandplaten in edele hout
soorten
wand- en plafondschrootjes.
Hout-
Board- en Triplex-
handel
Grotestraat 389, Waalwijk
tel. 3246
Kreitemolenstraat 105
Udenhout - tel. 596
ENIGE WOLLEN SMYRNA
door Groothandel op Jaar
beurs gebruikt; 150,per
stuk. Grote maten. Niet van
nieuw te onderscheiden. Evt.
thuis te bezichtigen.
Brieven onder nr. 5528 aan
het bureau van dit blad.
JONGEMAN, 29 jaar,
zag zich gaarne geplaatst als
Brievën onder nr: 5531 aan
het bureau van dit1 blad'.
Heb woning toegewezen in.
plan Laageinde.
Wil ruilen tegen andere
woning.
Brieven onder nr. 5530 aan
het bureau van dit blad.
JONGEMAN
administratief onderlegd
in de avonduren.
Liefst in Drunen of om
geving.
Brieven onder nr. 5529 aan
het bureau van dit blad.
Mgr. Zwijsenstraat 14
Waalwijk
Kopen zaterdag a.s. van 3.30
tot 4 uur.
Mannenkanaries a 9.
Poppen a 4.
Bastaard putters a 12.
Zebravinken witte 3,50 p.k.
Parkieten 2.25 p.k.
TilburgOisterwij k
Vogels brengen: Café Merkx
Hugo de Grootstraat 6,
Waalwijk
TE KOOP
aan telling 3e kalf
bijM. v. d. Sanden
Coubertinlaan 101
(Hoek Akkerlaan)
Waalwijk
VOOR DIRECT
GEVRAAGD
Voor afdeling Stanzmessen en Matrijzen:
Aanmelden:
Oosteind 64, SPRANG-CAPELLE
Telefoon 04167 - 2338
Grasso dealer
Pneumatische machines
voor de
Schoen- en Lederwarenindustrie
6-69
COPYRIGHT STUDIO AVAN
Wat de oude Knekelbleker en de
valse sletueldrager aan de grote
'baas Mars te vertellen hadden,
daaraan hoeven we werkelijk niet
veel woorden te verspillen. Dat
begrijpen we ook wel, zonder dat
het hele verhaal opnieuw wordt
verteld. We stellen alleen met ver
bazing vast, dat Mars precies zo
reageerde als alle dictatoren in die
omstandigheden schijnen te doen.
Hij ontpolfte van woede en toen hij
eenmaal precies had begrepen wat
ër was gebeurd,, vond hij het nodig
iemand de schuld te geven en af
te straffen. Tot dat doel greep hij
een grote hondezweep en daarmee
begon hij de sleuteldrager en de
ouwe Kneek toch af te ranselen,
jongens! Zo'n fris pakje op hun ziel
hadden ze waarschijnlijk nog niet
veel gehad. „Ik had het kunnen
weten!" brulde Mars. Nu begrijpen
Wij niet goed, wat Mars daarmee
precies bedoelde, want als hij het
had kunnen weten, dan was het
eigenlijk zijn eigen schuld en in
dat geval zou er beter aan hebben
gedaan als hij zichzélf van een pak
slaag had voorzien.
Maar ja, dat doen dictatoren
nooit. We laten daarom maar rus
tig verder slaan en wij vragen ons
alleen af, wat er op deze wijze van
die arme smidje Verholen moet
worden. De smid merkte niets van
al dat gebrul, dat door de gangen
van de burcht weerklonk. Hij was
namelijk op dit moment bezig met
behulp van een zware voorhamer
de zware stalen deur op zijn plaats
aan te brengen. Hij was zó ijverig
bezig, dat hij niets hoorde of zag
van alles wat er op het ogenblik
plaats vond.
