Het Land van Heusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard. NAVOLGING. Uitgever: E. J. VEERMAN, Heusden. M 2174. ZATERDAG 20 DEC. 1902. 11 land van altena L)it blad verschjjnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementiprgi: per 3 maanden f 1.00. Franco per poet zonder prgsverhooging. Afzonderlijke n araaiers 5 cent. Advertentien ran 16 regels 50 et. Elke regel meer I1/, ot. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentien worden tot Dinsdag- en Vrijdagavond ingewacht. (Slot.)} Gemis aan oorspronkelijkheid wijst op gemis aan karakter, schreven we in ons vorig artikel. Dat geldt niet alleen van afzonderlijke personen, maar ook van dorpen en steden, ja van geheele volken. Op geen enkel gebied is dat zoo in 't oog loopend, als op dat der kleeding. Die wordt beheerscht door de mode, dat is: door 't geen enkele personen, die als toongevers of toongeefsters bekend staan, goed vinden te dragen en dan haast zich alles wat niet wil achter blijven om het na te volgen. Men moet nu eenmaal met haar meedoen óf men is de spot van de groote menigte. We herinneren ons den tijd der reusachtige crinoline (eigenlijk rokken van paarde- haarweefsel) en de variaties daarvan, toen elke beschaafde vrouw zulk een kleedingstuk droeg. Toen was er eene dame in een groote stad, die den moed had, om geheel alleen zich te kleeden in een japon, die nu reform zou heeten. Wat werd daarover niet gesprokenZij heette een boonenstaak, uit het water gehaald enz. enz. Ern toch was haar kleeding uit een aesthetisch oogpunt veel schooner dan die van het gros harer zusteren, die zich de kruisspin tot model hadden gekozen. Zij was excen triek, geëmancipeerd, zei men. Zóó diep zit do navolgingszucht er in, dat iemand, die de dwaasheden dier mode niet volgt, door de overgroote meerderheid wordt bespot. Of nu dezelfde kleeding past voor zeer jonge en zeer oude dames, voor gezette en magere, men vraagt het niet. Bij heeren moge het niet zoo erg uiteenloopen wat er gedragen wordt, er is toch ook in den snit van jas en vest, in den vorm en de kleur van das en hoed een mode, die niet straffeloos wordt overtreden. Maar door die eenvormigheid gaat juist het eigenaardige, dat een streek kenmerkt, verloren. Denkt u onze Mar kers en Yolendammers in pantalon, col bert en jacquet en de meisjes in een aan eene modeplaat ontleend toilet of reformcostuum. Het geheele cachet, dat zij geven aan huu landschap, gaat ver loren. Dat past bij die huizen en paal woningen, niet daarbuiten. Onze voor ouders waren toch niet idioot, dat zij zonder verstand en reden juist die soort van kleeding droegen, die pasten bij hunne omgeving en bedrijf. FEUILLETON. 26) Nu is er in den laatsten tijd een reactie gekomen. Men is weer terugge gaan naar het oude. Men heeft niet iets oorspronkelijks geschapen, maar het oude nagebootst. Allereerst in de bouw kunst. Het zoogenaamd oud Hollandsch kwam weer in eere en men bouwde trapgeveltjes en torentjes en pinakels, maar men vergat er soms bij, dat die dingen dan toch in symmetrie met het geheel moesten zijn. Zoo zagen we nog onlangs een openbaar gebouw, dat fon kelnieuw was en heel oud moest voor stellen, tot zelfs in de in harde kleuren geschilderde buitenvensters. Maar 't was zoo breed van grondslag in verhouding tot de hoogte, dat het den indruk maakte van de bovenverdieping, die zoo met dak en al van een huis is afgenomen en op den grond gezet. De architect had de teekening van een bekend ge bouw uit de 16de eeuw genomen en het ondergedeelte met het trapbordes voor de deur en de lage gelijkvloersche verdieping laten vervallen, een der ra men vervangen door een soort van poort