Snijders en
leerling Snijders
Een leuke afwisselende baan
11
DOORSMEERDER
STIKMEESTER
STIKMEESTER
kantine-juffrouw
A. J. de Kort - Scho
S
Smid je Verholen en de strijd tegen Mars
HHM
W,
een ervaren
L. HOEBEN N.V.
Nederlandse schoenenmode
3
OE ECHO VAN HET ZUiDEN VAN MAANDAG 28 FEBR. 1966
3
Automobielbedrijf
De Langstraat n.v.
Waalwijk
MARKIEZEN
ZONNESCHERMEN
VENETIAN-BUNDS
ABONNEERT U
OP DIT BLAD
geschoolde of geoefende
APPARATENBOUWERS - BANKWERKERS -
BOORDERS - DRAAIERS* - FRA3SERS* -
KOPERSLAGERS - KOTTERAARS* -
KRAANDRIJVERS* - LASSERS -
RIJTUIGMAKERS - SMEDEN EN VORMERS.
Uk. :Iw>X
DOKTER JANE
GEVRAAGD
voor spoedige indiensttreding:
HOOG LOON
OFFICIAL FORD - DEALER
Grotestraat 349, WAALWIJK
Telefoon 04160 - 2113
BIEDT ZICH AAN
gehuwd, 31 jaar, met ruime erva
ring in luxe dames- en heren
schoenen.
Brieven onder nr. 5596 aan het bureau van dit blad.
Bekend grootbedrijf in Noord-Brabant, producente
van Huis- en Kinderschoeisel, wenst op korte termijn
over te gaan tot uitbreiding van haar Stik-atelier
en zoekt hiervoor
die in samenwerking met de huidige Stikmeester
ons modern geoutilleerd atelier kan leiden.
Onze gedachte gaat uit naar iemand met gedegen
productie-ervaring, gevoel voor werkmethodever
betering en efficiënte werkwijze.
Wij bieden
6 Uitstekend salaris
Prima sociale voorzieningen
Gunstige secund. arbeidsvoorw.
Tantièmeregeling
O Opname in pensioenfonds
Indien mogelijk, indiensttreding per 1 april a.s.
Voor een geschikte woning kan op korte termijn
worden zorggedragen.
Sollicitaties, welke uiterst discreet zullen worden
behandeld, te richten aan het bureau van dit blad,
onder nr. 5598.
VERDIEN MEER
VRAAGT
op korte termijn
Hoog loon
Goede sociale voorzieningen
Tevens is vacant de functie van
In staat zelfstandig de daarbij
behorende werkzaamheden te
verrichten
Sollicitaties te richten aan de
Afdeling Personeelszaken.
Mr. v. Coothstraat
Waalwijk
(alum, jalouzieën)
laveren wij U BETER
en GOEDKOPER
Zuid Ned. Dekkleden-
en Tentenfabrfek
Korte Schijfstraat 8-10
TILBURG
Tel. 04250 - 34840*
vraagt
Voor met gemerkte beroepen is opleiding mogelijk.
Wenst u nadere inlichtingen, dan
nodigen wij u uit op vrijdag
4 maart a.s. tussen 7 en 8 uur n.m.
bij het Gew. Arbeidsbureau te
WAALWIJK, Grotestraat 405, alwaar
een Werkspoor-vertegenwoordiger
aanwezig is.
REIS- en VERZUIMKOSTEN BIJ
SOLLICITATIE WORDEN VERGOED.
'i- c C O 4
dat vind je als meisje in het
moderne atelier, van het bedrijf dat
een vooraanstaande plaats inneemt
in de
De opleiding is goed en veelzijdig.
Als je er voor voelt, leer je het vak in korte tijd.
Alles wat je bij ons leert,
kun je dagelijks in de praktijk doen.
DE LONEN ZIJN UTSTEKEND EN
JE KUNT MEEDOEN MET EEN SPAARREGELING
DIE MEER DAN 50% PREMIE OPBRENGT.
Als je wat meer wilt weten, dan kun je daarvoor dagelijks terecht op
afd. Personeelszaken, of bel no. 3351
STATIONSSTRAAT 30 a, WAALWIJK
Aanmelden telefonisch, schriftelijk en mondeling dagelijks aan de fabriek
van 9.00 tot 17.00 uur.
COPYRIGHT STUDIO AVAN
81.
Jullie begrijpen hoe smidje Ver
holen en de Marsakketjes schrok
ken, toen daar plotseling die dave
rende knal door het fort weerklonk.
De torenkamer schudde op zijn
grondvesten en de houten toegangs
deur sloeg krakend open.
Grote hemel! Ze hebben de toe
gang geforceerd!" riep de smid uit
en met een sprong was hij bij de
deur. Angstig keek hij naar beneden
en toen zag hij -waar hij al zo lang
bang voor was geweest: de gloed
nieuwe stalen deur was met behulp
van springstoffen van zijn plaats
geblazen en een forse soldaat maak
te zich juist gereed om zijn domme
wipneus achterna te gaan, naar bo
ven, de trap op. De smid kon de ko
lonel horen blaffen en brullen en
uit dat alles maakte hij op, dat de
soldaat eigenlijk helemaal niet veel
zin had om naar boven te gaan.