Het enige, dat hij merkte, was 't
feite dat er iemand aan zijn jasje
trok. Toen hij opkeek zag hij de 2
Marsakketjës staan, die opgesloten
hadden gezeten in de knekelkel-
cters. „Nou breekt mijn klomp!" zei
de smid verbaasd hij liet zijn ha
mer rusten. „Zijn jullie vrij?" Hoe
kan dat nou?" de smid kreeg geen
vraag geen bevredigend antwoord,
want de twee kereltjes begonnen
te ratelen in de onverstaanbare taal
van de stad Marsak. Nu denkt mis
schien iemand: hoe vreemde dat de
twee Marsakkertjes niet bang zijn
voor zo'n lelijke soldaat! Och.
dat is niet zo vreemd. De Marsak
kertjes hadden al lang begrepen,
dat het een brave vent moest zijn,
die de echte Knekelbleker hij hen
in de cel had gesmeten. En zij had
den de smid aan zijn edele gelaats
trekken herkend: dat is alles. En
fin, de mannekes riepen dus: „Kri-
naslog larsag magosseflos! Seifas
dinareslag fosgas trubenos!"
„Het spijt me wel, jongens," mom
pelde de smid. „Maar daar versta
ik geen woord van. Als jullie echter
zijn ontvlucht, dan zal ik jullie
moeten helpen." En toen deed de
smid het enige wat hij onder deze
omstandigheden kon doen: hij joeg
de twee kereltjes de verboden trap
op naar de torenkamer
FEUILLETON
van
„De Echo van het Zuiden"
door Adeline McElfresh
28
■S'
Het magere lichaam rechtte zich.
Toen Jane ging helpen om de draag
baar zo gelijkmatig mogelijk in de
auto te schuiven, keek dè vrouw haar
na, voor het eerst met iets van hoop
op haar gezicht.
Jane wendde zich tot Bill Latham.
„Kom je met de auto achter ons aan,
Bill"? Hij knikte.
De zwaargebouwde buurman die
opgebeld had; flapte er ipeens zonder
nadenken uit: „Bedoelt u, dat U zó
naar het ziekenhuis gaat, dok?"
Jane keek neer op haar gebloemde
zijden jurk. De rok zat vol Mei door
het neerknielen naast het lichaam
van de bewusteloze Tom Treffers, en
haar pumps waren één kleffe modder
en klei.
Ze keek de man recht in de ogen.
„Zeker. Er is niemand die erop zal
letten, hoe ik er nu uitzie." Ze klom
de ziekenauto in. De verpleger sloeg
het portier adhter haar dicht, viel op
z'n eigen plaats neer, en met gieren
de sirene gingen ze op weg naar het
ziekenhuis in Martinsburg, dertig ki
lometer ver.
Het was de tweede maal dat Jane
met een ziekenauto meereed, sinds ze
het als intern assisstent in het City
ziekenhuis geregeld gedaan had. Bij
't Randall gebeurde zoiets niet. Daar
reden je patiënten in limousines voor,
of als ze al met een ziekenauto kwa
men, was het toch een rustig ritje en
geen race tegen de dood zoals dit.
Nog nooit had ze harder gevochten
om het leven van een patiënt te be
houden tot hij de betere kans die de
operatiekamer hem 'bieden kon, be
reikt had. Toen ze de stad begonnen
te naderen, kon ze de angst in de ogen
van vrouw Jeffers niet meer ontmoe
ten. In de mondhoek van de schijn
baar levenloze mens was een druppel
tje bloed opgeweld...
In het ziekenhuis werd Jane door
een verpleegster schoongeboend, en
in een helder wit uniform geholpen,
terwijl een paar andere zusters dokter
Laird hielpen zich voor de operatie
klaar te maken.
Voor vrouw Jeffers en Bill Latham
die zaten te wachten, moesten de vol
gende drie uren wel een eeuwigheid
hebben geleken. Maar Jane merkte
ampef dat ze voorbijgingen, zo ver
diept was ze in de strijd die ze bezig
was te helpen winnen. En ze wonnen.
De Chirurg deed zijn operatie-masker
af. „Jongedame - dokter Langford
- mijn gelukwensen!"
„Maar u bent 't die hem gered
heeft, dokter."
Laird schudde het hoofd. „Toch
niet, of althans, uw voorlopige be
handeling heeft mij een leven gege
ven om te redden. Als dat tenminste
gebeurd is. Met zo'n gekneusd lich
aam als dit, blijft het de eerste echten-
veertig uur toch zeker een dubbeltje
op z'n kant."
