Het Land van Hensden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard. EERSTE BLAD. kindenlr likte. FEUILLETON. Kunstenaars-Eer. UitgeverL. J. YEERMAK, Heusden. M 1249, ZATERDAG 28 OCTOBER. 1893. VOOR Dit blad versehjjnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden f 1.00. Franco per post zonder prjjsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Advertentiën ran 16 regels 60 et. Elke regel meer 10 et. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmor gen ingewacht. Is het niet eigenaardig dat een pasge boren kind zijn intrede in de wereld met een kreet aankondigt Wil het daarmee zijn onte vredenheid betuigen over de verandering positie en zjjn overplaatsing in een iwe omgeving? Vermoedt het misschien E hem op deze booze aarde te wachten «vaat, welke smart, welke zorg, welke ont- ->cheling? Of oefent het instinktmatig *;r de eerste maal zjjn longen om zijn aandeel te krijgen van de ter inademing bestemde lucht? Onverschillig wat de be tekenis ook zij, dit staat vast, dat op den eersten' kreet spoedig meerdere volgen en «een der hoofdbezigheden van het jonge wezen gedurende de eerste levensmaanden e^d zal, meer of minder luid, met kortere of langere tusschenpoozen te schreeuwen. Deze uitingen hebben iets onaangenaams or diegenen wier oor ze treffen. Ze hebben meermalen de anders kalme vaders in drift doen opstuiven en aan ervaring rijkste schoonmoeders tot wanhoop gebracht, wan neer 't n.l. al te bont werd. En dewijl de kleine wereldburgers nog geen begrip hebben van een praktische tjjdverdeeling, houden hr niet zelden hunne oefeningen op uren, naar eeuwenoude gewoonte door de .teste menschen tot slapen bestemd zjjn. i slaap heeft de jonge papa behoefte, den gansehen dag met dubbelen jjver verkt heeft, omdat er nu drie in plaats twee voeding vragen. Slapen is brood- dig voor de moeder, wier krachten miet ^en waken bestand zijn maar tot Den toont niet de geringste neiging de ,gste van allen, de veelbelovende zoon, lieve dochter. We zwijgen maar van relingen, die om beurt een solo ten beste ven om alras in een duo met velerlei iaties over te slaan. Menschenkenners zekeren dat in zulke nachten zelfs zeer akkig gehuwde lieden een zweem van ouw hebben voelen opkomen. AI aar 't jaar spoedt heen, de eerste tanden doorgekomen en op eigen beenen staat voorspoedig opwassende kind. Meer dan h lief is, keert het tot de gewoonte zijner I egere levensdagen terugeen onvriende- e blik, een weigering, een gebroken pop, stoot roeren bet niet slechts tot tranen door B. (42 De rook van 't laatste schot was nog et opgetrokken of een hevig gelach klonk de ooren van dc twee verbaasde man- n: Beatrice was eensklaps opgestaan met itenmatig geopende oogen, die als van uTnzin straaldenze stamelde eenige nnelooze woorden en barstte opnieuw in a schokkend, wild en zoolang aange- uden lachen uit, dat het was, alsof de ho het herhaalde en voortdroeg over 't id. FabrLe zag haar wankelen, greep ar en plaatste haar zacht op de bank gzkmerhand hield haar lachen op, een •te stuiptrekking volgde en ze viel bui- bewustzijn. »Ze had ons beluisterd!