Het Land van Hensden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard.
EERSTE BLAD.
kindenlr likte.
FEUILLETON.
Kunstenaars-Eer.
UitgeverL. J. YEERMAK, Heusden.
M 1249,
ZATERDAG 28 OCTOBER.
1893.
VOOR
Dit blad versehjjnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden f 1.00.
Franco per post zonder prjjsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën ran 16 regels 60 et. Elke regel
meer 10 et. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmor
gen ingewacht.
Is het niet eigenaardig dat een pasge
boren kind zijn intrede in de wereld met een
kreet aankondigt Wil het daarmee zijn onte
vredenheid betuigen over de verandering
positie en zjjn overplaatsing in een
iwe omgeving? Vermoedt het misschien
E hem op deze booze aarde te wachten
«vaat, welke smart, welke zorg, welke ont-
->cheling? Of oefent het instinktmatig
*;r de eerste maal zjjn longen om zijn
aandeel te krijgen van de ter inademing
bestemde lucht? Onverschillig wat de be
tekenis ook zij, dit staat vast, dat op den
eersten' kreet spoedig meerdere volgen en
«een der hoofdbezigheden van het jonge
wezen gedurende de eerste levensmaanden
e^d zal, meer of minder luid, met kortere
of langere tusschenpoozen te schreeuwen.
Deze uitingen hebben iets onaangenaams
or diegenen wier oor ze treffen. Ze hebben
meermalen de anders kalme vaders in drift
doen opstuiven en aan ervaring rijkste
schoonmoeders tot wanhoop gebracht, wan
neer 't n.l. al te bont werd. En dewijl de
kleine wereldburgers nog geen begrip hebben
van een praktische tjjdverdeeling, houden
hr niet zelden hunne oefeningen op uren,
naar eeuwenoude gewoonte door de
.teste menschen tot slapen bestemd zjjn.
i slaap heeft de jonge papa behoefte,
den gansehen dag met dubbelen jjver
verkt heeft, omdat er nu drie in plaats
twee voeding vragen. Slapen is brood-
dig voor de moeder, wier krachten miet
^en waken bestand zijn maar tot
Den toont niet de geringste neiging de
,gste van allen, de veelbelovende zoon,
lieve dochter. We zwijgen maar van
relingen, die om beurt een solo ten beste
ven om alras in een duo met velerlei
iaties over te slaan. Menschenkenners
zekeren dat in zulke nachten zelfs zeer
akkig gehuwde lieden een zweem van
ouw hebben voelen opkomen.
AI aar 't jaar spoedt heen, de eerste tanden
doorgekomen en op eigen beenen staat
voorspoedig opwassende kind. Meer dan
h lief is, keert het tot de gewoonte zijner
I egere levensdagen terugeen onvriende-
e blik, een weigering, een gebroken pop,
stoot roeren bet niet slechts tot tranen
door B. (42
De rook van 't laatste schot was nog
et opgetrokken of een hevig gelach klonk
de ooren van dc twee verbaasde man-
n: Beatrice was eensklaps opgestaan met
itenmatig geopende oogen, die als van
uTnzin straaldenze stamelde eenige
nnelooze woorden en barstte opnieuw in
a schokkend, wild en zoolang aange-
uden lachen uit, dat het was, alsof de
ho het herhaalde en voortdroeg over 't
id. FabrLe zag haar wankelen, greep
ar en plaatste haar zacht op de bank
gzkmerhand hield haar lachen op, een
•te stuiptrekking volgde en ze viel bui-
bewustzijn.
»Ze had ons beluisterd!* fluisterde de
hilder, alsof bij in zich zelf sprak.
Hij wendde zich tot Pierrepont, die
ibeweegljjk op twee schreden afstand was
.,ijjven staan, even bleek als een doode in
>n lijkkleed.
»lk verzoek u, mijnheer,zei Fabrice,
»aeen te gaan*.
Pierrepont aarzelde en wees op Beatrice,
,ie krachteloos en bewusteloos op den
rond lag.
Denkt ge dat ik in staat ben een vrouw
toe, maar ontlokken het aanhoudende, on
harmonische geluiden. Het vraagt er niet
naar of ge ongestoord werken wilt en het
bekommert er zich niet over dat zijn pas
aangekomen tante al dadelijk met zijn zwak
in kennis gesteld wordt. Het schreeuwt
omdat het nu eenmaal behagen in schreeuwen
heeft.
