el Land van Hetisden en Allena, de Langstraat en de Bommeierwaard.
SS®:
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
No2697, Zaterdag 2& December19Q7.
FEUILLETON.
Til V114.
1:1 UMD van ALTEN/
VOOR
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abpnnementsprijs: per 3 maanden l.OO,
banco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel
meer 77a ct. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag
avond ingewacht.
Wij hadden een kleine meid te logee-
ren, zoo'n hummel van een goede twee
jaar.
Oud en jong vermaakte zich met de
ontwakende zelfstandigheid bij die klei
ne, die al heel trotsch was, dat zij in
den tuin overal alleen mocht loopen.
Wij zaten er allen met glimlachende
gezichten naar te kijken, toen de moeder
eensklaps meende haar waarschuwende
stem te moeten doen hooren
Schat je, niet op het gras loopen,
hoor!
Uit was toen de pretniet op staan-
den voet, maar 't duurde toch niet lang
meer. Naar kinderaard trok de kleine nu
juist naar 't gras, waar zij nu telkens
op liep en dan staan bleef om te zien
wat er zou gebeuren.
Eerst werd door moeder met den vin
ger gedreigd toen werd het verbod nog
eens uitdrukkelijk herhaaldten slotte
werd de kleine bij een arm naar binnen
gebracht en mocht zij voor straf niet
meer in den tuin aandelen, 't Gevolg
was natuurlijk een huilpartij van belang.
Zoo worden nu overtredingen in
't leven geroepen, zei ik.
Hoe meen je dat?
Wel, dat kind liep nu, zonder zich
van ééoig kwaad bewust te zijn, tot
haar eigen en tot ons genoegen, vioo-
lijk te hupp -len in den tuin Eén woord
van haar moeder maakt aan dat alles
een einde. Is nu dat woord onverbidde
lijk noodzakelijk geweest, dan moet men
er vrede mede hebbenmaar daar ben
ik nu niet zoo heel zeker van ditmaal.
Moet een kind dan niet gehoor
zaam wezen?
Natuurlijk moet een kind gehoor
zaam wezen; eenmaal het ongelukkige
verbod om op het gras te loopen, uitge
sproken zijnde, moest het opgevolgd wor
den. Daar viel niets meer aan te ver
anderen te minder omdat er een heel
groot verschil is tusschen haar op het
gras loopen vóór en nè, het verbod.
Eerst liep zij op het gras, zonder dat
zij ook maar in de ve.'ste verte kon ver
moeden, daarmede iels anders te doen
dan wanneer zij op hel tuinpad liep;
na het verbod liep zij op het gras, om
eens te zien wat er nu wel gebeuren
zou als zij toch deed, wat haar gezegd
was, dat zij niet moest doen. Van iets
dat absoluut onschuldig was, is door
een verbod een middel gemaakt om on
deugend te zijn.
Dus zou men een kind niets moe-
EENE VERTELLING VAN MARIE COLBAN.
(14.
Maar om de anderen pleizier te doen
wilde hij nog ééne poging wagenhij deed
zijn tweede examen, en probeerde het toen
met de rechten; en hij las en studeerde
zoo wanhoopig, dat hij er bijna krankzin
nig van werd, tot het hem eindelijk dui
delijk werd, dat de rechtsstudie nog aller
minst voor hem geschikt was.
Bleek en teruggetrokken ging hij daarheen
met harde, door smart verwrongen trekken,
ziekelijk gevoelig, vol brandende eerzucht,
en toch tot niets zijn gedoemd; en hij zag
geen andere toekomst voor zich, dan zich
neer te leggen en te sterven als een oude
hond.
Maar er was ei een, die niet wilde, dat
hij sterven zou, die er geen enkelen kon
missen. Zij had al lang gesuft en gepeinsd
over de wonderlijke dingen, die hij nog
altijd teekende met de pen, met houtskool
op den muur en zelfs met zijn stok in het
zand, als zij hem eens mee aaar buiten
kon krijgen. Als er toch eens een kunste
naar in hem stakDe goede feeën, die bij
de wiegen van al hare kinderen hadden
gestaan, konden toch onmogelijk hem ver
geten hebben, hem, haar oogappel, den
lieveling van zijn vader. Eens zeide zij het
hem; hij zag haar maar even aan met
zijne doffe oogen, waarin alle hoop was
ten verbieden?
Niets, dat is wat heel sterkMaar
in elk geval niet meer dan het aller
dringendst noodzakelijke. Trouwens, dit
geld niet alleen tegenover kinderen, het
geldt ook tegenover volwassen menschen.
