AUTOVERKOPER
Smidje Verholen en de veedieven van Texas
Garagebedrijf „Waalwijk" nv
ADVERTEERT IN DIT RUU
Mulders' rijwielhandel
VERSBERG
De Vijfde Colonne
-4a:
4
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 29 JULI 1968
4
Pers en publiek zeggen unaniem:
Nog nooit was er zo'n mooi programma in
DONGEN - zaterdag 3 augustus - 3 uur en 8 uur
Standplaats: Wilhelminaplein
Bijna drie uur aangename spanning en ontspanning voor jong en oud
Circus Toni Boltini is nu het grootste circus
ter wereld met 7000 zitplaatsen
Altenaweg 2-4 Waalwijk
Speeltuin „Limbra"
Zonneweide
Austin - Dodge - Rover
Automobielbedrijf W. A. Holland N.V.
Hoge
bijverdiensten
Een auto uit deze spuit- en
droogcabine
mag gezien worden!
AUTO
SPUITINRICHTING
Bureau
Jan Tuerlings
Hypotheken
F. H. Jansen
van 5 t/m 12 augustus
JUWELIER
Circus TONI BOLTINI
De circuskassa's zijn van 11 uur v.m. af geopend. Kinderen reductie tijdens de mid
dagvoorstelling. Stallenbezichtiging in de pauze.
Met liet zoontje van Pipo de clown, met nummers uit het Italiaanse nationale circus,
vliegende mensen hoog in de circuskoepel, stunts op vrijstaande ladders, fenomenale
springplankacrobatiek, Tsjechische fietsvirtuozen, pyramidebouwers en wervelwind-
springers uit Noord-Afrika, intern'ationale clowns, Siberische kamelen, olifanten, ver
metele roofdierendressuur, vrijheidspaarden, klassieke hogeschool, luchtevoluties enz.
Off. AUDI- en O.M.-Dealer
Telefoon 04160 - 2154 - 2451
ELSENDORP (bij Gemert)
Met de heerlijke motor-skelterbaan,
zelf trappende treintjes, voor jong en oud
midget-golfbaan, roei- en badvijver, grote
SDeeltuin met 100% veilige speel-apparaten.
Folders worden op aanvraag gratis toegezonden.
Directie. W. M. Camps
Elsendorp (Gemert) - tel. 04925 - 238; b.g.g. 259
Voor de verkoop der door ons vertegenwoordigde
populaire automerken, zijnde
hebben wij plaats voor een ervaren en bekwame
Van deze medewerker verlangen wij naast grondige
ervaring, commercieel inzicht en technische ontwikke
ling op het gebied van de personenauto verkoop. Hij
moet geheel zelfstandig kunnen verkopen terwijl zijn
leeftijd 25 a 30 jaar dient te zijn.
In ruil daarvoor bieden wij, aan de juiste man, een le
venspositie met een uitstekend salaris en goede voor
uitzichten.
Uityoerige sollicitatie met opgave van referenties, uit
sluitend schriftelijk, aan de directie van
HART VAN BRABANTLAAN 100 TILBURG
aangeboden
(o.a. thuiswerk voor
iedereen)
Inlichtingen: Postbus 413,
Eindhoven.
Gaarne antwoordzegel bij
sluiten.
HOE IS HET MET DE UWE
musa
Voor advertenties en abon.
nementen blijft ons adres u
Kaatsheuvel:
Dr v. Beurdenstr. 8, tel. 2002
Kaatsheuvel
Ook voor alle andere bladen
tvorden advertenties tegen
ie geldende tarieven opge.
romen.
Klachten over bezorging en
aanmelden nieuwe abonné's
aan ons bureau.
Op nieuwbouw en be
staande panden 80 a 90
procent. Ook 2e hypo
theken beschikbaar.
Financiering van auto's
e.d. Persoonlijke lenin
gen enz. Verzekeringen
op elk gebied.
Makelaar in assurantiën
Dr. Ariënsstr. 5, Tilburg
Telefoon 04250-20036
b.g.g. 73917
WIJ GAAN MET VAKANTIE
Crispijnstraat 69-71 Waalwijk Tel. 04160-3214
W.M.F. PANNEN
HORLOGERIE GOUD ZILVER
PAST. KUYPERSSTRAAT 24 - TEL. 2292
CCPYfilGMT STUDIO
131.
De „koe" Verholen keek zijn ogen
uit en dacht: „Dat hebben de he
ren werkelijk bijzonder listig opge
knapt. Geen wonder, dat Andy en
de andere veehouders bij hoog en
laag volhielden, dat de koeien on
mogelijk over de rotsen wegge
voerd konden zijn. En wat zei ik?
Ik zei: zijn ze niet op, dan zijn ze
in de rotsen. En ik had nog gelijk
ook". Intussen stopte de lift voor
een grote opening in de rotsen.
