el Land van Neusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard.
EERSTE BLVD.
De grootste weldoener.
lapte Ursula's ongeluk
FEUILLETON,
Uitgever: E. J. VEERMAN, Heusden.
1289.
ZATERDAG 17 MAART.
1894.
VOOR
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden f l.OO.
Franco per post zonder prjjsve. hooging. Afzonderljjke
nummers 5 cent.
Advertentien van 16 regels 60 ct. Elke regel
meer 10 ct. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentien worden tot Dinsdag- en Vrijdagmor
gen ingewacht.
Wie dat. wel zijn mag? Een der millionaire
die van hunnen overvloed ziekenhuizen en
weesinricbtingen bouwen? Een der uitvinders,
die nieuwe industrieën in 't leven roepen en
de oude vergemakkelijken Of misschien
wel een dichter, wiens fantasie en kunst de
nare wereld verguldt met den glans der
schoonheid?
't Zou ondankbaar zijn deze weldadigere
niet alle eer te bewijzeu, doch hunne gaven
komen slechts aan enkele lagen des volks
ten goede en worden bovendien in den loop
der tijden door andere overtroffen. Er is
echter een weldoener, wiens gave in geen
eeuwen verouderd is, wien alle volken der
aarde, Egyptenaren en IJslanders, grijsaards
en zuigelingen, keizers en vagebonden hulde
brengen. In alle talen zijn hem de zoetste
liederen gewijd, onder alle hemelstreken
worden hem kransen gevlochten en altaren
tot zijn dienst opgericht.
Christenen en heidenen, Joden en mos
lemen wedijveren in de vereering van dezen
eenige, wien zij 'zonder onderscheid zoo
niet de eerste, dan toch de laatste gedachte
des daags wijden. Waar de wieg eens kinds
staat, waar krachtvolle leden zich uitstrekken,
waar ouden en zieken nederliggen, overal
heerscht zjjn rijk, overal vallen hem lichamen
en zielen toe. Waar hij verschynt, daar
buigt zich arm en rijk, jong en oud en zinkt
weg in stomme aanbidding; verdwjjnt bp,
dan wrjjft alles zich verwondert de oogen
uit en verlangt hem spoedig weer te zien.
Gij allen, die deze regelen leest, ontbeert
jjgpp dit oogenblik zijn heerlijk geschenk,
.maar eer de nieuwe morgen daagt, zult gij
l^iet deelachtig worden, of ge moest zoo
dwaas of ongelukkig zijn om vrijwillig of
^dwongen zijn weldaad niet gediend te
vezen.
Mild is zijn hand, ongeroepen komt hij
^oolang ge hem van noode hebt, blijft hij
u. Niettemin is hij reuzensterk en zijn
'ylacht onweerstaanbaar. De meest trotsen
fernedert hij, de meest slimmen neemt hij
gevangen hij verbreekt alle sloten en oj)ent
die deuren. Wee dengene, die hem ontvliedt,
want deze onwaardeerbare menschenvriend
is niet te vervangen; zijn afzijn wordt door
geen kostbaren maaltjjd, zelfs niet door 't
GEORGE OH NET.
Oü
(10
Zjj wist het immers uit ervaring, uit hoe
veel angst en nood het leven der vrouwen
bestaat, die den uitverkorene baars harten
in het strijdgewoel weten. Dat moest Aline
bespaard blijven-, haar hartekind mocht
wo iet lijden, zooals zij geleden had, nooit
meldoitZij immers verstond daar hoege-
teerdamd niets van, die kleineonwetendheid
yerun het gevaar maakte haar zoo strjf-
22 hoofdig. Maar wanneer men dit kopje op-
helderen, wanneer men haar de zorgen,
0 waarin zulk een verbintenis haar storten
moest, getrouw zou afschilderen, dan ruoe&t
zij immers tot rijper inzicht komen. De
^feere, militaire houding van een met man-
neljjk schoon bedeelden jongeling had
"lstormenderhand heur hart veroverd, 'de
glans van het uniform had haar verblind.
De uniformGod, wdk een wreede droom
Maar zij moest immers inzien, hoe nietig
al dit ondermaansche was, en binnen korten
tijd zon men haar aan een te goeder naam
en faam bekend staand burger, bij voor-
l.tur een notaris, uithuwelijken.
Tante besloot, aan haar strategisch plan
terstond een begin van uitvoering te geven.