Van de tien keer, dat men iets verbiedt,
maakt men zeker negenmaal iets, dat
op zichzelf doodonschuldig is, door het
verbod alleen tot iets ongeoorloofds.
En hij die het verbod uitvaardigt, schept
dus een misdrijf, dat niet uit zichzelf
bestond.
Ho, ho, nu gaat gij toch wel wat
heel ver; zoo mengde zich een derde
in het gesprek. Verklaar dat eens na
der.
Wel, dat is nogal gemakkelijk.
Er zijn tal van handelingen, die be
paald slecht zijn in zichzelf: snoepen
voor een kind, stelen voor een mensch
dieren kwellen in 't klein, mishande
lingen in het groot; liegen enz. Die
behoeven niet uitdrukkelijk verboden
te wordenzij zijn uit zichzelf onge
oorloofd en strafbaar. Maar tal van
andere handelingen, die uit zichzelven
zoo onschuldig mogelijk zijn loopen op
het gras, rijden op de kleine steentjes,
kleeden kloppen 's morgens vóó" tienen
en honderd uit van die dingen, waar
mede onze politieverordeningen en wet
ten overvuld zijn, worden alléén door
de verbodsbepaling er tegen tot. een
overtreding sterker uitgedrukt: tot
een misdrijf gemaakt. En nu weet ik
wel, dat oen heeleboel op zichzelf dood
onschuldige dingen in 't belang van 't
algemeen verboden dienen te worden,
maar ik heb heel sterk den indruk, dat
de hooge heeren, die onze wetten en
onze politieverordeningen maken, dik
wijls van niet veel meer wijsheid blijk
geven dan het jonge moedertje, dat
zoo maar, eigenlijk alleen om mair
eens iets tot haar kleino te kunnen
zeggen, het onschuldige over het gras
loopen veranderde in een „misdrijf",
dat zulke treurige gevolgen zou hebben.
SSiiilciilaiid.
Indien gesproken woorden en geschre
ven beloften ook in Perzië bindende
kracht hebben, dan mag eenige hoop
worden gekoesterd dat de crisis te Tehe
ran voorbij is, althans haar gevaarlijk
karakter voor een doel heeft verloren.
De Sjah heeft aan de Nationale Verga
dering een Koran doen toekomen, waar
bij een behoorlijk onderteekend en van
de noodige zegels voorzien document
was gevoegd, waarin de Vorst verklaarde,
dat hij zich voortaan zal gedragen in
overeenstemming met de grondwet.
uitgedoofd; zij wist immers, dat het maar
kladwerk was, hij was nu eenmaal bezeten
door den teekendemon, en teekende zelfs
zonder zich er van bewust te zijn, maar
talent was het niet, det was hem te dui
delijk aan het verstand gebracht.
Jawel, dacht zij, maar zoo'n criticus heeft
ook niet altijd de wijsheid in pacht, en
het was misschien wel niet zoo'n uitge
maakte zaak van dat gebrek aan talent.
Er moest iets gedaan wordenhij teerde
weg, hij was zoo akelig mager, dat er bijna
niets van hem overbleef. Zij droomde iede-
ren nacht, dat hij een groot man was, en
droomen voorspellen de toekomst evenals
de Sibyllen, dat had zij zelf gezegd. En
zoo ging ze handelen op haar eigen houtje,
zij kon hem toch immers niet voor hare
oogen zien sterven.
Zulk eene Spartaansche moeder staat niet
verlegen als het haar kind geldt. Zij had
een broeder, die zeer gezien was, en er was
juist dat voorjaar een beroemd kunstenaar
in de stad gekomen, een beroemdheid van
den eersten rang, die den zomer in zijn
vaderland zou doorbrengen, bet voorwerp
van de bewonderende liefde zijner lundge-
nooten. Haar broeder kende den kunstenaar
niet, hij was zelfs niet eens kunstkenner
hij wist alleen, dat het vaderland zijn groo-
ten zoon met verdiende lauweren kroonde.
