koopt in de
1
2
OPHEFFINGS-UITVERKOOP!
DE ZON"
HÜESEED
TIMTUR N.V
een schalmer
een stempelaar
KLEDING-EN MODEHUIS 9
GESUEaD
Smid je Verholen en de strijd tegen Mars
HYPOTHEKEN
P.H. JANSEN
bent U thuis
beter uit
6
f)E ECHO VAN HET ZUlDEN VAN VRIJDAG 21 JAN. 1966
6
past. kuypersstraat
waalwijk
J. BRUGMANS
VAN LIESHOUT
JOS DE LEUW
GENNISSEN-BANK
J. OVERSBERG
H. v. d. LEE
JAN TABAK
H. SCHOMAKER
Nicolaas Johannes
van der Hammen
.Ltasasi
HUWELIJK
METROPA
DE LANGSTRAAT
.7
koliek!^
VERDIEN UW GELDl
KORTINGEN VAN 30-70%
wijnhanrUi
TE HUUR:
Vrijstaand woonhuis
Wagenassen
Wissink
I Sprang
ii
DOKTER JANE
'i
VÊGÉ
VISHANDEL
DROGISTERIJ - FOTO
TEXTIELHANDEL
HORLOGER - JUWELIER
GROENTEN - FRUIT
SIGARENMAGAZIJN
BROOD - BANKET
Op 17 januari 1966 is na jarenlange ziekte overleden
onze geliefde broer
in de leeftijd van 69 jaar.
De begrafenis heeft plaats gehad op donderdag 20
januari 1966 op de algemene begraafplaats Orthen
te 's-Hertogenbosch.
Namens de Familie:
A. W. van der Hammen
Beethovenlaan 23, Rotterdam-13
Eenzaam zijn is een ondraag
lijke last en Uw leven gaat
doelloos en leeg voorbij.
Wendt U zich daarom voor
serieuze en betrouwbare be
middeling tot ons.
In ons twintig-jarig bestaan
zijn reeds duizenden via ons
kantoor in een gelukkig hu
welijk geslaagd. Selecte re
laties in alle beschaafde
kringen en van elke geloofs
overtuiging. Geheimhouding
verzekerd. Ook voor U weten
wij ongetwijfeld een geschik
te levenspartner te vinden.
Bemiddelingskantoor
Mathenesserlaan 458 b
Rotterdam Telef. 250613
Sinds 1945
Grotestraat 200 tel. 2971
Potgieterstraat 20 tel. 3810
VERDIEN MEER!
vraagt:
Hoog loon
Goede sociale voorzieningen
Waalwijk
De laatste specifieke winterartikelen moeten deze maand eruit tegen nog sterker ver
laagde prijzen. Profiteer van deze laatste koopjes.
Ziet regelmatig onze etalages,
waarin steeds andere koopjes
geëtaleerd worden.
POSITIEKLEDING 50% korting
Verder alle andere artikelen tegen interessante
kortingen: zoals b.v.
op Damesshawls 40%, Heren-, jongens- en meisjes
sokken 30%, Handschoenen 30-50%, Truien en vesten
20 - 60%, Maillots 30%, Damesnylons 20% enz. enz.
Hoofdstraat 60 - Tel. 2044 - Kaatsheuvel
Fa. Tuerlings van Mierlo
WlJNE N
FRIS DRANKEN
S Uatons uwdrankeh
thuisbezorgen.
MET GROTE TUIN
aan de Mr. v. Coothstraat 33 b te Waalwijk.
Direct leeg te aanvaarden.
Inlichtingen:
C. H. VAN DE ZANDE
Makelaar - Taxateur N.B.M.,
Thorbeckelaan 20, WAALWIJK, Tel. (04160) 3059
Voor le klas
MEUBELSTOFFEERWERK
naar
I. JANSEN EN ZONEN
Grotestraat 275, Waalwijk
TeL 04160-3381
elk type, zowel geremd als
ongeremd,
tot 10 ton draagvermogen,
met elke gewenste spoor
breedte.
MACHINEFABRIEK
op nieuwbouw 80 a 90%
van de stichtingskosten.
Ook op bestaande pan
den 90%.
Lage rente, aantrek
kelijke condities, geen
bemiddelingskosten.
Dr. Ariënsstraat 5
Tilburg - telef. 20036
Aanmelden telefonisch, schriftelijk en
ven 9.00 lot 17.00 uur.
Mr. v. Coothstraat
mondeling dagelijks aan de fabriek
6-70
;OPVRIGH1 STUOIO AVAfv
70.
„Lieve grutje, nou wordt het span
nend," mompelde de smid. „Het
lijkt er verdraaid veel op, dat die 2
koekebakkers zijn ontsnapt. Hoe
zouden ze hem dat gelapt hebben?
Daar. is iets niet pluis, jongens.
Daar is iets niet pluis."