* fluisterde de hilder, alsof bij in zich zelf sprak. Hij wendde zich tot Pierrepont, die ibeweegljjk op twee schreden afstand was .,ijjven staan, even bleek als een doode in >n lijkkleed. »lk verzoek u, mijnheer,zei Fabrice, »aeen te gaan*. Pierrepont aarzelde en wees op Beatrice, ,ie krachteloos en bewusteloos op den rond lag. Denkt ge dat ik in staat ben een vrouw toe, maar ontlokken het aanhoudende, on harmonische geluiden. Het vraagt er niet naar of ge ongestoord werken wilt en het bekommert er zich niet over dat zijn pas aangekomen tante al dadelijk met zijn zwak in kennis gesteld wordt. Het schreeuwt omdat het nu eenmaal behagen in schreeuwen heeft. Uit de eenheid ontstaan de hoeveel heden gelijk een vruchtbare wijnstok omrankt de huwelijkszegen uw huis, als palmentakken omgeven uwe kinderen uw tafel. Wanneer ze nu maar niet zoo onge hoord rumoerig, zoo buitengewoon onrustig warenGe zoudt gaarne een uurtje in hun midden doorbrengen en u verheugen in het geluk van hun bezit, maar Jantje trommelt zoo ontzettend met zijn kleine knuisten op de ruiten, Gerrit smijt moedwillig het huis om, dat Grietje uit steenen op tafel gebouwd heeft, Klaartje en Emma spelen waschvrouw en wedij veren wie van hen den grootsten woordenstroom over de ander kan uit gieten wie kan dat uithouden? En wan neer het lawaai nog maar tot één kamer beperkt bleefMaar het weet u te vinden ook al vlucht ge in den afgelegensten hoek van 't huis. Ge hebt u in uw eigen kamer teruggetrokken, uw gedachten geordend, ge verdiept u in een probleem, of ge werkt met lijnen en getallen, of ge zet u tot een middagslaapje, hoor, hoe 't op de trap stommelt, juichende kreten bereiken uw oor, men draaft door den gang, rukt uw deur open zonder kloppen en binnen rolt een kluwen jongens en meisjes: papa, knip eens een mannetje, teeken een paard, maak een zweepStel uw dutje maar uit en leg uw liniaal neer, want er komt heden niets van, noch van werken, noch van slapen. Een wijsgeerig schrijver heeft gezegd: »ik ben buitengewoon gevoelig voor alle drukte, doch wanneer die een bepaald nuttig doel heeft, kan ik ze wel verdragen*. Deze wijsgeer was een predikantszoon en de jongste van achttien kinderen. Of hjj in zijn jeugd ook vond dat 't een nuttig werk was, met zijn zeventien broers en zusjes zijn eerwaarden vader te storen in de voor bereiding tot den predikdienst? Twee andere wjjsgeeren, Kant en Schopen hauer klagen herhaaldeljjk over den last door geruisch en alarm ondervonden bij hun philosofische studieën en deze groote mannen, die ongehuwd stierven, hebben alzoo het meest hinderljjke alarm niet eens gekend. Ja, 't kan de spuigaten uitloopen al zjjt ge zoo zachtzinnig als een lam, er kunnen te mishandelen... zelfs deze?* hernam de schilder. Pierrepont boog, groette met de hoed en vertrok. Fabrice raapte Béatrice's zakdoek op, die op den grond gevallen was, doopte hem in 't water van een bassin, dat in 't midden van de laan was, en tot zijn vrouw terugkeerend bevochtigde hij haar slapen en voorhoofd. Na eenige minuten kwam ze bij, zag wezenloos in 't rond en ves tigde toen den blik op haar maneen soort van zucht en een plotselinge beweging waarbij ze de oogen bedekte met haar hand, duidde aan, dat ze weer tot zich zelf kwam, dat ze de verschrikkelijke wer kelijkheid begreep. Beatricezei de schilder, >als een ver klaring u op 't oogenblik te pijnlijk is, zal ik ze uit stellen.* »0 neen dadeljjk,* fluisterde zij. »'t Zal niet lang duren*, hernam Fa brice; »want als ik mij niet bedrieg, heb ik u weinig mee t« deelen uw zenuwen hebben u verraden Ge hebt geluisterd, niet waar, naar 't geen wij voor een half uur in mijn atelier spraken, Pierrepont en ik?