Het Land van Heusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard. Plichtsbetrachting. Broeder en Zuster. Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden. M. 2319. ZATERDAG 14 MEI. 1904. Oorlog tussehen Japan en Rusland. UN0 VAN TOOK Dit blad versch^at WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden f l.OO. franco per poet zonder prjjsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Advertentiën ran 16 regele 50 et. Elke regel meer 71/, et. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën werden tot Dinsdag- en Vrijdagavond ingewacht. Hoevelen denken met genoegen terng aan de dagen hunner jeugd. De onbe zorgde tijd. De tijd van onschuldige dartelheid, waarin wij nog niets beseften van den indrukwekkenden ernst des levens, van den geweldigen strijd om het bestaan. Het leven was louter spel. Met vragen alswat moeten wij eten waarmee zullen wij ons kleeden vragen wier beantwoording aan volwassenen, die met beperkte middelen moeten zien rond te komen, menigmaal zooveel in spanning kost, braken wij onze jeug dige hoofdjes niet. Vader en moeder zorgden wel dat het ons aan het noodige niet ontbrak. Wij vonden dit alles zeer natuurlijk. Ja, wij meenden dat het zoo behoorde. Het kind beseft in de verste verte niet wat het aan ouders en op voeders heeft te danken. Wat zou er weinig van ons terecht zijn gekomen, zoo niet liefhebbende ouderharten van jongs af voor ons hadden gezorgd en gewaakt, niet angstvallig en bekrompen, maar zoo dat wij van lieverlede zelf standig leerden denken en handelen Dit toch moet het einddoel van alle opvoeding zijn. Moge het kind onbe zorgd daarheen leven, nauw heeft de jeugdige mensch de jaren des onder scheids bereikt ot de plicht „de vriend met ijzeren hand en koel gebiedend oog", treedt met indrukwekkend gebaar op hem toe. In zijn binnenste verneemt hij een stem die hem met klem en nadruk toeroept: „Wie gij ook zijt, rijk of arm, veel of weinig begaafd, gij moogt niet ledig staan op de groote levensmarkt! De samenleving heeft recht van u te verwachten, dat gij uwe ta lenten zult stellen in haar dienst, dat gij door eerlijken en nuttigen beroeps arbeid een steentje zult toevoegen aan het reusachtig maatschappelijk gebouw." Met de jaren nemen gewoonlijk onze plichten nog toe in omvang en gewicht. Vooral zij die door den echt zijn ver bonden, hebben vele en ernstige plichten te vervullen. En als deze echt door kroost wordt gezegend, zien de ouders zich gesteld voor de ernstige taak der opvoeding. Welk een ontzaglijke verant woordelijkheid rust hierdoor op de schou ders van vader en moeder. Hebben wij eenmaal een bepaalden leeftijd bereikt en een zekere positie in de maatschappij ingenomen, zoo worden wij telkens geroepen tot nieuwe plichten. Zij vallen ons wel eens moeilijk; wij FEUILLETON. 21) •Ik mag het niet zeggeD, Roman,* ant woordde zjj, heftig het hoofd schnddend. •Oom Iwan wil zelf met je spreken. Mis schien is het heel slecht van mg, maar ik ben heel bedroefd, ofschoon ik voor jon eigenlijk heel big moest zgn. Mama zei altgd, rgkdom is een gelnk, en nn ben ik rpk, Roman, daarom moesten wg beiden gtlnkkig zjjn.« Zjj keek hem bg deze woorden zoo on schuldig aanhet idee, ran hem gescheiden te zgn, was iets ondenkbaars voor haar. Roman was bleek geworden; hg begreep, dat Adaduroff de nicht, die hg lief gekregen had, veel, misschien alles, misschien zgn gansche vermogen wilde geven. Vaster sloot hg Cato aan zgn hart. •Laten wg hopen, dat de uiterlgke be zittingen ons niet scheiden, geliefde,* zeide hg. »Wat ook moge gebeuren, je behoort mg, zal je het nooit vergeten?