Jane knikte. „Maar hij is in leven.
Ik zal 't zijn vrouw even gaan zeg
gen."
Bij het geluid van naderende, snel
de voetstappen stond vrouw anstig 'op.
„Is hij - is Tom - „Uw man heeft
de operatie goed doorstaan, vrouw
Jeffers," zei Jane tegen haar. „De
zuster zal u hij hem brengen en ik
kom ook zo."
„Dokter" de eeltige werkhan
den grepen de heel wat zachtere
van Jane „hoe zal ik u ooit kun
nen danken?"
Jane voelde een brok in haar keel
schieten. „Dat hoeft dan ook hele
maal niet, vrouw Jeffers. Gaat u
nu maar naar hem toe en bid zoals
u nog nooit gebeden hebt".
Toen de vrouw weg was, wendde
Jane zich tot Bill Latham.
„Bill" maar de woorden wil
den niet komen. Dat hoefde ook
niet, voelde ze, terwijl ze haar voor
hoofd even tegen zijn schouder liet
rusten.
Het grootste deel van de volgende
twee dagen bracht Jane in het zie
kenhuis door. Alleen haar ernstige
patiënten bezocht ze vandaar uit,
waarvoor ze even wat tijd van Tom
Jeffers af nam, maar dan haastte
ze zich zo gauw' mógelijk wëcr te
rug. Zij, dokter Ïiaird,j óf dokter
Matthews,; ff?" tweede acts van het
ziekenhui?,1 hielden 'Voortdurend de
wacht bij het bed van de man.
Op de middag dat ze Jeffers bui
ten onmiddellijk 'gevaar verklaard
hadden, behoudens onvoorziene om
standigheden, reed ze langzaam
naar huis terug. Met nieuwe ogen
bekeek ze de natuur om zich heen,
die tegelijk vriendelijk en verra
derlijk was. Kijk maar eens wat
Tom Jeffers overkomen was. Maar
kijk dan ook wat er met mij ge
beurd is, dacht ze verrast. In geen
twee dagen heb ik een ogenblik
aan Lance gedacht. Of aan Clay
Morton.
Ook niet aan Bill, bedacht ze.
Maar er was verschil. Oh, zo'n
groot verschil!
Hoofdstuk 10
Toen ze de hoek om kwam, zag
ze de helblauwe auto voor de zaak
van meneer Bates staan. Haar hart
slóêg over. Lance! Wat moest die
hier? Kwam hij haar soms weer
uitlachen? Kwam hij kijken hoe ze
zich hield onder de slag, die Clay
Morton haar niét zijn hulp had toe
gebracht?
Ze voelde zich kwaad worden,
terwijl ze haar wagentje achter de
open auto parkeerde. Lance durf
de terug te komen naar Halesville,
nu hij toch moest weten dat zij er
achter zou zijn gekomen, hoe Clay
Morton aan z'n gegevens was ge
komen over die arbeiders van hem
of hun gezinnen, die in de dagen
na de aanrijding een afspraak met
haar hadden gehad. En nu hij toch
moest weten dat zij niet van plan
was rustig te blijven toekijken.
Het klingelende belletje kondigde
haar binnenkomst aan.
Lance keek op en kwam naar
haar toe. „Wees welkom, onze hel
din!" Voor ze er iets tegen had
kunnen doen, had hij een kus op
haar lippen gedrukt.
„Ik hoor de prachtigste verhalen
over jou, meisje!"
„Wat niet aan jou te danken is".
„Hela. Is dat een manier om de
man die met je wil trouwen, te
begroeten?" Met een gebaar of hij
beslag op haar legde, nam hij haar
bij de arm en ging iets zachter ver
der: „Ik moet je heus even spreken,
Jane alleen".
„Ik heb het erg druk, Lance".
Twee vrouwen aan een tafeltje
bij de tijdschriften wisselden een
veelbetekenende blik, maar Jane
probeerde dit niet te zien, terwijl
ze van Lance vandaan liep, haar
zwarte tas op de toonbank legde en
op een van de vuurrode krukken
ging zitten. „Kan ik gauw een ba-
nanencoupe van u krijgen, meneer
Bates?" vroeg ze met een glimlach,
die niet voor Lance bestemd was.