Trillend van angst hield deze krijgs-
hafteling namelijk zijn revolver om
kneld en hij gromde met schorre
stem: „As-ie weer zo'n bom gooit,
dam wordt ik een baby of een oud
kereltje!" „Niks mee te maken!"
blafte de kolonel. „Je gaat naar bo
ven en voor mijn part tracteer je
die Kneek op een portie blauwe bo
nen. Dan kan hij ook niet meer
gooien! Of wou jij mischien, dat ik
zélf naar boven ging!?" „Dat zou
niet gek zijn, kolonel!" antwoordde
de soldaat verrast. „Meent U dat
nou?" „Ahum. eh zwijg kerel!"
blafte de kolonel. „Natuurlijk zou ik
graag persoonlijk naar boven gaan!
Maar mijn positie als officier eist,
dat ik hier beneden blijf omdat ik
verantwoordelijk ben voor de gang
van zaken in het bewakingsbatal
jon! De hele boel zou immers over
hoop raken als er iets met mij ge
beurde! En nou naar boven, jij, en
zorg dat je Kneek levend vangt!"
Dit hele gesprek kon de smid na
tuurlijk precies horen en daarom
nam hij snel zijn maatregelen. Hij
tastte in zijn zak naar een bommet
je en riep: „Als je me levend wilt
vangen, dan zul je toch vroeger
moeten opstaan! Kijk uit, lui! Daar
komt een bom!" En daar komt de
bom al. We zien natuurlijk wel, dat
het ditmaal een vierkante is
FEUILLETON
van
„De Echo van het Zuiden"
door Adeline McElfresh
42
„Nee, oma
Maar oma had de deur naar de
studeerkamer al wijd opengegooid, en
jane stond ineens naar het portret te
staren. Tegen haar wil liep ze op het
bureau toe.
Het was een lief gezichtje al had
't dan wat sproeten op de neus. Ze
was blond, niet zo blond als Leila
Appelby, vond Jane en ook niet zo
knap, maar veel aantrekkelijker.
„Ze zal wel in Memphis thuis ho
ren, denk ik", zei oma, „lief, vind je
niet?"
jane knikte. „Ze doet me vaag aan
iemand denken -
„Best mogelijk dat je wel eens
iemand gezien hebt die op haar lijkt.
Zie je wat ik bedoel?" stapte oma snel
op een ander onderwerp over, en zij
wees op de ovetral in 't rond liggende
vellen papier.
"Ik proheer er maar omheen stof
af te nemen, want 't moet allemaal zo
blqijven liggen. Juffrouw Page wil hij
hier helemaal niet binnen hebben."
„Waarom waoht u niet met schoon
maken tot Bill klaar is?" stelde Jane
logisch genoeg voor.
„Maar dat is 't juist. Hij is nooit
klaar."
Toen ze de kamer weer uit gingen,
had de ochtend voor Jane veel van z'n
glans verloren.
„Je komt toch eten, vanmiddag?"
vroeg oma.
„Ik zou uw gebraden kip niet graag
missen."
Maar naarmate de ochtend ver
streek, wou ze meer en meer dat ze
nee had gezegd. Ze zou de gedachte
niet kunnen verdragen om tegenover
Bill aan tafel te, zitten en te weten
dat hij van dat meisje in Memphtis
hield. Suus heette ze. „Met veel liefs,
Suus" stond er met kleine lettertje op
een blote arm geschreven. Bill moest
wel veel van haar houden om haar
foto op zijn bureau te willen hebben,
zodat hij haar tijdens z'n werk voort
durend kon zien.
Hoe vaak zou hij zich tot haar om
inspiratie hebben gewend? Hoe vaak
zou zij hem geholpen hebben alleen
al door de aanwezigheid van haar fo
to?
Jane begon zich hoe langer hoe
neerslachtiger te voelen.
Ze was op de terugweg van Mar
tinsburg, waar ze in het ziekenhuis
Tom Jeffers blij had gemaakt met de
mededeling dat hij die middag wel
naar huis kon gaan, als hij voorlopig
nog meer niet op de tractor van hem
ging klauteren. Ook had ze de paar
laatst overgebleven slachtoffers van
de tornado bezocht. Een er van was
een kind van Murphy; dat zou er
nog wel enige weken moeten blijven;
het had een gebroken heupbeen en lag
in een rekverband. En dat in dit weer,
dacht Jane medelijdend. Ze voerde
haar snelheid wat op en voelde als
beloning een iets koeler windje om
haar hoofd waaien.
Toen ze 't kantoortje binnenkwam,
keek de oude dokter verlicht op.