* •Zonder jou zou ik sterven, Romen,* zei ze eenvoudig. Na een oogenblikje voegde zg er bg >Maar waarom zon je iets vreezen, oom Iwan houdt veel van je!« Laten we het beste hopen,* zei Roman, »ai vertrouw ik ook niet op het geluk, dat uit je tranen geboren wordt. Wat zal je vader zeggen, Cato, zal bg mg het rjjke zouden er ons, zoo het mogelijk ware, wel eens aan willen onttrekken. En toch, wil er van onze plichtsbetrachting zegen uitgaan, dan hebben wij onze plichten, ook de moeilijkste en onaan genaamste te vervullen in opgewekte stemming. Is dat mogelijk? Ja, maar op voorwaarde, dat wij alle plichten, die ons worden opgelegd, beschouwen uit het hoogste oogpunt, en met de vaste overtuiging, dat wij alleen dan vrede hebben met ons zeiven, vrede met de innerlijke stem in ons, als wij onzen plicht naar ons beste weten vervullen. Welk een genot, aldus denken en spreken niet weinigen, ontslagen te zijn van iedere band, te kunnen handelen naar lust en luim van het oogenblik, gelijk het kind, dat speelt en lacht en stoeit met zijn makkertjes en geen mensch naar de oogen behoeft te zien. Onge twijfeld mag de jeugd een tijdperk van heerlijke vrijheid heeten. Maar de hoogste is zij niet. Die smaken wij eerst dan, als wij, ouder geworden, onze plichten niet beschouwen als een drukkend juk, waarvan wij ons hoe eer hoe beter heb ben te ontslaan, maar als een schoone taak die ons is opgelegd. De edelste en reinste vrede vindt de mensch dan als hij zijn plichten naar behooren ver vult. Maar och, er zijn slechts weinigen die deze vrede vinden. Onrust en on voldaanheid behooren juist tot de eigen aardige kenmerken van onzen genot- zieken tijd. Men zoekt het hier en men zoekt het daar. Allerlei verstrooiings middelen worden uitgedacht om het pijnlijk gevoel van onrust uit het hart te bannen. Waarheid bevat het woord van den dichter: Ieder woelt hier om verand'ring En betreurt ze dag aan dag, Hunkert naar hetgeen hij zien zal, Wenscht terug 't geen hij eens zag. „Vooral de soms zoo lastige en ver velende plichten, die huisgezin en maat schappij mij opleggen," zegt iemand, „maken dat ik nimmer tot rust kom." Ja, zoolang gij uwe plichten beschouwt als een dwang, waaraan gij u met in spanning van alle krachten moet pogen te ontworstelen, zoolang zult gij nergens vrede vinden. De ware vrede is het deel van hem, die de hem opgedragen taak met vreugde vervult. Worden van u zware plichten verlangt, dan volbrengt gij, geschraagd door de hoogste liefde, deze kloek en gelaten. Zoo verwerft gij u het reinste geluk. Waarop is het rusteloos streven en werken der menschenkinderen gericht dochtertje nog willen given?* •Lieve, oude papa!* riep zg nit en de tranen begonnen opnieuw te vloeien. »Aeh, Roman, waarom moest ik naar K&rpilowka komen v Zoo kwelden beiden zich, ieder met zgn eigen leed, en geen van hen waagde, het deD ander mee te deelen. Het donkere nood lot daalde onheilspellend op hen neer. Hand in hand gingen Roman en Cato in huis, ieder der jonge harten met een drukkend geheim bezwaard. •Leef wel, Cato,* zei de jonge man, toen zg van elkander gingen. Onweerstaanbaar er toe aangedreven, sloeg zg den arm om zgn hals. Tot weerziens,* fluisterde zg, liefbebbeud tot hem opziend en voor de eerste maal ontmoetten hun lippen elkaar. Zoo scheidden zg. IX Het was middag geworden eer Roman er toe kon besluiten Iwan Adaduroff op te zoeken. Hg smachtte ernaar, te ontvluchten, ver, ver weg, daarheen, waar de naam Adaduroff onbekend was; een nienw bestaan te be- ffinnon, waarin die vreeseljjke naam zich niet binnendrong, zooals hg zich sedart maanden in zgn tegenwoordig leven had gedrongen. Maar dan dacht hg weer