el Land van Neusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard. EERSTE BLVD. De grootste weldoener. lapte Ursula's ongeluk FEUILLETON, Uitgever: E. J. VEERMAN, Heusden. 1289. ZATERDAG 17 MAART. 1894. VOOR Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden f l.OO. Franco per post zonder prjjsve. hooging. Afzonderljjke nummers 5 cent. Advertentien van 16 regels 60 ct. Elke regel meer 10 ct. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentien worden tot Dinsdag- en Vrijdagmor gen ingewacht. Wie dat. wel zijn mag? Een der millionaire die van hunnen overvloed ziekenhuizen en weesinricbtingen bouwen? Een der uitvinders, die nieuwe industrieën in 't leven roepen en de oude vergemakkelijken Of misschien wel een dichter, wiens fantasie en kunst de nare wereld verguldt met den glans der schoonheid? 't Zou ondankbaar zijn deze weldadigere niet alle eer te bewijzeu, doch hunne gaven komen slechts aan enkele lagen des volks ten goede en worden bovendien in den loop der tijden door andere overtroffen. Er is echter een weldoener, wiens gave in geen eeuwen verouderd is, wien alle volken der aarde, Egyptenaren en IJslanders, grijsaards en zuigelingen, keizers en vagebonden hulde brengen. In alle talen zijn hem de zoetste liederen gewijd, onder alle hemelstreken worden hem kransen gevlochten en altaren tot zijn dienst opgericht. Christenen en heidenen, Joden en mos lemen wedijveren in de vereering van dezen eenige, wien zij 'zonder onderscheid zoo niet de eerste, dan toch de laatste gedachte des daags wijden. Waar de wieg eens kinds staat, waar krachtvolle leden zich uitstrekken, waar ouden en zieken nederliggen, overal heerscht zjjn rijk, overal vallen hem lichamen en zielen toe. Waar hij verschynt, daar buigt zich arm en rijk, jong en oud en zinkt weg in stomme aanbidding; verdwjjnt bp, dan wrjjft alles zich verwondert de oogen uit en verlangt hem spoedig weer te zien. Gij allen, die deze regelen leest, ontbeert jjgpp dit oogenblik zijn heerlijk geschenk, .maar eer de nieuwe morgen daagt, zult gij l^iet deelachtig worden, of ge moest zoo dwaas of ongelukkig zijn om vrijwillig of ^dwongen zijn weldaad niet gediend te vezen. Mild is zijn hand, ongeroepen komt hij ^oolang ge hem van noode hebt, blijft hij u. Niettemin is hij reuzensterk en zijn 'ylacht onweerstaanbaar. De meest trotsen fernedert hij, de meest slimmen neemt hij gevangen hij verbreekt alle sloten en oj)ent die deuren. Wee dengene, die hem ontvliedt, want deze onwaardeerbare menschenvriend is niet te vervangen; zijn afzijn wordt door geen kostbaren maaltjjd, zelfs niet door 't GEORGE OH NET. Oü (10 Zjj wist het immers uit ervaring, uit hoe veel angst en nood het leven der vrouwen bestaat, die den uitverkorene baars harten in het strijdgewoel weten. Dat moest Aline bespaard blijven-, haar hartekind mocht wo iet lijden, zooals zij geleden had, nooit meldoitZij immers verstond daar hoege- teerdamd niets van, die kleineonwetendheid yerun het gevaar maakte haar zoo strjf- 22 hoofdig. Maar wanneer men dit kopje op- helderen, wanneer men haar de zorgen, 0 waarin zulk een verbintenis haar storten moest, getrouw zou afschilderen, dan ruoe&t zij immers tot rijper inzicht komen. De ^feere, militaire houding van een met man- neljjk schoon bedeelden jongeling had "lstormenderhand heur hart veroverd, 'de glans van het uniform had haar verblind. De uniformGod, wdk een wreede droom Maar zij moest immers inzien, hoe nietig al dit ondermaansche was, en binnen korten tijd zon men haar aan een te goeder naam en faam bekend staand burger, bij voor- l.tur een notaris, uithuwelijken. Tante besloot, aan haar strategisch plan terstond een