Uit de eenheid ontstaan de hoeveel
heden gelijk een vruchtbare wijnstok
omrankt de huwelijkszegen uw huis, als
palmentakken omgeven uwe kinderen uw
tafel. Wanneer ze nu maar niet zoo onge
hoord rumoerig, zoo buitengewoon onrustig
warenGe zoudt gaarne een uurtje in hun
midden doorbrengen en u verheugen in het
geluk van hun bezit, maar Jantje trommelt
zoo ontzettend met zijn kleine knuisten op
de ruiten, Gerrit smijt moedwillig het huis
om, dat Grietje uit steenen op tafel gebouwd
heeft, Klaartje en Emma spelen waschvrouw
en wedij veren wie van hen den grootsten
woordenstroom over de ander kan uit
gieten wie kan dat uithouden? En wan
neer het lawaai nog maar tot één kamer
beperkt bleefMaar het weet u te vinden
ook al vlucht ge in den afgelegensten hoek
van 't huis. Ge hebt u in uw eigen kamer
teruggetrokken, uw gedachten geordend,
ge verdiept u in een probleem, of ge werkt
met lijnen en getallen, of ge zet u tot een
middagslaapje, hoor, hoe 't op de trap
stommelt, juichende kreten bereiken uw oor,
men draaft door den gang, rukt uw deur
open zonder kloppen en binnen rolt een
kluwen jongens en meisjes: papa, knip eens
een mannetje, teeken een paard, maak een
zweepStel uw dutje maar uit en leg uw
liniaal neer, want er komt heden niets van,
noch van werken, noch van slapen.
Een wijsgeerig schrijver heeft gezegd:
»ik ben buitengewoon gevoelig voor alle
drukte, doch wanneer die een bepaald nuttig
doel heeft, kan ik ze wel verdragen*. Deze
wijsgeer was een predikantszoon en de
jongste van achttien kinderen. Of hjj in
zijn jeugd ook vond dat 't een nuttig werk
was, met zijn zeventien broers en zusjes
zijn eerwaarden vader te storen in de voor
bereiding tot den predikdienst?
Twee andere wjjsgeeren, Kant en Schopen
hauer klagen herhaaldeljjk over den last
door geruisch en alarm ondervonden bij hun
philosofische studieën en deze groote mannen,
die ongehuwd stierven, hebben alzoo het
meest hinderljjke alarm niet eens gekend.
Ja, 't kan de spuigaten uitloopen al zjjt
ge zoo zachtzinnig als een lam, er kunnen
te mishandelen... zelfs deze?* hernam de
schilder.
Pierrepont boog, groette met de hoed en
vertrok.
Fabrice raapte Béatrice's zakdoek op,
die op den grond gevallen was, doopte
hem in 't water van een bassin, dat in 't
midden van de laan was, en tot zijn vrouw
terugkeerend bevochtigde hij haar slapen
en voorhoofd. Na eenige minuten kwam
ze bij, zag wezenloos in 't rond en ves
tigde toen den blik op haar maneen soort
van zucht en een plotselinge beweging
waarbij ze de oogen bedekte met haar
hand, duidde aan, dat ze weer tot zich
zelf kwam, dat ze de verschrikkelijke wer
kelijkheid begreep.
Beatricezei de schilder, >als een ver
klaring u op 't oogenblik te pijnlijk is, zal
ik ze uit stellen.*
»0 neen dadeljjk,* fluisterde zij.
»'t Zal niet lang duren*, hernam Fa
brice; »want als ik mij niet bedrieg, heb
ik u weinig mee t« deelen uw zenuwen
hebben u verraden Ge hebt geluisterd,
niet waar, naar 't geen wij voor een half
uur in mijn atelier spraken, Pierrepont en ik?«
Ze gaf een teeken, dat ze geluisterd had.
»Ge weet bijgevolg, waarom ik opspraak
en schandaal en een duel heb willen ver
mijden? Ge weet, dat het is om u een
persoonlijke schande te sparen, die ook op
j mijn onschuldige dochter kon terugkaatsen?
I Ze gaf hetzelfde,bevestigende teeken 2"et
1 het hoofd.