Die broeder was een stijf, trotsch man, de
laatste om zich in te dringen bij die ge
vierde grootheden, die als vorsten leven,
en hoe zij het gedaan kreeg hem te bewe
gen een groot feest te geven en daar den
grooten man te noodigen is haar geheim,
evenals hoe die teekeningen van haar zoon op
een der tafels kwamen. Zij wist niet, dat er
De voorzitter van de Nationale Ver
gadering deelde aan de afgevaardigden
mede, det de Sjah mondeling de volgen
de dingen heeft beloofd:
1. Sa&d-ed-Dowle wordt weggestuurd
evenals de kuipende en stokende pries
ters, terwijl de personen, aan wie de
recente onlusten te wijten waren, zullen
worden gestraft;
2. Ala-ed-Dowlé en diens broeder
mogen terugkeeren;
3. een permanente wacht van 200 man
soldaten te voet wordt beschikbaar ge
steld om het parlementsgebouw te be
waken
4. alle troepen met inbegrip van de
kozakken-afdeeling (tot dusver een zoo
goed als onafhankelijk regiment) worden
geplaatst onder hat opperbevel van den
Perzischen minister van oorlog;
5. de Russische officieren dier kozak
ken-afdeeling zullen voortaan de man
schappen enkel drillen, echter niet meer
aanvoeren, zooals tot dusver wèl het
geval was.
Indien de Sjah deze schriftelijke en
mondelinge beloften ook inderdaad na
komt, zal de toestand in de Perzische
hoofdstad wel verbeteren. Maar zal de
Sjah het willen De mondelinge belofte,
dat ook de Kozakken en hun Russische
officieren onder Perzisch opperbevel zu1-
len komen, is wel te geven, maar niet
na te komen. DèArvoor zijn deze Rus
sische officieren niet naar Perzië geko
men.
Het bovenstaande, dat in hoofdzaak
is ontleend aan een Reuter-telegram,
wordt ook bevestigd in den Berlijnschen
Lokal-Anzeiger. De berichtgever te Te
heran van het Duitsche blad ziet in het
gebeurde een zeer ernstige nederlaag
van de hofpartij, daar de Sjah zijn be
lofte aflegde „op den Koran, en op straffe
van onmiddellijke afzetting bij niet na
koming ervan." De correspondent meldt
ook nog dat de haat van de bevolking
tegen de Turken gevaarlijke afmetingen
aanneemt.
„Een kenner van Perzië" schrijft in
de Köln. Ztg. over den mislukten staats
greep van den Sjah. Hij betoogt, dat de
Sjah gewaagd spel heeft gespeeld en
verloren door er op te vertrouwen,
dat hij met de hulp van de te Teheran
beschikbare Russische troepen meester
zou kunnen blijven van den toestand.
Mocht de volksbeweging met hulp van
buiten (lees: Russische hulp) worden
onderdrukt, dan zal het voor langen tijd
gedaan wezen met een onafhankelijk
Perzië.
Bij caissonwerk aan den metropoli-
taanschen spoorweg bij de Bloemenmarkt
te Parijs is een ongeluk gebeurd. De
samengeperste lucht ontsnapte, en door
den druk geraakten vijf werklieden in
een vergaarbak met water, waar zij ver
dronken.
een karrikatuur van den meester zelf onder
was; maar hij herkende zich dadelijk, en
lachte hartelijk om zijn konterfeitsel, dat
met echten humor was uitgevoerd. De gast
vrouw had voor goede muziek gezorgd; en
terwijl allen zwijgend luisterden, hield de
student, die als gewoonlijk vergeten in een
hoek zat, geen oog afgewend van eene rus
tige, edele figuur, de vrouw van den mees
ter. De grenzen der jeugd had zij reeds
lang overschreden, maar hij was kunstenaar
genoeg, om de schoonheid niet alleen in
de jeugd te vinden. Hoe indrukwekkend
was zij, in haar lang zwart flu weelen kleed,
en haar ernstigen eenvoud. En die rustige,
lyrische oogen I Hij kende haar verleden,
hij wist, dat zij de dochter was van eene
der weinige, trotsche adelijke families van
het land, en dat de veelbeloovende jonge
kunstenaar een van de liefelijkste wezens,
die zijn land had voortgebracht, zijne vrouw
mocht noemen. Zoo ging het dus als men
een groot kunstenaar was. Terwijl de min
der beroemde kunstenaars zoowat met land-
loopers en vagebonden ge'ijk gesteld wor
den, hangt voor de grooten geen vrucht te
hoogl Dat zou hij onthouden! Zijn tijd om
zich een vrouw te zoeken met ernstige,
lyrische oogen, kwam misschien ook wel
eens! En een kort oogenblik leefde hij in
de sferen der eerzuchtige hoop, om dadelijk
daarop de diepte van zijne ellende te peilen.
Hij was een deserteur uit het leven, anders
niet. Later op den avond had er tusschen
de dappere moeder en den beminnelijken
I kunstenaar een lange samenspraak plaats,
I die niemand hoorde, maar die de student
zag; wat konden die twee te verhandelen
j hebben
Het lijk, dat met een dolk in het oog
in een eerste klas-coupé in den trein
bij Foligna gevonden is, is herkend als
dat van den ingenieur Arvedi uit Verona.
