Voetsporen in het bos
Echo-Kerst
puzzel
geen watervrees.
sar
Oude
ere5
gebruiken blijven
nieuwe komen op
in
V.
KERSTVERHAAL VOOR DE KINDEREN
Vergeet niet
mee te doen
CERTINAO
HET KERSTFEEST IN
DE WERELD
I
N
2
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN WOENSDAG 23 DECEMBER 1970
2
's Morgens waren ze met z'n drieën naar de kerk gegaan, vader, moeder
en hij. De hele week vroor het al en de sneeuw die n paar dagen geleden
gevallen was, kraakte daardoor zo leuk onder je voeten.
Er prijkte een prachtige kerstboom voor in de kerk met een heleboel lich
tjes, die hij steeds probeerde te tellen. Daarna dronken ze thuis koffie en
er kwam visite, die ook bij hen bleef eten. Eigenlijk vond hij dat niet zo
leuk, want ze praatten over dingen waar hij niets van af wist en hij kon er
net zo goed niet bij zijn. Zelfs z'n moeder lette haast niet op hem. Daarom
trok hij zijn jas aan en stapte naar de vijver achter in het park om naar de
schaatsers te kijken. De zon scheen en het begon een beetje te dooien. Er
lag een laagje water op het ijs, maar het hield nog goed. Kijk, daar slierde
een lange rij schaatsers achter elkaar, grappig gezicht was dat, net een
beest met een heleboel poten.
Toen hij een poosje had staan kijken, ging het hem vervelen. Als hij
grote stappen nam kon hij precies in de voetafdrukken van iemand met he
le grote voeten lopen. Leuk ging dat, je kon dan ook vlugger vooruit. Zo
liep hij een stukje over het gras, maar daarna kwam hij op de weg en zag
ze niet meer.
Een jongetje dat
aan spoorzoeken
deed
Ja, daar ontdekte hij ze weer, over
de spoorwegovergang. Nu moest hij
linksaf. Eigenlijk mocht hij niet zo
ver van huis gaan, maar het kon hem
niets schelen, zijn vader en moeder
hadden toch visite.
Voor het eerst ontdekte hij dat hier
zulke leuke huizen stonden. Bij som
mige mensen brandden de lampjes in
de kerstboom al. Het grote voetspoor
wees rechtdoor.
Hij was benieuwd waar ze op zou
den houden. Aan het eind van de
laan, waar geen huizen meer stonden,
liep het spoor verder over een bospad.
Hij kwam bij een houten bruggetje
over een beekje. De man met de grote
voeten was de enige die er overheen
gelopen had. Langs de beek ging hij
verder.
Het jongetje liep al lang niet meer
precies in de afdrukken, dan zou hij
veel te grote stappen moeten nemen.
Het zou vast wel een reus met hele
grote handen zijn die hij straks zou
zien. Het spoor ging nu dwars door
het bos. Misschien was die grote man
wel kaal en had hij lichte ogen. Of
zou het... Steeds langzamer ging hij
lopen.
Bang
Het begon al een beetje donker te
worden onder de bomen en de voet
stappen gingen maar verder. Plotse
ling zag hij in de verte een lichtje
door de bomen schemeren. Hij bleef
staan, hij drufde niet verder te lopen.
Misschien had de reus hem al gezien
en kwam hij zachtjes op hem toe lo
pen, zonder dat hij het merkte.
Hij draaide zich om en begon zo
vlug mogelijk terug te lopen. Hij zou
de korste weg maar nemen en niet
meer langs het voetspoor gaan. Een
heel eind liep hij zonder om te kijken.
Opeens bedacht hij dat als de bo
ze reus hem zocht hij alleen zijn
spoor maar behoefde te volgen. Een
heel eind holde hij toen dwars door
de struiken. Waar was dat burggetje
nou, hier moest het toch ergens zijn?