begin van uitvoering te geven. -Zy had besloten, eerst haar overredings- meest onderhoudend tooneelstuk vergoed. Vruchteloos is het eebter zich aan zijn wel dadige macht te onttrekkenhij overvalt de geloovigen in de kerk, de kinderen op de schoolbank en onder 't spel, de koningen op den troon. Gelijk een genade Gods valt zijn gunst alle stervelingen zonder onder scheid ten deel, den zeeman op de woelige baren, den misdadiger in de eenzame cel, den stervende op de legerstede. Bij al zijne mildheid is hij evenwel alleen- heerscher en duit nevens zich noch spel en dans, noch rumoer en strijd; de geleerdste boeben neemt hij u uit de handde bangste zorgen werpt hij van u af; vijandelijke legers gebiedt hij wapenstilstandwilde hartstochten legt hp aan bandenwilde dieren drijft hij naar hunne holen en de kelken der bloemen sluit hij vriendelijk toe. Onze halve levenstijd behoort hem: die hem heden weten te ontwpken, vallen hem morgen des te zekerder in handen. Althans wanneer ze gezond zijn. In onzen zenuwachtigen rnmoerigen tijd zijn echter vele zieken ook buiten de gasthuizen en ziekenvertrekken. Ze doen hun werk, strijden hun harden strijd om 't bestaan en op hun tijd zoeken ze wel de rust, maar vinden dien niet. Het lichaam is wd gewillig, maar de geest verzet zich, en alsof de koorts hun in de aderen woelt, keeren ze zich om en om, maar de groote weldoener ontfermt zich hunner niet. Die komt alleen tot kalme zielen en niet verontruste gemoederen. Dan zoeken ze hun troost en nemen hun toe vlucht tot bedwelmende middelen, die veel erger zijn dan de kwaal en leggen den grond tot een vroeg einde. Maar zij, die 't hoofd koel vermogen te houden en 't hart gezond, hoe kunnen ze in vervelend gezelschap of na laten arbeid Verlangen naar het oogenblik, waarop ze vrienden, schrifturen, handwerk en kleede ren van zich afschudden en zich terug mogen trekken in het stille rijk der droo- men. Kinderen vragen op feestdagen een uurtje langer dan gewoonlijk te mogen opblijven en terwijl hun de goede binder vriend wolken van zand in de slaapdronken oogen blaast, verzekeren ze u met heftige gebaren dat ze naar hoofd en leden vol komen helder zijn. Zie, dat moesten ouders in geen geval toestaan. 't Staat zoo aardig, ja, in den avond kinderen te vertoonen op een uur, waarop dat geen gewoonte is en de gezondheidsleer het ten strengste ver biedt. Maar die leer moest voor de ouders een wet zijn. Kinderen moeten op gezette kunsten aan te wenden, later kon men nog altijd de gestrengheid in toepassing brengen. Zij streek haar voorhoofd glad, veinsde een vriendelijke tronie en ging op het gewone uur ter isch, als ware er niets voorgevallen. In de eetkamer zaten vader, moeder en dochter ën wachtten met beklemd hart. Met verbazing zagen zij tante zoo kalm op haar plaats zich neerzetten, hoorden haar onbevangen en vrijmoedig spreken, zeer opgeruimd zelfs, zoodat zij tenauwer- nood hunne ooren vertrouwden. Het tooneel, dat zoo zwaar op hen drukte, scheen haar het allerminst tot ooggetuige gehad te hebben. Zij haalden ruimer adem en wierpen elkaar vragende blikken toe. In stilte redeneerde ieder voor zich: »Tante heeft zich bezonnen. Alles zal nog terechtkomen.* Maar zij waagden het niet, hunne ge dachten in woorden uit te sprekenwerk tuigelijk vreesden zij, dat een ondoordacht woord alles bederven kon. Na tafel vatte tante den arm barer nicht en zeide hoogst vriendschappelijk: »Kom, wij zullen een weinig in den tuin heen ea weer gaan.