Zooals gjj zult begrijpen, zou deze voor-'
oogenblikken komen, waarin ge u betrapt
op zeer liefdelooze gedachten. Maar er is
raad op! Neem de vlucht en laat het rijk
aan de levenmakersTrek u terug in het
eenzame woud, bestijg een stillen berg
en ge hebt rust. Een poos althans, want
uw geluk is ook op deze rustige plaatsen
niet volmaakt. Er ontbreekt u iets in deze
ongestoorde eenzaamheid. Verlangt ge niet,
nadat ge enkele dagen, een week van huis
geweest zjjt, naar uw oude omgeving?
Weet ge, wat u ontbreekt in 't midden der
groteske natuur, in het aangezicht van de
wonderen der schepping Ge mist de ruste-
looze bezigheid uwer kleinen, ge mist
de kinderdrukte.
O, spreek er niet met minachting van,
verwensch ze niet, ga ze niet te ver uit
den weg: ze zal vroeger verstommen dan
u lief is. De niet te ontkomen, verschrik
kelijke ernst des levens zal die glasheldere
klanken uwer kinderen in ernstige klachten
en zware zuchten omzetten en terugwenschen
zult ge den tijd, toen uw huis van over
moedig gejubel vervuld was
Ge weet niet hoe gelukkig ge zijt,
vraag het hun maar, die geen kinder
drukte kennen, die verschoond blijven van
de zorgen der opvoeding, bevrijd van alle
lasten der verpleging en vraag ze wat
hun Sev&EK zo° eentonig en melancholisch,
zoo treurig en hbpèlOö^ fliaakt 1 Hun huis
ontbreekt kinderdrukte. GelukkigtRFSYoning,
waarin kinderen jubelen!
Buitenland.
De Russen zjjn uit Parjjs vertrokken.
De laatste avond was zooals alles van het
begin tot het einde geweest is, schitterend.
Eere wien eere toekomt, geen volk wellicht
kan zoo ontvangen als de Franschen de
Russen gedaan hebben. Overdrijving was
er, ja, in niet geringe mate, maar men
moet den aard van 't mensch in aanmer
king nemen en nu alles zoo uitstekend
afgeloopen, tot het laatst het goed hu
meur bewaard is gebleven, mag men toch
menige gekheid vergeven.
Door het drukperscomité was den hoo-
gen gasten in de galerij Champ de Mars
een groot feesteljjk maal aangeboden. Met
groote schilden en vlaggen was de zaal
verrukkeljjk schoon versierd; 26 luchters
met electrische gloeilampen en 40 boog
lampen, benevens twaalf groote gaslantarens
ter weerszoden verlichtten alles helder als
de dag. Bij het binnentreden der Russen
tegen 8 uren speelde de muziek. Het Se-
zorg niets baten, maar geheel nutteloos zijn,
als gjj het huis van uw man verliet zoolang
hjj leven zal. Daardoor zou het publiek
op de hoogte gebracht worden van 't geen
voor u, even als voor mjj, van 't grootste
belang is, dat het onbekend blijft, 't Zal
ons ongetwjjfeld zeer moeilijk vallen, nu we
weten wat we weten, nog drie of vier
maanden samen te leven Maar daar ik
den moed er toe beb, hoop ik, dat gij dien
ook zult hebben.*
Zooais gij wilt!*
»Om u in die beproeving staande te
houden, zult gij de troostrijke gedachte
hebben, dat gjj hem weldra geheel zult
toebehooren hem, voor wien ge zoo even,
terwijl wjj kampten, hebt gevreesd.*
Beatrice antwoordde niet.
»Ik heb,* voegde Fabrice erbjj, >n geen
gedragslijn voor te schrijvenik vooron
derstel, dat gjj, de markies de Pierrepont
en gjj, den eerbied niet uit het oog zult
verliezen voor een man, wiens dagen zjjn
geteld.*
Met deze woorden verliet hij haar en
ging naar zijn atelier.
Maar zij bleef tot den avond in die nood
lottige laan, nu eens heen en weer loopend,
dan zich weer op de bank zettende.
Was zjj dat. wel? Was zjj zoo nauw be
trokken in die verschrikkelijke zaak? Was
zij dat, Béatrice, die zoo even het striemend
verwijt had ontvangen en helaas, ook
verdiend, dat Fabrice tot haar had ge
richt? want ze had het niet durven ont-
?nnen het was waar, dat ze, gedurende
naatslid Ranc presideerdehjj had den
voorzitter van den Senaat Challemel Lu-
cour ter rechter-, admiraal Avellan ter
linkerhand.
