No. 185. Zaterdag T Juli. Uitgeyer: I.. .T. VEERMAN Heusden. 2MH VOOR Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG en Z A T E R D A G. Abonu emeutsprijs: per 3 maanden 1.Franco per post zonder prijs- verhooginsr. Advertentiën 16 regels GO ct. Elke regel meer 10 ct. Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- e stukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur. 8) Och, als ik ze kon reddenmompelde Denise. En een gevoel van opofferingsgezindheid ontwaakte sterk en koortsachtig in haar geest. In. die gemoedsstemming kwam zij voor de ouderlijke woning aan. De deur was dicht en de blinden waren gesloten. Alles in het huisje, in de schaduw verzonken, scheen te slapen. Toen zij naderde, hoorde Denise toch het geluid van stemmen.... die van Jean en Madeleine. Een levendig gesprek werd door die twee gevoerd, bijna een twist. Het jonge meisje kon de woorden niet verstaan, maar zij \oelde zich het hart bezwaard door die on bestemde klanken, die zij in een langen tijd niet meer gehoord had en haar aan de droevige dagen van haar kindsheid, aan'Parijs, herinnerden. Zij zette de hand op de klink en opende. Oogenblikkelijk hield het gesprek opde eehtgenooten schenen verrast, bijna verschrikt door de verschijning van hun dochter. Jean wendde zich ruw tot Made leine en zei: Wees stil 1 Er heerschte stilte. Denise maakte er gebruik van om om zich heen te kijken. Een van die smalle en lange kaarsen, zooals men die in Normandië gebruikt, verlichtte flauw de lage kamer en gaf nauwelijks eenige weerkaatsing op het aardewerk en de koperen voorwerpen, op den hoogen schoorsteenmantel gerangschikt. Men onder scheidde ter nauwernood aan den anderen kant van het vertrek de geruite gordijnen van de echtelijke sponde. Op de gewitte muren verlengden zich grillige schadu wen en de zoldering werd donkerder naarmate zij meer van het rookende pitje af stond, waarvan het vlammetje in die donkere ruimte bijna een roodach tige meteoor geleek. De blik van het meisje scheen de duisternis te willen doorboren, doch zij merkte niet bijzonders op. liet gelaat van Jean had echter niet de gewone uitdrukking; hij scheen zeer opgewonden en onder de saamgetrokken wenkbrauwen schitterden de oogen van een vreemd vuur. Denise merkte tevens op, dat haar moeder geschreid had. »Kom toch binnensprak de werkman, maar met den toon van iemand, die zich hetgeen hij spreekt nauwe lijks bewust is. »Wat kom je laat vanavond, kleintje? En het avondeten is toch nog niet gereed. Kom, Ma deleine... het kind heeft honger...» Zonder iets te antwoorden, hurkte de arme vrouw voor den haard en begon met bevende hand het bijna uitgedoofde vuur op te rakelen. «Moeder, ik zal u helpen,riep Denise, die tot nu toe op den drempel was blijven staan; zij sprong op haar moeder toe, bukte en omhelsde haar. Eenige kussen drukken soms meer uit dan een geheele toespraak. Zij beduidden ditmaal: »Ik begrijp dat u lijdt moeder, en ik wilde dat ik u kon troosten. er toch dien avond in het huisje van den wegwerker? Terwijl zij zich die vragen stelde, ging zij langzaam naar het met riet overdekte afdak, dat tot verblijfplaats voor Follete diende en maakte een grooten voorraad frisch gras voor haar klaar. De geit liet alles toe, maar zonder de dartele vroolijkheid te betuigen, die haar eigen was. Het was of ook zij ernstige zorgen, treurige voor gevoelens had. Denise was ongewoon lang met dit werk bezig en draalde vooral met het afscheid nemen. Zij schrikte er bijna van om naar huis terug te keeren en deed drie maal de rondte om het huis voor zij er toe kon be sluiten den drempel te overschrijden. De lage kamer zag er nu geheel anders uit. Een groot vuur van hout knetterde onder den schoorsteen en liet den inhoud van eene ijzeren pot koken, die aan een haak hing. Jean Maillard ging met groote passen het vertrek op en neer. Madeleine had juist gedekt. »Kom...« zeide hij met een ongeduldige beweging, «kom vrouw, de soep!» «Daar zoo,» antwoordde Madeleine: «ga maar vast zitten.Hij zette zich naast zijn dochter en sprak tot haar op een onnatuurlijk vroolijke wijze. Waarschijn lijk zocht hij te verbergen wat in zijn ziel omging... wie weet? misschien wilde hij zichzelf verdooven... Ongelukkigerwijs scheen, behalve de moeder, ook j twee of drie keer sprak hij met koortsachtige gebaren Jean die taal te begrijpen en was er volstrekt niet tevreden over. «Het is onnoodig,merkte hij aan, de schouders ophalend; «wij hebben je hulp niet noodig: zorg voor de geit: kom kind, ga!» En hij schoof haar naar buiten. Wat was er geschied, dat haar vader, anders zoo goed, haar nu zóó behandelde? Wat gebeurde «Wij zullen gelukkig worden, kleintje, je zult het zien; zeer gelukkig!» Denise vroeg waarom, doch hij vermeed te antwoorden. Madeleine bracht eindelijk de soep en vulde de bor den. Men at stilzwijgend. De laatste vlammende takken wierpen op het drietal hun roode flikkering. Jean haastte zich. Denise begon weer aan Bertha te denken en keek dikwijls Madeleine aan, die aan een sombere droefheid ten prooi scheen. «Het is tijd om naar bed te gaan,« riep Jean uit, zoodra hij met eten klaar was; «ik val omver van den slaapgij moet ook vermoeid zijn, Denise, goeden nacht mijn kind... tot morgen. Zoodra zij haar moeder omhelsd had, bracht hij haar zelf tot aan de trap welke naar het kamertje leidde, dat Denise bewoonde, vlak onder de pannen. Al meer en meer verwonderd en ongerust, ging Denise langzaam naar boven en begon zich te ont- kleeden. Het was een van die warme drukkende avonden, die den slaap, zelfs van jonge menschen, doet vlieden. Zij opende het venster en keek naar buiten. Al de blaadjes waren onbewegelijk, tot zelfs aan de toppen van de populieren. Van tijd tot tijd doorkliefden licht stralen de donkere blauwe lucht, zonder donderslagen gevolgd. Er heerschte zulk een diepe stilte, dat men in de verte de zee tegen de kust kon hooren slaan. Half ontkleed stond Denise lang voor het raam, toen knielde zij voor haar schamele legerstede, en de armen op het dek, het voorhoofd tusschen de handen, beproefde zij te bidden, maar geen bepaalde gedachte vormde zich in haar breinhaar lippen bleven stom, een soort verdooving maakte zich van haar meester. Het scheen haar toe, dat er gesproken werd en men beneden nog heen en weer liep; vervolgens verloor zij het bewustzijnzij was ingeslapen. Hoeveel tijd was er aldus voorbijgegaan?... Toen Denise ontwaakte wist zij er geen rekenschap van te geven. Zij was langzamerhand van haar bed afgezakt, want zij lag nu op den houten vloer uitgestrekt. Eensklaps verhief zich een stem, die van Jean Maillard... en die stem riep: «Wel verdoemd! ben je nu klaar met klagei. ik net Land van lensden en Altcna LANGSTSA Naar Le Cas9eur de Pierre3 van Charles Dksi.ys, door Marie.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1883 | | pagina 1