De verslagene had een som van drie
honderd en vijftig duizend lire bij zich.
Wij hebben verteld van Jhon Lee,
den Engelschman, wegens moord ter
dood veroordeeld, maar begenadigd met
een verandering van het vonnis in le
venslange gevangenisstraf, nadat de te
rechtstelling driemaal mislukt was, en
nu, ongeveer een week geleden, na bijna
23 jaar gezeten te hebben, vrijgelaten.
Zijn oude moeder wachtte hem in haar
klein huisje. John Lee gaat in Lloyd's
Weekly News zijn geschiedenis vertel
len. Hij heeft alvast een beëedigde ver
klaring afgelegd, waarin hij zegt„Ik
ben aan dien moord volkomen onschul
dig Ik hoop en vertrouw, dat ik mijn
onschuld tegenover de geheele wereld
zal kunnen bewijzen.
Volgers een bericht uit Stockholm
heeft koning Gustaaf in den minister
raad medegedeeld, dat hij niet van plan
is zich te laten kronen.
Als 't bericht juist is, zal dat besluit
zeker ontstemming brengen in de tal-
ïijke en invloedrijke conservatieve krin-j
gen van het land, maar den koning j
goed doen bij het democratische deel
van het volk.
Toen koning Haakon zich met heel
het oude ceremonieel te Drontheim als
koning van Noorwegen liet zalven en
kronen, was men er bij velen daar te
lande zeer ontsticht over. Is dat nu de
democratische koning, dien we krijgen
zouden? vroeg men.
Men kan zich voorstellen, hoe de on
tevredenen nu zullen mopperen, en
zeggen, dat de koning van het aristo
cratische Zweden nu het goede voor
beeld moest geven
Of bij koning Gustaaf ook dat heeft
gewogen
in Punjab ten gevolge van de droogte
het met tarwe bebouwde land van ne
gen tot vijf millioen acres verminderd.
De bevloeiïngskanalen zijn droog. In
de Vereenigde Provinciën, zegt een
ambtelijk bericht, neemt het gebrek
toe. In vijf districten is reeds hongers
nood afgekondigd.
Een Engelsch magistraat uit Dacca
in Oost-Bengalen is, terwijl hij op reis
was, aan een station in den rug ge
schoten. Er is een hooge som op het
vinden der daders uitgeloofd Volgens
Reuter ziet men er in Bengalen een
politieken moordaanslag in.
Te Pittsburg is een inval gedaan in
het hoofdkwartier van „De Zwarte
Hand", het geheime genootschap van
Italiaansche boosdoeners in de Vereenig
de Staten, dat zich vooral toelegt op
moorden en geldafdreigingen.
Zeventien kerels werden in een kel
der gegrepen. Men trof hen daar aan,
terwijl zij les natnen in het toebrengen
van doodelijke stooten met een dolk.
Op den rug van een man, die tot den
gordel ontkleed was, werden door twee
bekende schurken de beste plaatsen
aangewezen, om een mensch goed te
treffen. In het gebouw waren verschil
lende ondergrondsche vluchtgangen.
Heel wat wapens kwamen er voor den
dag; het was een waar moordhol.
Volgens een telegram uit Lahore is
En wat gebeurt er een paar dagen na
het feest bij den broeder? De familie zit
rustig bij elkaar, toen een deftige, oude
heer binnenkomt, die allen kenden. Allen
stonden eerbiedig op. De moeder ging hem
met een stialend maar toch angstig gelaat
te gemoet; het gold hier een mensehen-
leven. Nadat er eenige woorden gewisseld
waren over het mooie feest, zeide de
meester want wij weten, dat hij het
is dat hij een vogeltje had hooren zin
gen van caricaturen en karakterkoppen,
met houtskool op den muur geteekend, en
andere wonderlijke dingen, en dat hij zeer
veel lust had, dat alles eens te bekijken.
Terwijl hij sprak had niemand bemerkt,
dat hij den student gadesloeg; en zijn oor
deel was al klaar voordat hij nog de tee
keningen gezien had. Er moest iets bijzon
ders steken in dieD bleeken jongen man,
die vuurrood werd bij zijne woorden en
de lippen had van een fanaticus. Dwepers
waren zijne menschen; de groote harts
tochten geven kracht en stuwen vooruit.
