MARY QUANT, de hippe moeder
van de mini-rok
4,
Smidje Verholen en de veedieven van Texas
t
fepfc
Show I
Gek
Diep foAef Zweten
fa'eurte
5
luchon
- m" maal
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 14 JULI 1967
Eik jaar komt zij met
22 collecties
Originaliteit
Nederlandse Country
Western-show
•jTOU LOUSE
j-® CARPENTRAS
S ETE
TOULOUSE
LUCmSLv a Berg
TOULOUSE
fefc StGIRONS
PAU
(SjLyCHON
ABONNEERT U
OP DIT BLAD
BA0NERES
BEZIERST®
Secretaresse
gevraagd
15JULI-RUSTDAG
16iJIJLI-15eeh- 231 km
In het begin van de jaren zestig richtten de ogen van de wereld zich op
Swinging London" met zijn Beatles, discothèques en de aldaar heersende
mode. De jonge mensen in Londen zagen er anders uit en zij zaten allemaal
in dezelfde boot die Mary Quant, de bekende Britse mode-ontwerpster, van
stapel had laten lopen. Mary Quant begon twaalf jaar geleden in haar
zitslaapkamer kleren te ontwerpen. Verleden jaar bracht de verkoop van
haar produkten in de westerse wereld meer dan veertig miljoen gulden op
en werd zij door koningin Elizabeth II onderscheiden voor haar verdiensten
voor de Britse export.
Het vele geld en het enorme sukses
zijn uit een simpel idee voortgekomen
Toen Mary Quant dertien jaar oud
was, bekroop haar de angst om vol
wassen te moeten worden. Voorname-
lijk omdat zij van oordeel was dat die
„ouderen" er zo verschrikkelijk saai
uitzagen. Dit leidde tot haar mening
dat jonge mensen er jong moesten uit
zien en dat ouderen, als zij dat wil
den er jong konden uitzien, maar de
jongeren er in geen geval als oude
mensen dienden bij te lopen.
Zij begon, in Chelsea met een win
kel die bazaar heette. De bedoeling
was dat zij kleren en grappige acces
soires zou inkopen om die weer aan
de zogenaamde „Chelseaset" te ver
kopen. Deze zaak werd een geweldig
sukses. Toen de voorraad geheel was
uitverkocht, besloot Mary haar eigen
modellen te gaan ontwerpen. Zij
kocht dus wat knippatronen en knipte
er stukken af waar zij ze niet wilde
hebben en plakte er andere stukken
papier bij waar zij die wel wilde heb
ben. Zij schafte zich vervolgens een
naaimachine aan, nam naaisters in
dienst en installeerde het hele gezel
schap in haar zitslaapkamer. Als de
jurken klaar waren, droeg zij deze
over haar arm naar de winkel. Vaak
gebeurde het dat zij er onderweg al
een paar verkocht. Dat Mary Quant
volkomen in de roos heeft geschoten
met haar door angst geboren idee, be
wijst het feit, dat zij thans beschikt
over een hoofdkantoor en een show-
atelier met zestig man personeel.
Uiteraard noemde men haar eerste
ontwerpen volkomen gek. In de loop
der jaren echter zijn de hoge laarzen,
gekleurde kousen, shiftjurken, heel
korte rokken, kakelbont flanel en
crêpe en glimmende plastic regenjas
sen als typische Quant-vonsten ge
noemd. Mary Quant Ltd is nog steeds
in handen van Mary Quant zelf, haar
man en een van hun goede vrienden.
De snelheid waarmede deze zich heeft
uitgebreid slaat alle records. De om
zet steeg van 3Vz miljoen gulden in
1961 tot 40 miljoen gulden in 1966.
Vanwege Mary Quant's ongeëvenaar
de intuïtie bleef 't drietal in contact
met de generatie, waaraan zij hun
produkten moeten slijten.
De werklust van deze drieëndertig
jaar jonge vrouw is niet te temmen
'en haar ideeën zijn onuitputtelijk.
Elk jaar komt zij met tweeëntwintig
collecties. De onderneming geeft fa
brikanten in Engeland, Nederland,
Duitsland, Zuidafrika, Australië en
de Verenigde Staten licenties tot het
maken van jurken, sportkleding, man
tels, regenjassen, foundations, linge
rie, kousen, schoenen, cosmetica, par
fum en pelterijen, alles door Mary
Quant zelf ontworpen.
Zij gelooft, dat sociale veranderin
gen het eerst in de mode zichtbaar
worden, eerder dan in meubels of de
architectuur. De mode weerspiegelt
het denken van de mensen. Mensen
zijn geen opgevulde karikaturen van
zichzelf meer, zegt zij. „Vroeger za
gen gewone mensen in Engeland er
gewoon uit. Nu zien ze er mooi uit."