In de donkere schaduwen onder de
bomen zag hij steeds dingen die er
niet waren. O, daar was de beek.
Welke kant moest hij nu ook al weer
op, langs het water? Over het ijs lo
pen drufde hij niet goed, z'n vader
zei vanmorgen nog dat het niet
overal betrouwbaar was. Het werd
trouwens hoog tijd dat hij naar huis
ging om te eten.
Wat werd het eigenlijk koudhij
voelde haast niet meer dat hij voeten
had. Moe was hij ook. Even ging hij
zitten aan de kant van de beek en pro
beerde met zijn hak of het ijs sterk
was. Nee, het was windijs dat daar
lag. Omdat hij dorst had, at hij een
beetje sneeuw; koud is dat op je tong,
maar toch wel even lekker.
Plotseling moest hij weer aan de
man van de voetstappen denken. Mis
schien zaten er wel littekens op zijn
gezicht, net zo als bij die enge ke
rel die hij pas nog op de televisie had
gezien. Meteen stond hij op en holde
zo vlug hij kon verder. Het werd hoe
langer hoe donkerder in het stille
bos. Alleen als hij naar boven keek
zag hij dat de lucht nog een beetje
licht was. De bomen keken hem aan,
leek het wel.
Zou hij eens heel hard roepen,
misschien dat iemand hem dan hoor
de en hem kon vertellen hoe hij bij
dat bruggetje moest komen. Nee, stel
je voor dat die grote man hem zou
horen. Het kon wel een menseneter
wezen! En wat had z'n moeder laatst
voorgelezen uit de krant over een kin
derlokker? Weer wilde hij wat vlug
ger gaan lopen. Stond daar iemand,
daar bij die boom? Hij hield zijn adem
in. Nee, gelukkig, hij zag het al: een
struik.
Hij was moe, z'n benen wilden he
lemaal zo vlug niet meer. Z'n adem
zag hij steeds als kleine wolkjes voor
zich uitgaan. Moeder zou nu de
kaarsjes al wel aangestoken hebben.
Het zou fijn warm zijn in de kamer
en hij zou noten mogen kraken, net
als ieder jaar. Hadden Jozef en Ma
ria eigenlijk ook door de sneaw gelo
pen? Daar vertelden ze op school
nooit iets over.
Waar bleef dat bruggetje nou?
Liep hij wel de goede kant op? Even
bleef hij staan. Hoorde hij daar iets
kraken, kwam die grote man er aan?
Weer strompelende hij zo snel bij kon
verder door de sneeuw.
Wat zou 't zijn?
Ergens in het bos liep een grote
man. Hij nam grote stappen en aan
de afdrukken in de sneeuw kon je
zien dat hij grote voeten had. Steeds
stond hij stil bij een struik, bukte zich
en stopte even later iets in een grote
zak die hij dan weer over zijn schou
der slingerde. Het jongetje zag de
schim aankomen. Vlug ging hij achter
een boom staan. Hij voelde hoe zijn
hart veel vlugger dan anders klopte.
Plotseling hoorde hij de struiken
kraken en een barse stem riep: "Hé
daar, staan blijven!" Een felle licht
straal verlichtte het gezicht van de
kerel mét de zak over z'n schouder.
In zijn hand hield hij een dood ko
nijn. Daar stapte de jachtopziener te
voorschijn.
De man gooide zijn zak en het ko
nijn op de grond en wilde er vandoor
gaan. Pardoes liep hij tegen het jon
getje aan en allebei vielen languit in
de sneeuw. Met twee grote sprongen
stond de jachtopziener bij hem. Hij
pakte de stroper, want dat was die
vent met de grote voeten, stevig in
z'n kraag en vroeg toen verbaasd aan
hei jongetje: "Wat doe jij hier en wie
ben je?"
De ontmoeting
Van angst en van schrik kon de
kleine jongen zo gauw niets zeggen
en keek met grote ogen naar de beide
mannen voor hem. "Ik wil naar huis",
bracht hij er eindelijk bevend uit.