« Ze gaf een teeken, dat ze geluisterd had. »Ge weet bijgevolg, waarom ik opspraak en schandaal en een duel heb willen ver mijden? Ge weet, dat het is om u een persoonlijke schande te sparen, die ook op j mijn onschuldige dochter kon terugkaatsen? I Ze gaf hetzelfde,bevestigende teeken 2"et 1 het hoofd. Zooals gjj zult begrijpen, zou deze voor-' oogenblikken komen, waarin ge u betrapt op zeer liefdelooze gedachten. Maar er is raad op! Neem de vlucht en laat het rijk aan de levenmakersTrek u terug in het eenzame woud, bestijg een stillen berg en ge hebt rust. Een poos althans, want uw geluk is ook op deze rustige plaatsen niet volmaakt. Er ontbreekt u iets in deze ongestoorde eenzaamheid. Verlangt ge niet, nadat ge enkele dagen, een week van huis geweest zjjt, naar uw oude omgeving? Weet ge, wat u ontbreekt in 't midden der groteske natuur, in het aangezicht van de wonderen der schepping Ge mist de ruste- looze bezigheid uwer kleinen, ge mist de kinderdrukte. O, spreek er niet met minachting van, verwensch ze niet, ga ze niet te ver uit den weg: ze zal vroeger verstommen dan u lief is. De niet te ontkomen, verschrik kelijke ernst des levens zal die glasheldere klanken uwer kinderen in ernstige klachten en zware zuchten omzetten en terugwenschen zult ge den tijd, toen uw huis van over moedig gejubel vervuld was Ge weet niet hoe gelukkig ge zijt, vraag het hun maar, die geen kinder drukte kennen, die verschoond blijven van de zorgen der opvoeding, bevrijd van alle lasten der verpleging en vraag ze wat hun Sev&EK zo° eentonig en melancholisch, zoo treurig en hbpèlOö^ fliaakt 1 Hun huis ontbreekt kinderdrukte. GelukkigtRFSYoning, waarin kinderen jubelen! Buitenland. De Russen zjjn uit Parjjs vertrokken. De laatste avond was zooals alles van het begin tot het einde geweest is, schitterend. Eere wien eere toekomt, geen volk wellicht kan zoo ontvangen als de Franschen de Russen gedaan hebben. Overdrijving was er, ja, in niet geringe mate, maar men moet den aard van 't mensch in aanmer king nemen en nu alles zoo uitstekend afgeloopen, tot het laatst het goed hu meur bewaard is gebleven, mag men toch menige gekheid vergeven. Door het drukperscomité was den hoo- gen gasten in de galerij Champ de Mars een groot feesteljjk maal aangeboden. Met groote schilden en vlaggen was de zaal verrukkeljjk schoon versierd; 26 luchters met electrische gloeilampen en 40 boog lampen, benevens twaalf groote gaslantarens ter weerszoden verlichtten alles helder als de dag. Bij het binnentreden der Russen tegen 8 uren speelde de muziek. Het Se- zorg niets baten, maar geheel nutteloos zijn, als gjj het huis van uw man verliet zoolang hjj leven zal. Daardoor zou het publiek op de hoogte gebracht worden van 't geen voor u, even als voor mjj, van 't grootste belang is, dat het onbekend blijft, 't Zal ons ongetwjjfeld zeer moeilijk vallen, nu we weten wat we weten, nog drie of vier maanden samen te leven Maar daar ik den moed er toe beb, hoop ik, dat gij dien ook zult hebben.* Zooais gij wilt!* »Om u in die beproeving staande te houden, zult gij de troostrijke gedachte hebben, dat gjj hem weldra geheel zult toebehooren hem, voor wien ge zoo even, terwijl wjj kampten, hebt gevreesd.* Beatrice antwoordde niet. »Ik heb,* voegde Fabrice erbjj, >n geen gedragslijn voor te schrijvenik vooron derstel, dat gjj, de markies de Pierrepont en gjj, den eerbied niet uit het oog zult verliezen voor een man, wiens dagen zjjn geteld.