Het gaat vooral om originaliteit en
vindingrijkheid en Mary Quant heeft
met haar ideeën en speciaal met de
uitwerking ervan bewezen, tenminste
over die twee kwaliteiten in meer dan
ruime mate te beschikken.
Gerard de Vries, bekende deejay
van Radio Veronica, produceerde
Omega Lp: Nashville in Holland
(Nederlandse Country Western
Show). Speciaal de laatste jaren is
de belangstelling voor Folk en Coun
try Western muziek enorm toege
nomen, Waren er vroeger enkele fer
vente aanhangers, mede door de enor
me hoeveelheid gramofoonplaten is
dit aantal sterk vergroot. Bijna fana
tiek verdedigen de liefhebbers hun
favoriete artist of de stijl die zij be
wonderen. Commerciële stations heb
ben ook aan Country Western Mu
ziek grote aandacht besteed, men
moest het in ons land wat dit betreft
met de buitenlandse zenders doen.
Schouderophalend werd er vaak
gelachen om het enthousiasme dat de
zogenaamde Stickbuddies opbrachten.
Bij het verschijnen van de 3e Hilver-
Mazamei
Sh-Pons
96 km
St-.Chiniari
MIDDELLANDSE ZEE
De Ronde werd in 1903 ingesteld
17JULI-16eeb- 184 Imi
^ChateauneuF
/RAvignon
Remoulins82km
AM\
1
Nimes102km -1-
iUchaud (S
J Lunel
Montpellier 154 km\
feWdJell.Zee
Rarljs y
De Ro nde tel 12 i nspecteu rs v. po I i He die
voorde veiligheid vd.renners zorgen
sumse zender heeft men ingezien dat
er toch wel ruimte moest komen voor
uitzendingen met „Hillbilly" en
„Country" muziek. Er werden Fan
clubs opgericht voor enkele grote ster
ren, er kwamen Country clubs, er
kwamen orkesten die C W muziek
gingen spelen. Putten niet de „grote
Pop-sterren" uit het enorme C W
arsenaal? Tom Jones, Engelbert
Humperdinck, Roy Orbison, Beach
Boys enz. De gulden middenweg in
de vorm van Jim Reeves werd het
meest gedraaid, het meest verkocht.
De belangstelling voor zijn songs is
na zijn dood gestegen: Distant Drums
I don't come in while he's there, Blue
side of lonesome, om er enkele te
noemen.
Inmiddels is een langspeelplaat met
Nederlandse C W groepen op de
markt verschenen, amateurorkesten
die hun opvatting van deze bijzondere
muzieksoort laten horen in de show:
„Nashvilel in Holland" een weinig
geïnspireerd op 't jaarlijkse Country
feest in Nashville Tennessee: „de
Grand 01 Opry". Over ontwikkeling
en stromingen in Country muziek zul
len we niet uitwijden, het verschijnen
van een Nederlandse Lp zegt mis
schien voldoende over de plaats die
C W muziek nu inneemt.
biuret
20km
Carbonne
39km
SKGironsï
^órtelc
Arorteld'Asper KCTrn^ g
Mente1350m<^^:;:- ït'-V
ShBéar^ti'sV-:s PANJE
ótiillon 1308m
Menrei350m Fbrhllon
13Q8ml
rorrerdAspeH070
RONDE v.d.TOEKOMST..4p el l8dkmJ6iuli
/illefranche^VLiï?' '22 km
Mazamet-
Eik. Rodcimouls
563m
Middellandse Zee".
RONDEvd.TOEKOMST
5e eldppe_96knn -17 juli
St-.Beat
Cashllon
Mspe
1070r
Porhllon 13Q8m
S P A Nü E
Menhe1350
As|il070m- A l,308rn
□runs
iAubisquefflOm
-. ÏSoulorU<5m
SPANJE;:,1 ^AtgelèsUlkm
Vy
-'j 93km"^ ATourmalel2ll<m
St-Marie58km
18<JUU-l7eek-233 km
Louvïe
Arreau32km
/l;ABerg
iTourmaIeL2ll4m
Aubisque1710m
RONDE v.dTOEKOMST
6e elappe-171 km -18 luli
Tourmaieh2ll4m
Laruns
Argelès 64km
1710m.
SPANJE
RONDE YD.TQEK0MST
-,3eei: 37km. fijdriLI5juli
Magalas
15km
Puimisson
Murvie
22 km
Lieuran
Thezan
W'
SïSfLJ pöt® j
COPYRIGHT STUDIO AVAN
62.