De moeder siddert terwijl de teekeningen
aan een streng examen onderworpen wor
den; en hare oogen staren onafgewend op
het gezicht van den meester. Naarmate
zijn blik verheldert, verheldert ook het
gelaat van haar geliefden zoon. Het is of
hij uit een langen doodslaap ontwaakt. Er
spreekt geen angst uit zijne trekken terwijl
hij naar den meester opzieter licht moed
uit zijn vlammende oogen; eindelijk luidt
het oordeel, dat er duidelijk een kunste
naar in hem steekt. En nu hoorde zij in
haar hoekje haar lieveling spreken, spreken
als een wervelwind. Verbaasd ziet de meester
hem aan. jZijne opgewondenheid maakt
In een Engelsch blad wordt gemeld,
dat te Rome berichten zijn ontvangen
uit Addis Abeba, naar luid waarvan
keizer Menelik weigert, de Britsch-
Fransch-Italiaansche overeenkomst no
pens Abessinië goed te keuren. Hij
beschouwt die overeenkomst (zij werd
in het laatst van ly06 gesloten) als
niet-bestaande. In Engeland ziet men
hierin natuurlijk den invloed der Duit-
schers.
Negenhonderd Chineesehe sold it-m
in Mantsjoerije, die hun soldij niet
uitbetaald kregen, zijn aan het muiten
geslagen en hebben een stad geplun
derd. Er werden 1500 man geregel e
troepen tegen de muiters afgezonden.
Na een bloedig gevecht., zijn dezen af
getrokken en hebben zich over het
land verspreid. De overheid heeft last
gegeven de karavanen op te houden,
daar men bang is dat de muiters roovend
en plunderend rondzwerven.
Uit New-York komt het bericht, dat
Benjamin Radleigh, Amerika'sbefaamde
gierigaard, gestorven is. In de buurt
van Boston is deze merkwaardige man
op 90-jarigen leeftijd, even ongehuwd
als hij geboren werd, tot zijn vaderen
opgeroepen. Zijn nalatanschap wordt
op meer dan 6 millioen Mark geschat;
niet de nood en spaarzaamheid waren
het, die dezen kampioen-vrek aandre
ven, de ledige uren zijner oude dagen
nuttig te besteden aan het verzamelen
van knoopen, schoenveters, eindjes touw
en oude tramkaartjes. Met trots placht
hij te vertellen, dat hij nooit in zijn
leven een schouwburgbiljet gekocht, of
een borrel zelf betaald had maar
voor invitaties had hij steeds een open
oor. Voor den trein heeft hij in 't ge
heel geen dollar uitgegeven, en zijn
das, die hij slechts bij bijzondere ge
legenheden aandeed, had een ouderdom
van vele jaren. Radleigh is door zijn
gierigheid letterlijk beroemd geworden.
Er werden artikelen over hem geschre
ven, en talloozen bezochten zijn ge
boorteplaatsje, om den wonderlijken
mensch en zijn huis te zien. Deu bar-
hem werkelijk mooi; de pupillen verwij
den zich en zijne lichtblauwe oogen schij
nen gitzwart in hun ongekenden glans.
Dat waren alle goede teekenen; die storm
achtige individualiteit hoorde nergens an
ders thuis dan in het land van de kunst.
Toen kwamen er eenige nuttige wenken
er moest eerst een teekenschool doorloopen
worden. Hard werken en onvermoeid pogen
was de weg naar alle kunst; zijn jonge
vriend moest nu toonen wat een sterke
wil vermag. Tot zijn spijt was hij genood
zaakt, daar hij spoedig het land moest
verlaten, hem zijn steun te onthouden.
Glimlachend nam hij afscheid, en zijn
laatste woord was: „tot weerziens."
„Amen!" zeide de moeder. Er ijn woor
den waarop zult eene moeder n ets beters
weet te antwoorden.
Daar stonden nu al die gelukkige men
schen. De student verroerde zich niet. Maar
zijn moeder sprak tot hem, en drukte het
wilde hoofd in hare armen; en er kwam
werkelijk weer leven i hem, hij greep
hare handen en drukte ze tot h>-t lid
kraakte. Alles danste om hem he nli i j
wist nu waarom hij zoo ellendig geweest
was; hij was ook een kunstenaar evenals
zijn broeder. „Ik kan dus een mensch
worden!" waren de eerste woorden, die hij
kon uitb/engen. En die roep vond weer
klank in het vertrek, maar hij stond weer
bij den muur en teekende een nieuwen
kop, weer dien van den meester, dezen
keer echter niet als caricatuur, maar in al
zijn manlijke schoonheid.
V~V.'-'AVr''\
v
Wordt vervolgd).