Woedend keek de stroper hem aan.
Hij had grote handen en een klein
beetje een kaal hoofd, maar gelukkig
geen littekens in zijn gezicht. De
r->
JUWELIER Stationsstr. 88, Waalwijk, tel. 04160-33037
jachtopziener hield hem nog steeds
stevig vast toen ze over het houten
bruggetje over de beek liepen. "Nu
ueet je de weg wel weer verder naar
huis hè? En jij," richtte hij zich toen
trt de stroper "tegen jouw zulten we
nu eerst eens een proces-verbaal op
maken."
De knaap wilde het al op een lopen
zetfen. maar de jachtopziener hield
hem nog even tegen. "Denk er om dat
je niet meer alleen het bos in gaat.
Spoorzoeken moet je maar aan mij
overlaten. Maar pak aan, koop daar
maar een kerstcadeautje voor en be
dankt voor je hulp."
Met een rijksdaalder in z'n knuistje
holde de kleine jongen zo hard hij
kon naar huis, misschien hadden ze
nog wel noten voor hem bewaard en
waren de kaarsjes nog niet helemaal
opgebrand.
Langs de grote spoorlijn van Washington naar Philadelphia staat een grote
hulstboom. Het is de grootste die de wereld kent. Deze ruim honderdjarige
boom wordt elk jaar omstreeks kerstmis opgetuigd met honderden lampjes.
Dit doet de Baltimore and Ohio Railroad Company, een van de vele Ame-
rikanase spoorwegmaatschappijen. Wanneer deze altijd groene boom met
de tienduizenden rode besjes daar in de donkerte van het wijde Amerikaan
se landschap opdoemt, gaan de steeds voortrazende sneltreinen langzamer
rijden.
In een andere Amerikaanse stad - Denver - blaast in de kerstnacht een
hoornblazer de inwoners naar het stadhuis om daar oude kerstliederen te
komen zingen. Dit zijn twee tradities van de vele honderden, die in de
kersttijd ergens op deze wereld in ere worden gehouden. Vooral in het
oude Europa bestaan veel van die gebruiken, die waard zijn om ze te laten
bestaan.
Het maken van kerstkribben is volkskunst in Oostenrijk
Duitsland van oudsher het land van de kerstbomen
Nationaal (kerst)gerecht in Engelang is plumpudding
Midwinterblazen traditie in eigen Twente
Vraag naar kaarsen wordt elk jaar groter
Dieren spelen grote rol in Kerstverhalen
Wanneer overal in de wereld Weihnacht en Noël?
1 r- ■--
korte tijd later weer dicht bij het moe
derschaap gaat liggen.
Maar in onze huizen geeft het leven
de licht van de kaarsvlam een sfeer
van huiselijke gezelligheid. Vooral in
de donkere en meestal koude decem
bermaand. De vraag naar kaarsen
wordt elk jaar groter. Naar de voor
zichtige schatting zulten op kerstmis
1970 ruim 75 miljoen kaarsen in al
lerlei vormen en maten in de Neder
landse huiskamers hun zacht licht ver
spreiden. De tere en romantische vlam
is in feite ook een overblijfsel van de
gewoonte onzer voorouders om be
schutting te zoeFen tegen het onbe
kende. De holbewoner van vroeger
kende het vuur als enige bron van
warmte en licht. Ook hier dus een
veredeling van een vroeger gebruik.
Stille nacht ontstond
in Oostenrijk
In het bergachtige Oostenrijk is 't
maken van kerstkribben een nationa
le volkskunst. In het land waar het
"Stille Nachtis ontstaan, bestaan
in de bergdorpjes zeldzame exempla-
Hij kwam bij een houten bruggetje
ren van die kerstkribben, die uit ver
schillende tijdperken stammen. Het
zijn ware kunstwerken, die in de
kersttijd op de kleine dorpspleintjes
en in de kerkjes worden opgebouwd.