aan de sombere verschoning, zooals zg dien mor gen dreigend op den drempel stond en hem nakeek; hg wist, dat zg haar woord zon houden, en handelen, als hjj nalatig bleef. Op geluk. Maar nu achten velen het gelegen in iets louter uitwendigs. „Voor spoed is geluk," zeggen zij. Alsof velen, die in den grootst mogelijken voorspoed leven, niet diep te beklagen zijnOnder geluk verstaan wij iets veel hoogers. Het is de rustige, blijmoedige stemming, welke, onafhankelijk van de omstandig heden, zich juist weet te verheffen boven alle wisselingen van het lot. Het reinst geluk smaakt hij, die zijn plicht met de uiterste nauwgezetheid volbrengt. Buitenland. De Daily Chronicle* verneemt nit Sjan- hai-kwan dd. 10 dezer. In drie afdeelingen marcheerende is het tweede Japansche leger korps snel opgerukt om samen te werken met Koeroki's strgdmacht. Zg versloegen de Russen met groot verlies nnbjj Wafoeng- tien, een station aan den spoorweg op Liao- tong, tegenover Foe-tsjou, ten noorden van Port Adams. De Japansche artillerie werd schitterend bediend. Uit Brussel wordt aan de »Magdebar- gische Zeitang* gemeld, dat Russische agen ten dezer dagen massa's steenkolen in België en het noorden van Frankrjjk hebben op gekocht voet deOostzeevloot. Men beschouwt dat als een teeken, dat het Russische ma- riuebestuur by zgn plan blgft om die vloot naar Oost-Azië te zenden. Ook moeten Rnssische agenten te Liver pool drie stoomschepen gekocht hebben, elk van 5000 ton. Het Internationale Vredesbureau te Bern heeft den 5en dezer een adres gezonden aan de ministers van bnitenlandsche zaken te Petersburg en Tokio, om aan te dringen op het staken der vgandelgkheden. Het bureau beroept zich op art. 8 der Haagsche Conventie, en betoogt dat het voortgaan op den ingeslagen weg, totdat de strgdende partgen uitgeput zgn, noodlottig zou wezen voor het menschdom, zoowel in zedeljjk als in stoffel jjk opzicht. Een aantal Rassen, op ongeveer 200 ge schat, vielen Dinsdag An-dzjoe in Korea aan. Het Japansche garnizoen verdedigde de stad hardnekkig en slaagde er in den aanval der kozakken af te slaan. Volgens de laatste officieele opgaven be hoorden de Rassen, die An-dzjoe aanvielen, tot de vliegende kolonne onder generaal En aan de andere zjjde stond Cato, over welke Adadnroff met zgn geld zich een recht verwierf, dat hg zgn eigen vader afhandig maakte, en Roman trots ontwaakte bg de gedachte aan dat alles. Langzaam begaf hg zieb naar het salon iedere stap bracht de beslissing nader, hoe zou het einde zgn? Op een gemakkelgken stoel zat Louise Martinowna; nog waande zg zich zeker van haar rechtmatige plaats en een steek ging hem door 't hart bg dien aanblik. Nooit was hem haar gelgkenis met Cato zoo opgevallen als toen zg 't hoofd ophief bg zgn binnentreden. De jonge man kon zich de vraag naar Iwan Iwanowitsch besparen, want door de geopende dear zag hg den gebieder van Karpilowka langnit op een canapé in zgn kabinet liggen rooken. Iwan richtte zich op en legde zgn pgp in een hoek. •Oho, jonge man,* riep hg hem toe. »Ge hebt een plechtig voorkomen, alsof ge over zaken kwaamt spreken. Ik beken, dat ik gaarne de gewenschte inlichtingen zal hoo- ren, want het heeft altgd iets eigenaardigs, waaneer men op uw ieeftjjd niet ia staat is, ophelderingen over de maatschappelijke positie zjjner familie te geven en Cato is zoo geplaatst, dat zg haar aanspraken hoog genoeg mag verheffen.