**Mflw1liaSfWi^iiini i? - -•
Een soort loopplank werd neerge
legd en „koe" Verholen werd de
lift uitgedreven. Over een paar sta
len balken werd de lift toen ook
naar binnen gereden, de rotswand
klapte dicht envan de toegang
naar de rotsen was geen spoor te
zien. Koeien, dieven, kortom alles
was voor goed aan het oog onttrok
ken. Een bijzonder geraffineerde
manier van doen dus. Sugarface
die een groot slagersmes in de hand
had genomen, stelde zich nu op te
midden van een tweetal gangetjes.
Elke koe werd onderzocht of hij
vet of mager was en vervolgens af
gevoerd door he vette of het ma
gere gangetje. Jantje en Sjarl moes
ten dat werk opknappen, waarbij
Sugarface deskundige aanwijzingen
gaf. Elke koe werd dus in de zij ge
kieteld om te voelen of daar vet zat
en de smid vroeg zich ontredderd
af of men hem ook zou betasten.
Als dat gebeurde zouden ze gauw
in de gaten hebben dat hij meer
mens dan koe was! Verbouwereerd
ging hij op zijn achterpoten staan,
wat koeien natuurlijk niet zo vaak
doen en Franse Sjarl, die dat zag,
vond dat maar een rare vertoning.
„Vwaajee zet koe de stupiede!"
mompelde hij en slager Sugerface
keek Verholens kant op. Even keek
hij onderzoekend naar die vreemde
„koe" en toen grijnsde hij vals. „Ik
geloof, dat ik dat beessie zelluf
maar eevun moet ondurzoekun",
lachte hij en stapte op de smid af.
FEUILLETON
door Evan John
15
En Shakespeare gaat dan voort..."
De stem weerklonk in de lege ka
mer. De stroom van actuele waarhe
den ging teloor temidden van een ver
zameling fauteauils en een uitgedoof
de gashaard. Toen kapitein Wishart
na het eten boven kwam om het vuur
in de haart aan te steken, was de
hooggeleerde heer uitgesproken en
had plaats gemaakt voor mr. Henry
Ainley, die voorlas uit Macbeth. Ter
wijl Wishart op het haardkleedje
knielde en een lucifer aanstreek, werd
zijn oor eensklaps getroffen door en
kele wel zeer toevallige klanken, zo
toevallig zelfs, dat hij zeven strofen
lang roerloos bleef luisteren:
„Doch 't is voor Bunquo dat ik
mijn geweten knechtte,
Om zijnentwil heb ik de eed'le
Duncan omgebracht;
Voor hem heb ik de vrede uit mijn
hart verstoten.
Mijn eeuwig goed der mensen vij
and uitgeleverd,
Om hen tot koningin te maken
hen, het zaad van Banquo - koning!"
„Hel en duivel!" zei kapitein Wis
hart, en hij zei het uit de grond van
zijn hart, want de lucifer brandde zijn
vinger. Voor hij een tweede afstreek,
stond hij op en zette de radio af.
HOOFDSTUK 10
„En ondertekend „Bank" natuur
lijk. Aan de leider. Op morgen date
ren".
„Is dat alles, majoor?" Kerdel sloeg
de bladen om van de blocnote waar
op hij in steno het dictaat had neer
gekrabbeld.
„Ja. Is het niet genoeg? Wat heb
ben jullie cijferaars toch altijd een
honger naar werk!"
Kerdel keek vlug op. In kamer
nummer dertien ging het altijd wat
minder formeel toe dan in de meeste
andere kamers - nummer 17, van de
kolonel, bijvoorbeeld wanneer er
geappelleerd werd aan hun eigen be
langstelling voor de organisatie waar
voor zij werkten.
De majoor keek op zijn beurt de
beambte aan met een lichtelijk ver
wonderde glimlach. Het Aprilzonlicht
viel door de getraliede vensters van
het sousterrain en trok strepen over
het gelaat van de jongeman. Niet het
type van een klerk, die kerel. Hij had
meer weg van een soldaat. Luitenant
Kerdel had inderdaad aan het front
gestaan, een vol en vreselijk jaar te
gen de Duitse fascisten in de Oekra-
ine. Hij had een kranig figuur, en
het enige niet-soldateske in hem wa
ren misschien zijn vreemde, melan-
choliek-brandende ogen. Dat konden
de ogen zijn van een artist of van een
ander soort fanaticus. Maar zo te zien
niet het soort fanaticus dat warm
liep voor de Marxistische orthodoxie
- zoals er zovelen in de partij wa
ren. Misschien was het wel verstandig
van het hoofdkwartier dat ze hem van
de Londense ambassade wilden ver
wijderen.
„Wanneer ga je naar huis?"
„Nee, nee, dat bedoel ik niet! Ik
bedoel naar huis. Ik heb gehoord dat
je een van de gelukkigen bent".
