et Land van (lensden en iltena, de Langstraat en de iSommeierwaard. De Geldduivel. Een vreemde tentoonstelling. Uitgever: L. J, VEERMAN, Heusden. No. 2848, Zaterdag 12 Juni FEUILLETON. 1909. •f^= Uüö VAN ALIEN/- VOOR Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden f l.OO, franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel meer 71/» ct. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag avond ingewacht. In de stad New-York heeft men onlangs een Tentoonstelling georgani seerd, waartegen de gewone grieven, welke tegen het houden van exposities veelvuldig worden gehoord, niet kunnen worden ingebracht. Het is geen verza meling van voorwerpen, welke meD dagelijks elders evengoed kan zien, welke, door hun aantai slechts ver moeien en geen nuttige leer ing of aan gename verpooziug büden. Ook is deze tentoonstelling in geenendeele een „ker mis der ijdelheid"montagne russe, flipflap en dergelijke inrichtingen van vermaak mist men er ten eenenmale. Trouwens het is ook geen wereldten toonstelling, en dus ook geen wereld- sche, doch een stedelijke. En het is ook al weer geen stedelijke, in dien zin, dat zij ons leert op welke wijze een gemeenschap het bcst kan worden be stuurd, zooals bijv. de expositie van de stad Parijs op de Fransch Britsche ten toonstelling to Londen, of zooals in ons land te Amsterdam er een is gehouden door den bond van gemeenteambtenaren. Integendeel, deze tentoonstelling leert hoe een gemeente niet bestuurd moet worden. Zij doet zien, welk een kolos sale omkooperij en bedriegerij er in het gemeentelijk beheer van de stad New-York wordt aangetroffen. Nu weet ieder, die wel eens iets van deze stad las, wel een paar bijzonderheden van de daar heerschende corruptie, bijv. dat tijdens den invloed van de Tweed-kliek er een gerechtsgebouw is gebouwd voor 12.000.000 dollar, een som, welke door knoeierijen zoo hoog is geworden en dat Tammany hall, een maatschappij, welke de verkiezingen beheerscht, van zijn eandidaten, indien deze verkozen wor den, zware financieele offers eischt te betalen uit de gemeentekasMaar dat de toestand zoo erg is, als deze tentoonstelling leert, heeft geen vreem deling kunnen vermoeden. En zelfs de Amerikanen, die op het standpunt staan, dat een Amerikaansche stad niet zonder zwendel kan worden bestuurd, zijn verbaasd over den omvang welke het kwaad aan de Hudson heeft bereikt. Het merkwaardige van deze tentoon stelling is, dat zij werd georganiseerd door „de vereeniging van belasting betalers in Groot-New-York", dat ze werd geopend door den burgemeester en dat ook de hoofdambtenaren, zon der wier medewerking het bedrog niet mogelijk zou zijn, het noodige materiaal hebben verschaft. Dit alles klinkt in derdaad vreemd maar we moeten niet vergeten dat de tentoonstelling wordt gehouden in het „rijk van de onbegrensde mogelijkheden". Men heeft het den bezoekers zoo ge makkelijk mogelijk gemaakt en er naar gestreefd door aanschouwelijke voor stellingen iedereen een goeden indruk te geven van het fiaanciëele wanbeheer. Er staan bijv. twee groote zakken hooi naast elkaar, van welke de een 180, de andere 85 pond weegt. Nu geven deze zakken aan, wat het stadsbestuur betaalt en wat het voor zijn geld krijgt. Jaarlijks wordt er voor hooi, stroo en haver voor 180.000 dollar meer betaald, dan de inkoop volgens marktprijzen zou mogen kosten Naast de hooizakken staat we ontleenen deze gegevens aan een be schrijving in een buitenlandsch blad een uurwerk, waarvan het opschrift belangwekkend is. Immers het luidt „Het stadsbestuur betaalt voor het in orde houden en bijzetten der uurwer ken, d. w. z. voor een werkje van vijf en een half uur, 160 gulden. Yervol