Ons nabuurland België kent leven
de kerstkribben. In navolging van de
bekende passiespelen worden in ver
schillende Belgische dorpen getrouwe
nabootsingen gegeven van de gebeur
tenissen, die in het kerstevangelie
worden verhaald.
In de Beierse hoofdstad München
is een prachtige verzameling kerst
kribben bijeengebracht in een van de
vele musea die deze stad heef-. De
ze kollektie is beroemd over de hele
wereld en in deze dagen komen hon
derden mensen bewonderend kijken
naar wat eenvoudige mensen en grote
kunstenaars hier in de loop der lij
den hébben gemaakt. Men ziet een
voudige papier-toneeltjes met uitge
knipte figuren tot kostbare met blad
goud opgelegde beelden.
Kerstbomen
Duitsland is van oudsher het land
van de kerstbomen. De gewoonte orn
deze sparrebomen met kerstmis te
versieren is een over heel de wereld
verspreide gewoonte. Jaarlijks wor
den door onze Oosterburen een klei
ne 8 miljoen kerstbomen gekocht,
opgetuigd en te pronk gezet. Als
symbool van het eeuwig jonge is de
spatieboom al lang geleden zijn glo
rieuze opmars begonnen. In een ge
meentelijke verordening uit 1521
uit Elzas blijkt, dat omstreeks de
kersttijd de boswachters en houtves
ters de aan hun zorgen toevertrouw
de dennebomen bijzonder in het oog
moesten houden. En in 1832 moesten
de boeren uit de streek rondom Han-
nover, die daar naar de jaarlijkse
kerstmarkt kwamen om bomen te ver
kopen, eerst naar de "polizei". Daar
moesten zij kunnen aantonen dat het
legaal gekapte bomen waren. De boe
ren kregen een stempel op de boom
en pas dan mochten ze verkocht wor
den. Over het merendeel van de ge
westelijke wereld is de kerstboom in
geburgerd. Zelfs in Spanje - waar tot
voor kort de kerstboom zeldzaam was
- gaat de kerstboom zijn plaats inne
men. Maar toch is de kerstkribbe
voorlopig nog wel de trots van elk
Spaans huisgezin.
Kerstkaarten
Engeland - mischien wel het meest
traditierijke land ter wereld - viert
het kerstfeest liefst in de huiselijke
kring. Plumpudding is dan het natio
nale gerecht. Het is ook in Engeland
geweest, waar de gewoonte om roet
kerstmis elkaar kaarten te sturen, is
begonnen. Ruim honderd jaar gele
den - in 1843 - kwam Henry Cole,
toen direkteur vaa het grote Victoria
and Albertmuseum in Londen, op het
idee zijn familie, vrienden en kennis
sen een speciaal gedrukte kaart met
een kerstgroet te zenden. Het was 'n
idee, geboren uit gemakzucht. Henry
Cole had namelijk geen zin om zijn
familie en aan al zijn kennissen een
lange brief te schrijven met daarin de
kerstwensen en de up and downs die
zijn familie in het afgelopen jaar had
meegemaakt. Een dergelijke lange
kerstbrief was in het traditierijke En
geland gewoonte.
Maar in dat gedenkwaardige jaar
weigerde Cole achter zijn schrijftafel
te gaan zitten om deze lange kerst
brieven te gaan schrijven. Hij liet 'n
kaart drukken en verzond deze naar
zijn relaties. Deze nieuwigheid viel
niet bij iedere ontvanger in goede aar
de. Maar wel kreeg Cole er een grote
bekendheid door. Een exemplaar van
deze eerste echte kerstkaart is be
waard gebleven en in een vitrine in
het Londense postmuseum te zien.