en klaar was Kees. Dat heet nu oor spronkelijk. In een salon, dat hoog modem was, vonden wij een oude fraaie kast, zoo als die nog wel hier en daar in boeren gezinnen, vooral in den Achterhoek, worden gevonden, een fraai besneden eiken kist, in een hoek een spinnewiel met een houten stoeltje, onder de sie raden op de kast, behalve pullen van oud Delftsch, een koperen lamp, zooals vóór 50 jaar in elke boerenkeuken werd gevonden. Dat heette nu een oorspron kelijke inrichting. Dat daarbij de vul- haard en de electrische kroon al een zeer zonderlinge tegenstelling vormden, was niet in den verzamelaar van oud heden opgekomen. Maar toch, het deed in zoover weldadig aan, dat de meubels met een bijpassende tafel en stoelen in den trant der gewone boerenkeuken- stoelen, eene afwisseling te zien gaven met al de „stijl" salons zijner buren. Maar als nu anderen ook allerlei oude meubels gaan opkoopen en bij elkaar zetten, omdat men het van den eerste „mooi" vindt dan wordt dat eenvoudig navolging en 't duurt niet lang of 't wordt mode en de meubel makers zullen het best doen hun voor raad stijlmeubelen op den zolder te zetten en allen „antiekmakers" te wor den. Het is toch bekend, dat 95 pCt. van die antieke meubelen kersversch gemaakt zijn en dat met fijne hagel er soms op geschoten wordt om kunst matige wormgaatjes te krijgen. En te Schoonhoven zou men u kunnen ver tellen hoeveel van dat antieke zilver fonkelnieuw is en langs kunstmatigen weg gebracht tot de kleur van oud- zilver. Ook al weer nabootsing. Toch is er een streven merkbaar om verbetering aan te brengen, om in plaats van de fabriekmatig naar één model vervaardigde voorwerpen, kunstvoor werpen te leveren van eigen vinding. De kunstenaars hebben zich ontfermd over het handwerk. In verschillende winkels in onze groote steden vindt men voorwerpen, door den maker ontworpen en naar dat plan vervaardigd. Daar is oorspronkelijkheid in vormen en lijnen, daar kan de handwerksman zijne kunst aan den dag leggen en aan ieder nieuw voorwerp wijzigen wat beter met zijn denkbeeld overeenkomt. Niet dat wij al dat oorspronkelijke mooi vinden, ver van daar, maar dat kan ook wel aan onzen smaak liggen. Onze smaak toch wordt telkens gewij zigd door 't geen wij gewoon zijn te zien en wat daarvan afwijkt, vinden we leelijk. In de crinolinedagen vond men een reformjapon leelijk, omdat men zich een vrouw zonder zulk een om- vangvergrootend instrument bijna niet meer denken kon nu zou een crino line even dwaas worden gevonden. Zoo is er ook in den tegenwoordigen bouwtrant zeer veel navolging van Zuid- Duitsche, Italiaansche, Engelsche en Noorsche gebouwen. Dat wijkt af van 't geen wij gewoon zijn te zien en wij vinden het vreemd, misschien mooi of leelijk op zich zelf, maar in onze om geving niet passend. Wij hebben de enorme sneeuwmassa's niet, die de hooge spitse Noorsche daken vereischen en evenmin den zonnigen hemel van Italië, die het platte dak vraagt om er een luchtje te scheppen. Onze bouwtrant moet passen bij ons landschap, bij ons klimaat. Een fraai jachtslotje past evenmin in een straat van een stad als een blok van zes woningen, alle precies gelijk en onder één dak, in een Geldersch landschap. Dat vloekt, zooals men 't noemt. En nu moge dat oorspronkelijke juist omdat het indruischt tegen wat ons oog gewend is te zien, in 't begin onaan genaam aandoen, van lieverlede gewent men er aan en vindt het dan niet lee lijk meer. Zoo willen wij gelooven dat er nog eens een tijd komt, waarin men de Amsterdamsche beurs niet leelijk meer zal vinden. Op 't oogenblik maakt zij echter den indruk van een gevangenis. Maar zeker is het een oorspronkelijk