gens is er een gewone kleederhaak ten toongesteld waarbij te lezen staat: „Deze haak kost overal drie stuivers per stuk. De stad heeft voor 165 van zulke ha ken aan (hier volgt de naam van den leverancier) f 1.50 per stuk be taald, bovendien voor ieder schroefje 15 ets., terwijl voor het bevestigen der haken 31 werkdagen f 19.80 is be rekend. De 165 kleederhaken hebben dus, nadat ze goed en wel aan den muur bevestigd waren, aan de belas tingbetalers in het geheel de kleinigheid van 909 gulden of bijna f 5.50 per stuk gekost." Drie uurwerken, voor welke een par ticulier 87 gulden betaalt wij heb ben voor het gemak onze munt maar gebruikt kosten de stad New-York f 150, 500 voet Kaetsjoekbuis in plaats van 398 gulden f 1245, een boekenkast in plaats van 140 gulden f 516, gas branders in plaats van 48 ets. per stuk 108 ets. Ziehier een paar staaltjes. De geheele tentoonstelling leert dat New-York voor eiken dollar, dien het uitgeeft, i. UölUiHÜFFEKt. (29. Toen de deur achter haar was gesloten, stond de barones op, wierp een dikken doek om de schouders en ging met moeilijke schreden naar de schrijftafel. Hier in 't heldere licht van de lamp, scheen haar ge zicht blauwwit, zonder een zweem van le vendige, frissche kleur. Ze schreef lang en nam den brief mee naar haar slaapkamer. Het kamermeisje werd dien avond niet geroepen; Cecilie maakte haar nachttoilet zonder hulp en bleef alleen tot Ruth uit de stad terug kwamtoen eerst klonk haar schel. „Verzoek Mejuffrouw Aszmann hier te komen." Na weinig minuten kwam Ruth nog rood van koude, met glimmende oogen enveer- krachtigen tred. Zij bracht haar zuster een bouquet frissche rozen en zette dat in een waterglas voor het bed. „Nu Cilie, hoe voelt ge u?" „Doodsmoe," antwoordde bevend de jonge vrouw. Ruth kuste haar hartelijk. „Dat zal nu alles wel gauw beter worden," zei ze op troostenden toon. „Denk aan de groote som, Cilie en dat nu alle schulden op een maal kunnen afbetaald worden. WatMoldt oplevert, is dan genoeg om op voornamen voet te leven; we kunnen ons inrichten, zooals we willen Hans Adam kan gerust volk aannemen en de eene ol andere on derneming in 't leven roepen, zooals zijn neigingen zijn, niets verhindert hem meer daarin." Cecilie keerde het gezicht naar den muur. „Als ik er niet was," fluisterde ze nauw- lijks verstaanbaar. „Hoe meen je dat?" vroeg de jongste zuster verbaasd. „Ach, alsof je me niet begrijpen kon! Ik ben een zieke, een last; ik breng overal het ongeluk!" „Dwaasheid, Cilie! hoe kom je daaraan? Is 't juffrouw Malten, die je dat heeft in geblazen De barones schudde het hoofd. „Die arme Adèle!" zei ze; „Je hebt dan wel een hekel aan haar, die me zoo trouw opofferend ver pleegd. Dat doet me dikwijls zeer, Ruth." „Is 't dan mogelijk, datje van haar houdt, Cilie?" „Heel veel. Adèle is de eenige, die me werkelijk verstaat." Ruth haalde het apothekersdoosje uit haar zak. „Ik zal je een poeder ingeven, Cilie; je bent opgewonden; je hebt de koorts." En toen er geen antwoord kwam, schelde zij en gelastte het binnenkomende kamer meisje Irisch water te halen. Toen deze met de karaf terugkwam, zei ze: „juffrouw Malten laat vragen, of haar gezelschap nog verlangd wordt." „Vanavond niet meer," antwoordde Ruth. '„Ik zelf blijf bij Mevrouw." Het meisje ging weg en Ruth zette zich bij 't bed van haar zustei. „Morgen komt Wolfram hier," vertelde ze op blijden toon- „Ik kreeg heden van hem een brief, op. vallend kort en erg zakelijk; maar hij meldde toch in een paar regels zijn bezoek op morgen, 't Is nu de zaak, hem te over reden, te bewerkenHans en ik hebben reeds een mooi plan ontworpen." Een zwakke zucht kwam over de lippen der