* Aline beefdenu wist zij, dat niets ge wonnen was, dat zij integendeel nog een zeer zwaren strijd te verduren had. De avond was lauw en zacht, en de bloemen, door de avondkoelte met een nieuw leven bezield, verspreidden overheerlijke geuren. Diepe stilte héerschte alom, slechts ver, ver weg galmde langzaam en droefgeestig een kerk klok. De zenuwen van het jongemeisje, sedert uren voedsel ontvangen en op den vastge- stelden tijd slapen gaan. Daarop moet door geen feestelijkheid van welken aard ook, inbreuk gemaakt worden. De slaap is voor het kind even noodig als brood en die 't kind daaraan onttrekt of daaruit opwekt, handelt dwaas en benadeelt den groei en 't zenuwgestel van den kleine. Er zullen zeker onder onze lezers zijn, die -vinden dat dergelijke raad minstens overbodig mag heeten. We hopen dat ze er allen aldus over ooideelen. Maar niette min verzekeren we dat deze raad tot het tegenwoordig geslacht wel mag gebracht worden. Schrijver dezes heeft uitvoeringen geleid in een zaal, die stikvol menschen en rook was en -zag zich meer dan eenmaal genoodzaakt af te kloppen, daar de con currentie van een 40tal mannenstemmen tegen 't gehuil der meegebrachte zuigelingen niet vol te houden was. En in »Ons Huis*, waarover in den jongsten brief uit Amster dam gesproken wordt, is men genoodzaakt onder de toegangsbewijzen met vette letters te drukkenmoeders met zuigelingen wor den niet toegelaten. In d8 steden gaat men uit met 't heele korps. Daar geldt slapen voor een noodzakelijk kwaadmen moet 't nu eenmaal doen, maar 't is een erge last. En al die rustelooze, heethoofdige menschen, wier' grootste lust is in volks vergaderingen mee te doen in 't beramen van middelen tot wereldhervormingen, ze hebben aan niets meer behoefte dan aan ongestoorden slaapEn al die anderen, die geen avond kunnen passeeren zonder ergens buitenshuis genoegen gezocht te hebbeD, slaap hebben ze van noode, niets anders, om te genezen van den droeven waan dat 't geluk buitenshuis ligt. O, de slaap is een weldoener van den mensch. Zeven uren op zijn minst moet de volwassene zich geheel aan hem overgeven. Hij moet daarvan niet dingen, evenmin als van een geheelen rustdag per week. Beter een uur meer dan minder, zoo zjjn gezondheid hem lief is. Geen bijzonder anarchistisch nieuws. Henry begint in de gevangenis anders te worden; vroeger kon hij niemand zien, of hij begon over zjjn wereldhervorming; bij wordt nu stil en somber. De verhalen, die hij gaf over zijn bommen, blijken meer en meer geheel onbetrouwbaar te zijn. Zoo bleek ook onwaar te zijn, dat hij een tijd lang had gedwaald met zijn bom, toen hij haar iy het café Terminus wierp. Men weet nu, dat Henry en zijn medeplichtigen van Londen waren gekomen met het stellige plan om een persoon van veel invloed in de financieelo wereld om te brengen. Henry en twee zijner metgezellen stonden ver scheidene dagen op den uit-kpk, maar te vergeefs. Degene, voor wien de bom be stemd was, was ziek en kwam niet buiten. Henry en zijn medeplichtigen besloten toen naar Londen terug te keeren en in het café Terminus werd een bjjeenkomst ge houden. Henry, aan het slagen van het plan wanhopende, heeft zijn bom toen anders aangewend en hoopte të kunnen vluchten. Toen zijn makkers zagen, dat hg gearresteerd werd, haastten zij zich naar zijn woning te gaan om alle compromit- teerende stukken mede te nemen. Buitenland. Uit Frankrijk wordt bericht, dat dit jaar een te kort voorzien wordt van 140 millioen francs, dat gedekt zal worden door 68 millioen voortspruitende uit conversie, en door 72 millioen uit eene reeks van be lastingen, inzonderheid door belasting op het inkomen, op den grondslag van huur waarde. Van het bal by den Duitschen gezant te St. Petersburg, waaraan de czar met zijn gèheele familie deelnam, geeft de corses- pondeDt van de »Schlesische Ztg.c eene