„.Zeg, bent U nou helemaal mal!"
riep de smid, die nijdig werd. „Er
is maar één smidje Verholen en
dat ben ik! Elke andere smidje Ver
holen is namaak! Ik ben de enige
echte en onvervalste smidje Verho
len!" „Dat kunt u nu wel zeggen,
meneer. stamelde Andy, die 'n
beetje kalmeerde. „Maar verklaart
u me dan eens hoe het komt, dat die
andere smidje Verholen een aanbe
velingsbrief bij zich had van een
heel goeie vriend van mij?" „Dat
kan ik heel gemakkelijk verklaren',
zei de smid. „Die brief is mij in
ISi'ew York door twee gangsters ont
stolen. Mijn portefeuille met geld
hebben ze ook gepikt". „Ahaaaü!"
zei Andy Malone, „zit dat zaakje
zó in elkaar! Kom er dan maar
gauw in en leg me alles precies
uit". Andy nam hem mee naar zijn
werkkamer en toonde hem het gat,
dat in de muren zat en voorlopig
met een paar planken was dichtge
timmerd. „Een fraaie boel, hè?"
zei hij. „Ja, ja, kijk er maar eens
goed naar. Da's werk van je mooie
naamgenoot. Die wou paardrijden
op een woeste stier, maar hij kon
het dier natuurlijk niet houden en
toen vlogen ze samen door de muur
heen. Hij heeft nog veel meer op
zijn geweten, dat fraaie heerschap
en daarom ben ik maar zo vrij ge
weest hem en zijn knecht stevig op
te sluiten in een soortement van
cel". „Wel verdraaid!" riep smidje
Verholen uit. „U spreekt daar van
smidje Verholen en zijn knecht!
Misschien zijn het de twee kerels
wel. die mij in New York bestolen
hebben! Ze hebben tussen mijn pa
pieren de brief gevonden en dach
ten toen: kom, we gaan voorlopig
naar Cowtown! Daar zitten we vei
lig!" „Daar kon je best 'es gelijk
in hebben, Verholen", zei Andy.
„In deze verdorven wereld is niks
meer onmogelijk. Was dit soms de
bedoelde aanbevelingsbrief?"
FEUILLETON
door: Han van Hulzen
32.
„Nee toch?!"
„Ze is bij me geweest en heeft
alles opgebiecht. Ik heb beloofd te
helpen, al weet ik nog niet pre
cies hoe!"
„Wat een ellendeling!" liet San
dra zich ontvallen, maar het kwam
uit de grond van haar hart. „Het
is heel juist dat u er meneer Hal-
mar van in kennis wilt stellen. Hij
zal er ongetwijfeld iets aan kun
nen doen. Bah, wat een minder
waardige vent! Meneer Halmar zal
er van opkijken. Wanneer schikt
het u terug te komen, morgen of
overmorgen? Zegt u het maar".
Marion keek in haar agenda en
stelde toen voor: „Overmorgen, op
hetzelfde uur?"
„Ja, ik denk wel dat dat zal gaan.
Mocht het niet gelegen komen, op
v/elk nummer kan ik u dan tele
fonisch bereiken?"
Nadat Marion haar telefoonnum
mer had gegeven bleven de twee
jonge vrouwen nog een tijdje pra
ten, voornamelijk over het uiterst
interessante werk van de sociale t
werkster, dat deze in aanraking
bracht met mensen uit verschillen
de milieus en van de meest uiteen
lopende karakters.
Toen Sandra de volgende dag
Halmar vertelde dat er een sociale
werkster van de gemeente was ge
weest om hem te spreken keek hij
vreemd op. „Een sociale werkster?
Wat moet die van ons?"
„Dat wil ze u zelf vertellen" ont
week Sandra. Ze vond het niet no
dig om de zaak vooruit te lopen,
temeer niet omdat Halmar zich zou
kunnen laten beïnvloeden door Bo-
xel als hij er hem over zou spre
ken zonder eerst juffrouw Wentink
te hebben gehoord.
„Ik heb met haar een afspraakje
gemaakt voor morgenmiddag", zei
Sandra.
„Hm", deed hij gemelijk. „Ik ken
dat soort vrouwen, 't Zijn meestal
van die zure tantes, die hun neus
in zaken steken waar ze niets mee
te maken hebben. Ze willen weten
waar de arbeiders hun brood opeten
ze willen de w.c.'s zien en kijken
of we wel behoorlijke wasgelegen
heden hebben. Ik ken dat. U hebt
haar toch zeker verteld wat we al
lemaal voor onze arbeiders doen,
met Sinterklaas en Kerstmis en zo?
Dat we er een filantropie op na
houden, die je nergens ter wereld
vindt?"
„Nee, dat heb ik niet. Het is ook
niet waar. We hebben iets gedaan,
maar u heeft er iets voor terugge
kregen: verbeterde verhoudingen
en verhoogde produktie".
„Dat is inderdaad zo, maar des
ondanks zou ik u willen adviseren
om niet te overdrijven. We hebben
Dokstein terug, maar hoelang heeft
dat niet geduurd?"
