Hel Land van Heusden en Allena, de Langstraat en de Borameierwaard. li Beroep op onze Yrottwen en Meisjes, Ben verhaal uit de Kaapkolonie. Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden. No, 2498. IJ oensdag 31 Januari. FEUILLETON. vak VOOR Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden f 1.00, franco per post zonder prijs verbooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. 19Q6. Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel meer 7ys ct. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag avond ingewacht. De winkelkasten van onze modistes liggen vol met de schoone, bonte vee- ren van vermoorde vogels. Aigretten vooral, die teere, lnchtige dingetjes, die zoo lief en zoo elegant staan, liggen opgehoopt voor 't glas. En verder vee- ren van allerlei soort en kleur, enkele vleugels of opgezette vogels met glazen oogen. Zooals de wilden, die nog voor het abc staan der beschaving, zien onze dames zich 't liefst met bonte pluimen getooid. In een humanitair blaadje, dat in Amerika verschijnt, hebben we laatst een onrustbarende statistiek gelezen van de vreeselijke afmetingen, die de vogel- moord op groote schaal en als ge volg daarvan het uitsterven van vele vogelsoorten, genomen heeft. De warme Zuidelijke staten, zoowel het Zuid-Amerikaansche vasteland, zijn bijna geheel van vogels ontbloot. Honderdduizenden van al de ver schillende groote en kleinere vogels worden ieder seizoen te New-York aan de markt gebracht. Hetzelfde geldt voor Londen, voor Parijs, voor alle andere groote steden en wel 't meest in de landen, waar de vrouwen het minst zijn ontwikkeld en het meest zich ove. geven aan niets doen of aan beuzelachtig tijdverdrijf. Niet lang geleden werden er door een koopman in Amerika niet minder dan twee millioen vogels in één jaar verkochtOp één enkelen publieken Londenschen ver koopdag werden niet minder dan zes duizend paradijsvogels, vijf duizend faisanten, drie honderd zestig dnizend geassorteerde Indische dierenhuiden en viermaal honderd dui zend kolibrietjes verhandeld! Deze getallen geven slechts een flauw denkbeeld van den verschrikkelijken invloed, dien een zotte mode op 't ver nielen van kleine en groote dierenlevens heeft gehad. Vele dames verzekeren dikwijls in vollen ernst, dat deze mooie pluimpjes door de modistes uit gewone, uitgeval len vederen worden gemaakt. En, al ware dit zoo, zou men dan zelfs niet den schijn van het kwaad moeten ver mijden Maar het is niet zoo, inte gendeel, in de meeste gevallen bestaan de aigrettes, die zij met zooveel voor keur dragen, uit de fijne losliggende veertjes, die in zekeren tijd, den broed tijd van het dier, den rug van den (2- In het maanlicht glinsterde er iets, dat verdacht veel op een traan geleek, in het oog van den verharden booswicht, toen hij zijn paard vastbond aan een ring in den muur van het schuurtje en zich naar de deur keerde. Geen grendel belette hem den toegang en de klink oplichtend, stapte hij de kleine kamer binnen. Met onhandige vingers, bevend van een ongekende aan doening, schonk hij den koelen drank in en hield het glas aan de wankleurige lippen der kleine lijderes. Gretig zwolg het kind den drank binnen en lag toen enkele minuten onbewegelijk, voordat zij weer begon te woelen en te kreunen. Daarna rakelde Rockhurst de gloeiende sintels bijeen, deed er meer brandstof op en snoot de kaars met zijn vingers. Toen keek hij het kleine vertrek rond en een kist onder de tafel ontdekkend, trok hij die bij den haard en zette zich tegenover de slapende vrouw. Het kind ineen deken wikkelend, lichtte hij het van het rustbed en nam, met zijn kostbaren last in de armen, plaats op de kist. Haar zachtjes heen en weer wiegelend, werd het kreunen zachter en hield eindelijk geheel op, toen het kind, zonder de oogen te openen, het gezichtje naar hem toekeerde en zich dichter nes telde aan zijn ruwe borst. De