„Wil jij naar het zoontje van Ward
gaan kijken, Jane? Z'n moeder zegt
dat het koortsig is en verhouden. Ik
kan er niet heen, John Peters heeft
juist opgebeld, de weeën bij Mary
zijn begonnen." Hij keek erg beden
kelijk toen hij vervolgde: „Ik vind 't
nogal lelijk klinken, Jane."
Dit sloeg op koorts en verkoud
heid bij een kind in dit weer, begreep
Jane, en niet op de bevalling van Ma
ry Peters. „Natuurlijk", antwoordde
ze. „Waar wonen de Wards?"
„In de buurt van de fabriek." Hij
legde haar uit waar het was, en ze
haastte zich weer naar haar auto. In
Central City waren gevallen van kin
derverlamming had ze in de kranten
gelezen.
Het adres bleek een piepklein, vrij
verveloos, maar kraakzindelijk huisje
te zijn. Jane volgde een erg onge
ruste moeder naar binnen.
Het kind, een jochie van een jaar
of drie met een verwarde bos blond
haar, lag lusteloos in bed. Jane voel
de het voorhoofd, dat gloeiend heet
was, en de pols die erg onregelmatig
sloeg. Ze deed de thermometer in zijn
mond, nam haar stethoscoop en be
luisterde de ademhaling.
„Hoe lang is hij al zo?" vroeg ze.
„Sinds gisteren. Maar eergisteren
is hij misselijk geweest."
„Hoofdpijn? Keelpijn?"
Het jonge vrouwtje knikte. „Is -
denkt u dat 't polio is?"
„Dat weet ik nog niet." Jane keek
op de thermometer. Bijna veertig gra
den. „Hoe laat komt uw man van
zijn werk?"
„Hij is onder dienst. In Korea."
„Uw ouders, misschien?"
„Alles wat ik in de wereld heb zijn
Joe en - en kleine Joey, oh dokter
Langford!" De magere hand greep
Jane's schouder. „Laat me hem niet
verliezen!"
Niettegenstaande haar scholing
voelde Jane een brok in haar keel
sdhieten. Hoe kon je onpersoonlijk
blijven tegenover zo'n smeekbede? Ze
stond op en legde kalmerend een arm
om de sohouders.
„U moet niet gaan huilen, mevrouw
Ward. Dat zou Joey onrustig kunnen
maken."
Alsof hij de angst van zijn moeder
aanvoelde., begon de kleine Joey nu
zachtjes te huilen. Mevrouw Ward
liet zich op haar knieën naast het bed
neervallen.
„Stil maar, stil maar, m'n jonge
tje", vleide ze. „Je bent mamma's
grote jongen toch? Je gaat toch niet
huilen, lieverd?"
En wonder boven wonder, hij werd
weer stil; en hij bleef stil, ook toen
ze hem in dekens wikkelden en snel
met hem naar het ziekenhuis in Mar
tinsburg reden. Daar hoorde Jane dat
haar vermoedens juist waren. Het
was kinderverlamming. Ze zag de
hoop uit het gezicht van de moeder
wegtrekken toen ze 't haar vertelde.
„Hij zal naar Central City moe
ten, mevrouw Ward," vervolgde Jane.
„Er is hier geen gelegenheid voor
goede behandeling en voor isolatie."
„Oh, ja, ja natuurlijk! Het geld
ervoor zal ik wel bij elkaar zien te
krijgen."
„Maakt u zich nu voorlopig maar
geen zorgen over geld. Tijd is op het
ogenblik het belangrijkst."
In de tien minuten die ze had voor
dat ze weggingen, belde Jane Hales-
ville op en gaf voor dokter Johnson
gen boodschap bij de telefoniste af.
Daarna vroeg ze de zaak van Bates
aan. Ze moest meneer Bates zeggen
dat ze morgen pas terug kwam, zodat
hij en zijn vrouw zich geen zorgen
over haar zouden maken. Bill Latham
kwam aan de telefoon.
„Meneer Bates is met een recept
bezig, Jane. Wil ik hem even roepen?"
„Nee, laat maar Bill. Er is haast
bij. Luister 'ns Bill - Snel vertelde
ze hem wat er aan de hand was. "Ik
ga met mevrouw Ward mee, Bill.
Dokter Ed heeft me niet nodig en dat
arme kind is zo alleen." Ze voegde er
niet bij dat er nog wat anders was wat
ze in Central City wou doen.
„Natuurlijk, Jane. Ik zal 't de oude
dokter zeggen."
„Oh, sorry, Bill. Ik had er niet
meer aan gedacht."
Hij werd niet kwad, zoals Lance in
zulke gevallen. Hij zei kalm „Oma's
gebraden kip zal een andere keer even
lekker smaken. Kan ik nog iets anders
voor je doen?"
De bedaarde rust van zijn stem waar
het duidelijk verlangen in doorklonk
haar tot steun te zijn, vulde Jane met
een nieuw vertrouwen, iets waar ze
hard behoefte aan had.
(Wordt vervolgd)