* Met deze woorden verliet hij haar en ging naar zijn atelier. Maar zij bleef tot den avond in die nood lottige laan, nu eens heen en weer loopend, dan zich weer op de bank zettende. Was zjj dat. wel? Was zjj zoo nauw be trokken in die verschrikkelijke zaak? Was zij dat, Béatrice, die zoo even het striemend verwijt had ontvangen en helaas, ook verdiend, dat Fabrice tot haar had ge richt? want ze had het niet durven ont- ?nnen het was waar, dat ze, gedurende naatslid Ranc presideerdehjj had den voorzitter van den Senaat Challemel Lu- cour ter rechter-, admiraal Avellan ter linkerhand. Al de Ministers en vele voorname per sonen uit de politieke, militaire en litte raire wereld waren tegenwoordig. Toosten bleven achterwege. Aan het einde van het banket stond de voorzitter op en riep, met een beker champagne in de hand: >Leve Rusland!* Admiraal Avellan ant woordde met een »Leve FrankrjjkZoo was het voorgeschreven, want er was angst in de officieele wereld, dat de heeren van de pers uit de band zouden springen, wan neer zjj met de Russen aanzaten. Van de grootschheid van zulk een pers feestmaal kan men zich hier nauw een be grip vormen. Er waren 112 tafels aangericht, ieder voor 32 personen, behalve de eere tafel, waaraan plaats was voor 200 gasten. Achter in de zaal, evenwjjdig aan de eere tafel, was een geïmproviseerd tooneel op geslagen, waarop het korps de ballet van de Groote Opera, na afloop van het diner, het eerste bedrijf van het ballet, »La Mala- detta* gaf. De gasten vonden op hun plaats een takje vergeet-mij-niet met een drie kleurig lintje versierd, en onder hun servet een bord met de wapens van Frankrijk en Rusland, dat hun als souvenir aan het feest werd aangeboden. Er waren 3000 personen gezeten aan dezen persdisch. Dat er heel wat verorberd werci;-~-Ï£an men begrjjpen. Er werden ge bruikt 120(r*TffeC soeP> die in een reus" achtigen ketel gekooïcfSJ^18) 800 kilo ossen- vleesch, 700 fazanten, 40*vf^fjes Russische sardines, 500 kilo druiven, om>9:»S^^ere gerechten niet te spreken. Dit alles w^ besproeid met 25 vaten wjjn, 2000 flesschen champagne, 500 liter cognac fine champagne, 4000 flesschen mineraalwater. De koffie werd gezet in een reusachtig toestel, dat 80 kilo koffie bevatte, waarvan 4000 koppen geschonken werden. Het klaarmaken van een en ander was opgedragen aan 100 hof meesters, 60 koks, 100 keukenjongens, terwjjl 400 kellners voor de bediening zorgden. Het servies bestond o. a. uit 32.000 borden en 20.000 glazen. Alles liep geregeld afde Parjjsche pers had eer van haar werk. Al wat er van tafel overbleef, moest onder de Parjjsche armen worden verdeeld. Het slot van dien merkwaardigen dag was het vuurwerk, dat door een artillerie- salvo werd aangekondigd. Het voornaamste nummer was een voorstelling van twee sol daten, elkander de hand reikend. Dat moesten verbeelden Frankrijk en Rusland. Men kan begrjjpen, welk een gejuich er opging uit de duizenden. Ook de illuminatie was prachtig, hier en daar tooverachtig. En men trof 't heerljjk met het weer, 't was zacht voor den tjjd van 't jaar en stil. In den omtrek van het fort op de hoogte van Pinson, nabjj Montmorency (Frankrjjk), is een persoon, die een Duitscher scheen, en er eene teekening van maakte, als spion gearresteerd. Hjj wilde zich uitgeven voor een eenvoudig teekenaar, maar het genre dat hjj voor zjjne teekeningen had uitge kozen, maakte hem meer dan verdacht. Daarbij had hjj alle voorzorgen genomen om zich aan het oog der schildwachten te onttrekken. den strijd, waarin 't leven van haar man op 't spel stond tegen dat van een ander, niet voor haar man had gevreesd; 't was al te waar, dat ze in een uitbarsting van hartstocht de misdaad begaan had de aarzelende hand van De Pierrepont aan te zetten, en dat, toen ze haar man ge troffen zag door een doodvonnis, haar eerste beweging die van een wilde vreugde was geweestToen wist zjj, het arme schep sel, even als zoo veel anderen het vóór