uitvoerige beschrjjving. De czar en de czarina, met de grootvorsten en grootvorstinnen kwam even na half elf in het gezantschaps- hötel, waar zij door generaal Yon Werder en het geheele personeel der ambassade in de vestibule werden ontvangen, en aanstonds naar de balzaal werden geleid. De czar droeg de uniform van het Pruisische garde grenadier-regiment czar Alexander, groot vorst Wladimir Alexandrowitch die der I Merseburger-huzaren; ook de overige groot- i vorsten waren in hun Pruisische uniformen gekleed. De czar zag er nog zeer lydend uit. Hij bleef lang met generaal Von Werder praten de czarina onderscheidde den gezant even eens op in 't oog vallende wijze. verscheidene uren tot het uiterste geprikkeld, lieten zich niet langer beheerschen, en zonder haar tranen te kunnen weerhouden, zeeg zij op een bank neer, het gelaat in dë handen verbergende. »Kom, kom, mijn kind, wat moet dat beteekenen!« zeide tante Ursula, veel meer onder den indruk van het oogenblik, dan haar wenscbelijk voorkwam. »0, tante, zoo ge wist, hoe ongelukkig ik ben.* Het toeval had hare schreden naar de zelfde plek gericht, waar eenmaal de kleine Aline op haar petemoe was toegevlogen, met haar mollige kinderhandjes haar by de japon vastgehouden en haar uit haar toestand van sombere zwaarmoedigheid opgeschud had. Ook destijds had Aline geschreid, toen men haar zoo onstuimig teruggestooten had, en •voor haar tranen hadden trots en gram schap in het hart van het reeds volwassen meisje moeten zwichten. Nog hoorde Ursula haar snikken Tante-heeft my zeèr gedaan en heden deed zij ook zeer. Was het dan een wreede lotsbeschikking, dat zij het haaï zoo onuitsprekelijk dierbaar wezen voort durend kommer moest berokkenen? Zij greep Aline's hand en sprak: Kom, mijn lieveling, wees verstandig je hebt geen levenservaring. Kom ik je nu ook onver biddelijk voor, geloof mij, kind, wat ik doe, geschiedt om je bestwil. Ach je weet immers hoe lief je my bént verlang van mij wat je wilt; ik ben bereid, je alles, alles te ver- leenen Het jongemeisje schudde het blonde kopje. »Ik heb tüaar een eenigen wenseh - den man toe te behooren, dien ik bemin. »Maar wanneer ik je zeg, dat je je ver derf tegemoet gaat? >Dan geloof ik u niet, tante!* sprak Aline óp den toon van onwankelbare over tuiging, de blauwe oogen tot Ursula op heffend. Tante echter, treurig als zij was, dacht: >Wat 'n weerbarstig ding! Juist zooals ik, op haar leeftjjdMijn vader had mij immers nagenoeg hetzelfde gezegd, wat ik haar nu zeg ik heb ook hem niet willen geloo- ven Ach! hoe zwaar heeft men mij daarvoor gestraft!* Wanneer ik alles rijpelijk overweeg,* vervolgde zij luid, »heb je den jongeman immers zeer schaarsch gezien 1 Je liefde be staat alleen in de phantasie, in romantische inbeelding je kent hem immers eigen lijk in het geheel nietNiets bindt je aan hem wij zullen je geheel andere jongelui toonen. -Weet je wat ik je vader zal voorstellen? Één over .éérlijke reis! Wjj zullen óns naar Zwitserland begeven kind je zult een andere, nieuwe wereld leeren kennen en zult tot andere gedachten komen nietwaar?* Een half jaar geleden had Aline bij de, bloote gedachte aan zulle eene reis bet van blijdschap kunnen uitgillen destijds was haar hart vrij en haar gedachten nog niet door een eenige, eeuwige liefde bevangen. Heden liet het voorstel barer tante Kaar' koud. »Ik dank u, tante,* zeide zij, »want ik Om 1 uur verliet de czar het bal weder, zooals de geneesheeren hem hadden aan geraden hij nam op hartelijke wijze en met ettelijke handdrukken afscheid van generaal Yon Werder. De czarina bleef daarentegen tot vroeg in den morgen en scheen zich zeer te vermaken met