crisis was voorbij en, dank zij Rock- hursts tijdige hulp, een rustige, heilzame sluimering was over het kind gekomen. aigrette-reiger versieren en bevallig af hangen tot op zijn staart. De minder fijne veeren met kortere en stijvere piekjes, zijn afkomstig van den squacc:- reiger, die geen eigenlijke aigrette bezit. Menschen, die op deze vederen jacht maken, weten wel dat zij, om zich met geringe moeite van een goeden voorraad meester te maken, het oogenblik moeten kiezen, wanneer de broedtijd van den vogel ten einde loopt. En het allerbeste moment voor den verradelijken aanval is, wanneer de jonge vogels wel al hun veeren hebben, maar nog niet kunnen vliegen, want dan is de zorg van de ouden voor hun jongen het grootst, dan vergeten zij het lichtst hun eigen gevaar en laten zich het gemakkelijkst naderen. Wanneer dan de moord is ge pleegd, een handjevol van de begeerde vederen is uitgetrokken en de mooie, groote, blanke vogels op een hoop lig gen te rotten in de zon, zitten de arme verlaten jongen in hun nest om eten te schreeuwen, dat ze zelf nog niet kunnen zoeken en dat niemand hun meer brengtEn er is op de wijde aarde weinig droevigers dan dit tooneel weinig maar dat zóó droevig is en zóó vernederend, als dat ter bereiking van een doel, zóó laag en zóó verach telijk, een mensch misbruik maakt van zijn grootere slimheid en overleg en zijn voordeel tracht te doen met dat verheven gevoel, dat instinkt dat wij in onze eigen soort bijna als iets heiligs erkennen dien teederen hartstocht van het moederdier voor haar jong, waardoor ze haar veiligheid vergeet om het slachtoffer te worden van de hoogste liefde, waarvoor een wezen op aarde vatbaar is En allen die deze feiten kennen en toch zulke dingen blijven aanmoedigen ter wille van een voorbijgaanden mode gril en tot bevrediging van een ellen dige en onteerende ijdelheid, hebben deel aan dien gruwel en zijn véél schuldiger dan de jagers, die door hen worden betaald om het barbaarsche werk te doen In die dagen, wanneer de vogels met hun schoonste en schitterendste kleedje zijn getooid, zijn ze tevens het kost baarst voor de mede en voor andere versieringen, maar op datzelfde tijdstip laten ze zich ook het gemakkelijkst vinden en vangen! De meest schuwe en schrikachtige vogels verliezen in hun angst voor hun eieren en jongen, het gevoel voor hun eigen veiligheid Gedurende de lange, sombere uren van den nacht sliep de vrouw steeds rustig voort en niet minder veilig rustte het kind in de armen van zijnen hardhandigen ver pleger. De kaars brandde in de pijp en ging knetterend uit en steeds zat de man onbewegelijk bij het flikkerend licht van het vuur, vreezend zijn lieven last wakker te maken. De maan daalde onder den westelijken horizon, de sterren verbleekten en de dageraad rees aan de kimmen en juist toen de rand der opgaande zon boven het veld zichtbaar werd, bewoog de vrouw zich in haren stoel en werd verschrikt wakker. „O, mijn kindmijn arme lieveling!" riep zij hevig ontroerd. Toen viel haar blik op den vreemdeling en drukte de uiterste verbazing uit. „Stil," zei Rockhurst, „het kind is veilig. Zie, ze slaapt gerust." „God zij dankriep de vrouw, terwijl de tranen haar langs de wangen rolden. „Ik ben zeker in slaap gevallen. Ik O, ik zou 't mijzelf nooit kunnen vergeven, als er iets met haar gebeurd was mijn lieve Liesbeth? Maar gij, mijnheer hoe zijt gij hier gekomen? Zijt gij een mensch of een engel in menschengedaante Een grijnslach vertoonde zich op Rock- hursts gelaatde veronderstelling der vrouw was zoo heel ver van de werkelijkheid. „Neen, ik ben geen engel, juffrouw, voor zoover ik weetik ben maar een arme reiziger, die op je licht afkwam om nacht verblijf te vragen. Ik keek door het raam naar binnen en hoorde het kind om wat drinken vragen en zoo ben ik binnenge komen." En toen de vrouw hem begon te over laden met dankbetuigingen, antwoordde