haar geweten hebben, hoe diep de harts tocht de zuiverste, de fijnstgevoelende men schen kan verlagen en verderven, wanneer men toestaat, dat zij als meesteresje zetelt op de puinhoopen van 't verstand, van den wil en van de eer. XV. KUNSTENAARS-EER. Verscheidene weken zijn voorbjj gegaan, 't Is in de maand Augustus. Béatrice en Pierrepont hebben elkaar niet weergezien. Uit angstvalligheid hebben ze elke schrif- teljjke gemeenschap vermeden. Béatrice weet alleen, dat Pierrepont volgens gewoonte den zomer te Parijs doorbrengt, en zjj ver moedt, dat hij daar op haar bevelen wacht. Op een morgen ontvangt hij van haar het volgend briefje: >Ik bezweer u, naar Glion te gaan. Ik weet dat mevrouw d'Aymaret er nog isvertrouw haar alles. Zeg haar, dat ik haar smeek te komen; dat ik krankzinnig ben; dat ik op haar wacht.* Eenige uren later vertrok de markies Door den Italiaanschen ex-minister Di Rudini, den leider der oppositie, is een brief aan zjjn kiezers gericht. Hjj bestrjjdt daarin ten krachtigste de militaire politiek van het kabinet, evenals de verhooging der successierechten, de invoering eener progressieve belast ig en het betalen der douane-rechten in goud. De voormalige minister acht beperking van eenige uitgaven, zooals die voor het leger, en vermindering van het aantal ambtenaren onver ajjdelijk Het evenwicht in de begrooting moet gebaseerd zjjn op verbetering in den stand der schatkist en van den muntomloopde schatkistbiljetten moeten geleideljjk gecon solideerd en de wet op den muntomloop moet herzien worden. Om klem aan zijn betoog bjj te zetten, wijst Di Rudini op het gevaar, dat zou kunnen blijken dat Italië een militaire or- heeft gehandhaafd, die bij gebrek langzamerhand schipbruik ljjdt. Worden moeielijkheden niet op een verstandige wjjze ^an zou Italië gedwongen kunnen worcSf8»J$Bjj2te^ vlucht te nemen tot territoriale werving of vermindering van den diensttjjd, hetgeen het innerlijke gehalte van het leger in ge vaar zou brengen. Het is onmogeljjk het leger te redden, als men het budget niet redt. De bondgenootschappen die Italië den vrede verzekeren, zjjn voor het land een onschatbare weldaad. De leider der oppositie komt in zjjn brief ook terug op de Italianen-vervolging te Aigues-Mortes, in Frankrjjk, en ver klaart, dat het land niet voldaan is over de oplossing, welke aan die zaak is gegeven, naar Zwitserland. Den volgenden dag in den namiddag was hjj te Glion, en twee dagen later was mevrouw d'Aymaret, wier man bjj na hersteld was, te Parjjs, waar ze zich dadeljjk naar Bellevue begaf. Toen de vrouw van den schilder haar zag binnen komen, slaakte zjj een gil »Elize!« en ze vouwde de handen, terwjjl ze haar smeekead aanzag. Mevrouw d'Aymaret trok haar in heur armen, en Béatrice rustte tegen haar borst met een hartverscheurend gesnik. »Dank, dank!* zei ze door haar tranen heen: »ik heb in twee maanden niet geweend!* En toen ze een weinig bedaard was, vroeg ze: »Hij heeft je alles gezegd?» Alles »En wat denk je?... want ik, ik denk niet meer!* »Ik denk, dat wjj alles doen moeten om 't leven van je man te redden.* »Dat is onmogeljjk! Hij zal niet willen »Wie zal niet willen?* »Hijmjjn man »Waarom Omdat hjj zjjn woord heeft gegeven.* Mevrouw d'Aymaret nam een strengen bijna harden toon aan: Béatrice,zei ze, »als ik een enkele minuut kon denken, dat je zonder wroeging de nadering van je weduwschap afwacht, zou ik je nooit weer willen zien!* NIEUWSBLAD X Aaar den iOn druk van Octave Feuillet. Wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1893 | | pagina 1