* De aderen op Romans voorhoofd zwollen; de hoogmoedige man vóór hem, die op zoo'n Hitdagenden, beleedigenden toon tot hem sprak, was zgn rader, die hem van Mandaritof, bestaande nit 600 kozakken uit Transbaikalië en 100 kozakken uit de kust provincie. De kolonne komt nit Liao-jang, en legt 40 kilometer per dag af. Gevan genen zeggen dat zg slechts levensmiddelen voor twaalf dagen bg zich heeft. De Japanners verloren 4 dooden en 6 gewonden, de Russen meer dan 50 dooden en gewonden. Uit Tokio wordt aan de Daily Chro nicle* gemeld, dat de Russen 46 jonken, met rjjst geladen, en naar Tientsin bestemd, in beslag hebben genomen, in weerwil van het protest der Chineesche regeering, aan welke ze toebehooren. Een bjjzondere correspondent nit Peters burg maakt gewag van het gerucht, dat Alexej»f den Tsaar zou hebben getelegra feerd, dat de Rassen de dokkan en kaden van Dalni in de lacht hadden doen sprin gen, waarschjjnljjk om het landen van de Japanners te bemoeilijken. Een later telegram zegt, dat de gehaele haven van Dalni is vernield. De Russen hebben aan den aanleg millioenen roebels besteed. Een aanzienlijk Engelsch deskundige, Spencer Wilkinson, zegt in da Morning Post het volgende over den algemeenen toestand op het oorlogsterrein Volgens de telegrammen uit Nioe-tsj wang, zgn goed ingelichte personen aldaar van oordeel dat generaal Koeropatkin tegenwoor dig zgn leger niet sterk genoeg acht om zich met de Japanners te meten, en denkt hg er dus over naar Charbin terug te trekken. De vraag is nu, of dat plan uitvoerbaar zou zgn, of niet. De afstand bedraagt on geveer 550 K.M. Heel in 't ruwe kan men de Russische strijdmacht te Liaojang en Moekden op 75.000 man schatten, en men mag aannemen dat Koeropatkin, voordat hij den terugtocht aanvaardt, zgn achter- ho»de uit Feng-hwang-tsjeng en Hai-tsjeng dicht genoeg tot de hoofdmacht zal laten naderen, dat hg haar in geval van nood te hulp kan komen. Veertien dagen mag men wel rekenen als de tgd die noodig zal zgn voordat gene raal Kosroki en een uit Kai-ping of Nioe- tswang met hem samenwerkende legermacht, Liao-jang bereiken kan. Het is daideljjk, dat generaal Koeropatkin zgn leger niet langs den Mantsjoerschen spoorweg naar Charbin kan laten terugsporen. Als hg twaalf treinen per dag afzendt, is dat wel het hoogste wat zich gestooten en verkocht had. •Ge deedt beter, Iwan Iwanowitsch, niet met voorbarige geringschatting te spreken van een recht, dat mg veroorlooft, de oogen naar juffrouw Hennink op te heffen. Gs mocht eens reden hebben, het te berouwen. Ik vrees geen oogenblik, dat de adel mjjner geboorte n niet volkomen zal voldoen, al moet ik ook erbij bekennen, dat die mg drnkt als een merkteeken der oneer, waar mee men mg heeft gebrandmerkt. Nu we toch eenmaal van rechten en aanspraken praten, zou het veel meer aan mg staan, mg te verwonderen, dat gg voor een, mis schien wel belangrijke huwelijksgift, u aan matigt, de scheidsrechter over haar lot te zjjn, in plaats van haar rechtmatige, wettige vader.* Roman had alle matiging laten varen. Nadat sedert vier en twintig uren de meest ongewone indrukken zgn ziel hadden be stormd, waren zgn overspannen zenuwen door de hoogmoedige woorden van Adadu roff bizonder verhit en de heftige woorden ontsnapten onwillekeurig aan zgn lippen. Ieder ander, die Iwan Iwanowitsch zoo had toegesproken, had hg zonder aanzien des persoons, met zgn herkulische kracht doen kennis maken. Thans echter verge noegde hg zich, zgn tegenstander met een sarkastiseh, bjjna bewonderend lachje aan te zien. •Ge hebt ongetwijfeld een eigenaardige manier, om uw aanzoek voor te dragen, Roman Iwanowitsch,* zeide hg, >en onder gewone omstandigheden zou ik onze relaties een spoorweg met enkel spoor en weinig wisselplaatsen kan doen; neemt men dat echter aan, dan zou het drie weken of een maand duren voordat de geheele Russische