Rookhurst op schorren toon, terwijl hij zijn en de zucht om zich te verbergen. En als dan 't arme doodelijk ont stelde dier, met een doordringenden schreeuw, met trillend lijfje en wijd open bek, in de heftigste ontroering geen adem kan krijgen en door 't zachte kleppen van zijn heerlijke vleu gels de aandacht op zichzelf tracht te vestigen om ze af te leiden van zijn jong, wordt hij zonder medelijden, zonder erbarmen doodgeschoten, dood geschoten alleeD om zijn schoone vede ren! En zijn arme jongen, die hij wilde beschermen, komen van den honger om in het nest! En wanneer we dan bij die doode jongen al de oude vogels voegen, die wegvliegen naar een ver borgen plek om langzaam aan hun wonden te sterven, dan is 't geen over drijving om te zeggen dat voor iedere Panache, die een dame als oorlogstropee op haar hoofd draagt, tien onschuldige vogels gestorven zijn Zoo zyn ook in Engeland onlangs binnen de 14 dagen door de mannen duizenden mooie vogels, zeemeeuwen, vermoord, opdat de vrouwen zich den hoed met pluimen zouden tooien vogels die bestemd wuren om de zee te reini gen van den afval, welke haar water anders verontreinigen zou Is het dan geheel zonder nut is het dan hopeloos, om ons nog eenmaal tot de vrouwen zelve te wenden Zullen ze eeuwig voortgaan met het vernielings werk van bosch en kust, van heg en gaard Moet do zoete wildzang der natuur dan geheel zwijgen en de nesten van het 't vleugelvolkje verlaten zijn? De vogels zijn noodig in de natuur. God gaf er hun hun eigen plaats, opdat ook de mensch er z ij n plaats zou behouden. Zij eten allerlei vormen van insecten die schade doen aan de planten waarvan wij leven moeten. Zij hebben zich dus het recht op onze bescherming ruimschoots verdiend, en in plaats daarvan zouden wij het lijde lijk toelaten dat zoovele soorten van die mooie, nuttige wezentjes uitgemoori worden ter wille der ijdelheid onzer vrouwen. Yele vogels en diersoorten zijn reeds uitgestorven en vele andere moeten eerlang volgen. Gij vrouwen en meisjes die dit leest, weest wijs, hebt erbarmen en duldt niet laDger den opschik die u vernedert. Wij rekenen op uw aller medewer king. Komt, neemt de aigrette van u hoed en helpt ons strijden tegen d&ze noodlottige mode, door uw voorbeeld. last aan haar overgaf „Houd maar op, juffrouw, ik hebjje dank niet noodig, maar je zoudt me veeïpleizier doen, als je mij en mijn paard w&tteeten gaaft; en dan moeten we weer \foort." De moeder legde haar slapen® kind vol teederheid op het rustbed enj ging toen heen om de plichten der gastvrijheid waar te nemenSpoedig keerde zij ter hg met eten, dat zij voor den hongerige z«fette, die het letterlijk verslond, terwijl ziffn gastvrouw een der Kaffers ging wakker maken om voor het paard te zorgen. Toen zij weg was, viel het/, oog van den man op een boek, dat operi op tafel lag. Hij trok het naar zich toie en begon er werktuigelijk in te bladerer/ tot hij op het schutblad in stoute trek ken den naam David Grant" geschreven Zag. Het brood, dat hij met de andere hanffl naar den mond bracht, viel neer, voor hij er van geproefd had. Groote hemelwas /jet mogelijk? At hij het brood van den man, dien hij be stolen had Kon het dijn? Er was geen tijd voor verdere gissin gen, want op dat oogenblik kwam de vrou; w terug. Schijnbaar achteloos, v|roeg de man, ter wijl hij naar den naam0p het schutblad wees: „ls dat je man, juffrouw?" n mijn David," glimlach, die alles „Ja, dat is mijn ma' antwoordde zij met een zei. „Ik verwacht hem Lederen dag thuis. Wilt gij niet blijven, tot hij komt en mij helpen kan u te danken voor wat gij deedt voor ons eenig kind?" J „Neen, ik moet dadelijk weg," antwoord de Rockhurst. Toen voedde hij er als in 't voorbij gaan bij„Is je| man lang wegge weest?" Twaalf maanden j twaalf lange, ein- delooze maanden," zei ze met een zucht. „Ziet ge, zóó kwam heft. Het ging slecht