denkbeeld om zulk een Beurs te bouwen. En wanneer nu alle architecten en bou wers, alle handwerkers zich eens gingen toeleggen op oorspronkelijk werk we zouden van den vloek der eentonigheid worden verlost. Laat ieder, die het doen kan, ook in dit opzicht toonen zichzelf te zijn en niet een nabootser van zijn buurman. XIX. HWIBLU VOOB Er volgde een langere stilte. Beatrice's hart jubelde van vreugd. Was zjj maar weer aan land om aan papa en mama, aan Charles, aan Bertha, aan allen het wonderschoone nieuws te vertellenAls in een droom «loot zjj de oogen. De torenklok van Glengariff sloeg tien uur, toen men aan land stapte. Graaf Nor ton hielp haar nit de boot en zwijgend richtten zjj hunne schreden naar het Victo ria-! ótel. Voor den ingang bleef hg staan en wierp een bittere droppel in den kelk van haar gelnk. »Nog een laatste verzoek, Beatricezeide hg met een blik vol hartelijkheid. Laten wjj voorloopig zwijgen over hetgeen wjj zooeven besproken hebben. Ik had ook gaarne dat owe ouders daar niets van te weten kwamen. Mjjne tante, die altjjd als «en moeder voor mg gezorgd heeft, weet nog niets van mjjn plannen. Hei is niet meer dan billgk, dat zjj daarmee allereerst bekend wordt gemaakt door mg. Slechts weinige dageD, en dan mag de geheele wereld het weten >Als u dat wenseht, aal ik er nntnurljjk geen woord over spreken,* antwoordde zjj een weinig gedrukt. »Goeden nacht, heer graat Zjj scheidden, Beatrice door een zoeten droom bevangen. Het waa of de aardman netjes voor baar voeten dansten, haar toe knikten en steeds riepen Lady Norton Lady Norton Slapen kon ze nog niet. Zg wilde Ber tha opzoeken, die zeker met Charles ook reeds teruggekeerd zon zjjn. Zij snelde daarom naar Bertha's kamer en trad binnen. Er brandde geen lamp, maar in de schemering zag zg toch haar nicht zitten. Met een shawl om de schou ders zat ze bjj het venster en beschouwde den beid .-ren sterrenhemel. »Nog in 't donker, Bertha? Bezig met maneschjjnbeschouwingen Het is warkelgk een schoone Eacht, bè?c Bertha bewoog zich niet, terwjjl ze sprak »Kom je alleen hier om me dat te zeg gen?* »Nu, wees niet zoo onvriendelijkIk wilde je zeggen, hoe gelukkig ik ben en hoe prettig wg gevaren hebben 1 Oh, Ber tha, het waa al te schoon 1* »Het was prachtig, bevestigd Bertha met onvaste stem.* Beatrice kwam voor hear staan en keek haar eens goed in het gelaat. Bertha, heb je geschreid?* >Geschreid? Ik schrei nooit! Ik ben vermoeid, ik heb hoofdpijn, ik moet naar bed Wacht nog één oogenblikje maar! Ik kan het geheim niet bewaren. Ik zon ster ven, als ik niemand had, aan wie ik het kan mededeelen Bertha, ja, jjj mag het weten, jg alleen! Graaf Norton heeft aan zoek om me gedaan.* Beatrice!* Meer kon ze niet uitbrengen. »Ach ja, Bertba, het is geen droom maar werk-ljjkheid. Het geluk berooft mg bjjna van mgn verstand. Ik zou mjjn geluk wel luide willen uitjubelen. Stel j i voor: Beatrice Stuart wordt gravin Norton!* Het bloed was geheel nit Bertha's wan gen geweken. Als versteend keek zg haar nicht aan. »Hjj was wel een beetje langdradig »Als ik eanmaal gravin Norton ben, moet je bjj me komen en als een geliefde zuster altgd bjj me big ven, Bertba! Dat wordt j- eenmaal toch als js met Charles trouwt!* En zg omhelsde haar nicht en kuste haar hartstochtelijk. Bgna ruw stiet Bertha haar terug en terwgl haar lichaam trilde, zei ze »Laat mg naar bed gaan.* »En zeg je verder niets Bertha? Neem je dan geen deel aan mjjn vreugde?* >Ik... wenseh.js... veel geluk,* bracht het meisje er met moeite uit. Ach was ik maar alleen, dacht ze. Het bjjzjjn van baar nicht werd haar met elke seconde onver- drageljjker. »Je bent niet heel vriendeljjk*, zeide deze en stond op. >Je schgnt werkelgk onwel te zjju, en dan is het best, dat je te bed gaat!