„Hoe is het met Tom Jeffers?"
vroeg meneer Bates, terwijl hij de
schil van een banaan afdeed, hem
in tweeën sneed en er ijs over be
gon te scheppen.
„Hij gaat vooruit. Ik kom juist
uit het ziekenhuis".
De oude man keek haar over z'n
bril heen aan.
„Het heeft maar een haartje bij
hem gescheeld, is 't niet, Jane?"
Ze knikte ernstig en keek niet op
toen Lance op de kruk naast haar
kwam zitten.
„Weet je niet dat die dingen ont
zettend aanzetten, Jane?"
„Ik denk", zei meneer Bates zon
der op te kijken, „dat Jane dat best
kan gebruiken na het tempo waar
mee ze de laatste dagen gewerkt
heeft, meneer Hart."
Lance gaf geen antwoord, maar
Jane voelde z'n afkeuring, toen me
neer Bates er nog wat ananassap
over goot, daarna marsh-mallow en
tot slot een grote, rode kers.
„Alsjeblieft, Janie". Hij schoof 't
fantastische bouwsel over de toon
bank.
„U ook een, mijnheer Hart?"
„Mijn hemel, nee!" Met gemaakte
afschuw hief Lance beide handen
omhoog en een van de vrouwen be
gon te giechelen. „Geeft u mij maar
een glas kwast".
Jane schonk haar aandacht alleen
aan haar icecream en haar eigen
gedachten. Als Lanse haar wilde
spreken, dan moest hij maar begin
nen. Maar het zou niets opleveren.
Ze was niet van plan met hem over
Lola Morton te gaan discussiëren of
over de schandelijke poging haar
klein te krijgen door haar practijk
aan te tasten, of over haar eigen
wijze van revanche nemen. Ze zou
wel dwaas zijn terwijl Lance
rechtstreeks naar Clay Morton zou
wandelen om alles wat ze gezegd
had over te brieven.
Ze had niets meer van Morton
gehoord, sedert die dag dat hij haar
kantoor was komen binnenstormen
en tijd om te gaan piekeren over
zijn dreigend klinkende woorden:
„u zult er zeker spijt van krijgen",
had ze helemaal niet gehad. Het
leven van een mens was heel wat
belangrijker. Maar nu haar ogen
ontmoetten die van Lance in de
spiegel achter de tonbank. Hij be
gon te grinniken.
„Ik zou misschien op je ronde
met je kunnen meerijden?"
„Zodat je een nieuwe lijst van
mijn patiënten voor je cliënt kunt
opmaken?" luidde haar beschuldi
ging, en ze werd beloond door een
nijdige uitdrukking die over zijn
gezicht vloog. „Nee, dank je wel,
Lance".
„Waar heb je 't over?" Zijn glas
werd met een scherpe tik op het
marmeren blad van de toonbank
gezet.
„Dat weet je heel goed".
Meneer Bates had zich discreet
op de achtergrond bezig gehouden
en Jane legde dus een kwart dollar
op de toonbank voor haar coupe,
nam haar tas op en liep naar de
deur. Ze hoorde het rinkelen van
een ander geldstuk achter zich en
Lance kwam haastig achter haar
aan.
„Jane"
Ze was nu buiten en liep snel
naar haar wagen.
„Je zult naar me luisteren, Jane".
Ruw greep hij haar bij haar pols en
draaide haar naar zich toe. Zijn
ogen keken woedend. „Als je een
scène hier op straat wilt maken, ik
vind 't best, hoor".
Een scène
Er waren inderdaad al mensen,
die stonden te kijken. De twee vrou
wen die bij Bates hadden gezeten
met een cola, hadden hun glas vlug
leeggedronken en stonden nu, open
lijk nieuwsgierig, in de deur. Wat
zouden de Mortons dat prachtig vin
den! Die doktores, die midden in de
Grotestraat ruzie had staan maken
met een man! Jane kon de tongen
al horen ratelen.
(Wordt vervolgd)