het kjjken naar de dansende paren. Aan dit bezoek van den czar en zjjn familie op »Duitsch grondgebied* worden in beide rijken groote verwrehtingen vast geknoopt. De czar heeft daardoor getoond, dat voor hem, na het tot stand komen van het Duitsch-Rnssische handelsverdrag geen grond bestaat de thans tusschen de beide Staten heerschende verkoeling te doen voortduren; en dat hem er veel aan ge legen is in de toekomst betere betrekkingen in de nabuur-Staten te onderhouden. Den lOen dezer is door den Engelschen rechter uitspraak gedaan in zake de aan varing van het stoomschip Minister Tak van Poortvliet* met de Regalia,* waarby het schuldig over den Minister Tak werd werd uitgesproken. Opmerkelyk in deze is, dat dit oordeel werd uitgesproken daags na het ontstaan der crisis, en nog opmerkelijker is, dat de Engelsehe rechter van oordeel wasdat de Minister Tak van Poortvliet* in den mist te groote vaart maakte en dus de schuld der aanvaring moet dragen. Zondagmorgen heeft de Engelsehe politie een inval gedaan in de Alberto-club te Londen, en daar 38 personen, meest vreem delingen, gevangen genomen, die zich met dansen en spelen bezig hielden. Men ge looft algemeen, dat de politie verwachtte in de club anarchistische documenten te zullen vinden. Yan verschillende zijden wordt verzekerd, dat niets van dien aard ge vonden is. Yan de in hechtenis genomen personen zijn 33 weder op vrjje voeten gesteld. De Londensche Kamer van Koophandel heeft, namens den Indischen handel, aan Lord Rosebery een verzoekschrift gezonden, waarin gevraagd wordt, dat de Regeering zich met de andere Regeeringen zal ver staan om opnieuw een internationale mnnt- conferentie te houden. De verklaring, door lord Rosebery in het Hoogerhuis afgelegd, als zou Engeland eerst tot >Hoine Rnle* bekeerd moeten zjjn, alvorens »Home Rnle* mogeljjk ware, maakt in Iersche kringen sterken indrnk. Yele zie daaraan, dat ge my nog een weinig liefhebt, hoewel ik u veel, zeer veel leed berokken.. Maar zoo ge my een dienst wilt bewjjzen, laat my dan met rust hier hier ten minste kan ik in stilte weenen en niemand ziet mjjn roode oogen En toen kwamen de waterlanders weer opzetten en heete tranen biggelden in hel dere stroomen langs haar bleeke wangen. Tante sloot haar in de armen, liefkoosde haar, gaf haar al de oude streelende be namingen en bezwoer haar, haar liefde prjjs te geven. »Doe het om mjjnentwil, mjjn lief en aangebeden hartekind. Je moogt my den avond mjjns levens niet door je eigen hart zeer vergallen, noch met je berouw, wan neer dit huweljjk tot stand komen, noch met verdriet, dat zulks niet het geval is. Wees verstandig en geef toe! Vereenzelvig je niet met het denkbeeld, dien soldaat te Ruwen Ik zal je bruidsgift dan met 200.000 francs verhoogen Mijn kind, maar je weet immers, hoe het mij gegaan is ach, mjjn treurige ervaringen moesten je immers ten goede komen!* En door al deze droevige herinneringen uit het yerledene overstelpt, riep zij: »0! mjjn arme Louis! God is het bekend, dat hy niet yoor soldaat in de wieg was gelegd en dat bij njet vrijwillig uitrukte! En ;toch o, mijn God! mijn God! Sedert twee-en-twiutig jaren beween ik hem i »Gy ziet immers, tante,* vergoeljjkte Aline* »dat ware liefde niet ophoudt en niet verandert.* v\ordt vervotga* Riimui» *a ts 8«' DOOR i Heden trad in het Geographisch Ge nootschap te Parjjs de Russische reiziger Prins Constantyn Wiasemsky op, die te paard Siberië, China, Indo-China, Indië, Centraal- en Midden-Azië en Perzië heeft doorkruist. Hij werd viermalen overvallen en twee keeren van alles wat hjj bezat, beroofd.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1894 | | pagina 1