Toen smidje Verholen er aldus
langs de weg van het doele over
leg was achtergekomen, dat er iets
niet pluis was, schoot hem 'n wer
kelijk geniale gedachte door het
hoofd. „Die twee ventjes probeer
den me wat te vertellen," dacht hij.
„Nou is het vervelende van de zaak
dat ik in hun vreemde taal niet ver
sta Hoe kom ik er nu achter wat
ze te zeggen hadden? Ja.dat is
het. Ik laat ze door mijn radioring
praten. Dan moeten ze het daar
ginds in Marsak maar voor me ver
talen. Haha. Da's een goed idee."
Smidje Verholen liep nu snel de
trap op van de verboden torenka
mer en boven vond hij de twee
Marsakketjes terug, die als twee
angstige, kleine jongetjes tegen el
kaar aangedrukt zaten. „Hierzo,
jongens," lachte de smid, terwijl hij
zijn radioring te voorschijn haalde.
„Jullie zullen me wel niet verstaan,
maar dat mag hem de pret niet
drukken. Jullie zijn nogal pienter
en jullie zullen me dus wel begrij
pen. Vooruitpraat hier maar
eens door.1' De twee Marsakkers
begrepen hem inderdaad en een
van hen begon onmiddelijk een ra
telend verhaal af te steken in de
taal, waar de smid geen woord van
verstond. En wat was er intus
sen aan de hand met de oorlogsdae-
mon? Wel, die had een punt gezet
achter het pak slaag, dat hij had
uitgedeeld en daarna had hij zijn
bevelen gegeven. Op het binnen
plein was de grote schurk zelf
knarsetandend bezig met het slij
pen van een groot beulszwaard.
Tijdens deze werkzaamheden liet
hij zijn ogen waakzaam glijden over
de mannen op de achtergrond, die
bezig waren met het oprichten van
een schavot dat natuurlijk voor
smidje Verholen was bedoeld. En
op de voorgrond zien we een offi
cier staan, die op overtuigende wij
ze zijn bevelen geeft aan de pa
trouille, die er op uit zal worden
gestuurd om smidje Verholen te
vangen. Er moet werkelijk wel 'n
zenuachtige spanning in de burcht
hangen, als deze stramme officier
zich verwaardigt in éigen persoon
de bevelen van Mars uit te voeren.
FEUILLETON
van
„De Echo van het Zuiden"
door Adeline McElfresh
39
Ja, dacht zeals
„Als wat?" vroeg Bill Latham
vanuit de deuropening; waaruit
oma begreep dat ze hardop had zit
ten denken. „Wanneer u eigenlijk
begonnen hardop tegen uzelf te pra
ten, oma?"
„Dat zal wel vanaf de tijd zijn dat
dit dorp verstrikt is geraakt in ei
gen geweven netten van achterklap
en smaad."
De jongeman begon te lachen. „Ik
schijn vanmiddag niet anders te
kunnen doen dan vragen stellen
maar waaraan hebben we die uit
gelezen stijlbloem te danken? Ik
moet 'm zien te onthouden, dan kan
ik 'm de een of andere keer in een
preek gebruiken."
„De preek die op het ogenblik in
Halesville gehouden moest worden,
zou op een preekstoel niet te pas
komen."
„Maar, oma!"
De schommelsotel hield stil. Een
kleine voet stampte kwaad op de
grond. „Doe niet net of je geschokt
bent, Bill Latham!" zei de oude
vrouw met diepe ergernis. „Je weet
heel best wat ik bedoel." „Nu ja,
oma, natuurlijk wel. Maar om een
zweep in je hand te nemen en dan
tegen deze en gene die je ontmoet,
te zeggen „nu ben jij aan de beurt"
is toch heus het antwoord niet."
„Misschien niet. Maar er moet
toch een manier bestaan om vrou
wen zoals die Lucy Gray te muil
korven!"
Een waarderend lachje werd
gauw onderdrukt, en Bill Latham
zei verzoenend. „Kom, kom, oma."
Zijn huishoudster leunde voorover,
legde haar frivolité-werkje zorgvul
dig op de balustrade van de veran
da en stond op.
„Gaat u nu naar binnen, omdat
ik naar buiten kom?" plaagde de
dominee.
„Nee, ik wou Minnie Dawson eens
gaan opzoeken, die heb ik al in een
tijd niet gezien."
„Wacht u nog even, dan haal ik
de auto," bood hij aan. „Ik zal u
wel brengen."
„Twee straten ver!" spotte me
vrouw Mason. „Hoor eens even jon
geman, toen ik nog op m'n boerde
rij zat, liep ik wel tien maal zo ver,
en nog meer zelfs, als ik alleen
maar naar de brievenbus heen en
weer moest."
„Goed, goed, oma. Maar bel dan
in ieder geval op als u naar huis
gaat. Beloofd u dat?"
Dat deed ze. Dat kon ze gemak
kelijk genoeg doen, dacht ze, ter
wijl ze de paar stoeptreden afging
waardoor ze op het tuinpad kwam
dat naar het trottoir liep. Maar hij
moest er haar niet héén brengen.