Al de Ministers en vele voorname per
sonen uit de politieke, militaire en litte
raire wereld waren tegenwoordig. Toosten
bleven achterwege. Aan het einde van het
banket stond de voorzitter op en riep,
met een beker champagne in de hand:
>Leve Rusland!* Admiraal Avellan ant
woordde met een »Leve FrankrjjkZoo
was het voorgeschreven, want er was angst
in de officieele wereld, dat de heeren van
de pers uit de band zouden springen, wan
neer zjj met de Russen aanzaten.
Van de grootschheid van zulk een pers
feestmaal kan men zich hier nauw een be
grip vormen. Er waren 112 tafels aangericht,
ieder voor 32 personen, behalve de eere
tafel, waaraan plaats was voor 200 gasten.
Achter in de zaal, evenwjjdig aan de eere
tafel, was een geïmproviseerd tooneel op
geslagen, waarop het korps de ballet van
de Groote Opera, na afloop van het diner,
het eerste bedrijf van het ballet, »La Mala-
detta* gaf. De gasten vonden op hun plaats
een takje vergeet-mij-niet met een drie
kleurig lintje versierd, en onder hun servet
een bord met de wapens van Frankrijk en
Rusland, dat hun als souvenir aan het feest
werd aangeboden.
Er waren 3000 personen gezeten aan
dezen persdisch. Dat er heel wat verorberd
werci;-~-Ï£an men begrjjpen. Er werden ge
bruikt 120(r*TffeC soeP> die in een reus"
achtigen ketel gekooïcfSJ^18) 800 kilo ossen-
vleesch, 700 fazanten, 40*vf^fjes Russische
sardines, 500 kilo druiven, om>9:»S^^ere
gerechten niet te spreken. Dit alles w^
besproeid met 25 vaten wjjn, 2000 flesschen
champagne, 500 liter cognac fine champagne,
4000 flesschen mineraalwater. De koffie
werd gezet in een reusachtig toestel, dat
80 kilo koffie bevatte, waarvan 4000 koppen
geschonken werden. Het klaarmaken van
een en ander was opgedragen aan 100 hof
meesters, 60 koks, 100 keukenjongens,
terwjjl 400 kellners voor de bediening
zorgden. Het servies bestond o. a. uit 32.000
borden en 20.000 glazen. Alles liep geregeld
afde Parjjsche pers had eer van haar werk.
Al wat er van tafel overbleef, moest onder
de Parjjsche armen worden verdeeld.
Het slot van dien merkwaardigen dag
was het vuurwerk, dat door een artillerie-
salvo werd aangekondigd. Het voornaamste
nummer was een voorstelling van twee sol
daten, elkander de hand reikend. Dat
moesten verbeelden Frankrijk en Rusland.
Men kan begrjjpen, welk een gejuich er
opging uit de duizenden. Ook de illuminatie
was prachtig, hier en daar tooverachtig.
En men trof 't heerljjk met het weer, 't
was zacht voor den tjjd van 't jaar en stil.
In den omtrek van het fort op de hoogte
van Pinson, nabjj Montmorency (Frankrjjk),
is een persoon, die een Duitscher scheen,
en er eene teekening van maakte, als spion
gearresteerd. Hjj wilde zich uitgeven voor
een eenvoudig teekenaar, maar het genre
dat hjj voor zjjne teekeningen had uitge
kozen, maakte hem meer dan verdacht.
Daarbij had hjj alle voorzorgen genomen
om zich aan het oog der schildwachten
te onttrekken.
den strijd, waarin 't leven van haar man
op 't spel stond tegen dat van een ander,
niet voor haar man had gevreesd; 't
was al te waar, dat ze in een uitbarsting
van hartstocht de misdaad begaan had de
aarzelende hand van De Pierrepont aan te
zetten, en dat, toen ze haar man ge
troffen zag door een doodvonnis, haar eerste
beweging die van een wilde vreugde was
geweestToen wist zjj, het arme schep
sel, even als zoo veel anderen het vóór
haar geweten hebben, hoe diep de harts
tocht de zuiverste, de fijnstgevoelende men
schen kan verlagen en verderven, wanneer
men toestaat, dat zij als meesteresje zetelt
op de puinhoopen van 't verstand, van den
wil en van de eer.