De Berliner Lokal-Anzeiger verneemt van haren Brusselschen correspondent, dat de Belgische regeering van plan zou zijn haren gezant te Konstantino- pel terug te roepen, als neutraio mo gendheid een beroep te doen op de groote mogendheden, en Frankrijk de behartiging der Belgische belangen in Turkije op te dragen. Dit alles om Eduard Joris te verlossen en de rechten die België meent te kunnen laten gel den tegenover Turkije, niet zoo maar te laten schenden. In de Beigische bladen staat echter nog niets omtrent de plannen der re geering ten aanzien van Joris. Voor- loopig zal zij wel niet overgaan tot krasse maatregelen, voordat de behan deling voor het Turksche hof van cas satie zal zijn afgeloopen. Wel staat in een Belgisch blad, de Indépendance, een ingezonden stuk van een „oud di plomaat". In dat stuk wordt er op ge wezen, dat het twijfelachtig is, of België het recht wel aan zijn kant heeft wan neer het de uitlevering van Joris eischt. De oud-diplomaat haalt een uitlating aan van Thiers over 't recht van Frank rijk om uitlevering te vragen van Fransche onderdanen, die zich in Tur kije vergrepen hebben tegenover Tur ken. Thiers meende, dat het als een gunst van Turkije moest worden beschouwd, als het in zulke gevallen de berechting van den buitenlandschen misdadiger aan de vreemde mogendheid overliet. Zou op grond van deze uitlating van Thiers de Fransche regeering mogelijk thans aarzelen, gehoor te geven aan het verzoek der Belgische regeering, om bij de Porte op uitlevering van Joris aan te dringen? De zekerste manier om Joris te verlossen zou, volgéns den oud-diplomaat, zijn, de rechtskwestie te laten voor wat zij is, en q&ïivoudig gratie te vragen voor Eduajtï Joris. Volgens de Turksche bladen heeft het hof van cassatie te Konstantinopel het vonnis 'over Joris en consorten bevestigd. Overeenkomstig een Zaterdagavond genoipfen besluit van de kolensjouwers in dfé' haven van Hamburg hebben deze werklieden, werkende aan de lijnen ojp Grimsby, Goole, West-Hartlepool kn Huil, het werk gestaakt. De kapitein van de Generaal Slocum, de stoomboot die in 1904 in Amerika verbrandde, bij welke ramp 1000 men- op de hoeve. Drie of vier jaar lang was er weinig of niets verdiend. Toen kwam de vreeselijke droogte. Het water in de sloo- ten verdroogde, de bron gaf ook niets meer en wij verloren bijna al ons vee. Dat gaf den doorslag. David gaf de hoop op om met den landbouw iets te verdienen en be sloot op de Diamantvelden zijn geluk te beproeven, 't Is nu juist een jaar geleden, dat hij naar Kimberley vertrok, terwijl de oude Gierson, de opzichter, en ik zorgen zouden voor het weinige, dat ons nog restte. Ik trachtte niet hem terug te houden, hoe wel de scheiding mij bijna het hart brak, want ik wist, dat hij er zijn hart opgezet had. Zijn brieven, nu eens hoopvol en dan weer wanhopend, zijn mijn troost geweest gedurende zijn afwezigheid. In't begin liep het hem tegen, maar eindelijk keerde de fortuin en nu is de droeve wachlenstijd voorbij en zal ik hem spoedig weer thuis hebben. Hij weet niet, dat zijn kind ziek ishij weet niet hoe ik uur op uur, naast haar bed gezeten heb, de flikkerende levens vonk gadeslaand, nauwlijks durvende den ken of hopen. Maar nu is het ergste gele den onze kleine Liesbeth zal spoedh: weer gezond en sterk zijn; David mijn David zal bij ons wezen en wij zullen allen te zamen naar Engeland gaan en ons vestigen in het oude vaderland van de opbrengst van zijn arbeid op de Diamantvelden. En gij moet hier blijven dat smeek ik u. Het zou David zoo'n leed doen u niet te kunnen danken, als hij hoort wat gij voor ons gedaan hebt hoe gij waarschijnlijk onze lieveling het leven hebt gered. Mis schien zal hij morgen, misschien heden nog, thuis komen." Groote zweetdroppelen stonden op Rock- hursts voorhoofd, terwijl hij luisterde naar .Maggie Grants woorden. Toen zij zweeg, scben 't leven