lel Land van Hensden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard Trouw als goud. Verkeerde rechtsbegrippen. Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden. No. 2710. Woensdag 4 Maart. 19QS. FEUILLETON. 'c^ Ihm VAN alten^ VOOR Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden f l.OO, franco per post zonder prijs verhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke rege meer 7ys ct. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag avond ingewacht. III (Slot). In verband met het slot van ons vorig opstel, waar wij echtgenooten aanraden, niet te verzuimen elkander bij testament het beschikbaar gedeelte hunner nalatenschap te vermaken, rijst de vraag hoeveel bedraagt dit gedeelte. Welnu, worden er kinderen uit het huwelijk geboren, dan bedraagt dit ge deelte al spoedig niet meer dan een vierde, namelijk zoodra er drie kinde ren zijn. Zijn er minder kinderen dan bedraagt het de helft of een derde. Intusschen mag men niet vergeten dat, wanneer de langstlevende echtge noot voor een deel, al is het ook een klein deel, in de nalatenschap van den eerststervende mede-gerechtigd is, deze nog meer direct belanghebbende is bij de regeling van den boedel, dan wan neer hij alleen krachtens huwelijksge meenschap opkomt. Opmerking verdient het dat de echt genooten, om een testament te maken, hetzij ten voordeele van elkander, hetzij van een derden persoon, elkander niet noodig hebben. Wanneer de vrouw om een uitersten wil te maken de be williging van haren man noodig had, dan zou het geen vrijwillige daad meer wezen. Het deel waarover de wet de vrije beschikking toelaat, kunnen echtgenoo ten dus aan bloedverwanten of vreemde perspnen vermaken, met voorbijgang van echtgenoot en kinderen. Dit laat ste zal wel niet licht voorkomen. Wel komt het voor dat, wanneer echtgenoo ten reeds bij den aanvang van het huwelijk elkander bij testament het be schikbare deel vermaakten, één hunner daarvan later, wegens veranderde ver houding, spijt gevoelt. Maar dit is juist het voordeel van een testament, dat men het ten allen tijde weer herroepen kan. Ieder der echtgenooten kan dit doen zonder den anderen. Ook in dit geval heeft de vrouw dus de bewilli ging van haren man niet noodig en zij kan zich dus, desnoods buiten zijn weten tot een notaris begeven, zoowel om een testament te maken als om het te herroepen. Nu en dan hoort men nog al eens spreken over onterven. Eigenlijk be staat dit niet; want men erft pas bij iemands dood. Eerst dan krijgt men wezenlijke rechten, die niet meer kun nen ontnomen worden. ROBERT BUCHANAN. (7 „Ik zal aanstonds inspannen," liet Dou glas hooren, „Elspeth, wil jij Miss Hethe- rington even helpenin een paar minuten ben ik terug." En het lampje opnieuw ontstekende, dat de oude Elspeth nog altijd in de hand hield, verliet hij het vertrek. De oude vrouw knielde neer, om de jonge dame behulpzaam te zijn bij het aantrekken van haar schoenen en kousen, die inmiddels nagenoeg droog waren geworden. „Jé bent een best, oud zieltje, hoor!" lachte het meisje. „Je had kamenier moe ten zijn, Elspeth. Maar vertel mij eens, houdt Mr. Douglas geen andere bedienden?" „De Laird? Neen hij is zijn eigen bottelier en kamerdienaar en zijn eigen stalknecht en koetsier. Wat hij nu doet? Wel hij spant zijn paard in, heteenige paard dat hij heeft een leelijk, ruig dier, dat alleen zadel en teugel wil dulden wanneer de Laird o' Douglas hem die op en aanlegt." „Maar dan is hij zeker erg arm „Arm? Weineen!" antwoordde Elspeth, de tweede kous aantrekkende. „O, Miss, wat een mooi zacht velletje hebt u. En Toch zijn er gevallen waarin de wet bet niet aan iemand overlaat, aan wie hij zijne goederen zal nalaten. Er zijn bepaalde personen, die een