troepenmacht per spoor Charbin bereikt had. Maar voordat de helft van zgn troepen overgebracht was, zouden de Japanners hem reeds op de hielen zitten, zg zonden de nog niet vertrokken helft van zjjn leger ver pletteren. Het eenige verstandige plan schijnt das te zgn dat Koeropatkin terngtrekt. Maar men moet een stontmoedig man zgn om znlk eea marsch te wagen langs een 550 KM. langen weg, den éénigen weg die dien naam verdient, en met een trein van zulk een gehalte als een uit heel Siberië haastig bijeengebracht leger slechts kan hebben. Aan den anderen kant zou het voor den Rassischen opperbevelhebber evenmin een gnmakkeljjke taak zgn, te bljjven waar hg is. Ook als het 75,000 man sterk is, wil een leger toch iederen dag gevoed worden. In een paar weken moet het alle proviand die in den verren omtrek te krjjgen is, ver bruikt hebben, tenzjj de troependeelen ver nit elkaar verspreid zjj n. In dat laatste ge val echter zou het niet gereed zgn om slag te leveren. Heeft Koeropatkin zgn leger bijeengehouden, dan heeft men het reeds weinige dagen na den concentratie te Liao jang nit verafgelegen magazijnen moeten verplegen. Het Russische leger wordt nu sedert een maand of drie bg Moekden bij eengetrokken en zal alle hulpbronnen van het land reeds uitgeput hebben. Het moet door toezending van levensmiddelen per spoor onderhouden worden, en reeds deze omstandigheid sluit de mogelijkheid uit, den spoorweg grootendeels of geheel voor het vervoer van troepen te gebruiken. De vernieling van eenige kilometers spoorweg of van een belangrjjke brug ten noorden van Moekden zon voldoende zgn om den verplegingsdienst van de Rnssisehe leger macht geheel in de war te staren. Zelfs als de Russische troepen den terugtocht aannemen, zal het hun moeiljjk vallen, zoo snel noordwaarts te marcheeren, dat de Japansche colonnes hen niet inhalen. Hoe talrijker het leger is, des te moeilgker moet zgn verpleging zgn als het op ééa plaats blgft, en des te moeilgker ook zal de terug tocht wezen. De Rassen hebban de baai van Sitsjao bezet, aan de oosteljjke zgde van het Liao- tang-schiereiland en toonen geen voorne men verder naar het zuiden te trekken. In- als afgebroken beschouwen. Maar ik weet, dat het kind n liefheeft en ge hebt het mjjn goede stemming te danken, dat ik het zooeven gehoorde wil vergeten. Wat ge overigens van nw familie hebt gezegd, was zoo onduidelijk, dat ik geneigd ben, te gelooven, dat de ontoereikendheid der inlichtingen, die ge mg knnt geven, n voor uit zenuwachtig gemaakt hebben. Val mg niet iu de reden, als ik klaar ben, staat het u vrjj, zoo uitvoerig te zgn als ge wilt. Vooraf echter wensch ik u de rechten dni- deljjk te maken, die ik op Cato heb, daar ge daaraan scbjjnt te twgfelen.* Nadat hg Roman een sigaar had aange boden en er zelf ook een had opgestoken, begon Iwan Iwanowitsch; Het is ongelootelgk, hoe alles in de wereld zich herhaalt. Ieder geslacht begaat een groote domheid en ieder volgend is daarom niet verstandiger geworden en doet eveneens den sprong in het onbekende. Zjjt ge ook niet van die meening, Roman Iwa nowitsch?* •Ik ben niet in een stemming om te schertsen, Iwau Iwanowitsch,* antwoordde de gevraagde. Als ge n de moeite hadt gegeven, mjjn gedachten te volgen, zoudt ge bemerken, dat ik me met u bezighoudt, lieve vriend. Trouwen noem ik een sprong in het onbe kende en elkeen waagt hem opnieuw. Denk aan zei ven; ge zjjt niet terreden, eer ge hem gemaakt hebt, trots •Iwan Iwanowitsch, gg irawsBUi iii Ti inn ii in mi i mi sMissn i—in mi—ium i i sis i ww Wordt vervólgd).

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1904 | | pagina 1