-Zy had besloten, eerst haar overredings-
meest onderhoudend tooneelstuk vergoed.
Vruchteloos is het eebter zich aan zijn wel
dadige macht te onttrekkenhij overvalt
de geloovigen in de kerk, de kinderen op
de schoolbank en onder 't spel, de koningen
op den troon. Gelijk een genade Gods valt
zijn gunst alle stervelingen zonder onder
scheid ten deel, den zeeman op de woelige
baren, den misdadiger in de eenzame cel,
den stervende op de legerstede.
Bij al zijne mildheid is hij evenwel alleen-
heerscher en duit nevens zich noch spel
en dans, noch rumoer en strijd; de geleerdste
boeben neemt hij u uit de handde bangste
zorgen werpt hij van u af; vijandelijke
legers gebiedt hij wapenstilstandwilde
hartstochten legt hp aan bandenwilde
dieren drijft hij naar hunne holen en de
kelken der bloemen sluit hij vriendelijk toe.
Onze halve levenstijd behoort hem: die hem
heden weten te ontwpken, vallen hem morgen
des te zekerder in handen.
Althans wanneer ze gezond zijn. In onzen
zenuwachtigen rnmoerigen tijd zijn echter
vele zieken ook buiten de gasthuizen en
ziekenvertrekken. Ze doen hun werk, strijden
hun harden strijd om 't bestaan en op hun
tijd zoeken ze wel de rust, maar vinden
dien niet. Het lichaam is wd gewillig, maar
de geest verzet zich, en alsof de koorts hun
in de aderen woelt, keeren ze zich om en
om, maar de groote weldoener ontfermt
zich hunner niet. Die komt alleen tot kalme
zielen en niet verontruste gemoederen. Dan
zoeken ze hun troost en nemen hun toe
vlucht tot bedwelmende middelen, die veel
erger zijn dan de kwaal en leggen den
grond tot een vroeg einde.
Maar zij, die 't hoofd koel vermogen te
houden en 't hart gezond, hoe kunnen ze
in vervelend gezelschap of na laten arbeid
Verlangen naar het oogenblik, waarop ze
vrienden, schrifturen, handwerk en kleede
ren van zich afschudden en zich terug
mogen trekken in het stille rijk der droo-
men. Kinderen vragen op feestdagen een
uurtje langer dan gewoonlijk te mogen
opblijven en terwijl hun de goede binder
vriend wolken van zand in de slaapdronken
oogen blaast, verzekeren ze u met heftige
gebaren dat ze naar hoofd en leden vol
komen helder zijn. Zie, dat moesten ouders
in geen geval toestaan. 't Staat zoo aardig,
ja, in den avond kinderen te vertoonen op
een uur, waarop dat geen gewoonte is en
de gezondheidsleer het ten strengste ver
biedt. Maar die leer moest voor de ouders
een wet zijn. Kinderen moeten op gezette
kunsten aan te wenden, later kon men
nog altijd de gestrengheid in toepassing
brengen. Zij streek haar voorhoofd glad,
veinsde een vriendelijke tronie en ging op
het gewone uur ter isch, als ware er niets
voorgevallen.
In de eetkamer zaten vader, moeder en
dochter ën wachtten met beklemd hart.
Met verbazing zagen zij tante zoo kalm
op haar plaats zich neerzetten, hoorden
haar onbevangen en vrijmoedig spreken,
zeer opgeruimd zelfs, zoodat zij tenauwer-
nood hunne ooren vertrouwden. Het tooneel,
dat zoo zwaar op hen drukte, scheen haar
het allerminst tot ooggetuige gehad te
hebben.
Zij haalden ruimer adem en wierpen elkaar
vragende blikken toe. In stilte redeneerde
ieder voor zich: »Tante heeft zich bezonnen.