barones. „Jij en Hans!" herhaalde zij; „U beiden behoort de toekomst!" „En jou, Cilie! Vooral jou, arme zuster, slechts een waarde van een gulden ont vangt maar veertig procent dus. Er blijft, zooals het met een typisch Nederlandsch spreekwoord heet, heel wat aan de strijkstok hangen. Jammer maar dat er niet aangegeven is, w&dr het verduisterde geld blijft. Menig New-Yorkschen belastingbe taler moeten bij het aanschouwen van deze gegevens de haren te berge zijn gerezen en hem moet thans tevens zijn gebleken, vanwaar het komt, dat een vier procents leening van de stad New- York tot voor kort niet aan den man kon worden gebracht, terwijl een zelfde leening van de stad Philadelphia spoe dig en goed geplaatst werd. Toch zijn de meeste New Yorkscho betalers niet optimist genoeg om te ge- lqoven dat zij een ommekeer in dezen verderfelijken staat van zaken zullen beleven. New-York ligt in Amerika, en in Amerika zijn verduistering van gelden en fhiancsëele knoeierijen nu eenmaal schering en inslag. Het is niet aangenaam, hooge belas tingen te moeten betalen, gelijk onze lezers waarschijnlijk niet geheel en al onbekend zal zijn. Maar hij heeft al thans dit boven zijn New-Yorkschen collega vóór, dat hij weet, dat hij waar voor zijn geld krijgt. En die weten schap is, gelijk boven is gebleken, zes tig procent waard Misschien kan dit den belastingbetaler tot troost strekken wanneer hij zijn aanslagbiljet thuis krijgt, waarbij rekening gehouden is met de begrooting. De stakende zeelui te Marseille heb ben Woensdag besloten, de kwestie van de Zondagsrust aan de scheidsrechter lijke beslissing van den oppersten raad der koopvaardij te onderwerpen. Een afvaardiging uit de stakers is Woensdagavond dit besluit aan den prefect gaan mededeelen. Woensdag zijn weer eenige paket booten met bijeengeraapte bemanningen vertrokken, o. a. de Oxus, de postboot op Madagascar. Zaterdag opende de raad van het graafschap Merthyr in Wales het park van het kasteel Cyfarthfa voor het publiek. Sedert zijn er planten en hees ters uitgerukt, koperen kranen gestolen, gereedschap en kleeren van de tuin lieden in den vijver gegooid en heeft als vergoeding voor al 't uitgestane leed." Cecilie sloot de oogen. „Denk vriende lijk aan me, als ik gestorven ben," zei ze met zwakke stem. ,,'t Duurt niet lang meer, Ruth!" De oogen van 'tjonge meisje vulden zich met tranen. „Spreek zóó niet, Cilie; je zult weer genezen. Vreugde en gemoedsrust kun nen veel; je bent nog zoo jong." De barones antwoordde niet; eerst na een pauze zei ze: Nu wou ik wat slapen, Ruth. God zegen je, mijn lieveling." Het meisje kuste haar bleek, ijskoud ge zicht. „Moet Adèle hier komen, of Hans?" Een hoofdschudden antwoordde haar. „Neen, neen, niemand. Maar groet den armen Hans en zeg hem, dat ik voor zijn geluk bid. Ik had hem zoo innig, zoo on uitsprekelijk lief, van mijn jeugd af hem alleen onder al de levenden en ik heb hem toch geen geluk gebracht." Ruth hield met moeite haar zuchten in. „Ik mag je toch in zoo'n stemming niet alleen laten, Cilie," zei ze vol geheime on rust. „Jawel Ruth; ga maar kind; ik ben vreeslijk moe." „En moet niemand bij je komen?" „Neen, ik wil alleen maar slapen slapen." Ruth kuste de ziekeze streek het hoofd kussen glad en vatte nog eens de magere, ijskoude hand. 