zeker deel moeten erven. Deze personen noemt men legitimarissen. Alle bloedverwanten in de rechte linie, namelijk kinderen en hun afko- melingen, ouders en grootouders, heb ben in alle of in sommige gevallen recht op zulk een bepaald deel, dat wij legitieme portie" of wettelijk erf deel noemen; kinderen en verdere af- komelingen hebben zulk een recht altijd. Het overige wat dus niet legitiem is, kan een erflater geven aan wie hij wil. Dat overige" noemt men het be schikbaar deel. Broeders en zusters, heele of halve dan, en verdere bloedverwanten in de zijdlinie, zijn geen legitimarissen. Zij worden wel tot een zeker deel van de erfenis geroepen, ten minste in ver schillende gevallenmaar wat de wet hun toekent kan de erflater bij testa ment aan een ander geven. Broeders en zuster dus, die geen andere bloed verwanten hebben, erven van elkander voor zoover de overledene geen andere beschikkingen heeft gemaakteene be paling die niet algemeen bekend en soms niet van hardheid vrij te plei ten is. Er kunnen zich zeer goed gevallen voordoen, waarin het wel wenschelijk zou wezen, dat ouders ten aanzien hun ner nalatenschap eenige meerdere macht bezaten. Zij kunnen soms te voren be rekenen dat de erfenis aan een hunner kinderen geen geluk zal aanbrengen dat deze het niet behoorlijk beheeren en wellicht tot armoede vervallen zal. Is dit kind bepaald een verkwister, dan zal hij na de meerderjarigheid onder curateele kunnen worden gesteld, maar dit gaat volstrekt niet altijd op. Kon het erfdeel van het kind nu toch wor den gesteld onder voortdurend beheer en administratie van daartoe bij testa ment aangewezen personen, zóó, dat de rente alleen aan het kind werd uitbe taald, dan was de zaak spoedig gevon den maar dit kan alleen geschieden ten aanzien van het beschikbare deel en niet met betrekking tot de legitieme portie. Het vermogen om eenige bepalingen te maken omtrent hetgeen met de na latenschap geschieden zal, is den erf genaam evenwel niet ontzegd. Een vader kan b.v. voorzien, dat na zijn dood ver schil zal ontstaan over de wijze van verdeeling zijner goederen tusschen zijne wat een mooi voetjeprecies als gemaakt voor Asschepoester's muiltje. U is zeker van de Hetheringtons van Lochryan, niet waar?" „Ja, Elspeth, en ik ben ook familie, heel in de verte, van dat meisje Annie Hethe- rington, over wie in die oude ballade ge sproken wordt. Je weet toch wel?" En opspringende, met warme kousen en droge schoenen aan de voeten, begon zij te zingen. „Lieve goedheid," riep Elspeth uit, de handen bewonderend in elkander slaand. „Wat een wonderlijk meisje bent u toch, Miss. Een half uurtje geleden zat u daar bleek en ziek; en nu zingt u als een lijster en kijkt zoo blij uit uw oogen als een Mei morgen Effie lachte en klopte de oude vrouw schertsend op den schouder. „De storm is voorbij, oudje waarom zouden de vogels dan niet zingen?" III. Nog geen tien minuten waren verloopen of Douglas stond al weder in de keuken. „Miss Hetherington", zeide hij, „als u klaar is Effie was klaar en was blij ook, dat zij kon heengaan zij sprong op en keek rond naar haar mantel, dien de Laird inmiddels gehaald had en haar om de sehouders hing. Terwijl zij dit deed verwonderde Douglas er zich over, dat de levende trekken van het meisje zoo spoedig en zonder eenige zichtbare reden, van uitdrukking konden veranderen. Toen hij binnen kwam lag er een zonneschijn van vroolijkheid over haar gezicht en nu was die glans op een maal verdwenen en scheen het, dat zij be- kinderen. In dat geval kan hij een tes tament maken waarbij hij bepaalt, dat bij de scheiding van den boedel de door hem aan te wijzen goederen aan de door hem genoemde kinderen zullen worden toebedeeldb.v. aan A. dit, perceel