„De man was werkelijk ziek en
nu hij terug is, heeft u hem ook
helemaal". Halmar lachte. Wat hij
gezegd had meende hij slechts ten
halve. Want zeer beslist had hij
geen spijt over het geld dat hij had
laten spenderen voor sociale doel
einden. Juffrouw De Hoog had het
bedrijf uitnemende diensten bewe
zen en daarvoor was hij haar dank
baar. Kitty mocht hebben geweten
hoe ze de mensen moest aanpak
ken, juffrouw De Hoog had blijk
gegeven er ook slag van te hebben.
Hoe had Dokstein haar niet gepre
zen toen hij hem bij zich liet ko
men, Met een ontroering die hij
van die ongelikte beer met zijn gro
te mond niet gewend was, had hij
over haar gesproken. „Daar hebt
u een goeie aan, meneer Halmar",
had hij gezegd. Ja, hij wist het -
hij had er een goeie aan. Hij ze
gende de dag dat hij haar in dienst
had genomen en hij was bereid haar
te volgen in datgene wat ze nog
verder mocht voorstellen.
Toen juffrouw Wentink de vol
gende dag bij hem werd aange
diend was hij verrast een vlotte
jonge vrouw te zien, die hem la
chend tegemoet trad en hem de
hand drukte, zoals hij zich herin
nerde van zijn secretaresse op de
dag dat hij haar leerde kennen. Hij
verzocht juffrouw De Hoog om er
bij te komen zitten.
„Waarmee kan ik u van dienst
zijn, juffrouw Wentink?" vroeg hij,
en bemerkend dat de hond zich in
haar richting bewoog, gebood hij:
„Zitha, hier!"
„Juffrouw Wentink en Zitha heb
ben al met elkaar kennis gemaakt",
merkte Sandra op. „En ik geloof
zelfs dat ze al een beetje bevriend
zijn".
Halmar keek zijn secretaresse aan
en lachte; zich tot Marion wendend,
zei hij „Zo, zo, dan heeft u het pleit
al half gewonnen, want de weg
naar de directie gaat via de hond".
Door deze woorden aangemoedigd
begon Marion: „Ik wilde met u
spreken over meneer Boxel die een
van uw vrouwelijke employé's in
moeilijkheden heeft gebracht".
„Hoe bedoelt u? Wat voor moei
lijkheden?"
„Het meisje verwacht een kind".
„Hé?" riep Halmar verbaasd uit.
Hij keek Marion aan alsof ze hem
zo juist de ondergang van de Grey-
hound-onderneming had voorspeld.
„Boxel, bedoelt u?"
Marion knikte.
„En daar komt u mee bij mij?
kunt u zich niet beter rechtstreeks
tot de heer Boxel wenden?"
„Ik wilde er eerst met u over
praten. Voor zover ik het begrijp
is meneer Boxel niet bereid het
kind te erkennen en aangezien hij
in uw dienst is en ook het meisje
op uw kantoor werkt, geloof ik dat
u de enige bent die er misschien
iets aan kan doen".
„Wilt u dat ik Boxel verbied dat
hij omgang heeft met de dames van
kantoor? Of moet ik de dames een
kinderjuffrouw meegeven, die toe
ziet op hun buitensporigheden? Is
het meisje minderjarig?"
„Nee, dat niet. Ik meen dat ze
een jaar of drie-, vierentwintig is".
„Maar dan stelt u mij voor een
onmogelijke taak. Twee volwassen
mensen, die kunnen doen en laten
wat ze willen, en ik zou in hun
persoonlijk leven ingrijpen? Nee,
juffrouw Wentink, dit is een aan
gelegenheid, die mij, hoe diep ik
het ook betreur, volstrekt niet aan
gaat. Bent u dat met mij eens, juf
frouw De Hoog?"
Sandra kleurde omdat ze hem
nu moest afvallen in tegenwoordig
heid van een vreemde. „Het spijt
me", zei ze, „maar ik kan het niet
met u eens zijn".
Halmar keek haar verwonderd aan.
Hoe had hij het nu met haar? Zij
kon toch niet menen dat hij Boxel
ter verantwoording riep of maatre
gelen trof, die de ingenieur zouden
kunnen dwingen het vaderschap te
erkennen of het meisje te trouwen?
Overigens zou hij niet weten wat
hij zou kunnen doen om Boxel de
plicht op te leggen de zorg op zich
te nemen voor het kind. Het was
duidelijk dat hij het vaderschap
afwees en zou hij, Halmar, dan af
gaan op wat het een of andere los
zinnige meisje juffrouw Wentink
wenste wijs te maken?
„Mag ik dan ook weten om welk
meisje het eigenlijk gaat?" vroeg hij
„Juffrouw De Waal".
„Juffrouw De Waal", herhaalde
hij peinzend, niet wetend waar hij
haar thuis moest brengen.
„Van de typekamer", hielp Sam
dra hem.
(Wordt vervolgd)