* Nog een omhelzing en Bertha loosde een zucht van verlichting, toen de dear ach ter Beatrice dicht ging. Dus Beatrice had het toch gewonnen Hoe onbegrjjpeljjk het ook scheen, het was zoo. En Bertba had mrven zweren, dat zjjzelve de uitverkorene zou zjjn. Haar hadden zjjn woordeu, zjjn blikken Buitenland. De werkstaking te Marseille is afgeloo- pen, eigenljjk verloopen. Tevergeefs hebben de zeelui in een vergadering nog besloten tot voortzetten van den strjjd, hunne kame raden komen zich bjj honderden weer aan melden en ook de werklieden in andere vakken haasten zich den arbeid te hervat ten. De readerjjen huren de bemanning van de schepen weer in onder de voorwaarden van 1900. Nagenoeg overal w irden de contracten op den ouden voet gesloten. Uit Berljjn wordt gemeld Er is een merkwaardig en geheimzinnig kaatsspel ontstaan tusschen de >National Zeituug* en de »Vorwarts«. De »Vorwarts« had geschreven, dat men het proces-K-upp niet had laten varen uit eerbied voor dan overleden Krupp, maar uit consideratie voor levenden De >National Zeituug* merkt naar aanleiding daarvan op als iemand, die er alles van weet, dat het familieaangelegen heden betrof, die het publiek niets aangin gen. Daarop antwoordde de »Vorwarts« weer, dat die familiekwesties niet meer zoo afgezonderd staan, maar dat het publiek er veeleer de grootste belangstelling voor zal moeten koestereo. De >Reichsbote« mengde zich toen in de v zsak met de opmerking, dat de »Vorwarts« oogenschjjnljjk met haar guillotine klaar stond andere hoofden te doen vallen, waarop de »Vorwarts« lakoniek zegt: »maar slechts hoofden, die voor het mes bestemd zjjn.* De Berliner Zeitung* maakt uit dit se dert Woensdag aan den gang zjjnde spel met verborgen aanduidingen op, dat op dit voorspel verdere onthullingen zullen volgen. De Daily ChronicD* verneemt uit Wee- nen: Men bericht, dat Woensdag 63 per sonen ia Hongarjje doodgevroren, onder de sneeuw bedolven of zjjn opgegeten door hongerige wolven, die om de steden rond zwerven. Dinsdagmorgen is de stad Andisjan, in de provincie Ferghana, in Russisch Turkestan, gegolden, tegenover haar had zjjn stem altjjd anders geklonken dan tegenover de overigen van het gezelschap. Ia haar nabgheid ver kreeg zjjn bleek gelaat meer warmte... en toch we8 het nu Beatrice! Zjj legde haar arm op de vensterbank, en ondersteunde daarmee haar hoofd. Zjj was en bleef Bertha Darrell, de arme bloedverwante, en Beatrice, die vanaf baar geboorte nooit anders dan geluk had gekend, die werd gravin Norton Als een vtrterende koorts greep dit haar hersenen aan. Zjj zakte ineen, als ware haar hart doodeljjk getroffen Nu had zjj alles verloren, zjj had liefde verloren en wat zjj als haar geluk beschouwd had, was in rook vervlogen. Zjj werd overmeesterd door wan hopige smart. En slechts eenige schraden van haar ver- wjjderd was Beatrice, wier hart vau vreugde jubelde. Onophoudelijk klonken haar de woorden van den graaf in de ooren. Slechts weinige dagen en dan mag de geheele we reld het weten Maar wat mocht de wereld dan weten? »Nog één nacht en dan zjjn we er. Dan big ft u eenige weken bjj mg op het kasteel Powsgs uitrusten, nietwaar mevrouw Stu art?