Alles zal nog terechtkomen.*
Maar zij waagden het niet, hunne ge
dachten in woorden uit te sprekenwerk
tuigelijk vreesden zij, dat een ondoordacht
woord alles bederven kon. Na tafel vatte
tante den arm barer nicht en zeide hoogst
vriendschappelijk: »Kom, wij zullen een
weinig in den tuin heen ea weer gaan.*
Aline beefdenu wist zij, dat niets ge
wonnen was, dat zij integendeel nog een
zeer zwaren strijd te verduren had. De avond
was lauw en zacht, en de bloemen, door de
avondkoelte met een nieuw leven bezield,
verspreidden overheerlijke geuren. Diepe
stilte héerschte alom, slechts ver, ver weg
galmde langzaam en droefgeestig een kerk
klok. De zenuwen van het jongemeisje, sedert
uren voedsel ontvangen en op den vastge-
stelden tijd slapen gaan. Daarop moet door
geen feestelijkheid van welken aard ook,
inbreuk gemaakt worden. De slaap is voor
het kind even noodig als brood en die 't
kind daaraan onttrekt of daaruit opwekt,
handelt dwaas en benadeelt den groei en
't zenuwgestel van den kleine.
Er zullen zeker onder onze lezers zijn,
die -vinden dat dergelijke raad minstens
overbodig mag heeten. We hopen dat ze
er allen aldus over ooideelen. Maar niette
min verzekeren we dat deze raad tot het
tegenwoordig geslacht wel mag gebracht
worden. Schrijver dezes heeft uitvoeringen
geleid in een zaal, die stikvol menschen en
rook was en -zag zich meer dan eenmaal
genoodzaakt af te kloppen, daar de con
currentie van een 40tal mannenstemmen
tegen 't gehuil der meegebrachte zuigelingen
niet vol te houden was. En in »Ons Huis*,
waarover in den jongsten brief uit Amster
dam gesproken wordt, is men genoodzaakt
onder de toegangsbewijzen met vette letters
te drukkenmoeders met zuigelingen wor
den niet toegelaten. In d8 steden gaat men
uit met 't heele korps. Daar geldt slapen
voor een noodzakelijk kwaadmen moet
't nu eenmaal doen, maar 't is een erge
last. En al die rustelooze, heethoofdige
menschen, wier' grootste lust is in volks
vergaderingen mee te doen in 't beramen
van middelen tot wereldhervormingen, ze
hebben aan niets meer behoefte dan aan
ongestoorden slaapEn al die anderen,
die geen avond kunnen passeeren zonder
ergens buitenshuis genoegen gezocht te
hebbeD, slaap hebben ze van noode, niets
anders, om te genezen van den droeven
waan dat 't geluk buitenshuis ligt.
O, de slaap is een weldoener van den
mensch. Zeven uren op zijn minst moet de
volwassene zich geheel aan hem overgeven.
Hij moet daarvan niet dingen, evenmin
als van een geheelen rustdag per week.
Beter een uur meer dan minder, zoo zjjn
gezondheid hem lief is.
Geen bijzonder anarchistisch nieuws.
Henry begint in de gevangenis anders
te worden; vroeger kon hij niemand zien,
of hij begon over zjjn wereldhervorming;
bij wordt nu stil en somber. De verhalen,
die hij gaf over zijn bommen, blijken meer
en meer geheel onbetrouwbaar te zijn. Zoo
bleek ook onwaar te zijn, dat hij een tijd
lang had gedwaald met zijn bom, toen hij
haar iy het café Terminus wierp. Men
weet nu, dat Henry en zijn medeplichtigen
van Londen waren gekomen met het stellige
plan om een persoon van veel invloed in
de financieelo wereld om te brengen. Henry
en twee zijner metgezellen stonden ver
scheidene dagen op den uit-kpk, maar te
vergeefs. Degene, voor wien de bom be
stemd was, was ziek en kwam niet buiten.
Henry en zijn medeplichtigen besloten toen
naar Londen terug te keeren en in het
café Terminus werd een bjjeenkomst ge
houden. Henry, aan het slagen van het
plan wanhopende, heeft zijn bom toen
anders aangewend en hoopte të kunnen
vluchten. Toen zijn makkers zagen, dat
hg gearresteerd werd, haastten zij zich naar
zijn woning te gaan om alle compromit-
teerende stukken mede te nemen.
Buitenland.
Uit Frankrijk wordt bericht, dat dit jaar
een te kort voorzien wordt van 140 millioen
francs, dat gedekt zal worden door 68
millioen voortspruitende uit conversie, en
door 72 millioen uit eene reeks van be
lastingen, inzonderheid door belasting op
het inkomen, op den grondslag van huur
waarde.