't Was haar, alsof ze de kamer onmogelijk kon verlaten, als hield een geheime onrust haar terug. „Ben je goed toegedekt, Cilie? zal ik een pels op je voeten leggen?" Een nauw merkbare hoofdbewegingscheen de vraag te beantwoorden. Misschien deed het slaapmiddel reeds zijn werking Cecilie sluimerde in en was voor 'toogen- blik van alle smart ,en zelfkwelling ont heven. Op de teenen sloop Ruth de deur uit. men getracht de sluizen van den vijver te openen. In het kasteel zijn kamers geplunderd, tot zelfs van het dak heeft men lood gestolen. De Belgische kranten melden, dat een ingenieur de Macar een nieuwe ontplofbare stof, Macariet gedoopt, heeft ontdekt, waarvan de kracht grooter is dan van eenige andere kruitsoort. Het Macariet zal bij het Belgische leger, en bij dit alleen, in gebruik wor den genomen. Mevrouw Toselli, de gewezen kroon prinses van Saksen, heeft heimwee naar Oostenrijk. Zij heeft zich tot iemand, die aan het Oostenrijksche hof veel in vloed heeft, gewend, met het verzoek om voor haar gedaan te krijgon, dat zij in Oostenrijk mag komen. Haar plan zou zijn, om zich in Tirol of Stiermar ken te vestigen. Zij heeft aan den waar digheidsbekleder te Weenen ook ge vraagd, of hij den koning van Saksen wil bewegen, zich niet tegen haar ver blijf in Oostenrijk te verzetten. Te Marion (Ohio) heeft de politie een Italiaanschen vruchtenverkooper, Lima genaamd, in hechtenis genomen. In diens huis waren honderden bescheiden gevonden, waaruit dat hij deel uitmaakt van de Zwarte Hand. Men gelooft dat zijn huis het hoofdkwartier van de Zwarte Hand in Amerika was. Verder zijn er nog 7 personen gevangen ge nomen. Een en ander zou wel kunnen leiden tot de inhechtenisneming der moorde naars van den politie-luitenant Petro- pino, die 13 Maart te Palermo werd vermoord. De in beslag genomen boe ken geven een blik in de afpersing op groote schaal, de vertakking, de ver deeling van het geld onder de leden en bevatten de namen van honderden slachtoffers. Evenals op Corsica en op Sicilië be staat in sommige zuidelijke staten der Unie nog steeds de bloedwraak. Vooral Kentuckië is daarvoor berucht. Een der bekendste en meest besproken bloed- veeten in dien staat is die, welke de families Hargis en Cockrill verdeeld houdt, welke beide families haar aan hangers hebben, die lustig meedoen aan sluipmoorden en brandstichtingen, die in den loop der 10 jaar, dat do veete duurt, wederzijds bedreven zijn. Eer gisteren nu is de oud-vrederechter Cal- laghan,een der laatstovergebleven krach tige figuren in de Hargis-groep, ver moord. Dit geschiedde in de stad Jack- V. Adèle sloot dien nacht geen oog; de vreeselijke opwinding belette haar te slapen en verdreef elke andere gedachte als die aan 't geld, dat Ruth krijgen zou. Een half millioen, genoeg om den baron uit alle verlegenheid te bevrijden, hem den weg te effenen naar het geluk. Moest hij niet natuurlijk alle middelen aanwenden om de gunst der jonge schoon zuster te winnen. Was hij niet geheel van haar afhankelijk? Een gedachte waarbij zich het hart der gezelschapsjuffer krampachtig samentrok. Spoken schenen door de kamer te dwalen spoken kwamen en gingen in haar zenuw achtig bewogen gemoed. Zoo lag ze tot den morgen; toen kwam een looden slaap over haar. Op de sloi- plaats werd het levendig. Stemmen van dieren klonken, wagens rolden voorbij en eindelijk sloeg een klok. Adèle sliep nog altijd. Iemand klopte aan haar deur; en toen geen „binnen!" yolgde, werd de deur van buiten voorzichtig geopend. De kamenier van de barones stak het hoofd binnen. „Juffrouw Malten!" Adèle keerde zich om, zonder geheel wakker te worden. Ze mompelde iets, dat de kamenier niet verstond; ze trad nader om den schouder van de slapende aan te raken. „Juffrouw Malten!" Nu richtte de gezelschapsjuffer zich op. Met verwarde blikken om zich heen ziende, streek ze het haar van 't voorhoofd. „Wat is er gebeurd, Hanne? Mijn God, wat is er gebeurd?" Het meisje schudde angstig 't hoofd. „Niets, juffrouw, niets; maar 't is zoo vreemd! Mevrouw belt altijd om half zeven