land aan B. dit huisen wel tegen de waarde waarop die goederen alsdan zullen wor den geschat. Hij kan daarbij ook bepalen dat wan neer een der kinderen zich aan de door hem gemaakte bepaling niet wil houden, dit kind alleen de ligitieme portie zal verkrijgen. Het beschikbaar deel komt dan aan de andere kinderen. Zulke beschikkingen kunnen ook dienen om te voorkomen dat de goede ren in vreemde handen vallen. Men meent wel eens dat, als een boedel openvalt, de erfgenamen of een hunner kan vorderen dat de daartoe behoorende goederen worden verkocht. Dit is echter een dwaling. Alleen kan de rechter dien verkoop bevelen als het noodig blijkt, b.v. om de schulden af te doen, of omdat eene goede ver deeling niet mogelijk blijkt. De erfgenamen hebben wel recht om te vorderen dat tot ve/rdeeling wordt overgegaan. Niemand kan dus bij zijn testament bepalen dat zijne nalatenschap onverdeeld moet blijven. Men kan daar omtrent zijn wensch uitdrukken, maar de erfgenamen zijn er niet aan gebon den. Alleen kunnen deze overeenkomen om de scheiding nog wat uit te stellen. Daaromtrent moeten de erfgenamen echter eenstemmig zijn en in ieder ge val is de overeenkomst na verloop van vijf jaar voor niemand meer verbindend. Alleen kan men ze daarna weer voor vijf jaar vernieuwen. BBuitClllSsiVld. Verleden week kwam Wilhelm Gry- phan in een logement in de Klooster straat te Antwerpen en gaf aan de ba zin een omslag welke Hollandsche bank briefjes van 25 gulden bevatte als pand voor de mogelijke onkosten welke hij zou maken. Zondagavond was dezelfde kerel in een herberg der Kromme Elleboog straat, waar hij veertig francs verteer de; daar hij geen klein geld genoeg op zak had, volledigde hij de som met een biljet van 25 gulden en de bazin gaf hem 8 franken terug. De Duitscher protesteerde, zeggende dat hij niet had wat hem toekwam. Toen ging de herbergierster naar een wisselagent, aan wien zij het briefje van 25 gulden toonde en deze ver klaarde dat het valsch was. Wilhelm Gryphan werd aangehouden. droefd was en op het punt stond, van in tranen los te barsten. Zij was blijkbaar een dametje, dat veel aan veiandering van humeur leed, en wier gemoeds-gesteldheid even snel veranderde, als het weer in April. Toen zij daar een poosje geleden, zat als het middenpunt van het gezelschap en de eerbewijzen genoot, die van rechtswege haar nicht toekwamen, voelde zij zich be hagel ijk en was zij tevreden over haar eigen slimheid, tevreden met zichzelf en met iedereenmaar niet zoodra begreep zij, dat het er nu op aan zou komen, om alleen onder het geleide van den Laird naar huis terug te rijden, of zij had spijt over de kunstgrepen, die haar hiertoe hadden doen geraken en die haar nicht bovendien in een boozen luim gebracht hadden. Maar vooral hinderde het haar, te weten, dat zij zelf de oorzaak was ge weest, dat zij alleen achteraan moest komen, terwijl Lady Bell aan Arthur Lamonts zijde huiswaarts reed. „Ik kan mijn mantel wel vasthaken, dank u," liet zij koeltjes hooren, terwijl zij door een vlugge beweging zich vrij maakte van de handen van den Laird, die haar behulpzaam wilde zijn. Douglas deed een pas achterwaarts als een brave hond die onverdiend een slag van zijn meester had ontvangen. Maar hij zeide niets. Met bevende vingers maakte het meisje de gesp van haarman- tel vast en keek toen met blikken naar haar gastheer. „Goede Hemel, wat een onooglijk mensch!" dacht, zij. „Ik heb er werkelijk geen idee van gehad, dat hij zóó leelijk was." Een huiszoeking in zijn kamer gedaan I deed steenen voor steendrukkers en een trapdrukmachien ontdekken, welke voor het drukken der valsche bankbriefjes dienden. Men is er van verzekerd dat hij een medeplichtige heeft en men vraagt zich af, of het