* .vroeg Lady Carley, toen ze in een coupé eerste klasse van den trein zaten. In Dublin moesten ze nog op een stoom boot om naar Engeland over te steken. Er was een week verloopen s ;dert den tocht op het meer van Maeroom en sedert had Bertha elke aanraking met den graat vermeden, geheel in tegenstelling met Beatrice, die een plaats met 25.000 inwoners in een vruchtbare streek, aan de Kara-Darja gele gen, bgna geheel door een aardbeving ver woest. De bevolking heeft zich opgehoopt aan het ook gedeelteljjk verwoeste station. Daar de aarden baan van den spoorweg echter ook op verschillende plaatsen vernield is, zal de hulpverleening niet zoo snel kannen geschieden als de nood eischt. Men vreest dan ook voor hongersnood. Hoeveel men- schen er omgekomen zjju is niet hekend. Een bericht van 19 dezer luidt: Tot dusver is het aantal slachtoffers van de aardbeving vastgesteld op 510, waaronder 10 Russen; de overigen zjjn inboorlingen. De aardbevingen duren voort. Men is be gonnen de bevolking te hulp te komen. De Times* verneemt uit Washington: De beweging, die de Venezolaansche kwestie onder het Amerikaansche volk wekt, is groo- tendeels tegen Duitscbland gekeerd, geens zins legen Engeland. De »New-York Herald* en andere bladeD geven te verstaan, dat da Duitsche keizer Engeland heeft meegesleept, vooral om tweedracht te zaaien tusschen Engeland en de Vereenigde Staten. De »Daily Mail* verneemt uit Washing ton De geruchten, dat Duitsche oorlogs schepen op weg zjjn naar Margarita, dat de Duitsche regeering reeds Lng als een kolendepöt; heeft willen benaderen, veroor- zak-n groote opwinding. De Vereen. Staten zouden onmiddelljjk tusschenbeide komen als de Duitschers inderdaad het eiland wil den bezetten, In elk geval zal het geval met Venezuela ten gevolge hebben, dat da Am irikaansche vloot aanzienljjk versterkt wordt. Uit Caracas wordt gemeld: Er is besloten, de geschillen aan een scheidsrechterlijke beslissing to onderwerpen. Over de voor waarden drzer schikking wordt nog onder handeld. Bowan (de Amerikaansche gezant) zal ongetwjjfeld tot de scheidsrechters be- hooren. De blokkade van la Guaira is begonnen. Ze betreft alleen Venezolaansche schepen. Driehonderd aauzienljjke Venezolaansche kooplieden en financiers hebben Castro een stuk overhandigd waarin zjj protesteeren tegen het ruwe optreden van Duitschland en Engeland, maar er bjj voegen dat, nu het onmogelgk is gew-ld met geweld te keeren, aangezien Venezuela geen zeemacht meer bezit, de President zijn best moge doen om een minneljjke schikking tot stand te bjjna geen oogenblik zjjn zjjde verliet. Bertha zag dat en lachte bitter; wat in haar hart omging, zou ze mobieljjk zelf hebben kan nen zeggen. Zjj was geheel verande d. De overtocht van Dublin naar Liverpool duurde slechts kort. Voor middernacht kwa men ze aan. De sneltrein voerde beu langs bo8schen, akkers en weiden en eindeljjk stopte men aan het station te Chester, waar twee groote landauwers voor 't gezelschap gereed stonden. Dejnorgen brak reeds aan, toen men voor het portaal vai het slot Powsgs stilhield. Het gezelschap was ver heugd na zulk een vermoeiende reis te kannen uitstappen. Welkom in mjjn huisl* sprak Lady Carley tot haar Amerikaansche vrienden, toen deze met haar binnentraden. Ondanks het ongewone uur zat men nog vrooljjk aan den maaltjjd bjj elkaar en het was raeds helder dag geworden, toen uaea ter ruste ging. Met pantoffels met hooge Fransche hak ken aan de voeten, trippelde Beatrice, toen zjj was opgestaan, over den gladden vloer van den gang om uit haar kamer naar het salon te gaan, waar het overige gezelschap zich be zond. Plotseling struikelde zjj ea met een gil viel zjj op haar knie. Allen kwamen dadelgk toeschieten. Graaf Victor was het eerst bjj haar en daarom was hg h»t, die haar ophielp en naar haar ka uer droeg. Bertha legde koude omslagen op de ge kwetste knie, richtte alles tot baar gemak in en bleef totdat zjj in een sluimering was vervallen. Wordt vervolgd).

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1902 | | pagina 1