Van het bal by den Duitschen gezant
te St. Petersburg, waaraan de czar met
zijn gèheele familie deelnam, geeft de corses-
pondeDt van de »Schlesische Ztg.c eene
uitvoerige beschrjjving. De czar en de czarina,
met de grootvorsten en grootvorstinnen
kwam even na half elf in het gezantschaps-
hötel, waar zij door generaal Yon Werder
en het geheele personeel der ambassade in
de vestibule werden ontvangen, en aanstonds
naar de balzaal werden geleid. De czar
droeg de uniform van het Pruisische garde
grenadier-regiment czar Alexander, groot
vorst Wladimir Alexandrowitch die der
I Merseburger-huzaren; ook de overige groot-
i vorsten waren in hun Pruisische uniformen
gekleed.
De czar zag er nog zeer lydend uit. Hij
bleef lang met generaal Von Werder praten
de czarina onderscheidde den gezant even
eens op in 't oog vallende wijze.
verscheidene uren tot het uiterste geprikkeld,
lieten zich niet langer beheerschen, en zonder
haar tranen te kunnen weerhouden, zeeg
zij op een bank neer, het gelaat in dë handen
verbergende.
»Kom, kom, mijn kind, wat moet dat
beteekenen!« zeide tante Ursula, veel meer
onder den indruk van het oogenblik, dan
haar wenscbelijk voorkwam.
»0, tante, zoo ge wist, hoe ongelukkig
ik ben.*
Het toeval had hare schreden naar de
zelfde plek gericht, waar eenmaal de kleine
Aline op haar petemoe was toegevlogen, met
haar mollige kinderhandjes haar by de japon
vastgehouden en haar uit haar toestand van
sombere zwaarmoedigheid opgeschud had.
Ook destijds had Aline geschreid, toen men
haar zoo onstuimig teruggestooten had, en
•voor haar tranen hadden trots en gram
schap in het hart van het reeds volwassen
meisje moeten zwichten. Nog hoorde Ursula
haar snikken Tante-heeft my zeèr gedaan
en heden deed zij ook zeer. Was het dan
een wreede lotsbeschikking, dat zij het haaï
zoo onuitsprekelijk dierbaar wezen voort
durend kommer moest berokkenen? Zij
greep Aline's hand en sprak: Kom, mijn
lieveling, wees verstandig je hebt geen
levenservaring. Kom ik je nu ook onver
biddelijk voor, geloof mij, kind, wat ik doe,
geschiedt om je bestwil. Ach je weet immers
hoe lief je my bént verlang van mij wat
je wilt; ik ben bereid, je alles, alles te ver-
leenen
Het jongemeisje schudde het blonde kopje.
»Ik heb tüaar een eenigen wenseh -
den man toe te behooren, dien ik bemin.
»Maar wanneer ik je zeg, dat je je ver
derf tegemoet gaat?
>Dan geloof ik u niet, tante!* sprak
Aline óp den toon van onwankelbare over
tuiging, de blauwe oogen tot Ursula op
heffend.
Tante echter, treurig als zij was, dacht:
>Wat 'n weerbarstig ding! Juist zooals ik,
op haar leeftjjdMijn vader had mij immers
nagenoeg hetzelfde gezegd, wat ik haar nu
zeg ik heb ook hem niet willen geloo-
ven Ach! hoe zwaar heeft men mij
daarvoor gestraft!*
Wanneer ik alles rijpelijk overweeg,*
vervolgde zij luid, »heb je den jongeman
immers zeer schaarsch gezien 1 Je liefde be
staat alleen in de phantasie, in romantische
inbeelding je kent hem immers eigen
lijk in het geheel nietNiets bindt je aan
hem wij zullen je geheel andere jongelui
toonen. -Weet je wat ik je vader zal
voorstellen? Één over .éérlijke reis! Wjj
zullen óns naar Zwitserland begeven
kind je zult een andere, nieuwe wereld
leeren kennen en zult tot andere gedachten
komen nietwaar?*
Een half jaar geleden had Aline bij de,
bloote gedachte aan zulle eene reis bet van
blijdschap kunnen uitgillen destijds was
haar hart vrij en haar gedachten nog niet
door een eenige, eeuwige liefde bevangen.
Heden liet het voorstel barer tante Kaar'
koud.
»Ik dank u, tante,* zeide zij, »want ik
Om 1 uur verliet de czar het bal weder,
zooals de geneesheeren hem hadden aan
geraden hij nam op hartelijke wijze en
met ettelijke handdrukken afscheid van
generaal Yon Werder. De czarina bleef
daarentegen tot vroeg in den morgen en
scheen zich zeer te vermaken met het kjjken
naar de dansende paren.