Theophiel Horaul niet is, een andere Duitscher, welke Zondagmorgen aangehouden werd om onwaardige briefjes van 10 en 20 dol lars te hebben uitgegeven. Uit Santa Margherita bij Genua, waar de Groothertog van Luxemburg ver blijf houdt, komen ongunstige berich ten over zijn toestand. Men verzekert, dat hij g®heel verlamd is. Het. orgaan der socialisten te Sofia maakt een brief openbaar van het Bul- gaarsch revolutionnaire comité te Seres, die de terdoodveroordeeling behelst van Sarafof en Garvanof wegens hun ver zet tegen de groep van Sandanski. Panitsa was belast met de voltrekking van het vonnis. Het is dus thans boven allen twij fel verheven, dat Sarafof en Garvanof, zooals reeds van den beginne af aan vermoed was, inderdaad gevallen zijn als slachtoffers van een komplot van de zijde hunner politieke tegenstanders. Genoemd comité moet nog meer moor den op zijn pogram hebben. De aanneming van de Polenwet door het Pruisische Heerenhuis begint al onaangename gevolgen voor de Duit- schers te hebben. Dadelijk nadat de uitslag van de stemming bekend was geworden, hebben zoo meldt een telegram aan het Berliner Tageblatt - alle Pruisische onderdanen die in Dombrowo in Russisch Polen wonen, dreigbrieven van het Poolsch nationale arbeidersverbond gekregen met de aan maning, om onverwijld het koninkrijk Polen te verlaten. „Wij kunnen niet gedoogen, schrijven de Polen, dat onze broeders gemarteld worden en tot honger en gebrek komen, terwijl de zonen van de booswichten zich met het bloed en het zweet van ons arme Poolsche volk vetmesten." In den nacht van Donderdag op Vrij dag is over het Zwitsersche dorpje Netz- thal, bij Chur, eene lawine neergestort, welke met zooveel geweld gepaard ging, dat de oudste bewoners zich zoo iets niet kunnen herinneren. 't Was half drie, toen de bevolking als met een schok werd gewekt, voelde hoe de grond dreunde, de huizen beefden en kraakten. Een dof gerommel als van een aardbeving en in de persing van de atmosfeer het geraas van neerstor tende steenen, het neerploffen van stam men en palen, alsof de wereld dreigde te vergaan. Maar toch glimlachte zij weer en vroeg „Zei u niet, Mr. Douglas, dat het rijtuig klaar stond „Het rijtuig, tenminste als het zoo heeten mag, staat te wachten, Miss Hetherington," antwoordde hij, „en de storm is voorbij." Terwijl hij dit zeide opende hij de deur voor haar en hield die wagewijd open als om haar gelegenheid te geven naar buiten te treden. Zij hadden elkander maar een enkel oogenblik aangezien zij hadden geen woord gezegd, dat niet door iedereen had I mogen worden gehoord. En toch, terwijl het meisje hem voorbij ging, voelde zij een vreemde kilheid haar bekruipen en wenschte zij van ganscher harte, dat zij al veilig en wel thuis was. „Wat een sombere avond!" zeide zij, ter wijl zij op den drempel van de buitendeur stond en naar buiten keek. „Zou de storm wel inderdaad bedaard zijn?" Inplaats van te antwoorden wendde de Laird zich tot zijn huishoudster. „Elspeth," zeide hij, „haal eens gauw een paar dekens. Het is koud van avond en het is nog een heelen weg, van hier tot Lindsay." Met een blik op het tweetal ging Elspeth naar binnen, om te doen, wat haar ver zocht was, terwijl Effie Hetherington op den drempel bleef staan en het voertuig dat haar naar huis zou brengen, monsterde. Haar oogen glansden van ondeugende spot zucht haar lippen krulden en zij had moeite om haar lachen in te houden. Het „rijtuig" was niets meer of minder dan een stokoude „sjees", aan alle kanten opgelapt, en die er uitzag, of zij minstens De moedigsten, die zich een wijle naar buiten waagden om te zien wat er ging gebeuren, voelden zich plotseling den adem afgesneden. Slechts enkele minu ten heeft het geduurdmaar