Niets op Kerdels gelaat gaf te ken
nen dat hij zichzelf tot de gelukkigen
rekende. Thuis, dat betekende voor
hem een kleine flatwoning in Batter-
sea, een jonge vrouw en een zoontje,
een oase van geluk in de nogal grau
we woestenij van het leven.
„Daar is mij niets van bekend", zei
hij. „Ik ben voor drie jaren te Lon
den aangesteld. Ik ben er nog geen
twee. Ze hebben me verteld dat ik
misschien weer teruggeroepen wordt.
Maar wanneer dat zal zijn, weet ik
niet". Hij stond op en nam de hou
ding aan. „Is dit alles, majoor?"
vroeg hij. „Ik zal zorgen dat het be
richt in code gezet is, zodat het mee
kan met de post van vanavond".
„Dat zal thuis een aangename ver
rassing geven".
Banko glimlachte tegen Kerdel, als
hoopte hij een vleiend woord uit
diens mond te horen. Er kwam niets
van die aard. Kerdel boog stijfjes én
vertrok zwijgend. Achter hem sloot de
deur zich zacht. „De duivel hale die
vent!" mompelde Banko, zelf niet
goed wetend waarom hij zich ergerde
aan een uiterlijk zo onberispelijke en
correcte ondergeschikte. Misschien
kwam het, doordat hij zich nog steeds
vergeefs afvroeg, wat er achter die
donkere, trieste ogen omving.
Banko keek op zijn polshorloge.
Het was dicht bij twaalven, tijd voor
het middagmaal in de eetzaal van de
ambassade. Eigenlijk moest hij eerst
nog poolshoogte nemen in zijn andere
kamer, het vertrek dat uitkeek op
Holland Park, waar geen tralies voor
de ramen waren, en geen stalen kas
ten in de muur. Veel werd daar niet
gewerkt hoogstens vond er eens
een vriendschappelijke bespreking
plaats met blauwogige, blauwgeuni-
formeerde officieren van de R.A.F.,
die er hun werk van maakten stelsel
matig de militaire attaché's van alle
Londense ambassades een bezoek te
brengen. Ze zouden er van opgekeken
hebben als ze wisten hoe weinig ver
trouwen de majoor stelde in de in
lichtingen die zij hem gaven, en hoe
overvloedig hij hun informaties aan
vulde met de gegevens die in kamer
nummer 13 verzameld werden. Het
was niet onverstandig, zo meende hij,
vóór het eten even een paar minuten
Banko-af te zijn, en te zien of er nog
officiële brieven en inventaties op be
antwoording lagen te wachten. Maar
eerst een hartversterking - dat was
een goed idee.
Zodra alle papieren opgeborgen
waren, opende hij een kast boven zijn
bureau. Hij bladerde juist in een paar
mappen, toen de deur openging en de
handelsattaché van de ambassade bin
nentrad, de man die beneden in het
sousterrain Bezique genoemd werd.
Hij had niet moeten binnenkomen
zonder te kloppen, en Banko bracht
hem dan ook dadelijk aan zijn ver
stand dat voorschrift voorschrift was.
„Neem me niet kwalijk, U heeft
volkomen gelijk. Ik kwam alleen maar
vragen of u vanochtend bij Zijne Ex
cellentie bent geweest. Hij mompelde
iets, waaruit ik opmaakte dat hij u
nodig had".
„Nee, ik ga na het eten naar hem
toe. Het zal wel niet de moeite waard
zijn". De voorschriften vermeden
zorgvuldig de ambassadeur in te wij
den in de schuilnamen van zijn per
soneel, en in de bezigheden die in be
paalde vertrekken onder in het am
bassadegebouw werden verricht. Zijn
volkomen onwetendheid in dit opzicht
kon van nut zijn, indien de regering
waarbij hij geaccrediteerd was, ooit
hun geheime acte mocht ontdekken en
protest zou laten horen.
In dat geval zou aan het veront
waardigde tegenprotest van de am
bassadeur dan zelfs een zekere waar
heid ten grondslag liggen.
„Mag ik ook vragen, wat je in die
kast uitvoert?"
„Dat mag je. En hier is het ant
woord. Wat zou je denken van een
glaasje voor het eten?" Bank diepte
een grote fles op, en zette die met
twee glazen en een blikjé biscuits op
het bureau.
„Dat vink ik een goed idee. Ik heb
een zware ochtend achter de rug".
„Last met de buren?"
„O... nou ja, dat is een chronisch
verschijnsel. Maar vanmorgen hebben
mijn zeevarende vrienden me grijze
haren bezorgd... Proost, zeg".
„Soms vraag ik me wel eens af",
zei Banko, terwijl hij van zijn glas
nipte, „hoe lang het nog duren zal
voordat de Britten beginnen te klagen
over de Buren".
(wordt vervolgd)