Midwinterblazen
Tussen kerstmis en nieuwjaar klin
ken in Twente de diepe tonen van de
midwinterhoorn. Het schijnt dat deze
Twentse traditie terug gaat tot vóór
onze jaartelling. Zoals zoveel gebrui
ken rondom kerstmis van heidense
oorsprong zijn, zo is dat midwinter
blazen ook van die oorsprong. Maar
veel gebruiken zijn door het Christen
dom gekerstend. Het midwinterbla
zen maakt hierop geen uitzondering.
Vroeger dachten onze ongeletterde
voorouders dat - naar mate de winter
verder schreed - de zon, levensbron
van alles wat leeft en groeit - door de
duistere nachten weggewerkt zou wor
den. Er zou dan nooit meer licht op
aarde zijn. Om dat te voorkomen en
de kwade machten weg te jagen werd
op de midwinterhoorn geblazen. Het
geluid moest zo sterk mogelijk zijn en
daarom blies men boveneen waterput,
waardoor het geluid een versterking
kreeg.
Levend licht
Straks gaan de kaarsen weer aan.
Niet alleen in onze warme huizen. In
de Provence gaan op kerstavond de
bewoners van de dorpen met branden
de kaarsen naar buiten. Ze lopen
langs de weg naar de kerk om daar de
nachtmis bij te wonen. Wanneer
iedereen in de kerk zijn plaats heeft
ingenomen wordt een wagentje de
kerk ingereden. Hieïop ligt een jong
lammetje, symbool van de onschuld.
De priester zegent dit beestje dat
Dieren
Het zijn in hoofdzaak de os, de
ezel, het schaap en de kameel die in
de kersttijd het dierenrijk vertegen
woordigen. In de kerstverhalen en in
de ontelbare kerstliedjes komen ze
veel voor. Ossen, hoewel in onze stre
ken wat zeldzaam, ezels en schapen
kennen we allemaal van het zien. Met
enige moeite kunnen ze zelfs in onze
nabijheid wanen. Maar voor een ka
meel moeten we naar de dierentuin.
Toch komt het beest in de Nederland
se kerstverhalen veelvuldig voor. De
kameel was immers het dier, dat de
wijzen uit het Oosten naar de stal van
Bethlehem bracht. In de bijbdl wordt
niet over de kameel gesproken. Ken
nelijk heeft men dit dier bij het kerst
verhaal betrokken omdat de wijzen uil
het Oosten toch ergens mee naar het
kerstkind moesten reizen.
Vredesfeest
Het bijbelse kerstverhaal spreekt
van vrede op aarde. Tientallen Neder
landse en buitenlanders kerstliederen
hebben het over de nacht, die vrede
bracht. Het is moeilijk om in deze we
reld over vrede te praten. Er bestaat
een verhaal, dat in de eerste wereld
oorlog op de slagvelden tussen de
Franse en Duitse soldaten een kort
stondige verbroerdering tot stand
kwam en er zodoende een on-offici-
ele wapenstilstand was van slechts en
kele ogenblikken. De kanonnen zwe
gen om gelegenheid te geven tot het
denken aan kerstmis. Aan beide zij
den van de loopgraven klinkt het
kerstlied. De Duitsers zongen over
Weihnacht en de Fransen over
Noël. Een ontroerend verhaal, dat 'n
voorbeeld zou moeten zijn voor de
wereldpolitici, die de sleutel voor de
wereldvrede in handen hebben.
L
met de
1e prijs
2e prijs
3e prijs
25,—
15,—
f 10-
ZIE PAG. 9 IN DIT BLAD
Leg dit horloge gerust op de bodem van een 200 meter
diepe ree. Het kan er tegen. Want de Certina
DS 2 is het sterkste horloge ter wereld.
100% waterdicht, (tot 20 atm.) Dubbele
schokbeveiliging. Edelstaal. Automatisch. Datum. f. 355.
Er rijn al Certina horloges v.a. f. 99.
Komt u eens naar onze Interessante kollektie kijken.
horloges van Zwitserse topkwaliteit.