verloren, is schuldig bevonden aan onachtzaamheid en tot 10 jaar gevangenisstraf veroordeeld. Bijna plotseling, zonder ziekbed, na een onwelzijn van niet meer dan en kele uren, is koning Cbristiaan van Denemarken Maandagmiddagoverleden. Hij was de nestor der gekroonde hoof den: den 8en April zou hij 88 jaar geworden zijn. En bovendien was ko ning Christiaan de stamvader van ver scheiden regeerende souvereinen, zoo dat een half dozijn vorstelijke familiën door zijn dood in rouw gedompeld worden. Hij heeft zes kinderen. De oudste, die hem als Frederik VIII opvolgt, is reeds 62 jaar oud en gehuwd met prinses Louise van Zweden en Noorwegen. Van diens zoons is de oudste, Christi- tiaan, de vermoedelijke troonopvolger, in 1898 met hertogin Alexandrine van Mecklenburg getrouwd uit dit huwe lijk zijn reeds twee zoons geboren, zoo dat de rechtstreeksche voortzetting der lijn op den Deenscben troon goed ver zekerd' schijnt. De Italiaansche commandant op Kreta heeft het dorp Kampanoe, wegens den moord op een Italiaansch soldaat, veroordeeld tot 20.000 dr. schadeloos stelling, en verlangde betaling binnen veertien dagen. Men herinnert zich het geval van Mile. Rocbaid, het Fransche meisje, dat in Engeland op school ging en dezer dagen dood op den spoorweg werd gevonden. De verklaring was, dat zij leed aan claustrophobie, opsluitings vrees, en uit den spoortrein gespron gen wa,s. Prof. Collius, hoogleeraar in het Engelsch aan de universiteit te Birmingham, was met dien uitleg niet tevreden en is het geheele geval gaan onderzoeken. In een uitvoerig stuk geeft hij nu zijn meening weer, dat hier een misdaad gepleegd is (een paar sieraden die het meisje droeg, zijn niet terug gevonden), en hij werpt het denkbeeld op, dat er een nieuwe Jaap de Open- rij ter aan het werk is, die alleen-rei zende meisjes aanrandt en ombrengt, o.a. door ze uit den trein te werpen, als zij er niet uit vrees voor hem uit gesprongen zijn. Er zijn, gelijk men weet, in den laatsten tijd meer gevallen als die van het Fransche meisje geweest. De (imperialistische) correspondent der Daily Mail te Johannesburg beves tigt het telegram van de Tribune, dat de Transvaalsche Randpartij niet lan ger den toestand beheerscht, omdat de middenstand en de werklieden zich meer en meer afwenden van de Randmagna- stond hij op en liep peinzend het klein vertrek op en neer, terwijl de vrouw hem verbaasd aanstaarde. Eensklaps stond hij stil, trok het lederen buideltje uit zijn zak en wierp het op tafel. „Daar," riep hij uit, „ik kan 't niet lan ger uithouden. Als je man thuiskomt, zeg hem dan, dat ik zijn paard en zijn diaman ten voor hem naar huis heb gebracht en ze goed en wel heb afgeleverd." Bij die woorden greep hij zijn hoeden snelde de deur uit. Eene flauwe schemering van de waar heid daagde er voor de verbaasde vrouw. Maar wat waren alle diamanten ter wereld, vergeleken met het leven van haar kind? „Kom terug kom terug," riep zij, hem naijlend. Maar Rockhurst verhaastte slechts zijne schreden. En mompelend„God zegene u de hemel zal u beloonen!" bleef zij hem staan nakijken, totdat hij uit het gezicht was. Hij heeft echter Graaff Reynet nooit be reikt. De noodlottige ziekte, die hij van de kleine Liesbeth Grant had overgeërfd, had reeds toen heimelijk haar werk bij hem begonnen en de hand des doods rustte op hem. Na twee of drie dagen van pijnlijk zvroegen, begaf hem de kracht en legde hij zieh neer op het veld om te sterven. Maar David Grant vond hem daar en nam hem op een wagen weer mee naar zijne hoeve. Het was Maggie Grant, die het troostend woord sprak, dat in het hart van den ster vende viel, als de welkome regen op het smachtend veld, en het was David Grants hand, die de verglaasde oogen sloot, toen de doodsengel de dwalende ziel had mee gevoerd. Naar het Engelsch. Buitenland.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1906 | | pagina 1