lang genoeg om vele menschen te doen gelooven, dat zij den volgenden dag niet zouden beleven. Men had te doen met een z.g. „Staub- lawine", waarvan het karakteristieke is niet een geweldige sneeuwval, maar een ontzaglijke luchtdruk het best te ver gelijken met het geweld van een cycloon of een tornado. De lucht was vervuld met een fijne scherpe ijsstof, zoodat alles in den omtrek tot in zijn klein ste hoeken en naden met een dichte laag overdekt werd. De aanloeiende storm is het best te vergelijken m t een rivierdoorbraak. Hevig van de berg flanken komt hij neergestort, wringt zich door de smalle scheuren en spleten, en jaagt met ontoombaar geweld het laag gelegen dal in. Den eersten aan val kan niets weerstaan. En ook nadat de kracht eenigszins gebroken is, dreigt er groot gevaar voor alles, wat in den weg komt. De boomgaarden dicht aan den mond der bergspleten zijn verwoest; honderden vruchtboomen liggen ontworteld in de sneeuw, enkele meters ver weggeslin gerd. De zware ijzeren stangen der electrische geleiding zijn als speelgoed afgeknapt. De huizen, die dieper in het dal staan, hebben minder geleden, maar zijn toch alle erg gehavend. Schoor- steenen afgerukt en vensters ingedrukt van de daken heele brokken weggesla gen. Menschenlevens zijn er niet bij gebleven. Yoorloopig is de bevolking een pa~r dagen zonder electrisch licht, want het gevaar voor volgende lawines is nog niet geweken, zoodat men met het her stellingswerk aan de electrische draden nog niet durft beginnen. Ook is een geweldige lawine in bet dorp Goppenstein (Walliser)and) neer gekomen, aan den zuidelijken ingang van de Lötschbergtunnel. Volgens latere berichten had deze ramp Zaterdagavond plaats toen de amb tenaren van de Lötschbergtunnel-onder- neming juist aan tafel gingen in het nieuwe hotel, dat de onderneming voor het herbergen van haar hoofd personeel heeft opgericht. Er deed zich opeens een donderend geraas hooren en twee kinderen, die angstig de zaal kwamen binnenhollen, riepen: „Een lawine! Een lawineDa delijk daarop ging het hotel door den geweldigenlucntdrukonderstboven Der tig menschen werden bedolven onder het puin. Het postkantoor stortte even eens in. Dadelijk togen de werklieden van de Lötschbergtunnel en de bewoners van Goppenstein aan het reddingswerk, dat een halve eeuw tot de familiebezittingen der Douglas' behoord had. En voor dit ongezellig en weinig uitlokkend voertuigje was gespannen een ruigharige, ongekamde merrie, die er meer stevig, dan fraai uit zag, maar die het eenige voorwerp van paardevleesch was, dat Douglas er op na hield. De jonge Lady deed haar uiterste best, en het gelukte haar ook, om de op welling van spot, die bij haar opkwam, te onderdrukken. Toen Elspeth terugkwam met de dekens, stond zij al klaar om in te stappen, maar eensklaps deed zij een ontdekking, die haar opnieuw deed stil staan. „Er is geen weg I" liet zij hooren. „Wij kunnen toch niet dwars over de heide rijden, Mr. Douglas. Wat denkt u te doen De Laird lachte. „U is veel te bang en veel te vlug in uw besluiten, Miss Hetherington," zeide hij. Alles wat u te doen hebt, is te gaan zitten en het overige aan mij over te laten." Maar nog aarzelde het meisje, want in den toon van haar beschermer klonk iets door, dat haar angstig maakte, waarom zou zij niet hebben kunen zeggen. Haar besluiteloosheid opmerkende vervolgde Douglas „Het voetpad, dat wij moeten volgen, is een halve mijl lang, Miss Hetherington; dan komen wij op den grintweg waar in het geheel geen gevaar meer is. Ik zal het paard bij den teugel leiden, totdat wij den groofen weg bereikt hebben. Is u nu gerust Naar het Engelsch VAN {Wordt vervolgd).

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1908 | | pagina 1