en nu „Hoe laat is 't dan?" „Zoo half acht." son, waar Callaghan voor zijn deur een pijp stond te rooken. In Jackson zijn de woede en de op winding algemeen, want de welgewa pende partijgangers van beide groepen zijn in de stad en gedragen zich drei gend. Volgens een bericht uit Konstantino- pel heeft de Porte de beschermende mogendheden gevraagd hun bfsluit tot de ontruiming van Kreta, dat op 1 Juli bepaald was, te herzien. De Lokal-Anzeiger verneemt uit Pe tersburg, dat Stolypin, het koste wat het wil, het Verbond van echte Russen ontbinden wil. Het middel daartoe is gevonden. Door toedoen van Stolypin, heeft Krassofski, de beruchte hoofdman van de strijdende organisatie van dat verbond, die ook achter de moorden op dr. Jollos en Herzenstein zat, tegen een hooge som een bundel compromit- teerende stukken overgegeven, nadat dezer dagen al huiszoeking bij hem was gehouden Die stukken zijn nu in handen van den minister van justitie. Er wordt een geheim onderzoek ge houden. De kwestie van den sleutel, gevonden in het valies van Tardivel, is nog altijd niet uitgemaakt, maar zeker is het du,t hij niets te doen heeft met de zaak Steinheil. Hij past op geen enkele deur, noch van de villa in het Ronsinstraatje, noch van Vert Logis. Men denkt dat die sleutel wel kan bestemd geweest zijn voor nieuwe in braken, die Tardivel in den zin had. Rechter André is van oordeel dat hij het onderzoek hierover wel kan staken. Zoodra hij het verslag heeft van den geneesheer betreffende Allaire, zal hij het onderzoek in de zaak Steinheil sluiten. Uit Petersburg wordt aan een Lon- densch blad geseind, dat de houding van Perzië jegens de Russische troepen in het noorden des lands groote zorg baart. De politieke club te Mesjed heeft den eisch gesteld dat de Russische troe pen het land zullen verlaten. Zoo niet dan zullen zoo dreigt men te Mesjed de revolutionairen opnieuw de wa penen opnemen, ditmaal echter legen de Russen. Onder de civiele vorderingen, die tegen Abd-oel-Hamid zijn ingesteld, is er een van den Franschen opperkok in Jildis om uitbetaling van achterstallig loon, en een andere v.xn den vroegeren „Ga dan eens zien, Hanne." Het meisje scheen met haar tranen te strijden. „Ik ben al in de kamer geslopen, maar slechts halverwege verder durfde ik niet gaan Mevrouw lag met het ge zicht naar den muur gekeerd, en „Nu, Hanne?" „Haar rechterhand zag er zoo vreemd uit," fluisterde het meisje schuw, maar meer dan deze kon ik niet zien." „Om Gods wil!" Adèle sprong op, vreeselijk verschrikt. De kamenier hielp haar om in alle haast het noodigste aan te trekken, en toen vloog ze naar de kamer vaa de barones, 't Was in de gangen nog donker; de wind huilde om het slot en vlokken dwarrelden door de lucht; hier en daar doken de angstige gezichten van de dienstboden uit het half duister op. In de slaapkamer van de barones brandde een lamp, die het bed in schemer liet; ook nu Adèle in de kamer kwam, bewoog zich niets. „Ziet u die hand?" vroeg de kamenier, „ze ligt nog net als daar straks." „Mevrouw 1" riep met gedempte stem de gezelschapsj uffer. Geen antwoord. Toen trad Adèle naar 't bed met een vermoeden, dat zich niet meer [liet terugdringen. Ze vatte de af hangende hand. Ijskoud voelde die. Tweemaal opende ze de lippen om te spreken tweemaal te vergeefs. Zoo kon 't niet blijven. Met een gebiedende bewe ging van de hand wenkte ze de kamenier. „De lamp I" Meer dan dit kon niet uit de droge keel komen. Maar Hanne sloeg, zonder te gehoor zamen, beide handen voor 't gezicht en liep schreiend weg. ,,'t Is verschrikkelijk! Ik kan 't niet zien ROMAN VAN (Wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1909 | | pagina 1