Dan zou ze de héle middag bij Min
nie Dawson moeten blijven.
Dat ze de dominee wat voorge-
jokt had, trok ze zich op het ogen
blik niet aan. Die beste jongen, er
moest iemand zijn die eens voor
zijn belangen opkwam, en als hij
zelf daar de fut niet voor had
nou, verdraaid, dan zou zij 't wel
doen!
Twee straten ver in de middag
hitte viel haar toch niet mee. Het
ademen ging heel wat moeilijker
dan terwijl ze rustig op de bescha
duwde veranda had gezeten, en al
gauw voelde ze haar gezicht voch
tig worden. Ze bleef even in de
schaduw wat uitrusten en wuifde
zich koelte toe met haar zakdoek.
Als ze weer naar huis ging, deed ze
misschien toch wel beter de domi
nee op te bellen.
Het laatste eindje tot het kleine,
witte doktershuis leek langer dan
de afstand tot haar brievenbus
vroeger, en toen ze de deur naar
de wachtkamer apen deed, bonsde
haar hart vervaarlijk. Dankbaar
liet ze zich neerzinken in een stoel
naast de deur. Er waren nog een
aantal mensen voor haar. Een jon
ge vrouw met een baby. Een jon
gen van een jaar of tien, twaalf,
met een arm in het gips. Drie vrou
wen, die hun stoelen in een drie
hoek bij elkaar hadden getrokken,
hielden even op met praten over
de hitte, om wat tegen haar te zeg
gen. Verder bleef oma stil naar hen
zitten luisteren en vond wel dat ze
gelijk hadden. Het was beestachtig
warm, en als het niet gauw ging
regenen zou die arme jongen van
Burton, die haar boerderijtje had
gehuurd, beter doen maar een be
trekking te zoeken waar hij contant
geld verdiende. Z'n oogst zou im
mers zeker niet voldoende opleve
ren om hem de winter door te hel
pen. Dat heuvelland had meer re
gen nodig dan de grond langs de
rivier. Oma en haar man hadden
dat tot hun schade ook ondervon
den, en hadden van die eeuwigdor-
stige grond niet veel meer dan een
karig bestaan kunnen halen. Maar
ze zou hun jaren samen toch niet
graag voor iets anders geruild heb
ben o nee, voor niets ter wereld!
Haar ogen werden vochtig bij de
herinnering, en wat vaag zat ze
voor zich heen te glimlachen; het
geluk dat haar deel was geweest,
lag als 'n kostbare schat in haar
hart verankerd. Met open nieuws
gierigheid zat de jongen haar van
andere kant van de kamer aan
te staren.
Dat soort geluk was wat zij ver
langde voor de dominee en Jane
Langford, Die twee leken wel voor
elkaar geschapen, maar probeer ze
dat 'ns te doen inzien!
Ze antwoordde met een knikje en
een glimlach op Jane's vraag hoe
ze het maakte, toen die juffrouw
Smith kwam verzoeken met de ba
by binnen te willen komen. Dan
ging ze in een gemakkelijker stoel
zitten, ze had alle tijd.
Het wachten vond ze erg prettig
Niemand lette op haar en de pati
ënten die in de dokterskamer ver
dwenen, werden telkens weer door
andere vervangen. Oma straalde in
wendig van genoegen.
Al hield Clay Morton de mensen
uit de dozen wijk bij Jane Langford
weg, toch wou ze dat hij eens een
kijkje hier in de wachtkamer kon
nemen.. Overvol was het er niet,
maar hij zag er toch heel iets an
ders uit dan eerst. Het was natuur
lijk overal bekend geworden hoe
de juffrouw-dokter in de modder
naast Tom Jeffers was neergeknield
en hem het leven gered had. Het
effect ervan was duidelijk merk
baar. Een boer die net was binnen
gekomen, had het er nu over. Het
speet oma haast toen ze binnenge
roepen werd.
„Hebt u weer last van uw reu
matiek, oma?" vroeg Jane, toen de
dicht was en oma Mason in de stoel
tegenover haar zat.
„Het zullen wel zenuwen zijn,
denk ik. Of zorgen misschien."
„Zorgen? Maar, oma" Jane
klopte op de magere hand die de
rand van het bureau vasthield
„waarover moet u zich nu zorgen
maken? Als Bill soms bezig is las
tig te worden over z'n gebraden kip,
zullen we hem samen wel eens
even onderhanden nemen."
Er gleed een zachte uitdrukking
over het rimpelige, oude gezicht.
„Hemeltjelief, Jane Langford. Het
is de dominee niet. Het is het is
zij."
„Zij"?
„Dat meisje van het portret op
z'n schrijftafel. Hij zal haar wel
gauw meebrengen denk ik zo, en
wat zal die van een oude vrouw
als ik in huis denken?"
(wordt vervolgd.)