XV.
KUNSTENAARS-EER.
Verscheidene weken zijn voorbjj gegaan,
't Is in de maand Augustus. Béatrice en
Pierrepont hebben elkaar niet weergezien.
Uit angstvalligheid hebben ze elke schrif-
teljjke gemeenschap vermeden. Béatrice weet
alleen, dat Pierrepont volgens gewoonte
den zomer te Parijs doorbrengt, en zjj ver
moedt, dat hij daar op haar bevelen wacht.
Op een morgen ontvangt hij van haar
het volgend briefje:
>Ik bezweer u, naar Glion te gaan.
Ik weet dat mevrouw d'Aymaret er nog
isvertrouw haar alles. Zeg haar,
dat ik haar smeek te komen; dat ik
krankzinnig ben; dat ik op haar wacht.*
Eenige uren later vertrok de markies
Door den Italiaanschen ex-minister Di
Rudini, den leider der oppositie, is een brief
aan zjjn kiezers gericht.
Hjj bestrjjdt daarin ten krachtigste de
militaire politiek van het kabinet, evenals de
verhooging der successierechten, de invoering
eener progressieve belast ig en het betalen
der douane-rechten in goud.
De voormalige minister acht beperking
van eenige uitgaven, zooals die voor het
leger, en vermindering van het aantal
ambtenaren onver ajjdelijk
Het evenwicht in de begrooting moet
gebaseerd zjjn op verbetering in den stand
der schatkist en van den muntomloopde
schatkistbiljetten moeten geleideljjk gecon
solideerd en de wet op den muntomloop
moet herzien worden.
Om klem aan zijn betoog bjj te zetten,
wijst Di Rudini op het gevaar, dat zou
kunnen blijken dat Italië een militaire or-
heeft gehandhaafd, die bij gebrek
langzamerhand schipbruik
ljjdt. Worden moeielijkheden niet op
een verstandige wjjze ^an zou
Italië gedwongen kunnen worcSf8»J$Bjj2te^
vlucht te nemen tot territoriale werving
of vermindering van den diensttjjd, hetgeen
het innerlijke gehalte van het leger in ge
vaar zou brengen. Het is onmogeljjk het
leger te redden, als men het budget niet
redt. De bondgenootschappen die Italië den
vrede verzekeren, zjjn voor het land een
onschatbare weldaad.
De leider der oppositie komt in zjjn
brief ook terug op de Italianen-vervolging
te Aigues-Mortes, in Frankrjjk, en ver
klaart, dat het land niet voldaan is over de
oplossing, welke aan die zaak is gegeven,
naar Zwitserland. Den volgenden dag in
den namiddag was hjj te Glion, en twee
dagen later was mevrouw d'Aymaret, wier
man bjj na hersteld was, te Parjjs, waar ze
zich dadeljjk naar Bellevue begaf.
Toen de vrouw van den schilder haar
zag binnen komen, slaakte zjj een gil
»Elize!« en ze vouwde de handen, terwjjl
ze haar smeekead aanzag. Mevrouw
d'Aymaret trok haar in heur armen, en
Béatrice rustte tegen haar borst met een
hartverscheurend gesnik.
»Dank, dank!* zei ze door haar tranen
heen: »ik heb in twee maanden niet
geweend!*
En toen ze een weinig bedaard was,
vroeg ze:
»Hij heeft je alles gezegd?»
Alles
»En wat denk je?... want ik, ik
denk niet meer!*
»Ik denk, dat wjj alles doen moeten om
't leven van je man te redden.*
»Dat is onmogeljjk! Hij zal niet
willen
»Wie zal niet willen?*
»Hijmjjn man
»Waarom
Omdat hjj zjjn woord heeft gegeven.*
Mevrouw d'Aymaret nam een strengen
bijna harden toon aan:
Béatrice,zei ze, »als ik een enkele
minuut kon denken, dat je zonder wroeging
de nadering van je weduwschap afwacht,
zou ik je nooit weer willen zien!*
NIEUWSBLAD
X
Aaar den iOn druk van Octave Feuillet.
Wordt vervolgd.)