Aan dit bezoek van den czar en zjjn
familie op »Duitsch grondgebied* worden
in beide rijken groote verwrehtingen vast
geknoopt. De czar heeft daardoor getoond,
dat voor hem, na het tot stand komen
van het Duitsch-Rnssische handelsverdrag
geen grond bestaat de thans tusschen de
beide Staten heerschende verkoeling te doen
voortduren; en dat hem er veel aan ge
legen is in de toekomst betere betrekkingen
in de nabuur-Staten te onderhouden.
Den lOen dezer is door den Engelschen
rechter uitspraak gedaan in zake de aan
varing van het stoomschip Minister Tak
van Poortvliet* met de Regalia,* waarby
het schuldig over den Minister Tak werd
werd uitgesproken.
Opmerkelyk in deze is, dat dit oordeel
werd uitgesproken daags na het ontstaan
der crisis, en nog opmerkelijker is, dat de
Engelsehe rechter van oordeel wasdat de
Minister Tak van Poortvliet* in den mist
te groote vaart maakte en dus de schuld
der aanvaring moet dragen.
Zondagmorgen heeft de Engelsehe politie
een inval gedaan in de Alberto-club te
Londen, en daar 38 personen, meest vreem
delingen, gevangen genomen, die zich met
dansen en spelen bezig hielden. Men ge
looft algemeen, dat de politie verwachtte
in de club anarchistische documenten te
zullen vinden. Yan verschillende zijden wordt
verzekerd, dat niets van dien aard ge
vonden is.
Yan de in hechtenis genomen personen
zijn 33 weder op vrjje voeten gesteld.
De Londensche Kamer van Koophandel
heeft, namens den Indischen handel, aan
Lord Rosebery een verzoekschrift gezonden,
waarin gevraagd wordt, dat de Regeering
zich met de andere Regeeringen zal ver
staan om opnieuw een internationale mnnt-
conferentie te houden.
De verklaring, door lord Rosebery in
het Hoogerhuis afgelegd, als zou Engeland
eerst tot >Hoine Rnle* bekeerd moeten zjjn,
alvorens »Home Rnle* mogeljjk ware, maakt
in Iersche kringen sterken indrnk. Yele
zie daaraan, dat ge my nog een weinig
liefhebt, hoewel ik u veel, zeer veel leed
berokken.. Maar zoo ge my een dienst wilt
bewjjzen, laat my dan met rust hier hier
ten minste kan ik in stilte weenen en
niemand ziet mjjn roode oogen
En toen kwamen de waterlanders weer
opzetten en heete tranen biggelden in hel
dere stroomen langs haar bleeke wangen.
Tante sloot haar in de armen, liefkoosde
haar, gaf haar al de oude streelende be
namingen en bezwoer haar, haar liefde prjjs
te geven.
»Doe het om mjjnentwil, mjjn lief en
aangebeden hartekind. Je moogt my den
avond mjjns levens niet door je eigen hart
zeer vergallen, noch met je berouw, wan
neer dit huweljjk tot stand komen, noch
met verdriet, dat zulks niet het geval is.
Wees verstandig en geef toe! Vereenzelvig
je niet met het denkbeeld, dien soldaat te
Ruwen Ik zal je bruidsgift dan met 200.000
francs verhoogen Mijn kind, maar je weet
immers, hoe het mij gegaan is ach, mjjn
treurige ervaringen moesten je immers ten
goede komen!*
En door al deze droevige herinneringen
uit het yerledene overstelpt, riep zij: »0!
mjjn arme Louis! God is het bekend, dat
hy niet yoor soldaat in de wieg was gelegd
en dat bij njet vrijwillig uitrukte! En
;toch o, mijn God! mijn God! Sedert
twee-en-twiutig jaren beween ik hem
i »Gy ziet immers, tante,* vergoeljjkte
Aline* »dat ware liefde niet ophoudt en
niet verandert.* v\ordt vervotga*
Riimui»
*a
ts
8«'
DOOR
i Heden trad in het Geographisch Ge
nootschap te Parjjs de Russische reiziger
Prins Constantyn Wiasemsky op, die te
paard Siberië, China, Indo-China, Indië,
Centraal- en Midden-Azië en Perzië heeft
doorkruist. Hij werd viermalen overvallen
en twee keeren van alles wat hjj bezat,
beroofd.